فرش دستباف به‌عنوان یک هنر- صنعت سودآور در ارتقای تولید ناخالص داخلی و رونق اقتصاد ملی نقش بسیار ارزنده‌ای دارد که این امر اهمیت حمایت مسؤولان برای توسعه صادرات این محصول را دوچندان می‌کند. فرش دستباف، نماد هنرمندی مردم ایران در بین ملت‌های مختلف است و جهان هنر ایران را با فرش دستباف می‌شناسد. فرش دستباف ایرانی بهترین و زیباترین نوع فرش در دنیاست و حدود یک‌سوم فرش دستباف کل دنیا در ایران بافته می‌شود. با این اوصاف می‌طلبد برای توسعه صادرات فرش تمهیدات و راهکارهای مختلف در دستور کار قرار گیرد، چرا که صادرات فرش دستباف در توسعه اقتصاد نیز بسیار مؤثر است. کل صادرات فرش در 4 ماه ابتدای سال جاری هزار و 8/983 تن به ارزش 6/99 میلیون دلار بوده که این رقم در سال ۹۶، هزار و 7/230 تن به ارزش ۸۹ میلیون دلار بوده است که 1/61 درصد به لحاظ وزنی و 4/21 درصد به لحاظ ارزشی رشد داشته است. تقاضا برای این هنر- صنعت اصیل ایرانی همچنان در آمریکا وجود دارد و تحریم مانع از برآورده شدن آن نمی‌شود. طی چند سال گذشته به خاطر رفع برخی تحریم‌ها شاهد نشستن خنده بر تاروپودهای فرش دستباف بودیم ولی با بازگشت تحریم‌ها نگرانی‌هایی درباره صادرات فرش دستباف وجود دارد. فرشته دستپاک، رئیس مرکز ملی فرش ایران در واکنش به این موضوع، گفت: فرش دستباف ایرانی از جمله نخستین‌کالاهایی بود که از سوی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده آمریکا در فهرست کالاهای تحریمی قرار گرفت، در حالی ‌که مردم آمریکا نباید از فرش دستباف ایرانی محروم بمانند و این اقدام بشدت از سوی ایران محکوم می‌شود، اگر چه رشد صادرات فرش دستباف ایرانی به آمریکا طی ۴ ماه ابتدای سال جاری هم بخوبی نشان داد تقاضا برای این هنر- صنعت اصیل ایرانی همچنان در آمریکا وجود دارد و تحریم مانع از برآورده شدن آن نمی‌شود.
تولید فرش بر اساس نیاز بازار جهانی
نماینده مردم زنجان در مجلس شورای اسلامی  نیز در این زمینه معتقد است متأسفانه صادرات فرش وضعیت خوبی ندارد و تصمیماتی که دولت گرفته است، در جهت تشویق برای واردات بوده است و نه صادرات. علی وقف‌چی می‌گوید: امیدواریم با آزادسازی ارز، به مجموعه‌های صادراتی فرصت داده شود تا از حداقل ظرفیت‌ها استفاده کنند. وقف‌چی در گفت‌وگو با مهر، می‌افزاید: یکی از نقدها و نابسامانی‌ها این است که متأسفانه ما بازارهای جهانی در ارتباط با فرش را نشناختیم و روی آن کار نکردیم. وی با اشاره به اینکه تولید فرش بر اساس نیاز بازار جهانی، یکی از ضرورت‌ها در برهه کنونی است، ادامه می‌دهد: فکر می‌کنیم آنچه در گذشته می‌بافتیم بهترین است ولی باید بر اساس خواسته‌ها و نیازهای بازار جهانی، رویکرد خود را تغییر دهیم.
فرش ایران پاسپورت معنوی در جهان است
وقف‌چی با بیان اینکه ظرفیت بالای فرش ایران در دنیا باعث شده است از این محصول به‌عنوان پاسپورت معنوی ایران در جهان یاد کنیم، می‌افزاید: امروز یکی از ضرورت‌ها در این حوزه، توجه به فرش به‌خصوص به‌عنوان یک هنر- صنعت دستی است. وی با اشاره به اینکه به‌‌رغم تحریم کشورمان، امروز شاهد حضور فرش ایران در خانه‌های مردم آمریکا به‌عنوان تابلوفرش و کف‌پوش هستیم، تصریح می‌کند: این حضور، حاکی از جایگاه غنی فرهنگی ما است و باید این ظرفیت را تقویت کنیم. نماینده مردم زنجان و طارم در خانه ملت در ادامه تأکید کرد: اصلی‌ترین ضرورت امروز که باید به آن توجه کنیم، تکیه نکردن به دولت‌ها و تقویت بخش خصوصی است، هرچند که این به معنی توجه نکردن به تصمیمات کلان کشور نیست. وقف‌چی با اشاره به اینکه اگر برخی مسائل را رعایت کنیم، قطع یقین کماکان میدان‌دار بازار جهانی فرش خواهیم بود، اظهار کرد: یکی از این بحث‌ها، بحث استانداردسازی محصولات مختلف فرش از جمله مواد اولیه، ابزارآلات، لوازم تولید، نیروی انسانی و ...
است که حتماً باید بسرعت در دستور کار قرار گیرد. نماینده مردم زنجان در مجلس شورای اسلامی افزود: نکته دوم در این زمینه بحث بازار است. تولیدات‌ ما بازارمحور نیست و این بدان معنی است که محصولات‌مان را بر اساس نیاز بازار تولید نکرده‌ایم، به همین خاطر امروز باید رویکردمان را صد درصد تغییر دهیم و نیازهای جهانی فرش را ببینیم و بر اساس آن نیازها، این محصول ارزشمند را تولید کنیم. وقف‌چی بر لزوم اطلاع یافتن ذی‌نفعان از قوانین مصوب در بحث فرش تأکید و تصریح کرد: در حال حاضر ما قانون حمایت از استادکاران و فعالان صنایع‌دستی را داریم که متأسفانه قریب به‌اتفاق مسؤولان و خود ذی‌نفعان، اطلاعی از این قوانین ندارند و در نتیجه نمی‌توانند از فرصت‌هایی که در کشور وجود دارد، استفاده کنند. در همین زمینه رئیس سازمان صنعت، معدن و تجارت استان زنجان هم با بیان اینکه زنجان بیش از ۵۰ هزار بافنده فرش دارد، گفت: در گذشته برخی افراد فعال در صنعت قالیبافی نتوانسته بودند از تسهیلات بیمه استفاده کنند ولی خوشبختانه با پایشی که توسط سازمان تأمین اجتماعی استان زنجان انجام شد، قالیبافان واقعی بیمه شدند. ناصر فغفوری در ادامه می‌گوید: فرش شناسنامه دوم زنجان است، با این‌ حال باید فرش زنجان جایگاه خود را پیدا کند. رئیس سازمان صنعت، معدن و تجارت استان زنجان اظهار می‌کند: ۴۵ درصد فرش‌های صادراتی استان زنجان فرش ابریشم و ۵۵ درصد فرش پشمی و تابلوفرش است و بخش عمده‌ای از فرش‌های ابریشم بافته‌شده در استان صادر می‌شود.

85‌درصد فرش دستباف کشور در روستاها تولید می‌شود
رئیس اتحادیه فرش روستایی استان زنجان با بیان اینکه صادرات فرش استان با چالش مواجه است، اظهار کرد: فرش هم به‌عنوان یک کالا دستخوش وضعیت اخیر کشور شده و با گران شدن دلار قیمت مواد اولیه افزایش ۵۰ درصدی داشته و حتی قیمت مواد اولیه فرش ابریشم ۱۵۰ درصد رشد داشته است. باباخانی با بیان اینکه توسعه صادرات فرش دستباف نیازمند تأمین زیرساخت‌هایی است، ادامه می‌دهد: باید تسهیلات ویژه برای تولیدکنندگان فرش دستباف ارائه شود. ناصر باباخانی با بیان اینکه ۸۵ درصد از فرش دستباف کشور در روستاها تولید می‌شود و این استان هم از این امر مستثنا نیست، بیان می‌کند: تنها ۱۰ الی ۱۵ درصد فرش دستباف در مناطق شهری بافته می‌شود. وی در ادامه می‌گوید: متأسفانه با گران شدن دلار، توان خرید مردم نیز کم شده و روستاییان برای تولید فرش، مواد اولیه را از سازمان می‌خواهند و خواهان این هستند که سرمایه‌گذاری را ما انجام بدهیم. رئیس اداره فرش سازمان صنعت، معدن و تجارت استان زنجان می‌گوید: قیمت مواد اولیه ۵۰ الی ۶۰ درصد افزایش یافته است و این امر باعث می‌شود تولیدکننده رغبتی برای خرید نداشته باشد که این مهم خود را در صادرات به‌عینه نشان می‌دهد. وی در پایان یادآور می‌شود: اعمال تحریم‌های اقتصادی، کاهش قدرت خرید مصرف‌کنندگان و قیمت بالای تمام‌شده فرش، باعث کاهش میزان صادرات فرش دستباف استان می‌شود.

فرمانده یگان حفاظت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور گفت: بیشترین حریق جنگل‌ها در منطقه زاگرس به‌وقوع پیوسته است. قاسم سبزعلی پیش از ظهر شنبه در جریان تشکیل کارگاه بین‌المللی «اطفای حریق در مراتع و جنگل‌ها» که در مرکز آموزش و توانمندسازی جوانشیر واقع در کرج برگزار شد، اظهار کرد: اخبار مخاطره‌آمیز با توجه با تغییرات اقلیمی و بروز آتش‌سوزی‌ها و خطاهای انسانی زیاد شده است. وی ادامه داد: خسارت‌های حاصل از حریق جنگل‌ها و مراتع امروز به حدی است که موجب کوچ انسان‌ها از روستاها و شهرها و تخلیه سکونتگاه‌های زیستی شده است. فرمانده یگان حفاظت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور گفت: برای کاهش مخاطرات زیست‌محیطی بهره‌گیری از دانش و فناوری و آموزش نیروی انسانی اهمیت زیادی دارد. سبزعلی اضافه کرد: آسیب‌شناسی، آموزش و انجام عملیات انسانی و فرهنگ‌سازی درباره انجام اقدامات لازم کنترلی اطفای حریق جنگل‌ها و مراتع بسیار مهم است. وی بیان کرد: امروز نیازمند منابع طبیعی هستیم و باید به دستاوردهای درست و منطقی برسیم، در غیر این صورت زمین مناسبی برای ادامه حیات نخواهیم داشت. فرمانده یگان حفاظت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور گفت: مدیریت جامع‌محور برای کاهش خسارت در حوزه منابع طبیعی دنبال می‌شود چون با برخورد قهری نمی‌توان به کارآمدی کافی در این راستا رسید بلکه باید کاری کنیم که مردم در این اقدامات با ما همسو باشند. سبزعلی با اشاره به کاهش ۵۵ درصدی حریق مراتع و جنگل‌ها طی سال گذشته، افزود: طبق آمارهای کنونی در سال جاری با کاهش
۵۰ درصدی حریق مواجه هستیم. وی با اشاره به ۸۰۰ ساعت پرواز عملیات اطفای حریق، گفت: بیشترین حریق جنگل‌ها در منطقه زاگرس به‌وقوع پیوسته است. فرمانده یگان حفاظت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور تاکید کرد: ۹۵ درصد حریق‌های حادث‌شده در جنگل‌ها و مراتع عامل انسانی دارد و طبق آمار مشخص است که ۷۵ درصد این آتش‌سوزی‌ها بر اساس عوامل انسانی غیرعمدی و سهوی است.

امید رامز  : سخنان اخیر سران اصلاحات و اعتراف تلویحی و تصریحی آنان به ناکارآمدی این جریان از یک طرف گویای بسیاری از واقعیت‌های موجود این جریان و فاصله زیاد حرف تا عمل و وعده تا تحقق در عملکرد آن است و از طرف دیگر ـ که وجه عمیق‌تر ماجراست ـ نقد وارد بر ماهیت تحزب در نظام‌های سیاسی است که در همین راستا طبیعتا نظام حزبی در ایران (اگر واقعا وجود داشته باشد) نیز متاثر از همین ماهیت است. منتقدان بسیاری به‌رغم تاکید بر وجوه مثبت تحزب و نظام حزبی، در نقد آن نیز نظریه‌پردازی کرده‌اند و امروز آنچه درباره نظام حزبی ایران شاهد هستیم، مشابه بسیاری از الگوبرداری‌های ناقصی که از ساختار نظام‌های مدرن بدون توجه به اقتضائات حیاتی آن طی دهه‌های گذشته شکل گرفته، ظهور و بروز نقایص حزب‌گرایی و غلبه آن بر وجوه مثبت آن است. از این جهت سخنان روزها و هفته‌های گذشته برخی سران جریان اصلاحات که گاه از طیف رادیکال هم هستند، بسیار قابل توجه است.
مصطفی تاج‌زاده، یکی از رادیکال‌ترین اصلاح‌طلبان با اذعان به ناکارآمدی اعضای لیست امید در مجلس شورای اسلامی، تاکید می‌کند: «سال 98 به لیست 94 رای نخواهد داد، چرا که این مجموعه پاسخگوی مشکلات فعلی کشور نیست». اگر هدف از انتخابات گزینش بهترین و کارآمدترین نفرات برای اداره امور جامعه و تحقق اهداف ملی است (آنطورکه شعار اصلاحات و قاطبه لیبرال‌هاست)، باید پرسید: آیا واقعا قوی‌ترین نفرات لیست مقابل از ضعیف‌ترین نفرات لیست امید، ضعیف‌تر و ناکارآمدتر بوده‌اند؟ آیا لیستی که بدون هرگونه تحقیق و شناختی از اعضای آن توسط مردم و صرفا با «تَکرار» گزینش می‌شود، الزاما دربرگیرنده کارآمدترین اعضاست و بهینه‌ترین انتخاب را برای منافع ملی شامل می‌شود یا صرفا منافع جناحی معیار است؟ «ماکس وبر» فرجام انسان حزبی را تبدیل شدن به نوعی «حیوان رای‌دهنده» می‌بیند که کاری جز اطاعت محض از اوامر سران حزب ندارد. «میخلز» نیز نیاز درونی توده‌ها مبنی بر احترام به رهبران و روسا را که به احزاب سیاسی راه می‌یابند نوعی تشویق غیرارادی توده‌ای برای متمرکز کردن قدرت در دست رهبران حزب و متعاقبا هدایت توده‌ها در جهت منافع حزبی می‌داند و آن را «قانون آهنین الیگارشی» می‌نامد. آیا چنین انسانی همان انسان تراز قرآنی است که مسؤول انتخاب خویش است یا به قول «وبر» ظاهرا از حقوق سیاسی و حق رای برخوردار است اما چشم‌بسته و سرخوشانه تعیین سرنوشت خود را به دیگران واگذار کرده است؟ وقتی به اعضای لیست امید در مجلس می‌نگریم بیشتر متوجه «قانون آهنین الیگارشی» می‌شویم که آیا واقعا این انتخاب «از مردم» برای مردم است یا «از الیگارشی» برای مردم؟
«استروگرسکی» نیز نقد وارد بر احزاب سیاسی را این می‌داند که تحزب بستری را فراهم می‌کند که کسب قدرت به جای اینکه به «ابزار»ی برای تحقق آرمان‌ها و دغدغه‌‌های اساسی تبدیل شود، خود «هدف» می‌شود. از نظر استروگرسکی، احزاب بیش از آنکه وظیفه انتقال آرای مردم را انجام دهند به کار تجارت‌گونه تقسیم مشاغل مشغولند. وقتی تَکرارهای 96 و ادعای موهوم دیوارکشی و ماجرای جلاد و شهید و نیز حق‌الورود میلیاردی به لیست شورای شهر تهران را مرور می‌کنیم، بیشتر به این «هدف» بودن کسب قدرت و «تجارت‌گونگی» مناصب نزد جریان اصلاحات و اعتدال پی‌ می‌بریم تا اینکه قدرت، ابزاری باشد برای خدمت‌رسانی واقعی به مردم از راه گزینش سالم و عادلانه.
ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود؛ محسن هاشمی، رئیس اصلاح‌طلب شورای شهر تهران نیز طی سخنانی قابل تامل اظهار داشته: «در زمان مبارزه برای گرفتن قدرت اجرایی یا رسیدن به یک هدف، یک نوع فعالیت و صحبت می‌شود ولی هنگامی که شما به هدف رسیدید، باید به گونه‌ دیگری برخورد کنید. به عبارت دیگر باید بتوانید از آن چیزی که به دست می‌آورید، نتایج مثبت مورد انتظار را به دست آورید.
آنچه اتفاق افتاد این است که اصلاح‌طلبان آمادگی لازم برای داشتن چنین قدرتی را نداشتند و این قدرت به صورت یکباره در بسیاری از شهرهای ایران به دست آمده است و از نظر عمگرایی، اصلاح‌طلبان کم آورده‌اند».
این سخنان از دو جهت قابل تامل است؛ اول اینکه هاشمی تصریح می‌کند رفتار جریان اصلاحات به عنوان همکار و شریک انتخاباتی اعتدال، در سال‌های گذشته مزورانه بوده و تلویحا این تزویر را به عنوان یک اصل برای کسب قدرت برمی‌شمرد. کجا اسلام این شیوه گزینش حکام را تایید می‌کند؟
دوم اینکه سخنان هاشمی مبنی بر کم آوردن اصلاح‌طلبان در حالی بیان می‌شود که این جریان همیشه وقتی بیرون گود بوده برای کسب قدرت له‌له می‌زده و همواره مدعی داشتن مدلی برای اداره کشور بوده ولی فی‌الحال که وارد گود شده و شانه خود را زیر بار مسؤولیت داده، نه خبری از مدل است و نه همتی در کار؛ اینجاست که خلأ تئوریک و ایدئولوژیک کار دست اصلاحات می‌دهد و این اقتضای لیبرالیسم است. بر خلاف «روسو» که شأن شهروندی را بر ترجیح خیر و مصلحت عمومی بر منافع شخصی تعریف می‌کند (گزاره‌ای که به مفاهیم دینی نیز قرابت دارد)، لیبرال‌ها چون ضرورت توجه شهروندان به مصلحت عمومی را مغایر اندیشه آزادی و فردیت شهروندان دانسته و آنها را دارای اختلاف منافع (که هریک به دنبال منافع خود است) تلقی می‌کنند، توانایی و اختیار شهروندان را در تشخیص و گزینش خیر و مصلحت فردی به رسمیت می‌شناسند، بنابراین با یک دیدگاه اومانیستی، احزاب برای جذب آرای توده، به سمت نوعی عملگرایی حرکت می‌کنند و از آنجا که با خلأ یک نظام ایدئولوژیک به عنوان منبع واحدی از حقیقت و خیر مواجه هستند، به علت مواجهه با تکثرگرایی لیبرالی، ناگزیر به متابعت از خواست اکثریت و نوعی پوپولیسم می‌شوند؛ لذا از یک طرف این منافع و نفسانیت شهروندان است که احزاب و سران آنها را راهبری می‌کند و از طرف دیگر این سران احزاب هستند که به شهروندان گزینه ایده‌آلی که منافع آنها را رقم می‌زند معرفی می‌کنند.
 

امیر خدایی: «آنگلا مرکل» صدراعظم ژرمن‌ها اخیرا در دیدار با «پدرو سانچز» نخست‌وزیر اسپانیا، ادعای قابل تاملی را درباره ارزش‌های تجاری در اروپا مطرح کرده است: «اتحادیه اروپایی مانند انجمن یا یک موسسه اداری نیست، بلکه این ارگان بر اساس ارزش‌های مشترک و احترام به انسان‌ها بنیان گذاشته شده است. همه ما باید در رویکردها و عملکردهای خود احترام به حقوق‌بشر و ارزشمندی شأن انسان را نشان دهیم. نباید فراموش کنیم که نژادپرستی جایی در آیین اروپایی ندارد».
سخنان مرکل بسیار زیباست! بدون شک در زمان انعقاد «پیمان ماستریخت» و تشکیل اتحادیه اروپایی در اواخر قرن بیستم، بسیاری از شهروندان اروپایی بویژه مهاجرانی که به امید آغاز و استمرار یک زندگی آرام به اروپا آمده بودند، تشنه چنین شعارهایی بودند اما امروز کمتر کسی ادعای خانم مرکل مبنی بر احترام به انسان‌ها و فقدان نژادپرستی در ارزش‌‌های اروپایی را باور می‌کند!
1- امروز ما با «نژادپرستی سیستماتیک» در اروپا مواجهیم. این نژادپرستی سیستماتیک معلول حمایت پشت‌پرده و آشکار نهادهای سیاسی و امنیتی اتحادیه اروپایی از احزاب و گروه‌‌های وابسته به جریان راست افراطی، نژادپرستان و ملی‌گرایان تندرو اروپاست. امروز احزاب نژادپرست با شعارهای مهاجرستیز و پوپولیستی، از یک‌سو به عنوان احزاب رسمی و قانونی فعالیت کرده و وارد پارلمان می‌شوند و از سوی دیگر، زمینه تحریک شهروندان برای حمله به مهاجران و پناهجویان را فراهم می‌کنند. به عبارت شفاف‌تر، «پمپاژ خشونت» علیه مهاجران و پناهجویان و افراد رنگین‌پوست در اروپا، نه از طریق کانال‌‌های غیرقانونی و غیررسمی یا مجازی، بلکه از بلندگوی احزاب رسمی و قانونی و نمایندگان پارلمان شکل می‌گیرد! آیا در چنین شرایطی ادعای مرکل مبنی بر عدم تطابق  ارزش‌‌های اروپایی با نژادپرستی قابل قبول است؟! بدون شک مرکل خود نیز بخوبی می‌داند میان ارزش‌‌های ادعایی و اعلامی اروپا و آنچه امروز در عمل در اروپای واحد می‌گذرد، تفاوتی معنادار و عمیق وجود دارد. امروز بسیاری از نژادپرستان در اروپا تحت لوای دموکراسی دروغین و تحریف‌شده‌ای که مقامات غربی ایجاد کرده‌‌‌‌اند، آزادانه مشغول آزار و اذیت مسلمانان و مهاجران هستند.
نوع مواجهه دستگاه‌‌های قضایی و امنیتی اروپا با این موارد نیز به گونه‌ای است که نه‌تنها منتج به پیشگیری از جرائم آتی نمی‌شود، بلکه جسارت و وقاحت نژادپرستان را در مواجهه با مهاجران بیشتر می‌کند.
2- سال 2016 میلادی آمار فاجعه‌باری درباره برخورد با مهاجران در آلمان منتشر شد. بر اساس آمار وزارت کشور آلمان، سال 2016 روزانه به طور متوسط ۱۰ حمله علیه پناهجویان در این کشور انجام شده است. بر اساس این آمار در مجموع ۵۶۰ نفر در نتیجه این حملات مجروح شده‌اند که ۴۳ نفر آنها کودک بوده‌‌‌اند. 75 درصد این حملات در خارج از محل اسکان پناهجویان و هزار مورد از  این حملات در داخل محل‌های سکونت پناهجویان بوده است. اگرچه سال 2017 این آمار به دلیل کاهش تعداد متقاضیان پناهجویی در اروپا کمتر شد اما همچنان «حمله به مهاجران» جزو اخبار روزانه‌ای است که از سوی معدودی از رسانه‌‌های آلمانی منتشر می‌شود. این در حالی است که  بسیاری از رسانه‌‌های آلمانی ترجیح می‌دهند به دلیل تکراری بودن این اتفاق و البته با انگیزه ارائه چهره‌ای ایده‌آل و مطلوب از کشورشان، از انتشار این اخبار  خودداری کنند. علاوه بر آلمان، در دیگر کشورهای اروپایی از جمله فرانسه، اتریش و ایتالیا نیز مهاجرستیزی شدت گرفته است. در این میان نقش سیاستمداران اروپایی در این موضوع، نه‌تنها غیر قابل انکار، بلکه بسیار پررنگ است.
3- جریان‌‌های راست و چپ میانه اروپا که شاهد تبلور آنها در قالب احزاب دموکرات مسیحی، محافظه‌کار و سوسیال دموکرات هستیم، نقش بسزایی در ایجاد ساختار مبتنی بر نژادپرستی در اروپای واحد داشته‌‌‌اند. سوال اصلی اینجاست: چرا فردی مانند آنگلا مرکل- که همچنان خود را «قدرتمندترین سیاستمدار اروپا» می‌داند- اقدامی عملی در راستای جلوگیری از فعالیت گروه‌‌های افراطی در کشورش انجام نداده است؟ چرا این گروه‌ها و احزاب بدون هیچ‌گونه مزاحمتی و حتی با حمایت نهادهای دولتی و امنیتی مشغول ادامه فعالیت و یارگیری در عرصه اجتماعی و سیاسی کشورشان هستند؟
4- مرکل بدون شک  نام «شهید حجاب» یعنی خانم دکتر «مروه شربینی» شهروند مصری مقیم آلمان را بخوبی به یاد می‌آورد! در یکی از روزهای تلخ سال 2009 میلادی، مروه شربینی، بانوی محجبه مسلمان مصری در دادگاهی در درسدن آلمان حاضر شده بود تا از رفتارهای نژادپرستانه همسایه‌‌‌‌اش نسبت به خود شکایت کند. با این حال همسایه آلمانی و نژادپرست شربینی با حمله به او در مقابل قاضی و عوامل دادگاه، او را با 18 ضربه چاقو به شهادت رساند. این حادثه در مقابل چشمان همسر و فرزند شهید شربینی رخ داد. نکته تاسف‌بار اینکه همسر شربینی برای نجات وی به سویش شتافت اما از سوی نیروهای پلیس هدف گلوله قرار گرفت! پس از آن حادثه، 4 نهاد اسلامی مستقر در آلمان از آنگلا مرکل خواستند این حادثه را محکوم کند اما مرکل از این عمل اجتناب کرد. وی تنها حاضر شد 10 روز پس از این حادثه نسبت به آن ابزار تاسف(!) کرده و حادثه را به «حسنی مبارک» دیکتاتور سابق مصر (که در آن زمان رئیس‌جمهور مادام‌العمر این کشور بود) تسلیت بگوید!
بهتر است مرکل به جای دم زدن از عدم نژادپرستی در آلمان و اروپا و تکرار ادعای زیبا اما دروغین همیشگی خود مبنی بر عدم تناسب نژادپرستی با ارزش‌‌های اروپایی، لااقل درباره این مسأله سکوت کند! شاید «سکوت» صدراعظم آلمان بهتر از «دروغگویی» او در این‌باره باشد. مرکل نه‌تنها نمی‌تواند جاری بودن روح نژادپرستی در کالبد اروپای واحد را منکر شود، بلکه خود نیز باید بابت کمک به چنین جریانی، نزد قربانیان نژادپرستی در اروپا پاسخگو باشد.