روز گذشته ساعاتی قبل از مراسم تحلیف ترامپ، یکی از شاخص‌ترین قانونگذاران حزب دموکرات، او را متجاوز و فاشیست خواند.

خانم  الکساندریا اوکازیو کورتز، عضو خانه نمایندگان کنگره از حوزه انتخابیه نیویورک در ویدئویی اینستاگرامی به طور مستقیم به اتهامات جنسی مطرح شده علیه ترامپ اشاره کرد. او با اعلام اینکه در مراسم تحلیف رئیس‌جمهور جدید شرکت نمی‌کند، گفت: «همه خبرنگاران می‌گویند خانم نماینده کنگره آیا در تحلیف شرکت می‌کنی؟ خانم نماینده کنگره آیا در تحلیف شرکت می‌کنی؟ آیا در تحلیف حاضر می‌شوی؟ بگذارید رُک بگویم که من برای متجاوزان جشن نمی‌گیرم، در نتیجه به تحلیف نمی‌روم».

این قانونگذار سیاستمدار دموکرات همشهری ترامپ همچنین اعلام کرد: «ما در آستانه یک دولت استبدادی هستیم. این [دولت] به فاشیسم قرن بیست‌ویکم شباهت دارد».

همزمان با ایجاد جریان مگاهالیوود یا همان استودیوهای بزرگی که دفاتر کوچک‌تر فیلمسازی در این کشور را بلعیدند، جرقه‌های تندروی میهن‌دوستانه آمریکایی‌های سفیدپوست هم با خرمن سینما درآمیخت و شعله کشید. این به دوره پس از جنگ اول جهانی بازمی‌گردد اما جمهوری‌خواهی به واقع از دهه 30 میلادی بود که در هالیوود جدی‌تر شد. حتی لوئیس بی‌مایر شرکت خود، مترو گلدن‌مایر را به یک سنگر جمهوری‌خواهی در طول دهه ۳۰ میلادی تبدیل کرد. سرانجام نخستین بار در سال ۱۹۴۴ و درست در پایان جنگ دوم جهانی بود که «اتحادیه تولید فیلم برای حفظ ایده‌آل‌های آمریکایی» متشکل از چهره‌های جمهوری‌خواه سینمای آمریکا تشکیل شد. 

رونالد ریگان، هنرپیشه‌ای که بعدها رئیس‌جمهور ایالات متحده شد، از اعضای هسته اولیه این اتحادیه بود. والت‌دیزنی، جان فورد، جان وین، رابرت تیلور، سیسیل بی‌دومیل و بسیاری از چهره‌های مشهور تاریخ سینما هم جزو این فهرست بودند. اندکی پس از تشکیل این اتحادیه، بیانیه‌ای که اصول تشکیل آن را شرح می‌داد، منتشر شد. این بیانیه اصولی چنین آغاز می‌شد: «ما به سبک زندگی آمریکایی اعتقاد و ایمان داریم».

مدتی بعد دوران مک‌کارتیسم فرا رسید که به فاصله سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۴ میلادی برمی‌گردد. در این دوران سناتور مک کارتی که جمهوری‌‌خواهی تندرو بود، افراد بسیاری از فعالان رسانه و سرگرمی را با اتهام گرایشات چپی و ارتباط با شوروی زیر ضرب گرفت که خیلی‌های‌شان توبه‌نامه نوشتند و خیلی‌های دیگر از آمریکا گریختند یا تا آخر عمر در بدترین وضعیت زندگی کردند. چارلی چاپلین، برتولت برشت و دشیل همت، از بین نخبگان سینما و تئاتر و ادبیات، جزو قربانیان دوران مک‌کارتیسم بودند. حالا نوبت یک سینمای جمهوری‌خواه و تندمزاج و متعصب بود که تمام صحنه را پر کند. 

عوام‌پسند و عوام‌فریب؛ با تاکید ویژه‌ای روی سبک زندگی آمریکایی و جا انداختن نقش ایالات متحده به ‌عنوان منجی دنیا و بهشت روی زمین. این سبک از فیلمسازی که متاثر از شرایط امنیتی پس از جنگ دوم جهانی، نیروی مضاعفی هم پیدا می‌کرد، بسیار تندخو و نژادپرستانه راه خود را در دوران جنگ سرد و جنگ ویتنام هم ادامه داد اما شروع نخستین گسست‌ها در پیوندهای بنیادین جریان جمهوری‌خواه هالیوود همین جنگ ویتنام بود. 

استیو راس، استاد تاریخ دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و نویسنده کتاب «چپ، راست، هالیوود: ستاره‌های فیلم چگونه سیاست‌های آمریکایی را شکل می‌دهند»، ریشه گردش به چپ هالیوود را مربوط به پیش از قرن ۲۱ و زمان جنگ ویتنام می‌داند که بسیاری از بازیگران علیه آن اتفاق صحبت کردند و هالیوودی‌ها بیشتر به سمت طیف دموکرات متمایل شدند. بالاخره در دهه ۹۰ میلادی همزمان با افول شوروی و سرانجام سقوط آن که منجر به پایان جنگ سرد شد، لزوم وجود گفتمان جمهوری‌خواهی هم کمتر احساس شد و هالیوود فرصت بیشتری برای گردش به چپ یافت. به قرن ۲۱ که رسید، دیگر حتی وقتی دولت را جمهوری‌خواهان در دست داشتند، سینما برای دموکرات‌ها بود.

حتی موج اسلام‌هراسی که جرج بوش پسر به راه انداخت هم نتوانست به اندازه خطر نفوذ شوروی در دل آمریکایی‌ها رعب بیندازد و باعث شود که همگی پشت تعصبات جمهوری‌خواهانه سنگر بگیرند. حالا بی‌اینکه وضعیت جنگ سرد و جهان دوقطبی بر فضای ذهنی جوامع حاکم باشد، دونالد ترامپ قصد دارد سینمای آمریکا را به وضعیت همان روزگار بازگرداند. 

او می‌گوید سینمایی که دموکرات‌ها برساخته‌اند، به لحاظ تجاری از روزهای اوج هالیوود فاصله گرفته است. البته افول تعداد مخاطبان سینمای آمریکا در ۲ دهه اخیر را طبق آمار و ارقام هم می‌توان فهمید اما عموما دلایل دیگری برای این مطلب ذکر می‌شود و توجیهات مختلفی دست و پا می‌کنند که هیچ‌کدام محتوایی نیستند. یعنی هالیوودی‌ها نمی‌خواهد بپذیرند که سوگیری‌های محتوایی‌شان در این دو دهه، باعث چنین وضعی شده است.

***

این ۳ تفنگدار کیستند؟

مصطفی نصری: برنامه‌ریزی کلان در کشور، نقشه راهی است که به ‌منظور پیشبرد اهداف ملی و تحقق چشم‌اندازهای توسعه تدوین می‌شود. بیانیه گام دوم انقلاب و برنامه هفتم پیشرفت، 2 سند مهم هستند که مسیر آینده کشور را تعیین می‌کنند. در این میان، محمدرضا عارف، معاون اول رئیس‌جمهور با اظهارات اخیر خود مبنی بر اینکه «لزومی ندارد دولت همه بندهای برنامه را اجرایی کند»، بحث‌های بسیاری را برانگیخته است. این اظهارات نه‌تنها با اصول برنامه‌ریزی کشور در تضاد است، بلکه پرسش‌هایی جدی را درباره رویکرد دولت به این برنامه‌ها ایجاد کرده است. اظهارات اخیر محمدرضا عارف درباره عدم الزام به اجرای تمام بندهای برنامه پیشرفت، نشان‌دهنده رویکردی است که می‌تواند پیامدهای منفی گسترده‌ای برای نظام برنامه‌ریزی کشور داشته باشد. دولت‌ها موظفند به برنامه‌های کلان پایبند باشند و در صورت مواجهه با مشکلات اجرایی، به ‌جای نفی برنامه، با شفافیت و صداقت با مردم صحبت کنند.

* فلسفه برنامه‌ریزی را زیر سوال نبرید

برنامه‌های پیشرفت به ‌عنوان اسناد راهبردی، محورهای کلیدی برای پیشرفت کشور را در حوزه‌های مختلف مانند اقتصاد، علم و فناوری، فرهنگ و سیاست خارجی تعیین می‌کنند. برنامه هفتم پیشرفت نیز با توجه به این بیانیه تدوین شده و هدف آن، ارائه راهکارهای عملی برای رفع مشکلات است. این برنامه‌ها با صرف هزینه‌های قابل‌توجه و مشارکت گسترده نخبگان و کارشناسان کشور تهیه می‌شوند. بنابراین انتظار می‌رود دولت‌ها به اجرای دقیق این برنامه‌ها متعهد باشند اما اظهارات اخیر عارف مبنی بر عدم الزام به اجرای تمام بندهای برنامه، این تعهد را زیر سوال برده است. اینکه دولتی نتواند به دلایل محدودیت‌های مالی، ساختاری یا اجرایی، تمام بندهای یک برنامه کلان را اجرا کند، قابل ‌فهم است اما اینکه به ‌صورت رسمی اعلام شود «الزامی به اجرای برنامه وجود ندارد»، به‌ معنای نفی کل فلسفه برنامه‌ریزی است. وقتی دولت به ‌طور رسمی اعلام کند به برنامه‌های کلان پایبند نیست، این پیام به مردم منتقل می‌شود که نظام برنامه‌ریزی کشور ناکارآمد است. اگر قرار است دولت‌ها برنامه‌های پیشرفت را به‌ دلخواه اجرا کنند، چرا هزینه‌های قابل‌توجهی صرف تدوین آنها می‌شود؟ عدم تعهد به برنامه‌های کلان، موجب تغییرات مداوم در سیاست‌گذاری‌ها خواهد شد که این موضوع بویژه در حوزه‌های عمرانی اثرات منفی دارد.

* کلان‌سیاست‌ها در سیکل سردرگمی

امیرعباس نوری: با اجرای آتش‌بس در غزه، یک خط تحلیلی هم در خارج ایران و هم در ایران پررنگ شده است که می‌گوید حالا رژیم صهیونیستی با فراغ بال سراغ ایران می‌آید و هم در بعد نظامی و هم در بعد امنیتی، عملیات‌هایی را علیه ایران انجام خواهد داد. 

این خط تحلیلی را عمدتا ۴ نوع رسانه پوشش یا به آن ضریب می‌دهند. 

دسته نخست رسانه‌های صهیونیستی یا برخی رسانه‌های غربی هستند و تلاش می‌کنند ناکامی‌های رژیم صهیونیستی را با مطرح و برجسته کردن این خط تحلیلی جبران کنند.‌ هدف دیگر آنها از مطرح کردن گزاره اقدام احتمالی رژیم صهیونیستی، پیگیری پروژه تشدید بسته فشار علیه ایران است. عمده این رسانه‌ها، تشدید فشار بر ایران را در قالب امتیازگیری پای میز مذاکرات احتمالی دنبال می‌کنند.

دسته دوم رسانه‌های فارسی‌زبان ضد ایرانی هستند. این رسانه‌ها که طی ماه‌های اخیر تلاش کردند روایت پیروزی رژیم صهیونیستی مقابل جبهه مقاومت را مطرح و تثبیت کنند، اکنون که ماجرای آتش‌بس، نافی روایت آنها در پیروزی نتانیاهو است، تلاش می‌کنند با ایجاد یک تهدید بزرگ‌تر و این بار علیه ایران، برای رژیم صهیونیستی اعتبار بخرند. هدف دیگر آنها نیز دنبال کردن پروژه ایجاد التهاب و ناامنی روانی در جامعه ایران است. ضمن اینکه بخش قابل توجهی از این رسانه‌ها تلاش می‌کنند با پیگیری ادعای اقدامات احتمالی رژیم صهیونیستی علیه ایران، تهدید ایران را تقویت و معتبر کنند تا به زعم خود شانس اجرایی شدن آن را افزایش دهند.

دسته سوم و چهارم شامل رسانه‌ها و افراد داخلی می‌شوند.

دسته سوم افراد یا رسانه‌هایی هستند که کارکرد آنها هم‌افزایی با پروژه‌های دشمن است. این رسانه‌ها که عمدتا در طیف حامیان دولت به حساب می‌آیند، بر این عقیده‌اند برجسته‌سازی تهدیدات رژیم صهیونیستی علیه ایران می‌تواند در تقویت کانال مذاکرات و توافق احتمالی با آمریکا و اروپا موثر واقع شود. از همین رو با انتشار مطالبی، با خط ادعایی اقدامات نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی علیه ایران هم‌افزایی می‌کنند.

دسته چهارم، رسانه‌ها و افرادی هستند که در مجموع در درون جبهه انقلاب تعریف می‌شوند یا دست‌کم خودشان چنین ادعایی دارند اما به‌ واسطه انتقاداتی که نسبت به عملکرد جبهه مقاومت در جنگ ۱۶ ماهه اخیر با رژیم صهیونیستی دارند، تقویت خط ادعایی حملات نظامی و فتنه‌های امنیتی رژیم صهیونیستی علیه ایران را در راستای اثبات درستی انتقادات خود نسبت به عملکرد جبهه مقاومت و ایران ارزیابی می‌کنند. به معنای ساده‌تر، این دسته از افراد و رسانه‌ها تصور می‌کنند برجسته‌سازی یا ضریب دادن به مطالبی درباره اقدام نظامی یا اقدامات امنیتی رژیم صهیونیستی علیه ایران، به معنای تایید نقدهای آنان نسبت به عملکرد جبهه مقاومت و ایران در جنگ ۱۶ ماه اخیر است. این افراد و رسانه‌ها معتقدند اقدامات و سیاست‌های ایران و جبهه مقاومت در مقابله با رژیم صهیونیستی در ۱۶ ماه گذشته، کافی نبوده و باعث شده در محاسبات رژیم صهیونیستی، برآورد غلطی از توان ایران و جبهه مقاومت ایجاد شود و در نتیجه موجب شده مقامات این رژیم به فکر اقدام نظامی یا اقدامات امنیتی مانند ترور در ایران بیفتند.

اگرچه دسته چهارم، حامیان جبهه مقاومت هستند اما در مجموع رفتار و عملکرد هر ۴ دسته مورد اشاره در قبال خط ادعایی اقدامات رژیم صهیونیستی علیه ایران، موجب تقویت این انگاره و هم‌افزایی با آن می‌شود. 

به اصل موضوع بازگردیم. فارغ از دسته‌بندی این رسانه‌ها، سوال اساسی این است: آیا رژیم صهیونیستی با اتمام جنگ با حماس و پایان یافتن جنگ در جبهه‌های لبنان و یمن، اکنون در حال آماده شدن برای اقدام نظامی علیه ایران یا ناامن‌سازی ایران است؟

برای پاسخ به این سوال باید ۲ موضوع را از هم تفکیک کرد؛ اولی اقدامات ضدامنیتی و تلاش برای ایجاد ناامنی در ایران و دومی موضوع اقدام نظامی است.

۱- بعد امنیتی: در همه ۴۶ سالی که از پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی در ایران می‌گذرد، در کدام مقطع رژیم صهیونیستی از دشمنی با ایران و انجام اقدامات ضد ایرانی دست کشیده است؟ از بهمن ۵۷ تاکنون رژیم صهیونیستی به صورت مداوم و مستمر هر اقدامی که توانسته برای ضربه به ایران و تضعیف جمهوری اسلامی انجام داده است. ترور دانشمندان هسته‌ای و انفجار در تاسیسات هسته‌ای قبل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و جنگ اخیر انجام شده است. از همه مهم‌تر، بزرگ‌ترین اقدام ضد ایرانی رژیم صهیونیستی از ابتدای پیروزی انقلاب تاکنون، پاییز ۱۴۰۱ در قالب پروژه «زن، زندگی، آزادی» با همراهی غرب انجام شد. بنابراین اقدامات احتمالی رژیم برای ایجاد ناامنی در ایران لزوما به اقدامات و سیاست‌های ایران در جنگ ۱۶ ماهه اخیر ربطی ندارد.

اینکه رژیم صهیونیستی از این به بعد هم اقدامات امنیتی خود علیه ایران را ادامه می‌دهد یا خیر نیز در راستای پروژه دیرینه این رژیم برای ضربه به ایران است اما بله! ماجرای ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و عملیات توفان الاقصی یک‌ ضربه موجودیتی بزرگ به رژیم صهیونیستی وارد کرد. این رژیم نیز در ۱۶ ماه جنگ پس از توفان ‌الاقصی، با وجود اینکه جنایات بزرگی مرتکب شد و تعدادی از فرماندهان و رهبران مقاومت را به شهادت رساند اما نتوانست هیچ اقدام موثری برای خنثی کردن تبعات موجودیتی توفان الاقصی و بازسازی بازدارندگی خود انجام دهد. بنابراین طبیعی است که این رژیم حالا که در بعد نظامی شکست خورده، تلاش می‌کند در بعد امنیتی و اطلاعاتی که از قضا مزیت این رژیم نیز به حساب می‌آید، اقداماتی برای تضعیف جبهه مقاومت انجام دهد. این اقدامات نیز مختص و محدود به ایران نخواهد بود. کاملا محتمل است که این رژیم اقداماتی امنیتی علیه حماس، در کرانه باختری، علیه حزب‌الله لبنان، حشد‌الشعبی عراق، یمن و ایران انجام دهد. وضعیت رژیم صهیونیستی اکنون کاملا متفاوت از قبل ۷ اکتبر ۲۰۲۳ است و توفان‌ الاقصی یک تصویر واضح از ظرفیت‌ شکست‌پذیری رژیم صهیونیستی در افکار عمومی مردم منطقه ایجاد کرده است. صهیونیست‌ها پس از ۱۶ ماه عملیات نظامی، حالا تلاش می‌کنند در ابعاد دیگر از جمله در حوزه امنیتی، اقداماتی را علیه همه ارکان و اضلاع مقاومت انجام دهند.

اما برخلاف تصور حامیان رژیم صهیونیستی یا آن بخش از علاقه‌مندان جبهه مقاومت که منتقد عملکرد مقاومت در ۱۶ ماه گذشته هستند، رژیم صهیونیستی حالا با یک مشکل بزرگ مواجه است. خرابکاری‌های امنیتی این رژیم، از جمله ترور و انفجار در کشورهای هدف، دیگر همانند دوره زمانی قبل از ۷ اکتبر کم‌هزینه نخواهد بود. عملیات توفان‌ الاقصی یک فرمت جدید از آسیب زدن به رژیم صهیونیستی را خلق، تثبیت و عادی‌سازی کرد و قاعدتا دست مقاومت برای تکرار توفان‌ الاقصی در سطوح مختلف کاملا باز است. ضمن اینکه طی ۱۶ ماه جنگ با رژیم صهیونیستی، مقاومت اقدامات امنیتی متنوعی در درون سرزمین‌های اشغالی انجام داده است؛ اقداماتی که هم باعث شده صهیونیست‌ها از ظرفیت، توانمندی و دسترسی‌های مقاومت برای انجام عملیات در سرزمین‌های اشغالی مطلع شوند. این عملیات‌ها در ۱۶ ماه گذشته عادی‌سازی شده است و جبهه مقاومت می‌تواند در مقابل اقدامات تروریستی رژیم صهیونیستی، اقدامات تلافی‌جویانه‌ای علیه این رژیم و منافع آن در درون سرزمین‌های اشغالی یا بیرون از آن انجام دهد. البته باز هم ذکر این نکته ضروری است که  مقاومت فلسطینی در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ یک حد نصاب جدیدی از ضربه‌زنی به این رژیم را ثبت کرد و صهیونیست‌ها در ۱۶ ماه گذشته نتوانستند اقدامی را انجام دهند که مانع تکرار توفان‌ الاقصی یا عملیات‌هایی مشابه و در سطوح مختلف شود. آنچه باعث شده هنگام تصویب آتش‌بس در کابینه نتانیاهو، عده‌ای از اعضای کابینه به گریه و زاری بیفتند یا امثال بن‌گویر را مجبور به استعفا کرده و امثال اسموتریچ را در آستانه جدایی از دولت نتانیاهو قرار داده، همین واقعیت است. اساسا اگر کارشناسان خبره دنیا می‌گویند این آتش‌بس، به معنای شکست رژیم صهیونیستی و پیروزی مقاومت است، استنادشان به همین واقعیت است که حماس توانست به هدف خود از توفان‌ الاقصی برسد و ضمن آسیب‌پذیر نشان دادن رژیم صهیونیستی، سطح بالایی از ضربه به رژیم صهیونیستی را تثبیت و دوره‌ای جدید از حملات علیه این رژیم را پایه‌گذاری کند. بنابراین دوران جدیدی در مقابله مقاومت با رژیم صهیونیستی شروع شده است؛ دوران ضربات دردناک به رژیم اشغالگر قدس. مقاومت برای رسیدن به این مرحله هزینه‌های سنگینی متحمل شده است؛ از جمله شهادت فرماندهان و رهبران خود، همچنین شهادت بیش از ۵۰ هزار نفر در غزه و لبنان و یمن و سوریه و ایران. بنابراین وقتی ادعا می‌شود رژیم صهیونیستی وارد مرحله‌ای جدید برای ترور و ایجاد ناامنی در ایران و سایر اضلاع جبهه مقاومت می‌شود، باید این را نیز در نظر گرفت که دست ایران و جبهه مقاومت برای واکنش به اقدامات ضدامنیتی رژیم صهیونیستی بسیار بازتر از گذشته است. به همین خاطر همه کارشناسان و رسانه‌ها در تحلیل و ارزیابی طراحی‌ها و اقدامات ضدامنیتی رژیم صهیونیستی علیه ایران و سایر ابعاد مقاومت باید یک گزاره جدید را اعمال کنند و آن ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و پیامدهای امنیتی عملیات توفان‌ الاقصی برای این رژیم است. هر اظهار نظر، خبر یا تحلیلی که این گزاره جدید را در ارزیابی طراحی‌های ضد امنیتی رژیم صهیونیستی اعمال نکند، قطعا به خطا رفته است و اینکه یا تعمدا پیگیر عملیات روانی رژیم صهیونیستی علیه ایران است یا ناخواسته درگیر جنگ روانی رژیم و بازی در زمین مطلوب او است.

۲- بعد نظامی: بگذارید این بخش را با یک سوال شروع کنیم: چرا رژیم صهیونیستی ناچار به پذیرش آتش‌بس با حماس شد؟

پاسخ این سوال را می‌توان در ۲ حوزه داد:

الف- وضعیت رژیم صهیونیستی: نزدیک به ۱۶ ماه جنگ، رژیم صهیونیستی را در چه موقعیتی قرار داد؟ واقعیت این است که در حوزه میدانی و در بعد نظامی، رژیم صهیونیستی نتوانست به هیچ‌کدام از اهداف خود در جبهه‌های مختلف جنگ برسد. 

جبهه غزه برای صهیونیست‌ها یک شکست تمام‌عیار بود. صهیونیست‌ها ۲ هدف را در غزه مشخص و اعلام کردند؛ نابودی حماس‌ و آزادکردن اسرا‌. رژیم صهیونیستی برای رسیدن به این ۲ هدف، بیشترین و بی‌سابقه‌ترین هزینه‌ها را در کل تاریخ پیدایش خود متحمل شد. قتل‌عام و نسل‌کشی ۵۰ هزار نفر در غزه که بیشترشان زن و کودک بودند، باعث منفور شدن این رژیم در افکار عمومی دنیا شد. بی‌اعتبار شدن رژیم در مجامع بین‌المللی و در مناسبات با سایر کشورها و صدر حکم بازداشت نتانیاهو و گالانت بخشی از این هزینه‌هاست اما در مقابل به هیچ‌یک از این ۲ هدف نرسیدند. تقریبا همه کارشناسان و تحلیلگران معتبر در دنیا بر شکست رژیم صهیونیستی در غزه تاکید کرده‌اند.  

در لبنان توفیقات رژیم صهیونیستی صرفا به اقدامات امنیتی محدود شد. ماجرای انفجار پیجرها و ترور فرماندهان عالی‌رتبه و رهبران حزب‌الله ضربات سنگینی به حزب‌الله وارد کرد و دستاوردهای بزرگی برای رژیم صهیونیستی بود اما در بعد نظامی، صهیونیست‌ها به هدف اصلی خود که از بین بردن حزب‌الله و بازگشت شهرک‌نشینان به شمال سرزمین‌های اشغالی بود نرسیدند. نابودی حزب‌الله و بازگشت شهرک‌نشینان گزاره‌هایی نیست که ما مطرح کرده باشیم. هم نتانیاهو، هم گالانت و هم سایر مقامات رژیم صهیونیستی همگام با حمله به لبنان، صراحتا این موضوعات را به عنوان اهداف خود مطرح کردند اما پس از نزدیک به ۲ ماه، به هیچ‌کدام از اهداف خود نرسیدند.‌ بویژه در جنگ زمینی، آنها به دیوار محکم رزمندگان حزب‌الله خوردند. جز چند نقطه محدود در چندصدمتری مرز، آنها نتوانستند موضعی را حتی در ۵ کیلومتری عمق خاک لبنان تثبیت کنند. در حالی که در ابتدا بنا داشتند تا رود لیتانی که در عمق ۲۰ کیلومتری خاک لبنان است نفوذ کنند. از طرف دیگر، تا روز آتش‌بس حملات موشکی و پهپادی حزب‌الله به شمال، حیفا و تل‌آویو ادامه داشت و این مانع بازگشت شهرک‌نشینان به شمال سرزمین‌های اشغالی شد. حتی پس از آتش‌بس نیز شهرک‌نشینان همچنان از بازگشت به خانه‌های غصبی خود امتناع کرده‌اند. بنابراین در حوزه نظامی، آنها نه تنها نتوانستند به اهداف اعلامی خود برسند، بلکه به مرور متحمل خسارات بزرگی نیز شدند که از آن جمله می‌توان به حملات موشکی موفق حزب‌الله به تل‌آویو اشاره کرد. حملات موفق حزب‌الله به تل‌آویو برای نخستین‌بار در تاریخ جنگ‌های حزب‌الله و رژیم صهیونیستی رخ داد و از حیث نظامی، یک دستاورد بزرگ برای مقاومت لبنان بوده است. در یمن نیز تقریبا همه کارشناسان اذعان دارند رژیم صهیونیستی متحمل شکست شد. در جبهه یمن رژیم صهیونیستی دچار استیصال شد و این را خود مقامات رژیم نیز اعتراف کرده‌اند. ارتش یمن و انصار‌الله از یک سو با حمله به کشتی‌های رژیم صهیونیستی بندر ایلات را به تعطیلی کشاندند و از سوی دیگر به مرور با موشک‌های مافوق‌صوت، پدافند چندلایه رژیم صهیونیستی را شکست داده و اهدافی را در سرزمین‌های اشغالی بویژه در تل‌آویو مورد هدف قرار دادند. در مقابل اگرچه رژیم صهیونیستی، آمریکا و انگلیس حملاتی را به خاک یمن انجام دادند اما این حملات در عمل تاثیری بر استراتژی جنگی یمن نگذاشت و مانع حملات آنان به سرزمین‌های اشغالی نشد‌. یمنی‌ها نیز بارها اعلام کردند تا زمان آتش‌بس در غزه به حملات خود ادامه خواهند داد و بر این عهد خود نیز وفادار ماندند. در جبهه عراق که رژیم صهیونیستی عملا نتوانست کاری پیش ببرد و اساسا جز استمداد از آمریکا برای فشار به دولت عراق و تحت‌فشار قرار دادن حشد‌الشعبی، نتوانست اقدام نظامی‌ای انجام دهد. 

در جبهه ایران نیز رژیم صهیونیستی اگرچه توانست برای اولین‌‌بار به صورت مستقیم به خاک ایران حمله نظامی کند و این قابل توجه است اما در مقابل برای نخستین‌بار نیز در ۲ نوبت از سوی ایران مورد حمله مستقیم نظامی قرار گرفت. ایران در عملیات‌های «وعده صادق ۱ و ۲» به وضوح هم توان موشکی و پهپادی خود را نشان داد و هم قابلیت دسترسی به همه جای سرزمین‌های اشغالی و مورد هدف قرار دادن اهداف مورد نظر در همه جغرافیای اشغالی را اثبات کرد. ضمن اینکه ایران در پاسخ به حمله نظامی مستقیم رژیم صهیونیستی، حق پاسخگویی به این حمله را برای خود محفوظ دانسته و در تدارک انجام این حمله است؛ حمله‌ای که منابع معتبر می‌گویند بسیار بزرگ‌تر و موثرتر از عملیات «وعده صادق ۲» است و یکی از مهم‌ترین اهداف آن، از بین بردن همه محاسبات و برآوردهای رژیم صهیونیستی درباره سیاست ایران در مواجهه با رژیم تل‌آویو است.

اما رویارویی نظامی با ایران، چند پیام مهم برای رژیم صهیونیستی داشت.

نخست؛ ایران در «وعده صادق ۱ و ۲» نشان داد برخلاف تصور و برآورد‌های صهیونیست‌ها، پدافند چندلایه و گران‌قیمت این رژیم در مقابل ایران فاقد کارایی است. طی ۲ دهه اخیر که پیشرفت‌های موشکی ایران رونمایی می‌شد، رژیم صهیونیستی برای ایجاد بازدارندگی در مقابل موشک‌های ایران، دست به تولید و خریداری پدافند‌های موشکی ۳ لایه زد. «گنبد‌آهنین»، «فلاخن داوود» و «پیکان» ۳ لایه پدافندی رژیم صهیونیستی بود که به صورت ویژه، فلاخن داوود و پیکان برای مقابله با موشک‌های دوربرد ایرانی ساخته و به کارگیری شدند. اکنون صهیونیست‌ها متوجه شده‌اند همه تدابیر آنها برای ایجاد بازدارندگی پدافندی در مقابل موشک‌ها و پهپادهای ایرانی شکست خورده است.

دوم؛ دقت موشک‌های ایرانی در جریان «وعده صادق ۱ و ۲» و در طول جنگ ۱۶ ماهه اخیر برای رژیم صهیونیستی اثبات شد. شیطنت‌های رژیم صهیونیستی برای کشاندن پای ایران به جنگ مستقیم باعث شد سرزمین‌های اشغالی و بانک اهداف رژیم صهیونیستی، میدان تیر مناسبی برای تست واقعی و آزمایش دقت موشک‌های دوربرد ایرانی و احتمال رفع عیب و به‌روز‌رسانی آنها شود.