این روزها در ترکیه، از اسلامگرایان محافظه کار گرفته تا بسیاری از سکولارها، ملی گرایان و کمالیست‌ها، از مواضع سیاسی دولت اردوغان در قبال تحولات غزه، انتقاد می‌کنند. چرا که به باور آنها، دولت و حزب حاکم ترکیه، در برابر جنایات رژیم صهیونیستی، مواضع مستحکمی اتخاذ نکرده است.
اوزگور اوزل رهبر حزب جمهوری خلق، به عنوان رهبر مهمترین حزب مخالف دولت، هاکان فیدان وزیر امور خارجه کابینه اردوغان را به باد انتقاد گرفته و اعلام کرد: «تنها کار تو این است که تصاویر اسلوموشن راه رفتن خودت را با موسیقی‌های حماسی و هیجانی در کانال‌ها و فضای مجازی منتشر کنی. فکر می‌کنی با این رفتار، می‌توانی مانع از ادامه جنایات اسرائیل شوی؟»
علی باباجان رهبر حزب جهش و دموکراسی نیز با کنایه از تکیه کلام همیشگی اردوغان که لفظ «دوستم ترامپ» را تکرار می‌کند؛ خطاب به رئیس جمهور ترکیه گفت: «چرا از دوستت ترامپ نمی‌خواهی مانع از کشتار کودکان گرسنه غزه شود؟»
نام اسماعیل هنیه جاودانه است
گروه موسوم به جوانان آناتولی نزدیک به حزب اسلامگرای سعادت و شاگردان مرحوم نجم الدین اربکان، دیروز در یک گردهمایی در استانبول، یاد و خاطره شهید اسماعیل هنیه، از رهبران حماس را گرامی داشت.
گروه جوانان آناتولی با ارسال یک نامه رسمی به نهاد ریاست جمهوری ترکیه، به رجب طیب اردوغان رئیس جمهور این کشور پیشنهاد داد که پارک روبروی سفارتخانه آمریکا در آنکارای پایتخت، از این به بعد به نام پارک شهید هنیه نامگذاری شود.
در استرایل فریاد حمایت، در کشور ما سکوت
روزنامه قرار چاپ آنکارا از جراید نزدیک به عبدالله گل و احمد داود اوغلو نیز در گزارشی، ضمن انتقاد از مواضع دولت اردوغان در قبال جنایات نتانیاهو نوشت: «بیش از یکصد هزار نفر از حامیان فلسطین، بر روی پل هاربور در شهر سیدنی استرالیا، فریاد حمایت از غزه را سر داده‌اند. ولی ما در اینجا و در شهرهایمان، سکوت اختیار کرده ایم».
روزنامه ینی شفق از جراید نزدیک به حزب عدالت و توسعه نیز ضمن انتشار گزارشی از فعالیت‌های راجر واترز موسس گروه مشهور موسقی پینک فلوید، اعلام کرد که او جدیداً برای حمایت از کودکان مظلوم غزه ترانه‌ای ساخته و نشان داده که در همه کشورهای جهان، عواطف بشری از جنایات اسرائیل جریحه‌دار شده است.
این روزنامه در گزارشی دیگر، نتایج یک نظرسنجی را منتشر کرد که نشان می‌دهد، بیش از 60 درصد از ساکنان صهیونیست سرزمین‌های اشغالی، معتقدند که در غزه مشکل خاصی روی نداده و نتانیاهو مرتکب جنایت نشده است. روزنامه مزبور، از این گزارش چنین نتیجه‌گیری کرده که اغلب صهیونیست‌ها نیز مانند خود رژیم، دیدگاه خصمانه‌ای به فلسطینیان دارند.
آنها خود را برگزیده می‌دانند
صیامی آک یول از تحلیلگران روزنامه ملی گازته چاپ آنکارا با اشاره به زمینه‌های تاریخی و الهیات سیاسی صهیونیسم، درباره تحولات اخیر نوشته است: «ریشه قتل عام‌ها و نسل‌کشی‌هایی که توسط اسرائیل در سرزمین‌های اشغالی فلسطین و به ویژه در غزه انجام شده، به هزاران سال پیش برمی‌گردد.
یهودیان خود را قوم برتر و سایر ملت‌ها را خدمتگزاران و حیوانات انسان‌نما یا گویم می‌دانند. بر اساس این باور، خداوند یهوه بنی‌اسرائیل را برگزیده و آنها را برتر ساخته و فقط آنها را دوست دارد. خودپنداره یهودیان از برتری، تدوین این ایدئولوژی در کابالا و تحریف بعدی تورات توسط آنها، باعث شده که آنها در طول تاریخ نسبت به سایر ملت‌ها کینه و نفرت داشته باشند. طبق باور صهیونیسم به نژاد برتر، همه غیر یهودیان، برده هستند. خاخام‌های یهودی نیز با تحریف مزامیر، بنزین بر آتش ریخته و به عنوان مثال، العیاذ بالله از جانب خداوند می‌گویند: شما سرزمین آنها را به ارث خواهید برد و من آن را به عنوان ملکیت به شما خواهم داد. شما وارث تمام ملت‌ها خواهید بود».
خاخام‌های تندرو یهودی به این فراز اشعیا باور دارند که می‌گوید: «و بیگانگان دیوارهای تو را خواهند ساخت و پادشاهانشان به تو خدمت خواهند کرد. دروازه‌های تو همیشه باز خواهند بود تا ثروت ملت‌ها و پادشاهان تبعیدی را برای تو بیاورند. دروازه‌ها روز و شب بسته خواهند شد، زیرا ملتی که به تو خدمت نکند، نابود خواهد شد. و فرزندان کسانی که به تو ستم می‌کنند، در برابر تو تعظیم خواهند کرد. و همه کسانی که تو را تحقیر می‌کنند، در کف پای تو سجده خواهند کرد. و تو را صهیون اورشلیم، شهر خداوند، خواهند نامید. و تو شیر ملت‌ها را خواهی نوشید».
صیامی آک یول بر اساس تفسیر الهیات سیاسی خاخام‌های تندرو یهودی می‌گوید: بدون شک، صهیونیسم دشمن بشریت است و اعتقاد به نژاد برتر، کشتار و نسل‌کشی همه افرادی را که خون یهودی ندارند، به عنوان فرمانی از جانب خداوند یهوه موجه می‌داند. صهیونیسم نه تنها با انسان‌ها، بلکه با همه موجودات زنده روی زمین و خود زمین دشمن است».
مفهومی به نام ویتنامِ اسرائیل
ملیح آلتن اوک یکی دیگر از تحلیلگران محافظه کار ترکیه است که درباره جنایات اخیر رژیم اسرائیل در غزه می‌گوید: «در اوایل دهه شصت، آمریکا به عنوان نمادی از آزادی و رفاه در سراسر جهان می‌درخشید. زرق و برق هالیوود، خنکای کوکاکولا و سخاوت طرح مارشال، آمریکا را به بهشت فرهنگ پاپ تبدیل کرده بود. سپس جنگ ویتنام آغاز شد و ما دیدیم که چگونه یک ابرقدرت که در باتلاق دست و پا می‌زد، اسطوره خود را با بمب‌های ناپالم و سوزاندن روستاهای بی‌گناه در هم شکست. نسل 1968 به خیابان‌ها آمدند، آمریکاستیزی مانند موجی از شورش از پاریس تا برکلی، استانبول تا توکیو، موج زد. ویتنام فقط صحنه شکست جنگی آمریکا نبود، بلکه صحنه فروپاشی اخلاقی یک امپراتوری بود. از آن زمان، آمریکا به موضوع نفرت شماره یک جهان تبدیل شده و صحنه امروز در غزه نیز، بازتاب دهنده همان واقعه است. چرا که حالا، اسرائیل نیز به خاطر جنایاتی که در غزه مرتکب شده، در باتلاق رسوایی و بی‌آبرویی فرورفته است».
ملیح آلتن اوک در ادامه می‌گوید: «تا دیروز ادعا می‌کردند که اسرائیل، نمونه‌ای ناب از دموکراسی در خاورمیانه است و فقط به دنبال تکنولوژی و علم و ثروت آفرینی افتاده، اما حالا، این رژیم با نسل‌کشی سیستماتیکی که در غزه مرتکب شده، شروع به کندن قبر خود کرده است. در حالی که ایالات متحده در ویتنام، دروغ آزادی در برابر کمونیسم را رواج می‌داد، اسرائیل امروز ادعای دفاع مشروع را مطرح کرده است. اما واقعیت این است که مظلومیت کودکان غزه، هزار بار نگران کننده‌تر از ویتنام و بمب‌های ناپالم سال 1968 است. به همین خاطر، اعتراضات از لندن تا برلین، آمستردام تا مادرید در حال افزایش است و گردشگران اسرائیلی حتی در کشورهایی مانند اسپانیا و یونان، طرد می‌شوند. جوانان در سراسر جهان علیه اسرائیل شعار دادند و این یک ورشکستگی اخلاقی بی‌سابقه برای صهیونیسم است.
یک لقمه نان در دهان گذاشت و کشته شد
تاکر کارلسون روزنامه‌نگار آمریکایی از مشاهدات خودش در غزه نوشته و اظهارات او، بازتاب وسیعی در روزنامه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی ترکیه داشته است.
او از قول آنتونی آگولار مامور امنیتی آمریکایی که در نقاط توزیع کمک‌های بشردوستانه در غزه حضور داشت، چنین نوشته است: «امیر، پسر 8 ساله فلسطینی که در 28 مه برای دریافت کمک‌های غذایی آمده بود، در چند متری ما کشته شد. امیر 12 کیلومتر برای دریافت کمک غذایی پیاده‌روی کرده بود. او به به سمت من آمد. دستم را گرفت و بوسید. به او مقداری برنج و عدس دادیم و چند لقمه نان. با دستان استخوانی و نحیفش مرا در آغوش گرفت و گفت: متشکرم. سپس وسایلش را جمع کرد و به سمت جمعیت رفت. اما در آن لحظه، با گاز اشک‌آور، اسپری فلفل و نارنجک‌های بی‌حس‌کننده مورد حمله قرار گرفت. تیراندازی شروع شد، امیر سعی کرد فرار کند، اما ارتش اسرائیل به سمت جمعیت آتش گشود و امیر هم در مقابل چشمان ما، جان خود را از دست داد».
انتهای پیام/