دوم شدن در گروه آن هم بعد از عراق در تهران، حسابی پایه‌‌های صندلی مربیگری زلاتکو کرانچار را متزلزل کرد. تیم‌ملی فوتبال المپیک ایران که بعد از 4 دهه همچنان به دنبال شکستن طلسم صعود است، این‌بار موفق به عبور از مرحله مقدماتی رقابت‌ها در تهران شد اما عملکرد
نه چندان امیدوارکننده این تیم نشان داد رسیدن به این هدف چندان آسان نخواهد بود. تیم امید در تهران و با حمایت نسبی هوادارانش با استفاده از امتیاز میزبانی برابر تیم‌‌‌هایی مثل یمن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، ترکمنستان و عراق قرار گرفت اما در نهایت با احتساب گل زده بیشتر در رقابت با سایر تیم‌‌های 7 امتیازی به عنوان یکی از تیم‌‌های دوم برتر مجوز صعود به دور نهایی رقابت‌ها را کسب کرد. با این وجود نمایش امیدها در این مسابقات به‌رغم حضور بازیکنانی مستعد و تاثیرگذار به مراتب پایین‌‌‌‌‌‌تر از حد انتظار بود. در واقع باید پذیرفت که نمایش تیم امید در 3 بازی مرحله مقدماتی نشانی از یک تیم مدعی برای رقابت با قدرت‌‌های فوتبال آسیا و صعود به المپیک نداشت. با وجود انجام 8 مسابقه تدارکاتی و حضور در تورنمنت قطر، همچنین دیدار با تیم‌‌های ملی المپیک عمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اردن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، سوریه و بازی‌‌‌هایی که حداقل برای حضور در مسابقات این مرحله برنامه تدارکاتی مناسبی به نظر می‌رسید، در بازی‌‌های تیم امید نشانی از هماهنگی و برنامه‌‌های تاکتیکی مناسب دیده نمی‌شد. امیدها در نزدیک شدن به دروازه حریف شتابزده و بی‌هدف نشان می‌دادند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در مقابل عملکردی متزلزل در خط دفاع داشتند که نشان می‌داد هارمونی تاکتیکی لازم در این تیم ایجاد نشده است. تردیدی در پیشینه درخشان کرانچار و کارنامه قابل دفاع او بویژه با هدایت تیم‌ملی کرواسی یا قهرمانی در فوتبال باشگاهی ایران وجود ندارد، با این وجود به نظر می‌رسد این انتخاب برای تیم‌ملی امید ایران چندان نتیجه‌بخش نبوده؛ باید پذیرفت که در این تیم فعلا  نشانی از مدعی قدرتمند صعود دیده نمی‌شود. بازی‌‌های نهایی دور مقدماتی دی ماه سال 98 در تایلند با حضور 16 تیم برتر آسیا برگزار می‌شود و سید‌‌‌بندی رقابت‌ها نشان می‌دهد تیم امید ایران کار بسیار سختی برای صعود به مرحله نهایی و قرار گرفتن در بین 3 تیم برتر این رقابت‌ها دارد. گمانه‌زنی‌‌‌هایی در فضای رسانه‌ای درباره احتمال تغییرات در کادر فنی تیم امید مطرح شده که البته تاکنون مورد تایید یا تکذیب قرار نگرفته اما به نظر می‌رسد رویکرد فدراسیون فوتبال در این‌باره باید تغییر کند و به دنبال ایجاد فضای متفاوتی برای صعود به مرحله نهایی رقابت‌ها باشد؛ تیمی که از انسجام تاکتیکی و طراوت مورد نیاز برای رقابت با قدرت‌‌های فوتبال آسیا برخوردار باشد و به این طلسم طولانی پایان دهد. زلاتکو کرانچار در شرایطی با فدراسیون فوتبال ایران قطع همکاری خواهد کرد که اسفندماه گذشته قبل از فیفادی‌‌های ماه مارس 2019 شایعاتی به گوش می‌رسید مبنی بر اینکه او به صورت موقت هدایت تیم‌ملی بزرگسالان را به عنوان جانشین کی‌روش در دست خواهد گرفت اما نه این اتفاق افتاد، نه همکاری زلاتکو با ایران دوامی خواهد داشت که این رویا برای او محقق شود.

زینب حاجی‌حسینی: وزیر ورزش برای تغییرات و جابه‎جایی‌های مدیریتی مورد نظر وزارت متبوع خود در سال ۹۸ دست به کار شده است. وی در نخستین اقدام برای مدیریت دفتر فنی و نظارت بر طرح‌ها و اماکن ورزشی تعیین تکلیف کرد.
اگرچه از مجموع معاونت‌های وزارت ورزش، یک معاونت ماه‌هاست که با سرپرست اداره می‌شود و یک معاونت هم اصلاً مسؤولی ندارد اما تصمیم‌گیری برای تعیین تکلیف مدیریتی در این وزارتخانه از دفاتر زیر مجموعه آغاز شده است.
مسعود سلطانی‌فر در نخستین تصمیمی که برای تغییر و جابه‌جایی مدیریتی در سال جاری و در ساختمان وزارت ورزش داشت، اقدام به انتصاب مدیر برای دفتر فنی و نظارت بر طرح‌ها و اماکن ورزشی کرده است. بر این اساس «خسرو ارتقایی» که سرپرستی فرمانداری کرج را در کارنامه دارد، به عنوان مشاور وزیر و مدیر این دفتر منصوب شده است. وی در نشست اخیر شورای معاونان وزارت ورزش به صورت رسمی معرفی شد. پیش از این «روزبه زورقی» سرپرست دفتر فنی و نظارت بر طرح‌ها و اماکن ورزشی بود. وی بهمن‌ماه سال ۹۶ با حکم مسعود سلطانی‌فر به عنوان سرپرست این دفتر معرفی شد. اگرچه هفته گذشته با حکم وزیر ورزش، «افشین ملایی» به عنوان سرپرست فدراسیون ورزش‌های همگانی جایگزین «علی مجدآرا» شد اما انتخاب ارتقایی برای دفتر فنی و نظارت بر طرح‌ها و اماکن ورزشی نخستین اقدامی است که مسعود سلطانی‌فر در رابطه با ساختمان وزارت ورزش و تعیین تکلیف مدیریتی آن برای سال ۹۸ انجام داده است. بدین ترتیب انتظار می‌رود بزودی برای معاونت‌های بلاتکلیف این وزارتخانه هم تصمیم‌گیری شود. معاونت امور بانوان وزارت ورزش از آذرماه سال گذشته با سرپرست اداره می‌شود. «زهرا موسوی» سرپرست این معاونت است. پیش از این مسؤولیت امور بانوان در وزارت ورزش بر عهده «فریبا محمدیان» بود اما وی به خاطر بازنشسته بودن کنار گذاشته شد اگرچه کماکان در ساختمان وزارت ورزش رفت و آمد دارد.
معاونت پارلمانی، حقوقی و امور استان‌های وزارت ورزش هم اصلاً مسؤولی ندارد. «امیررضا خادم» عهده‌دار مدیریت در این معاونت بود اما وی اسفندماه سال گذشته به قصد ورود به انتخابات فدراسیون کشتی و پس از ۵ سال از این معاونت کناره‌گیری کرد.

روز گذشته مسؤول حقوقی فدراسیون فوتبال نسبت به اظهارات کارلوس کی‌روش واکنش نشان داد.
بحث مطالبات کارلوس کی‌روش از فدراسیون فوتبال طی روزهای اخیر به سوژه اصلی در فدراسیون فوتبال تبدیل شده و سرمربی سابق تیم‌ملی فوتبال ایران در آخرین اظهار نظر خود اعلام کرده از فدراسیون فوتبال ایران بابت طلب 900 هزار دلاری خود شکایت خواهد کرد.
این در حالی است که مهدی تاج و مسؤولان فدراسیون مدعی هستند مطالبات کی‌روش از طریق AFC پرداخت شده و مشکلات تحریم‌ها باعث شده این مبلغ هنوز به حساب کی‌روش نرفته باشد.
صفی‌الله فغان‌پور، مسؤول امور حقوقی فدراسیون فوتبال در گفت‌وگو با فارس، در این باره گفت: هنوز هیچ نهاد رسمی از فدراسیون فوتبال مدارکی دال بر عدم پرداخت مطالبات کی‌روش درخواست نکرده است. ما اسناد و مدارکی داریم که مطالبات وی را پرداخت کردیم ضمن آنکه هنوز شکایت رسمی به فدراسیون فوتبال از این مربی نرسیده است.
وی افزود: کی‌روش معمولا برای چیزی که می‌خواهد مصاحبه می‌کند و احساسات مردم را تحریک می‌کند ولی ما آمادگی این را داریم به هر مرجع رسمی که لازم باشد مدارک پرداخت مطالبات کارلوس کی‌روش را ارائه کنیم. نه‌تنها کی‌روش، بلکه هر شخصی ادعا می‌کند طلبی از فدراسیون فوتبال دارد مدارک آن را ارائه کند، مطمئنا اگر این مطالبات پرداخت نشده باشد آن را پرداخت می‌کنیم.
مسؤول امور حقوقی فدراسیون فوتبال در پایان صحبت‌های خود تاکید کرد: مطالبات کی‌روش 900 هزار دلار بوده که پرداخت شده است، اگر او طلب دیگری دارد باید به ما اعلام کند. شاید او تصور می‌کند به خاطر تاخیر در مطالباتش باید از ما سود بگیرد یا فدراسیون به او خسارت بدهد. همانطور که اشاره کردم هنوز مرجعی رسمی شکایت کی‌روش یا درخواست او را به ما ابلاغ نکرده است.

زهره فلاح‌زاده: «بهنام منجزی» ورزشکار «MMA»کار ایرانی که مدتی است در خارج از کشور تمرین می‌کند، در 9 تورنمنت این مسابقات توانسته به پیروزی دست پیدا کند و اگر در دهمین تورنمنت هم پیروز شود، برای نخستین‌بار یک ایرانی کمربند طلایی این مسابقات را
از آن خود می‌کند که این اتفاق برای کشور ما افتخار بزرگی محسوب می‌شود. همین پیروزی‌های پی در پی در مسابقات MMA باعث شد این ورزشکار برای شرکت در UFC- بزرگ‌ترین تورنمنت هنرهای رزمی ترکیبی- هم دعوت شود که آرزوی هر ورزشکار MMA کاری است. این اتفاق هم برای نخستین‌بار برای یک ایرانی رخ داده و این ورزشکار امیدوار است بتواند در UFC هم با پرچم ایران افتخار کسب کند. منجزی پسر اهوازی که عمدتاً در خارج از کشور و در چین تمرین می‌کند، به گفته خودش هزینه‌هایش را از جیب می‌دهد. او می‌گوید هزینه ورزشکاران ایرانی که در این رشته به مبارزه می‌پردازند به عهده اسپانسرهای آنهاست اما ‌او نه اسپانسری دارد و نه حامی! منجزی به دلیل سیلی که در شهرش اهواز آمد، از چین به ایران سفر کرد تا به خانواده خود کمک کند. خانه منجزی را آب برده و او مجبور شده خانواده‌اش را در منطقه امنی اسکان بدهد. او می‌گوید پدرش را ۴ سالی می‌شود که ندیده است و این مدتی هم که در ایران حضور دارد، سخت مشغول تمرین کردن است به همین دلیل نتوانسته با پدرش دیداری داشته باشد. منجزی پنجشنبه راهی چین می‌شود تا برای مسابقات UFC ثبت‌نام کند. این مسابقات در ماه سپتامبر برگزار می‌شود. او روزی ۸ ساعت بدون مربی تمرین می‌کند و آرزویش رسیدن به مقام اولی در این تورنمنت بزرگ است.
جایزه نفر اول در این تورنمنت نقدی است و اگر ورزشکاری در فینال و در راند اول حریف خود را ناک اوت کند، مبلغ بیشتری هم دریافت می‌کند.
شاید کمتر کسی اسم بهنام منجزی را شنیده باشد اما او سابقه حضور در تیم‌ملی ووشو را هم دارد. به گفته خودش، از وقتی در مسابقات MMA شرکت کرده، دیگر علاقه‌ای به کار در رشته ووشو ندارد. او معتقد است در رشته ووشو آنطور که باید، دیده نشد و از سویی این ورزش برای او سقف آرزویی ندارد.

صادق فرامرزی: بررسی هر حادثه ناگوار انسانی یا طبیعی بدون چشم داشتن به نسبت میان آن پدیده و فرهنگ عمومی، ما را محکوم به محدود شدن در جنبه خبری آن می‌کند، به عبارت ساده‌تر اگر زمانی که از یک حادثه سخن می‌گوییم آن را در ظرف زمانی و مکانی آن که محیط را شکل می‌دهد، تعریف نکنیم، آنچه رخ می‌دهد تنها انتقالی خام از نحوه رخداد آن حادثه است. برای مثال با نگاهی گذرا به انبوه جنگ‌های رخ داده در تاریخ با این مساله مشترک مواجه می‌شویم که در هر جنگ تعدادی کشته، تعدادی زخمی، طرفی پیروز و به ناچار طرفی مقهور شده اما در ظرفی کلان‌تر هر کدام از این جنگ‌ها حامل الگویی ارزشی از نوع مواجهه ملل با پدیده‌ای نسبتا مشابه است. بر این اساس هرگاه با پدیده‌های حادث شده در محیط‌های گوناگون برخوردی غیرمقایسه‌ای و بدون نظر به الگوی ارزشی حاکم بر آن داشته باشیم، راهی جز آن برای‌مان نمی‌ماند که با وقایع در حد اخباری حامل اطلاعاتی خنثی و نه گزاره‌ای اجتماعی مواجه شویم.
قرار گرفتن جامعه ایران در میان تعداد قابل‌توجهی بحران انسانی و طبیعی در مدتی کوتاه و همزمان شدن این حوادث با اتفاقات مشابه خارجی را می‌توان صورت‌مساله‌ای قابل توجه در بررسی الگوی رفتار اجتماعی اقشار مختلف جامعه دانست. نگاهی کوتاه به واکنش گروه‌های مرجع اجتماعی و سیاسی در مواجهه با وقایع گوناگون از قبیل سیل اخیر، زلزله سرپل ذهاب، سقوط هواپیما در مسیر یاسوج، حادثه رانندگی در دانشگاه علوم و تحقیقات، آتش‌سوزی پلاسکو و... بخوبی می‌تواند ما را با الگویی از واکنش‌های گوناگون در زمان حادث شدن حوادث مواجه کند. تعبیر کردن حوادث تلخ به جبری طبیعی برای محاکمه ملتی که از ابتدا ظلم‌ستیز بوده، تبدیل کردن بطن حوادث به حاشیه‌ای برای دوقطبی‌سازی سیاسی و اجتماعی، گواه قرار دادن تلفات انسانی در هر حادثه‌ای به عقب‌ماندگی مقابل غرب و در نهایت تبدیل کردن واکنش‌های انسانی به وجود آمده در هر کدام از این حوادث به میدانی برای مقابل هم قرار دادن مردم و حاکمیت سیاسی وجه مشترک بخش عمده‌ای از واکنش‌های یک طیف سیاسی و اجتماعی در سال‌های اخیر بوده است.
برای مثال نوع مواجهه با حادثه آتش‌سوزی ساختمان پلاسکو و تبدیل کردن علل بروز این حادثه به دوگانه‌های سیاسی و پیش کشیدن انتظاراتی در این مدار که اگر چنین آتش‌سوزی گسترده‌ای در کشوری دیگر اتفاق می‌افتاد براحتی مهار می‌شد را می‌توان مشتی نمونه خروار در این زمینه دانست که در نهایت باعث تعریف جامعه ایرانی به عنوان جامعه جبرا محکوم به شکست به علت زمامداری یک جناح در مقابل جامعه‌ای مطلقا شادکام در دنیای خارج از وطن می‌شود.
حادثه آتش‌سوزی «کلیسای نوتردام فرانسه» هر چند به عنوان حادثه‌ای مستقل از سایر حوادث مشابه خود می‌تواند مورد بررسی قرار گیرد اما نمونه‌ای کامل از قیاس یک واقعه تلخ میان یک کشور و کسانی بود که آن کشور را به مثابه حکومتی از همه ایده‌آل‌های مدیریتی شناخته و می‌شناسانند. ریزش یکباره بنایی که فراتر از وسعت و موقعیت خود واجد ارزشی از سرمایه فرهنگی و تاریخی یک ملت محسوب می‌شود در حالی رخ داد که حتی این تاثر جمعی نیز موجب یکدلی و همدلی اجتماعی و نه تعمیق شکاف‌های اجتماعی و سیاسی شد. مقایسه واکنش‌ها مقابل این حادثه تلخ با مورد مشابه آن در آتش‌سوزی یکی از قدیمی‌ترین ساختمان‌های تجاری تهران که یادگاری از میراث گذشته بود، ما را با یکی از الگوهای قابل تامل در بررسی نسبت میان ارزش‌های حاکم میان یک کشور با شیفتگان آن مواجه می‌کند. تجربه تلخ واکنش‌های سوءاستفاده‌گرانه از آتش‌سوزی ساختمان پلاسکو که در نهایت فراتر از یک تسویه‌حساب سیاسی، به سرمایه اجتماعی دولت- ملت ایران ضربه وارد کرد و بعد از آن بارها در دیگر حوادث تلخ تکرار شد، نمونه‌ای گویا و زنده از این پیش‌فرض است که میان استاندارد رفتاری موجود در یک گروه سیاسی با استانداردهای گفتاری آن که عمدتا با مصداق ملل توسعه‌یافته طرح می‌شود شکافی عمیق وجود دارد.
مبتلا شدن به خودانتقادی کاذب (سرزنش ملی) و قیاس وقایع به گونه‌ای که رخداد هر حادثه‌ای را نتیجه‌ یک سرنوشت جمعی شکست‌خورده می‌پندارد را تقریبا می‌توان به اندازه‌ای مشابه خودشیفتگی ملی، سبب خسران دانست، که اگر در این خودشیفتگی نقایص به چشم نمی‌آید، در حالت سرزنش ملی مسیر هرگونه اصلاح مدیریتی و ساختاری بسته می‌شود. آتش‌سوزی کلیسای نوتردام، آتش‌سوزی جنگل‌های کالیفرنیا و مواردی از این دست هر چند نمی‌تواند شاهدی برای توجیه حوادث مشابه و نقش عوامل انسانی در آن شود اما جلوه‌ای از فروریختن تصور کاذب نسبت به یک جهان بیرونی بی‌عیب و ایراد است که بارها در جریان دوگانه‌سازی‌های اجتماعی و سیاسی پس از بحران‌ها تصویر شده است. یک بار فکر کنید بنایی تاریخی با پیشینه چند قرن در کشور ما به چنین شکل تراژیکی در آتش می‌سوخت، آیا فضای مریض ناشی از سرزنش ملی فرصت آن را می‌داد که با آن به عنوان حادثه‌ای تلخ در جهت اصلاح نحوه مراقبت از دیگر آثار باستانی برخورد شود یا سایه شوم تبدیل آن به خوراکی سیاسی برای رقابت انتخاباتی آن را تبدیل به آتش‌سوزی بزرگ‌تری در مناسبات اجتماعی مردم می‌کرد؟