دختر گمشده (دیوید فینچر، ۲۰۱۴)

اقتباس:

رمان «دختر گمشده» نوشته گیلین فلین

اقتباس گیلین فلین از رمان خودش در کنار کارگردانی دیوید فینچر و البته بازی رزاموند پایک در قالب شخصیت اصلی زن که نامزد جایزه اسکار هم شد، از جمله عواملی بود که «دختر گمشده» را به یکی از فیلم‌های موفق ۲۰۱۴ تبدیل کرد. این فیلم نه‌تنها تصویری هیجان‌انگیز و پرتنش از یک ازدواج سمی را نشان می‌دهد، بلکه از آن فراتر رفته و به بخشی از معضلات دنیای نوین از جمله سلطه رسانه‌ها و سوءاستفاده آنها از این شرایط برای تاثیرگذاری بر ذهنیت و رفتارهای مردم می‌پردازد. فلین به ‌شکل مناسبی توانست طنز تاریک رمان، پیچیدگی‌های روان‌شناختی شخصیت‌ها و تفسیرهای تند و تیز درباره اثرات مخرب هیجان‌گرایی رسانه‌ای را از مدیوم ادبیات به قالب یک فیلم سینمایی ببرد. کارگردانی دقیق فینچر نیز به تقویت حال‌ و هوای وهم‌آلود اثر کمک کرد. «دختر گمشده» فیلم تیره‌وتاری است که بعد از دیدنش در اینکه واقعا به چه کسانی می‌توانیم اعتماد کنیم دچار تردید می‌شویم. هرچند گروهی اعتقاد داشتند پرداختن فلین به چند بحث کلان اجتماعی در قالب یک کتاب کیفیت بالاتری از نسخه سینمایی داشته و تلاش برای برداشتن چند هندوانه با یک دست باعث شده برخی از مباحث در فیلم عمق چندانی پیدا نکند اما «دختر گمشده» با استقبال عمومی منتقدان روبه‌رو شد و با فروش ۳۷۰ میلیون دلاری‌اش در سطح جهان، پاسخ مثبتی هم از گیشه دریافت کرد.

مریخی (ریدلی اسکات، ۲۰۱۵)

اقتباس:

رمان «مریخی» نوشته اندی ویر

از گور برگشته (الخاندرو اینیاریتو، ۲۰۱۵)

اقتباس:

رمان «از گور برگشته» نوشته مایکل پانک

در «از گور برگشته» هم با نمونه‌ای خالص از تلاش برای بقا روبه‌روییم. این‌بار ماجرا (بر اساس یک داستان واقعی) حول محور یک تاجر مرزنشین خز در آمریکای اوایل قرن نوزدهم به ‌نام هیو گلس (لئوناردو دی‌کاپریو) می‌گردد که پس از آسیب‌های جسمی هولناکی که به ‌واسطه حمله یک خرس متحمل می‌شود، از سوی همراهانش (که امیدی به بهبود او ندارند) رها می‌شود و باید خود را زنده نگاه دارد. «از گور برگشته» درام موثری است که نشان می‌دهد چطور میل به‌ بقا در خام‌ترین شکل خود انسان را به ‌سمت بازگشت به غرایز بنیادینش سوق می‌دهد. فیلمبرداری امانوئل لوبتزکی با دوربین دائما متحرک و استفاده از نور طبیعی برای تاکید بر زیبایی خشن مناظر طبیعی، در کنار بازی دی‌کاپریو و کارگردانی اینیاریتو (که انزوای گلس را به ‌شکل آشکاری مورد تاکید قرار می‌دهد) «از گور برگشته» را به کاوشی درباره استقامت، بقا، رابطه انسان با طبیعت و میل به انتقامجویی تبدیل کرده‌ است.

حیوانات شب‌زی (تام فورد، ۲۰۱۶)

اقتباس:

رمان «تونی و سوزان» نوشته آوستین رایت

آن (اندی موسکیتی، ۲۰۱۷)

اقتباس:

رمان «آن» نوشته استفن کینگ

هر چند از هفته‌ها قبل از اکران «آن» مشخص بود قرار است با یکی از فیلم‌های مهم سال روبه‌رو باشیم اما باز هم موفقیت فیلم فراتر از حد انتظار بود. «آن» فیلمی بود که رکورد ۴۴ ساله «جن‌گیر» (ویلیام فریدکین، ۱۹۷۳) را به ‌عنوان پرفروش‌ترین فیلم ترسناک تاریخ سینما شکست و بالاتر از فیلم «مسیر سبز» (فرانک دارابونت، ۱۹۹۹)، به موفق‌ترین اقتباس سینمایی از آثار استفن کینگ تبدیل شد. می‌توان عوامل متعددی را در این موفقیت دخیل دانست. موسکیتی و فیلمنامه‌نویسان «آن» موفق شده‌اند مهم‌ترین ویژگی‌های کتاب را به عناصری سینمایی تبدیل و عمق شخصیت‌پردازی کتاب را حفظ کنند. تاکید بر رفاقت و آسیب‌های مشترک کودکانی که هسته مرکزی داستان را تشکیل داده و توسط یک دلقک ترسناک تحت تعقیب قرار می‌گیرند، نشان می‌دهد تلاش برای ترساندن تماشاگر قرار نیست این ‌بار با شخصیت‌پردازی سطحی زایل شود. بازی غافلگیرکننده بیل اسکارسگارد در نقش دلقک، بهره‌گیری از فضای دهه ۱۹۸۰ برای تحریک حس نوستالژی در تماشاگر و موفقیت در ترکیب وحشت خالص با رازآلودگی و تعلیقی به‌ سبک بهترین فیلم‌های آلفرد هیچکاک، همگی از عواملی بودند که «آن» را به یکی از موثرترین اقتباس‌ها از آثار مشهور کینگ تبدیل کردند.

زنان کوچک (گرتا گرویگ، ۲۰۱۹)

اقتباس:

گرتا گرویگ

گسترش جنبش‌های زنانه در دهه‌های اخیر، فرصت خوبی برای بازنگری در آثار کلاسیک مرتبط با زنان ایجاد کرده است. گرتا گرویگ در اقتباس خود از رمان کلاسیک «زنان کوچک» این کار را با موفقیت انجام داد. نسخه گرویگ را می‌توان در مقابل نسخه مشهور و دیدنی دیگری قرار داد که در سال ۱۹۹۴ به کارگردانی گیلین آرمسترانگ ساخته شد و اقتباسی سرراست و وفادارانه از رمان لوئیزا آلکات بود. در عوض، گرویگ تفسیری مدرن از این داستان همیشه محبوب ارائه کرده و در عین حال به روح نسخه اصلی هم وفادار مانده است. ساختار غیرخطی اقتباس تازه با ایجاد پیوند میان خاطرات دوران کودکی و مبارزات دوره بزرگسالی خواهران داستان، اهمیت رشد شخصی را مورد تاکید قرار می‌دهد. ترکیب داستانی که در آن مدام بر زمان و مکان وقوع ماجرا تاکید می‌شود با شیوه‌ای نوین در روایت که لحنی معاصر به اقتباس گرویگ از «زنان کوچک» بخشیده، عملا این فیلم را به اقتباسی بی‌زمان تبدیل کرده که می‌تواند با نسل‌های جدید ارتباط بیشتری برقرار کند.

جوجو خرگوشه (تایکا وایتیتی، ۲۰۱۹)

اقتباس:

 «آسمان زندانی‌شده» نوشته کریستین لیوننس

«جوجو خرگوشه» یا «جوجو ربیت» کمدی هجوآمیز جسورانه‌ای است که از دید یک کودک آلمانی به نام جوجو (رومن گریفین دیویس) در دوران جنگ دوم جهانی روایت می‌شود. جوجو تا حدی تحت تاثیر تبلیغات ایدئولوژیک نازی‌ها است که دوست خیالی‌اش شخص آدولف هیتلر (با بازی خود وایتیتی) است! زمانی که این پسربچه متوجه می‌شود مادرش (اسکارلت یوهانسون) یک دختر یهودی را در اتاق زیرشیروانی خانه‌شان پنهان کرده است، باورهای او متزلزل می‌شود. خواندن این خلاصه داستان بدون توجه به کیفیت ویژه لحن فیلم، ممکن است این حس را در ما ایجاد کند که «جوجو خرگوشه» فیلمی شعاری با مضامینی کاملا تکراری و شخصیت‌هایی تک‌بعدی است اما آنچه فیلم وایتیتی را از افتادن در این دام نجات داده، لحن ویژه‌ای است که مدام میان طنز و تراژدی حرکت می‌کند. وایتیتی در اقتباس خود از رمان کریستین لیوننس توانسته پوچ‌ بودن نفرت ایدئولوژیک را نه با استفاده حداکثری از شعار، بلکه از طریق برجسته‌ کردن قابلیت‌های کمیک داستان به تماشاگر منتقل کند.