نمایش نقاشی‌های مردم از شاهنامه

نمایشگاه گروهی «شاهنامه‌نگاری» با نمایش آثار نقاشی جمعی از هنرمندان کودک و بزرگسال در نگارخانه‌های شماره ۲ و ۳ فرهنگسرای ارسباران برپا می‌شود.

نمایشگاه گروهی «شاهنامه‌نگاری» با نمایش آثار نقاشی جمعی از هنرمندان کودک و بزرگسال، عصر جمعه ۷ دی‌ در نگارخانه‌های شماره ۲ و ۳ فرهنگسرای ارسباران افتتاح می‌شود و تا ۱۲ دی‌ برپا خواهد بود. این نمایشگاه شامل مجموعه تابلوهایی است که هنرجویان کودک و بزرگسال نقش‌خانه ققنوس به سرپرستی نازیلا سمیعی با ایده و الهام از داستان‌های شاهنامه خلق کرده‌اند. هدف از این پروژه ارتباطی هدفمند با آگاهی کامل از تاثیرات گسترده فرهنگ و هنر در آموزش است تا بستری برای رشد اعتماد به نفس و بالا بردن هوش هیجانی کودکان و بزرگسالان در کنار هم فراهم کند. علاقه‌مندان برای بازدید از نمایشگاه می‌توانند تا ۱۲ دی‌ هر روز از ساعت ۱۰ تا ۱۹ به نگارخانه‌های شماره ۲ و ۳ فرهنگسرای ارسباران واقع در خیابان شریعتی، بالاتر از پل سیدخندان، خیابان جلفا مراجعه کنند.

***

پوستر پرحاشیه «فیلم فجر» اصلاح می‌شود

پوستر جشنواره چهل‌وسوم فیلم فجر که روز چهارشنبه ۵ دی‌ رونمایی شد، با بهره‌گیری از نظرات سازنده مطرح شده مجددا اصلاح و منتشر خواهد شد.

مسعود نجفی، مدیر روابط عمومی جشنواره فیلم فجر درباره اصلاح پوستر بیان کرد: خوشبختانه ایده اصلی پوستر که از اثر ماندگار زنده‌یاد علی حاتمی برگرفته شده است با استقبال همراه شد اما انتقاداتی به نحوه اجرای آن صورت گرفت که با توجه به نقطه نظرات حرفه‌ای اعلام شده، با تصمیم دبیر جشنواره، پوستر جشنواره چهل و سوم با انجام اصلاحات و پس از تایید استاد ابراهیم حقیقی منتشر خواهد شد. وی با اشاره به رونمایی زودهنگام پوستر جشنواره نسبت به ادوار گذشته گفت: این مزیت باعث شد با بهره‌گیری از نظرات دلسوزانه، بزودی نسخه بهتری را از پوستر نهایی و منتشر کنیم. نجفی با قدردانی از تمام کسانی که دلسوزانه جشنواره را نقد می‌کنند، اظهار کرد: امیدواریم در ادامه نیز همچنان موشکافانه جشنواره چهل‌وسوم را ارزیابی و ستاد برگزاری را از نقطه نظرات خود در جهت برپایی باشکوه‌تر بهره‌مند سازند. پوستر چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر با عکسی از عزیز ساعتی از فیلم «مادر» توسط ابراهیم حقیقی طراحی شده است.

***

بهترین فیلم‌های ۲۰۲۴ به انتخاب مجله فیلم کامنت

مجله هنری فیلم کامنت در اعلام نتایج نظرسنجی سالانه خود، بهترین آثار سینمایی سال ۲۰۲۴ را معرفی کرد که ۳ رتبه نخست این لیست به یک فیلم از سینمای آسیا و ۲ فیلم از سینمای اروپا تعلق دارد.

به گزارش فارس، در این نظرسنجی فیلم‌های «هرآنچه نور می‌پنداریم» ساخته پایال کاپادیا، «از پایان دنیا انتظار زیادی نداشته باش» به کارگردانی رادو ژوده و «داهومی» اثر ماتی دیوپ به عنوان ۳ فیلم برتر سال معرفی شدند. همچنین در میان فیلم‌هایی که هنوز در آمریکا پخش نشده‌اند، آثاری چون «سرزمین دیگری نیست» به کارگردانی مشترک یووال آبراهام، باسل آرا، حمدان بلال و ریچل زر، «بعدازظهرهای‌ انزوا» اثر آلبرت سرا و «اقدام مستقیم» ساخته بن راسل و گیوم کایو در صدر قرار گرفتند. این نظرسنجی با مشارکت ۱۱۶ نفر از نویسندگان و منتقدان فیلم کامنت از سراسر جهان انجام شد و لیست ۲۰ فیلم برتر سال طی مراسمی که با حضور منتقدان برجسته‌ و سردبیران فیلم کامنت برگزار شد، اعلام شد. کارگردانان فیلم‌های برگزیده نیز پیام‌های ویدئویی ارسال کردند که طی مراسم برای حاضران پخش شد. کلینتون کرات، یکی از سردبیران فیلم کامنت، درباره این آثار گفت: «لیست امسال قدرت و اهمیت سینمای جهانی را بازتاب می‌دهد، زیرا ۸ فیلم برتر از سینمای خارج از آمریکا هستند. 

این لیست شامل آثاری متنوع از نظر فرم و مضمون است، از کمدی تند و نیشدار ژوده گرفته تا فیلم غم‌انگیز ریوسوکه هاماگوچی». دویکا گیریش از دیگر سردبیران این مجله هنری نیز تأکید کرد این لیست نه تنها مهم‌ترین فیلم‌های سال را ارائه داده است، بلکه اهمیت سینما را نیز برجسته می‌کند.

«سرزمین دیگری نیست»، «جانور»، «شیطان وجود ندارد، «شیمر» و «تابستان گذشته» از دیگر آثار برتر سال 2024 سینمای جهان در این فهرست است.

***

شهادت یک هنرمند فلسطینی دیگر در غزه

یک هنرمند فلسطینی به همراه همسرش در حمله هوایی رژیم صهیونیستی که در روز کریسمس به اردوگاه آوارگان النصیرات در غزه انجام شد، به شهادت رسیدند. والا جمعه الافرنجی که در زمینه نویسندگی، خطاطی، طراحی لباس و صنعتگری فعال بود، همراه همسرش احمد سعید سلامه پس از انتقال به بیمارستان شهدای الاقصی جان خود را از دست دادند. 

افرانجی که اهل شهر غزه بود، پس از آغاز جنگ اسرائیل در اکتبر ۲۰۲۳ به اردوگاه النصیرات پناه برد. حساب اینستاگرام این هنرمند که برخی آثارش را در آن به نمایش می‌گذاشت، بیش از ۹۵ هزار دنبال‌کننده داشت. او عکس‌ها و ویدئوهایی از خود در لباس‌های سنتی فلسطینی با گلدوزی‌های ویژه به اشتراک می‌گذاشت و اغلب با طراحان محلی همکاری می‌کرد اما در ماه‌های اخیر، این هنرمند از حساب خود در اینستاگرام برای ثبت جنایات اسرائیل در غزه استفاده می‌کرد. به غیر از افراجی و همسرش، دست‌کم ۱۳ نفر دیگر نیز در حملات اسرائیل کشته شدند. 10 نفر از آنها در حمله به یک خانه در منطقه معین در جنوب خان‌یونس به شهادت رسیدند و تعدادی دیگر نیز زخمی شدند.

میلاد جلیل‌زاده، خبرنگار: فرانسیس فورد کاپولا یکی از چهره‌های برجسته جنبش نوهالیوود دهه‌های۶۰ و ۷۰ میلادی و یکی از بزرگ‌ترین کارگردان‌های تاریخ سینماست که ۵ جایزه اسکار، ۶ جایزه گلدن‌گلوب، ۲ نخل طلا و یک جایزه فیلم بفتا تنها بخشی از افتخارات کارنامه کاری او است و فیلم‌هایی مثل سه‌گانه‌ «پدرخوانده» یا «اینک آخرالزمان» از این کارگردان، جزو 10 فیلم برتر خیلی از منتقدان سینمایی دنیا قرار گرفته اما حتی چنین کارنامه درخشانی هم باعث نشد وقتی کاپولا می‌خواست فیلمی با مضامین سیاسی ناهمسو با جریان اصلی هالیوود بسازد، کلی سد و مانع سر راهش قرار نگیرد.  

ساخته شدن فیلم «مگالوپولیس» از هزارتوی اتفاقات متعددی گذشت و لااقل 40 ‌سال طول کشید تا این ایده بتواند جلوی دوربین برود. سال 1977 کاپولا به فکر ساختن فیلمی افتاد که با سرک کشیدن به تاریخ روم باستان و بازگویی «توطئه کاتلینا» در نیویورک امروزی، تشابهاتی بین سقوط جمهوری روم و آینده ایالات متحده ترسیم کند. او طراحی فیلم را از سال 1983 شروع کرد اما این پروژه چندین دهه در جهنم تولید گیر کرده بود. کاپولا دوبار در سال‌های 1989 و 2001 عزم‌ خودش را جدی کرد تا این فیلم را تولید کند اما هر بار استودیوها از تامین مالی فیلم خودداری کردند؛ یک بار به دلیل ملاحظات جنگ سرد و قریب‌الوقوع بودن سقوط شوروی که در کنار آن نمایش افول آمریکا جالب به نظر نمی‌رسید و بار دوم به دلیل حوادث ۱۱ سپتامبر. بعد از آن کاپولا در تجارت شخصی و غیرسینمایی‌اش پول هنگفتی به ‌دست آورد که با همان دارایی، بالاخره پروژه‌ قدیمی‌اش را که ۱۲۰ میلیون دلار هزینه داشت، کلید زد. فیلمنامه در این مدت ۳۰۰ بار بازنویسی شده بود و خیلی از بازیگران کاملا در جریان قصه بودند. کاپولا موقع پخش هم با نظام استودیویی هالیوود به مشکل خورد و نتوانست یک کمپانی پیدا کند که به طور متمرکز تمام کارهای توزیع و تبلیغات فیلم را انجام دهد. حتی وقتی خود کاپولا برای اکران فیلم دست به کار شد، یک جنگ روانی مرموز علیهش به راه افتاد و اتهام مطلقا بی‌اساسی به او زدند درباره سوءرفتار جنسی سر صحنه فیلمبرداری. البته کاپولا هم از نشریه تجاری ورایتی بابت این اتهام شکایت کرد؛ نشریه‌ای که سال ۲۰۰۱ با این فیلمساز درباره این پروژه گفت‌وگو کرده بود و کاپولا آنجا گفت می‌خواهد راسل کرو، رابرت دنیرو، نیکلاس کیج و پل نیومن را برای فیلم انتخاب کند اما نهایتا حالا آدام درایور در نقش کاتیلینا بازی کرده و جیانکارلو اسپوزیتو در نقش سیسرو.

این فیلم اولین‌بار در جشنواره کن ۲۰۲۴ نمایش داده شد و نظر منتقدان درباره‌اش دوقطبی بود. بعد در زمان اکران عمومی هم رسانه‌های جریان اصلی تجاری بشدت با کار نامهربان بودند. در وب‌سایت راتن‌تومیتوز، از میان 281 مطلبی که برای فیلم جمع‌آوری شده بود، 46 درصدشان با میانگین امتیاز 4.4 از10 مثبت هستند و متاکریتیک هم بر اساس 60 نوشته، به این فیلم امتیاز 55 از 100 را اختصاص داد که نشان‌دهنده نقدهای مختلط یا متوسط است. مقایسه امتیازی که فیلم‌های خیلی ضعیف‌تر یا سطحی‌تر از مگالوپولیس از جمع‌آوری نقدها در راتن‌تومیتوز کسب می‌کنند، غیرعادی بودن و حتی خصمانه بودن این رویکرد را در قبال فیلم آخر کاپولا بخوبی نشان می‌دهد اما ماجرا چیست و چرا با فیلمسازی که بدون مبالغه می‌توان او را یکی از سرمایه‌های سینمای آمریکا به حساب آورد، چنین برخوردی می‌شود. هر کسی که در سال، لااقل چند فیلم آمریکایی می‌بیند، احتمالا به مواردی برخواهد خورد که به نظر می‌رساند آن فیلم کل ساختار سیاسی ایالات متحده را زیر سوال برده است. در چنین شرایطی این سوال برجسته خواهد شد که مگر فیلم کاپولا چقدر در نقادی پیش رفته که همین سیستم با این سابقه از رواداری آن را تحمل نمی‌کند؟ مساله اصلی به میزان و شدت نقادی‌های کاپولا برنمی‌گردد، بلکه مربوط است به چیزی که این فیلمساز سراغ نقد آن رفته است. باید نگاهی به محتوای داستان این فیلم و سویه‌های انتقادی آن بیندازیم تا پاسخ این سوال روشن‌تر شود.

* روایت زوال یک تمدن

یک معمار رویاپرداز و خوش‌بین به اسم سزار کاتیلینا (Cesar Catilina) که قدرت متوقف کردن زمان را هم دارد، می‌خواهد یک مدینه فاضله آینده‌نگر بسازد به نام روم جدید. یک مگالوپولیس که در آن مردم زندگی بهتری داشته باشند. به مجموعه چند منطقه کلانشهری که در نزدیکی زیادی به هم قرار گرفته باشند اصطلاحا منطقه ابرشهری یا مگالوپولیس (megalopolis) گفته می‌شود. داستان در جایی روایت می‌شود که معادل فرضی آمریکاست اما به جامعه و سیستم سیاسی امروز آمریکا اشاره مستقیم نمی‌شود. یعنی پیکان انتقاد فیلم به این حزب یا آن جناح آمریکا نیست؛ بلکه کلیت ساختار را هدف قرار داده است.

کاتیلینا با شهردار فاسدی به اسم فرانکلین سیسرو درگیر می‌شود که با طرح‌های او برای احیای رم جدید مخالفت می‌کند. سیسرو می‌خواهد با حفظ فساد در دولت، قدرت خودش را حفظ کند و دخترش جولیا بین این دو نفر مردد می‌ماند. مگالوپولیس از داستان واقعی توطئه کاتیلینا در دوره روم باستان علیه مارکوس سیسرو الهام گرفته و آمریکای امروز را با جمهوری روم مشابهت‌سازی کرده است اما اتفاقات این فیلم دقیقا همان‌طوری پیش نمی‌روند که در سال ۶۳ قبل از میلاد پیش رفته بود. اسم کوچک کاتیلینا هم از ژولیوس سزار، دیکتاتور آینده روم برداشته شده؛ چه اینکه نام آن شخصیت تاریخی در دوره روم باستان که کودتا کرد، لوسیوس سرگیوس کاتیلینا بود، نه سزار کاتیلینا. خود فرانسیس فورد کاپولا که نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان این فیلم بود می‌گوید: «کاتیلینا در تاریخ واقعی شکست خورد و سیسرو زنده ماند اما از آنجا که تاریخ را فاتحان می‌نویسند، من از خودم پرسیدم اگر واقعا ایده کاری که کاتیلینا می‌خواست انجام دهد، تغییر ساختار قدرت بود و ‌ای بسا ایده خوبی بود و چیزی که سیسرو در نظر داشت بد بوده باشد چه؟» برای همین نمی‌شود داستان مگالوپولیس را اقتباسی امروزی از آن ماجرای واقعی دانست و تقریبا همه عناصر و اجزای رویداد عوض شده‌اند.

ظاهرا مفاهیم سیاسی این فیلم چندان به مذاق آمریکایی‌ها خوش نیامده و بعد از ۴۰ سال سنگ‌اندازی در راه ساخته شدنش، حالا که فرانسیس فورد کاپولا فیلم را با هزینه شخصی خودش ساخته هم سیستم اکران ایالات متحده از یک طرف و سیستم تبلیغاتی و رسانه‌ای آن از طرف دیگر، با آن سر سازگاری ندارند.

فیلم‌های زیادی را می‌شود در سینمای آمریکا سراغ گرفت که نقدهای ساختاری جدی و بنیادینی به خیلی از مسائل این کشور می‌کنند اما مگالوپولیس سراغ مفهومی رفته که خط قرمز است؛ افول امپراتوری. فیلم با این جمله شروع می‌شود که «جمهوری آمریکایی ما خیلی تفاوتی با روم باستان ندارد. آیا ما می‌توانیم از گذشته‌مان و تمام میراث شگفت‌انگیزش محافظت کنیم یا ما هم مثل روم باستان قربانی اشتهای سیری‌ناپذیر عده‌ معدودی انسان به قدرت می‌شویم؟»

چند دقیقه بعد هم این جمله شنیده می‌شود که «یک امپراتوری کی می‌میرد؟ در یک لحظه که فرو نمی‌ریزد، نه اما زمانی می‌رسد که مردم دیگر به آن باور ندارند و آن وقت است که امپراتوری شروع می‌کند به مردن».

در مواجهه با چنین محتوایی، باز هم مخاطبی که فیلم‌های آمریکایی زیادی دیده اما با خط‌قرمزهای رسانه‌ای آمریکا ناآشناست، احتمالا از خودش می‌پرسد مگر این فیلم چه چیزی را نمایش داده یا پیش‌بینی کرده که بی‌سابقه باشد و در فیلم‌های دیگر آمریکایی نتوان امثال آن را سراغ گرفت؟ همین چند ماه پیش فیلم جنگ داخلی نشان می‌داد آمریکا در آینده‌ای نزدیک به دلیل خوی دیکتاتوری رئیس‌جمهورش دچار جنگ داخلی و بحران تجزیه می‌شود. فیلم‌های دیگری هم هستند که فرا رسیدن پایان دنیا به دلیل رفتارهای غلط رهبران آمریکا را نشان داده‌اند. فیلم کاپولا مگر چه چیزی بیشتر از چنین مواردی نشان می‌داد که با آن به این تلخی رفتار شد؟ پاسخ این است که آثاری از قبیل جنگ داخلی با رویکرد جناحی و سیاسی ساخته شده‌اند و رئیس‌جمهوری که در فیلم می‌بینیم، به طرز واضحی طعنه به دونالد ترامپ می‌زند. ساخته شدن این فیلم یک هشدار است برای رای‌دهندگان آمریکایی - که در عمل جواب هم نداد - و موارد دیگری که پایان دنیا را به دلیل رفتارهای غلط رهبران آمریکا نمایش می‌دهند، هیچ‌کدام شکست آمریکا در برابر قدرت‌های زمینی دیگر را نمایش نمی‌دهند. در تمام این فیلم‌ها آقایی آمریکا بر دنیا باید همچنان لحاظ شود و این کشور به مثابه رهبر دنیا فرض شود. یعنی وضعیتی به نمایش در می‌آید که در آن رهبران آمریکا حتی اگر دنیا را نابود کنند، باز هم به رقبای‌شان که دیگر قدرت‌های جهانی باشند، باخته‌اند. کاپولا اما زوال یک امپراتوری را در حالی نشان داد که اتفاق بدی برای رقبایش نیفتاده است و این موضوع را به شکل تمدنی مطرح کرد، نه دعواهای حزبی و جناحی. 

برای همین فیلم او که با بودجه ۱۲۰ میلیون دلاری جلوی دوربین رفته بود، ناچار بدون یک پخش‌کننده متمرکز روی پرده‌ها رفت و تا به ‌حال کمتر از ۱۴ میلیون دلار فروش داشته است. نویسنده‌های سینمایی و رسانه‌های جریان اصلی هم با فیلم کاپولا چندان مهربان نبودند و حتی کار به جایی رسید که کاپولا بابت بعضی حاشیه‌سازی‌ها، از این رسانه‌ها به دادگاه شکایت کرد. البته با وجود تمام مشکلاتی که برای این پروژه ایجاد شد، دست کاپولا در انتخاب بازیگرانش بسته نبود و توانست کسانی را به کار دعوت کند که خود او هم بعدها از آنها ابراز رضایت کرد. در مگالوپولیس، آدام درایور در نقش کاتیلینا بازی کرده و جیانکارلو اسپوزیتو در نقش سیسرو. ناتالی امانوئل، اوبری پلازا، شیا لابوف، داستین هافمن، جان وویت، لارنس فیشبرن، تالیا شایر، جیسون شوارتزمن، کاترین هانتر و تعدادی بازیگر دیگر هم باقی نقش‌ها را بازی کرده‌اند. انتخاب این گروه معتبر از بازیگران، آخرین توش و توانی بود که در کاپولا به عنوان یکی از کلاسیک‌های سینمای آمریکا برای قدرتنمایی زیر وزش این بادهای مخالف باقی مانده بود.

گروه فرهنگ و هنر: الکس گیبنی، مستندساز برنده جایزه اسکار اعلام کرد بی‌بی‌سی پخش مستند افشاگرانه او درباره بنیامین نتانیاهو با نام «پرونده‌های بی‌بی» را رد کرده است.

به گزارش ایسنا، این کارگردان مستند  شبکه بی‌بی‌سی را متهم کرده در پوشش جنگ غزه برابر نخست‌وزیر اسرائیل سر تسلیم فرود آورده است. الکس گیبنی، مستند «پرونده‌های بی‌بی» را تهیه‌کنندگی کرده است؛ مستندی که بر اساس ویدئوهای درز کرده از بازجویی‌های پلیس از نتانیاهو ساخته شده و نشان می‌دهد او متهم به پذیرش هدایایی به ارزش ده‌ها هزار دلار در ازای اعطای امتیازهای سیاسی است. به گفته سازندگان این مستند، از جمله کارگردان آن الکسیس بلوم، نتانیاهو تلاش کرده بود جلوی انتشار این فیلم را بگیرد.

گیبنی در شبکه اجتماعی ایکس/ توئیتر نوشت: «بی‌بی‌سی فیلم «پرونده‌های بی‌بی» را پخش نمی‌کند، چون این مستند نسبت به نتانیاهو انتقادآمیز است. اسرائیلی‌های حاضر در این فیلم او را متهم می‌کنند که برای فرار از محکومیت رشوه‌خواری، جنگی بی‌پایان و وحشیانه در غزه به راه انداخته است. بی‌بی‌سی نمی‌خواهد این دیدگاه را در تلویزیون نشان دهد. بی‌بی‌سی به نتانیاهو تسلیم شده است». گیبنی پیش‌تر گفته بود هیچ رسانه جریان اصلی در آمریکا این مستند را پخش نمی‌کند.

یکی از سخنگویان بی‌بی‌سی گفت: «این مناقشه داستانی چالش‌برانگیز است و ما متعهد به ارائه گزارش‌دهی بی‌طرفانه برای مخاطبان در بریتانیا و سراسر جهان هستیم. ما محتوایی با دیدگاه‌های مختلف درباره جنگ اسرائیل و غزه همراه با پوشش خبری مداوم از طریق تلویزیون و رادیو نمایش داده‌ایم».

الکسیس بلوم در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو گفت مستند «پرونده‌های بی‌بی» فرآیند ساخت دقیقی را طی کرده و فیلم بشدت از جهت واقعی بودن، بررسی شده است. بنابراین نه فیلمی افراطی از جناح چپ است و نه فیلمی افراطی از جناح راست. مستند  «پرونده‌های بی‌بی» به‌ عنوان یک پروژه در حال ساخت در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو در ماه اکتبر نمایش داده شد و ماه گذشته نخستین نمایش جهانی رسمی خود را در  جشنواره مستند نیویورک تجربه کرد. تهیه‌کنندگان این فیلم شامل الکسیس بلوم، الکس گیبنی، راویو دروکر، کارا الوِرسون و دیوید راتز هستند. تهیه‌کنندگان اجرایی نیز شامل لین دیویس لیر، جیم سوارتز، اَرین اِدِیکن و ریچارد پِرِلو می‌شوند.

گروه فرهنگ و هنر: فصل دوم بازی مرکب از پنجشنبه گذشته در شبکه نتفلیکس منتشر شد.

Squid Game  یا بازی مرکب یک مجموعه تلویزیونی کره‌ای است که در سال ۲۰۲۱ توسط هوانگ دانگ هیوک ساخته شد و به‌سرعت به یکی از پربیننده‌ترین و محبوب‌ترین سریال‌های نتفلیکس تبدیل شد. این سریال داستان ۴۵۶ نفر از افراد بدهکار و ناامید را روایت می‌کند که به یک بازی مرگبار دعوت می‌شوند.

این فصل از سریال کره‌ای پرطرفدار در جهان پس از ۳ سال انتظار از زمان پخش فصل اول به نمایش درآمد. نخستین فصل سریال که سال ۲۰۲۱ به نمایش درآمد، موفق شد در ۲۸ روز اول رکورد 1.6 میلیارد ساعت تماشا را برجا بگذارد؛ اسکویید گیم در شبکه نتفلیکس در روز پخش بیش از ۱۰۰ میلیون بیننده داشت و به همین خاطر لقب پربیننده‌ترین سریال نتفلیکس را از آن خود کرد.

سونگ گی‌هون با بازی لی جونگ‌جه در فصل جدید داستان دوباره وارد بازی‌های مرگبار می‌شود، همچنین شخصیت «فرانت من» با بازی لی بیونگ‌هون نیز در این فصل بیشتر مورد بررسی قرار خواهد گرفت. فصل جدید وعده می‌دهد با عمق بیشتری به بررسی مضامین تاریک خود بپردازد و داستان‌سرایی جذابی را حفظ کند که مخاطبان را در سراسر جهان مجذوب خود کرده بود.

داستان فصل نخست این سریال ماجرای ۴۵۶ نفر از افراد بدهکار و ناامید را روایت می‌کند که به یک بازی مرگبار دعوت می‌شوند تا با شرکت در بازی‌های عجیب کودکانه اما با عواقب تلخ، برای برنده شدن جایزه‌ای معادل 45.6 میلیارد وون (حدود ۳۹ میلیون دلار) رقابت کنند. این سریال که پایه‌گذاری‌اش بر یک مفهوم جسورانه است، همچنان درگیری‌هایی اجتماعی همچون نابرابری ثروت، تبعیض، سرمایه‌داری و مصرف‌گرایی را به روشی غیرسنگین و جذاب بررسی می‌کند اما باید گفت فصل دوم آن جسورانه‌ترین انتخاب‌ها را نداشته است. فصل دوم در واقع پلی منطقی، خوب‌نوشته و قابل قبول است که به سوی فصل سوم، که به عنوان فصل آخر اعلام شده، کشیده می‌شود.

بازی مرکب در نخستین فصلش توانسته بود رکوردهای زیادی را در نتفلیکس بشکند و به‌عنوان یکی از سریال‌های غیرانگلیسی زبان با بیشترین تعداد بیننده شناخته شود، همچنین استفاده از تصاویر بصری جذاب و داستان غنی موجب شده است تا مخاطبان جهانی را جذب کند.