|
نگاهی به نامزدهای چهره سال هنر انقلاب اسلامی
رد پای آقا مرتضی
محسن شهمیرزادی: رملهای فکه حاصلخیزند، اما نه برای علف و گیاه و درخت! مینهای فکه پای سیدمرتضی آوینی را میطلبید تا خون او نهال هنرمند انقلابی را سبز کند. شهادت آوینی برگی دیگر از زندگیاش گشود و راهش، شاهراه جوانانی شد که در هنر انقلاب دنبال صاحب مکتبی میگشتند. وداع آوینی از زمین، بهانهای شد تا روز هنر انقلاب ماندگار شود و به همین بهانه چند سالی است چهره هنر انقلاب از میان هنرمندان اثرگذار انقلابی که در آن سال فعالیت چشمگیری داشتند، معرفی میشود. امسال نیز 5 هنرمند از میان هنرمندان انقلابی نامزد این جایزه شدهاند تا در پایان چهره سال هنر انقلاب اعلام شود. ارسال به دوستان
درباره فیلم سینمایی «فراری» ساخته علیرضا داوودنژاد
چگونه یک فیلم دمده را به فیلمی بهروز تبدیل کنیم؟
حسین ساعیمنش: اگر بخواهیم بر مبنای سر و شکل فیلم صحبت کنیم، ظاهراً «فراری» اثری نیست که بشود از آن دفاع کرد؛ فیلم لوکیشنهای محدودی دارد و اغلب ماجرا در پیکان قراضه یک راننده آژانس میگذرد که با دختر غریبهای در شهر میچرخند و چند دقیقه یک بار، یکی، دو نفر به جمعشان اضافه میشوند و کمی بعد میروند. تصاویر فیلم هم به هیچ وجه چشمگیر نیست و حتی در بعضی موارد آزاردهنده است (تصاویر پسزمینه در اغلب نماهایی که دوربین در ماشین است) و به لحاظ بصری هم «فراری» را تبدیل به فیلم درگیرکنندهای نمیکند. بازی ترلان پروانه هم (به عنوان کسی که نیمی از بار بازیگری فیلم را به دوش میکشد) بیش از آنکه نشاندهنده جزئیات و مشخصات رفتاری کاراکتر باشد، نشاندهنده تلاش قابل توجهی است که برای بازی در این نقش شده. خود ایده مرکزی هم که در نگاه اول، بستر کاملا آمادهای است برای اینکه انبوه اعتراضهای مرتبط با اختلاف طبقاتی در دلش بگنجد و هر لحظه به رخ کشیده شود. خب! باید اعتراف کرد که فیلمی با این ویژگیها براحتی نمیتواند مخاطب را جذب کند و اگر کسی قبل از تماشای آن چنین توصیفاتی را دربارهاش بشنود ممکن است به کلی قید دیدنش را بزند. اما «فراری» در نهایت فیلم قابل قبولی است در حالی که باز هم همین ویژگیها را دارد. مهمترین علتش را هم باید در شخصیتپردازی و دیالوگنویسی مناسبی که در فیلمنامه موجود بوده، جستوجو کرد. «فراری» موفق میشود با یک شیب ملایم که توسط همین دیالوگهای معمولی و البته فکرشده ایجاد شده، مخاطبش را وسط موقعیت اصلی فیلم قرار دهد و حتی مهمترین ضعفش را (اینکه اصلا چرا تنابنده تصمیم میگیرد کل روز را با یک دختر ناشناس بگذراند؟ فقط به خاطر اینکه به حاجی نشان دهد بیرون چه خبر است؟) لااقل تا لحظات پایانی فیلم بپوشاند. نتیجه این میشود که بعد از مدتی بدون اینکه اصلا متوجه این روند شده باشیم (جز در لحظات بسیار کمتعدادی که در دل فیلم جا نیفتاده و ارتباطمان با آن را مختل میکند، مثل حضور شخصیت سیما تیرانداز)، خودمان را وسط ماجرا میبینیم و متوجه میشویم که بتدریج این دو شخصیت برایمان مهم شدهاند و علاقهمند شدهایم که پایان کار آنها و عاقبت این جستوجو را ببینیم و دیگر سر و شکل کهنه فیلم برایمان اهمیت چندانی ندارد و اذیتمان نمیکند. نتیجه مهمتر اما این است که «فراری» در نهایت میتواند تجربهای مانند شخصیت تنابنده را برای مخاطبش رقم بزند و دقیقا به همین دلیل از آن وجه نچسب اجتماعی که بشدت امکان بروز داشت، خلاص شود و در عین حال، آن دغدغههای اجتماعی مورد نظرش را هم به آرامی و در طول فیلم در مخاطبش تهنشین کند به طوری که تقریبا در هیچ لحظهای این وجه فیلم به قدری پررنگ نشود که توجه ویژه مخاطب را به خودش جلب کند و از فضای غالب فیلم بیرون بزند. به این ترتیب، «فراری» با تمام ایرادهایش و بهرغم اینکه فیلم کوچک و بیسروصدا و ظاهراً دمدهای است، به چیزی بیش از «قدم رو به جلو»ی فیلمساز نسبت به «روغن مار» تبدیل میشود و میتواند به عنوان فیلمی که دغدغه اجتماعیاش را به شکل درستی عرضه میکند، الگوی فیلمهای ظاهراً اجتماعی و گلدرشت باشد و بار دیگر این نکته نسبتا فراموش شده را یادآوری کند که برای ساخته شدن فیلمهای همدلیبرانگیز و درگیرکننده، هنر بدون خودنمایی فیلمنامهنویس و نگاه صمیمانه کارگردان به شخصیتهایش، خیلی مهمتر از حرفهای مهم و دغدغههای جهانی، و خیلی ضروریتر از ایدههای حیرتآور و بیبدیل است. ارسال به دوستان
نادر طالبزاده:
نسل جدید مستندساز نگاه آوینی را دنبال میکند
نادر طالبزاده، پژوهشگر و مستندساز کشورمان از جمله دوستان و چهرههای نزدیک به شهید سیدمرتضی آوینی است که در دوران پس از شهادت او نیز سعی کرد ادامهدهنده راه این شهید بزرگوار در عرصه فرهنگ و هنر باشد. به گزارش «وطنامروز»، طالبزاده به تازگی در گفتوگو با فارس درباره ادامه روند تولید آثاری با نگاه حقیقتجویانه شهید آوینی در این سینما، گفت: روند جدیدی در مستندسازی ایجاد شده است که گاهی فکر و کارشان تاثیر وضعی در تغییر قوانین دارد و موضوعات مختلفی را دنبال و مطالبه میکند که سوژه برنامههای تلویزیونی هم میشود. حیات و فعالیت نسل جدید اتفاق مبارکی است و به عقیده من، این نسل تحولی در مستندسازی ایجاد کردند. طالبزاده در پاسخ به این سوال که چه چیزی باعث افسوس از نبود آوینی برای اوست، گفت: در زمان حیات آقای آوینی کسی متوجه نبود که با خود ایشان مصاحبه کند. به عنوان فردی که آثار «روایت فتح» را ساخته هیچ مصاحبه تلویزیونی وجود ندارد و این مایه تأسف است. متاسفانه یک دقیقه هم از ایشان مصاحبه نداریم و این یکی از خسرانها و افسوسهای ما است. ارسال به دوستان
حسن روحالامین:
شهدای مدافع حرم را «بیسر» کشیدم چون گمنام هستند
«حسن روحالامین» هنرمند نقاش که جدیدترین اثر خود را به شهدای مدافع حرم اختصاص داده است، گفت: در این نقاشی شهدای مدافع حرم را «بیسر» کشیدم، چون گمنام و مظلوم هستند. به گزارش «وطنامروز»، حسن روحالامین، نقاش عاشورایی کشورمان در تازهترین اثر خود با عنوان «گمنامترین مدافعان وطن» به موضوع مظلومیت شهدای مدافعان حرم پرداخته است. روحالامین در گفتوگو با فارس در ارتباط با این اثر و مراحل خلق آن گفت: خلق این نقاشی 4 روز زمان برد و با تکنیک دیجیتال کار شده است. این کار راجع به مدافعان حرم است و علت بیسر بودنشان، گمنام بودن بعضی از آنهاست و حتی پیکر برخی باز نمیگردد. احساس میکنم فتنه آنقدر زیاد شده که تلاش میشود خط مظلومیت شهدای مدافع حرم با شبهات و اخبار غلط پاک شود. بنابراین احساس کردم این حقیقت باید تبیین شود. بر اساس این گزارش، روحالامین فارغالتحصیل دانشکده هنر دانشگاه شاهد است و پایاننامهاش حول موضوع عاشورای حسینی است، به همین دلیل بیشترین تابلوهایی که تاکنون کشیده، مفهوم عاشورایی دارد. ارسال به دوستان
اخبار
بهترین مستند کوتاه جشنواره سینماحقیقت در «به اضافه مستند» ارسال به دوستان
اخبار
نخستین اکران مردمی «به وقت شام» در پایتخت ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|