مهدی طاهرخانی: آنهایی که کمی حرفه‌ای و جدی‌‌تر فوتبال را دنبال می‌کنند، همان‌هایی که تعلق خاطر به رنگ قرمز دارند، همان‌هایی را می‌گویم که بعد از بردهای برانکو بی‌توجه به کری‌خوانی‌های رایج در فوتبال، فقط از یک چیز شاکر بودند؛ شکر از اتمام دوره قبل و پایان دلال‌بازی‌ها برای انتخاب سرمربی خارجی. آن روزهایی که برانکو بود، پرسپولیسی‌های واقعی و آنهایی که درد دوره قبل را کشیده بودند، فقط از یک چیز خوشحال بودند؛ دیگر خبری از انتخاب سرمربی غریبه با فوتبال ما نیست. یک برانکو است که حتی آمار بازیکنان لیگ یک را دارد، آمار مدافع متوسط پیکان تهران، آمار نادری ناشناخته و جوان در بلژیک و آمار خیلی از چیزها را. یک برانکو بود که نه دنبال بمب بود نه خریدهای گران و بی‌مصرف. کلا 14 بازیکن داشت که بازی بین آنها تقسیم می‌شد و خیال همه آنقدر راحت بود که وقتی شاه‌مهره‌ای مثل طارمی در پنجره بسته رفت؛ همه گفتند ایرادی ندارد برانکو می‌تواند تیم را قهرمان کند و اعجاب‌آور اینکه کرد. دبل هم کرد.
آرامشی که به یغما رفت
اشتباه نشود، این نوشته‌ها در مدح برانکو و بالا بردن افراطی‌اش نیست. فقط اشاره به یک دوره آرام 4 ساله است که در آن 4 سال هیچ خبری از اخبار گیج‌کننده امروز نبود. حتی اگر برانکو فصل قبل
2 جام را هم به دست نمی‌آورد باز هم اکثریت، رای به ماندنش می‌دادند چون آن چیزی را به پرسپولیس برگردانده بود که سال‌ها در نبودش، تیم ضربه خورد؛ آرامش، آرامش و آرامش. حتی وزارت ورزش هم که هیچ نقشی در ماندن و حضور برانکو نداشت و فقط عرضه پراندنش را با انتخاب افرادی همانند ایرج عرب و نبی داشت، بعد از قهرمانی‌های قرمز سینه سپر می‌کرد و خودش را «سهامدار» موفقیت می‌دانست. تردید دارید؟ سری به توئیتر مازیار ناظمی بزنید.
دلالی با طعم اسپاگتی مسموم
برانکو رفت و حالا پرسپولیس مانده و دلال‌هایی که 4 سال تمام لحظه شماری می‌کردند. هر رسانه در حال «پرزنت کردن» یک سرمربی خارجی است. اما به طور اتفاقی همه ایتالیایی! عجیب نیست؟ چرا فقط ایتالیایی؟ سرنخ را بگیرید به یک «اتاق واحد» می‌رسید که پول‌ها از آنجا «تخس» می‌شود. فقط گزینه‌های ایتالیایی و صد درصد شکست‌خورده و ناکام در آن هست؛ مردانی که هرجا رفتند اخراج شدند. بدون جام، بدون عنوان، بدون هیچ نقطه درخشانی. ایرج عرب که حتی عرضه راضی کردن یحیی گل‌محمدی «که بزرگ‌ترین آرزوی زندگی‌اش نشستن مجدد روی نیمکت پرسپولیس بود» را هم نداشت، همچون کودکی معصوم بین این گرگ‌ها افتاده و خودش هم نمی‌داند تکلیفش چیست. روابط عمومی پرسپولیس هم کلا تعطیل و وامانده. همویی که یک روز کلمه پر شر «خیریت» را در دهان طارمی چپاند تا بدترین مشاوره رسانه‌ای زندگی‌اش را به این بازیکن دهد هم دیگر نمی‌آید دست کم با تکذیب کردن این اسامی کمی به هواداران آرامش دهد.
مدیران قبل چرا ورود نمی‌کنند؟
کاش همین امروز محمد رویانیان، حبیب کاشانی، محمدرضا سیاسی و محمدحسن انصاری‌فر خودشان را به عرب برسانند و به او بگویند چگونه در گذشته وضعیت پیچیده امروز او را داشتند و چگونه با انتخاب‌های «غلط» روزهای سیاه را به تاریخ قرمزها تحمیل کردند. کاش رویانیان بیاید و بگوید چگونه آن همه پول بی‌زبان را هدر داد، بازیکن بزرگ آورد اما دست آخر در فاصله یک هفته به آغاز لیگ سراغ پیرمردی رفت که اصلا نمی‌دانست ایران کجاست و فوتبالش چیست. رویانیان، خام دلال‌ها شد و بیش از یک میلیون یورو به مانوئل ژوزه پرتغالی داد و باقی ماجرا که احتیاج به بازگویی مجدد ندارد. کاش کاشانی بیاید و بگوید چگونه مرتکب اشتباه شد و کرانچار را ناگهان آورد و بدتر از همه چگونه او را زود اخراج کرد. نتایج خاطرتان هست؟ آنهایی که کمی حرفه‌ای‌تر و جدی‌تر فوتبال را دنبال می‌کنند، همان‌هایی که تعلق خاطر به رنگ قرمز دارند خاطرشان هست چگونه یک دهه بی‌جامی شکل گرفت. خشت خشتش را همین مدیران ناآگاه از جریانات فوتبال روی هم گذاشتند. ملاتش هم از اتاق دلال‌ها جور شد. مهندسی‌اش هم روی سکوها. پای دلال‌ها هم کاملا مشخص؛ همان‌هایی که شماره کارت می‌گرفتند و بعدش ناگهان یک گزینه جدید خارجی در صفحه یک روزنامه‌های ورزشی معرفی می‌شد. آخرین بار زمانی که برانکو آمد هنوز کانال‌های تلگرامی اینچنین قوی نشده بودند. حالا دلال‌ها سراغ «فیک‌نیوزها» می‌روند و ناگهان می‌بینید اسم چند ایتالیایی بیکار و بی‌کارنامه، پخش می‌شود. زبل‌ترها پول گرفتند و در کانال‌شان گذاشتند، احمق‌ترهای بی‌جیره و مواجب هم در حال کپی‌پیست هستند و بیچاره هواداران.
خارجی با کدام شناخت؟
سوال این است، چرا باید حتما گزینه خارجی جانشین برانکو شود؟ اشتباهی که رویانیان و باقی مدیران سابق پرسپولیس کردند و آن روزهای سیاه را به ارمغان آوردند باید حالا «چراغ راه» پرسپولیس باشد. مربی خارجی که تا به حال در فوتبال ما کار نکرده، دست‌کم به یک فصل کامل زمان احتیاج دارد تا به شناخت کافی و لازم برسد. طبیعتا این فرصت در استقلال و پرسپولیس به هیچ مهره خارجی و حتی داخلی داده نمی‌شود. پس همان‌طور که آینده استقلال با استراماچونی کاملا نامشخص و پرخطر است، پرسپولیس هم اگر مرتکب چنین اشتباهی شود، بدون شک تاوان سنگین‌تری را بعد از 3 قهرمانی متوالی پس خواهد داد. برانکو به عنوان یک خارجی وارد پرسپولیس شد اما همین گزینه خارجی، تجربه سال‌ها زندگی در ایران را به عنوان مربی و سرمربی تیم‌ملی فوتبال ایران در کارنامه داشت. برانکو آنقدر ایرانیزه شده بود که می‌دانست از همان بدو ورود نباید کروات بزند چون در اینجا متداول نیست. کُرواتی که قانون کِروات را می‌دانست با این وجود در سال اول هیچ جامی را صید نکرد. اما به واسطه نزدیکی دست پرسپولیس به جام لیگ پانزدهم که تنها به واسطه تفاضل گل به استقلال خوزستان فقید رسید، هواداران قرمز به برانکو اعتماد کردند و ماحصلش 7 جامی بود که در 3 سال بعد جارو شد. مهم‌تر از آن 7 جام، فینال لیگ قهرمانان آسیا بود که آن هم محصول صبر هواداران و اعتمادشان به همه تصمیمات سرمربی تیم بود. حتی اخراج ستاره‌هایی مثل طارمی، رضاییان و مسلمان هم مانع این حمایت نشد.
سومین اشتباه هم از راه می‌رسد؟
داستان برانکو دست‌کم برای یکی، دو سال باید فراموش شود. اما چاره چیست؟ بهترین راهکار استفاده از اشتباهات مدیران قبل ورود برانکو است. همه گزینه‌هایی که هیچ‌ شناختی از فوتبال ایران ندارند فراموش شوند. آنها زمان کافی ندارند و با توجه به بالا رفتن سطح توقع هوادارانی که در این 3 ساله در صدر جدول بودند و جام دیدند، محال است تا نیم‌فصل کسی تحمل شکست و میانه‌نشینی جدول داشته باشد. انتخاب یحیی می‌توانست از بروز یک فاجعه جلوگیری کند اما ایرج عرب اصولا‌ شناختی از مناسبات فوتبال ندارد و تصور کرده با گدایی از مدیران شهرخودرو می‌تواند سرمربی موفق‌شان را برباید. عمل ربایش سرمربی را عرب برود از مدیریت الاهلی سعودی یاد بگیرد که بدون آنکه منت کسی را بکشند راحت مربی تحت قرارداد را ربودند به سمت جده. 
عرب تا امروز 2 اشتباه بزرگ و تاریخی انجام داده که هر یک از آنها برای بی‌اعتبار کردن هر مدیری کافی است؛ باز کردن درها برای خروج بدون غرامت برانکو و عدم موفقیت در راضی کردن یحیی برای فسخ قرارداد با شهرخودرو. اشتباه سوم که بهای سنگین‌تری هم دارد می‌تواند انتخاب یکی از همین ایتالیایی‌های بیکار و بی‌کارنامه باشد. ایرج عرب که محصول بی‌درایتی محض وزیر ورزش است، از حراست وزارتخانه یک شبه مدیرعامل پرسپولیس شد و ناباورانه در حال برگرداندن قرمزها به دوره پیشابرانکو است.
او تا امروز 2 گام اساسی را برداشته و اگر وزیر همچنان منفعل باقی بماند آن وقت ماموریت نابود کردن «موفق‌ترین پرسپولیس تاریخ» توسط این مدیر «غریبه با فوتبال» به سرانجام می‌رسد.
این هم ارمغان وزیری که متهم به پرسپولیسی بودن بود!

برزیل جای ایران را در صدر گرفت صعود به هفته آخر کشید
در پایان هفته چهارم لیگ ملت‌های والیبال، برزیل موفق شد با شکست روسیه صدر جدول را از تیم ایران بگیرد. در هفته چهارم مسابقات لیگ ملت‌های والیبال بامداد دوشنبه 2 دیدار برگزار شد که برزیل موفق شد با برتری مقابل روسیه صدرنشین جدول 16 تیمی مسابقات شود. برزیل که تا پیش از این دیدار تعقیب‌کننده ایران برای صدرنشینی بود، با برتری 3 بر صفر مقابل روسیه 30 امتیازی شد و در پایان هفته چهارم در رتبه نخست قرار گرفت. ایران 30 امتیازی به دلیل داشتن یک شکست بیشتر از برزیل (2 شکست) یک رتبه پایین‌تر از این تیم قرار دارد. صعود ایران هنوز قطعی نشده و باید در انتظار هفته پنجم بود. اگرچه سایت فدراسیون جهانی نوشته بود ایران یکی از 6 تیم مرحله پایانی است اما این سایت یک روز پس از آن خبر خود را اصلاح کرد. در یکی دیگر از دیدارهای برگزار شده از هفته چهارم، لهستان موفق شد در دیداری نزدیک با نتیجه 2-3 بر ایتالیا غلبه کند.
برنامه هفته پنجم و پایانی مسابقات ایران به شرح زیر است:
 هفته پنجم، پلوودیف، بلغارستان
جمعه 7 تیر 1398: ایران - صربستان، ساعت 17
شنبه 8 تیر 1398: ایران - بلغارستان،
ساعت 20:40
یکشنبه 9 تیر 1398: ایران - آمریکا، ساعت 17

مأموریت تیم 3 نفره پرسپولیس در استانبول؛ مذاکره با ۳ مربی
تیمی 3 نفره از باشگاه پرسپولیس راهی استانبول ‌شد تا مذاکراتی جدی با گزینه‌های جانشینی برانکو داشته باشد. ایرج عرب دیروز به‌ همراه امیرعلی حسینی، مسؤول روابط بین‌الملل باشگاه پرسپولیس و یک ایجنت جهت مذاکره با مربیانی چون آنته چاچیچ، الکس نوری و ماسیمو کاررا راهی استانبول شدند. مربیان نامبرده به همراه مدیربرنامه‌های خود هر یک به‌صورت جداگانه با عرب نشستی را برگزار خواهند کرد تا در نهایت با یکی از این مربیان قرارداد امضا شود. نکته قابل توجه اینکه قرار بود مشاور عرب هم همراه او راهی استانبول شود اما مشاجره لفظی شدید بین آنها باعث شد امیرعلی حسینی در این سفر جایگزین مشاور عرب شود.

قهرمان یونان به دنبال جذب بیرانوند
باشگاه یونانی برای جذب دروازه‌بان پرسپولیس آمادگی خود را اعلام کرده است. علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان ملی‌پوش ایران که همچنان با پرسپولیس قرارداد دارد، از کشور یونان و تیم المپیاکوس هم پیشنهادی دریافت کرده است. مشخص نیست باشگاه پرسپولیس با جدایی او موافق است یا می‌خواهد او را حفظ کند. بیرانوند پس از درخشش در جام‌جهانی و لیگ قهرمانان آسیا، در جام ملت‌های آسیا هم خودش را ثابت کرد و حالا
مشتری‌های زیادی دارد.

سپاهان مشتری بازیکن ذوب‌آهن شد
باشگاه سپاهان ظاهرا‌ به دنبال جذب مهاجم خارجی ذوب‌آهن اصفهان با یک پیشنهاد خوب مالی است. در حالی که کی‌روش استنلی یکی از مهاجمان تأثیرگذار سپاهان در فصل گذشته ظاهراً قصد بازگشت به این تیم را ندارد، مسؤولان این باشگاه به دنبال جذب اوساگونا مهاجم خارجی فصل گذشته ذوب‌آهن هستند. این در حالی است که برخی فعالان نقل و انتقالات فوتبال ایران مدعی شده‌اند باشگاه سپاهان حتی برای جذب این مهاجم رقمی حدود 500 هزار دلار (با دلار 13 هزار تومانی رقمی حدود 5/6 میلیارد تومان می‌شود) به این مهاجم پیشنهاد داده است. به این ترتیب کار ذوب‌آهن برای حفظ اوساگونا سخت خواهد شد. این مهاجم فصل گذشته گل‌های حساسی را برای ذوب‌آهن بویژه در لیگ قهرمانان آسیا به ثمر رساند. پیش از این هم امیر قلعه‌نویی در صحبت‌هایش اعلام کرده بود نیم‌نگاهی به جذب اوساگونا دارد. البته باید دید باشگاه سپاهان واقعا می‌خواهد با چنین پولی این بازیکن را جذب کند یا برخی فعالان نقل و انتقالات برای خراب کردن این پیشنهاد چنین شایعه‌ای را راه انداخته‌اند.
 

گروه سیاسی: این روزها که مساله پهپادهای جاسوسی و نظامی آمریکا در منطقه غرب آسیا و بویژه در خلیج‌فارس  چالش‌هایی را به همراه داشته، مرور اقداماتی که پیش از این گزارش شده بود سازمان اطلاعات ملی آمریکا (سیا) در مقابله با نفوذ ایران در منطقه انجام می‌دهد جالب توجه به نظر می‌رسد. یکی از ماجراهای عجیبی که در این باره پیش از این در رسانه‌های آمریکایی مطرح شده و رسانه‌های ایرانی به آن کمتر پرداختند، داستان فردی به نام «مایکل داندریا» است؛ شخصیتی مرموز که نیویورک‌تایمز چندی پیش اعلام کرده بود مسؤول میز ایران در سازمان سیا بوده و قرار بوده تمام عملیات‌های مخفیانه علیه ایران را سازماندهی و اجرایی کند.
به گزارش «وطن‌‌امروز»، چندی پیش که خبر حمله پهپادهای ناشناس به نفتکش‌های ژاپنی در دریای عمان، انگشت اتهام آمریکا را به سمت تهران برد، یکی از تحلیلگران و تاریخ‌نویسان هندی به نام «ویجای پراشاد» که کار روزنامه‌نگاری خود را به صورت مستقل و آزاد انجام می‌دهد، در سایت «گلوب تروتر»، گزارشی درباره اجماع منابع قدرت و ثروت و اطلاعاتی آمریکا و عربستان سعودی برای مواجهه با ایران نوشت و به صراحت اعلام کرد عملیات‌های جدیدی که علیه ایران و برای پیشبرد برنامه «فشار حداکثری» اجرایی می‌شود در حلقه‌ای از کارشناسان اطلاعاتی و عملیاتی سیا، کانون‌های ثروت آمریکایی و سعودی و تعدادی از نزدیکان ترامپ، مایک پمپئو و جان بولتون شکل می‌گیرد.
در این گزارش آمده است: سال 2017، آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا [سیا] واحد جدیدی را تشکیل داد؛ مرکز عملیات ایران. این واحد با هدف تمرکز بر برنامه‌های ایالات‌متحده علیه ایران به راه افتاد. ابتکار تشکیل این واحد البته نه در دولت ترامپ، بلکه در دولت اوباما پایه‌ریزی شده بود و «جان برنان» رئیس آن زمان سیا که با آمدن دولت ترامپ مسؤولیتش را ترک کرد، مسؤول اصلی تشکیل‌دهنده این واحد بود. برنان بر این عقیده بود که سیا به تمرکز بیشتری بر روی مکان‌هایی نیاز دارد که ایالات‌متحده از آنها به‌عنوان «مناطق مشکل‌دار» یاد می‌کند. این مناطق شامل کره‌شمالی و ایران بودند.
بعد از روی کار آمدن ترامپ، جان برنان جای خود را به مایک پمپئو داد که او نیز بعد از یک‌سال ریاست سیا، به‌عنوان وزیر امورخارجه ایالات متحده مشغول فعالیت شد و این سیاست نه‌تنها در سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا، بلکه در وزارت خارجه نیز دنبال شد. فعالیت‌های مرتبط با ایران در سیا، در بخشی به نام «بخش عملیات ایران» یا «خانه پارسی» دنبال شد. این بخش شامل کارشناسانی بود که دانش آمریکا از توسعه سیاسی و اقتصادی ایران را در داخل ایران و همچنین در بین ایرانیان خارج‌نشین شکل می‌دادند.
یکی از مقامات واشنگتن با این حال در گفت‌وگویی با پراشاد، اعلام کرده است از زمان روی کار آمدن ترامپ، مشکل اصلی دولت او و بویژه جان بولتون با این بخش این بود که کسانی که در «خانه پارسی» فعالیت می‌کردند، تمرکز اصلی خود را روی تغییر رژیم در ایران قرار نداده بودند. برخی از آنها به دلیل سابقه فعالیت بسیار زیاد در امور ایران، حساسیت‌هایی در این زمینه داشتند. افراد ترامپ در سیا، گروهی متمرکزتر و متخاصم تر از گروه‌های قبلی در قبال ایران می‌خواستند. آنها می‌خواستند گروهی بر سر کار بیاید که بتوانند اطلاعاتی به مشاوران ترامپ بدهند که رویاهای آنها و بویژه جان بولتون، مشاور امنیت ملی ترامپ درباره ایران را به واقعیت تبدیل کند.
پمپئو در سال 2017 «مایکل داندریا» را برای ریاست مرکز عملیات ایران انتخاب کرد. داندریا یکی از هسته‌های اصلی برنامه بازجویی‌های بعد از 11 سپتامبر و مسؤول مرکز مبارزه با تروریسم سیا بود. قتل و شکنجه محور اصلی رویکرد او در این دوران بود. این داندریا بود که برنامه هواپیماهای بدون سرنشین سیا را به پیش می‌برد و مبدع روشی در این حملات بود که به «حمله ظاهری» معروف شد. در این روش، افرادی که الگوهای رفتاری خاصی داشتند، بدون اینکه درباره پیشینه و عملکرد آنها تحقیقی شود، مورد هدف قرار می‌گرفتند. برای مثال مردی با سن خاص که تلفن در دست داشته و با کسی صحبت می‌کرد و احتمال می‌رفت که این تلفن منجر به در خطر قرار گرفتن منافع ایالات متحده ‌شود، مورد حمله قرار می‌گرفت. این نوع حملات بشدت مورد بحث و جدل بود و مطمئنا سیاه‌ترین اقدامات سیا در زمان اوباما و در دوران ریاست داندریا بر این پروژه انجام می‌شد.
موضوع جالب توجهی که درباره سمت داندریا در مرکز عملیات ایران وجود داشت، رابطه نزدیک او با کشورهای عرب حوزه خلیج‌فارس  بود. کشورهای عرب منطقه از مدت‌ها پیش به دنبال فشار بر ایالات‌متحده برای انجام دادن اقدامات علیه ایران بودند و این دیدگاه در بین داندریا و تیم او نیز در سیا وجود داشت.
بر اساس گزارشی که روزنامه «واشنگتن پست» در سال 2012 منتشر کرد، همکلاسی‌های داندریا معتقد بودند او فردی سراسر تناقض است. این تناقض را می‌شد از رفتار او در سیگار کشیدن‌های ممتد و در عین حال ورزش کردن‌های روزانه‌اش مشاهده کرد. او از طرفی در زندگی خود هم دست به اقدامات متناقض زیادی زد؛ از یک سو مسؤول عملیات‌های هواپیماهای بدون سرنشین در یمن و پاکستان بوده و با بدعت خود در هدف قرار دادن هر مظنونی که در دوربین مشاهده می‌شد، صدای اعتراضات زیادی را در جهان اسلام و در بین گروه‌های حقوق بشری بلند کرد و از سوی دیگر برای ازدواج با زنی مسلمان، دین خود را تغییر داد و مسلمان شد! همسر او از خانواده‌های مرفه و ثروتمند جزیره موریس و دارای اصالت گجراتی بوده و 10 سال نیز از داندریا بزرگ‌تر است. آنها تجارتی خانوادگی را به پیش می‌برند و در حوزه‌های مختلفی مانند ارتباطات، رسانه، املاک و مستغلات، توریسم و خدمات مالی و انرژی فعالیت دارند. گفته شده او از تجارت خانوادگی همسرش بارها به عنوان پوششی برای عملیات‌های برون‌مرزی و پنهان سیا استفاده کرده است.  بر اساس این گزارش، داندریا و افرادی مانند جان بولتون جزو سیستمی آمریکایی در درون دولت این کشور هستند که نفرت عمیقی از ایران دارند و به دیدگاه خاندان سعودی در قبال ایران نزدیک هستند. این افراد، آنطور که رسانه‌ها بیان کرده‌اند، آدم‌هایی دیوانه خشونت هستند که هر اقدامی برای ترویج خشونت و جنگ انجام دهند، باعث تعجب نخواهد شد.  نکته جالب دیگر در زندگی او این است که حضور و رد پای داندریا را می‌توان در بسیاری از عملیات‌های قتل و شکنجه سیا مشاهده کرد. آنطور که در پرونده کاری او در سیا مطرح شده است، او برای انجام ماموریت‌های خود به دارالسلام [تانزانیا] و قاهره [مصر] فرستاده شده و بعد از مدتی نیز به بغداد سفر کرده بود. او با این حال جزو افسرانی در سیا بود که «نواف الحزمی» یکی از تروریست‌هایی که در حادثه 11 سپتامبر نقش داشت را با وجود اینکه قبل از این حادثه ماموران دیگر سیا درباره او گزارش‌هایی مطرح کرده بودند، مورد پیگرد قرار نداد  و همین امر سبب شد او نیز در این حادثه دخیل باشد. داندریا با وجود این عملکرد،  سال 2006 رئیس مرکز مقابله با تروریسم سازمان سیا شد و برنامه هواپیماهای بدون سرنشین یا همان پهپادها برای هدف قرار دادن تروریست‌ها و چهره‌های ضد آمریکایی در یمن و پاکستان را برای 9 سال دنبال کرد. در زمان انجام عملیات برای پیدا کردن مخفیگاه بن‌لادن، او تحلیلگر نظریه‌های رقیب بود و مشخص می‌کرد که چه کسانی غیر از بن‌لادن می‌توانند در محل مخفیگاه او حضور داشته باشند، بر اساس همین سمت بود که «کاترین بیگلو»، کارگردان فیلم «30 دقیقه بعد از نیمه‌شب»، از شخصیت داندریا برای خلق شخصیت «ولف» که به تحلیل موقعیت سیا در برابر بن‌لادن در این فیلم می‌پرداخت، استفاده کرد.
خبر بعدی که از مایکل داندریا پخش شد اما حضور او و تیمش در پروسه بازجویی از برخی زندانیان زندان گوآنتانامو بود. از این افراد می‌توان به ابو زبیده، عبدالرحیم النشیری و خالد شیخ محمد اشاره کرد که بعد از مدتی کنگره آمریکا در بررسی‌های خود عنوان کرد طریقه بازجویی از این افراد کاملا شکنجه بوده است. نکته جالب توجه‌تر اما انتشار خبری است که عنوان می‌کند او یکی از افراد مسؤول در قتل عماد مغنیه در دمشق سوریه بوده است. مروری بر زندگینامه و کارنامه کاری مایکل داندریا نشان می‌دهد او به جای اینکه ماموری اطلاعاتی باشد که با اسناد و آمار سر و کار دارد و قرار است در پروژه ایران در سیا، به دنبال جمع‌آوری اطلاعات از برنامه هسته‌ای و دیگر اقدامات سیاسی و اقتصادی ایران باشد، ماموری اجرایی برای پروژه‌های قتل و شکنجه و بویژه عملیات‌های قتل با استفاده از پهپادها است.
زمانی که دولت ترامپ، مایکل داندریا را به‌عنوان مسؤول مرکز عملیات ایران گماشت، او و جنگ‌طلبانی که به این مرکز رفتند، تعداد زیادی از کارشناسانی را که گمان می‌رفت دیدگاه‌هایی غیر از دیدگاه پمپئو و بولتون درباره ایران در سر دارند، برکنار یا آنها را مجبور به سکوت کردند.
پیش از این اما در جریان اتفاقات دی‌ماه سال 96 نیز یک بار دیگر نام مایکل داندریا در رسانه‌های ایران بر سر زبان‌ها افتاد. آن زمان منابع اطلاعاتی ایران اعلام کردند داندریا مسؤول اصلی پروژه شروع اغتشاشات در ایران بوده و از این طریق در پی اجرایی کردن پروژه براندازی در ایران بوده است.
در عین حال نباید پیشینه کاری داندریا در به راه انداختن حملات پهپادی را نیز در شرایط امروز ایران و بویژه شرایط حاکم بر دریای عمان نادیده انگاشت. مهم‌ترین محوری که ترامپ اخیرا برای فشار به ایران بر آن تمرکز کرده بود، حمله به نفتکش‌های اماراتی و عربستانی و مورد اخیر آن، حمله به نفتکش‌های ژاپنی در دریای عمان است؛ حمله‌ای که دقیقا چند ساعت بعد از آن انگشت اتهام پمپئو و ترامپ به سوی ایران نشانه رفت اما هیچ کشور دیگری ادله آنها برای اثبات این موضوع را نپذیرفت. اذعان افراد حاضر در نفتکش ژاپنی درباره اینکه پرنده‌ای ناشناس این نفتکش را هدف قرار داده و مین‌های دریایی نمی‌توانسته علت انفجار در کشتی باشد، بر ابهامات در این زمینه افزوده است.  
با دانستن اینکه داندریا مسؤول حملات پهپادهای آمریکایی بوده و کل این پروژه توسط او مدیریت می‌شده است، حالا می‌توان تصویر درست‌تری از دلایل پر شدن آسمان خلیج‌فارس  و دریای عمان و در برخی موارد حریم هوایی ایران از پهپادهای آمریکایی داشت. همین 5 روز پیش بود که ایران یکی از پهپادهای ده‌ها میلیون دلاری آمریکا را در حریم هوایی کشورمان مورد هدف قرار داد و هواپیمایی دیگر را نیز که دارای 35 سرنشین بود تعقیب کرد اما به دلیل اینکه هدف قرار دادن آن می‌توانست منجر به کشته شدن سرنشینان آن شود، از این مساله چشم‌پوشی کرد.
یکی از گمانه‌هایی که درباره ورود غیرقانونی پهپاد آمریکایی به حریم هوایی ایران مطرح شده بود، مساله خرابکاری بود. این موضوع که یک تیم در پنتاگون تعمدا دنبال تنش‌آفرینی با ایران و انداختن پوست خربزه زیر پای ترامپ در آستانه انتخابات آمریکا هستند موضوعی محتمل است. کما اینکه سردار حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه پاسداران هم روز شنبه تصریح کرد ورود پهپاد متجاوز آمریکایی به حریم هوایی ایران ممکن است در نتیجه اشتباه یک ژنرال یا یک اپراتور ارتش آمریکا انجام شده باشد. بر همین اساس اگر قرار باشد روی این گمانه به صورت جدی تمرکز شود، قطعا داندریا نامی است که به ذهن برخی افراد متبادر خواهد شد.
جالب‌تر اینکه در ماجرای حمله به نفتکش ژاپنی نیز، استناد ترامپ به ادعای پنتاگون مبنی بر دست داشتن سپاه پاسداران در این ماجرا و انتشار یک فیلم مجهول در این باره، باعث شد او در یک برهه زمانی دچار بحران بی‌اعتباری جهانی شود و پس از آنکه کسی در دنیا این ادعای او را نپذیرفت؛ پاتریک شاناهان، سرپرست وزارت دفاع آمریکا استعفا کرد تا شاید اندکی از آب رفته اعتبار ترامپ به جوی بازگردد. هم در ماجرای حمله به نفتکش ژاپنی که بر اساس اظهارات خدمه کشتی، از طریق پهپاد مورد اصابت قرار گرفته بود و هم در ماجرای تجاوز پهپاد «گلوبال هاوک» به حریم هوایی ایران، رد پاهای مرموز دیده می‌شود؛ رد پاهایی که قبل از اینکه یک طراحی علیه ایران و نقشه‌ای برای افزایش تنش میان واشنگتن و تهران باشد، مانند پوست خربزه زیر پای ترامپ است!
پیوند کانون‌های ثروت و اطلاعات آمریکا در پروژه تهدید ایران
داندریا اما تنها فردی در سیا نبوده که به دستور مایک پمپئو و جان بولتون به دنبال اجرایی کردن پروژه براندازی نظام اسلامی در ایران یا به راه انداختن جنگ با ایران است. نفر بعدی در این لیست «توماس کاپلان» است؛ میلیاردری که 2 گروه را به کار گرفته تا هر طور شده، پروژه تغییر نظام را در ایران پیاده کنند. این 2 گروه عبارتند از «اتحاد در برابر ایران هسته‌ای» و «پروژه ضد افراط‌گرایی». از این میلیاردر آمریکایی به‌عنوان دوقلوی داندریا در بیرون از کاخ سفید یاد می‌شود. این 2 گروه و البته شخص کاپلان پروژه بزرگ بی‌اعتبار کردن و بی‌احترامی به مسلمانان و بویژه ایران را در آمریکا پیش می‌برند. کاپلان ایران را سرزنش کرده و مدعی می‌شود داعش را ایران به راه انداخته است. او مدعی شده بود ایران از یک گروه سنی استفاده کرده تا نفوذ خود را از پارس تا مدیترانه گسترش دهد اما این نوع اظهارات بدون پشتوانه و مضحک در شرایطی بیان می‌شود که رسانه‌ها معتقدند این نفرت از ایران به دلیل نفرت کاپلان از شیعیان است و دلیل اصلی آن نیز معاملات تجاری‌ای است که او به همراه دیگر سرمایه‌گذاران میلیاردر آمریکایی به همراه دوستان سعودی خود در اقصی نقاط دنیا انجام داده‌اند. با این حال به نظر می‌رسد پول و اراده سیاسی در دوران ترامپ به صورت بسیار متناسبی یکدیگر را پیدا کرده‌اند و اتحاد این دو که آن هم بر محور دوستی با سعودی‌هاست، توانسته تیم مشاوران جنگ‌طلب ترامپ را با هم بخوبی هماهنگ کند. نکته جالب توجه درباره کاپلان، طریقه درآمد کسب کردن او از بی‌ثباتی در منطقه خاورمیانه است. مایک والاس، رئیس گروه «اتحاد علیه ایران هسته‌ای»، در واقع مدیرعامل یکی از سازمان‌های اقتصادی  وابسته به کاپلان با نام «گروه مالی تیگریس» است. وی پیش از این نیز در زمان جورج بوش به همراه جان بولتون به‌عنوان نماینده ایالات متحده در سازمان ملل فعالیت می‌کرد. این شرکت اقتصادی فعالیت‌های خاصی در منطقه خاورمیانه دارد و آن فاش کردن هویت شرکت‌هایی است که تحریم‌های آمریکا یا سایر تحریم‌ها علیه ایران را دور می‌زنند و با ایران همکاری اقتصادی دارند. این شرکت همچنین در زمینه معدن در کشورهای منطقه خاورمیانه سرمایه‌گذاری انجام می‌دهد. این شرکت البته در زمینه معرفی خود صراحتا به این مساله نیز اعتراف کرده است که از «بی‌ثباتی‌های سیاسی در خاورمیانه » پول درمی‌آورد و این مساله آنطور که چندی پیش مجله «اسلیت» آمریکا به آن اشاره کرد، می‌تواند تهدیدها و درگیری‌های کوتاه‌مدت یا بلندمدت ایران با همسایگانش و یا آمریکا نیز باشد.
اما این شرکت چگونه می‌تواند از بی‌ثباتی‌های سیاسی در خاورمیانه سود ببرد؟ به نوشته مجله اسلیت، گزارش سالانه شرکت‌های تولید نقره کاپلان نشان می‌دهد این شرکت به ریاست کاپلان، از سرمایه‌گذارانش خواسته توجه کنند که «بی‌ثبات‌سازی‌ها در خاورمیانه و خلیج‌فارس، تنش بین هندوستان و پاکستان که می‌تواند به جنگ اتمی بین این 2 کشور ختم شود و افراط‌گرایی مذهبی و تروریسم در بعد جهانی آن و انواع خشونت‌ها می‌تواند قیمت نقره را بالا برده و قیمت سهام این شرکت را نیز افزایش دهد». سال 2011 نیز به همین ترتیب والاس که مسؤول شرکت معدنی نقره کاپلان در آیداهو آمریکا بود، بیان کرد: «درخواست برای سرمایه‌گذاری در بخش معدن نقره به دلیل ضعیف شدن دلار و همچنین اقتصاد بی‌ثبات در اروپا و بی‌ثباتی‌ها در منطقه خاورمیانه همچنان رو به افزایش است».
با وجود اینکه کاپلان مدعی می‌شود ارتباط مستقیمی با شرکت‌های تحت مدیریت مارک والاس ندارد اما زمانی که سفیر فرانسه در آمریکا نشان لژیون دونور (نشان افتخار) کشورش را به او تقدیم می‌کرد، او در سخنرانی‌ای عجیب از شرکت تحت نظر والاس حمایت کرد و گفت: «یکی از دوستانم بیان کرده است که یک روز بچه‌های ما از ما می‌پرسند زمانی که به هدف ایرانیان برای دستیابی به بمب اتم پی بردیم، چه کردیم. من جواب خواهم داد: در این زمان من بخشی از چیزی بسیار بزرگ‌تر شدم. می‌دانستم که دانستن اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد بسیار سخت است اما اگرچه «اتحاد علیه ایران هسته‌ای» موشک‌های تام هاوک و هواپیماهای بمب‌افکن ندارد ولی ما بیشتر از هر بخش خصوصی و دولتی دیگری در به زانو درآوردن ایران در این خصوص نقش داشتیم».
شبکه اطلاعاتی و مالی سعودی ـ آمریکایی حالا این روزها بیشتر از هر زمان دیگری مشغول پیش بردن برنامه «فشار حداکثری» است؛ برنامه‌ای که فقط هدف قرار دادن یک پهپاد 130 میلیون دلاری آمریکایی نشان داد چقدر آسیب‌پذیر و ضعیف است. می‌توان مشاهده کرد که کار سازمان اطلاعات آمریکا این روزها بیشتر از اینکه جمع کردن اطلاعات باشد، اجیر کردن جنایتکاران جنگی با پول‌های سعودی برای رویارویی با ایران در منطقه است؛ اقدامی که تاکنون با مواضع و اقدامات بهنگام و موثر ایران بی‌ثمر مانده است.
 

درست یک ربع قرن پس از جمله تاریخی رجب طیب اردوغان، شهردار وقت استانبول که معتقد بود «هر که کلید استانبول را در اختیار داشته باشد، کلید کل ترکیه را در دست خواهد داشت»، او این شهر کلیدی را از دست داد. حال سوال اینجاست که این تنها رخدادی سیاسی است یا آغاز ‌گذاری اجتماعی برای پشت سر گذاشتن اسطوره‌ای سیاسی به نام اردوغان؟
در انتخابات یکشنبه گذشته شهرداری استانبول، «اکرم امام‌اوغلو» از حزب جمهوری‌خواه خلق با فاصله‌ای به مراتب پررنگ‌تر از انتخابات فروردین ماه گذشته، رقیب سرشناس خود و یار غار اردوغان «بن‌علی ییلدیریم» را شکست داد. اگر در انتخابات اول او با فقط چند هزار اختلاف رای به برتری رسیده بود، این بار با کسب ۵۴ درصد کل آرا در مقابل ۴۵ درصد نامزد حزب عدالت و توسعه، به شهرداری بزرگ‌ترین کلانشهر آسیای صغیر رسید با 775 هزار رای بیشتر.
این مهم‌ترین شکست سیاسی حزب  عدالت و توسعه در طول ۱۷ سال حاکمیت بی‌چون و چرایش بر ترکیه است. البته اگر آن ۱۷ روزی را نادیده بگیریم که امام‌اوغلو پس از اعلام پیروزی‌اش در انتخابات اولیه به عنوان شهردار موقت گذراند. با توجه به دیگر نتایج انتخابات شهرداری‌‌های ترکیه در ماه فروردین، خارج شدن اداره پایتخت‌‌های اقتصادی (استانبول)، سیاسی (آنکارا)، صنعتی (ازمیر و اسکی‌شهر) و توریستی (آنتالیا) و تقریبا 17 شهر بزرگ و کوچک دیگر از دست حزب حاکم می‌تواند زمینه‌ساز آینده سیاسی بسیار مبهمی برای اردوغان باشد. بدون تردید یکی از اصلی‌ترین دلایل نارضایتی و افول حزب اردوغان، حضور پرهزینه‌اش در سوریه و حمایت از گروهک‌های تروریستی در طول سال‌های گذشته بوده که همچنان هم ادامه دارد.
 امام‌اوغلوی 49 ساله پیش از برگزاری انتخابات تکراری استانبول، شکایت رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه درباره انجام تقلب در انتخابات اولیه را که به لغو آن انجامید، بهانه‌ای به نشانه هراس حزب حاکم از واگذاری کنترل بزرگ‌ترین کلانشهر کشور با همه منابع اقتصادی و سیاسی‌اش به رقیب دانست. با این حال رئیس‌جمهور بلافاصله پس از شکست دوست نزدیکش در شهر محبوبش، با  انتشار پیامی، پیروزی نامزد ائتلاف جمهور را  تبریک گفت و آن را نشانه‌ای از تحقق اراده ملی دانست. اراده‌ای که دست‌کم در ربع قرن گذشته همواره بر مدار مدعیان حقیقی یا پوشالی اسلام‌گرایی گشته است.  اردوغان همچنین در پیام خود به رقیب از موضع قدرت آورد: «از این پس نیز همانند گذشته در روند پیش رو بدون عقبگرد از دموکراسی، حاکمیت قانون، صلح، رفاه و ثبات کشور، در چارچوب اصول ائتلاف جمهور با اتحاد و یکپارچگی به سمت اهداف 2023 حرکت خواهیم کرد». گویی او اطمینان دارد که در کاخ سفید آنکارا (آک سارای)  به جایگاهی از ثبات رسیده که گردش قدرت و آمدن و رفتن احزاب معارض  نیز به جایگاهش خدشه‌ای وارد نمی‌کند.
اگرچه مردی که همین 6 ماه پیش به عنوان نامزد جمهوری‌خواهان پا به معرکه استانبول گذاشته بود نه به جوانی و جاه‌طلبی اردوغان 25 سال پیش است و نه روند سیاسی در جهان اسلام مشابهتی با آن زمان دارد اما با توجه به اینکه او مهم‌ترین سنگر سیاسی حزب حاکم را از چنگ ییلدریم، نخست‌وزیر پیشین و جانشین احتمالی اردوغان در آورده، می‌توان گفت که تنها گزینه محتمل برای شکستن اسطوره سیاسی اردوغان است.  پیروزی سکولارها در اروپایی‌ترین شهر آسیا، می‌تواند تعادل سیاسی فعلی در آناتولی را به هم‌ بزند به طوری که اگر 3 ماه پیش پیروزی امام‌اوغلو به عنوان پیشروی جریان ریشه‌دار حامی آتاتورک یک شگفتی محسوب می‌شد، امروز همه از رویکرد اجتماعی جدیدی در ترکیه صحبت می‌کنند. در عین حال فتح استانبول توسط دشمنان مردی که 2 دهه پیش به عنوان فاتح استانبول، آنکارا را فتح کرده بود، جان تازه‌ای به همه جریان‌های اپوزیسیون در این کشور، از سکولارها تا کردها بخشید تا به امید اقبال اجتماعی از تنگنا در آیند.
نخستین شهردار سکولار شهری که وارث قسطنطنیه، پایتخت افسانه‌ای عثمانی‌هاست طی ربع قرن اخیر، قاعدتا طبق استانداردهای سکولارها بی‌سواد نیست و تحصیلات دانشگاهی دارد و مدیریت تجاری خوانده اما اینکه امام‌اوغلو سابقا در بخش اروپایی استانبول رستوران‌داری می‌کرده، او را واجد مشابهت‌هایی با اردوغان می‌کند که پیش از رسیدن به شهرداری، سر و کارش با راننده‌های تاکسی استانبول بود. سابقه سر و کله زدن با توده‌ها، به هر دوی آنها توانایی خاصی در بهره‌برداری از عوام‌گرایی (پوپولیسم) بخشیده است.
کارزار انتخاباتی امام‌اوغلو کاملا رویه‌ای پوپولیستی را بازتاب می‌دهد. او با مردم کوچه و بازار براحتی ارتباط برقرار می‌کرد و هرجایی که می‌رفت سلفی‌هایی با طرفدارانش در بازار و کافه‌ها می‌گرفت. اگرچه در دوران‌ بگیر و ببندها و کودتا و خودسلطان‌پنداری آقای رئیس‌جمهور، شعار مبارزه برای دموکراسی و توزیع دموکراسی را انتخاب کرده اما فراموش نکنیم که بزرگ‌ترین مانور او و ائتلاف مخالفان سکولار اردوغان روی «بی‌عدالتی» حزب حاکمی است که عنوان عدالت را یدک می‌کشد. آنها لغو انتخابات نخست شهرداری استانبول در ماه مارس را نماد این بی‌عدالتی معرفی کردند و شبکه‌های اجتماعی را محل یارگیری از نسل جدید قرار دادند به طوری که تعداد دنبال‌کننده‌های حساب توئیتری امام‌اوغلو ظرف 3 ماه از ۳۵۰ هزار نفر به بیش از 75/2 میلیون نفر رسید. همچنین امام‌اوغلو در روزهای حضور موقتش در شهرداری استانبول درست از همان رویه ربع قرن پیش اسلامگرایان و اردوغان تقلید کرد و به انتقاد از هزینه‌های غیرمعقول شهرداری پرداخت که سال‌ها در دست حزب حاکم وقت بود. اینها همه به حامیان اردوغان گوشزد می‌کند که رقیب جدید به طور جدی از عمارت کمال پاشای استانبول به کاخ آک سارای آنکارا می‌نگرد. پیام پیروزی او پس از شرکت در جشن هواداران نیز این نگاه را  بازتاب می‌دهد. شهردار جدید استانبول مستقیما شهردار اسطوره‌ای را که حالا قبای ریاست مملکت بر تن کرده خطاب قرار داده و می‌گوید: «بعد از کامل شدن فرآیند قانونی و تحویل دفتر شهرداری استانبول، مایل هستم در اسرع وقت شما (اردوغان) را ملاقات کنم و نقشه راه و دیدگاه‌های خود را مطرح و به نظرات و دیدگاه‌های شما نیز گوش کنم». انگار او حالا خود را رئیس‌جمهور یک‌پنجم جمعیت ترکیه می‌داند که چنین پیامی پس از یک پیروزی انتخاباتی تاریخی می‌دهد: «این پیروزی نیست؛ این شروع است. این را نیز باید بگویم که از فردا، من با همه 16 میلیون نفر (ساکنان استانبول) به صورت مساوی رفتار خواهم کرد».