احسان سالمی: سینمای استراتژیک از آن دسته اصطلاحاتی است که بسیاری از مخاطبان سینما بارها نامی از آن در میان برنامه‌های تلویزیونی یا گزارش‌های خبری روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها دیده یا شنیده‌اند اما شاید تنها گروه اندکی از مخاطبان بدانند که معنا و مفهوم واقعی این اصطلاح چیست. اصطلاحی که غفلت سینمای ایران از آن باعث شده مصادیق آثار تولید شده در حوزه سینمای استراتژیک طی این سال‌ها به زحمت به تعداد انگشتان 2 دست برسد!
 از سرگرمی تا استراتژی
سینما در همه جای دنیا به 2 بخش سینمای عمومی و سینمای استراتژیک تقسیم‌بندی می‌شود. سینمای عمومی که دربرگیرنده بخش عمده آثار تولید شده در سینمای جهان است، شامل آثاری می‌شود که هدف اصلی آنها سرگرم‌سازی مخاطبان‌شان است؛ این در حالی است که در مقابل این نوع از سینما، بخش دیگری از تولیدات سینمای جهان قرار می‌گیرد که رسالت خود را در پرداختن به موضوعات و مسائل استراتژیک جامعه قرار می‌دهد. موضوعاتی که گاهی سیاسی و گاهی ملی یا مذهبی هستند و صاحبان و گردانندگان سینما سعی می‌کنند بخشی از انرژی و توان تولیدی خود را بر ساخت و نمایش چنین آثاری قرار بدهند و البته که نگاه حمایتی دولت‌ها نیز نسبت به این موضوعات، چه در بحث جوایز جشنواره‌های بین‌المللی و چه در زمینه حمایت از تولید و اکران عمومی، باعث می‌شود تولیدکنندگان آثار سینمایی نسبت به ورود به این عرصه اشتیاق بیشتری از خود نشان دهند.
 قدمتی به اندازه تاریخ سینما
سینمای استراتژیک سال‌هاست در سینمای جهان بویژه در هالیوود به شکل ویژه مورد توجه استودیوهای فیلمسازی قرار دارد و تقریبا می‌توان قدمت آثاری با این نگاه را همسنگ تاریخ سینما دانست. آثار این نوع از سینما در دوره‌های مختلف و با توجه به اقتضائات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی روز، به سمت تولید آثاری رفتند و به عنوان بازوی نظام آمریکا، همپای اعتقادات، برنامه‌ها و اهداف این نظام حرکت کردند. در این زمینه می‌توان به موج فراگیر خلق ابرقهرمان‌های آمریکایی در سال‌های درگیری این کشور با جنگ‌ جهانی و در ادامه خلق آثاری در ارتباط با جایگاه آمریکا در نظم نوین جهانی و البته ارائه تصویری خشن و تروریستی از مخالفان سیطره همه‌جانبه دولت آمریکا بر جهان اشاره کرد. اتفاقی که نشان‌دهنده اهمیت بالای این نوع از سینما در سیاست‌گذاری‌های فرهنگی قدرت‌های سیاسی بزرگ جهان است.
سینمای استراتژیک داریم؟ نداریم؟
اما با نگاه به این اندازه، شاید نخستین پرسشی که بتوان مطرح کرد این باشد که جایگاه سینمای استراتژیک در ایران کجاست؟ سینمایی که غایت آن برجسته‌سازی و گسترانیدن ارزش‌های کلان و سرنوشت‌ساز یک ملت و جامعه است و از آن می‌توان به عنوان بازوی نظام و موتور فرهنگساز و ارزش‌آفرین که قرار است همپای اعتقادات، برنامه‌ها و اهداف آن فعالیت کند، یاد کرد. با چنین تعریفی و با در نظر گرفتن آثار ساخته شده در سینمای ایران، آیا اصلا می‌توان ردی از تعیین و حضور مباحث استراتژیک را در سینمای ایران دید؟ اینها تنها بخشی از سوال‌هایی است که می‌توان در ارتباط با جایگاه و وضعیت سینمای استراتژیک در سینمای ایران مطرح کرد.
جایگاه مسأله فلسطین در سینمای استراتژیک
گذشته از موضوعاتی همچون «انرژی هسته‌ای»، «دفاع‌مقدس»، «استقلال» و اتفاقات چند سال اخیر جهان اسلام در مواجهه با گروهک‌های تکفیری که طی این سال‌ها آثار چندان فاخری در موردشان تولید نشده، «مساله فلسطین» نیز از جمله موضوعاتی است که جای خالی آن در میان همین تولیدات اندک و کم‌تعداد سینمای استراتژیک ایران، سال‌هاست به دست فراموشی سپرده شده است. مساله‌ای که مقام معظم رهبری طی این سال‌ها بارها بر آن به عنوان مساله اول جهان اسلام تاکید کرده‌ و از آن به عنوان «مساله‌ عقیده، دل و مساله‌ ایمان» یاد کرده‌اند و تقریبا ارزش و اهمیت آن بر هیچ ایرانی دغدغه‌مندی پنهان نیست ولی نکته جالب توجه و البته تاسف‌آور در ارتباط با آن بی‌تفاوتی سینمای ایران نسبت به این موضوع است. البته سینمای ایران در پرداخت به سایر موضوعات استراتژیک نیز حضور چندان فعالی نداشته ولی به نظر می‌ر‌سد با توجه به سابقه تاریخی مساله فلسطین که از سال‌ها پیش از پیروزی انقلاب اسلامی آغاز شده و البته دربرگیری این موضوع به عنوان یک دغدغه جهانی و نه صرفا ایرانی، انتظار تولید آثاری متعدد پیرامون این موضوع، انتظاری بجا و منطقی است.
 برای فلسطین چه کردیم؟
هر چند وضعیت تولیدات سینمای ایران بخوبی نشان‌دهنده این موضوع است که اساسا هیچگاه نگاه برنامه‌ریزی‌شده‌ای درباره سینمای استراتژیک بویژه پیرامون مساله فلسطین در سینمای ایران وجود نداشته ولی با این همه در سال‌های پس از انقلاب برخی از فیلمسازان به واسطه دغدغه‌های شخصی خود سراغ این موضوع رفتند تا در حد توان‌شان روایتگر بخشی از مظلومیت مردم مظلوم فلسطین بر پرده سینماها باشند. «سرب» ساخته مسعود کیمیایی را باید نخستین و یکی از جدی‌ترین آثار ساخته شده در ارتباط با این موضوع دانست. اثری که در هفتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد و سعی کرد با روایت داستان زوج یهودی ایرانی که قصد مهاجرت به اسرائیل را داشتند، تصویری از ماهیت واقعیت صهیونیست‌ها و تفکرات تندروانه آنها نشان دهد. «بازمانده» مرحوم سیف‌الله داد نیز از جمله اندک موارد تولید شده پیرامون مساله فلسطین در سینمای ایران است که به نوعی می‌توان آن را درخشان‌ترین اثر تولید شده پیرامون این موضوع در سال‌های پس از انقلاب دانست. اثری که پس از نمایش در سینماها، بارها و بارها از تلویزیون پخش شد و داستان آن به ماجرای اشغال سرزمین‌ فلسطینیان توسط صهیونیست‌ها و بیرون راندن مردم این دیار از سرزمین آبا و اجدادی‌شان می‌پردازد. 15 سال پس از آنکه مرحوم سیف‌الله داد با داستانی جذاب و پرکشش سراغ روایت مظلومیت مردم فلسطین در «بازمانده» رفت، پرویز شیخ‌طادی نیز یک بار دیگر تصمیم گرفت با ساخت «شکارچی شنبه» بخش دیگری از مظلومیت مردم این دیار را در مواجهه با وحشیگری صهیونیست‌ها به تصویر بکشد. اثری که به شکلی زیبا به آموزش‌های ایدئولوژیک صهیونیسم به فرزندان خود و استحاله فکری و ذهنی این کودکان و حرکت آنها از فطرتی پاک و انسانی به موجوداتی خشن، خطرناک و خونریز می‌پردازد. هر چند جز این 3 اثر شاخص طی این سال‌ها آثار دیگری همچون آتش پنهان (حبیب کاوش)، هیام (محمد درمنش)، سی‌وسه روز (جمال شورجه) و ریسمانی نزدیک‌تر از رگ (مسعود اطیابی) نیز در ارتباط با جنایت‌های رژیم صهیونیستی و مقاومت مسلمانان در برابر آنها تولید شد ولی هنوز هم مساله فلسطین تبدیل به یکی از مسائل استراتژیک سینمای ایران نشده است.

حسین ساعی‌منش: در نگاه اول، احتمالا با خودمان می‌گوییم این هم فیلم دیگری است از مسعود کیمیایی این سال‌ها: مثل اکثر فیلم‌های اخیرش روایت منسجمی ندارد، شخصیت‌هایش رفتارهای نامانوسی دارند و همین ایرادهای ریز و درشتی را عنوان می‌کنیم که مدت‌هاست دارند تکرار می‌شوند و خیلی فرقی نمی‌کند که درباره مثلا «متروپل» نوشته شده‌ است یا «رئیس». می‌توانیم دوباره همین موارد را ردیف کنیم تا در نهایت برسیم به آن حکم پایانی: اعلام کنیم که کیمیایی دیگر فیلمساز جذاب و مهمی نیست و فیلم‌های جدیدش غیرقابل درک شده‌ و نتوانسته است خودش را با سینمای جدید همراه کند. بعد هم در حالی که لابد فکر می‌کنیم فیلم را با خاک یکسان کرده‌ایم یکی از دیالوگ‌هایش را مثال بزنیم که مثلا «اوزون‌برون تاثیر فرهنگی نمی‌ذاره» و در نهایت در حالی که فکر می‌کنیم فیلمساز هفتادوچند ساله‌مان منتظر اظهارات مشعشع ما مانده تا مسیر فیلمسازی‌اش را معین کند، به او توصیه کنیم که اگر می‌خواهد فیلمش تاثیرگذار باشد و حرف‌هایش درباره پول کثیف و تاثیرش در جامعه و آنچه بر سر انقلاب و خون شهدا آورده شنیده شود، باید اول قصه درست و درمانی تعریف کند و شخصیت‌های جذابی را به ما نشان دهد. بعد هم 2 تا متلک نثار حرف‌های کارگردان درباره فیلم خودش می‌کنیم و دست آخر، به خیال اینکه به سقف رندی رسیده‌ایم، عنوان مطلب‌مان را می‌گذاریم «اوزون‌برون» و یک نفس راحت می‌کشیم که حتی مسعود کیمیایی هم نمی‌تواند از زیر تیغ تیز نقدمان در برود!
***
راستش آن چیزهایی که بالاتر نوشته شده نمی‌خواهد ثابت کند که هر کسی سنی از او گذشت قرار نیست فیلم بدی بسازد و بقیه اگر فیلمش را نمی‌فهمند خودشان مشکل دارند. همچنین قرار نیست اهمیت نقد را هم زیر سوال ببرد و آن را محدود کند و شأن کسی را فراتر از نقد شدن بداند. مسلما هم نمی‌خواهد از
«قاتل اهلی» دفاع کند، بلکه می‌خواهد به این اشاره کند که اظهارنظرهای شتاب‌زده کمترین آفتی که دارد این است که همه مطالب را سطحی و شبیه به هم می‌کند و همه فیلم‌ها را هم بر اساس پیش‌فرض‌ها مورد ارزیابی قرار می‌دهد و این باعث می‌شود که درباره فیلمی مثل «قاتل اهلی» یکی از مهم‌ترین موارد جا بیفتد: اینکه «قاتل اهلی» اگر مثل آثار درخشان کیمیایی نیست، شبیه آثار دسته دوم او هم نیست. اگر فیلم‌هایی مثل «جرم» انتظارات مخاطبان را از سازنده «قیصر» برآورده نمی‌کردند، حداقل نشان از فیلمسازی داشتند که آن جهان را بخوبی می‌شناسد و همین فیلم‌های جعلی را هم با بالاترین کیفیت می‌سازد و دنیایی هرچند نامنسجم اما جذاب خلق می‌کند که در لحظاتی به همان تاثیر ویژه قبلی دست پیدا می‌کند. اما
«قاتل اهلی» شبیه این فیلم‌ها هم نیست. شبیه فیلم کسی است که خواسته ادای کیمیایی را دربیاورد ولی نتوانسته. دیالوگ‌هایش مخاطبان را در سالن سینما به خنده می‌اندازد و چفت و بست‌های غیرمنطقی‌اش ارتباط آنها با فیلم را به کلی نابود می‌کند. خونی که اینجا ریخته می‌شود دیگر آن خون فیلم‌های قبلی (منظور از فیلم‌های قبلی «قیصر» نیست، همین «متروپل» است) نیست، عشقی که دیده می‌شود ربطی به آنچه از کیمیایی انتظار داشتیم ندارد و پایان فیلم هم بیشتر تحمیلی و عجیب است تا تلخ. فیلم حتی به لحاظ تصویری هم به‌یادماندنی نیست (با آن‌همه تاکیدی که مثلا روی زالو و حجامت دارد) و مهم‌ترین تصویری که ذهن را درگیر می‌کند بخار آبی است که زمانی در «قیصر» غایب بوده و حالا در صحنه قتل زاهدی در سونا، همه‌جا را پر کرده، درحالی‌که فیلم از فقدان عنصر مهم‌تری ضربه خورده است. و این حد نهایت حسرت است برای مخاطبانی که اگرچه آنقدر سینه‌چاک دنیای کیمیایی نیستند که هر فیلم جدیدش را براحتی هضم کنند، ولی به هر شکل با آثار قدیمی او به سینما علاقه‌مند شده بودند و الان هم اگر از آن کیمیایی محبوب قطع امید کرده بودند، به کیمیایی جدیدی دلخوش بودند که به بهترین شکل دنیای قدیمی او را جعل می‌کرد و تنها کسی بود که واقعا تقلید از او را بلد بود. اما «قاتل اهلی» سراسر ناامیدی است. نه به خاطر اینکه فیلم اصیلی نیست. نه به خاطر اینکه فیلم نامنسجمی است و آن ایرادهایی را دارد که در ابتدای مطلب گفته شد، بلکه به این دلیل که همان تک‌لحظه‌های منحصربه‌فرد کیمیایی را هم ندارد. همان تقلید درجه دوم دوست‌داشتنی هم اینجا غایب است. انگار دیگر این کیمیایی جدید هم جعل آن دنیای قدیمی را از یاد برده.
 

انتشار اظهارنظر اخیر سحر قریشی در ارتباط با مخالفتش با حضور بانوان در ورزشگاه‌ها و واکنش تند مهناز افشار به این موضوع اتفاقی بود که در چند روز اخیر مورد توجه بسیاری از رسانه‌ها و کاربران شبکه‌های اجتماعی گرفت. اظهارنظری که علاوه بر مهناز افشار، موجب اعتراض و حمله برخی دیگر از سلبریتی‌ها به سحر قریشی شد. اما هادی حجازی‌فر، بازیگر جوان سینما و تلویزیون که از سال گذشته و پس از حضور چشمگیرش در فیلم سینمایی «ماجرای نیمروز» تبدیل به یکی از پدیده‌های سینمای ایران شده است، برخلاف برخی سلبریتی‌ها واکنشی متفاوتی نسبت به این موضوع نشان داد. حجازی‌فر با انتشار یادداشتی در ارتباط با این موضوع نوشت: «ما چه بخواهیم چه نخواهیم شبیه آنهایی هستیم که انکارشان می‌کنیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. خانم سحر قریشی در یک گفت‌وگوی اینترنتی راجع به حضورش در استادیوم‌های ورزشی حرف‌هایی زده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. من هم به‌عنوان یک شهروند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، مخالف حرف‌های ایشان هستم اما آیا صرف مخالف بودن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اجازه هر حرف و توهینی رو می‌ده؟ واقعیت اینه که ته‌مانده ارزشی چون «خود واقعی بودن» لای این شلوغ‌کاری‌ها از یاد میره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. این هجمه‌ها باعث میشه ما قبل از هر اظهارنظری به این فکر کنیم که بازخوردهای احتمالی‌‌‌‌اش چه خواهد بود و این یعنی ساختن شیک یک دروغگو و ریاکار جدید. آیا ابراز یک عقیده شخصی راجع به یک احساس درونی باید این همه عوارض داشته باشه؟ اما مهم‌‌‌‌‌‌تر از آنچه گفته شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ واکنش شتاب‌زده معدودی از دوستان سلبریتی به اینگونه اظهار نظرهاست. یک بررسی و مرور ساده نشون می‌ده چطور واکنش‌ها به یک پدیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، از خود پدیده سبقت می‌گیره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. سلبریتی‌‌‌هایی که در بدبینانه‌‌‌‌‌ترین حالت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، برای ادامه حیات نمی‌تونن روی آفرینش و خلق شگفتی یا زیبایی جدید توسط خودشان حساب کنند، پس پناه بردن به «واکنش بموقع» می‌شود یک اقدام کاملا به صرفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسایی دقیق حساسیت‌‌های جامعه و دست گذاشتن بموقع روی پدیده‌‌‌‌ها. این توانایی هرگز به معنای فرزانگی نبوده و نیست ولی تمام نشانه‌‌های کامل یک انسان فرصت‌طلب بودن را دارد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. آیا خود آنها از این دست اظهارات مشعشع کم داشته‌‌اند؟ آیا عملکرد و تاریخچه آنها موارد حساسیت‌برانگیز و اشتباه کم داشته است؟ آیا خط استارت خود را فراموش کرده‌‌اند؟ زدن بی‌رحمانه افرادی که قابلیت دیده شدن را دارند ولی هیچ ادعای فرزانگی یا مصلح اجتماعی بودن را ندارند، شرافتمندانه است؟ نه نیست و آنها خوب می‌دانند باید دست روی آدم‌هایی بگذارند که جز خانواده و طرفدارانی که اهل رسانه نیستند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، مدافعی ندارند. یک جامعه رشدیافته هرگز نباید بدون فراموش کردن ابهام‌ها و گذشته افراد با تکرار و بازنشر این واکنش‌ها به امید ادامه حیات نه چندان طیبه سلبریتی‌طور برخی‌ها بیفزاید. باید با بی‌توجهی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، آنها را آگاه کند که برای ماندن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، نیاز به بالا بردن آگاهی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در سطح نماندن و یادگیری دارند.
پ.ن: این متن برای  تقویت «خود واقعی بودن» نوشته شده. یک تمرین برای فراموش نکردن ارزش‌‌‌هایی که هنوز باورش دارم».

معاون امور هنری ارشاد تغییر کرد
سیدمحمد مجتبی‌حسینی، عضو هیات‌مدیره و مدیرعامل موسسه کتابخانه و موزه ملی ملک، معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و جایگزین علی مرادخانی شد. به گزارش فارس، علی مرادخانی که شهریور سال 92 به معاونت هنری ارشاد آمد، پس از 4 سال با این مجموعه خداحافظی کرد و جای خود را به سیدمحمد مجتبی‌حسینی داد. سیدمحمد مجتبی‌حسینی، عضو هیات‌مدیره و مدیرعامل موسسه کتابخانه و موزه ملی ملک بوده و همچنین دبیری شورای ارزشیابی هنرمندان وزارت ارشاد را برعهده داشته است. دفتر هنرهای تجسمی، دفتر موسیقی، اداره کل امور هنرهای نمایشی، مرکز آموزش و توسعه فعالیت‌های هنری و کارگروه مد و لباس 5 بخش اصلی معاونت امور هنری ارشاد را تشکیل می‌دهد که با توجه به جابه‌جایی علی مرادخانی باید منتظر ماند و دید مدیران این نهادها نیز تغییر می‌کنند یا خیر. سیدعباس صالحی در متن حکم سیدمحمدمجتبی حسینی آورده است: «نظر به سوابق و تجربیات ارزشمند جنابعالی در رشته‌های مختلف هنری به‌موجب این حکم به سمت «معاون امور هنری» منصوب می‌شوید. امید می‌رود با استعانت از خداوند متعال و بهره‌گیری از کلیه ظرفیت‌های موجود و نیروهای کارآمد در رونق بخشیدن به فعالیت‌های هنری، حمایت از تولید آثار و محصولات هنری، تقویت نهادهای صنفی و توسعه حضور فرهنگی هنری ایران در جهان موفق و مؤید باشید».


«آخرین نخست‌وزیر»  به چاپ سوم رسید
«آخرین نخست‌وزیر» جلد اول از زندگی و زمانه میرحسین موسوی از ۱۳۲۰ تا ۱۳۶۸ به قلم جواد موگویی به چاپ سوم رسید. به گزارش تسنیم، کتاب «آخرین نخست‌وزیر»، اثر جواد موگویی به چاپ سوم رسید، در این کتاب مطالبی درباره سوابق پیش از انقلاب موسوی منتشر شده است. کتاب «آخرین نخست‌وزیر» روایتی است از زندگی آخرین نخست‌وزیر ایران که بدون جانبداری و بر اساس آخرین مستندات، برگ‌هایی از تاریخ کشور را به رشته تحریر درآورده که با زندگی آخرین نخست‌وزیر ایران گره خورده است. این کتاب در ارتباط با سوابق پیش از انقلاب میرحسین موسوی در روند مبارزات است و نشان می‌دهد آخرین نخست‌وزیر جمهوری اسلامی فاقد سابقه برجسته‌ای در مبارزات بوده است. این کتاب در واقع نگاهی به زندگی میرحسین موسوی که آخرین نخست‌وزیر در جمهوری اسلامی است، بوده و در آن نگارنده نگاهی به سیر زندگی او از 1320 تا 1368 انداخته است. پیش از این از جواد موگویی کتاب «اسرار آیت» نگاهی به زندگی شهید سیدحسن آیت از سوی نشر حکمت اشراق منتشر شده بود که توجه بسیاری را به خود جلب کرده بود. چاپ سوم کتاب «آخرین نخست‌وزیر» در شمارگان 3 هزار نسخه با قیمت 16 هزار تومان از سوی نشر شهید کاظمی منتشر شده است.


تصاویر دیده نشده از پهلوی در سینماحقیقت
آخرین اثر مهدی نقویان، کارگردان مستندهای «رمز و راز ملکه»، «برادران»، «در برابر توفان» و... به جشنواره حقیقت آمد. مستند «ارثیه پدری» که به زندگی و فرجام محمدرضا پهلوی می‌پردازد و از تصاویر آرشیوی دیده نشده بهره می‌برد، در جشنواره حقیقت به نمایش در می‌آید. به گزارش «وطن امروز»، مستند ارثیه پدری به کارگردانی مهدی نقویان و محصول مشترک مرکز تخصصی نمایش بسیج و مرکز مستند سوره است. این مستند آرشیوی که به زندگی و فرجام محمدرضا پهلوی می‌پردازد، از تصاویر آرشیوی دیده نشده و کمتر دیده شده بهره گرفته و پخش اول آن در جشنواره حقیقت است. پیش از این نیز مستند «در برابر توفان» کار همین کارگردان در 10 قسمت از شبکه‌های سیما پخش شده بود که این مجموعه هم در مرکز فیلم و نمایش بسیج و مرکز مستند سوره تولید شده بود. این مستند در روزهای سه‌شنبه ٢١ آذر، ساعت ٢١:٣٠ در سالن 3 و  شنبه ٢٥ آذر، ساعت ١٧:١٥در سالن 5 پردیس سینمایی چارسو به نمایش
درخواهد آمد.
 

بودجه سینما در سال 97 مشخص شد
یکی از بخش‌های مهم بودجه در سال ۹۷ بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی است. در این بودجه ردیف‌های مشخصی برای احداث شهرک سینمایی و پردیس‌های سینمایی درنظر گرفته شده است. در این میان بودجه قابل توجه سازمان سینمایی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. باید دید آیا برخلاف رویه‌های ناصواب گذشته، سازمان سینمایی حاضر به اعلام ریزهزینه‌های خود خواهد شد یا خیر. براساس آنچه در لایحه دولت آمده است ریز میزان بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان سینمایی به شرح زیر است: بخش هزینه‌ای وزارت فرهنگ و ارشاد در بخش هزینه‌ای 11 هزار میلیارد ریال، در بخش دارایی‌های سرمایه‌ای 1200 میلیارد ریال، کل بودجه سازمان سینمایی 2200 میلیارد ریال، بودجه ادامه احداث شهرک سینمایی در هشتگرد 50 میلیارد ریال، تعمیر و تجهیز ماشین‌آلات  2 میلیارد  ریال و کمک‌های فنی و اعتباری به پردیس‌های سینمایی  25میلیارد ریال است.

تاریخ برگزاری جشنواره فیلم عمار تغییر کرد
هشتمین جشنواره مردمی فیلم عمار امسال از تاریخ ۶ تا ۱۵ دی‌ماه در تهران برگزار می‌شود. به گزارش مهر، هشتمین جشنواره مردمی فیلم عمار امسال برخلاف دوره‌های قبلی از روز هشتم دی آغاز به کار نمی‌کند بلکه از ۶ دی شروع می‌شود و تا پانزدهم دی‌ماه ادامه خواهد داشت. امسال هشتم دی‌ماه مصادف با وفات حضرت فاطمه معصومه(س) است. نمایش فیلم‌های این جشنواره همچون سال‌های قبل در سینما فلسطین تهران خواهد بود. فراخوان هشتمین جشنواره مردمی فیلم عمار با موضوعات «تاریخ معاصر ایران»، «فتنه سال ۸۸»، «بیداری اسلامی و جهانی»، «نقد درون‌گفتمانی»، «جنگ نرم»، «اقتصاد مقاومتی» و «ملت قهرمان» منتشر شد. هشتمین جشنواره مردمی فیلم عمار،  ۶ تا ۱۵ دی‌ماه ۹۶ در سینما فلسطین تهران برگزار می‌شود.


«خوراکی برای فکر»  بررسی چالش‌های مسلمانان در غرب
خوراکی برای فکر(Food for Thought)  عنوان برنامه‌ای در شبکه پرس‌تی‌وی است که به بررسی مشکلات و چالش‌های مسلمانان در جامعه غربی می‌پردازد. به گزارش روابط عمومی پرس‌تی‌وی، این برنامه به تهیه‌کنندگی حسن جمالی‌نیک در لندن تولید می‌شود و هر هفته به مدت 10 الی 12 دقیقه روی آنتن شبکه پرس‌تی‌وی می‌رود. در برنامه «خوراکی برای فکر» سخنرانی‌های روشنفکران اسلامی غربی از کشورهای آمریکا، ژاپن، فرانسه و دیگر کشورها پیرامون موضوعات مهم مسلمانان از جمله موضوع فلسطین، اسلام‌هراسی، مشکلات روزمره مسلمانان در جامعه غربی و ... پخش می‌شود. در بخش دیگر برنامه نیز سوالات مطرح شده از سوی حاضران در این جلسات از سخنران مربوط پخش می‌شود و سخنران به این سوالات پاسخ می‌دهد. «خوراکی برای فکر» چهارشنبه‌ها ساعت 8:20 از شبکه پرس‌تی‌وی پخش می‌شود.


استقبال غیرایرانی‌ها  از نمایش‌های ایرانی
مدیر گروه هنرهای نمایشی حوزه هنری گفت: ۱۲ نمایش با ۱۲۰ هنرمند در اربعین امسال برگزار شد که با استقبال زائران ایرانی و غیرایرانی همراه بود. به گزارش فارس، نشست رسانه‌ای دومین همایش تئاتر مردمی پیاده‌روی اربعین، با حضور محراب محمدزاده دبیر اجرایی همایش، کورش زارعی مدیر گروه هنرهای نمایشی حوزه هنری و مرشد محسن میرزاعلی نقال و پرده‌خوان برگزار شد. زارعی در ابتدای این نشست عنوان کرد: ما سال گذشته نخستین دوره این همایش را با 70 هنرمند و 6 گروه نمایشی برگزار کردیم. زارعی با اشاره به حساسیت‌های ویژه در زبان عربی گفت: تلاش کردیم موضوعات حساسیت‌برانگیز نباشد و بیشتر هویت و وحدت‌بخش بین مسلمانان باشد. رهبری هم تاکید بر این امر داشتند که ما میهمان هستیم و میزبان نیستیم. مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری توضیح داد: در مجموع 12 نمایش با 120 هنرمند از مازندران، گیلان، همدان، هرمزگان، خوزستان و ... برپا شد که 5 مجلس به زبان عربی و 4 مجلس به زبان فارسی با پرده‌خوانی و به شکل تئاتر خیابانی داشتیم.