نوید مؤمن: نخست‌وزیر رژیم اشغالگر قدس لحظات آشفته‌ای را سپری می‌کند. استمرار و بسط عملیات رزمندگان مقاومت در عمق استراتژیک اراضی اشغالی از یک سو و تشدید نابسامانی‌ها در ارتش رژیم اشغالگر قدس، بسیاری از پیش‌فرض‌ها و محاسبات ذهنی و عملیاتی تل‌آویو را به چالش کشیده است. از سوی دیگر، نتانیاهو در ترسیم نقشه اضطراری در قبال شرایط جدید نیز قدرت خلق ثوابت و بنیان‌هایی که بتواند هندسه و شکل بازی را  روی آن استوار کند، از دست داده است. درست در همین بحبوحه، نتانیاهو چاره‌ای جز گفتاردرمانی صهیونیست‌ها و نظامیان سرخورده ندارد. وی در یکی از تازه‌ترین سخنانش مدعی شده است: «خاورمیانه را در چارچوب جنگ با حماس تغییر خواهیم داد. هنوز روزهای سخت سپری نشده است و ما در قلب جنگ قرار داریم و این آغاز ماجراست».

این تنها جمله صحیح و حرف راست نتانیاهو از ابتدای تولد شوم وی تاکنون محسوب می‌شود.  قطعا نبرد رژیم اشغالگر قدس و حماس منجر به بازتعریف مبانی، استراتژی‌ها و مناسبات جاری در منطقه و نظام بین‌الملل خواهد شد اما این بازتعریف قطعا به ضرر صهیونیست‌هاست! عملیات توفان الاقصی شکستی راهبردی و ماهوی را به رژیم اشغالگر قدس تحمیل کرده است که محصول و خروجی آن چیزی جز تسریع و تسهیل اضمحلال قطعی رژیم تروریست صهیونیستی نخواهد بود. بدیهی است با تضعیف فوق‌العاده صهیونیست‌ها و حرکت آنها به سوی نابودی مطلق، معادلات راهبردی و چهره منطقه تغییر خواهد کرد، بنابراین اصل حرف نتانیاهو صحیح است اما تفسیر و تصور  وی از تغییر معادلات منطقه با آنچه در واقعیت رخ می‌دهد فرسنگ‌ها فاصله دارد. گفتاردرمانی نتانیاهو و وارونه‌نمایی صحنه و اجزای آن، نمی‌تواند به کاهش شکاف واقعیات میدانی و ایده‌آل‌های ذهنی نخست‌وزیر مفلوک رژیم صهیونیستی و همراهانش منجر شود.

سال 2006 میلادی در روزهای آغازین جنگ 33 روزه، ایهود اولمرت، نخست‌وزیر وقت رژیم اشغالگر قدس مدعی بود تا نابودی کامل مقاومت لبنان دست از کار نخواهد کشید و حزب‌الله را برای همیشه از معادلات امنیتی لبنان و منطقه حذف خواهد کرد! اولمرت و عامیر پرتز (وزیر جنگ اسبق رژیم اشغالگر قدس) نیز در آن زمان آدرس تغییر چهره منطقه پس از جنگ 33 روزه را به افکار عمومی جهان مخابره کردند. با این حال ارسال تصاویر انهدام ناوچه ساعر و تانک‌های مرکاوا، بدترین ضربه ممکن را به تل‌آویو تحمیل کرد. 

متعاقب وقوع جنگ 33 روزه، چهره منطقه تغییر کرد اما نه به سود صهیونیست‌ها! پس از آن حماسه بزرگ، شاهد گسترش «محور مقاومت» و تبدیل آن به «جبهه مقاومت» بودیم؛ پیش‌فرض شکست‌ناپذیری رژیم صهیونیستی به دست فرزندان مقاومت در لبنان ابطال شد و حامیان غربی رژیم اشغالگر قدس نیز چاره‌ای جز عقب‌نشینی از ایده‌ها و راهبردهای خطرناکی مانند خاورمیانه جدید یا جنگ تمدن‌ها پیدا نکردند. 

علیرضا حجتی: عملیات خیره‌کننده «توفان الاقصی» به اندازه‌ای تاریخی بوده است که این امکان مفهومی را ایجاد کند که بر اساس آن غرب آسیا را به قبل و بعد از خود تقسیم کند.

حوادثی که تاریخ را به قبل و بعد از خود تقسیم می‌کنند دارای بعد غافلگیری هستند؛ روندها را دگرگون می‌کنند و خود به نقطه مبدا حوادث آتی تبدیل می‌شوند. ویژگی دیگر این اتفاقات تاریخی این است که تمام پیش‌فرض‌های تثبیت‌شده را برهم می‌زنند و مسیر تحولات را تغییر می‌دهند.

تمام جنگ‌های اسرائیل با اعراب در قرن بیستم چنین مختصاتی داشت و سرنوشت خاورمیانه را برای چند دهه عوض کرد. در جنگ 6 روزه سال 1967 اسرائیل توانست صحرای سینا از مصر، کرانه باختری از اردن، بلندی‌های جولان از سوریه، همچنین نوار غزه را که در کنترل مصر بود به اشغال درآورد. نتیجه این اتفاق کوچک‌تر شدن فلسطین و وارد آمدن یک ضربه کاری بر آرمان آزادی فلسطین و به منزله پایان همه امید و آرزوهای ناسیونالیستی بود که طی یک دهه و پس از انقلاب‌های عربی بویژه روی کار آمدن «افسران آزاد» به رهبری جمال عبدالناصر در اذهان مردم فلسطین و منطقه نقش بسته بود.

3 سال بعد از شکست در جنگ 6 روزه، رهبر کاریزماتیک مصری‌ها و همه اعراب از دنیا رفت و تحقیر اشغال صحرای سینا با مردم مصر باقی ماند. جنگ یوم کیپور هم اگرچه با غافلگیری بزرگ صهیونیست‌ها آغاز شد ولی در ادامه، بی‌تدبیری جنگی و اشتباهات مرگبار «محمد انور سادات» رئیس‌جمهور مصر در جریان این جنگ خیال اسرائیلی‌ها را از تبدیل شکست به پیروزی راحت کرد. ویژگی آن جنگ این بود که مصر را به طور کامل از صحنه نبرد خارج و به نخستین کشور عربی تبدیل کرد که در معاهده کمپ دیوید، موجودیت رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت. حمله سال 1982 اسرائیل به جنوب لبنان هم با هدف اخراج مبارزان فلسطینی جنبش فتح از این کشور، با انتقال آنها به تونس و دور شدن از جغرافیای قدس، نفس مبارزاتی فلسطین و رهبر ساف، یاسر عرفات را برید؛ اتفاقی که در نهایت به روند مذاکرات صلح مادرید و سپس صلح اسلو انجامید؛ پیمان فاجعه‌باری که حکم به تایید اشغال80 درصد فلسطین توسط عرفات می‌داد. 20 درصد باقیمانده فلسطین هم به چند «کانتون» تبدیل می‌شد و خبری از بازگشت آوارگان فلسطینی هم نبود. پیمان اسلو به قدری فاجعه‌بار بود که عرفات، این ««مبارز خسته» را هم آشفته کند.

عملیات توفان الاقصی مانند جنگ 33 روزه رژیم صهیونیستی با حزب‌الله لبنان، مواردی هستند که این پیچ تاریخی را تغییر داده و جهت تاریخ را علیه اسرائیل رقم زدند. به همین خاطر است که رژیم اشغالگر هرگز مشابهتی با قبل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ نخواهد داشت. این برای نخستین ‌بار است که اسرائیل باید در سرزمین‌های اشغالی بازدارندگی ایجاد کند. موازنه در فلسطین اشغالی شاید برای همیشه تغییر کرده است.

اسرائیل برای نخستین بار در تاریخ نامشروع خود نه در قلمرو بیرونی سرزمین‌های اشغالی فلسطین که در داخل عمق خاک اشغالی می‌جنگد‌. این اتفاق نه در جنگ ۶ روزه ۱۹۶۷، نه در جنگ ۱۹۷۳ یوم کیپور با مصر و سوریه و نه در سال ۱۹۸۲ در جریان پیشروی ارتش صهیونیستی در خاک لبنان، هرگز رخ نداده بود.

۵ دهه بعد از 6 اکتبر 1973 و غافلگیری بزرگ اسرائیل در جنگ «یوم کیپور» تاریخ دوباره برای رژیم صهیونیستی این بار در 7 اکتبر تکرار شد تا این ماه برای اسرائیل نه یادآور «عید آمرزش»، بلکه نشانه یک کابوس ابدی و کیفری دائمی باشد. سردمداران اسرائیلی هنوز در شوک این رسوایی امنیتی - نظامی به سر می‌برند و شاید دیگر هرگز نتوانند بی‌آبرویی و اعتبار ازدست‌رفته خود را در عملیات «توفان الاقصی» جبران یا حتی اندکی از آن را ترمیم کنند، حتی اگر دیوانه‌وار به نوار غزه حمله و این باریکه را با خاک یکسان کنند یا همانطور که بنیامین نتانیاهو وعده داده غزه را نابود کنند!

یک هفته پس از عملیات مقاومت فلسطین در عمق سرزمین‌های اشغالی، جهان همچنان مبهوت این اتفاق است؛ موضوعی که جامعه جهانی پیش از توفان الاقصی مشاهده کرد چه بود؟ جهانیان به تماشای نخست‌وزیر رژیم صهیونیست در مجمع عمومی سازمان ملل مشغول بودند که مشغول نقاشی نقشه جدید خاورمیانه بود. در این خاورمیانه تمام فلسطین از جمله کرانه باختری به اسرائیل ضمیمه شده بود اما کمتر از ۲۰ روز بعد، اسرائیل خود تماشاگر یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های تاریخی خود بود. برای صهیونیست‌ها این یک لحظه سوررئال و حتی فراتر از غافلگیری است.

درست لحظاتی که بنیامین نتانیاهو در سازمان ملل مشغول ترسیم غرب آسیای جدید روی کاغذ بود که به گمان او پس از عادی‌سازی رابطه با عربستان سعودی ایجاد می‌شد، رزمندگان مقاومت مشغول طراحی پیشروی در سرزمین‌های اشغالی به اندازه 3 برابر مساحت نوار غزه بودند. در همین لحظه است که خاورمیانه جدید و واقعی روی زمین متولد می‌شود نه با ماژیک رنگی نتانیاهو روی یک مقوا!

غرب آسیا امروز صحنه نبرد دستورکارهاست. برای ناظران سیاست بین‌الملل دیگر جای شک و شبهه‌ای باقی نمانده است که کدام دستورکار در منطقه تفوق دارد و کدام نظم است که روندهای سیاست خارجی و امنیتی - سیاسی را در منطقه سامان می‌دهد. قدرت‌های جهانی هم رفته رفته به این امر پی برده‌اند؛ روسیه و چین زودتر و آمریکا کمی دیرتر متوجه شدند بدون محور مقاومت هیچ برنامه و دستورکاری در منطقه پیش نخواهد رفت و عملیاتی نخواهد شد. بیش از ۳۰ سال است که رژیم صهیونیستی آرزوهای خود در تحقق «خاورمیانه جدید» مطلوب نظرش را نقش می‌زند. چه آن روزی در دهه ۹۰ میلادی که شیمون پرز کتاب خود با نام «خاورمیانه جدید» را نوشت، پس از آنکه موفق شده بود در «اسلو» یاسر عرفات را به میز مذاکره و صلح با اسرائیل بکشاند تا رهبر ساف حکم تایید بر اشغال  اراضی فلسطین توسط صهیونیست‌ها بزند تا صرفا بتواند چند سال آخر عمر غزه را ببیند و از دنیا برود، چه آن روزی که صهیونیست‌ها پس از اشغال افغانستان و عراق توسط ایالات متحده و پهن شدن بیش از ۲۰۰ هزار نظامی آمریکا در منطقه، جنگ ۳۳ روزه با حزب‌الله لبنان را با اسم رمز «خاورمیانه بزرگ» آغاز کردند، صهیونیست‌ها همین رویا را در سر می‌پروراندند. با ناکامی در ۲ پروژه قبلی، صهیونیست‌ها با دست و پا کردن توافقات «آبراهام» همچنان در همین سودا به سر می‌بردند. روزهایی که اسرائیل ترتیبات آبراهام را در نشست نقب با حضور وزرای خارجه ۴ کشور عربی جشن می‌گرفت، تصور هم نمی‌کرد همه این دستاوردها به زودی با تحولات پسینی در منطقه که اوج آن پیشقدمی ریاض به ازسرگیری روابط عربستان سعودی با ایران بود، کاملا رنگ ببازد. نخست‌وزیر اسرائیل گفته است که خاورمیانه را تغییر خواهیم داد. نتانیاهو دروغ نمی‌گوید؛ او احتمالا با یک ماژیک و یک مقوا مشغول نقاشی یک خاورمیانه جدید است.

رها عبداللهی: این روزها که خبر توفان الاقصی همه جا را پر کرده، واکنش‌های ضدونقیضی نسبت به آن در میان افکار عمومی قابل مشاهده است. اکثریت ایرانیان طرفدار فلسطین و معتقد به مظلومیتش هستند و نسبت به جنایات اسرائیل منزجر و متنفرند اما در کوچه و بازار، دانشگاه و مدرسه، روزنامه‌ها و فضای مجازی گاهی صداهایی شنیده می‌شود که نشان‌دهنده خلأ تحلیل درست نسبت به وقایع این روزهاست. این خلأ حتی بین برخی روشنفکران، سیاسیون و روزنامه‌نگاران هم هست. کسانی که - بدون توجه به عدم دخالت جمهوری اسلامی در عملیات حماس - این اتفاقات را برای ما خطرناک و در معرض جنگ قرار دادن مردم ایران توصیف می‌کنند؛ کسانی که مدام از خطر نتایج منفی اقتصادی این عملیات برای ایران می‌گویند و مفروض احتمالی خود را پای حمایت ایران از حماس و خوشحالی انقلابی‌ها می‌نویسند؛ کسانی که اقدامات نیروهای حماس نسبت به صهیونیست‌ها را خشونت می‌دانند و تصور می‌کنند حتی اگر اسرائیل این همه جنایت را علیه مردم فلسطین  مرتکب شده، اینها نباید انتقام می‌گرفتند؛ کسانی که عملیات توفان الاقصی را جنون می‌نامند چون باعث واکنش شدیدتر اسرائیلی‌ها و بهانه کشتار بیشتر فلسطینی‌ها شده (انگار نه انگار کشتار روزانه فلسطینی‌ها، تخریب خانه‌های‌شان، اسارت هزاران فلسطینی در زندان‌های اسرائیل بعضا بدون محاکمه، سال‌ها محاصره شدید غزه و تحقیر و توهین همیشگی فلسطینی‌ها توسط نژادپرست‌های صهیونیست 75 سال است هر روز تکرار می‌شود)؛ کسانی که ذهن‌شان با ابرقدرتی آمریکا و اسرائیل قالب‌گیری شده و قادر به درک اراده قوی جوانان فلسطینی در توفان الاقصی نیستند و ساده‌لوحانه آن را در چارچوب نقشه‌های اسرائیل و شخص نتانیاهو برای نجات حزبش از فروپاشی سیاسی تحلیل می‌کنند. باید گفت آن خانم بلاگری که شادی مردم نقاط مختلف دنیا از توفان الاقصی را سرزنش می‌کرد و می‌گفت خوشحالی از جنگ دیوانگی‌ است، سطح تحلیلش بالاتر از آن مثلا تحلیلگر غربگراست که این عملیات را در پازل نقشه‌های نتانیاهو می‌بیند!

ضعف تحلیل‌ وقایع فلسطین عوامل زیادی دارد. یکی از دلایلش این است که منطق حمایت ما از فلسطین کمتر گفته شده و مردم بیشتر شعر و شعار شنیده‌اند. در مدارس گفتمان آرمان قدس شریف تدریس و تحلیل نمی‌شود. جز چند فیلم سینمایی خاص، سینمای ما نسبتی با گفتمان ضدصهیونیسم جمهوری اسلامی ندارد. اخبار جنایات اسرائیل هم بر اثر تکرار لوث شده و توجهات را کمتر برمی‌انگیزد. اینها را بگذارید کنار شایعاتی که از ابتدای انقلاب از بی‌بی‌سی تا تاکسی و از کرسی تدریس دانشگاه تا بساط سبزی پاک کردن تکرار شده و برای خیلی‌ها باور ساخته که پول مردم ایران خرج فلسطینی‌ها می‌شود. بگذارید کنار تبلیغات وسیع لابی‌های رسانه‌ای یهود برای مهندسی ذهن ایرانیان و بگذارید کنار سرمایه‌های داخلی اسرائیل در ایران که سال‌هاست با رسانه‌ها و تریبون‌های سیاسی‌شان پیگیر تحقق اهداف صهیونیسم در ایران هستند. 

این واقعیت است که بسیاری از مردم رابطه دشمنی با اسرائیل و منافع ملی را نمی‌دانند؛ حتی خیلی‌ها که دلشان با مظلومان فلسطینی ا‌ست و قلب‌شان برای آزادی قدس شریف می‌تپد، از نسبت این مبارزه با منافع ملی ما بی‌خبرند. 

این بی‌خبری‌ها موجب شده گاهی وجهه حمایت مردمی از فلسطین در کشور ما کمرنگ‌ شود و حتی مثل این روزها عده‌ای به جای حمایت از عملیات غرورآفرین مجاهدان، آن را سرزنش و تخطئه کنند.

* مبارزه با اسرائیل برای مردم ایران چه سودی دارد؟

این سوال مهمی ا‌ست که جدا از بشردوستی و عدالت‌خواهی ایرانیان، ضدیت همیشگی همه آزادگان جهان با ظلم و کشتار و حمایت از مظلوم و هویتی بودن دفاع از مظلومان دیگر کشورها بویژه امت اسلامی برای جمهوری اسلامی، باید در ذهن همه مردم ما پاسخ قانع‌کننده داشته باشد. آنان نیاز دارند بدانند اگر جمهوری اسلامی تا به حال برای حمایت از فلسطین و دشمنی با اسرائیل هزینه داده یا در آینده بناست هزینه دهد، این هزینه چه نسبتی با منافعش دارد. 

اسرائیل از روز اول موجودیتش برای ایران تهدید محسوب می‌شد. این تهدید به علت ماهیت ژئوپلیتیک و سرزمینی ما حتی پیش از پیروزی انقلاب نیز وجود داشته و اختصاصی به جمهوری اسلامی ندارد اما بعد از پیروزی انقلاب بویژه بعد از تبدیل شدن ایران به قدرت منطقه‌ای این تهدیدها به روز شد.

نسبت اسرائیل با تهدید منافع ملی ایران را در 3 بعد امنیتی، سرزمینی و اقتصادی می‌توان بیان کرد. اسرائیل شاهاک، نویسنده یهودی منتقد رژیم صهیونیستی که در کتاب‌های خود مقاصد و نیت‌های واقعی اسرائیل را آشکار ساخته، درباره اصول و ابزار سیاست خارجی اسرائیل نوشته: «2 هدف اصلی سیاست‌های منطقه‌ای اسرائیل عبارتند از: کسب هژمونی در خاورمیانه و حمایت از ثبات رژیم‌های منطقه به استثنای جمهوری اسلامی ایران و عراق. اسرائیل به دنبال سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی ایران است و مهم‌ترین علت دشمنی‌اش با ایران، میل و آرزویش برای هژمونی بر خاورمیانه است. جمهوری اسلامی ایران به سبب بیش از 2 دهه مقاومت در مقابل آمریکا، همچنین احتمال کسب سلاح‌های هسته‌ای یک قدرت منطقه‌ای است و دولت اسرائیل که خواهان هژمونی منطقه‌ای است، نمی‌تواند دولت‌های قوی منطقه را تحمل کند».

- اسرائیل بارها تلاش کرده است نظر موافق آمریکا را برای حمله به ایران جلب کند و خود به تنهایی بارها و به اشکال مختلف تلاش کرده است به کشورمان ضربه وارد کند. البته این دسیسه‌چینی منحصر به کشور ایران نبوده و رژیم صهیونیستی در سرتاسر خاورمیانه برای تضعیف کشورهای این منطقه از هر عملی که موجب تضعیف حکومت مرکزی و نیروهای نظامی آن کشور شود، فروگذار نکرده است.

- اسرائیل از لحاظ تسلیحات متعارف و غیرمتعارف قدرتمندترین دولت خاورمیانه است و به خاطر این مزیت، همواره با حملات پیشدستانه به کشورهایی که در موردشان احساس خطر می‌کند، سعی دارد برتری نظامی خود را حفظ کند. این نکته را باید مدنظر داشت که رژیم صهیونیستی دارنده سلاح اتمی بوده و به معاهده ان.پی.تی نیز نپیوسته است. این رژیم جعلی که از روز ایجاد، در حال جنگ، تجاوز، خونریزی و تعدی به حقوق دیگر ملل است و در این مسیر از هر سلاحی بهره می‌جوید، بالقوه برای هر کشوری در منطقه خطرناک است.

با توجه به اینکه بارها صهیونیست‌ها ایران را به حمله اتمی پیش‌دستانه تهدید کرده‌اند، باید این نکته را مدنظر داشت که اسرائیل یک تهدید امنیتی برای ژئوپلیتیک تمام کشورهای خاورمیانه و در رأس آنها ایران است.