پرونده بهسازی بافت فرسوده شهر کرمانشاه که در سال‌های اخیر مسکوت مانده، ماجرای سازه‌های ناایمنی است که می‌تواند یک فاجعه خاموش در چند ریشتر زلزله باشد. بافت فرسوده یا به تعبیر بهتر کانون‌های بحران که ۲۰ درصد جمعیت یک میلیونی شهر کرمانشاه را در دل خود جا داده، زندگی ۲۰۰ هزار نفر از شهروندان را با خطر جدی رو به رو کرده است. سال‌هاست زمزمه بهسازی و نوسازی این بافت‌های تنگ و تاریک که ۱۲ درصد مساحت شهر کرمانشاه را تشکیل داده به گوش می‌رسد اما هنوز هم تغییرات درخور توجهی را در قلب شهر که بیشترین حجم بافت فرسوده را دارد شاهد نیستیم. زلزله بزرگ 3/7 ریشتری هشداری جدی برای مردم و مسؤولان استان و یک زنگ خطر جدی برای توجه ویژه به این مناطق بود. معلوم نبود اگر کرمانشاه کانون این اتفاق می‌شد چه فاجعه بزرگی به بار می‌آمد. شاید یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های شهر کرمانشاه همین بافت‌های فرسوده باشد که هنوز یک سیاست قاطع و روشن برای احیای این بافت‌ها که در قلب شهر جا گرفته‌اند وجود ندارد و خطر آنها برای شهروندان همچون یک بمب ساعتی است و یک زلزله چند ریشتری می‌تواند پرونده آنها را ببندد. سیاست‌های تشویقی ساخت و ساز در بافت‌های فرسوده همچون حذف عوارض و تراکم اضافی هم بازدهی چندانی نداشته و نتوانسته شهروندان ساکن در این مناطق را که اغلب وضعیت مالی مناسبی ندارند برای بهسازی واحدهای‌شان ترغیب کند. یک شهروند ساکن این مناطق در گفت‌وگو با مهر، اظهار داشت: توان مالی مردم ساکن این بافت‌ها برای بازسازی در حدی نیست که بتوانند این کار را انجام دهند و مجبورند وام بگیرند اما وام هم یک فرآیند طولانی دارد.
رضا صفری افزود: یکی دیگر از مشکلات ما این است که در مناطق مرکزی شهر برای احداث ساختمان‌های بیش از ۲ طبقه مجوز ساخت صادر نمی‌شود و سرمایه‌گذاران هم حاضر نیستند در این مناطق ساخت و سازی داشته باشند چون جذابیتی برای آنها ندارد. وی تصریح کرد: در این مناطق تعدادی خانه با ارزش تاریخی در برخی محلات وجود دارد و به همین دلیل در مجوز ساخت سختگیری می‌شود، در حالی که رسیدگی چندانی به خود این خانه‌های تاریخی هم نمی‌شود. این شهروند همچنین با اشاره به کم بودن میزان تسهیلات احیای بافت فرسوده، خاطرنشان کرد: ۴۰ میلیون تومان وام برای این بافت‌ها چندان کارساز نیست و نمی‌تواند تحرکی در ساخت و ساز ایجاد کند. عضو هیات مدیره نظام مهندسی ساختمان استان کرمانشاه هم در این باره با اشاره به اضطراب ساکنان شهر کرمانشاه درباره موضوع فعال شدن گسل‌های زاگرس، اظهار داشت: صحبت‌هایی که درباره فعال شدن گسل‌های زاگرس می‌شود، سندیت اجرایی ندارد. دکتر بیژن کلهرنیا افزود: رفتار زلزله قابل پیش‌بینی نیست و نباید ایجاد نگرانی کرد. همین که مردم هشیار باشند خوب است، چون ایجاد نگرانی باعث عکس‌العمل‌های نسنجیده می‌شود. وی ادامه داد: مقررات، آیین‌نامه‌ها و جریان مهندسی کشور باید هشیار شود و درست عمل کند؛ ما در جریان زلزله سرپل ذهاب دیدیم که دستگاه‌های عمومی ما هشیار نبودند و آمادگی نداشتند. دکتر کلهرنیا با بیان اینکه همه از پیش باید برای بروز هر خطری آماده باشند، گفت: تمام شهرهای دنیا مکان امن تجهیز شده دارند و تمام موارد بهداشت و درمان و... در آنها وجود دارد و انبارها مرتب بهنگام می‌شود برای اینکه ایمنی خاطر ایجاد کنند. وی بیان داشت: از زلزله باید درس گرفت و به این سمت رفت که یک پدافند غیرعامل در برابر زلزله ایجاد کنیم نه اینکه با واکنش‌های عملی مردم را تحریک کنیم.
کلهرنیا افزود: در سرپل ذهاب مشخص شد بادبندهای ساختمان‌ها در طبقات پایین محکم اجرا نشده و در ۳ طبقه یکسان اجرا شده بود، در نتیجه طبقات پایین نتوانسته بود تحمل کند و فرو ریخته بود و طبقات بالا سالم مانده بود. این استاد دانشگاه همچنین با بیان اینکه سازه‌های با عمر ۱۰ تا ۲۰ ساله مقاومند، خاطرنشان کرد: مردم اطمینان داشته باشند این ساختمان‌ها بویژه سازه‌های با اسکلت فلزی آنها را در برابر زلزله حفظ می‌کند. کلهرنیا اظهار داشت: از این پس باید با جدیت بیشتری ساخت و سازها انجام شود و با تردید به اقدامات قبلی نگاه کنیم، آنها را بازنگری کرده و همچنین دانش مهندسی را به روز کنیم. وی تصریح کرد: ضعف ما در مهندسی در بخش نظارت است و در اجرا دقت‌های فنی کافی صورت نمی‌گیرد که باید در این زمینه دقت بیشتری انجام شود. وی درباره بازسازی و بهسازی بافت فرسوده هم بیان داشت: بافت فرسوده به هر حال بسیار مظلوم است و میزان تخریب طبیعی و فرسایش طبیعی بافت‌ها در طول زمان اثراتش بیشتر از زلزله است.
کلهرنیا با بیان اینکه در تمام این سال‌ها در بافت‌های فرسوده واقعا کار مثمرثمری انجام نشده است، تصریح کرد: هنوز یک تدبیر، سیاست و استراتژی راهبردی قاطع و اجرایی روشنی نداریم که بتوانیم به این موضوع ورود کنیم و بافت‌ها را نجات بدهیم و احیا کنیم. وی وقوع زلزله اخیر را یک هشدار برای مسؤولان شهر کرمانشاه عنوان کرد و گفت: این زلزله هشداری بود که درباره بافت‌های فرسوده باید دست بجنبانیم و تمهیدات مختلفی از مقاوم‌سازی، نوسازی و بهسازی را به کار گیریم.
 

صادق فرامرزی: دولت‌ها را در ساده‌ترین حالت ممکن می‌توان با 2 تعریف شناخت؛ تعریف اول آن چیزی است که دولت‌ها سعی در رسیدن به آن و «شدن» آن دارند و تعریف دوم آن چیزی است که دولت‌ها سعی در دوری جستن از آن و «نفی» آن دارند. دولت‌ها سعی می‌کنند یک تعریف آرمانی و مطلوب از آنچه می‌خواهند با آن شناخته شوند داشته باشند و در سوی دیگر برای جبران نرسیدن‌شان به آن نقطه مطلوب و آرمانی همیشه یک ما‌به‌ازای منفی از آنچه می‌خواستند نشوند هم ارائه می‌دهند تا با قیاس وضع مطلوب با نقطه منفی مورد نظر، از عملکرد خود دفاع کنند. دولت تدبیر و امید نیز از قاعده فوق هیچگاه مستثنا نبوده است، چرا که در تعریف اول همواره این دولت سعی بر آن داشته خود را جلوه‌ای از یک دولت با شاخص «گفت‌وگو» و نماد «دیپلماسی» برای حل همه مشکلات و شکوفا کردن همه استعدادها تعریف کند و از سوی دیگر در تعریفی سلبی، خود را دقیقا همان چیزی تعریف کند که شامل «دولت قبل» نباشد. با این نگاه اگر به مجموع سخنان دولتمردان در نزدیک به 5/4 سال اخیر نگاهی بیندازیم همیشه با تعاریف گل‌درشت و مثبت و بعضا با اغراق‌های غیرقابل قبول در زمینه دیپلماسی و گفت‌وگو مواجه می‌شویم و از سوی دیگر همه آنچه قرار بر نفی آن بوده، در ظرف سلبی «دولت قبل» تعریف می‌شود. شاید بدیهی به نظر آید که بخش عمده خطاهای محاسباتی دولت در امور مختلف را بر مبنای این دو تعریفی که از خود ارائه می‌دهد جست‌وجو کنیم و ناظر بر آن باشیم که چرا دولت حتی در زمینه‌هایی که خطا بودن میوه دیپلماسی‌اش کام دولتمردانش را تلخ کرده، شهامت پذیرش راه غلط خود را نداشته و از سوی دیگر در زمینه‌هایی که نشانه‌ها دال بر صحیح بودن سیاستی بوده، تنها بدان علت که پیگیری‌اش گزاره «نفی دولت قبل» را نقض می‌کرده، نه‌تنها به آن رجوعی نشده که حتی با همه سعی و توان برای کوبیدن آن تلاش شده است.
در هفته‌ها و ماه‌های اخیر و پس از موضع‌گیری‌های تند و خصمانه دولت آمریکا که تا حد زیادی آب پاکی را پیرامون طفل فلج برجام روی دست دولتمردان ریخت، شاهد چند سفر مثبت اما بشدت دیرهنگام از سوی وزیر امور خارجه و معاون اول رئیس‌جمهور به قاره آفریقا و آمریکای لاتین بودیم که هرچند باید از آنها استقبال کرد اما سوالی مبنی بر چرایی تاخیر آن را نیز به ذهن مخاطب متبادر می‌کند. آمریکای لاتین به‌عنوان منطقه‌ای با ظرفیت‌های بزرگ انسانی و مخزنی عظیم از انرژی که سال به سال بر نقش و کنشگری خود در روند تحرکات بین‌المللی می‌افزاید و همواره از مهم‌ترین و استراتژیک‌ترین متحدان جمهوری اسلامی در سطح جهان بوده است که عواملی همچون زنده بودن جنبش‌های مردمی ضداستکباری در آن منطقه بر عمق مناسبات میان کشورمان و آنجا همواره ‌افزوده از یکسو و آفریقا به‌عنوان قاره‌ای محروم اما کماکان سرشار از ظرفیت‌های مناسب برای سرمایه‌گذاری و بهره‌مندی از ظرفیت‌های ژئوپلیتیک از سوی دیگر،  می‌توانستند مهم‌ترین نقاط برای پیاده‌سازی و پیگیری سیاست‌های فرامرزی کشورمان باشند.
با این اوصاف اندوه و حسرت‌ زمانی مضاعف می‌شود که به مساله ریاست 4 ساله کشورمان بر جنبش غیرمتعهدها (که 3سال آن در دوران دولت یازدهم سپری شد) نگاهی بیندازیم و از غفلت دستگاه دیپلماسی‌مان در استفاده از این جایگاه پرسش کنیم. چنانکه قصد بر ادامه بررسی ظرفیت‌های از دست رفته باشد می‌توانیم به تغییر روسای برخی کشورهای تاثیرگذار این منطقه همچون برزیل به‌عنوان قدرتی غیرقابل کتمان و در حال فربه شدن نیز نگاهی بیندازیم و بار دیگر این پرسش را از خود داشته باشیم که چگونه توانستیم به‌رغم ریاست دوره‌ای بر جنبش غیرمتعهدها آن هم در سال‌هایی که قرار بر تعیین‌کنندگی دیپلماسی در همه عرصه‌ها (حتی آب خوردن مردم) بود، چنین ظرفیت مهمی را از دست بدهیم. آیا سابقه موفقیت‌آمیز سرمایه‌گذاری‌های ما در کشورهای آمریکای لاتین و آفریقا از خاطره‌ها رفته بود یا خیال تغییر روند یک‌طرفه سرمایه‌گذاری کشورهای صنعتی جهان در کشورهایی همچون خود را داشتیم و با غفلت از این ظرفیت‌ها چشم‌مان را بر همه موفقیت‌های بالقوه بستیم؟
بهتر است برای یافتن پاسخ این پرسش به همان تعریف دوگانه دولت‌ها رجوع کنیم تا بهتر با این واقعیت روبه‌رو شویم که دولت از یکسو می‌خواست خود را مرد همه فن حریف «دیپلماسی» جلوه دهد اما از سوی دیگر هیچ میلی به آن نداشت که ذره‌ای از اقدامات گذشته را تایید کند تا راه ناهموار در پیش گرفته‌اش نسبت به چرخش سیاست خارجه به سمت آمریکا را مهار کرده باشد. اگر با این عینک به روند تصمیم‌گیری‌ها نگاهی تازه بیندازیم شاید متوجه آن بشویم که در دولتی با این همه ادعای پیروزی‌های دیپلماتیک، چگونه نگاه‌ها به اهمیت ژئوپلیتیکی جیبوتی، به یک رجز سطحی درباره اندازه و مساحت جغرافیایی آن تقلیل پیدا کرد تا از آن به‌عنوان سندی مبنی بر ناتوانی دولت قبل در ارتباط‌گیری با قدرت‌های بزرگ استفاده شود! حقیقت آن است که ما به همین سادگی بخش عمده و قابل‌توجهی از متحدان مهم خود را از دست دادیم و بخش دیگری را آنچنان که انتظار می‌رفت وارد بازی‌های خود نکردیم تا به ازای آن دولت بتواند تعاملات بی‌دستاوردش با غرب را به‌عنوان نتیجه‌ای فراموش نشدنی از پیروزی‌های دیپلماسی در اذهان عمومی جا بیندازد. سفرهای اخیر دولتمردان به آمریکای لاتین و آفریقا هرقدر می‌تواند افسوس‌ها در باب از دست دادن موقعیت‌های سال‌های اخیر در بهره‌گیری عقلانی از ظرفیت‌های سیاست خارجه کشورمان را بیشتر عیان کند، از سوی دیگر می‌تواند نشانه خوبی از تغییر جهتی نسبتا امیدوارکننده در روند دیپلماسی کشورمان باشد. دولتمردان شاید دوست نداشته باشند با سفرهای متعدد به آمریکای لاتین و آفریقا پیامی به افکارعمومی ارسال شود که نافی تمام تبلیغات‌شان در 4 سال گذشته باشد اما تجربه خوب سرمایه‌گذاری‌های متعدد فعالان اقتصادی‌مان در این کشورها، گسترش پیدا کردن حوزه نفوذ کشورمان در چارچوب تحکیم روابط با دولت‌های آزادی‌خواه جهان و... می‌تواند دلایلی کافی برای در پیش گرفتن راهی اصلاح شده در روابط خارجی کشورمان بر مبنای منافع ملی و انقلابی‌مان باشد. وقت آن رسیده است دولتمردان سوزاندن ظرفیت‌های موجود جهانی برای دنیای ذهنی خود را کنار بگذارند و این بار مبنای تصمیم‌گیری‌شان را به‌جای دولت قبل و بعد، به واقعیت‌هایی منعطف کنند که بر سرنوشت کشور تاثیرگذار است.
 

دیدار مدیرعامل بانک ملت و وزیر بهداشت
مدیرعامل بانک ملت و وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نشستی مشترک بر تقویت همکاری‌های فیمابین تاکید کردند. دکتر حسن قاضی‌زاده‌هاشمی، وزیر بهداشت در این جلسه از حمایت‌های بانک ملت از این وزارتخانه و واحدهای تابعه قدردانی کرد. وزیر بهداشت با اظهار خرسندی از انتخاب دکتر بیگدلی به عنوان مدیرعامل جدید بانک ملت ابراز امیدواری کرد همکاری این دو مجموعه در طرح‌های توسعه‌ای حوزه بهداشت و درمان کشور بیش از گذشته گسترش یابد و انتظارات این وزارتخانه بیش از پیش تامین شود. دکتر محمد بیگدلی نیز در این نشست که رحیم طاهری معاون مدیرعامل، محمدعلی خادمی مدیر امور ناحیه یک و محسن شجاع مدیر شعب منطقه 4 تهران وی را همراهی می‌کردند از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به عنوان یکی از مشتریان ارزنده و وفادار بانک ملت نام برد. بیگدلی از آمادگی این بانک برای حمایت از حوزه بهداشت و درمان کشور خبر داد و گفت: خوشبختانه بانک ملت همواره تلاش کرده است تعاملات خوبی با وزارت بهداشت و واحدهای زیرمجموعه داشته باشد.

رونمایی از طرح فاخر در بانک قوامین
 در نخستین روز بیست‌وپنجمین همایش معاونان و مدیران ادارات مرکزی و مدیریت شعب استان‌ها که در سالن اجتماعات باشگاه پاس قوامین برگزار شد، از طرح تسهیلاتی فاخر در حضور مدیران ارشد بانک و مدیران کل استان‌ها رونمایی شد. معاون بازاریابی و امور استان‌های بانک قوامین با رونمایی از طرح تسهیلاتی فاخر در جمع مدیران بانک قوامین طرح فاخر را محصولی مطلوب مشتریان و متناسب با تمام سطح درآمدها و نیازمندی‌های جامعه دانست و گفت: در طراحی این محصول همه جوانب امر در نظر گرفته شده است تا مشتریان محترم بتوانند با هر سطح توانمندی مالی از این محصول بهره بگیرند. اسدی گفت: یکی از ویژگی‌های مهم این طرح که فرآیند اخذ تسهیلات را برای مشتریان آسان می‌کند، عدم نیاز به ضامن برای اخذ این محصول تسهیلاتی است و در حقیقت مشتری خود ضامن تسهیلات خود شده و ضمن حفظ اصل سرمایه تسهیلات مورد نیاز خود را اخذ می‌کند.

اعطای 5000 میلیارد ریال تسهیلات به بنگاه‌های اقتصادی توسط بانک آینده
با توجه به نقش بسزایی که بنگاه‌های کوچک و متوسط (SME) در اشتغالزایی و ظرفیت‌سازی تولیدی، هم‌چنین بهبود تولید و درآمد ملی در کشور دارند؛ بانک آینده در سال «اقتصاد مقاومتی: تولید- اشتغال» نسبت به تأمین مالی و تقویت اقتصادی بنگاه‌های کوچک و متوسط، اهتمام کرده است. این بانک در راستای سیاست‌های اقتصاد مقاومتی، ضمن تبیین و ابلاغ برنامه‌ها و دستورالعمل تأمین مالی بنگاه‌های کوچک و متوسط به همه شعب خود؛ علاوه بر پرداخت تسهیلات به متقاضیانی که از طریق تارگاه وزارت صنعت، معدن و تجارت (کارگروه تسهیل و رفع موانع تولید استانی) معرفی شده‌اند؛ با بازاریابی مستقیم، مشتریان واجد شرایط برای راه‌اندازی و توسعه بنگاه‌های کوچک و متوسط را برابر ضوابط اعلام‌شده از سوی بانک مرکزی، شناسایی و همراهی کرده است. در این راستا 500 میلیارد تومان تسهیلات توسط بانک آینده پرداخت شده است.


ابتلای بیش از 30 درصد تهرانی‌ها به دیابت
بر اساس آخرین آمار انجمن ملی دیابت ایران حدود 5 میلیون نفر در کشور به دیابت مبتلا هستند، در حالی که تعداد واقعی مبتلایان به این بیماری چیزی در حدود 8 میلیون نفر تخمین‌ زده شده است و گفته می‌شود نیمی از این افراد از بیماری خود آگاه نیستند. کم‌تحرکی و عدم پیروی از یک رژیم غذایی مناسب احتمال ابتلا به بیماری دیابت را افزایش می‌دهد. در تهران نیز 30 درصد افراد یا به دیابت مبتلا هستند یا در معرض آن قرار دارند. این آمار و ارقام زمانی معنادارتر می‌شود که در کنار نتایج تحقیقات اخیر انستیتو تحقیقات تغذیه ایران و شرکت آب‌های معدنی دماوند قرار می‌گیرد که طبق این آمار، میزان نوشیدن روزانه آب در شهروندان تهرانی تا 25 درصد پایین‌تر از سرانه جهانی است. به گفته شبنم بحری، متخصص تغذیه، افرادی که دچار اضافه وزن زیاد هستند، همزمان با داشتن یک رژیم غذایی کاهش وزن و با جایگزین کردن آب به جای نوشیدنی‌های گازدار می‌توانند میزان قند خون و انسولین خود را به شکل چشم‌گیری کاهش دهند.