گروه اجتماعی: رئیس سابق شورای شهر تهران با بیان اینکه اعلام بدهی ۵۲ هزار میلیارد تومانی دوره قبلی مدیریت شهری فقط یک ادعاست و صحت ندارد، گفت: مدیریت شهری دوره پنجم اگر مدارکی دارد اثبات کند.
مهدی چمران با اشاره به اینکه پروژه‌های شهری همچنان در سطح شهر به ‌فراموشی سپرده شده است، به تسنیم اظهار داشت: انتظار می‌رفت مدیریت شهری در این دوره و با کسب رأی از شهروندان تهرانی بتواند اقداماتی در بهبود وضعیت شهر انجام دهد. وی افزود: در دوره قبل پروژه‌های متعددی از سوی شهرداری تهران اجرا شد و در نهایت برخی از آنها به پایان رسید اما برخی از پروژه‌ها نیز بر خلاف تلاش مدیران شهری بویژه معاونت عمرانی شهرداری تهران به پایان نرسید.
رئیس سابق شورای شهر تهران گفت: از پروژه‌های نیمه‌تمام می‌توان به خط 6 متروی تهران، پل بزرگراه ارتش و امام علی(ع) و ده‌ها پروژه دیگر اشاره کرد که متأسفانه اعضای شورای شهر تهران برنامه‌ای برای اتمام این پروژه‌ها ندارند. چمران بیان کرد: پل شهید لاجوردی امتداد شهید صیاد که در نهایت به بزرگراه ارتش متصل می‌شد حدود یک سال است رها شده که البته پروژه‌های این شکلی زیاد است. امیدواریم مدیریت شهری در زمان باقیمانده از عمرش برنامه‌ای را برای اتمام این پروژه‌ها داشته باشد. وی گفت: برخی شهروندان تهرانی در هر جایی که بنده را می‌بینند فکر می‌کنند من هنوز در شورای شهر تهران هستم و شکایات خود را درباره رها شدن پروژه‌های نیمه‌تمام عنوان می‌کنند و امیدوارم مدیریت شهری اعم از شورا و شهرداری برنامه‌ای را برای اتمام این پروژه‌ها در دستور کار خود قرار دهند.
رئیس سابق شورای شهر تهران گفت: اینگونه فعالیت در مدیریت شهری به ‌ضرر شهر و شهروندان بوده و اگر پروژ‌ه‌های نیمه‌تمام امسال به اتمام برسد ارزان‌تر از سال آینده خواهد بود، چرا که ما هرساله شاهد افزایش تورم هستیم. چمران افزود: پل شهید کاظمی که از اول بزرگراه خلیج‌فارس به بزرگراه فتح می‌رود و از وسط پادگان جی می‌گذرد یکی از پروژه‌هایی است که از دوره گذشته آغاز شده اما هم‌اکنون نیمه‌تمام رها شده است. بنده تعجب می‌کنم چرا مدیریت شهری برنامه‌ای برای اتمام پروژه‌های نیمه‌تمام ندارد و حتی خط 7 مترو را هم با آغاز فعالیت‌شان به تعطیلی کشاندند. رئیس سابق شورای شهر تهران با اشاره به اظهارات مدیران شهری درباره نواقص خط 7 مترو گفت: اگر این خط نواقصی هم داشت می‌توانستند در ادامه کار و فعالیت مشکلات و موانع را در حین ارائه خدمات مرتفع کنند. اما در این زمینه نیز شاهد بودیم خط 7 را متوقف کردند و هنوز هم برنامه‌ای برای بهره‌برداری دوباره آن ندارند.
چمران با اشاره به اعلام 52 هزار میلیارد تومان بدهی شهرداری سابق بیان کرد: این موضوع در حد یک ادعاست و هنوز مدیریت شهری در این دوره نتوانسته اثبات کند، چرا که برای اثبات آن نیاز به اسناد و مدارک است و هنوز این اسناد رو نشده است. وی گفت: متأسفانه مدیریت شهری نتوانسته است به وعده‌های خود در بخش‌های گوناگون عمل کند و حتی نتوانسته است بدهی‌های شهرداری سابق را به پیمانکاران و بخش‌های گوناگون پرداخت کند، متأسفانه برخی شرکت‌های شهرداری نیز حدود یک تا 2 ماه است حقوق خود را دریافت نکرده‌اند و در این زمینه نیز مدیران شهری سکوت اختیار کردند.

طی نامه‌ای به رئیس‌جمهور مطرح شد
زندگی 150 بیمار دیالیزی زلزله‌زده در نهایت فقر
رئیس انجمن خیریه حمایت از بیماران کلیوی در نامه‌ای به رئیس‌جمهور خواستار اختصاص بودجه‌ای برای حل مشکل مسکن 150 خانواده تحت پوشش این انجمن در مناطق زلزله‌زده استان کرمانشاه شد. به گزارش فارس، داریوش آرمان در این نامه با اشاره به بازدید خود از مناطق زلزله‌زده سرپل ذهاب و روستاهای اطراف، نوشته است: با گذشت بیش از 8 ماه از زلزله مرگبار و ویرانگر کرمانشاه، در این بازدید با صحنه‌های غم‌انگیز و اسفناکی مواجه شدم که به هیچ‌وجه قابل توصیف نیست. وی در بخش دیگری از این نامه وضعیت و شرایط بیماران تحت پوشش این انجمن در مناطق زلزله‌زده را چنین توصیف کرده است: حدود 150 بیمار دیالیزی و پیوندی که در نهایت فقر و درماندگی به سر می‌برند، در دمای بالای 50 درجه در میان موج گسترده ریزگردهای محلی در کانکس‌هایی با کمترین امکانات زندگی می‌کنند و بیماران دیالیزی در بیمارستان صحرایی شهرستان سرپل ذهاب دیالیز می‌شوند. رئیس هیات مدیره انجمن حمایت از بیماران کلیوی کشور ضمن درخواست از رئیس‌جمهور برای در اولویت قرار گرفتن رسیدگی به مشکلات بیماران تحت پوشش این انجمن نوشته است: همچنین مستدعی است دستور فرمایید بودجه‌ای برای حل فوری مشکل مسکن 150 خانواده یادشده اختصاص داده شود و این بودجه تحت نظارت مستقیم انجمن هزینه شود.  


به مناسبت هفته مبارزه با مواد مخدر و پیشگیری و کاهش آسیب‌های اجتماعی، مردان قرمزپوش  در متروی تجریش معضل اعتیاد را برای شهروندان به نمایش درآوردند.
 

گروه اجتماعی: کارت ورود به آزمون و برگه راهنمای شرکت در پنجمین آزمون استخدامی کشور از سه‌شنبه ۱۲ تیر روی سایت سازمان سنجش آموزش کشور قرار گرفته و داوطلبان این آزمون تا پنجشنبه ۱۵ تیر فرصت دارند کارت شرکت در آزمون را دریافت کنند.  به گزارش میزان، کارت ورود به آزمون و برگه راهنمای شرکت در پنجمین آزمون استخدامی کشور سه‌شنبه ۱۲ تیر روی سایت سازمان سنجش آموزش کشور قرار گرفته و داوطلبان این آزمون تا پنجشنبه ۱۵ تیر فرصت دارند کارت شرکت در آزمون را دریافت کنند. گفتنی است پنجمین آزمون استخدامی کشور با حضور ۴۲۷ هزار و ۶۹۶ داوطلب در ۱۳۹ شهرستان و ۲۳۴ حوزه امتحانی در روز جمعه ۱۵ تیر برگزار می‌شود و ۲۶۸ هزار و ۳۲۲ نفر زن و ۱۵۹ هزار و ۳۷۴ مرد در پنجمین آزمون استخدامی شرکت کرده‌اند. همچنین این آزمون برای جذب ۱۸ هزار و ۲۰۷ نفر در ۹ دستگاه اجرایی برگزار می‌شود. به گفته مشاور سازمان سنجش آموزش کشور،  فرآیند شروع آزمون از ساعت ۸:۳۰ صبح روز جمعه خواهد بود و در حوزه‌های امتحانی از ساعت ۸ صبح بسته می‌شود.
 

گروه اجتماعی: رئیس شبکه هپاتیت ایران گفت: شرکت‌های دارویی تولیدات خود را کاهش داده‌اند و این محرز است و باید از وزارت بهداشت پرسید آیا خط تولید دارو در کشور کاهش یافته یا تعطیل شده است؟ و برای آن چه راه‌حلی دارد. سیدموید علویان در پاسخ به این پرسش که آیا همچنان کمبود واکسن و داروی هپاتیت در بازار وجود دارد یا خیر، به ایلنا بیان داشت: هنوز هم کمبود ایمنوگلوبولین ضدهپاتیت B، در بازار محسوس است و صددرصد حل نشده‌ است اما نگرانی جدی درباره تامین داروهای هپاتیت در ماه‌های آینده در کشور وجود دارد، چرا که حسب اطلاعات موجود دچار کمبود دارو خواهیم شد. وی گفت: تولید داروها در کشور کم شده که ممکن است، به دلیل مشکلات ارزی، قیمت‌گذاری یا مشکلات مربوط به نقدینگی شرکت‌های دارویی باشد. همانطور که کمبود واکسن ایمنوگلوبولین ضدهپاتیت B را پیش‌بینی کردم و درست بود الان هم تاکید می‌کنم که در ۶ ماه آینده دچار کمبود داروهای درمان هپاتیت B و C خواهیم شد. وزارت بهداشت باید از الان فکری به حال این موضوع کند، چرا که حجم تولید شرکت‌های دارویی پایین آمده و این تذکر با توجه به اطلاعاتی است که به ما رسیده است.

شرکت کنترل کیفیت هوا اعلام کرد
هوای پایتخت همچنان ناسالم
روز گذشته طبق اعلام شرکت کنترل کیفیت هوا، هوای تهران در شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس جامعه قرار گرفت. به گزارش «وطن امروز»، روز گذشته (سه‌شنبه)، شاخص هوای پایتخت روی عدد 133 قرار گرفت تا شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس جامعه باشد. این در حالی است که دوشنبه گذشته نیز هوای تهران با شاخص 150 در همین شرایط کیفی قرار گرفت. گفتنی است شهروندان تهرانی از ابتدای سال 97 تاکنون 19 روز هوای ناسالم برای گروه‌های حساس داشته‌اند که این آمار در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته 7 روز بیشتر شده است.


سخنگوی سازمان آتش‌نشانی تهران خبر داد
کشته شدن 2 نفر درآتش‌سوزی کارخانه مواد شیمیایی
سخنگوی سازمان آتش‌نشانی شهر تهران گفت: بر اثر آتش‌سوزی دوشنبه گذشته در کارخانه مواد شیمیایی واقع در کیلومتر 18 جاده مخصوص کرج، تاکنون 2 نفر جان خود را از دست دادند. جلال ملکی به فارس اظهار داشت: بر اثر آتش‌سوزی دوشنبه گذشته در کیلومتر 18 جاده مخصوص کرج، 7 ایستگاه آتش‌نشانی به محل حادثه اعزام شده و نسبت به اطفای حریق اقدام کردند. وی ادامه داد: پس از آنکه آتش خاموش شد عملیات جست‌وجو برای پیدا کردن متوفیان احتمالی آغاز شد. در ساعات اولیه مشخص شد یک نفر جان خود را از دست داده است و در ادامه عملیات جست‌وجو در بامداد دیروز جسد فرد دیگری پیدا شد که کاملا سوخته بود. سخنگوی سازمان آتش‌نشانی شهر تهران خاطرنشان کرد: عملیات جست‌وجو همچنان در محدوه این کارخانه ادامه دارد.
 

شروین طاهری: وقتی «آرتیوم زوبا» پس از کاشتن پنالتی دقیقه 41 در دروازه  «داوید دخه‌آ» به گوشه زمین ورزشگاه لوژنیکی آمد و آن سلام نظامی را به هواداران داد، این نه فقط برای روس‌ها که برای بسیاری از اسلاوهای شرق اروپا پیامی ویژه به همراه داشت.
پاول، یک افسر سابق ارتش روسیه که او را در خیابان مشهور نفسکی در قلب پطربورگ، سرگرم جشن پیروزی تاریخی بر اسپانیا در یک‌هشتم نهایی جام‌جهانی روسیه 2018 می‌یابم، می‌گوید حرکت مهاجم باشگاه «زسکامسکو»‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، سلام نظامی خاص ارتشی‌ها پس از ابلاغ ماموریت بود، به این معنی که دستور دریافت شد و به هر قیمتی عملی می‌شود. این سلام نظامی زمانی در اغلب ارتش‌‌های بلوک شرق بویژه در کشورهای اسلاو که متحد ارتش سرخ بودند، مشترک بود.
این موضوع که زوبا گلزن خط آتش و  «ایگور آکینفیف» نگهبان دروازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، 2  قهرمان اصلی صعود تاریخی فوتبال روسیه به جمع 8 تیم برتر جهان پس از حدود نیم قرن، هر دو عضو باشگاه زسکا، متعلق به ارتش سرخ سابق و ارتش فعلی فدراسیون هستند، بخش مهمی از راز درخشش فوق تصور این دو را بازگو می‌کند. اینکه آنها و احتمالا اغلب بازیکنان متوسط یکی از ضعیف‌‌‌‌‌ترین تیم‌‌های ملی فوتبال روسیه در جام‌جهانی حیثیتی خانگی، برای خود ماموریتی فراتر از مرگ و زندگی قائل هستند. این جنبه فراورزشی پیروزی روسیه بود که ساعتی بعد میلیون‌ها نفر را با حالتی بین ناباوری و شور حماسی به خیابان‌ها کشاند.
اما این تنها رخداد شگفت‌انگیز اول جولای 2018 نبود. یکشنبه‌شب در حالی که میلیون‌ها روس در یک غلیان اجتماعی کم‌سابقه طی 3 دهه پس از فروپاشی شوروی، دیوانه‌وار به خیابان‌های مسکو، پطربورگ، نیژنی نووگورود و سایر شهرهای بزرگ ریخته و از خود بی‌خود شده بودند، در کنار پایکوبی برای تیم کشورشان به شکلی عجیب حواس‌شان به دیدار دوم همان شب میان کرواسی و دانمارک هم بود. در ساعات نزدیک به نیمه‌شب در یک رستوران چینی در مرکز پطربورگ ده‌ها نفر دور یک گوشی همراه که بازی را پخش می‌کرد حلقه زده بودند و با شادی یا خشم به هر پنالتی کروات‌ها که به دروازه «کاسپر اشمایکل» شلیک می‌شد، واکنش نشان می‌دادند. سرانجام  وقتی «راکی»- ایوان راکیتیچ- آخرین ضربه پنالتی را به تور دانمارکی‌ها چسباند، فریاد سرمستی بود که تمام فضا را پر کرد. «آلگ» یک تاجر روس که میز کناری نشسته بود به وسط جمعیت آمد و فریاد زد: اسلاوا فوتبال. واژه‌ای مشترک در روسی و اسلاوی برای «زنده‌باد». لحظاتی بعد جشن‌‌های خیابانی و بوق ماشین‌ها که مشخصا در دقایق پایانی بازی کرواسی- دانمارک از رمق افتاده بود، در خیابان‌های پایتخت زمستانی روسیه که هیچ‌گاه شب ندارد، دوباره جان گرفت.
پدید آمدن یک شب حماسی اسلاوی تمام‌عیار که ملت‌‌های شرق اروپا را در یک جو روانی واحد متحد کند، همانی بود که سردمداران ناتو و اتحادیه اروپایی همواره از آن می‌هراسیدند ولی سرانجام به نمادین‌‌‌‌‌ترین شکل ممکن رخ داد. در حالی که کروات‌ها در زاگرب، صعود تیم‌ملی‌شان به جمع 8 تیم برتر جام‌جهانی را جشن گرفته بودند، هزاران کیلومتر آن سو‌‌‌‌‌‌تر در قلب اوراسیا، در شهر «نیژنی نووگورود» هواداران هموطن‌شان روی سکوها و سپس خیابان‌های شهر، مشترکا با روس‌ها پایکوبی می‌کردند. قضیه وقتی جالب‌‌‌‌‌‌تر می‌شود که بدانیم روسیه و کرواسی در مرحله یک‌چهارم رقیب یکدیگر هستند آن هم در آسان‌‌‌‌‌ترین بال جدول رقابت‌ها که در غیاب آلمان حذف شده در مرحله گروهی و فرانسه و برزیل که در بال دیگر هستند، جز یک انگلیس ضعیف که حتی جلوی کلمبیا هم امید چندانی ندارد، هیچ مدعی بزرگی در آن نیست. اگرچه برنده دیدار روسیه- کرواسی می‌تواند حقیقتا یک پای فینال باشد اما تا آنجا که به «ولادیمیر پوتین» و تیم رهبری روسیه مربوط است، آنها همین حالا به اهداف پیش‌بینی‌شده‌شان از برگزاری جام‌جهانی رسیده‌‌‌اند، البته نه آنطور که غربی‌ها تبلیغ می‌کنند. به‌رغم این تبلیغات ضدروسی درباره نحوه برنامه‌‌ریزی کشور میزبان جام باید گفت طبق اعتراف «میشل پلاتینی» در هفته‌‌های پیش از آغاز جام، تمام میزبان‌های قبلی جام نیز از مزیت گروهی نسبتا آسان برخوردار بوده‌‌اند اما صعود روسیه با یک سبک بازی جنگنده دفاعی در تورنمنتی پرشگفتی که آلمان توسط کره‌جنوبی در گروهش حذف می‌شود یا حتی بخت صعود ایران با حذف پرتغال وجود داشت، جزو ابهامات جام نیست. از سوی دیگر حتی اگر کرملین می‌خواست هم نمی‌توانست برنامه‌‌ریزی کند که کرواسی که با زحمت و بعد از تغییر سرمربی و از طریق پلی‌آف به جام صعود کرده بود، ناگهان در قامت مدعی اصلی ظاهر شده و به جای آرژانتین به عنوان صدرنشین گروهش برای دیدار یک‌هشتم نهایی به شهری بیاید که نماد تاریخی اسلاوهاست. «نیژنی نووگورود» در شرق مسکو جایی است که 1200 سال پیش نخستین حکومت اسلاو اعلام موجودیت کرد. عجیب آنکه این شهر تاریخی هیچ باشگاه فوتبال بزرگی ندارد و تنها باشگاه «نیژنی» هم که اخیرا به دسته دوم راه یافته، تنها 4 سال است تاسیس شده. نام این شهر برای اسلاوها به‌قدری مقدس است که هنگام ساخت ورزشگاه جدید برای جام‌جهانی 2018، هیچ نامی برای آن انتخاب نکردند و به سادگی آن را استادیوم «نیژنی نووگورود» خواندند.
به همین دلیل جشن مشترک نه چندان بزرگ روس‌ها و کروات‌ها در نیژنی از نظر بروکسل، حتی از جشن‌‌های میلیونی مسکو و پطربورگ هم برای احیای آنچه «اتحاد اسلاوی» علیه اتحادیه اروپایی خوانده می‌شود، خطرناک‌‌‌‌‌‌تر بوده و باید منتظر واکنش‌هایی از غرب اروپا در این رابطه باشیم.
البته روس‌ها ترجیح می‌دادند صربستان، کشور اسلاوی نزدیک‌تر به آنها در شبه‌جزیره بالکان بالا بیاید، کشوری که به‌رغم مخالفت ناتو رسما با روسیه وارد پروژه نظامی- امنیتی مشترک در شرق اروپا تحت عنوان «اخوت اسلاوی» شده است. چهارشنبه پیش در مسکو هنگام بازی سرنوشت‌ساز گروه F بین صربستان و برزیل شاهد بودم که چطور روس‌ها در فن‌زون فیفا برای تیم‌ملی صربستان ابراز احساسات می‌کردند حتی با اینکه بسیاری از جوانان‌شان عاشق برزیل و ستاره‌هایش هستند. همچنین یک هوادار صرب به نام  «میکو» به من گفت تیم‌ملی صربستان عملا این احساس را در جام‌جهانی روسیه دارد که در خانه بازی می‌کند. او از تیتر مشهور یک روزنامه اصلی صرب پس از صعود سال گذشته فوتبال آنها به جام‌جهانی گفت، تقریبا با این مضمون: تاواریش (برادر) ما آمدیم!
یادآوری این تیتر همراه با استقبال روس‌ها از پیروزی کروات‌ها ما را به 11 سال پیش می‌برد که رسانه‌‌های روس پس از پیروزی تیم کرواسی در ومبلی لندن و حذف انگلیسی‌ها از راهیابی به یورو 2008 که به معنای صعود تیم‌ملی روسیه بود با تیتر  «تاواریش متشکریم!» از کروات‌ها تشکر کردند.  اگرچه این بار روزنامه‌‌های روس تا حدود زیادی تحت تاثیر موضوع اصلی‌‌‌‌‌‌تر روز یکشنبه یعنی پیروزی‌شان بر اسپانیا و جشن‌‌های مردمی سراسری و رقابت 2 تیم در مرحله بعد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، خیلی روی برادری اسلاوی‌شان با کروات‌ها مانور نداده‌‌اند اما با همه اینها باز هم روزنامه ایزوستیا برای پیروزی کرواسی بر دانمارک تیتر «کرواسی همراه با روسیه صعود کرد» را برگزید و به مقایسه 2 قهرمان اسلاو یعنی دروازه‌بانان 2 تیم، آکینفیف و سوباشیچ پرداخت.  البته یک ملت اسلاو دیگر هم در مرحله گروهی از جام حذف شد که اغلب روس‌ها مشخصا از این موضوع خوشحال شدند. در ایستگاه راه‌آهن کازان پیش از عزیمت به سارانسک برای بازی ایران- پرتغال، اجتماعی از هواداران ایرانی و کلمبیایی به همراه مردم بومی و پلیس‌ها و کارکنان راه‌آهن روسیه را دیدم که برای شکست 3 بر صفر لهستان از کلمبیا شادمانی می‌کردند.
به‌رغم اینکه لهستانی‌ها هم اسلاو محسوب می‌شوند اما رابطه تیره تاریخی‌شان با روسیه تزاری، سپس شوروی و حالا روسیه پوتین، آنها را در طیف ضدروس اروپای شرقی در کنار رومانی و جمهوری‌‌های کوچک بالتیک قرار داده است. مثلا دولت لهستان خواهان حضور قدرتمند ناتو در مرزهای غربی روسیه یا تحریم‌‌های اتحادیه اروپایی علیه مسکو است اما این الزاما خواست تمام مردم این کشور نیست.
شاید تمایل رمانتیک کروات‌ها و صرب‌ها به سوی روسیه در حال قدرت‌‌‌گیری پوتین به‌خاطر این سابقه تاریخی باشد که بالکان هرگز مثل لهستان، چک، اسلواکی یا مجارستان تحت اشغال روسیه یا شوروی قرار نگرفته اما بسیاری از مردم اروپای شرقی بویژه نسل جدید که از تحقیر خود توسط اتحادیه اروپایی ناراضی‌‌اند، ممکن است تاریخ را به شکل دیگری تفسیر کنند.  پیش از آغاز بازی‌ها واچسلاو، هوادار لهستانی در میدان سرخ مسکو به من گفت نسبت دوستداران و مخالفان روسیه در جامعه لهستان تقریبا 40 به 60 است و دلیل آن هم طبیعی است؛ در ادوار مختلف این دو ملت سرزمین‌‌های یکدیگر را اشغال کرده‌اند ولی به گفته او دیگر آن دوران تمام شده و اسلاوها باید متحد شوند. حرف‌های او دور از واقعیت نیست. زمستان گذشته ورشو شاهد بزرگ‌ترین تظاهرات ملی‌گرایان اسلاو علیه دولت لیبرال حامی غرب و اتحادیه اروپایی بود.
پاسی از نیمه‌شب سفید یکشنبه گذشته و در پیاده‌راه نزدیک سادووایا، یکی از انشعاب‌‌های شلوغ بلوار نفسکی همچنان مشغول تبادل نظر  با گروهی از جوانان درباره پیروزی‌‌های روسیه و کرواسی هستیم. آنها هم مانند اغلب افراد نسل جدید روسیه وقتی خود را ایرانی معرفی می‌کنم گل از گل‌شان می‌شکفد و با حرف از دوستی 2 کشور مرا به جمع‌شان می‌پذیرند. «آنتون» یکی از آنهاست که بلافاصله می‌گوید ایران را دیده است. او جزو ملوانان نیروی دریایی روسیه بوده که در چارچوب همکاری‌‌های مشترک 2 کشور در  بندرعباس پهلو گرفته بودند. آنتون که از گفتن نام فامیلش پرهیز می‌کند، می‌گوید به هیچ‌وجه انتظار پیروزی کشورش بر اسپانیا را نداشته و حالا هم به همین که روسیه در جمع 8 تیم قرار گرفته، راضی است. فوتبال روسیه پس از دوران شوروی بشدت افت کرد اما 10 سال پیش آنها با رهبری «گاس هیدینک» تا یک قدمی فینال یورو 2008 هم رفتند. شبیه دستاوردی که بلغارستان و کرواسی در جام‌های جهانی 1994 و 1998 داشتند. فراتر از اینها چک یک بار به فینال یورو 96 و یک بار به نیمه‌نهایی یورو 2004 رسیده بود. فوتبال اسلاوها در حال خیزش دوباره است و در جام‌جهانی 2018  هم قطعا یک نماینده در جمع 4 تیم خواهد داشت. چرچسوف، سرمربی روسیه پس از شکست دادن اسپانیا از عزمش برای پیمودن تمام راه تا فینال سخن گفته است اما همانند بسیاری از روس‌ها برای ولادیمیر پوتین که به دنبال تحقق رویای «روسیه جدید» (نوا راسیا) و ایجاد اتحادیه بزرگ  اسلاو- ارتدوکس در شرق اروپا و منضم کردن آن به اتحادیه در حال توسعه اوراسیاست، روسیه تا همین جا به‌خاطر میزبانی فوق‌العاده، تبلیغات جهانی مثبت و زنده شدن غرور ملی به‌رغم شرایط بد اقتصادی، قهرمان حقیقی جام‌جهانی 2018 بوده است.  اگر دستاورد ژئوپلیتیک شب حماسی اسلاوی اول جولای را هم به این دستاوردها اضافه کنیم، پوتین راضی‌‌‌‌‌ترین فرد از جام بیستم خواهد بود بویژه آنطور که قبلا هم نوشته‌ایم، جام‌جهانی 2018 حقیقی برای پوتین تازه از فردای فینال و زمانی که از زیر بار سنگین برگزاری و تامین امنیت بزرگ‌‌‌‌‌ترین رخداد ورزشی جهان خلاص می‌شود، شروع خواهد شد.
حماسه اسلاوی اخیر سلاحی راهبردی است در دستان او تا هژمونی روسیه را در دل اتحادیه‌ای در حال فروپاشی تثبیت کند؛ اتحادیه‌ای که حتی رئیس‌جمهور فرانسه، رهبر سنتی آن در حال چانه زدن با ترامپ، همتای آمریکایی‌‌‌‌اش برای خروج از آن است. انگلیس آن را ترک گفته و ایتالیا برای ترک آن آماده می‌شود. جام‌جهانی 2018 نیز با حذف آلمان و اسپانیا و پرتغال به عنوان قدرت‌های مسلم فوتبال جهان، ژئوپلیتیک جدید قاره‌ای مبنی بر غیب شدن اتحادیه اروپایی را بخوبی می‌نمایاند. حالا فقط بلژیک و سوئد به عنوان نمایندگان واقعی اتحادیه اروپایی در جام باقی مانده‌‌اند و در حضور کرواسی، فرانسه، انگلیس و حتی روسیه باانگیزه، کمتر کسی برای‌شان شانسی قائل است. در چنین شرایطی صدای پای هژمونی جدید اسلاوها در شرق اروپا بیش از هر زمان دیگری شنیده می‌شود. دیگر باید فاتحه دولت‌هایی را که به اتحادیه اروپایی دل بسته بودند نیز خواند.

محمد عبداللهی : وضع نابسامان اقتصاد پس از لغو برجام توسط آمریکا، اصلاح‌طلبان را به غلیان و جولان انداخته که هر جور بتوانند جامه خود را از این ورطه آشفته بیرون بکشند و دامن خود را پاک از گناه گرانی بدارند. در این بین، برخی اصلاح‌طلبان افراطی مثل شکوری‌راد و جلایی‌پور و... به هذیان درآمده و با ادعاهایی دروغ و پرت و پلا، زمین و زمان را برای توجیه ضعف دولت و فرافکنی به کار بسته‌اند. از این رو قصد دارم بعضی از دروغ‌های آنها را در این نوشته پاسخ دهم.
شکوری‌راد گفته است: آنهایی که اعتقاد به آزادی ندارند، پیشنهاد می‌دهند چکمه‌پوش مقتدری بیاید که نظم، امنیت و نان مردم را تامین کند!
پاسخ: سوال از ایشان این است که چه کسی چنین ادعایی مطرح کرده؟ کدام چهره انقلابی یا اصولگرا، پیشنهاد حکومت نظامی و به تعبیر دیگر کودتا علیه دولت کرده است؟! آیا این ادعا خیالبافی این فرد نیست؟! جالب آنکه حتی ندای «استعفای روحانی» هم از اردوگاه خود اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان بیرون آمده است. موسویان، مشاور معنوی روحانی نخستین چهره‌ای بود که تز داد روحانی به‌عنوان مقصر اصلی استعفا کند و انتخابات زودهنگام برگزار شود.
شکوری‌راد و جلایی‌پور هر دو مدعی شده‌اند: نظام سیاسی ما (ولایت فقیه) یک نظام سیاسی منحصربه‌فرد است که در دنیا نمونه دیگری ندارد و این یک مشکل ما است!
پاسخ: اولا مگر استثنا و منحصربه‌فرد بودن، به خودی خود مذموم و مخالفت با دموکراسی است؟ ثانیا کدام نظام سیاسی در دنیا منحصربه‌فرد نیست و تکراری است؟! آیا نظام سیاسی دو حزبی آمریکا استثنایی نیست؟! آیا مشروطه سلطنتی انگلستان که ملکه بر راس آن می‌نشیند، استثنایی نیست؟! مجلس نمایندگان (بوندستاگ) و شورای ایالات (بوندسرات) آلمان که مردم در آن اجازه نمی‌یابند صدراعظم و حتی نمایندگان مجلس را به طور کامل «مستقیما» انتخاب کنند، استثنایی نیست؟! نظام سیاسی پادشاهی مطلقه عربستان که رای مردم برایش پشیزی ارزش ندارد، استثنایی نیست؟! هیچ یک از کشورهای غربی، دموکراسی واحد و یکسانی ندارند، ده‌ها نوع دموکراسی در جهان وجود دارد و هیچ‌یک نمی‌تواند ادعا کند من دموکرات‌ترم یا دیکتاتورتر اما یک اصلاح‌طلب ایرانی ادعا می‌کند چون دموکراسی ما شبیه ندارد، پس ما دموکراسی نیستیم. براستی این نشانه ناآگاهی است یا عناد؟!
شکوری‌راد ادعا کرده: چون نظام ما ولایت‌فقیه است، حزب در نظام سیاسی ما دارای سقف است و به احزاب سختگیری می‌شود و علت همه مشکلات ما نداشتن حزب است! در حالی که در نظام‌های سیاسی دیگر این سقف تعریف نشده است.
پاسخ: در حال حاضر 230 حزب ثبت شده در کشور وجود دارد که حدود 200 حزب در خانه احزاب عضویت دارند. حدود 30 مورد از این احزاب، احزاب فعال و تاثیرگذار بر حیات سیاسی ایران هستند. شاید تعداد اعضای برخی احزاب به تعداد انگشتان دست نرسد اما براحتی مجوز و حتی امتیازهای مالی می‌گیرند. پس این ادعا که نظام با احزاب مخالف است و سختگیری می‌کند، دروغ بزرگی است.
نکته دوم - گرایش‌های سیاسی در ایران، خود ترجیح داده‌اند بیشتر به صورت جبهه‌ای و اردوگاهی فعالیت کنند تا تشکیلات حزبی؛ نه اینکه حاکمیت مانع تحزب باشد. یکی از دلایل آن، شخص‌گرایی و حب فردی است. مثلا جبهه اصلاحات، بیش از 20 حزب و گروه دارد که هیچ‌یک حاضر نیستند قیمومت و سلطه حزب دیگری را بپذیرند و اتفاقا اغلب آنها مایلند اصلاحات به صورت جبهه‌ای، بدون مانیفست خاص و هسته و تشکیلات آهنین فعالیت داشته باشد. در عین حال این احزاب متعدد، رفتار سیاسی مشابه و هماهنگی دارند. به تعبیر یکی از فعالان سیاسی اصلاح‌طلب، ما اگر 2 نفر باشیم، حزب تشکیل می‌دهیم،3 نفر باشیم انشعاب می‌کنیم! پس تشکیلات یکپارچه حزبی وجود ندارد ولی جبهه‌های سیاسی همان عملکرد و رفتار حزب را انجام می‌دهند.  
نکته سوم - وی ادعا کرده در کشورهای دیگر، حزب سقف ندارد. این هم دروغ بعدی! فعالیت بسیاری از گرایش‌ها و افکار و عقاید در کشورهای دیگر بویژه کشورهای غربی ممنوع است. حزب کمونیست حق فعالیت حزبی در آمریکا ندارد. احزاب با گرایش‌های منتقد اسرائیل حق فعالیت حزبی و حتی دانشگاهی و اداری ندارند. احزاب با گرایشات نئونازی و برخی احزاب کرد و مهاجران، حق فعالیت در آلمان ندارند. با وجود جمعیت قابل توجه مسلمانان، احزاب با گرایشات اسلامی حق فعالیت در بسیاری از کشورهای غربی را ندارند. پس در همه کشورها خطوط قرمز و سقف‌های متعددی برای فعالیت حزبی وجود دارد.
نکته چهارم - شکوری‌راد ادعا کرده نداشتن سیستم حزبی علت مشکلات کشور است و داشتن حزب عامل پیشرفت! اینکه فردی تمام مشکلات کشور را با یک نگاه ساختارگرا و تقلیل‌گرا به داشتن سیستم حزبی منوط کند و نقش کارگزار و مجریان، سیاست‌های اقتصادی و سیاسی و... را نادیده بگیرد، نشانه نگاه جبرگرا و تک‌خطی این فرد است. نظام سیاسی ایران، نظامی ریاستی است و با تاکید بر رای مستقیم مردم اداره می‌شود؛ بر خلاف برخی کشورهای غربی که رای مردم با فیلتری به نام حزب و در نظام پارلمانی، کانالیزه و جهت‌دهی می‌شود. اینکه نظام حزبی باعث پیشرفت برخی کشورها شده، ادعایی اثبات نشده و با ابهامات و مثال نقض‌های بسیار است. نظام سیاسی در لهستان و یونان حزبی است و این کشورها توسعه نیافته‌اند. شاید بتوان گفت آنچه کشورها را پیشرفته‌تر کرده، رای‌دهی بر اساس «برنامه دقیق» است، چرا که جامعه، اغلب کاندیداها را نه بر اساس کاریزمای شخصی و اصل و نسب خانوادگی و وعده و وعیدهای توخالی و... بلکه به واسطه برنامه‌های عملی کاملا دقیق و بدون ابهام گزینش می‌کند.
حزب سبز در آلمان، در لیست کاملا شفاف بیان می‌کند برنامه من «حفاظت از محیط‌زیست، افزایش اتومبیل‌های برقی، افزایش مالیات بر ثروتمندان و... است.» و حزب دموکرات مسیحی در لیست کاملا شفاف اعلام می‌کند برنامه من: «توقف افزایش اجاره مسکن تا فلان سقف، حذف مالیات مراکز تولیدی، لغو مرز سنی برای بازنشستگان و... است.» و مردم بیش از آنکه به مرکل رای دهند به برنامه‌های او رای می‌دهند. بله! این بلوغ سیاسی هنوز در جامعه ایران وجود ندارد؛ نه به دلیل نداشتن حزب و نداشتن تشکیلات حزبی مردم ایران، بلکه به دلیل سوءاستفاده کاندیداها از ضعف تحلیل در بخشی از جامعه و رسانه‌های پوپولیستی. 
نکته دیگر آنکه نظام مبتنی بر حزب و تحزب در نظام‌های پارلمانی، نوعی کانالیزه کردن و سرعت‌گیر گذاشتن بر مطالبات توده مردم و در واقع نقض آزادی آنها برای انتخاب مستقیم حاکمان است. اینکه نام دموکراسی را تحزب بگذاریم، جفا به دموکراسی و مردم هر دو است. در آمریکا، کسانی که به دو حزب اصلی جمهوری‌خواه و دموکرات‌ تعلق نداشته باشند، یا سرمایه تبلیغاتی هنگفتی نداشته باشند، عملا حرفی برای گفتن ندارند و هر دو حزب که ظاهرا مخالف و رقیب هستند، حداقل در بعد سیاست خارجی اصول ثابتی دارند.
اما چرا امثال شکوری‌راد و همفکران او، سیستمی چنین سرمایه‌محور و کاپیتالیستی را که در آن یک فرد عادی و با اندیشه‌های آزاد از 2 حزب، هرگز نمی‌تواند بالا بیاید، دیکتاتوری نمی‌نامند ولی نظام ولایت فقیه را  که در آن یک رفتگر شهرداری می‌تواند عضو شورای شهر شود  و یک کارگر می‌تواند نماینده مجلس شود، دیکتاتوری می‌نامند؛ آیا اینها عجیب نیست؟!
وی در بخشی از سخنانش، برای اثبات ادعاهای خود به شهید بهشتی تشبث می‌کند و علاقه ایشان به تشکیل و فعالیت احزاب را می‌ستاید. متاسفانه باید گفت اطلاعات ایشان در این باره هم مغالطه‌آمیز یا حداقل به دلیل ناآگاهی است. حزبی که اصلاح‌طلبان متلمذ غرب می‌گویند و حزبی که شهید بهشتی می‌گفت، تنها دارای اشتراک لفظی هستند و بس! حزب از نگاه آنچه لیبرال‌ها در جزوه‌های دانشگاهی اساتید از فرنگ برگشته می‌خوانند، تشکیلاتی سیاسی است که صرفا با هدف کسب قدرت تلاش می‌کند و حزب در اندیشه شهید بهشتی، تشکل‌یابی و سازماندهی مردم است، نه برای کسب قدرت و شهرت، بلکه برای تربیت نیروهای انقلابی. او کسی است که می‌گوید «قدرت‌طلبی به هر شکل ممکن، حزب را حزب شیطان می‌کند و جـامعه اسـلامی، نـه چون جامعه‌های در بسته اردوگاه مارکسیسم است که انسان را پشت دیوارهای آهنین نـگه ‌دارد و نـه چون جامعه لیبرال غربی است که بازار مکاره عرضه بی‌ضابطه آرا و افکار باشد؛ حزب بدون رعایت معیارهای اسلامی، لانه شیطان خواهد بود».
اما مطلب آخر اینکه شکوری‌راد، آسمان و ریسمان را برای «توجیه ناتوانی و ضعف دولت اصلاح‌طلب روحانی در اداره اقتصادی و سیاسی کشور» به هم می‌دوزد، از رهبری تا نهادهای نظامی تا صداوسیما تا فلان امام جمعه را مقصر اوضاع اقتصادی می‌داند، جز خود دولت را و البته مجلس و دیگر ارکان لیست امید! بسیار عجیب است. دولتی با یک تریلیون بودجه چگونه می‌تواند «هیچ‌کاره کشور» باشد و عجیب اینکه برای دولتی چنین «هیچ‌کاره» چرا این همه دست و پا زدن؟!
آیا وقت آن نرسیده که پس از شکست دولت اصلاحاتی روحانی که با گره زدن تمام مسائل کشور به مذاکره و 1+5 و برجام و آمریکا، 5 سال از عمر کشور را به بی‌عملی، عدم حمایت از تولید در کشور و... برده است، جریان لیبرال، در مقصریابی و نسخه‌نویسی‌های خود اندکی بیشتر تفکر کند؟! تا کی می‌خواهند با بازی بنی‌صدری «نمی‌گذارند کار کنم»! با بازی تکراری «تقصیر همه است جز من»، با بازی فریبکارانه «رقبای من لولو هستند»، با بازی ریاکارانه «فقط من صدای مردم هستم و بقیه و پایگاه اجتماعی آنها بی‌کیفیت و نازل است»، افکار عمومی و سرمایه‌های کشور را به بازی بگیرند؟! آیا وقت عذرخواهی نرسیده است؟!

نوید مؤمن: «رجب طیب اردوغان» توانست با کسب 52 درصد آرا و به لطف ائتلاف با حزب حرکت ملی، حضور خود در رأس معادلات سیاسی و اجرایی آنکارا را تا سال 2022 تضمین کند. طی روزهایی اخیر، تحلیل‌های گوناگونی درباره فضای سیاسی حاکم بر ترکیه ارائه شده است. برخی معتقدند کلیت پیروزی اردوغان در دور نخست انتخابات، بیانگر «یکدستی» و «اقتدار» حزب عدالت و توسعه و رئیس‌جمهور فعلی ترکیه است. با این حال، کسانی که تحولات سیاسی 3 ماه اخیر ترکیه را به صورتی دقیق مورد فحص و بررسی قرار داده‌اند، این نگاه خوشبینانه  را رد می‌کنند.
1- «رویای نوعثمانی‌گرایی» رجب طیب اردوغان این روزها با  دغدغه‌ای به نام «حفظ ترکیه فعلی» جایگزین شده است. به عبارت بهتر، اردوغان به‌رغم میل باطنی خود از فاز «ایده‌آل‌گرایی» وارد فاز «واقع‌گرایی» شده و تحولات جاری در کشورش را از منظری «تمام رئالیستی» مورد رصد قرار می‌دهد. اگر اردوغان تا قبل از سال 2014 میلادی، مهره‌های بازی سیاست داخلی و خارجی خود را با تکیه بر «ریسک‌پذیری نامحدود» می‌چید، امروز ناچار است تک تک حرکت‌های خود در فضای داخلی و بین‌المللی کشورش را با چاشنی احتیاط انجام دهد. اگرچه اردوغان پس از برگزاری انتخابات، تمایلی نسبت به نام بردن از «عبدالله گل» دوست قدیمی و سابق خود ندارد اما همگان به خاطر دارند شایعه حضور رئیس‌جمهور سابق ترکیه در انتخابات ریاست‌جمهوری، تا چه اندازه رعشه بر تن اردوغان و همراهان وی انداخت! اعلام آمادگی بیش از یک پنجم اعضای حزب عدالت و توسعه و سایر احزاب مخالف آک پارتی(AKP)  مبنی بر حمایت از ریاست‌جمهوری دوباره عبدالله گل، می‌توانست اردوغان را به بازنده‌ای تمام عیار در کشورش تبدیل کند، بنابراین اردوغان پیروزی خود در انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر در ترکیه را مدیون دوست پیشین خود می‌داند که وارد عرصه رقابت با وی نشد. نکته اصلی اینجاست که در چنین شرایطی نمی‌توان از اردوغان به عنوان «قدرتمندترین سیاستمدار ترکیه» یاد کرد!
2-«محرم اینچه»، «مارال آکشنر» و حتی «صلاح‌الدین دمیرتاش» که رقبای سیاسی اردوغان در انتخابات محسوب می‌شدند هم در جریان برگزاری همه‌پرسی قانون اساسی و هم در جریان برگزاری انتخابات اخیر توانستند بخشی از جریان‌های اجتماعی و بی‌طرف را علیه سیاست‌های اردوغان بسیج کنند. بدون شک احزاب جمهوری‌خواه خلق، دموکراتیک خلق و جریان انشعابی حزب حرکت ملی‌گرا، طی سال‌های آینده این روند را ادامه خواهند داد. کسب 52 درصد آرای عمومی توسط «دشمن بشار اسد» و «قاتل مردم سوریه» و مخالفت نیمی از جامعه ترکیه با سیاست‌های وی، انگیزه احزاب مخالف اردوغان را در این باره دوچندان خواهد کرد. از این رو، انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر، به مثابه آغاز دور تازه‌ای از بازی قدرت در ترکیه خواهد بود.
3- بسیاری از تحلیلگران مسائل منطقه و نظام بین‌الملل معتقدند اردوغان در سیاست منطقه‌ای و بین‌المللی خود نیاز به نوعی «دوربرگردان» دارد؛ اتحادیه اروپایی درهای خود را به روی آنکارا بسته و با اعتنا به مخالفت ماهوی برخی کشورها و جریان‌های اروپایی با عضویت ترکیه در اروپای واحد، هزینه‌های هنگفت ترکیه در مسیر عضویت در اتحادیه اروپایی بر باد رفته است. از سوی دیگر، سال 94 در جریان سرنگونی هواپیمای سوخوی روسیه توسط ارتش ترکیه، بسیاری از اعضای ناتو به جای حمایت از ترکیه (به عنوان یکی از اعضای پیمان آتلانتیک شمالی) ترجیح دادند سیاست‌های ماجراجویانه اردوغان در منطقه را محکوم کرده و از رئیس‌جمهور ترکیه فاصله بگیرند. کار به جایی رسید که برخی کارشناسان و سیاستمداران اروپایی موضوع «اخراج ترکیه از ناتو» را مطرح کرده و اردوغان را با رؤیای خام «جلب حمایت صددرصدی ناتو»(!) تنها گذاشتند. آنکارا با وجود قرار دادن پایگاه «اینجرلیک» در اختیار ناتو، همچنان حکم بازیگر غریبه، عنصر نامطلوب و حتی وصله‌ای ناجور را میان سایر اعضای پیمان آتلانتیک شمالی دارد. فراتر از آن، قدرت گرفتن جریان‌های ملی‌گرا و راست افراطی که با عضویت ترکیه در اروپا مخالفت ماهوی دارند، جای هیچ‌گونه خوشبینی و امیدی را در ذهن سیاستمداران ترک باقی نگذاشته است.
4- اگرچه اردوغان طی 6 سال اخیر، پروژه سرنگونی دولت بشار اسد در سوریه را کلید‌زده، اما نه‌تنها به هدف خود در این باره دست پیدا نکرده، بلکه هزینه‌های امنیتی و نظامی ترکیه را به صورت تصاعدی افزایش داده است. سال 94، عبدالله گل صراحتا سیاست‌های دولت اردوغان در سوریه را مورد عتاب قرار داد: «ترکیه به بازگشت از سیاست‎های خود در خاورمیانه و جهان عرب و اتخاذ مواضع واقع‌گرایانه‌تر در قبال تحولات این مناطق نیاز دارد. ترکیه باید روابط خود را با کشورهای غرب آسیا و شمال آفریقا تقویت کند. آنکارا باید بار دیگر جایگاهش را در سطح جهانی به دست آورد».
5-‌ هم‌اکنون اردوغان ناچار است سیاست‌های جدید خود در منطقه و نظام بین‌الملل را بر اساس 3 مولفه و واقعیت مهم «شکست در سوریه»، «ناامیدی از اروپا» و «انزوا در ناتو» بازتعریف کند. هر اندازه اردوغان بر مشی فعلی سیاست خارجی خود اصرار ورزد، هزینه‌های سیاسی ـ امنیتی بیشتری متوجه ترکیه خواهد شد. بدیهی است در چنین معادله‌ای، «احیای دوران عثمانی» و «رهبری منطقه غرب آسیا» دیگر جایی نخواهد داشت! اردوغان هم‌اکنون باید ضمن تکیه بر ظرفیت بازیگران مستقل منطقه مانند جمهوری اسلامی ایران و بازگشت کامل ـ و نه صرفاً تاکتیکی ـ از هدف براندازی نظام مردمی سوریه، دست به جراحی بزرگی در حوزه سیاست خارجی خود بزند. رئیس‌جمهور ترکیه بخوبی می‌داند کوچک‌ترین ریسک و اشتباه در حوزه سیاست خارجی کشورش، تعادل قدرت در آنکارا را به ضرر وی بر هم خواهد زد. اردوغان چاره‌ای جز گذار از اندیشه‌های متوهمانه و انتزاعی‌اش و تکیه بر واقعیات جاری در کشورش، غرب آسیا و نظام بین‌الملل ندارد. نتایج انتخابات اخیر نشان داد آنکارا حتی تا قبل از سال 2022 (زمان پایان دوره ریاست‌جمهوری اردوغان) قابلیت انفجار سیاسی را دارد. چنین حقیقتی قاعدتا باید ضریب احتیاط اردوغان در چینش دوباره پازل‌های سیاسی، اجتماعی و بین‌المللی کشورش را دوچندان کند. آیا وی چنین حقیقت مسلمی را درک خواهد کرد؟ آینده نشان خواهد داد!