دولت بایدن بیش از ۱۰۰ انتقال پنهانی سلاح به اسرائیل داشته است

وال‌استریت ژورنال در گزارشی به نقل از مقامات آمریکایی نوشت: دولت بایدن،‌ رئیس‌جمهور آمریکا بیش از ۱۰۰ انتقال تسلیحات به اسرائیل را سازماندهی کرده است اما تنها به طور رسمی کنگره را از 2 محموله منتقل شده تحت فرآیند عمده فروش تسلیحات خارجی که معمولاً برای بررسی به قانونگذاران ارائه می‌شود و سپس به صورت علنی افشا می‌شود، مطلع کرده است. در هر دو مورد هم دولت از یک قانون اضطراری استفاده کرده که از روند بررسی اجتناب می‌کند. این انتقال تسلیحات به تل‌آویو تاکید دیگری است بر اقدامات غیرقانونی مداوم توسط افراد معتمد در کاخ سفید، آن هم در حالی که کشور به طور فزاینده‌ای از مدیریت جنگ توسط بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی ناامید شده اما همچنان درخواست‌ها برای قطع پمپاژ تسلیحات به عنوان اهرم فشار برای کاهش تلفات غیرنظامیان و افزایش کمک‌های بشردوستانه به غزه را نادیده می‌گیرد. مشارکت عمیق نظامی آمریکا با رژیم صهیونیستی باعث افزایش فوری محموله‌های تسلیحاتی پس از ۷ اکتبر شد. مقامات وزارت خارجه می‌گویند در حال حاضر ۶۰۰ مورد فعال از انتقال یا فروش نظامی بالقوه به ارزش بیش از ۲۳ میلیارد دلار بین آمریکا و اسرائیل وجود دارد. به گفته منتقدان این انتقال، تصمیم برای ارائه تسلیحات در حدود ۱۰۰ قسط نشان‌دهنده تمایل دولت برای دور نگه داشتن دامنه حمایت نظامی خود از اسرائیل تا حد امکان از دید عموم است. جاش پل، یکی از مقامات وزارت خارجه که روابط کنگره را مدیریت می‌کند و ماه اکتبر در اعتراض به سیاست دولت بایدن درباره جنگ غزه استعفا کرد، گفت: این چیزها از نظر طراحی غیر شفاف است. بیشتر تسلیحات و سیستم‌ها در روزهای اولیه جنگ از انبارهای ارتش آمریکا بیرون آمد. به گفته مقامات، این جریان در ماه‌های اخیر کاهش یافته است، زیرا پنتاگون با کمبود مهمات مواجه شده و نمی‌تواند به سرعت هم اسرائیل را تامین کند و هم نیازهای اوکراین را برآورده کند و در عین حال ذخایر  آمریکا را در حد قابل قبول حفظ کند. مقامات دفاعی آمریکا می‌گویند در ماه گذشته ۱۰۰۰ مهمات هدایت‌شونده دقیق و گلوله توپ فرستاده شده است.

چرایی صف‌آرایی استکبار علیه انقلاب اسلامی

دکترمحمدمهدی ایمانی‌پور: حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار نمایندگان مجلس خبرگان به نکات مهم و ارزشمندی درباره ابعاد ماهوی انقلاب اسلامی و تاثیرگذاری آن بر جبهه‌بندی‌های جدید در نظام بین‌الملل اشاره فرمودند. معظم‌له در این باره تصریح کردند: «تولد جمهوری اسلامی یک تأثیر جهانی ایجاد کرد، یک زلزله ایجاد کرد، یک حادثه‌ جهانی بود. رهبری امام راحل رضوان‌الله علیه و همت و شجاعت و فداکاری ملت ایران در سراسر کشور یک حادثه‌ای را به وجود آورد که یک دوجبهگی در دنیا ایجاد کرد. جبهه‌ دموکراسی‌های وابسته‌ به مشی لیبرال - دموکراسی و جبهه‌ مقابل که با تشکیل مردم‌سالاری دینی به وجود آمد». از بطن فرمایشات رهبر معظم انقلاب، می‌توان چرایی صف‌آرایی استکبار علیه انقلاب اسلامی و متعلقات آن را بخوبی درک و تشریح کرد. در این خصوص ۳ نکته اساسی وجود دارد.

۱- سلطه‌گری در نظام بین‌الملل تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، تبدیل به یک «انگاره غالب»، «امری جبری» یا «واقعیت اجتناب‌ناپذیر» شده بود. تا پیش از سال ۵۷ در جهان نظام دوقطبی حاکم بود و حتی کسانی که باور به لیبرالیسم غربی و کمونیسم شرقی نداشتند، خود را محصور و محدود در مناسبات این ۲ قدرت می‌دیدند اما حضرت امام خمینی، گفتمان و نهضتی را ایجاد کردند که نه تنها متعلق به شرق یا غرب نبود، بلکه بنیان‌ها و مبانی اندیشه آنها را به چالش می‌کشید. این انقلاب، پیش‌فرض‌های ذهنی ملت‌های آزاده دنیا از مناسبات جهانی را باطل کرد و نوید خلق گفتمانی جدید بر مبنای آزادی واقعی، معنویت و انسانیت اصیل را به سراسر دنیا مخابره کرد. پس از فروپاشی نظام دوقطبی نیز این روند با قدرت باقی ماند و در نهایت انقلاب اسلامی تبدیل به مصدر تبلور منظومه مقاومت در جهان شد. از همین رو،  دشمنی لیبرال -  دموکراسی غربی با انقلاب اسلامی و نظام  مقدس برخاسته از آن (جمهوری اسلامی) جنبه‌ای ذاتی و ماهوی دارد نه اکتسابی، راهبردی و تاکتیکی!

۲- نکته بعد معطوف به مقایسه تطبیقی 

لیبرال‌- دموکراسی غربی و مردم‌سالاری دینی است. دموکراسی و مردم‌سالاری به عنوان روشی برای اعمال حکمرانی، سال‌هاست مقبولیت یافته است  ولی غربی‌ها از همان ابتدا «لیبرالیسم» را به عنوان تنها مبنای فکری‌ای که قدرت مهار «دموکراسی خام» را دارد، معرفی می‌کردند. انقلاب اسلامی با به میدان آوردن دین و معنویت به عنوان مکمل مردم‌سالاری، یک بار دیگر انسان سرگشته از مدرنیته و  قواعد آن را سامان بخشید. 

امروز لیبرال - دموکراسی در پاسخ‌دهی به صریح‌ترین نیازهای فکری، دنیوی و اخروی انسان عاجز مانده است؛ چنانکه افرادی مانند فوکویاما و چامسکی تاکید دارند دال مرکزی گفتمان لیبرال - دموکراسی با بروز حوادثی از جمله بحران کرونا، خلق جنگ‌ها و منازعات پایدار در جهان (منازعات ساخته و پرداخته دست دولت‌های غربی) و گذار از جهان تک‌قطبی ادعایی آمریکا و غرب با بحرانی بی‌سابقه مواجه شده و افکار عمومی را از چارچوب کنترل جریان سلطه و زور خارج کرده است. در مقابل، اندیشه برخاسته از انقلاب اسلامی و گفتمان مقاومت به خاستگاه و نقطه ثقلی جهت بازگشت انسان به خویشتن تبدیل شده و مصادیق پوچ‌گرایی و سلطه‌پذیری را یکی پس از دیگری از بین می‌برد. این همان رمز مانایی و پایایی گفتمان اصیل انقلاب اسلامی است. 

* آقای دکتر عبدالکریمی! ضمن تشکر از آنکه دعوت ما را پذیرفتید، می‌خواستم در ابتدای بحث دیدگاه خود را پیرامون وضعیت سیاست در دوره معاصر توضیح دهید. برخی سیاست معاصر را با عنوان فقدان ایده صورت‌بندی و آسیب‌شناسی می‌کنند. از این منظر معتقدند افشاگری جانشین ایده سیاسی شده و جریان‌ها با نفی رقیب به قدرت می‌رسند و نه با اثبات خود. دیدگاه شما پیرامون این نحو از صورت‌بندی چیست؟

من می‌خواهم مساله امر سیاسی در ایران را در یک زمینه بزرگ‌تری ترسیم کرده و به بررسی مساله بپردازم. نکته نخست آن است که در جهان کنونی به دلیل بی‌متافیزیک شدن اخلاق به واسطه بسط عقلانیت جدید، در واقع اخلاق بنیان‌های خود را از دست داده است. از دوران ماکیاولی یعنی از روزگار فلسفه سیاست جدید به این سو و سپس امتداد آن در متفکرانی همچون هابز، اسپینوزا، کانت و لاک، تحت عنوان واقع‌گرایی علمی و واقع‌نگری، پیوند خود را با اخلاق و فضایل اخلاقی از دست داده و بیش از آنکه به امر ایده‌آل بیندیشد به امر رئال، یعنی امر واقع اندیشید. در چنین فضایی یعنی با بی‌متافیزیک شدن اخلاق و فلسفه سیاسی جدید، کنش سیاسی و تفکر سیاسی در دوران ما کاملا نسبت خود را با اخلاق از دست داده است.

نمونه بارز این مساله را می‌توان در جنگ غزه مشاهده کرد. غزه به نحو کامل بی‌متافیزیک شدن اخلاق و وجه نهیلیستی سیاست در دوره فعلی را در سطح جهانی نشان می‌دهد. در چنین جهانی به هر حال کنشگران سیاسی و اجتماعی سراسر جهان به واسطه  جهانی شدن مدرنیته و عقلانیت جدید، نمی‌توانند از چنین فضای بی‌اخلاقی و نهیلیستی جدا باشند، لذا جهان مدرن بشدت با بحران فلسفه سیاست مواجه است و این مقوله‌ای جهانی است. یعنی چنین نیست که ما ایرانی‌ها  از بی‌اخلاقی در سیاست مبرا باشیم. نکته دیگر آنکه در جهان کنونی ما با مرگ روشنفکری هم روبه‌رو هستیم. روشنفکران در سراسر جهان بشدت با بحران الگو برای کنش و فعالیت روبه‌رو هستند. روشنفکران روزگار ما نه می‌توانند مانند روشنفکران عصر روشنگری و انقلاب کبیر فرانسه، با خطابه‌های آتشین خود توده‌ها را تهییج کنند و به حرکت در‌بیاورند، مثلا به سوی زندان باستیل توده‌ها را سوق دهند تا زندانی‌ها را نجات دهند، نه می‌توانند الگوی یک چریک آنارشیست انقلابی خشونت‌گرا مانند ارنستو چگوارا، فیدل کاسترو، لنین، مرحوم حنیف‌نژاد و... را ایفا کنند چراکه زمانه دیگر اجازه چنین کار‌هایی را نمی‌دهد و از سوی دیگر سلسله‌مراتب ارزش‌ها فروریخته است. روشنفکران خاورمیانه‌ای علاوه بر موارد پیش‌گفته حتی نمی‌توانند مانند 2 دهه قبل نقش یک روشنفکر در دولت رفاه را بازی کنند، چرا که اساسا در جوامع اروپایی و آمریکایی، روشنفکر با حضور در دولت رفاه، به عنوان یک تکنوکرات یا بوروکرات این امکان را در اختیار دارد که بتواند برای رفع مسائل مردم کوشش کند اما چون دولت رفاه در جامعه ما وجود ندارد و به خاطر آنکه پدیده دولت - ملت مدرن به نحو ناقص در کشور شکل گرفته  و پدیدار دولت - ملت مدرن، در معنایی که در غرب تحقق یافته است، در جوامعی مثل ما به وجود نیامده است، لذا اساسا دولت رفاهی وجود ندارد که روشنفکران در آن نقش ایفا کنند. بنابراین روشنفکر خاورمیانه‌ای  از جمله روشنفکر ایرانی بشدت با بحران بی‌الگویی مواجه است. از طرف دیگر ارزش‌های روشنفکری هم بشدت سقوط کرده و دیگر روشنفکران نماینده زیست و فرهنگ برتر مانند  فرهنگ نخبگان نیستند. دیگر ما با مفاهیمی چون پیشاهنگ توده‌ها، مجاهدین خلق و ... مواجه نیستیم. این موضوع به آن دلیل است که توده‌ها ارزش‌های آنان را به رسمیت نمی‌شناسند، بلکه وجود چیزی به نام فرهنگ برتر روشنفکران، در تقابل با فرهنگ مبتذل زندگی روزمره را از اساس انکار می‌کنند و ارزش‌های زندگی روزمره مثل داشتن شغل، خانه و برخورداری از رفاه را جزو اصلی‌ترین و حقیقی‌ترین ارزش‌ها تلقی می‌کنند. در جهان تکنولوژیک کنونی آنچه مساله اصلی بوده، رفاه و مصرف است. مصرف کالاهایی که تکنولوژی تولید کرده و دائما به بازار روانه می‌کند تبدیل به مساله جامعه شده است بنابراین روشنفکران خودشان مانند باقی آحاد جامعه به بخشی از مصرف‌کنندگان و نیروهای اثبات، یعنی مدافع وضعیت موجود تبدیل شده‌اند. آنها ممکن است به لحاظ سیاسی با وضع موجود مخالف باشند ولی به لحاظ فرهنگی، وجود‌شناختی و اگزیستانسی با وضعیت موجود چندان مخالفتی ندارند. یعنی آنها هم خواهان مصرف بیشتر، برخورداری از رفاه، خانه، آپارتمان، ماشین و ویلا هستند. این وضعیت جهانی است. در چنین جهانی در واقع ما با مرگ امر سیاسی مواجه هستیم. امر سیاسی نه به مفهوم شرکت در بازی قدرت، بلکه امر سیاسی به معنای حس تعلق عمیق فرد به سرنوشت جامعه مدنظر من است. در یک چنین جهانی، سیاست پیوند خود را با فضیلت، اخلاق و حقیقت بشدت از دست داده است. در جهانی که با مرگ حقیقت یعنی انکار وجود حقیقت روبه‌رو هستیم و حقیقت نه یک امر انکشافی، بلکه یک امر تولیدی تلقی می‌شود و همه کنشگران اعم از پوزیسیون و اپوزیسیون گمان می‌کنند حقیقت را می‌توان تولید کرد و به کمک رسانه‌ها آن را جا انداخت و یک فرا نمود به جامعه عرضه کرد، در چنین جهانی کنشگری سیاسی هم پیوند خود را با حقیقت از دست داده است. از طرف دیگر فردگرایی نیز بشدت بسط یافته و Individualism  یا فردگرایی پیوند‌های عمیق فرد با واحد‌های بزرگ هویت‌بخش مانند طبقه، جامعه، امت، ملت و هر مفهوم کلان‌تر از فرد را تضعیف کرده است. 

در کشور ما خصوصا به واسطه آنکه روشنفکران هم علی‌الخصوص تمام همت خودشان را در خدمت نفی وضع موجود قرار داده‌اند، وضعیت بغرنج‌تر است. امروزه تمام کسانی که با وضعیت موجود مخالفند، یک نیروی نفی هستند. یعنی فقط می‌توانند به وضعیت موجود بگویند نه اما فرهنگ و ارزش‌هایی که جانشین وضع موجود شود خلق نشده است، ما به ارزش‌های برتر از وضعیت جهانی کنونی فکر نمی‌کنیم، به نوعی به ارزش‌هایی فروتر و نازل‌تر بازگشت شده است. در چنین وضعیتی اکثر قریب به اتفاق کنشگران عرصه اجتماعی چه در سطح اپوزیسیون و چه در سطح پوزیسیون فقط به مقوله قدرت می‌اندیشند و مقوله اخلاق و فرهنگ که بسیار اساسی‌تر از مقوله قدرت است، به صورت کلی فراموش شده است. در چنین شرایطی است که در واقع کنشگری سیاسی و اجتماعی کنشگران، در سطح سخنان بیهوده، باقی ‌مانده و به نوعی با فقدان شخصیت همراه می‌شود. مدام شاهد این موضوع هستیم که انگشت اتهام به طرف رقیب گرفته می‌شود بدون آنکه ساختار‌ها مورد اندیشه قرار گیرد، بدون آنکه روند‌ها و معضلات تاریخی مورد بحث قرار گیرد، بنابراین با این شرایط امر سیاسی یا وجود ندارد یا بشدت مبتذل است. لذا کنش‌های سیاسی موجود نمی‌تواند به برون‌رفت از وضعیت کنونی کمک کند.

* برخی معتقدند این تحلیل شما پیرامون امر سیاسی در ایران کفایت نظری لازم را ندارد. برای مثال می‌گویند همین سیاست بی‌متافیزیک، بالاخره در قالب یک قرارداد اجتماعی منجر به توسعه و رشد شده است. قدرت توانسته در برهه فقدان متافیزیک چسب جامعه را در قالب امر ملی محکم کرده و آن را توسعه دهد. پرسش در حقیقت این است که چرا قدرت و سیاست در ایران چنین ثمره‌ای را با خود نداشته است؟

پرسش شما مبتنی بر پاره‌ای مفروضات است. آنچه شما به منزله توسعه و رفاه یا امر ملی در غرب توصیف می‌کنید حاصل سیاست نیست، بلکه بالعکس این سیاست و ساختار قدرت سیاسی است که نتیجه و معلول توسعه‌یافتگی و ظهور ساختار‌های اجتماعی و تاریخی غرب است. روشنفکران ما عموما ماجرا را به صورت معکوس روایت می‌کنند. یعنی تصور می‌کنند این حکومت‌گران غربی بوده‌اند که این ساختار‌ها را شکل داده‌اند. آنان به این موضوع توجه ندارند که این ساختار‌ها بودند که نظام قدرت سیاسی را شکل داده‌اند. یعنی در واقع خود نظام قدرت سیاسی مبتنی بر ساختار‌ها و واقع‌بودگی هستی اجتماعی محقق شده‌ است. وضعیت ما اما صرفا حاصل قدرت سیاسی نیست، بلکه ساختار قدرت سیاسی نتیجه وضعیت اجتماعی، تاریخی و توسعه‌نیافتگی ماست. این چیزی است که روشنفکران ما درک نمی‌کنند، توده‌های ما نیز به تبع نخبگان به آن التفات ندارند. از طرف دیگر جملاتی مانند آنکه «در غرب امر ملی وجود دارد و در ایران وجود ندارد» از همان دوقطبی‌سازی‌هایی است که من گمان نمی‌کنم درست باشد. درست است پدیده دولت - ملت مدرن در کشور ما به شکل صحیح شکل نگرفته اما اینگونه هم نیست که ما در یک دوقطبی مطلق تعارض ملت - حاکمیت قرار گرفته باشیم. متأسفانه هم روشنفکران و هم رسانه‌ها، فضای جامعه را غیرواقعی کرده و یک فضای دروغین فراواقعیتی به تعبیر ژان بودریار  شکل داده‌اند. بنابراین ما نمی‌توانیم به نحو درستی با مسائل خود مواجه شویم. همین فهم نادرست و تصویر‌های کج  و معوج از واقعیت ما، مانع بزرگی است که به مساله نزدیک نشویم و نیروهای اجتماعی و تاریخی خود را از دست بدهیم. درست همان نیروهایی که می‌توانند در جهت توسعه به ما کمک کنند، ما آنها را به ضد خود تبدیل می‌کنیم و تمام نیروهای جامعه را در تعارض‌های ایدئولوژیک و غیرواقعی در سطح جامعه از دست می‌دهیم.

اگر بخواهم آنچه تاکنون گفته‌ام را خلاصه کنم باید بگویم مساله ابتذال امر سیاسی را نباید در خود سیاست یا کنشگران سیاسی جست‌وجو کرد. یعنی نباید تصور کرد مشتی انسان نادان، امر سیاسی در کشور را مبتذل کرده‌اند، بلکه ابتذال امر سیاسی جهانی بوده و ریشه آن را نیز در بی‌متافیزیکی سیاست و بریده شدن آن از اخلاق باید جست‌وجو کرد. اگر در آمریکا ترامپ رئیس‌جمهور می‌شود، اگر در فرانسه مکرون قدرت را به دست می‌گیرد، اگر در ایتالیا  نخست‌وزیر برلوسکونی، پرونده‌های فساد جنسی و رشوه دارد، این یعنی ابتذال سیاست، امری جهانی است. سخن من آن است که مساله را نباید در سطح سیاست دید، بلکه باید به نحو تاریخی به مطالعه آن پرداخت. سیاست مدرن نسبت خود را با اخلاق و حقیقت از دست داده. به همین دلیل تفکر سیاسی حتی در میان روشنفکران بی‌نسبت با اخلاق شده است، لذا به ابتذال خود رسیده.

* پرسشی که در ذهن من وجود دارد آن است که نسبت پروژه فکری شما با انقلاب اسلامی چیست؟ با توجه به تحلیلی که ارائه دادید، ریشه ابتذال امر سیاسی را باید در بی‌متافیزیک شدن سیاست جست. در طرف دیگر پروژه‌ای که انقلاب اسلامی در مواجهه با غرب سامان داد را می‌توان قرار دادن سیاست در ذیل امر قدسی یا متافیزیکی توضیح داد. انقلاب اسلامی یک گزاره متافیزیکی را به عنوان هسته سخت خود انتخاب کرده بود و همه چیز را در نسبت با آن معنادار می‌کند. با این مقدمه شما چه نسبتی با این پروژه برقرار می‌کنید؟

برای پاسخ به این سوال ابتدا باید چند نکته مقدماتی را ذکر کنم. نخست آنکه سوال شما بر اساس نوعی ثنویت‌اندیشی و دوگانه‌سازی ایدئولوژیک استوار شده است. این ثنویت عبارت از آن است که گویا ما تنها ۲ گونه نظام فکری در حوزه فلسفه سیاست داریم؛ ما باید یا به نظام‌های سیاسی تئوکراتیک تن بدهیم که نهایتا به نوعی دگماتیسم و انسداد ختم می‌شود، یا باید به فلسفه سیاسی مدرن تن بدهیم. سوال من این است: آیا این ۲ امکان، یگانه امکان‌هایی هستند که در میان ما وجود دارند؟

* احتمالا می‌خواهید از گزینه دیالکتیک میان این ۲ سخن بگویید.

خیر! تعبیر دیالکتیک را شما به کار بردید، آیا امکان ندارد من به نحو توأمان هم ناقد فلسفه سیاسی جدید باشم و هم به نظام‌های تئوکراتیک تن ندهم؟ آیا این امکان در برابر تفکر، علی‌الاصول صرف‌نظر از آنکه افراد چه فکر می‌کنند مسدود است؟ آیا ما نمی‌توانیم به امکان سومی خارج از این ثنویت که در ذهن و زبان شماست بیندیشیم؟

نکته دوم آنکه انقلابیون ایران یک تمنای مقدسی دارند. آنها یک تمنای متعالی دارند که می‌خواهند از جهان نهیلیستی کنونی عبور کنند. من به اعتبار این تمنا کنار انقلاب و انقلابیون ایران هستم اما به این اعتبار که صرف این تمنا مشکل را حل نمی‌کند، بلکه ما نیازمند مواجهه حکمی، فلسفی و پدیدارشناسانه با جهان هستیم و این نگرش حکمی در گفتمان انقلاب دیده نمی‌شود.

نکته سوم آن است که گفتمان انقلاب اسلامی ایران با نوعی ولونتاریسم و اراده‌گرایی، می‌خواهد آلترناتیوی برای وضعیت موجود فراهم کند و خود این ولونتاریسم، با اومانیسم یا بشرمحوری و به دنبال آن با سکولاریسم و نهیلیسم نسبت دارد. به همین دلیل این اراده‌گرایی برای تحقق جامعه دینی کارساز نیست. اراده‌گرایی را در برابر انفعال به کار نمی‌برم، اراده‌گرایی را در برابر توجه دادن به این موضوع به کار می‌برم که تاریخ صرفا از طرح‌ها و اراده‌های ما تبعیت نمی‌کند، بلکه بر تاریخ عقل و اراده، تقدیری متعالی، و نه ما انسان‌ها حاکم است.

به عبارت دیگر ما دچار یک واکنش در برابر قدرت‌گرایی و اومانیسم غربی شدیم که شاید به مراتب خطرناک‌تر از اومانیسم غربی بوده و ما را با نهیلیسم شدیدتری روبه‌رو کند. این همان چیزی است که امروز با آن مواجه هستیم.

نکته دیگر آنکه ۲ کتاب من تا حدودی به این پرسش شما پرداخته‌اند. یکی از آن کتاب‌ها پرسش از امکان امر دینی در دنیای معاصر است که من امکان امر دینی در دنیای معاصر را بسیار دشوار و به تبع آن ظهور و تحقق سیاست، جامعه و قدرت دینی را تقریبا ممتنع دانسته‌ام. یکی دیگر از این کتاب‌ها «تأملاتی بر نسبت ساحت قدس وجود و تاریخ» است که در جلد سوم آن با عنوان فرعی «ساحت قدس، جامعه و امر سیاسی»‌ نشان داده‌ام من با این ثنویت چه نسبتی دارم. من از یک سو در برابر امر سیاسی نهیلیستی ایستادگی می‌کنم و از سوی دیگر می‌کوشم به ورطه نوعی بنیادگرایی سقوط نکنم.

* ایستادنگاه شما برای این اندیشه چیست؟ به عبارت دیگر شما نه تفکر تجدد را می‌پذیرید و نه در بعد اثباتی، با تفکر انقلاب اسلامی که تلاش می‌کند با دین به مصاف غرب برود همراهی می‌کنید. مبتنی بر چه حقیقتی به راه سوم می‌اندیشید؟

جایی که من ایستاده‌ام با تکیه بر سنت و میراث تاریخی خود، بر وجود یک حقیقت متعالی تعین‌ناپذیر تکیه دارد، لذا چون بر وجود این حقیقت مطلق دست گذاشته و تکیه من به تبع خرد ایرانی، به تبع خرد و اندیشه دینی ایرانی و اسلامی است، می‌کوشم از سیطره نهیلیسم بگریزم و به تبع آن که این حقیقت مطلق را تعین‌ناپذیر می‌دانم و هیچ یک از نظام‌های حقیقت را با خود آن حقیقت یکی نمی‌دانم، به قول حافظ «عنقا شکار کس نشود دام بازچین، کانجا همیشه باد به دست است، دام را».

بنابراین من از هرگونه مطلق‌سازی از خویشتن و گروه اجتماعی خویش اجتناب می‌کنم و می‌کوشم به دام این نظام‌های تئوکراتیک  نغلتم. این ورطه، ورطه بسیار دشواری است. ما داریم از تفکری سخن می‌گویم که قرار است ظهور کند و هنوز شکلی به خود نگرفته. من پیرامون پاره‌ای از امکان‌ها سخن می‌گویم. درباره یک ایدئولوژی که قرار است همه چیز را تعیین کند و برنامه اجرایی در اختیار بگذارد سخن نمی‌گویم، بلکه از یک امکان سخن می‌گویم.

گروه سیاسی: حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای، رهبر حکیم انقلاب اسلامی صبح روز پنجشنبه در دیدار رئیس و اعضای  مجلس خبرگان رهبری با تشریح منطق و دلایل دینی و عقلی و انسانی ایستادگی نظام جمهوری اسلامی در مقابل جبهه استکبار، ضمن بیان توصیه‌های مهمی به منتخبان مجلس جدید خبرگان و مجلس جدید شورای اسلامی تأکید کردند: تشکیل مجلس جدید شورای اسلامی حادثه‌ای شیرین،  امیدآفرین و باارزش است که منتخبان باید قدر آن را بدانند.

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این دیدار که آخرین دیدار دوره پنجم مجلس خبرگان با ایشان بود، با اشاره به برگزاری راهپیمایی پرشور ۲۲ بهمن و انتخابات ۱۱ اسفند، بهمن و اسفندماه امسال را بیش از سال‌های دیگر محل بروز نشانه‌های مردمسالاری اسلامی خواندند و در تبیین منطق ایستادگی و مقابله جمهوری اسلامی با زورگویان گفتند: تا قبل از تشکیل جمهوری اسلامی، تنها جبهه موجود در دنیا جبهه دموکراسی‌های وابسته به مشی لیبرال - دموکراسی غربی بود اما با پیروزی انقلاب اسلامی، جبهه جدیدی بر مبنای مردم‌سالاری اسلامی تشکیل شد که طبیعتاً در مقابل جبهه دموکراسی غربی قرار می‌گرفت.

ایشان سر برآوردن الگوی مردم‌سالاری اسلامی در ایران را موجب به خطر افتادن منافع جبهه دموکراسی غربی و آغاز معارضه‌ها و مخالفت‌های مستمر آن جبهه با نظام اسلامی خواندند و گفتند: علت احساس خطر و معارضه آنها این بود که در ذات نظام دموکراسی غربی، استکبار و تجاوز و تعدّی به حقوق ملت‌ها و جنگ‌آفرینی و خون‌ریزی بی‌حد و حصر برای کسب قدرت وجود دارد که شاهد آن استعمار بسیاری از کشورهای آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین در قرن ۱۹ یعنی در دوره اوج شعارها و ادعاهای آنها در زمینه دموکراسی، آزادی و حقوق بشر است.

مهدی گرگانی: شیخ نعیم قاسم معاون سیدحسن نصرالله دبیر کل حزب‌الله لبنان در واکنش به حمله رژیم صهیونیستی به خاک لبنان به سران صهیونیست هشدار داد و ضمن حمایت دوباره از مقاومت شرافتمندانه فلسطینی‌ها در غزه، عملیات توفان الاقصی را اقدامی مشروع در پاسخ به ۷۶ سال اشغالگری در سرزمین‌های فلسطینی خواند.  

شیخ نعیم قاسم در مهم‌ترین بخش سخنان خود خطاب به سران صهیونیست هرگونه تجاوز به خاک لبنان را حماقت محض توصیف و تاکید کرد در صورت هرگونه «حماقتی» و تجاوز به خاک لبنان، نسخه مدرن جنگ 33 روزه (ژوئن 2006) تکرار خواهد شد و «شکست مفتضحانه دیگری به شکست‌های شما و پیروزی دیگری به پیروزی‌های ما افزوده خواهد شد... جنگ علیه غزه را متوقف کنید، تا منطقه آرام شود».

1- جنگ 33 روزه نبردی تاریخی بود که رژیم صهیونیستی تابستان سال 2006 در واکنش به یک عملیات حزب‌الله در عمق اراضی اشغالی صورت داد و دامنه آن کل مرزهای شمال فلسطین اشغالی و سراسر لبنان را در برگرفت. در این جنگ، حزب‌الله افسانه شکست‌ناپذیری صهیونیست‌ها را شکست و با به اسارت گرفتن ۲ نظامی صهیونیست تحولی عظیم در رویکرد مقاومت علیه اشغالگران ایجاد کرد. برخی کارشناسان معتقدند این عملیات حزب‌الله، وضعیت مقاومت را از حالت تدافعی به تهاجمی تغییر داد. 

ارتش رژیم صهیونیستی پس از 33 روز حمله به لبنان با بیش از 165 نفر تلفات دست از پا درازتر عقب‌نشینی کرد، هیچ مرزی جابه‌جا نشد و تبعات سنگین نظامی، اطلاعاتی و استراتژیک را متحمل شد که دامنه آن تا امروز ادامه دارد. 

2- اگرچه بعد از پایان جنگ 33 روزه برخی می‌گفتند در جنگ 33 روزه هیچ طرفی پیروز نشد اما با گذشت زمان خود صهیونیست‌ها به شکست در این جنگ اعتراف کردند. «عوفر شیلح» نویسنده و تحلیلگر اسرائیلی می‌گوید پس از پایان جنگ وضع اسرائیل بهتر نشد. تهدید در شمال (به واسطه حضور موشک‌ها) همچنان موجود است. حزب‌الله در این جنگ ثابت کرد می‌توان شمال را برای مدت‌های طولانی فلج کرد. «رون تیره» از مقامات سابق واحد اطلاعات نیروهای هوایی رژیم صهیونیستی نیز جنگ 33 روزه را شکستی کامل برای تل‌آویو خواند و گفت: «درست است حزب‌الله آتش‌بس را پذیرفت اما به باور خودش و طرف‌های منطقه‌ای پیروز شد، زیرا کمتر از ۱۰۰۰ رزمنده حزب‌الله در برابر ۴ لشکر ایستاده و ضربات مهلکی به ارتش اسرائیل وارد ساختند».

3- یادآوری جنگ 33 روزه از سوی شیخ نعیم قاسم در این برهه حساس، تنها یک اشاره صرف نیست بلکه در پشت آن اهداف و مقاصد زیادی نهفته است. شیخ نعیم قاسم در ادامه صحبت‌های خود خطاب به اشغالگران درباره تکرار شکست جنگ 33 روزه هشدار داد و تاکید کرد اگر حماقت کنید با «نسخه مدرن و پیشرفته‌تر جنگ 33 روزه» روبه‌رو خواهید شد. تاکید بر نسخه پیشرفته‌تر جنگ 33 روزه بر این مساله دلالت دارد که اکنون قدرت حزب‌الله در ۳ سطح زمین، دریا و هوا به هیچ وجه قابل مقایسه با قدرت حزب‌الله در سال 2006 نیست. حملات حزب‌الله به مواضع استراتژیک رژیم صهیونیستی از زمان توفان الاقصی بسیار کوبنده و ویرانگر و با موشک‌ها و پهپادهای جدید بوده و باعث وحشت صهیونیست‌ها شده است. شبکه خبری کان اخیرا گزارش داد درگیری‌ها بین اسرائیل و مقاومت لبنان در مرزهای  شمالی بویژه برای شهرک‌نشینان صهیونیست که از خانه‌های غصبی خود آواره شده‌اند، بسیار دردناک به نظر می‌رسد. 

یک مقام امنیتی شهرک صهیونیست‌نشین المطله واقع در شمال اراضی اشغالی که شاهد جنگ 2006 نیز بوده با اشاره به دقت و قدرت بیشتر موشک‌های حزب‌الله گفته: حملاتی که حزب‌الله انجام می‌دهد حتی در جنگ دوم لبنان (جنگ ۳۳ روزه) نیز شاهد نبودیم. ما در پادشاهی نصرالله زندگی می‌کنیم؛ در منطقه‌ای که دبیرکل حزب‌الله سلطان آن است!»