یوچی دریزن: «ملااختر منصور» سرکرده جدید طالبان و جانشین ملاعمر از مذاکرات صلح با دولت مرکزی شکننده افغانستان حمایت می‌کند. ولی معاون وی و سرکرده شبکه حقانی وابسته به طالبان تاکنون هیچ نشانه‌ای دال بر آمادگی برای پذیرش مذاکرات صلح نشان نداده است و بعید به نظر می‌رسد به مردان تحت فرماندهی خود دستور دهد در آینده نزدیک سلاح‌های خود را زمین بگذارند.
«سراج‌الدین حقانی» که هم‌اکنون به‌عنوان مرد شماره 2 طالبان فعالیت می‌کند، هدایت شبکه حقانی را برعهده دارد، یک گروه مرتبط با القاعده که فرماندهان ارتش آمریکا آنها را به‌عنوان خطرناک‌ترین دشمن خود در میدان نبرد توصیف می‌کنند. شبکه حقانی نخستین گروهی بود که به طور پیوسته از تاکتیک حملات بمبگذاری انتحاری در افغانستان استفاده می‌کرد و بسیاری از حملات خونین را در طول جنگ طولانی‌مدت در این کشور به اجرا درآورد که از جمله آنها می‌توان به بمبگذاری سال 2009 در یک مقر سیا در شرق افغانستان اشاره کرد که طی آن 7 پرسنل اطلاعاتی آمریکایی کشته شدند. این حمله یکی از مرگبارترین حملات ضد سازمان جاسوسی سیا در طول چند دهه اخیر به شمار می‌رود.
مقامات آمریکایی شبکه حقانی را مسؤول کشتار صدها نظامی آمریکایی و نیز هزاران نظامی افغان می‌دانند. وزارت خارجه آمریکا نیز نام سراج‌الدین حقانی را در فهرست تروریست‌های جهانی قرار داده و به ازای هر گونه اطلاعاتی که به بازداشت یا مرگ وی منتهی شود، پاداش نقدی 7 میلیون دلاری تعیین کرده است.
ژنرال بازنشسته «استنلی مک‌کریستال» که تا سال 2010 فرماندهی نیروهای آمریکایی را در افغانستان برعهده داشته، می‌گوید شبکه حقانی یک گروه سازمان‌یافته و منظم است که هدف خود را کنترل بخش وسیعی از نواحی شرق افغانستان قرار داده است و قصد دارد در این نواحی ایدئولوژی مذهبی یا سیاسی خود را برقرار کند.
وی به این پایگاه اینترنتی گفت: «فکر می‌کنم شبکه حقانی از بسیاری جهات جدی‌ترین تهدید برای توانایی دولت افغانستان به منظور برقراری ثبات و آرامش در نواحی تحت فعالیت این گروه به شمار می‌رود».‌
شبکه حقانی ابتدا توسط «جلال‌الدین حقانی» پدر سراج‌الدین بنا نهاده شد که از جنگجویان قبیله‌ای افسانه‌ای افغان به شمار می‌رفت و در دهه 1980 در چارچوب بخشی از تلاش‌های موفقیت‌آمیز مورد حمایت آمریکا برای بیرون راندن نظامیان شوروی سابق از افغانستان، مقادیر هنگفتی پول و کمک‌های مالی و تسلیحاتی از سازمان جاسوسی سیا دریافت می‌کرد. حقانی بزرگ مدت‌های طولانی با بیماری و مشکلات جسمانی دست به گریبان بود و روز جمعه گزارش‌های تاییدنشده‌ای منتشر شد دال بر اینکه وی دست‌کم یک‌سال پیش مرده و در زادگاه خود در افغانستان دفن شده است.
ظهور و پیشرفت حقانی جوان در صفوف طالبان، برای واشنگتن و هم کابل پرسش‌های راهبردی دشواری را ایجاد کرده است:‌ آیا به امید در حاشیه قرار گرفتن حقانی به نفع آن دسته از مقامات شبه‌نظامی که خواهان مذاکره برای بر زمین گذاردن سلاح‌هایشان هستند، باید مذاکرات ادامه یابد یا باید تلاش‌ها برای کشتن جنگجویان طالبان و شبکه حقانی و مختل کردن و قطع خطوط تدارکاتی آنان از کشور همسایه- پاکستان- ادامه یابد یا حتی تشدید شود.
روند جدید همچنین یادآور این واقعیت تلخ می‌تواند باشد که نسل بعدی رهبران طالبان احتمالا در مقایسه با اسلاف خود به مراتب خشن‌تر و بی‌رحم‌تر هستند. ملاعمر که مرگ وی در سال 2013 هفته گذشته تایید شد، به «اسامه بن لادن» پناه داد و جنگی چریکی را آغاز کرد که تا 14 سال پس از حمله نظامی آمریکا به افغانستان به طول انجامید. سراج‌الدین حقانی که گفته می‌شود شمار افراد تحت فرماندهی وی از همیشه بیشتر شده است، ممکن است سرنوشتی حتی خونین‌تر از سال‌های اخیر برای افغانستان رقم بزند.
«حسین حقانی» سفیر سابق پاکستان در آمریکا، سراج‌الدین حقانی را آمیزه‌ای از مشخصات «‌تونی سوپرانو» و «چه‌گوآرا» ‌توصیف می‌کند، یک نظریه‌پرداز که مایل است با مشارکت در فعالیت‌های مجرمانه مانند قاچاق مواد مخدر، آدم‌ربایی و باج‌خواهی، منابع مالی لازم را برای عملیات نظامی خود تامین کند.
وی می‌افزاید:‌ «‌اگر به حقانی بگویید چرا در این فعالیت‌های مجرمانه شرکت دارد، خواهد گفت اگر هروئین می‌فروشیم این هروئین در غرب مورد استفاده قرار خواهد گرفت و این کار به نابودی دشمن در خانه‌اش کمک می‌کند و اگر ما غیرنظامیان را به اسارت می‌گیریم و به ازای آزادی آنها باج می‌گیریم، این پول به خرید سلاح کمک می‌کند. سراج‌الدین هیچ شباهتی به پدرش ندارد که یک مبارز بزرگ و معروف اسلامگرا بود. وی در واقع هدایت یک شبکه تبهکاری را برعهده گرفته است».‌
خانواده حقانی پیش‌تر برای کشتار آمریکایی‌ها کمر همت نبسته نبودند. در واقع این خاندان و جنگجویان آنها برای مدتی از جمله نزدیک‌ترین متحدان واشنگتن در افغانستان به شمار می‌رفتند. در سال 1987 سناتور جمهوری‌خواه «چارلی ویلسون» به شرق افغانستان سفر کرد و 4 روز میهمان جلال‌الدین حقانی بود. در مرحله‌ای دو طرف در اقدامی نمادین به سمت یک پایگاه شوروی در منطقه راکت پرتاب کردند و حتی با هم عکس هم گرفتند.
حقانی بزرگ همچنین از روابط بسیار استثنایی و نزدیک با سیا برخوردار بود که این روابط سیل کمک‌های مالی و تسلیحاتی از جمله موشک‌های دوش پرتاب استینگر را برای جنگجویان حقانی به همراه داشت، موشک‌هایی که ده‌ها هواپیمای شوروی را سرنگون کرد. وقتی حقانی بزرگ در یک عملیات از ناحیه زانو هدف گلوله قرار گرفت، سیا برای بیرون آوردن گلوله از پای وی یک دستگاه سیار عکسبرداری اشعه ایکس در محل حاضر کرد. «میلتون بردن» که ریاست برنامه مخفیانه سیا را در آن زمان در افغانستان برعهده داشت، می‌گوید آن زمان ماه رمضان بود و حقانی نمی‌خواست روزه خود را بشکند بنابراین جراحی را قبول نکرد و چیزی لای دندان خود گذاشت و به پزشکان گفت بدون بی‌حسی و با چاقو گلوله را از پای وی بیرون بیاورند.
از طرفی جلال‌الدین حقانی با دستگاه قدرتمند اطلاعاتی و جاسوسی اینترسرویس پاکستان مناسبات بسیار نزدیکی برقرار کرده بود و آنها نیز کمک‌های تسلیحاتی، پولی و آموزشی در اختیار شبکه وی قرار می‌دادند. این گروه همچنین خاک پاکستان را مامنی برای خود محسوب می‌کرد و جنگجویان حقانی به‌ راحتی برای طراحی حملات به این کشور می‌رفتند سپس برای اجرای عملیات در خاک افغانستان از مرز عبور می‌کردند.
برخی مقامات آمریکایی، پاکستانی و افغان بر این باورند مبارزه خاندان حقانی ضد نیروهای آمریکایی و افغان می‌تواند به آسانی متوقف شود. پاییز سال 2002 نمایندگانی از حقانی بزرگ از جمله ابراهیم برادر وی، در امارات عربی متحده و پاکستان با عوامل سیا دیدار و گفت‌وگو کردند.
به گفته یکی از مقامات بازنشسته سیا که از این دیدار آگاهی داشت، هدف از این مذاکرات نیز مشخص بود: «دستیابی به توافقی بالقوه برای اعطای یک منصب برجسته در دولت تازه منصوب «حامد کرزی» رئیس‌جمهور وقت افغانستان به جلال‌الدین حقانی به ازای اینکه جنگجویان وی سلاح‌های خود را زمین بگذارند و به مبارزه پایان دهند».
مذاکرات دو طرف در آن زمان به نتیجه نرسید و هرگونه چشم‌انداز دستیابی به توافق مسالمت‌آمیز نیز پس از بازداشت «ابراهیم حقانی» به دست نیروهای آمریکایی و حملات هوایی به مجتمع محل اقامت خانواده حقانی که به کشته شدن دست‌کم ده‌ها زن و کودک منجر شد، کاملا از بین رفت. خاندان حقانی از آن به بعد در هیچیک از مذاکرات صلح با واشنگتن یا کابل شرکت نداشتند که بخشی از آن به این علت بود که به اعتقاد مقامات آمریکایی سراج‌الدین حقانی هیچ علاقه‌ای به معامله و توافق نداشت.
دیدگاه‌های حقانی پسر افراطی‌تر از پدرش قلمداد می‌شود. وی با گروه لشکر طیبه که یک گروه تروریستی مستقر در پاکستان است و سال 2008 حملات مرگباری را در بمبئی انجام داد، روابط بسیار نزدیکی برقرار کرده است.
سراج‌الدین حقانی از حمله به اهداف غیرنظامی کوچک‌ترین نشانه‌ای از پشیمانی و ندامت به خود راه نمی‌دهد. انفجار مهیب خودروی بمبگذاری‌شده در جولای سال 2008 در برابر سفارت هند در کابل که 41 کشته بر جا گذاشت و نیز حمله انتحاری در یک مسابقه والیبال در شرق افغانستان در اواخر سال گذشته که طی آن 57 نفر کشته شدند به این گروه نسبت داده می‌شود. این گروه همچنین یک بار درصدد برآمد کرزی را بکشد.
آمریکا نیز به نوبه خود چندین بار در تلاش‌هایی نافرجام درصدد کشتن سراج‌الدین حقانی برآمده است از جمله آنها نوامبر سال 2013 در حمله با هواپیماهای بدون‌سرنشین گروهی از فرماندهان ارشد شبکه حقانی کشته شدند. افزون بر آن نصیرالدین برادر جوان‌تر سراج‌الدین اوایل آن ماه در تیراندازی در نزدیک اسلام‌آباد به ضرب گلوله کشته شد.
البته هنوز مشخص نیست تصدی سراج‌الدین بر ریاست شبکه حقانی چه تاثیری بر مذاکرات صلح پرفراز و نشیب میان این گروه و دولت افغانستان بر جا خواهد گذاشت. مقامات آمریکایی می‌گویند هیچ نشانه‌ای از علاقه‌مندی سراج‌الدین حقانی به مذاکره برای دستیابی به توافق به چشم نمی‌خورد و احتمالا وی به نبرد تا خروج همه نظامیان خارجی از خاک افغانستان و رسیدن طالبان به قدرت در این کشور همچنان ادامه خواهد داد.
در عین حال شبکه حقانی برای سال‌های آینده همچنان به‌عنوان شاخه بالقوه سرویس اطلاعاتی پاکستان در منطقه به فعالیت خود ادامه خواهد داد و اسلام‌آباد می‌تواند از نفوذ دیرینه خود بر سراج‌الدین و نیز اعضای این گروه به منظور ترغیب آنها به آمدن پای میز مذاکره بهره‌برداری کند. گزارش‌های تاییدنشده حاکی است دست‌کم یک نماینده از شبکه حقانی در دور اخیر مذاکرات صلح که اواسط جولای در اسلام‌آباد برگزار شد، شرکت داشته است.
در هر حال حسین حقانی، سفیر سابق پاکستان چندان در این باره خوش‌بین نیست. وی می‌گوید:‌ «‌تنها دلیلی که سراج‌الدین ممکن است در مذاکرات صلح شرکت کند این است که سرویس اطلاعاتی پاکستان به وی بگوید چنین کاری انجام دهد. ولی اغلب اهداف سراج‌الدین تنها در سایه برقراری جنگ همیشگی در افغانستان محقق خواهد شد. در این شرایط آنها می‌توانند چه چیزی به سراج‌الدین پیشنهاد کنند که برای متقاعد ساختن وی به توقف جنگ کافی باشد؟‌»‌
پایگاه اینترنتی فارین‌پالیسی

کیت شاتلوورس:  مرگ کودک 18 ماهه در حادثه آتش‌سوزی عمدی خانه یک فلسطینی به دست شهرک‌نشین‌های افراطی باعث افزایش تنش‌ها در کرانه باختری شده است.
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل چند ساعت پس از این حادثه آن را یک اقدام تروریستی خواند و شهرک‌نشین‌های تندرو را عامل این آتش‌سوزی معرفی کرد.
محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین هم این حمله را یک جنایت جنگی توصیف و آن را محکوم کرد. اتحادیه اروپایی و سازمان ملل نیز با محکوم کردن این حمله خواستار اقدام سریع برای مجازات عاملان آن شدند. هزاران فلسطینی در مراسم تشییع علی، کودک 18 ماهه که زنده در آتش سوخت شرکت و عده‌ای نیز در کرانه باختری تظاهرات اعتراض‌آمیز برگزار کردند. هنوز شعارهایی که عاملان این حمله تروریستی روی دیوارهای خانه نوشته بودند، دیده می‌شود.
به گفته شاهدان، 2 مرد که صورت‌هایشان را کاملا پوشانده بودند، بعد از ساعت 2 بامداد خانه یک فلسطینی را در نزدیکی نابلس به آتش کشیدند.
«ابراهیم دوابشه» جوان 23 ساله فلسطینی در حال گفت‌وگوی تلفنی بوده است که صدای فریاد همسایگان را می‌شنود. وی به روزنامه گاردین گفت: «من صدای سعد [پدر خانواده] را شنیدم که فریاد می‌زد و کمک می‌خواست. من تلفن را رها کردم و به سمت خانه آنها دویدم». ابراهیم در آنجا 2 مرد نقاب‌پوش را می‌بیند که در مقابل بدن‌های «رهام» [مادر خانواده] و «سعد دوابشه» ایستاده‌اند و به آنها نگاه می‌کنند تا از مرگ آنها مطمئن شوند.  ابراهیم صدای گریه احمد [کودک 4ساله این خانواده] را از درون خانه می‌شنود اما زمانی که عاملان حمله متوجه حضور او می‌شوند، از ترس امنیت خانواده خود به سمت خانه‌اش فرار می‌کند. وی گفت: «شهرک‌نشین‌ها سعی کردند من را تعقیب کنند اما پس از آنکه برادرم آمد، از این کار منصرف شدند.»
ابراهیم به خانه همسایه بازمی‌گردد: «من رفتم تا احمد را پیدا کنم. با استفاده از نور تلفن همراهم به اتاق‌ خواب رفتم. صدایش را می‌شنیدم اما نمی‌توانستم او را ببینم. سرانجام موفق شدم او را بیرون بکشم». پاهای این کودک 4 ساله بشدت سوخته اما هنوز زنده بود. علی هنوز داخل خانه بود. ابراهیم در حالی که اشک می‌ریخت، گفت: «پارچه‌ای کشیدم روی بینی‌ام تا بتوانم نفس ‌بکشم اما شعله‌های آتش تمام اتاق را در بر گرفته بود. نمی‌توانستم او را نجات دهم».
در حالی که آتش‌نشانان فلسطینی پیکر علی را که از شدت سوختگی قابل شناسایی نبود، یافتند، ارتش اسرائیل رهام، سعد و احمد را به بیمارستانی در نزدیکی تل‌آویو منتقل کرد. تا غروب اعتراض‌ها در نابلس شدت یافت و فلسطینیان با نیروهای امنیتی اسرائیل درگیر شدند. اوایل روز حدود 2 هزار نفر در الخلیل و حدود هزار نفر در خیابان‌های اردن تظاهرات کردند. نیروهای پلیس ورود مردان زیر 50 سال را برای برپایی نماز در مسجد‌الاقصی به بخش قدیمی قدس ممنوع کردند.
در اعتراض‌های شمال غزه نیز یک فلسطینی کشته و یک نفر مجروح شدند. در سال‌های اخیر شهرک‌نشین‌های تندرو حملات انتقامجویانه زیادی ضد فلسطینیان و دارایی‌های آنان انجام داده‌اند.
گاردین

آلیسا روبین: قبل از آنکه مرکب توافق هسته‌ای ایران خشک شود، رهبران و مدیران اجرایی اروپا برای از سرگیری تجارت با بازار ایران که از روی هیجان‌زدگی با اصطلاحاتی مانند «اِلدورادو (سرزمین زرخیز)» و «گنج بادآورده‌» بالقوه توصیف می‌شود، راهی ایران شدند.
آلمان 5 روز پس از امضای توافق وین در 14 ژوئیه/ 23 تیر، هیاتی به ایران فرستاد. لوران فابیوس وزیر خارجه فرانسه نیز چند روز بعدص وارد تهران شد. وزرای دولت ایتالیا بزودی در تهران خواهند بود. رهبران تجاری نیز بزودی راهی تهران می‌شوند. این سفر شامل 80 مدیر اجرایی بزرگ‌ترین شرکت‌های فرانسوی، ماه سپتامبر صورت خواهد گرفت.
با وجود تاثیرات چنین هجومی به یک منطقه زرخیز، گشایش احتمالی بازار ایران با خطرات اساسی برای شرکت‌های تجاری همراه است و کنار کشیدن مجدد(از این بازار) را در صورت تلاش مجدد ایران برای دستیابی به توانایی ساخت بمب اتم به لحاظ دیپلماتیک پیچیده‌تر می‌کند.
شاید مهم‌تر از همه این باشد که آمریکا – در واقع به تنهایی- به‌عنوان یک بازیگر اقتصادی، عمدتا (در این بازار) غایب است. توافق هسته‌ای تاثیر چندانی در لغو مجموعه تحریم‌های ناشی از قرار داشتن ایران به‌عنوان یک حامی تروریسم و ناقض حقوق بشر در فهرست واشنگتن نداشته است.
اروپا به مراتب با موانع کمتری مواجه است و این احتمال را مطرح می‌کند که آمریکا و متحدانش به سرعت میزان متفاوتی از سرمایه‌گذاری در ایران داشته باشند که می‌تواند موجب اکراه اروپایی‌ها در اعمال مجدد تحریم‌ها در صورت نقض توافق شود. علاوه بر مفاد به سختی تنظیم‌شده توافق، جذابیت بازار ایران بدون شک عاملی بود که در تصمیم‌گیری اتحادیه اروپایی و آمریکا درباره حمایت از این توافق مورد ارزیابی قرار گرفت.
در مصاحبه‌هایی با بیش از 20 مقام دولتی، مدیران اجرایی شرکت‌ها و تحلیلگران در اروپا، آمریکا و ایران، فرصت‌های تجاری در ایران اغواکننده اما نامطمئن توصیف شد- که تصمیم آمریکا به حفظ بسیاری از تحریم‌هایش در این مساله نقش داشته است- . «فیلیپ گوردون» هماهنگ‌کننده کاخ سفید برای خاورمیانه طی دو سال گذشته و عضو کنونی شورای روابط خارجی گفت: «یک بازار بالقوه بزرگ با یک طبقه متوسط نوخاسته، رویدادی نیست که هر روز رخ دهد».
وی خاطرنشان کرد: «کشورها باید قبل از ورود به بازار ایران، تامل کنند».
مساله به‌خصوص نگران‌کننده برای اروپایی‌ها به شرایط به اصطلاح «بازگشت فوری» (تحریم‌ها) در توافقنامه مربوط می‌شود که می‌تواند به واشنگتن، یا هر یک از امضاکنندگان، این اجازه را بدهد که در صورت پی بردن به هرگونه تخلفی از جانب ایران، حتی پس از آنکه شرکت‌های تجاری میلیاردها یورو متعهد شده باشند، به سرعت تحریم‌ها را برای همه مجددا برقرار کند. در حالی که این توافق شامل بندی در حمایت از سرمایه‌گذاری‌هایی است که قبل از هرگونه شکایت تخلف به عمل آمده باشد، تردیدهای زیادی درباره نحوه اجرای آن وجود دارد.
هنوز هیچ تحریمی لغو نشده است- به احتمال زیاد حداقل 6 ماه دیگر طول می‌کشد- اما حتی با توجه به خطرات موجود، اروپایی‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که مزایای آن بر خطراتش می‌چربد و به سرعت برای زمینه‌سازی جهت تجارت وارد عمل شدند. آنها به مراتب جلوتر از آمریکا هستند چون دولت‌های اروپایی روابط‌شان با ایران را طی بیش از 3 دهه از زمان قطع رابطه آمریکا با ایران بر سر بحران گروگانگیری 1979 حفظ کرده‌اند. برای اروپایی‌ها توافق هسته‌ای امکان بازگشایی یک بازار کم‌نظیر 80 میلیونی را می‌دهد که تا قبل از پیوستن کشورهای اروپایی به تحریم‌های وسیع‌تر ضد ایران در سال 2012، بسیار ارزشمند بود. به گزارش دفتر مدیرکل تجاری اتحادیه اروپایی، حتی در سال 2011 اتحادیه اروپایی کالاهای ایرانی به ارزش 17 میلیارد یورو- معادل 18 میلیارد و 700 میلیون دلار- وارد و کالاهایی به ارزش 5/10 میلیارد یورو صادر کرد. «اِلی گرانمایه» عضو شورای روابط خارجی اروپا گفت: «اروپایی‌ها وظیفه‌شان را به‌خوبی انجام داده‌اند و به لحاظ سیاسی هیچ مانع دیپلماتیک بین دولت‌های اروپایی و ایران وجود ندارد».
وی افزود: «اروپایی‌ها طی 35 سال گذشته یک پایگاه تماس در ایران داشتند و لازم نیست از ابتدا شروع کنند».
برخی تحریم‌های آمریکا طبق توافق هسته‌ای لغو خواهد شد. مهم‌ترین آنها به «تحریم‌های ثانویه» موسوم است که به معنای مجازات‌های اعمال‌شده ضد نهادهای خارجی طرف معامله با ایران است.
چنین تحریم‌هایی درباره 5 بانک اعمال شد از جمله بانک فرانسوی
«بی ‌ان پی پاریباس» که ژوئن 2014 به علت انجام معاملات ممنوعه با ایران، سودان و کوبا مشمول مجازات 8 میلیارد و 900 میلیون دلاری قرار گرفت.
تنها معافیت‌های آمریکا از تحریم‌های تجاری به هواپیماهای غیرنظامی مربوط می‌شود- که به نفع شرکت‌هایی مانند بوئینگ است- و نیز به شرکت‌های تابعه شرکت‌های آمریکایی در خارج از این کشور که می‌توانند برای تجارت با ایران درخواست مجوز کنند.
به گفته وکلا و کارشناسان سیاسی، حتی با این استثنائات فقط گروه کوچکی از شرکت‌ها سود خواهند برد و شرکت‌های تجاری آمریکا می‌توانند نهایتا به منظور رقابت بهتر با همتایان اروپایی‌شان، خواستار تسهیلات بیشتری در زمینه تحریم‌ها شوند.
«استفن جی مک هیل» یکی از شرکای شرکت حقوقی «اسکوایر پاتون بوگز» در واشنگتن با سابقه وسیع تجاری گفت: «مشتریان بسیاری داریم که در تماس با ما سوال می‌کنند کِی می‌توانند به ایران بروند و ما در پاسخ می‌گوییم چنین امکانی وجود ندارد و حتی اگر در آن گروه کوچک جای گیرند، حداقل 6 ماه طول خواهد کشید و برای یک فرد یا یک شرکت آمریکایی بسیار دشوار خواهد بود».
شرکت‌های اروپایی که سعی در ارزیابی نحوه تجارت با ایران دارند، می‌گویند به‌خصوص درباره بند «بازگشت فوری» نگرانند چون در مورد نحوه اجرای آن مطمئن نیستند. اگر یک شرکت تجاری صدها میلیون، بلکه چند میلیارد یورو در پروژه‌های چندگانه شامل ساخت
زیرساخت‌ها و سرمایه‌گذاری‌های بزرگ متعهد ‌شود، تضمینی می‌خواهد که این تحریم‌ها به آن پروژه‌ها خاتمه نخواهد داد.
«هری چیلینگورین» رئیس کل راهبرد بازارهای کالاها در بی‌ ان پی پاریباس گفت: «شرکت‌های نفتی برای ورود به بازار ایران به تامین مالی درازمدت توسط بانک‌ها و اطمینان‌خاطر نیاز خواهند داشت.» وی افزود: «در صورت بازگشت فوری تحریم‌ها چه روی می‌دهد؟ چه نوع تضمینی در این صورت می‌خواهید؟» گوردون از شورای روابط خارجی گفت: «تنظیم‌کنندگان این توافق تعمدا مجالی برای تعبیر در بند بازگشت فوری باقی گذاشته‌اند». وی خاطرنشان کرد: «لزوما همه تحریم‌ها مجددا اعمال نخواهد شد.» مثلا در این توافق تصریح شده است تحریم‌های جدید «عطف بماسبق» نمی‌شود و در مورد قراردادهایی که قبل از مشخص شدن یک تخلف احتمالی امضا شده است، اعمال نخواهد شد. شرکت‌ها و دولت‌های اروپایی می‌توانند چنین استدلال کنند که قراردادهایی که اکنون امضا شده‌اند، از هر گونه تحریمی در آینده معاف خواهد بود.
وزارت خارجه آمریکا به درخواست‌ها برای توضیح در این باره پاسخ نداد.
«فریدون خاوند» استاد فرانسوی- ایرانی اقتصاد و حقوق دانشگاه پاریس گفت: «اولویت ایران نوسازی زیرساخت‌های اکتشاف و بهره‌برداری نفت خواهد بود که طبق اظهارات اخیر مقامات ایرانی به‌طور بالقوه به سرمایه‌گذاری‌های جدید بالغ بر 185 میلیارد دلار نیاز است.»
زمینه‌های دیگر، شامل پتروشیمی و گردشگری است. به گفته چند کارشناس تجاری، ایران از جمله در حال مذاکره با گروه هتل‌های زنجیره‌ای «آکور» فرانسه برای ساخت هتل‌های جدید جهت توسعه صنعت گردشگری است.
پژو یکی از شرکت‌های خودروسازی اصلی فرانسه ماه گذشته تایید کرد در حال مذاکره با شرکت خودروسازی ایران‌خودرو است که یکی از شرکای آن قبل از تحریم‌ها بوده است. این مذاکرات به ساخت خودروهای جدید در ایران و انتقال فناوری فرانسه مربوط می‌شود. ایران قبل از تحریم‌های اقتصادی، دومین بازار بزرگ پژو در خارج از فرانسه بود.
شرکت فرانسوی «اس ای‌بی» ‌سازنده دستگاه‌ها و ابزارآلات، به گفته یکی از مدیران اجرایی آن، از سال گذشته منتظر حصول توافق بوده است. این شرکت که از دهه 1950 در ایران فعال بوده است، قبل از تحریم‌ها از تجارت در ایران درآمدی بالغ بر 50 میلیون یورو در سال داشت.
این مقام اجرایی گفت: «ایران می‌تواند بازاری به وسعت ترکیه یا اسپانیا برای کالاهای خانگی باشد، طبقه متوسط وسیعی از زنان تحصیلکرده‌ای دارد که با سنت خانه‌داری خواهان وسایلی با مارک‌های عالی اروپایی‌اند».
در آلمان شرکت پتروشیمی بی ‌ای اس اف و شرکت عظیم صنعتی زیمنس که به ساخت یکی از اولین خطوط آهن در ایران در دهه‌های 1920 و 1930 کمک کردند، درصدد بازگشت به این کشورند. همچنین شرکت عظیم فولاد و ماشین‌آلات «تیسِن کروپ» آلمان که تا زمان اعمال تحریم‌ها بیش از 30 سال در ایران فعالیت داشت، قصد بازگشت به این کشور را دارد.
شرکت‌های نفتی مانند توتال، رویال داچ شل و بریتیش پترولیوم نیز خواهان بازگشت به ایرانند اما، به گفته «چیلین گورین» از مدیران اجرایی بی‌ان‌پی پاریباس، در حال ارزیابی منافع بالقوه در برابر نااطمینانی‌های موجود در آینده‌اند.
وی گفت: «اکنون یک دیپلماسی نفتی جمعی در جریان است اما به معنای پیشرفت فوری در این زمینه نیست».
نیویورک تایمز

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی*: گفتیم که غضب برآمده از منیت ما است و صفتی شیطانی است، به این دلیل هرجا «من» و «شیطان» نباشند، غضب هم نیست. اینکه پیامبر خدا صلی‌الله علیه وآله وسلم فرمودند شیطان من، تسلیم من است، سخن بلندی است که ما را به راه فرار از غضب رهنمون می‌شود. طبق نقل، پیامبر خدا فرمودند: «ما مِنْکُمْ مِنْ اَحَد إلاّ وَ لَهُ شَیْطان» «هیچ یک از شما نیست مگر آنکه او را شیطانى است». پرسیدند: «حتى شما اى رسول خدا؟» پاسخ دادند: «و َلا اَنا إلاّ اِنّ اللهَ تَعالى اَعانَنى عَلَیْهِ فَاَسْلَم» [بحارالانوار: 60/329] یا «أَسلَمَ عَلى یَدى»  [بحارالانوار: 16/337] «حتى من، مگر آنکه خداى متعال مرا در برابر او یارى کرد و آن تسلیم شد» یا «به دست من تسلیم شد.» که احتمالاً این تعبیر صحیح‌تر است. من به او اجازه نمی‌دهم در جانم آتش‌افروزی کند، زیرا  نفس من کاملاً در کنترل من است. وقتی نفس کنترل و عقل بر آن حاکم شد، شیطان هم تسلیم می‌شود.
درباره غضب هم این حکم کلی جاری است. غضب شعله‌ای از آتش شیطان است که در درون ما افروخته می‌شود و جان ما و جامعه پیرامون ما را به آتش می‌کشاند. امام باقر می‌فرمایند: «إِنَّ هذَا الْغَضَبَ‏ جَمْرَهٌ مِنَ الشَّیْطَانِ، تُوقَدُ فِی قَلْبِ‏  ابْنِ آدَمَ» [الکافی: 2/744] «این غضب شعله‌ای از شیطان است که در قلب فرزند آدم افروخته می‌شود». امام علیه‌السلام در ادامه می‌فرمایند: «وَ إِنَّ أَحَدَکُمْ إِذَا غَضِبَ احْمَرَّتْ عَیْنَاهُ‏، وَ انْتَفَخَتْ أَوْدَاجُهُ‏، وَ دَخَلَ الشَّیْطَانُ فِیهِ» «هرگاه کسی از شما خشمناک می‌شود، چشم‌هایش سرخ می‌شود، رگ‌های گردنش باد می‌کند و شیطان در رگ‌های گردن او وارد می‌شود». توجه فرمایید به این کلام نورانی؛ سرخی چشم، کنایه از شعله شیطان است که چشم را سرخ کرده است و ورود شیطان به رگ گردن به این معنی است که شیطان او را تسلیم خود کرده است. اما راه چاره چیست؟ «فَإِذَا خَافَ أَحَدُکُمْ ذلِکَ مِنْ نَفْسِهِ، فَلْیَلْزَمِ الْأَرْضَ، فَإِنَّ رِجْزَ الشَّیْطَانِ لَیَذْهَبُ‏ عَنْهُ‏ عِنْدَ ذلِکَ» «هرگاه یکی از شما از این حالت از خود ترسید، فوراً خود را به زمین بچسباند. تا پلیدی شیطان از او ـ در حال غضب ـ دور شود». شیطان از آتش است و انسان از خاک؛ در حال غضب خود را به خاک و زمین نزدیک کنیم. اگر ایستاده‌ایم، فوراً بنشینیم و اگر نشسته‌ایم، فوراً دراز بکشیم.
هرچه بیشتر خود را به زمین نزدیک‌تر کنیم، سریع‌تر از حضور پلید شیطان راحت می‌شویم. خلاصه! باید مانعی برای شیطان ایجاد کرد. مانع چیست؟ دورکردن خودبینی و خودپسندی از جان خود. پس اینکه فرمود: «شیطان من، به دست من تسلیم است.» نشان می‌دهد راه ورود شیطان در آن وجود اقدس مسدود است و راه ورود شیطان نفسانیت و منیت است. همه بدبختی‌ها و گناهان از منیت ما سرچشمه می‌گیرد و غضب هم که شدت منیت است. اگر بخواهیم از شر گناهان به طور عام و غضب به طور خاص راحت شویم، راهی نداریم مگر اینکه درون خود را اصلاح کنیم، یعنی علت اصلی گناه و غضب را معالجه کنیم و خود را نبینیم و برای خود امتیازی قائل نباشیم و این جهاد اکبر است. اگر در این جهاد موفق شدیم، دیگر نه نفس در وجود ما جلوه‌گری دارد و نه شیطان. خودمان که اصلاح می‌شویم، جامعه پیرامون ما هم اصلاح می‌شود. غضب یعنی چه؟ یعنی اینکه طرف مقابل من، سخنی می‌گوید یا کاری می‌کند که خلاف نظر من است، من ناراحت و خشمگین می‌شوم. ملاحظه فرمودید، از اول تا آخر «من» و «سخن من» و «خواسته من» مطرح است و این منشأ همه بدبختی‌های ما است. تا ما خودبینی را در وجود خود خاموش نکنیم، راهی برای کنترل کامل غضب نداریم. اگر خودبینی و خودپسندی از وجود ما رفت، خشم، استهزاء، مجادله، دعوا، دنیادوستی، مال‌دوستی و ریاست‌طلبی هم ریشه‌کن می‌شود و وقتی این خلقیات ناپسند و کردار نکوهیده از جان ما بیرون رفت، غضب هم در جان ما راهی ندارد.
اما گاهی می‌شود فردی نادان بناحق به انسان توهین می‌کند و حق او را  می‌گیرد، در این حالت چه باید کرد؟ ملاک روشن است. در این حالت هم غضب غیرعقلانی نباید باشد، فحاشی، توهین، درگیری لفظی و بدنی، همگی نشانه غضب است و نکوهیده. باید از  این امور اجتناب کرد. راه قانون و راه‌های عقلانی را باید جست و همان راه‌ها را رفت. در هرصورت چه در دفاع از دین و چه در  دفاع از خود، نباید غضبناک شویم؛ غضبناک به معنایی که گفتیم، یعنی نفسانیت ما ظهور پیدا کند. بله! برای دین خدا جهاد می‌کنیم و از مال و جان و ناموس خود هم دفاع می‌کنیم اما در همه حال فقط خدا را در نظر بگیریم. اگر ما خدابین شویم، هم بموقع اقدام می‌کنیم و نهی از منکر و جهاد در راه خدا خواهیم داشت و هم نفسانیت در ما ظهوری نخواهد داشت و قلب‌مان آرام به فضل الهی است اما اگر درون ما آلوده بود، شاید به زبان و گفتار و نوشتار خوب باشیم ولی همواره به فکر جلوه‌گری خود هستیم و حتی دین هم بهانه‌ای است برای همین جلوه‌گری.
* امام جمعه شمیرانات

سیدبهنام میرافضل: مرگ ملاعمر برای طالبان همانند نقطه پایان روزهای اتحاد و همکاری است، چرا که از یک‌سو چنددستگی اعضای این گروه را در ارتباط با مذاکرات صلح شاهد هستیم و از سوی دیگر اخبار جدا شدن اعضای این گروه و پیوستن‌شان به گروهک داعش را شنیده‌ایم. حال این سوال‌ها در ذهن به وجود می‌آید که آیا طالبان به روزهای پایانی خود نزدیک شده؟ و آیا سناریوی تازه‌ای برای غرب آسیا ترسیم شده است؟
هر چند پاسخ این پرسش‌ها برای روزهای پیش‌روی منطقه بویژه افغانستان بسیار اهمیت دارد اما شایسته است پیش از پاسخ به این سوالات اوضاع و احوال گروهک طالبان را در یک سال اخیر و پس از ورود تجزیه‌طلبانه داعش- تجزیه‌طلبانه از نظر تسخیر حوزه‌های تحت کنترل طالبان توسط داعش- بررسی کنیم.
  داعش؛ اولین ضربه سخت
پس از ورود داعش به افغانستان ناگهان شاهد آن بودیم که برخی اعضا و فرماندهان طالبان خیلی سریع جذب این گروهک تروریستی شده و با ابوبکر بغدادی بیعت کردند؛ بیعتی که به مذاق شورای رهبری طالبان خوش نیامد و با پیامی اولا ابوبکر بغدادی را فردی محترم دانست، نه یک مولا یا به باور خود وی «امیرالمومنین ابوبکر بغدادی(!)» و ثانیا با نکوهش فعالیت‌های مستقل او و یادآور شدن حق آب و گل خود بر خشونت(!) و به باور طالبان، جهاد با کفر در افغانستان با بیانی صریح و روشن او را دعوت به بیعت کرد. حال آنکه این نامه بی‌پاسخ ماند و نه فقط ابوبکر بغدادی بیعت نکرد بلکه تصاویری نیز از بیعت گروهی از فرماندهان طالبان با داعش در میان شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد، آن هم در زمانی که طالبان سعی داشت با بهره‌گیری بیشتر خود از دفتر سیاسی این گروهک در قطر و شخص «طیب ‌آغا» روزهای پیش‌روی خود را به گونه دیگری رقم بزند، حال آنکه از یاد برده بود اعضای این گروهک و گروهک‌های افراطی‌ای از این دست نه برای صلح بلکه برای- به باور خودشان- جهاد و البته یک بازی خشونت‌آمیز با آرزوی واهی بهشت به عضویت این گروهک درآمده‌اند. گواه این ادعا هم نه فقط خشونت‌های آنها بلکه تفکرات آنهاست. برای مثال کتاب «راه به سوی القاعده» نوشته «منتصر الزیات» که به زندگی ایمن الظواهری فرمانده القاعده می‌پردازد به وضوح نشان می‌دهد چگونه ایمن الظواهری و سایرین با هدف تسخیر جهان و به باور خودشان جهاد عملی با کفر به سوی افغانستان روانه شدند. برای نمونه در فصل سوم این کتاب با عنوان افغانستان سرزمین جهاد، پس از آنکه ایمن الظواهری و برخی دیگر از تکفیری‌ها نتوانستند در مصر به فعالیت‌های تروریستی خود ادامه دهند، چنین آمده است: «ظواهری با هدف معینی مصر را ترک کرد، نه‌تنها او بلکه بسیاری از سران و اعضای جنبش‌های جهادی پس از آزادی در پرونده جهاد، مصر را ترک کردند. افغانستان بهترین محل برای اقامت آنها بود زیرا آنها را به چیزی که دنبالش بودند رسانده بود: جنگ و جهاد» والا اگر اینچنین افراد دوستدار جنگ و خشونت، خواهان صلح و گرفتن چند کرسی در مجلس بودند که در همان کشور خود می‌ماندند و دیگر از آلمان، فرانسه و سایر کشورها به عضویت گروهک‌های تروریستی مانند طالبان و داعش درنمی‌آمدند و مانند «جان جهادی» بریتانیایی سربُر ارشد داعش نمی‌شدند. پس اولین اشتباه طالبان عدم شناخت اعضای افراطی خودش بود. البته این گفتار به آن معنا نیست که ما متاثر از شکست طالبان باشیم بلکه این موضوع را یادآور می‌شویم که هرگز نمی‌توان با میز مذاکره این گروهک‌ها را تسلیم کرد‌، چرا که آن زمان آنها از یک گروهک تروریستی به یک گروهک تکفیری دیگر خواهند رفت و حتی اگر گروهکی هم نباشد، خود آنها گروهک تکفیری جدیدی را شکل خواهند داد تا خواسته درونی خود که همان خشونت بیشتر و بیشتر است را راضی نگه دارند. پس باید مبارزات تفکراتی راه انداخت، ابتدا تفکر آنها را تلطیف و سپس وادار به صلح کرد.
  پایان یک اتحاد
بگذارید باز به مطلب بازگردم و پس از شرح ادامه روند انحلال طالبان به خاطره رویارویی خودم با یکی از فرماندهان اسبق «سپاه محمد محقق» بپردازم. او به دلیل حفظ جانش به من اجازه افشای نام خود را نداد، چرا که معتقد بود طالبان او را حتی امروز که توبه کرده؛ خود را بازنشسته کرده و به تحصیل علوم دینی شیعی مشغول است، در صورت شناسایی محل اقامتش خواهد کشت. او طالبان را 2دسته معرفی کرد: یکی طالب سیاسی و دیگری طالب اعتقادی، طالبی که نه برای صلح در جهان بلکه برای جهاد و کشتن افراد کافر- به باور خودشان- می‌جنگد و هرگز هم از این کار دست نخواهد کشید. حال آنکه ما طالب اعتقادی را نیز به 2 گروه تقسیم کرده و آنها را طالب کنترل‌شونده و طالب غیرقابل کنترل می‌نامیم.
طالب کنترل‌شونده با وجود داشتن تفکرات افراطی همواره زیر نظر فرمانده کاریزمای خود بوده و عملیات‌های خود را با او هماهنگ می‌کند اما دسته دیگر همواره می‌خواهد در سمت قدرت بیشتر باشد پس برایش فرقی ندارد زیر بیرق داعش بجنگد یا طالبان یا هر گروهک دیگری‌. این گروه اولین دسته جداشده از طالبان بودند که بسیار سریع جذب داعش شده و اولین جرقه فروپاشی طالبان را زدند اما دسته دیگر مانده‌اند. تنها کافی است ثابت شود ملاعمر 2 سال پیش مرده بوده است و آنها بازیچه دست عده‌ای- یا طالب سیاسی یا به باور «امرالله صالح» رئیس پیشین اداره امنیت ملی افغانستان بازیچه دست دستگاه امنیتی پاکستان- قرارگرفته‌اند، اتفاقی که باعث خواهد شد به دلیل سوءاستفاده از اعتمادشان از طالبان جدا شده یا به جنگ درونی بپردازند و عاملان این سوءاستفاده از جمله سیدمحمد طیب‌آغا، رئیس دفتر سیاسی طالبان را ترور کنند. ترورهایی که می‌تواند پایان راه این گروهک باشد‌ اما این احتمال هم وجود دارد که این افراد پس از جدا شدن اعلام استقلال کرده و هسته دیگری را زیر نظر ملابرادر فرد شماره 2 طالبان در زمان حیات ملاعمر به وجود آورند، چرا که ملابرادر جزو معدود افرادی است که در میان این دست از طالبان اعتقادی نفوذ داشته و در زمان بازی سکوت در برابر مرگ ملاعمر به دلیل حبس خانگی شاید شرکت نکرده باشد.  در این صورت یا طالبان همانند یک جناح سیاسی در افغانستان حضور پیدا خواهد کرد یا مانند ایمن الظواهری، به‌رغم حیات گروهش، قدرت کمتری خواهد داشت. با این حال پس از آنکه طالبان ملا اختر منصور را به‌عنوان رهبر خود اعلام کرد و عده‌ای از اعضای این گروه نیز صراحتا اعلام کردند او را امیرالمومنین نخواهند خواند، می‌توان اطمینان پیدا کرد طالبان دیگر قدرت گذشته خود را نخواهد داشت و با سیر نزولی خود در آینده، شاهد جولان بیش از پیش داعش و ابوبکر بغدادی خواهیم بود؛ جولانی که باعث خواهد شد غرب آسیا در سال‌های پیش‌رو، روزهای سختی را تجربه کند.

 

سیدمحمد موسی‌کاظمی: سحرگاه جمعه نهم مرداد، این نه نوازش مادرانه که زبانه‌های آتش بود که چشمان وحشت‌زده «علی سعد دوابشه» نوزاد شیرخواره فلسطینی را از هم گشود؛ آتشی که کالبد کودکانه و بی‌دفاع او را در برگرفت و پیش‌ دیدگان پدر و مادری درمانده و آشفته، او را زنده‌زنده سوزاند.
پدر علی توانست دیگر کودک 4 ساله‌اش را از میان شعله‌های آتش برهاند، اما هرگز فرصتی برای نجات نوزاد شیرخواره نیافت. شهرک‌نشینان صهیونیست پس از نگاشتن پیام انتقام روی دیوار خانه ساکنان روستای «دوما» در حاشیه شهر نابلس زیر تصویر ستاره داوود، با بمب‌های دست‌ساز 2 خانه را هدف آتش این انتقام قرار دادند و فاجعه زنده‌سوزی علی 18 ماهه را رقم زدند.
پس از حوادث سحرگاه جمعه، کلکسیون جنایت‌های صهیونیست‌ها کامل‌تر از قبل شد و برگی دیگر بر کارنامه وحشیگری‌های آنان اضافه شد؛ کارنامه‌ای که از فجایعی چون «دیر یاسین» در نخستین مراحل
پایه‌ریزی نکبت‌بار رژیم جعلی اسرائیل آغاز شد و در مناطق اشغالی و کانون‌هایی نظیر «الدوایمه»، «حولا»، «کفرقاسم»، «خان‌یونس»، «صبرا و شتیلا»، «قانا» و... صحنه‌هایی چون کشتار مردان و زنان و کودکان و سالخوردگان، تجاوزهای جنسی، مثله کردن قربانیان، دریدن شکم زنان باردار و سوزاندن جان و جان‌پناه فلسطینیان را به جهانیان عرضه کرد. در یورش‌های سال‌های اخیر نظامیان اسرائیل به غزه در نبردهای سه‌گانه 2009-2008، پاییز 2012 و تابستان 2014 نظامیان صهیونیست کوشیدند ابداعات تازه‌ای از ددمنشی خود ارائه دهند و به این شکل اقلامی چون بمب‌های خوشه‌ای، اورانیوم ضعیف‌شده و فسفر سفید نیز به مجموعه پیشکش‌های اشغالگران قدس به صاحبان اصلی آن اضافه شد. طرفه آنکه همه این جنایات در لوای حمایت تلویحی کشورهای غربی و سکوت رهبران مرتجع و خیانتکار عربی طی 7 دهه صورت گرفته و برآیند همه موضع‌گیری‌ها علیه این جنایات از سوی دولت‌های یادشده تنها در محکومیت‌های بی‌خاصیت و ضدیت‌های اعلانی با شهرک‌سازی صهیونیست‌ها خلاصه شده است.
در این میان نقش آمریکایی‌ها در حمایت از ضدبشری‌ترین رژیم تاریخ از برجستگی ویژه‌ای برخوردار است. نوع روابط آمریکا و رژیم اشغالگر قدس که در طول دهه‌های گذشته از نظر درهم‌تنیدگی منافع و سیاست‌ها بی‌نظیر بوده سبب شده بسیاری ناظران از تل‌آویو به‌عنوان پایتخت دوم یا بعضاً اصلی ایالات متحده یاد کنند و از سوی دیگر اسرائیل را ایالت پنجاه و یکم آمریکا بدانند. از این رو است که دست چدنی رهبران کاخ سفید را می‌توان آشکارا آغشته به خون هزاران فلسطینی دید. طی سال‌های اخیر سبعانه‌ترین جنایت‌های صهیونیست‌ها نیز تردید و تزلزلی در حمایت آمریکایی‌ها از تل‌آویو به وجود نیاورده است. حتی پس از آنکه اکثر کشورهای جهان از جمله دولت‌های اروپایی در اواسط تیرماه به پیش‌نویس طرح محاکمه سران رژیم صهیونیستی به دلیل ارتکاب جنایات جنگی در یورش 51 روزه رأی مثبت دادند و تنها 5 کشور با رای ممتنع به آن واکنش خنثی نشان دادند، این آمریکا بود که یکه و تنها باز هم پشت سر جنایتکاران صهیونیست ایستاد. آنچه مشخص است اینکه در جهان کنونی هیچ رژیمی را نمی‌توان در قساوت و جنایت همپایه رژیم اشغالگر قدس به شمار آورد. در جنگ سال گذشته غزه، اقداماتی نظیر بمباران پناهگاه‌های غیرنظامیان از جمله مدارس سازمان ملل، استفاده از فلسطینیان به عنوان سپر انسانی و... محکومیت‌های شدید بین‌المللی را برانگیخت اما در عمل هیچ اقدام عملی برای حمایت از فلسطینیان بی‌دفاع در برابر این جنایات صورت نگرفت. در این جنگ 2000 فلسطینی جان باختند که بیش از 80 درصد آنان غیرنظامی بودند.
نکته قابل تامل اینکه صهیونیست‌ها در کشتارها و جنایات خود هیچ حد و مرزی نمی‌شناسند و طی سال‌های اخیر افزون بر فلسطین، قلمرو دیگر کشورهای منطقه چون لبنان، سوریه، مصر و... نیز عرصه تجاوز این دشمنان بشریت بوده است.
در این سال‌ها شبکه گسترده ترور صهیونیست‌ها با حمایت سرویس‌های امنیتی غربی در سراسر جهان مخالفان و حتی منتقدان اسرائیل را از میان برداشته و ابایی از افشای این جنایات نیز در میان رهبران تل‌آویو وجود نداشته تا جایی که بعضاً خود از چنین افتخاراتی رونمایی و پرده‌برداری کرده‌اند!
در کنار همه این اقدامات، پیدایی دست حمایت صهیونیست‌ها از گروه‌های افراطی تروریستی چون داعش وجه دیگری از ماهیت جنایت‌پرداز غاصبان سرزمین‌های اسلامی را به تصویر می‌کشد و همه اینها در سکوت و حمایت شماری از حاکمان دولت‌های جهان اسلام بویژه سعودی‌ها رخ می‌دهد؛ سعودی‌هایی که بی‌تفاوتی آنان نسبت به سرنوشت مسلمین و بغض و کینه‌شان نسبت به ایران حتی آنان را به بی‌آبرویی روابط آشکار و مناسبات گسترده با صهیونیست‌ها واداشته است.
بدین ترتیب می‌توان شاهد مثلثی از جنایت‌پیشگی بود که هر آن قادر است ظهور و بروزی چون رخداد سحرگاه جمعه دوما داشته باشد.
در راس این مثلث رژیم صهیونیستی عاملیت 2 ضلع دیگر یعنی غرب به رهبری آمریکا و ارتجاع به سرکردگی سعودی‌ها را بر عهده دارد و این کودکانی چون علی شیرخواره هستند که باید مکافات سکوت جهانی در برابر جنایت‌پیشگی و انتقامجویی جانیان صهیونیست را به شکل شعله‌های آتش با گوشت و پوست خود پذیرا باشند.

محمدرضا کردلو: براساس آخرین سرشماری نفوس و مسکن در سال نود، 21446783 نفر یعنی نزدیک به 30 درصد جمعیت ایران را روستاییان تشکیل می‌دهند. با یک حساب سرانگشتی آنها حالا و در سال 94 نزدیک به 25میلیون نفر از جمعیت کل ایران را تشکیل می‌دهند. روستاییان همواره نقش مهمی در توسعه و پیشرفت کشور ایفا کرده‌اند. از همان کلاس اول ابتدایی در همه کتاب‌ها روستاییان برای دانش‌آموزان، جماعتی مورد احترام، باشخصیت، مهربان و فداکار تصویر شده‌اند. قهرمانانی که خیلی‌ها آرزو می‌کرده‌اند شبیه آنان باشند؛ دهقان فداکار یک نمونه‌اش. خیلی‌ها هنوز تلاش وی را ارج می‌نهند. قهرمان‌های ایرانی غالبا روستازاده هستند. حضور برخی از آنها تغییرات گسترده‌ای را در تاریخ معاصر ایران به وجود آورده است. رئیسعلی‌ها، میرزاکوچک‌خان‌ها، شخصیت گرانسنگی چون حضرت امام خمینی(ره) و بسیاری از شهدای دفاع مقدس و افرادی که از موثرین در انقلاب هستند، همه در روستا به دنیا آمده‌اند و سال‌های ابتدایی زندگی خود را در کوچه پس‌کوچه‌های روستاهایشان گذرانده‌اند. روستاها اما از جهات متعدد در آبادانی کشور تاثیرگذار بوده‌اند. برای مثال خودکفایی جمهوری اسلامی در برخی محصولات کشاورزی و قدرت صادرات، از مولفه‌های توانمندی روستاهاست که طبیعتا موجبات توان و اقتدار کشور را نیز فراهم کرده است.
مقدمه‌ای که درباره روستا گفته شد، شاید بسیار بسیار کمتر از آنچه در واقعیت وجود دارد، به اهمیت روستا اشارتی کرده باشد اما غرض سخن دیگری است.
یک هفته‌نامه ناآشنا، چند روز پیش با افتخار در یکی از صفحات خود جمله‌ای از آقای هاشمی- که اخیرا اعلام کاندیداتوری برای خبرگان نیز کرده است- را تیتر کرده بود که از چند جهت قابل تامل، مداقه، بررسی و البته روانشناسی سیاسی است. هاشمی‌رفسنجانی که در 81 سالگی قرار دارد در گفت‌وگو با نشریه‌ای گفته است: دیروز در کوچه‌های روستایشان می‌گشتند، امروز انقلابی شده‌اند!
این جملات در ادبیات آقای هاشمی و برخی افراد نزدیک به دولت مسبوق به سابقه است. مواجهه اخیر ایشان با روستا-که در ادبیات و فرهنگ ایرانی نماد پاک‌ترین مناسبات و سالم‌ترین زندگی‌هاست- عجیب و البته توهین‌آمیز است و مخاطبان این جمله را آزار خواهد داد. همانطور که گفته شد، بسیاری از شخصیت‌های تاثیرگذار تاریخ چندصد سال اخیر ایران و بسیاری از قهرمانان ایرانیان از جامعه‌ای روستایی برخاسته بودند. جامعه‌ای که اتفاقا در «انقلابی بودن» نیز پیشرو بوده است، همانطور که امروز در فهم شرایط و آنچه «بصیرت» خوانده می‌شود، پیشرو است. در بسیاری از روستاها پیش از آنکه انقلابیون در شهر «شاه» را فراری دهند، «خان»‌ها را فراری داده بودند و روستا را حتی پیش از انقلاب با موازین انقلابی اداره می‌کردند.
توهین اخیر و این نگاه از بالا به پایین و آزاردهنده امروز موجب ناراحتی جامعه روستایی شده است. کسانی که هم دیروز و هم امروز در کوچه‌های روستایشان می‌گشتند، می‌گردند و خواهند گشت و انقلابی هم بوده‌اند، هستند و خواهند بود. کسانی که در این 37 سال بعد از انقلاب یک انتخابات را جا نینداخته‌اند، در همه راهپیمایی‌ها حضور یافته‌اند، هرجا آقا و امامشان گفته پای کار بوده‌اند و هزار هزار کار برای انقلاب کرده‌اند، در روزهای مقاومت، به جای تفریح رفتن مقاومت کرده‌اند، در روزهای موسوم به سازندگی کمترین سهم از آبادانی را داشته‌اند و صبر کرده‌اند، در روزهای ادعای توسعه سیاسی در شهر، روستایی‌ها فارغ از دغدغه‌های دوروزه دنیای قدرت در شهر، ایران را در گندم خودکفا کردند، 88 وقتی فتنه دامن تهران را گرفته بود، مردم روستا فتنه را حتی به مرز روستاهایشان راه ندادند و امروز با اینکه بیشترین حدنصاب مشارکت در انتخابات را دارند، کمتر کسی از مسؤولان دولتی سری به آنها می‌زند. اینها را پیرمردی که دست‌هایش از بیل زدن زیادی برای کشاورزی در روستا پینه بسته است، هم تایید می‌کند. پیرمردی که به جهادگران بسیجی گفته بود: «مرد سازندگی شمایید نه آن آقایی که ادعایش را داشت و حتی یکبار یک نفر از دولتش تا چند ده کیلومتری روستای ما هم نیامد».
در روزهای توهین و تخریب اگرچه زیاد می‌شنویم از این حر‌ف‌ها اما باکی نیست، می‌گذرد! چند روز پیش بنده خدا بهنوش بختیاری را هم به باد توهین گرفته بود یکی از این روزنامه‌های بزک‌کننده آمریکا و موافق آقای سردار سازندگی! که چرا گفته است بالای چشم توافق ابروست! او را و بقالی و سلمونی را هم  به لیست آن استاد(!) دانشگاه اضافه کرده‌اند که قبل‌تر گفته بود راننده تاکسی‌ها و لبوفروش‌ها حرف نزنند. نمی‌دانم بهنوش بختیاری روستایی است یا نه، اما قطعا او هم بسان بسیاری از ایرانیان احترام خاصی برای روستاییان قائل است. ‌ای‌کاش همه روستایی باشند.‌ ای‌کاش روستایی باشیم اما ادب داشته باشیم. روستایی باشیم اما احترام سرمان بشود. ای‌کاش روستایی باشیم اما به حکم قانون نگوییم «پدرسوخته‌بازی» یا اگر رای نیاوردیم بگوییم «مردم بریزند تو خیابونا». ‌ای‌کاش روستایی باشیم. خوشا به حالت‌ ای روستایی...!