حسین  قدیانی: به‌واسطه حضور مؤثرتر سپاه و مشخصا «سپاه قدس» در منطقه علیه تروریست‌ها، می‌توان ادعا کرد پاسداران انقلاب اسلامی، هرگز تا این حد، جهانی نشده بودند! فی‌الحال اغلب مردم دنیا حتی آمریکایی‌های ذله از دست رئیس‌جمهور حقیقتا خل‌وچل‌شان، سپاه و سرداران و سربازان غرورآفرین آن را «مهم‌ترین کابوس تروریست‌ها» می‌خوانند! از قضا، ناسزاهای ترامپ علیه سپاه، ناظر بر اذعان جهانیان به عدم تعادل روانی نفر اول کاخ سفید، کارکردی جز محبوب‌تر کردن سپاه ندارد! در همین کشور خودمان، دیوانه‌بازی‌های ترامپ، کاری کرده که حتی فلان دولتمرد و بهمان عنصر سیاسی هم که تا پیش از این، ابایی از تخریب سپاه و دستاوردهایش نداشتند، سخن در مدح پاسداران انقلاب اسلامی بگویند و‌ درباره سپاه، عوض سخن درشت، درست سخن بگویند! اینها همه خدمات ناخواسته ترامپ است به یکی از مهم‌ترین نهادهای انقلاب اسلامی! آری! دنیایی که «قاسم سلیمانی» را نماد، بلکه اسطوره مبارزه شبانه‌روز و زیرکانه با تروریست‌ها می‌داند، هرگز نمی‌‌پذیرد سپاه، در ردیف گروهک‌های خون‌ریزی چون «داعش» تعریف شود! صدالبته هم‌صدایی با ترامپ در تخریب سپاه و فی‌المثل ایراد سخن علیه موشک‌های آن، مایه رسوایی دیروز و امروز هر سیاستمدار زنده و مرده‌ای است! من متن سخنرانی ترامپ را مطالعه کردم! تمام دست‌وپازدن‌های رئیس‌جمهور آمریکا، برای این بود که به مردم ایران بگوید «من، شما را دوست دارم اما به این شرط که شما، سپاه را دوست نداشته باشید»! البته ترامپ بی‌عقل، نکرد برای این هدف مسخره خود، لااقل اتهام «تروریسم» را فقط به دولت ایران ببندد! او نه‌تنها انگشت اشاره برخی درشت‌گویی‌های خود را رسما و علنا به طرف «ملت ایران» گرفت، بلکه به جای «خلیج فارس» همان را گفت که نباید! و طرفه حکایت اینجاست که با این دست‌فرمان، توقع داشت مردم ایران، او را دشمن ندانند! و سخنانش را از سر دشمنی نخوانند! ترامپ، همان نمرود است و همان فرعون اما از نوع بی‌عقل‌شان! بهتر بگویم؛ بی‌عقل‌ترشان! چرا که نمرود هم اگر عاقل بود، اقلا سردشدن آتش بر ابراهیم را دال بر این می‌گرفت که سیم دومین پیامبر اولو‌العزم، عجیب به خدا وصل است!
فرعون هم آنقدر خل بود که هیچ‌وقت حرف حساب آب را نفهمد! هم خل و هم البته متکبر! تو که دیدی دستی از غیب، دریا را به روی موسی شکافت؛ عقل نکردی که همان دست، قادر است دوباره امواج دریا را بهم وصل کند؟! القصه! برای ترامپ باید ماجرای شن‌های صحرای طبس را مکرر خواند، بلکه بداند آنجا که «خدا» نقشه می‌کشد، کدخدا فقط می‌تواند نفس‌های آخرش را بکشد! و ترامپ یعنی نفس‌های آخر شیطان بزرگ! کوچک‌تر شدن بیش از پیش آمریکا! و روند تسریع‌شده تبدیل ایالات متحده به متفرقه! سخنان ترامپ، استعاره از فروپاشی آمریکا از درون است! و ترامپ، تجلی جنون رو به اضمحلال آمریکا است! هیچ‌وقت آمریکا اندازه امروز در دنیا بی‌اعتبار نبوده! من ماجرای فروپاشی شوروی را خوانده‌ام اما به نظرمی‌رسد فروپاشی آمریکا مهیب‌تر باشد! ترامپ، پرده را از چهره واقعی آمریکا کنار زد! و اوباما هم! و جان کری هم! و هیلاری کلینتون هم! الساعه مردم دنیا، آمریکا را بیش از آنکه به «مجسمه آزادی» بشناسند، به «پرورش داعش» می‌شناسند! شاید آمریکا با راه‌اندازی و بال و پر دادن به گروه‌های تکفیری، این اندیشه شوم را هم در سر می‌پروراند که چهره اسلام را مخدوش کند اما مردم دنیا چندی است فهمیده‌اند دین دشمن شماره یک داعش نیز «اسلام» است لیکن «اسلام ناب محمدی»! اساسا «ابوبکرالبغدادی‌ها» محصول «اسلام آمریکایی» هستند! و همین‌گونه است که هیلاری کلینتون، مادر داعش خوانده می‌شود! اینجا مادر شهید مدافع حریم امنیت کشور، افسوس می‌خورد که چرا دیگر پسری ندارد تا تقدیم ماندگاری امن و امان ایران عزیز و متوقف‌نگه‌داشتن دشمن در همان موطن ابتدایی کند؛ آنجا اما مادر سرباز آمریکایی، گریبان سران کاخ سفید را می‌گیرد که پسرم قربانی منافع سراسر شر شما شد! اینجا مادر شهید حججی نامه می‌نویسد که اگر قرار است برگرداندن پیکر جگرگوشه من اسباب زحمت نظام را فراهم کند، من هم چون مادر شهید عاشورای ۶۱ هجری قمری، آنچه را در راه خدا تقدیم کردم تحویل نمی‌گیرم؛ آنجا اما مادر سرباز یانکی، مرتب نامه می‌نویسد که چرا باید پای پسرم در عراق، جا بماند؟! مبارزه با تروریسم؟! مقابله با داعش؟! شما که دارید از این جرثومه‌ها حمایت می‌کنید! و یاللعجب! حتی همین ترامپ هم اسلاف خود را یکی هم با این شلاق نواخت که حامی اول تروریست‌ها هستند! و تو ببین «کاخ سفید» چه «دیو‌خانه‌»ای است که همین ترامپ، دشمن اول تروریست‌ها را یعنی «سپاه» را «تروریست» می‌خواند! به چهره ترامپ نگاه کنید! این همان چهره بدون بزک «لیبرال‌ـ دموکراسی» است! به سخنان ترامپ گوش کنید! این ته ته ته همه دروغ‌های نظام سرمایه‌داری است! اینکه «جمهوری اسلامی» با این همه انتخابات، متهم به دیکتاتوری شود و اینکه «سعودی» با این همه قبیله‌گرایی و بربریت و توحش، حمایت شود، عصاره همه فضایل لیبرال‌ـ دموکراسی است! نه! ترامپ از زیر بوته به‌عمل نیامده! او ورژن بدون روتوش نظام سرمایه‌داری است! اگر شوروی، ابتدا منزوی شد و بعد فروپاشید؛ آمریکا هم قدم در روزگار انزوا گذاشته است! اما به نظرمی‌رسد فروپاشی بلوک شرق را محترمانه‌تر باید تفسیر کنیم! پس بحث، بر سر چهره‌ بوش دوم یا صورت ترامپ نیست! اساسا نظام لیبرال‌ـ دموکراسی، بی‌آبروتر و دروغگوتر و رسواتر و دیوانه‌تر از آن است که چهره‌اش نشان می‌دهد! نظامی که بهمن ۵۷ روی سقوط قریب‌الوقوع انقلاب نوپای اسلامی حتی حاضر به شرط‌بندی با حرامیان عالم شد و چند صباح بعد، صدام را به جان همسایه شرقی خود انداخت، 2 رئیس‌جمهور بعد از بوش پسر، خورده به پست یک گل‌پسر اسکل کاکل‌زری که هم اوباما را به سبب حمایت از داعش، می‌نوازد و هم به دشمن اول داعش، لقب «تروریست» می‌دهد! خاک عالم بر سر کاخ سفید، با این رؤسای جمهورش! با آن اوبامای جلاد! با این ترامپ وحشی! و حقیقتا «مرگ بر آمریکا»! اوباما ثابت کرد و ترامپ امضا کرد که مواجهه با جرثومه‌های اتاق بیضی، جز با زبان «مرگ بر آمریکا» بلاهت محض است! و ساده‌لوحی تمام! «مرگ بر آمریکا» اما به زبان سپاه، یعنی همان آرم مقدسش؛ «لا»! سپاه ما که عزیز بود؛ با دری‌وری‌های ترامپ، عزیزتر هم شد! قطع به یقین، سپاهی که بنیانش را خمینی گذاشت؛ تا تحت اوامر خامنه‌ای، پرچم عزت را بر دیوار مسجدالاقصی نکوبد، آرام نخواهد نشست! ما همه به قبله اول مسلمین جهان، ۲ رکعت نماز فتح بدهکاریم! در مسجد جامع خرمشهر، این نماز را خواندیم؛ در حلب و موصل خواندیم؛ در زینبیه و کربلا خواندیم؛ در قدس شریف هم خواهیم خواند؛ ان‌شاءالله!
 

مصطفی نجفی: کمتر کسی گمان می‌کرد با حضور دونالد ترامپ در کاخ سفید، تحولات منطقه جنوب غرب آسیا با این شتاب عجیب و غریب به پیش رود. بسیاری از کارشناسان این گمان را می‌بردند که رکود وقایع در این منطقه، از جبهه‌های جنگ تا میزهای سیاست‌ورزی و دیپلماسی، خاکستری است که زیر آن آتش گداخته‌ای نهفته شده اما قطعا به این نتیجه نرسیده بودند که تغییر و تحولات به این گستردگی و با این شتاب آن هم پس از سفر کوتاه ترامپ به عربستان آغاز شود و به پیش برود.
در این میان تحلیلی وجود دارد که می‌گوید آمریکا در بازی قدرت منطقه تلاش می‌کند در غالب یک سه‌ضلعی به نوعی با مدیریت تغییرات و تحولات، شرایط را به نفع خود ساماندهی کند و به اهداف اصلی و اساسی خود برسد. ضلع اول این تحولات عربستان سعودی است که به صورت تام و تمام آنچه را مد نظر استراتژیست‌های آمریکایی است پیاده می‌کند. ضلع دوم خود آمریکاست که طی ماه‌های گذشته حضور خود در منطقه را تقویت کرده و ضلع سوم هم جمهوری اسلامی ایران است که گوش به فرمان آمریکا نیست اما ایالات متحده تلاش می‌کند با فشارهای سیاسی مانند آنچه در برجام اتفاق افتاد و آنچه درباره سپاه و فعالیت‌های موشکی رقم خورده، ایران را به مسیر دلخواه خود هدایت کند. در ادامه هر کدام از این سه ضلع تشریح می‌شود.
  ضلع اول: عربستان‌سعودی
چند ماهی بود تحولات دربار سعودی و حاکمیت این کشور چشم رسانه‌ها را به ریاض دوخته بود و هر آن انتظار وقوع اتفاقی جدید در آن می‌رفت. روزی محمد بن‌سلمان ارتقا می‌گرفت و روز دیگر تعدادی از شاهزاده‌ها و کارکنان و منصوبان پادشاه قبلی اخراج، تعلیق و حتی بازداشت می‌شدند، روزی خبر خرید چند صد میلیون دلار تسلیحات جدید منتشر می‌شد و روز دیگر اخباری همچون آزاد شدن رانندگی برای زنان!
در این ماه‌ها آنقدر تحولات مرکز فرماندهی تروریست‌های منطقه غرب آسیا سریع و پرشتاب بوده که حتی خیلی‌ها از اخبار و تحلیل‌ها جا ماندند. کارشناسان اما منتظرند نتیجه این وقایع را در معادلات منطقه‌ای و در هنگامه درگیری با دیگر مولفه‌‌های قدرت ببینند. قدرت‌نمایی شاهزاده جوان و جویای نامی که حالا هم ولیعهد است و هم وزیر دفاع و هم دارای حمایت ویژه از سوی رئیس‌جمهوری آمریکا، در کنار  اقداماتی از جنس آزادی‌های اجتماعی برای مدیریت افکار عمومی‌ و تسلیح 400 میلیارد دلاری ارتش، همگی نشانه‌ای از فرارسیدن روزهای آخر است،‌ روزهایی که قرار است میوه همه این هزینه‌ها، برنامه‌ریزی‌ها و جابه‌جاشدن‌ها چیده شود تا شاید اگر بتوانند کام تلخ آمریکا و شیوخ شکست‌خورده در سوریه،‌ عراق و یمن را اندکی شیرین کنند.
  ضلع دوم: حضور ایالات متحده آمریکا در منطقه
دوران ریاست جمهوری اوباما هرچند با وقایع ریشه‌داری مانند پدید آمدن داعش و شعله‌ور شدن جنگ بزرگی در منطقه همراه بود اما به علت همان چیزی که خلق و خوی دموکرات‌های آمریکایی است، روابط خارجی و اهداف این کشور بر پایه صبر استراتژیک و عملیات از مسیر‌های پیچیده گفت‌وگو، مذاکره و لابی صورت می‌گرفت، راه و روشی که ثابت شده جمهوری‌خواهان به هیچ عنوان به آن معتقد نیستند، ‌چنانکه در سال‌های اخیر، نه جرج بوش به آن پایبند بود و نه حالا دونالد ترامپ.
جمهوری‌خواهی از جنس ترامپ که حالا چاشنی کاسبی هم به رفتار عاری از منش‌سیاسی و پختگی سیاستمدارانه آن اضافه شده، چندین برابر سریع‌تر از فردی مانند اوباما سیاست‌های هیات حاکمه آمریکا را پیاده می‌کند، چنانکه رفتار او در جنوب غرب آسیا هم  از همین ماجرا حکایت دارد.
دولت اوباما همه راه‌ها برای ساقط کردن بشار اسد و تجزیه سوریه به عنوان استارت دومینوی تحولات نهایی در خاورمیانه را امتحان کرد که البته ناموفق بود و به نتیجه‌ای نرسید و حالا آمریکا پس از آن همه همکاری‌های آشکار و پنهان با تروریست‌های تکفیری در سوریه و عراق، نیروهای ویژه ارتش خود را در مرزهای سوریه با عراق و ترکیه و نقطه استراتژیکی مانند «التنف» مستقر کرده و از تلاش‌های نفوذی‌های خود در عراق و همچنین دیپلمات‌های مستقر در بغداد و اربیل برای فتنه در این کشور استفاده می‌کند.
شارژ خانواده بارزانی از مسعود تا فرزندان صاحب نفوذ او و رایزنی و هماهنگی با افرادی از جنس ایاد علاوی، قبل و بعد از همه‌پرسی، همگی دستپخت فرستادگان آمریکا به عراق برای ساماندهی «تجزیه کردستان» به عنوان آشوب جدید و بی‌پایان منطقه است. طراحی خطرناکی که حالا با اطلاعیه اخیر کردهای دموکراتیک سوریه، دنباله‌دارتر از قبل هم شده است.
علاوه بر همه اینها شاید مهم‌ترین اقدام آمریکا در رابطه با منطقه، اقداماتی بود که به سخنرانی جنجالی ترامپ ختم شد؛ اول آنچه مربوط به برجام است و ترامپ با اعلام عدم پایبندی ایران به توافق جامع هسته‌ای و سپردن سرنوشت آن به دست کنگره، خروج از آن را استارت زد و دوم ساماندهی چندجانبه اقدام علیه سپاه پاسداران با دستور اجرایی 13224 و‌ قانون معروف شده به مادر تحریم‌ها  (HR3364) و.... آمریکا تلاش می‌کند ایران را در منگنه‌ای سفت و سخت قرار دهد و دولتمردان را مجبور کند بین ماندن در برجام و تحریم‌های گسترده‌تر یا خروج از آن یکی را انتخاب کنند.
در همین حین و در بحبوحه درگیری‌های برنامه‌ریزی شده، آمریکا ناوگروه «تئودور روزولت» را هم به عنوان بزرگ‌ترین گروه ناوی هواپیمابر خود، برای انجام مأموریت در پایگاه پنجم نیروی دریایی این کشور به سمت خلیج‌فارس روانه کرده است. مجموعه‌ای شامل ۷۵۰۰ نیروی ویژه و افسر با 6 ناوگان جنگی، یک فروند ناو هواپیمایی پشتیبانی و 3 ناوگان هلیکوپتر.
این ناوگروه می‌آید تا کمکی به 21 پایگاه نظامی آمریکا در منطقه باشد؛ پایگاه‌هایی مانند پایگاه هوایی اینجرلیک در ترکیه، پایگاه هوایی احمدالجابر در کویت، پایگاه هوایی علی السالم در کویت، پایگاه ناوگان پنجم دریایی آمریکا در بحرین، پایگاه هوایی تومریت در عمان، پایگاه هوایی بگرام در افغانستان، پایگاه هوایی الظفره در امارات عربی متحده در کنار پایگاه هوایی بسیار بزرگ و مهم  الحدید در قطر که بتازگی مجددا با هواپیماهای جنگی آمریکا هم تجهیز شده است.
ضلع سوم: ایران
در همان حینی که مذاکره با آمریکا به عنوان کدخدای جهان از سوی دیپلمات‌های خندان دولت یازدهم در جریان بود و خیلی‌ها به دولت حسن روحانی یادآور می‌شدند «آمریکا را طرف انحصاری معامله برجام نکنید، به امضای کری اعتماد نکنید و...»، با کمک‌های ایران ملت عراق و سوریه در مقابل هجمه همه‌جانبه تروریست‌های چندملیتی ایستادند و در نهایت عراقی‌ها آخرین بقایای داعش را هم از مرزهای جغرافیایی خود بیرون کردند و سوری‌ها هم تا حدود قابل توجهی عرصه را بر داعش و القاعده تنگ کردند. الحویجه در عراق آزاد و پس از 4 سال، محاصره دیرالزور شکسته شد و رقه مرکز خلافت داعش در سوریه هم خالی از تروریست‌ها شده است، فتح بزرگی که برای محور مقاومت از ابتدای جنگ تا امروز بی‌سابقه است. خیلی‌ها معتقدند ماجرای حضور رسمی بسیاری از گروه‌های تروریستی از جمله داعش در منطقه رو به پایان می‌رود و وقایع اخیر منطقه هم ناشی از همین ماجراست، به این معنی که 2 ضلع یادشده در ابتدای متن، ساماندهی شده‌اند تا ضلع سوم را متحول کنند و تغییرات مد نظر خود را در آن حاصل آورند. در این میان دولت ایران به عنوان پیشانی تصمیم‌گیری نقشی مهم و تعیین‌کننده‌ در این رویارویی برعهده دارد.
حسن روحانی و دولت دوازدهم امروز مرجع تصمیم‌گیری است، مرجعی که بی‌شک تصمیم صحیح آن همچون بسیاری از روزهای سرنوشت‌ساز 40 سال گذشته می‌تواند استقلال و خودکفایی را به همراه بیاورد و البته خطای تصمیم هم می‌تواند همان بلایی را برسر کشور بیاورد که 2 مذاکره گذشته یعنی توافقات هسته‌ای سال‌های ابتدایی دهه 80 و  دهه 90 به بار آورد.
روحانی باید تصمیم بگیرد آیا می‌خواهد همان مسیر شعارهای گذشته یعنی امید به مذاکره با غرب، سودای ورود سرمایه خارجی و تعاملات اقتصادی کلان با مجموعه‌های چندملیتی را پی بگیرد یا مسیر خودکفایی داخلی با استقلال همه‌جانبه سیاسی و اقتصادی را انتخاب کند. روزهای سرنوشت‌سازی در پیش است.

فرهاد  ملاامینی*: در روایتی آمده است مأمون رقّی نقل می‌کند: خدمت حضرت صادق علیه‌السلام بودم که سهل بن حسن خراسانى وارد شده، سلام کرده، نشست. عرض کرد: یابن رسول‌الله! چقدر شما رئوف و مهربان هستید. شما امام هستید، چرا دفاع از حق خود نمى‏کنید با اینکه بیش از 100 هزار شیعه شمشیر زن دارید. فرمود: بنشین خراسانى، خدا جانب تو را رعایت کند.
به کنیزى به نام حنیفه فرمود تنور را بیفروزد. تنور افروخته شد چنانکه یکپارچه آتش شد و قسمت بالاى آن سفید شد. بعد رو به مرد خراسانى کرده، فرمود: برو بنشین داخل تنور. خراسانى با التماس گفت یابن رسول‌الله! مرا به آتش مسوزان. از جرم من درگذر، خدا از تو بگذرد. فرمود: تو را بخشیدم.
در همین موقع هارون ‏مکى‏ وارد شد، یک کفش خود را با انگشت گرفته بود. عرض کرد: السلام علیک یابن رسول‌الله! امام فرمود: نعلین را از دست بینداز برو داخل تنور بنشین. نعلین را انداخت و داخل تنور نشست. امام شروع کرد با خراسانى به صحبت کردن از جریان‌هاى خراسان مثل اینکه در خراسان بوده. بعد فرمود: خراسانى برو ببین در تنور چه خبر است. به جانب تنور رفت دید چهارزانو در تنور نشسته. از تنور خارج شد و به ما سلام کرد. امام علیه‌السلام فرمود: از اینها در خراسان چند نفر پیدا مى‏شود؟
عرض کرد: به خدا قسم یک نفر هم نیست، نه به خدا یک نفر پیدا نمى‏شود. فرمود: ما در زمانى که 5 نفر یاور نداشته باشیم قیام نخواهیم کرد. ما خودمان موقعیت مناسب را بهتر می‌دانیم.(1)
آنچه در این روایت اهمیت دارد زمان مردود شدن مرد خراسانی است. همگان می‌اندیشیدند او زمانی مردود شد که داخل در آتش نشد، در حالی که اینطور نیست اهل بیت عصمت و طهارت سلام‌الله‌علیها پادشاهان ملک سخن هستند و با هرکس به اندازه فهم او سخن می‌گویند. حال اگر جواب امام صادق(ع) را واکاوی کنیم به نکات جالبی می‌رسیم. مرد خراسانی از امام می‌خواهند تا ایشان دست به قیام بزنند ولی امام از او می‌خواهند در تنور روشن برود؛ آیا این جواب می‌تواند مناسب کسی باشد که چنین پیشنهادی می‌دهد؟
آیا هرکس کنار پیامبر(ص) یا امیرالمومنین(ع) می‌جنگید چنین اعتقادی داشت؟ اگر چنین بود پس سایر وقایع تاریخی چگونه به وقوع پیوست؟ آیا ابن ملجم در سپاه امام علی(ع) نبود؟ آیا شمر جانباز جنگ صفین نبود؟ و... مگر هرکس که در جنگ شرکت می‌کند الزاما باید کشته شود؟ ولی کسی که در تنور می‌رود قاعدتا خواهد سوخت، پس چرا امام اینگونه پاسخ می‌دهد؟ نکته همین جاست، امام(ع) با مرد پیشنهاددهنده جدل نمی‌کند و مسائل پیچیده سیاسی را برای او شرح نمی‌دهد و مثلا نمی‌گوید من با نظام سلطه می‌جنگم و مبارزه با سلطه‌گر در مرتبه بعدی قرار دارد، بلکه جوابی به او می‌دهد که هم در تاریخ بماند، هم عینی باشد و هم مرد را وادار به خود‌‌سازی کند، اگرنه امام(ع) می‌تواند با تصرف ولایی خود بسیاری از معادلات را برهم بزند. آیا امام حسین(ع) از حر یا دیگرانی که از جناح مقابل به ایشان پیوستند خواست در تنور بروند و خلوص خویش را اثبات کنند؟ می‌دانیم که اینگونه نبوده است.
این فرد خراسانی با در تنور نرفتن مردود نشد، بلکه او وقتی مردود شد که به خود اجازه داد به امام معصوم(ع) پیشنهاد دهد (بدین معنا که می‌خواست امام(ع) را از جهل خارج کند) و در واقع فراموش کرد پیامبر(ص) فرمود: «ای مردم آنچه بعد از من پناهگاه شماست را برای شما معین کردم و امام شما را برای شما روشن کردم، آنکه دلیل و هدایتگر شماست را روشن کردم و آن برادر من علی بن ابیطالب است و علی در میان شما همانند من در میان شماست، اطاعت او اطاعت من است و معصیت او معصیت من است، در دین‌تان از علی بن ابیطالب تقلید کنید و از او در تمام امورتان اطاعت کنید، تمام آنچه را که خداوند عالم به من تعلیم کرده است من به علی بن ابیطالب تعلیم کردم و از او و اوصیای او یاد بگیرید، اینها را آموزش ندهید و از اینها مقدم نشوید و اینها از شما اعلم هستند و از شما بهتر هستند سپس نشستند».(2)
پس شرط ولایت‌پذیری از معصوم اطاعت است نه انانیت (برای خود چیزی قائل بودن)؛ امید است که مردود نشویم.
----------------------------------
پی‌نوشت
1- مجلسى، محمدباقر بن محمد تقى، زندگانى حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام (ترجمه جلد 47 بحار الأنوار)- تهران، چاپ دوم، 1398 ق.
2- کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج‏2، ص646
*دبیر مجمع پیروان مهدی موعود(عج)

سمیرا کریمشاهی: 2 سال ابتدایی دولت یازدهم بحث مذاکره و تعامل با دنیا به محوریت آمریکا داغ بود. تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران روزهای پرکاری برای رسیدن به توافق داشت. در روزهایی که گوشزد می‌شد کلید حل مشکلات کشور در وین و نیویورک نیست اما جست‌وجو برای یافتن  راه‌حل رفع تمام مشکلات‌مان، به مذاکره برای رفع تحریم‌ها ختم شد. در این بین دیدار‌های مکرر با مقامات آمریکایی و بعضا مذاکره در حال پیاده‌روی وزرای‌خارجه 2 کشور واکنش‌های متفاوتی را در داخل کشور به دنبال داشت؛ عده‌ای سرمست از این نمایش، اکثریتی نگران و گروهی در سکوت!
اما دولت و در رأس آن رئیس‌جمهور سعی داشتند مذاکره حتی با کسی را که سال‌هاست با عنوان دشمن از آن یاد می‌شود امری معقولانه و موجه جلوه دهند و چه راهی بهتر از اینکه برای جا انداختن این موضوع از عقاید مردم استفاده شود.
سال ۹۳ دکتر روحانی در جمع مردم زنجان حادثه‌ کربلا را مصداقی برای مذاکره با دشمنان دانست و گفت: «درس کربلا، درس تعامل سازنده و مذاکره در چارچوب منطق و موازین است. در شب تاسوعایی که شما مردم زنجان بزرگ‌ترین مراسم گرامیداشت را برای آن برگزار می‌کنید به طوری که مایه افتخار و غرور همه ایرانیان است، امام حسین(ع) خیمه‌ای برپا کرد و عمر سعد را به مذاکره دعوت کرد».
روحانی سعی داشت با قرار دادن واژه‌ مذاکره در کنار یک شخصیت مهم دینی که مردم حساسیت فراوانی نسبت به آن حضرت دارند، اقدامات دولت را الگوگیری و پیروی از امامان قلمداد کند تا ردای مشروعیت‌بخشی به تن مذاکرات و گفت‌وگو با آمریکا برود.
اما این سخنان واکنش‌های مختلفی را به دنبال داشت که مهم‌ترین آن حدودا یک‌سال بعد، مهرماه سال ۹۴ از سوی رهبری بیان شد؛ ایشان نسبت دادن مذاکره با دشمنان به ائمه(ع) را نشان از سهل‌اندیشی و نرسیدن به عمق مساله دانستند: «مذاکره‌ امروزی یعنی معامله، یعنی یک چیزی بده، یک چیزی بگیر. امیرالمؤمنین با زبیر معامله می‌کرد که یک چیزی بده، یک چیزی بگیر؟ امام حسین با ابن‌سعد معامله می‌کرد که یک چیزی بده یا یک چیزی بگیر؟ تاریخ را این‌جور می‌فهمید؟ زندگی ائمه را این‌جور تحلیل می‌کنید؟»
اما تحلیل‌های تاریخی روحانی به اقدامات امامان معصوم ختم نشد، به عنوان مثال رمضان امسال، رئیس‌جمهور در جمع اصحاب رسانه قسم جلاله خورد که راهی جز اعتدال نیست و برای اثبات گفته‌ خود مدعی می‌شود امام خمینی با اعتدال انقلاب را به پیروزی رساند.
این روزها اقدامات کاخ‌سفید بیش از پیش ثابت کرده دشمنان قسم‌خورده‌ ایران نه اعتدال و نه تعامل و گفت‌وگو سرشان می‌شود و نتیجه‌ روی خوش نشان دادن‌ به آنها این شد که ما را صادرکننده خشونت و ترور بنامند و اعمال تحریم، عادت آمریکایی‌ها شود.
دولتمردان هم حرف‌های 4 سال قبل کسانی را تکرار می‌کنند که در آن موقع گفتنش با برچسب دلواپس پاسخ داده می‌شد. کدخدا تبدیل به دشمن غیرقابل اعتماد شده و موشک که روزی برهم زننده روند توافق آقایان معرفی شد این روزها حاصل تلاش دولت دانسته می‌شود. ادبیات رئیس‌جمهور به استکبارستیزی نزدیک می‌شود و این‌بار در ایام محرم به جای صحبت از مذاکره و تعامل صحبت از مقاومت، ایستادگی و شجاعت امام حسین(ع) می‌شود. کربلا نه درس مذاکره بلکه الگویی معرفی می‌شود که انقلاب اسلامی و دفاع‌مقدس با پیروی از آن به پیروزی رسیدند. این یعنی ایستادگی رمز پیروزی است نه مذاکره!
هفته‌ای که گذشت، دکتر روحانی در جلسه شورایعالی انقلاب فرهنگی درباره حادثه‌ کربلا گفت: «قیام و حرکت امام حسین(ع) نشان داد در جامعه اسلامی ممکن است شرایطی پیش‌ آید که برای مردم انتخابی جز تسلیم برابر دشمن یا ایستادگی و مقاومت و حتی شهادت باقی نماند».
روحانی نقش کربلا و فرهنگ عاشورا در مسیر انقلاب اسلامی و دفاع‌مقدس را ممتاز دانسته و ادامه می‌دهد: «روزها و رخدادهای مهم نهضت اسلامی با تاسوعا، عاشورا و محرم حسینی گره خورده است. چنانکه سخنرانی تاریخی امام خمینی(ره) در عصر روز عاشورا و در مدرسه فیضیه نقش برجسته‌ای در جهش نیروهای انقلابی داشت و حادثه عظیم ۱۵خرداد ۴۲ نیز در مقطع سومین روز شهادت حضرت اباعبدالله(ع) به‌وقوع پیوست».
می‌بینیم که دیگر خبری از درس مذاکره و سازش از کربلا نیست و اقدامات امام‌خمینی نه با اعتدال بلکه با ایستادگی و مقاومت که به عقیده‌ دکتر روحانی الگوگرفته‌ شده از قیام امام حسین‌(ع) است، شکل گرفته است. قبل‌تر از این سخنان، یعنی ۵ مهر امسال، رئیس‌جمهور در جلسه هیات‌دولت توضیح می‌دهد: «عاشورا تجلی مبارزه حق برابر باطل، با آن شکوه بزرگ تاریخی بود که امام حسین(ع) را تبدیل به مظهر استقامت، ایستادگی، شهامت و شجاعت برابر قدرت‌های ستمگر کرد».
باید منتظر باشیم تا ببینیم با توجه به وضعیت احتضار برجام و رابطه‌ ایران و آمریکا، در محرم‌های پیش ‌رو، کربلا در کلاس درس دکتر روحانی مظهر چه چیزی خواهد شد!
 

امروز مصادف با سالگرد ارتحال آیت‌الله مهدوی‌کنی است و واقعا ناسپاسی است اگر یادشان گرامی داشته نشود، چرا که قبل، حین و بعد از انقلاب، شما هیچ مقطعی را پیدا نمی‌کنی، الا آنکه ایشان حقیقتا به تکلیف، عمل کرده باشد! و «تکلیف» همان امری است که «خدا» بر دوش آدمی می‌گذارد! اینکه بعضا مشاهده می‌شود بعضی‌ها خود و خاندان خود را از قانون و نتیجه‌ انتخابات، اسلام و ایران و انقلاب، بزرگ‌تر می‌دیده و می‌بینند و بر اساس همین شیفتگی نفس هم عمل می‌کنند، انجام «تکالیف نفسانی» است، نه «تکالیف الهی»! مرحوم مهدوی اما با آنکه به معنای درست کلمه «رجل» بودند و از وادی مبارزه گرفته تا میدان علم، انصافا برای خود، کسی بودند، لکن همیشه خود را و رجلیت خود را ذیل خداوند تعریف می‌کردند به این معنی که باید دید خدا از ما چه می‌خواهد! و حرکت دائم بر این مدار، البته «مرد» می‌خواهد که آیت‌الله عزیز ما مصداق مسلم آن بود! سیاستمداری که نه مقطعی، بلکه دائم در خدمت خدا بود و اهداف انقلاب اسلامی! مرحوم مهدوی ثابت کرد سیاست می‌تواند پدر و مادر هم داشته باشد! و سیاستمدار هم می‌تواند مهذب باشد! همه دیدیم در مقاطعی با اینکه ایشان مقام شیخوخیت و بزرگی داشت اما جایی اگر امور برخلاف خواست ایشان پیش رفت، هرگز قهر نکرد و هرگز خود را بزرگ‌تر از اهداف عالیه، مجسم نکرد! ایشان سیاستمداری بود که خوب می‌دانست در سیاست، قرار نیست همیشه، همه چیز مطلوب آدمی باشد! حرکت عاقلانه در همه‌ مراحل و نوعی آهستگی و پیوستگی البته انقلابی و غیرمحافظه‌کارانه، از جمله مشخصه‌های سیاست‌ورزی آیت‌الله مهدوی بود! و اینکه تکلیف و نتیجه را و آرمان و واقعیت را با هم بخواهند! مرحوم مهدوی هرگز داعیه‌دار «خط امام» نشد اما هرگز از «خط امام» جدا نشد! عمری سیاست‌ورزی کرد لکن حتی یک‌بار، این اذن را به دشمن نداد که ضمن سوءاستفاده از فلان گفتار یا بهمان رفتارش، انقلاب را تخریب کند! چرا؟! چون «عمار فقید انقلاب» رفتار و گفتار خداترس داشت! ترس از خدا اگر باشد، دیگر به این راحتی‌ها نمی‌توانی دروغ علیه ۴۰ میلیون رأی بگویی! اینکه آیت‌الله مهدوی تا لحظه آخر، پای امام و انقلاب و رهبر انقلاب و خون شهدای این مردم ماند و به بهانه‌ سیاست‌ورزی، وارد وادی براندازی و شاخ و شانه کشیدن‌های سرگشاده نشد، از برای همین خداترسی ایشان بود و الا، آن بزرگمرد بزرگوار، از همه آن فتنه‌گرها و این جوجه‌فتنه‌گرها، هم بزرگ‌تر بود، هم صاحبنظرتر و هم صاحب‌محضرتر! آری! آیت‌الله مهدوی نشان داد دوستی و همراهی با ولایت فقیه و سربازی برای ولی فقیه، به ادعا نیست؛ حتی به سابقه هم نیست! و البته فراموش نکنیم که ایشان خود از «السابقون» بود! اما از آن السابقونی که «حال فعلی‌» را هم مراقب بودند! از اینها گذشته، کم نبود مراحل و مقاطعی که دوستان انقلابی، خیلی متوجه راز و رمز هشدارهای ایشان نشدند اما برای آن سیاستمدار خداترس، مواردی از این دست، اصلا و ابدا بهانه گوشه‌گیری نشد!
این نوشته، حتم دارم به بلیه «مرحوم‌پرستی» می‌افتد، اگر نهیبی ملموس بر سر امروز خود نزنیم و متنبه نشویم از بعضی تجارب! آیا ما الساعه، اصل سخن بزرگان را آنطور که باید و شاید می‌گیریم؟! و آیا نشده که اشاره‌ها به امری دیگر باشد و ما از فرط فهم غلط، دنبال اموری دیگر؟! و شگفتا! جوابگوی این «وارونه‌خوانی» باید همان بزرگی باشد که اصلا و اساسا، مراد و منظور دیگری از سخن خود داشت! بله! سال ۸۸ تقلب نشد و حتی به اعتبار سخن داعیه‌دار آن دروغ بزرگ «تقلب، اسم رمز آشوب» بود اما قبلش و البته قبل‌تر آن اگر درک نادرست از سخن بزرگان صورت نمی‌گرفت و اگر خیرخواهی‌های امثال آیت‌الله مهدوی، برای بعضی از ما، هم‌ردیف اغراض بعضی مغرضان آلوده به چرب و شیرین دنیا قرار نمی‌گرفت و اگر سیاست‌ورزی ما ناظر بر دلسوزی سیاستمداران انقلابی، اندکی و فقط اندکی پخته‌تر و دوراندیشانه‌تر بود، یحتمل اوضاع بهتری داشتیم امروز! واضح‌تر بنویسم؛ آنچه جریان انقلابی، بهار ۹۶ و آن ‌هم متأثر از پاره‌ای فداکاری‌ها بدان رسید، سال ۸۴ بزرگان بدان رسیده بودند؛ هم بزرگان و هم بزرگی چون مهدوی! اما امان از آن روز که سخن‌ها، فهم وارونه شود! و پیام‌ها معکوس گرفته شود! حال که چند صباحی است آیت‌الله مهدوی را از دست داده‌ایم، کاش این فقدان دردآور، برای ما درس عبرتی باشد جهت سیاست‌ورزی بهتر! و حرفه‌ای‌تر! و همراه با فهم بهتر سخن بزرگان! و دریافت دقیق‌تر اشاره خوبان! قدرمسلم، ایران عزیز ما، نه با شعار عدالت، درست می‌شود؛ نه با شعار اعتدال! «کارآمدی» و «جهد جهادی در زمینه خدمت» است که می‌تواند همه شعارهای خوب را عملیاتی کند! منتهای مراتب «کارآمدی بی‌حاشیه» و «خدمت بی‌شر و دردسر»! واقعیت آن است که ۱۲ سال زودتر از همه ما «عمار انقلاب» اشاره «رهبر انقلاب» را گرفت! مهدوی هم بسی مظلوم زیست! اگر «بهشتی» بیشتر از دشمن، ناسزا شنید لیکن مظلومیت مضاعف آیت‌الله مهدوی از آنجا بود که دوست و همین من و شما متوجه پند و اندرزهای ایشان نشدیم! و با آن همه سابقه خوب و حال فعلی خوب‌تر و آن همه اشراف در سیاست‌ورزی
- که آخرین نمونه آن، حضور در رأس مجلس خبرگان بود- ایشان را و نظر ایشان را فروختیم به که و چه! بس کنم! صلواتی برای شادی روح آن عزیز که در اسم و رسم و نام و مرام، حقیقتا و واقعا «آیت‌الله» بود....

اعتبار 1500 میلیارد تومانی برای گازرسانی در مازندران
مشاور عالی وزارت نفت گفت: در 4 سال گذشته یکهزار و 500 میلیارد تومان برای گازرسانی در مازندران هزینه شد و بیش از 700 روستا در این استان از نعمت گاز بهره‌مند شدند. محمود آستانه در بازدید از روند پیشرفت فیزیکی پروژه‌های گازرسانی به شهرهای کجور و پول با اشاره به اینکه سیاست وزارت نفت این است که بتواند نیاز سوختی شهرها و روستاها را از طریق توسعه گازرسانی تأمین کند، اظهار داشت: در 4 سال گذشته 1500 میلیارد تومان برای گازرسانی در مازندران هزینه شد و بیش از 700 روستا در این استان از نعمت گاز بهره‌مند شدند. وی با بیان اینکه هزینه انتقال یک لیتر نفت سفید، نفت گاز یا نفت کوره به بخش کجور به ازای یک مترمکعب گاز، چندین برابر است، تأکید کرد: گازرسانی به روستاهای منطقه و شهرهای پول و کجور برای ما بسیار مهم است. این مسؤول تصریح کرد: گازرسانی به شهرهای پول و کجور از طریق گاز «سی‌ان‌جی» انجام می‌شود، بنابراین شرکت گاز مازندران باید جدول زمانبندی تهیه کند و براساس همان برنامه‌ریزی صورت گیرد تا زمان بهره‌برداری از پروژه گازرسانی به این دو شهر معلوم شود.  

نشست سرپرست دانشگاه علوم پزشکی مازندران با انجمن درمانگران اعتیاد
دکتر سید عباس موسوی، سرپرست دانشگاه علوم پزشکی مازندران در جلسه انجمن درمانگران اعتیاد که با حضور اعضای انجمن درمانگران اعتیاد استان مازندران در این دانشگاه برگزار شد، گفت: درمان بیماران آسیب‌پذیر ناشی از اعتیاد به شیوه MMT یکی از بهترین روش‌های درمان اعتیاد است که اگر شاخصه‌های آن به درستی اجرا شود، نقش بسزایی در درمان این اختلال و کاهش آسیب‌های اجتماعی ناشی از آن دارد. وی ضمن بیان این مطلب که پزشکان فعال در این بخش باید در حوزه‌های دیگر درمان نیز مشارکت کنند، افزود: از انتظارات مهم دانشگاه، پژوهش در شیوه درمان و برگزاری برنامه‌های آموزشی برای خانواده‌های بیماران توسط این انجمن است. در ادامه این نشست اعضای انجمن درمانگران اعتیاد به طرح نظر و دیدگاه‌های خود پرداختند و درباره نیازها و مشکلاتی که در این حوزه با آن مواجه هستند مطالبی را ارائه کردند.