|
یادداشتی بر مجموعه شعر «راوی باش» محسن ناصحی
راه میانه رو به بالا!
وارش گیلانی: مجموعهشعر «راوی باش» محسن ناصحی یک مجموعه غزل 107 صفحهای است که 43 غزل دارد و 16 رباعی. این مجموعه را نشر جمهوری چاپ و منتشر کرده که از ناشران حرفهای در حوزه شعر بوده و در کل و شاید هم بیشتر به چاپ اشعار آیینی و مذهبی همت دارد؛ اشعاری که بیشتر از جانب شاعران جوان دوستدار انقلاب و مذهب، در فضای تازه و نویی سروده شده است. البته در این میان سهم اشعار نوکلاسیک مذهبی خیلی بیشتر از اشعار نوی مذهبی است. ارسال به دوستان
نگاهی به مجموعه شعر «چاپ بیروت» سروده علی داوودی
نثر با شعر سپید!
رضا خندان: مجموعه شعر «چاپ بیروت» در هیبت و جلد بسیار ویژه و کاغذ چشمنوازش، براستی چاپ بیروت را تداعی میکند؛ البته بیروت امروزی و جدید را که اصالت نوع چاپش را هنوز حفظ کرده است. این کتاب را انتشارات شهرستان ادب با ابتکاری جالب به چاپ رسانده است. اخیراً این ناشر ابتکارهای دیگری هم روی مجموعههای دیگر پیاده کرده که جالب است و گاه آنقدر جالب که تاثیر روانیاش سبب میشود مخاطب و بیننده را برای خواندن محتوای کتاب حریص کند! این ناشر نسبت به گذشته حرفهایتر عمل کرده، علاوه بر چاپ مجموعه شعرهای بیشتر و تلاش در ایجاد کمیت، بر کیفیت کار و کارایی خود نیز افزوده است. این انتشارات علاوه بر کارهای فرهنگی مناسب یک ناشر حرفهای، در کنار چاپ مجموعه شعرهای جوانان گمنام و کمنام، چاپ کتابهای شاعران مطرح و برجسته و شاخص را نیز در دستور کار خود دارد. با مراجعه به سایت این انتشارات، از امکاناتی که در اختیار مخاطبان خود قرار داده مطلع خواهید شد. مجموعه شعر «چاپ بیروت» علی داوودی در 84 صفحه، در بهار 1397 چاپ شده و شعرهای سپید این شاعر را دربردارد؛ شاعری که تا حالا و در طول عمر نزدیک به 50 سالهاش، نهتنها به شاعر شعر سپید مشهور نبوده و نیست، بلکه به شاعری که همچون خیلی از شاعران، شعر سپید هم میگوید، شناخته شده نیست. جامعه ادبی علی داوودی را بیشتر با غزلهایش میشناسند؛ غزلهای که میخواهد نو شدن و نوگرایی را تجربه کند، اگرچه اغلب در عمل نوعی میانهروی را تجربه میکند؛ یک نوع میانهروی که البته تر و تازگیاش را به رخ میکشد. در نقد و یادداشتی که بر مجموعه غزل اخیرش نوشتم، به این نکته تقریباً اشاره کردم. شعرهای «چاپ بیروت»، شعرهای سفر است. شعرهای سفر یعنی شاعری به تنهایی یا با همسفرانی راهی سفر میشود تا در کنار تفریح و تفرج، از طبیعت و بناها و مناظر و در کل زیباییهای شهرها و مکانهای گوناگون الهام گرفته، آن لحظه را با شعر ثبت کند اما غافل از اینکه الهام یک اتفاق است و معمولاً با قصد آدمی حاصل نمیشود، مگر در مواقعی که این مواقع استثنایی است. این کار در دهههای قبل توسط چند تن از شاعران امروز تجربه شده است اما از آنجا که در «سفرسرودها»، همواره یک نوع آگاهی بر شاعر حاکم است، اغلب سبب مصنوعی شدن اشعار میشود، اگرچه با ورود واژههای جدید، بهواسطه دیدن مکانهای گوناگون در زمانهای متفاوت و چیزهای تازهای که شاعر در آن مکانها میبیند و تماشا میکند، اشعار سفری یکنوع تازگی، دیگربودن و در کل، دنیای ویژهای را تجربه میکند؛ دنیای ویژهای که اگرچه بهواسطه همان خودآگاهی، معمولاً شعر درجهیک و بزرگ ساخته نمیشود اما چه بسا این تجربه برآمده از آگاهی، سببساز زبانی دیگر و تازه و نیز الهامهایی شود که از خودآگاه شاعر به ناخودآگاه او رسیده است. درست مثل اینکه خودآگاهیهای ما با تکرار یا ماندگاریشان در ذهن، یک روز در ناخودآگاه ما جای میگیرند. بالطبع این جاگرفتن در کمیت و کیفیت شعرهای بعدی شاعران موثر خواهد بود. ارسال به دوستان
درباره مجموعهشعر «خوشههای مینیاتوری» عالیه مهرابی
اندام محجوب تغزل
سعید مقتدایی: مجموعهشعر «خوشههای مینیاتوری» عالیه مهرابی را انتشارات سوره مهر در 82 صفحه منتشر کرده است. این مجموعه 34 غزل دارد که اغلب مذهبی یا آیینیاند، میگوییم اغلب اشعار مذهبی و آیینیاند اما منظور این نیست که مابقی شعرها غیرمذهبیاند، چرا که در این دفتر اگر به غزلی هم بربخوریم که ظاهری نه چندان مذهبی داشته باشد، بیشک از باطنی مذهبی برخوردار است، زیرا شاعرانی که نگاهی مذهبی دارند، معمولا در شعرهای اجتماعی، فلسفی، عارفانه و حتی عاشقانه نیز باطنی مذهبی دارند. دیگر اینکه تعدادی از غزلهای عالیه مهرابی دارای اوزان بلند هستند و این امر، هم نکات منفی دارد و هم مثبت. نکات منفیاش این است که نهتنها تمرکز شاعر را در هنگام سرودن برهم میریزد، بلکه او را وادار میکند آگاهانه شعر بگوید و شعری هم که آگاهانه باشد، بالطبع به سمت مصنوعیشدن پیش خواهد رفت، چرا که اوزان بلند ثقیل هستند و ابداعی و جزو اوزان مطبوع نیستند تا با ذهن و زبان شاعر هماهنگ باشند و ملکه ذهن او؛ که اگر مطبوع بودند توسط شاعران قدیم کشف و ابداع میشدند. البته اگر شاعر یک وزن بلند برایش روان و آسان باشد و هنگام سرودن توجه شاعر را از شعر به سمت خود برنگرداند، میتوان گفت مشکلی نیست اما اوزان بلند معمولا روان نیستند و سخت ادا میشوند اما نکته مثبت این امر در مواجه شدن شاعر با امری تازه است که این تازگی میتواند او را وارد فضایی تازه کند و این فضای تازه خود سبب زبان و ترکیبات و تشبیهات و استعارات تازه و در کل سبب تازهشدن شعر شاعر خواهد شد. آنچه من از اشعار عالیه مهرابی دریافتم این است که وی در هر دو وضعیت، چه هنگام سرودن شعر در اوزان بلند و چه کوتاه، فرقی ندارد، در هر دو حالت یک شاعر نوگرا در غزل است. دلیل این امر شاید انتخاب اوزان بلندی است که روانند و نزدیک به یک وزن کوتاه معمول و مطبوع که به 2 برابر خود تبدیل شده است: ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|