تیری میسان*: افکار عمومی فرانسه انتخاب دولت جدید را پس از شکست سوسیالیست‌ها در انتخابات شهرداری با بی‌اعتمادی پذیرفت. فرانسوی‌ها در راستای منافع اقتصادی در سطح عمومی، از سر تسلیم اصلاحات اعلام‌شده را پذیرفتند. در واقع تغییر دولت هیچ ارتباطی نه با شکست اقتصادی دارد و نه با فرصت پیش‌آمده در این شکست انتخاباتی، بلکه بازتولید نمونه‌ای تاریخی است که به رئیس‌جمهور فرانسوا اولاند اجازه می‌دهد که به‌تدریج سیاست شخصی خود را آشکار کند. همین‌طور اصلاحات منطقه‌ای به شکلی که در نظر گرفته شده هیچ ارتباطی به بودجه اقتصادی ندارد، بلکه طرح اصلی از میان بردن جمهوری فرانسه است. به مثابه پاسخ به شکست سوسیالیست‌ها در انتخابات شهرداری 23 و 30 مارس 2014، دولت جدید مانوئل والس در واقع معرف چرخش فرانسوا اولاند در مصاحبه‌ مطبوعاتی 14 ژانویه است. رئیس‌جمهور به عنوان دبیرکل قدیمی حزب سوسیالیست انتخاب شد، نه‌تنها الگوی استعماری «ژول فری» را نفی نکرده و تا اینجا از آن تبعیت کرد، بلکه علاوه بر این می‌خواهد الگوی مناسبات با شرکت‌های بزرگ را از صدراعظم پیشین آلمان گرهارد شرودر به عاریت بگیرد. هنگام پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری، فرانسوا اولاند برنامه‌ پنجساله ساله‌ خود را با بازشناسی پدرخواندگی ژول فری (1893-1832) آغاز کرد که از منافع سرمایه‌داری بزرگ فرانسه با تکیه بر گسترش استعمار دفاع می‌کرد. آن سوسیالیست قرن نوزدهمی، مدرسه‌ لائیک را رایگان و اجباری اعلام کرد تا «سواران سیاه» (عنوان آموزگاران پیشاهنگ در سومین جمهوری فرانسه) از جوانان فرانسه سربازان مناسبی برای گسترش استعماری و جنگ اول جهانی اول تربیت کنند. همزمان، ژول فری به مبارزه علیه کلیسای کاتولیک دامن زد و بر این اساس خشم طبقه‌ ستمدیده را به جای بورژوازی به سوی کشیش‌ها منحرف کرد. نخستین بخش از ریاست‌جمهوری اولاند تمدید جنگ در سوریه را رقم زد - غائله‌ای که نیکلا سازکوزی پس از سرنگونی امارات اسلامی لیبی و عمو عمر(قذافی) از آن بیرون آمده بود -، مداخله در کشور مالی به درخواست رئیس‌جمهور این کشور توسط فرانسه راه‌اندازی شد، سپس مداخله در جمهوری آفریقای مرکزی. تمام این ماجراجویی‌ها از کاخ الیزه سرچشمه گرفت و غالبا همراه بود با مخالفت سران ارتش فرانسه، مانند فرمانده‌ ستاد مشترک فرماندهی ارتش و وزیر دفاع، رئیس کابینه‌ نظامی، ژنرال «سنتگرا بنوآ پوگا».
علاوه بر این، اولاند اصلاحات قانون ازدواج همجنسگرایان را به تصویب رساند و چنین اقدامی به درخواست خود همجنسگرایان نبود که صورت گرفت، بلکه هدف از تصویب چنین قانونی ایجاد اختلاف در میان مخالفان راستگرا بود تا آنها را به تاریک‌اندیشی تشبیه کند. او در عین حال کوشید تا نظریه‌ امثال جودیت باتلر را تحمیل کند، ولی به‌نظر می‌رسد که حتی در مقابل وجود نظریات این فمینیست، عقب‌نشینی و آن را نفی کرده است. دومین بخش از برنامه‌ پنجساله که روز 14 ژانویه اعلام شد، یعنی دو ماه و نیم پیش از انتخابات شهرداری، و مدعی «سوسیال- دموکراسی» به مفهوم برنامه‌ 2010 گرهارد شرودر در آلمان است به این معنا که با هدف ارتقای تولید می‌خواهد کار شرکت‌های بزرگ را تسهیل کند. این سیاست 10 سال پیش موجب سبکبال‌شدن دولت فدرال و موفقیت شرکت‌های صادر‌کننده در عرصه رقابت شد ولی از سوی دیگر به اختلاف طبقاتی عمیق‌تر و فقر گسترده‌تری دامن زد. اولاند حتی از پیتر هرتس، مشاور قدیمی صدراعظم شرودر برای ملاقات در کاخ الیزه دعوت به عمل آورد ولی بعد همکاری با او را نفی کرد. درباره پیتر هرتس باید دانست که این مدیر قدیمی بخش نیروی انسانی فولکس واگن به جرم بزهکاری و با خرید رهبران سندیکایی شرکت مربوطه‌‌اش با دو میلیون و 600 هزار یورو به اضافه هدیه‌کردن زن و سفرهای آفتابی به آنها، به 2 سال زندان محکوم شده بود. آیا رئیس‌جمهور فرانسه هم می‌خواهد الگوی پیتر هرتس را در چهارمین طرح اصلاحی خود که بیمه‌ کار را به 3 ماه محدود می‌کند به کار ببندد؟ او در عین حال می‌خواهد طرح «ازدواج برای همگان» را مختومه کند زیرا انسجام اکثریت خودش را در پارلمان مورد تهدید قرار داده بود.
انتخابات شهرداری
تاکنون هرگز در تاریخ فرانسه انتخابات شهرداری به تغییر دولت نینجامیده بود. ناممکن به‌نظر می‌رسد که از نتایج‌ صندوق‌های رأی محلی بتوانیم نتیجه‌گیری سیاسی کنیم. با این وجود، اگر 788 منطقه با بیش از 50000 جمعیت (یعنی 23 درصد جمعیت فرانسه) را در نظر بگیریم، می‌بینیم که شمار افرادی که 2 سال پیش به فرانسوا اولاند رأی دادند کاهش چشمگیری داشته است. وسعت واکنش منفی تا جایی پیش رفت که حتی شهرداری‌هایی که به شکل سنتی در چپ ریشه داشتند به سوی حزب دست راستی «یو‌ ام پی» (حزب اتحاد برای جنبش مردمی) متمایل شدند. رئیس‌جمهور با استفاده از چنین شکستی به بهانه تحول، نخست‌وزیر جدید، مانوئل والس را برگزید و به او برای تشکیل یک دولت جدید «منسجم، هماهنگ و متحد» ماموریت داد با هدف محقق‌کردن بیانیه‌های 14 ژانویه. رئیس‌جمهور براین اساس فکر می‌کند که پا جای پای فرانسوا میتران می‌گذارد که در ژوئیه‌ 1984، نخست‌وزیر مدافع کارگران یعنی «پیر موروآ» را همراه 101 کلیدش بیرون انداخت تا با انتخاب بورژوای بزرگی مانند لوران فابیوس سیاست «واقعگرایانه‌تری» را در پیش گیرد!  همان‌گونه که کمونیست‌ها از شرکت در دولت فابیوس که مأمور پاسخگویی به قول و قرار‌های اجتماعی انتخابات ریاست‌جمهوری بود قطع‌نظر کردند، سبزها از دولت والس کناره گرفتند زیرا نمی‌خواستند شریک شکست قابل پیش‌بینی او باشند. به همان شکلی که فرانسوا میتران برای تسکین خصومت اسرائیل، یک نخست‌وزیر یهودی و صهیونیست را انتخاب کرد، اولاند نیز یکی از متعهد‌ترین شخصیت‌های مدافع اشغال فلسطین را برگزید. همان‌گونه که لوران فابیوس، نخست‌وزیر جوان و بی‌تجربه‌ای نزد فرانسوا میتران بود، به همین گونه مانوئل والس به تنهایی قادر به تشکیل دولت نبود و به پیشنهادات و نظریات ریاست‌جمهوری نیاز داشت.
با این وجود، اگر فرانسوا میتران در سیاست و انتخاب مردان سیاست در سال 1984 تغییر حقیقی ایجاد کرد، این فرانسوای جدید همچنان به سیاست خود که طی یک سال و نیم اول شروع کرده بود، ادامه می‌دهد. دولت جدید نیز دارای همان ترکیب قدیمی است به استثنای دو مورد؛ مادر فرزندانش سگولن رویال، و دوست قدیمی‌اش«فرانسوا ربسامن». می‌توانیم نتیجه بگیریم که او پرچم ژول فری را رها نکرده است ولی می‌توانیم الگوی مناسبات با سرمایه‌داری بزرگ یعنی میراث گرهارد شرودر را به آن اضافه کنیم.
دولت ضدجمهوری مانوئل والس
مانوئل والس هفته پیش (8 آوریل) هنگام سخنرانی‌اش به مناسبت گزینش خود در مجمع ملی، آگاهانه رویکردهای رئیس‌جمهور اولاند را مطرح کرد: «منشور مسؤولیت» برای سندیکای کارفرمایان، «انتقال انرژی» برای سبزها و «منشور اجتماعی» برای طبقات مردمی. یعنی انتخاب‌های هدفمند برای خشنودی اقشار رأی‌دهنده و نه برای سیاستی جامع و هماهنگ. در نتیجه نیازهای فرانسه به‌سادگی قابل بررسی به‌نظر می‌رسد. از چندین سال پیش دولت از امکانات مداخله‌ خود چشم‌پوشی کرده. به عنوان مثال از پول خود صرف‌نظر کرد و در عین حال ضخامت اداری را با همه قوانین و موازینش افزایش داد. در پایان، قدرت در هرج و مرج اداری از هرگونه تاثیرگذاری بازایستاد. اگر هم چند مسؤول سیاسی از این روند انتقاد می‌کنند اما نادر هستند افرادی که واقعا برای تحول آن پیشنهادی مطرح کنند. در واقع این روند تحت‌نظر حاکمیت ایالات متحده قراردارد و هر تغییری موجب بحران در سطح دیپلماسی بین‌المللی الیزه خواهد شد، همان‌گونه که سال 1966 وقتی ناتو به بیرون از فرانسه رانده شد برای ریاست‌جمهوری شارل دوگل بحرانی بزرگ به وقوع پیوست. بی‌فایده نیست که به اشارات مانوئل والس به طرح بزرگ او در بیانیه‌‌‌اش بپردازیم که پیش از این مطرح نشده بود. پس از اظهار دلبستگی به اتحادیه‌ اروپا و زوج فرانسه و آلمان، نخست‌وزیر جدید در عین حال با اعتراض به گزینش‌های بانک مرکزی اروپا، اعلام کرد می‌خواهد به «هزار برگ منطقه‌ای» عمیقا تحول ببخشد. طی سال‌ها به استان‌ها و بخش‌ها، مناطق دیگری افزوده شده. او پیشنهاد کرد تعداد مناطق تقسیم به دو شود و بخش‌های (دپارتمان) دارای شوراهای منطقه‌ای حذف شده و به یکدیگر بپیوندند و احتمالا مناطق کوچک‌تر حذف شوند. اگر همه بر این باورند که «هزار برگ» قابل هضم نبوده و گران تمام می‌شود، به این خاطر است که حذف مناطق جزو تاریخ سیاسی فرانسه نبوده بلکه بخشی از طرح پیوستن دولت- ملت‌ها به اتحادیه‌ اروپاست. این طرح که در زمان طرح مارشال توسط ایالات متحده مطرح شد، جانشین مناطق بزرگ دولت- ملت‌ها خواهد شد و حاکمیت را به دیوان‌سالاری، یعنی کمیسیون اروپا منتقل خواهد کرد. این طرح کاملا با طرح منطقه‌گرایی گولیستی (ژنرال دوگل) در سال 1969 در تضاد است. جای شگفتی است که می‌بینیم این اصلاحات از سوی نخست‌وزیر به عنوان تغییری برای تنظیم امور اقتصادی مطرح می‌شود در حالی که غایت نهایی آن، حذف دولت فرانسه و در نتیجه جمهوری فرانسه به نفع دیوان‌سالاری بروکسل است (یعنی اتحادیه‌ اروپا و ناتو). با این وجود مانوئل والس سخنرانی خود را با یک قطعه در مدح جمهوری به پایان رساند. او به شکل عجیب و غریبی اعلام کرد: «آری فرانسه! تکبر است که فکر کنیم آنچه را که در اینجا انجام می‌دهیم برای بقیه‌ جهان نیز معتبر است. این «تکبر فرانسوی» نزد همسایگان ما مشهور است که غالبا به ما نسبت می‌دهند، در واقع دست و دل بازی بزرگی است درباره کشوری که می‌خواهد فراتر از خود برود». دو جمله‌ مبهم که می‌تواند به مفهوم انگیزه تبدیل‌شدن به الگو باشد، ولی در عین حال یادآور همان «انجام وظیفه‌ برای تمدن» است که ژول فری در رابطه با حمله به تونس و چین به زبان آورد.
فرانسه به کدام سو می‌رود؟
تغییرات دولت به رأی فرانسوی‌ها در انتخابات شهرداری پاسخ نمی‌گوید ولی به استراتژی شخصی اولاند پاسخ می‌دهد که به تدریج اهداف عینی او را در زمینه‌ سیاسی آشکار می‌کند؛ یعنی ازسرگیری استعمار و دفاع از منافع کارفرمایان. سندیکای کارفرمایان تنها می‌تواند نماینده‌ منافع سرمایه باشد. اینگونه ما فرانسوی‌ها از جمهوری یعنی از جست‌وجوی منافع عمومی خیلی دور افتاده‌ایم. این سیاست منطق خاص خود را دارد: در دوران بحران، افزایش بهره‌کشی از طبقه‌ کارگر امکانپذیر نیست، باید در جست‌وجوی منافع بزرگ در خارج باشیم، نزد ملت‌هایی که امکان دفاع از خود را ندارند. در سوریه و در آفریقا باز هم خونریزی ادامه خواهد یافت، در حالی که فقر در فرانسه گسترش می‌یابد.
*  روزنامه‌نگار و محقق سرشناس فرانسوی
 ساکن دمشق

گروه بین الملل: به گزارش روزنامه الاخبار، منابع نزدیک به حزب‌الله لبنان با بیان اینکه این حزب از کاندیداتوری «میشل عون» رئیس فراکسیون «تغییر و اصلاح» حمایت می‌کند، تاکید کردند مقاومت اسلامی امیدوار است عون مورد حمایت و توافق همه جریان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی تاثیرگذار در روند سیاسی لبنان قرار گیرد. به گفته این منابع آگاه، عربستان سعودی به دلیل تمایل به ابقای اوضاع جاری در لبنان، تمایلی برای حمایت از عون در انتخابات ریاست‌جمهوری ندارند.از طرفی ژنرال عون در گفت‌وگو با روزنامه «الجمهوریه»، خود را نامزد توافی خواند و تاکید کرد یا براساس همین قاعده کاندیداتوری خود را به عنوان نامزد توافقی اعلام خواهد کرد یا اینکه وارد رقابت‌های ریاست‌جمهوری نخواهد شد. از طرفی دیگر «نبیه بری» رئیس پارلمان لبنان نیز ژنرال عون را تنها نامزد جریان 8 مارس برای انتخابات ریاست‌جمهوری آینده این کشور برشمرد و تاکید کرد در صورت برگزاری جلسه پارلمان در روز جمعه، این جلسه به انتخاب رئیس‌جمهور آینده منجر نخواهد شد ولی ممکن است تا چهارشنبه آینده تحولاتی رخ دهد. وی از عزم خود برای برگزاری جلسه پارلمان به منظور انتخاب رئیس‌جمهور آینده کشورش به محض رسیدن به حد نصاب «دو سوم» خبر داد و تاکید کرد: اگر رئیس‌جمهور در جلسه نخست انتخاب شود که موضوع تمام شده خواهد بود وگرنه جلسه دوم و سوم نیز برگزار خواهد شد. بری تنها کاندیدای جریان 8 مارس در انتخابات ریاست‌جمهوری لبنان را ژنرال میشل عون خواند و تاکید کرد در اردوگاه 14 مارس چند کاندیدا برای انتخابات ریاست‌جمهوری وجود دارد.

خدیجه انصاری‌فرد: عبدالعزیز بوتفلیقه، رئیس‌جمهوری کنونی الجزایر که وضع جسمی مناسبی ندارد بر اساس آمار اولیه برنده انتخابات ریاست جمهوری شده و 81 درصد آرا را به خود اختصاص داده است. عبدالعزیز بوتفلیقه که از کهولت سن رنج می‌برد در حالی برای چهارمین بار در انتخابات ریاست جمهوری پیروز می‌شود که مخالفان وی بویژه علی بن فلیس، رقیب اصلی‌اش در انتخابات، بوتفلیقه را به تقلب گسترده در انتخابات متهم می‌کنند. هواداران بوتفلیقه عصر پنجشنبه و با اعلام نتایج اولیه انتخابات در خیابان‌ها به شادی پرداختند که درگیری‌هایی میان مخالفان و هواداران وی پیش آمد. بن فلیس ساعتی پس از نتایج اولیه تأکید کرد نتایج انتخابات را قبول ندارد و اطلاعات موثقی در دست دارد که نشان‌دهنده تقلب گسترده در بیشتر ایالت‌هاست. براساس اعلام وزارت کشور الجزایر، بیش از 51 درصد واجدان شرایط در انتخابات که عصر روز پنجشنبه پایان یافت، شرکت کرده‌اند. بیش از 260 هزار نیروی امنیتی حفاظت از حدود 23 میلیون رای‌دهنده را در سراسر الجزایر برعهده داشتند که رای خود را در 50 هزار مرکز رای‌گیری برای انتخاب رئیس‌جمهوری جدید خود به صندوق  انداختند. در همین حال، روز پنجشنبه درگیری‌های پراکنده‌ای در مناطق مختلف بویژه در «بویره» در 120 کیلومتری جنوب شرق الجزایر میان مخالفان و نیروهای امنیتی  روی داد که در نتیجه 70 نفر زخمی شدند. در میان زخمی‌شدگان 47 نیروی پلیس دیده می‌شوند. درگیری‌ها به‌طور مستقیم پس از گشودن مراکز رای‌گیری در ساعت 7 صبح به وقت گرینویچ آغاز شد، هنگامی که گروهی از جوانان در مناطق الرافور و مشداله و الصهاریج در بویره به صندوق‌های رای حمله کردند. براساس این گزارش، بوتفلیقه با وجود مشکلات جسمانی ناشی از سکته مغزی در سال گذشته، برای چهارمین بار نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری شده است، وی برای درمان مجبور شد 3 ماه در پاریس بستری شود و همچنان تحت مراقبت‌ها و تمرینات ویژه برای بازیابی قدرت حرکتی و کلامی قرار دارد. بوتفلیقه که در فعالیت‌های تبلیغاتی خود حضور نداشت، از مردم الجزایر خواسته است در انتخابات شرکت کنند و به درخواست تحریم‌کنندگان توجه نکنند. ائتلاف 4 حزب اسلامی و یک حزب لائیک به همراه «احمد بن بیتور» نامزد کناره‌گیری کرده از انتخابات، خواستار تحریم این انتخابات شده بودند. آنها پیشنهاد داده‌اند مرحله انتقالی دموکراتیک پس از 17 آوریل آغاز شود. از هنگامی که الجزایر در سال 1962 استقلال خود را اعلام کرد، 7 رئیس‌جمهور بر آن حکومت کرده‌اند که هیچ‌یک از آنها پست خود را از طریق انتخابات ترک نکرده‌اند (یا با کودتا یا مرگ). در همین راستا، موسی توانی، نامزد جبهه ملی الجزایر به شبکه خبری العالم گفت: این انتخابات صوری است و نمی‌تواند صادقانه بیانگر خواست و اراده ملت باشد و تخلف در روند رای‌گیری وجود داشت. در مقابل «لویزه حنون» نامزد حزب کارگر الجزایر برخلاف موسی توانی و بن فلیس رضایت و خرسندی خود را از روند برگزاری این انتخابات ابراز داشت.
 

حمص در آستانه آزادسازی
روزنامه «ایندیپندنت» انگلیس نوشت نیروهای دولت سوریه در آستانه کنترل دوباره شهر حمص هستند. براساس این گزارش، ارتش سوریه عملیات نظامی خود برای کنترل دوباره 4 منطقه‌ای را آغاز کرد که هنوز در کنترل گروه‌های مسلح هستند. یک منبع نظامی سوری گفت یگان‌های ارتش سوریه و نیروهای مسلح در بخش قدیمی شهر حمص پیشروی کرده و در تلاش هستند این شهر را از گروه‌های مسلح و مجرم آزاد کنند.

سقوط جنگنده ارتش اردن
به گزارش پایگاه خبری «الرأی» یک جنگنده آموزشی ارتش اردن در شرق این کشور سقوط کرده است. یک مقام مسؤول در فرماندهی نیروهای مسلح اردن اعلام کرد، یک فروند جنگنده اف 5 که در یک پرواز آموزشی شرکت کرده بود صبح روز پنجشنبه سقوط کرد و ستوان حازم احمد ذوقان، خلبان این جنگنده جان خود را از دست داد.

مشاور ارشد اولاند استعفا کرد
آکوئیلینو مورل از مشاوران ارشد فرانسوا اولاند رئیس‌جمهوری فرانسه از سمت خود استعفا کرد. به گزارش رویترز، یک منبع آگاه گفته به آقای مورل پیشنهاد شده بود از سمتش کناره‌گیری کند. مورل از نویسندگان اصلی متن سخنرانی‌های اولاند و مشاور او در استراتژی سیاسی دولت است. مورل اتهامات وارده را رد کرده است.

خودکشی بین نظامیان آمریکا رکورد زد
دریادار ویلیام مک راون، فرمانده عملیات ویژه ارتش آمریکا روز پنجشنبه تصریح کرد: افزایش آمارهای خودکشی در بین نیروهای نخبه و ویژه ارتش آمریکا نتیجه بیش از یک دهه درگیری و مبارزه سخت و طاقت‌فرساست. وی افزود: تعداد نظامیان آمریکایی در نیروهای ویژه که اقدام به خودکشی کرده‌اند در 2 سال گذشته به اوج خود رسیده است. ترس و نگرانی من از این است که روند خودکشی نظامیان آمریکایی امسال نیز در مسیر افزایش قرار داشته باشد. به گزارش رویترز، در سال 2012 میلادی بیش از 350 نظامی آمریکایی بر اثر خودکشی جان خود را از دست دادند. بر اساس اسناد پنتاگون نیروهای ویژه و مخصوص ارتش آمریکا در نیروی دریایی، هوایی و تفنگداران ویژه شامل بیش از 59 هزار نفر می‌شود.

به آتش کشیدن یک مسجد توسط صهیونیست‌ها
صهیونیست‌ها مسجدی را در شهر «ام‌الفحم» واقع در سرزمین‌های اشغالی ‪1948‬ به آتش کشیدند.  به گزارش خبرگزاری یونایتدپرس، افراط‌گرایان همچنین روز پنجشنبه روی دیوارهای این مسجد، شعارهای ضدعربی و ضداسلامی نوشتند. به آتش کشیدن این مسجد تنها عمل افراط‌گرایان یهودی در شهر «ام‌الفحم» نیست. صهیونیست‌ها به بهانه واهی حمله فلسطینی‌ها به غیرنظامیان، اقدامات غیرقانونی و ضدانسانی خود علیه مقدسات مسلمانان را توجیه می‌کنند. شهر «ام‌الفهم» مرکز جنبش اسلامی شاخه شمال به رهبری شیخ رائد صلاح به‌شمار می‌آید.

گابریل گارسیا مارکز درگذشت
گابریل گارسیا مارکز، نویسنده معروف کلمبیایی روز پنجشنبه در سن ۸۷ سالگی در شهر مکزیکوسیتی درگذشت. به گزارش خبرگزاری فرانسه، خوان مانوئل سانتوس، رئیس‌جمهوری کلمبیا در توئیتر نوشت: یکصد سال تنهایی و غم، برای مرگ بزرگ‌ترین کلمبیایی در تمام تاریخ، خواهیم داشت.‌ گارسیا مارکز خالق آثاری همچون یکصد سال تنهایی، روز 31 مارس به علت ابتلا به بیماری ذات‌الریه به مدت یک هفته در بیمارستان بستری شده بود ولی هنوز علت دقیق مرگ او اعلام نشده است. وی که 3 دهه آخر عمر خود را در مکزیکوسیتی سپری کرده بود در خانه خود در این شهر، دوران نقاهت را می‌گذراند. وی که به گابو مشهور و سبب نثر خاص خود که رئالیسم جادویی نامیده می‌شد معروف بود در روز 6 مارس 1927 در دهکده آراکاتاکا در سواحل دریای کارائیب در کلمبیا متولد شد. وی که برنده نوبل ادبیات بود آخرین رمان خود را در سال 2004 منتشر کرد.

 آرزوی موفقیت پوتین برای اسد
یک منبع سوری عالیرتبه در دمشق- بدون ذکر نام- اعلام کرد ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه در پیامی شفاهی به بشار اسد، برای همتای سوری خود آرزوی موفقیت در انتخابات ریاست‌جمهوری آتی در این کشور کرد. به گزارش الوطن، این منبع گزارش داد: اسد پیش‌تر در گفت‌وگویی گفته بود عملیات نظامی ارتش سوریه در پایان سال جاری میلادی به پایان می‌رسد اما زمان دقیق به پایان رسیدن بحران را مشخص نکرد. به گفته این منبع، بشار اسد در سال 2011 نیز اعلام کرد بحران در این کشور سال‌ها به طول می‌انجامد.
 

عبدالباری عطوان: کسی که کتاب «The prince»  نوشته ولیام سیمبسون دوست و همکلاسی بندر بن سلطان، در دانشکده علوم نظامی «سنت هرست» انگلیس را خوانده باشد، می‌تواند از شخصیت شاهزاده سعودی آگاهی داشته باشد. در این کتاب آمده است بندر بن سلطان از مادری آفریقایی به‌دنیا آمده است و وی در پس پرده تلاش برای ترور محمدحسین فضل‌الله، مرجع شیعیان در لبنان در اقدامی انتقامجویانه از انفجار مقر تفنگداران دریایی آمریکا در سال 1982 میلادی در لبنان بوده است. این نویسنده به کارها و پست‌های مختلف بندر بن‌سلطان در طول زندگی‌اش اشاره و از وی به مجموعه‌ای از تناقض‌ها یاد کرده و نوشته است، بندر بن سلطان توانست روابط عربستان و آمریکا را بعد از حادثه 11 سپتامبر نجات دهد و از روابط خود برای تشویق آمریکا به اعزام 50 هزار سرباز به عربستان برای بیرون راندن صدام از کویت استفاده کرد و اولین کسی بود که از ساعت صفر تجاوزگری آمریکا علیه عراق آگاه شد و جای بسیار تعجب دارد که بندر بن‌سلطان همزمان دوست صمیمی خانواده بوش و معمر قذافی، رهبر سابق لیبی بود. این نویسنده به پست مهم و کلیدی سازمان اطلاعات سعودی و مشکلات چند ساله شاه سعودی برای تعیین فرد مناسب برای آن بعد از عزل شاهزاده ترکی فیصل بعد از 24 سال ریاست بر آن اشاره کرد و نوشت که درنهایت بندر به طور ناگهانی به این سمت تعیین شد و این امر باعث اختلاف بین طرفداران و مخالفان آن در خاندان حاکم سعودی شد. دو علت برای برکناری بندر بن‌سلطان از این پست حساس وجود دارد؛ نخست بیماری او زیرا تحت عمل جراحی از ناحیه کتف در واشنگتن قرار گرفت و سپس به کاخ خود در مغرب برای گذراندن دوره نقاهت رفت. دومین علت نیز سوء‌مدیریت در پرونده سوریه و کمک و حمایت از گروه‌های مسلح تندرو و تجهیز تسلیحاتی آنها برای تسریع در سرنگونی نظام بشار اسد، رئیس‌جمهوری سوریه است که در این ماموریت موفق نشد و خطرناک‌تر از آن اینکه او براساس ارزیابی‌های آمریکا، پله ترازو در صحنه‌های نبرد در سوریه را به نفع گروه‌های مسلح و به زیان مخالفان میانه‌رو سوری تغییر داد. احتمال اول برای برکناری بندر بن‌سلطان از پست ریاست سازمان اطلاعات عربستان مردود ولی احتمال دوم وارد است؛ زیرا اگر وی به خاطر بیماری و ناتوانی جسمی در انجام وظایف از پست خود برکنار می‌شد، در آن صورت از دبیرکلی شورای امنیت ملی سعودی و عضویت در هیات بیعت عربستان نیز برکنار می‌شد. بندر بن‌سلطان به 2 هدف اصلی پست ریاست سازمان اطلاعات عربستان را تحویل گرفت که نخست، سرنگون کردن نظام بشار اسد در سوریه و دوم، هماهنگی با دوستان آمریکایی برای حمله نظامی به ایران نظیر عراق بود. دو اتفاق باعث شد که بندر بن سلطان از پست خود کنار گذاشته شود. اولین اتفاق مربوط به (توافق برای انهدام) سلاح‌های شیمیایی سوریه بود که این امر مانع حمله نظامی آمریکا به اهداف مهم نظامی و اقتصادی سوریه شد؛ اهدافی که گفته شده، بالغ بر 165 مورد است. دومین اتفاق نیز توافقنامه هسته‌ای بین ایران و 1+5 بود که باعث برداشته شدن جزئی محاصره اقتصادی ایران و لغو یا تعویق هرگونه حمله نظامی علیه تاسیسات هسته‌ای ایران شد. بندر که از دولت دموکرات اوباما به خشم آمده بود، تلاش کرد به سمت روسیه پل بزند و چهار بار با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه ملاقات کرد و سه هفته در جریان سفر شش‌ماه پیش خود در مسکو باقی ماند و با مهم‌ترین رهبران سیاسی و امنیتی این کشور ملاقات کرد و همین امر نیز خشم دولت اوباما را که از وی خشنود نبوده است، مضاعف کرد. دشوارترین سؤال این است که آیا بندر بن سلطان به طور نهایی از فضای تصمیم‌گیری خارج شد یا وی در آینده بازخواهد گشت و چه کسی جایگزین او به طور دائم در این پست حساس خواهد شد؟ درپاسخ به بخش اول سؤال باید گفت که کنار زدن کلی این مرد دشوار است بویژه که او چند بار خارج شده اما بار دیگر با قدرت بیشتر به عرصه بازگشته است. اما درباره بخش دوم سؤال یعنی اینکه چه کسی به طور دائمی جانشین بندر بن سلطان خواهد شد، باید گفت که پیش‌داوری‌های زیادی مطرح است زیرا سرلشکر یکم ستاد یوسف بن‌علی الادریسی که بنا به دستور پادشاه مامور کار در پست ریاست سازمان اطلاعات شد، مدت طولانی در این پست نخواهد ماند زیرا او یک شاهزاده نیست و این پست نظیر سایر پست‌ها حساس بوده و محدود به شاهزادگان خاندان حاکم و افراد بسیار نزدیک به حلقه قدرت است. اسامی زیادی در بورس نامزدها مطرح است. برخی می‌گویند شاهزاده سلمان بن سلطان برادر شاهزاده بندر بن‌سلطان و جانشین وزیر دفاع و شریک او در برعهده گرفتن پرونده سوریه، دارای شانس زیادی برای جانشینی برادرش به عنوان رئیس سازمان اطلاعات است. بندر بن‌سلطان به علت روحیه‌اش فردی محبوب نیست اما این شرایط اکثر روسای سازمان‌های اطلاعاتی کشورهای عربی است و انتظار نمی‌رود کسی به خاطر رفتن او از این پست بویژه در سوریه، ایران، عراق، لبنان و قطر و چه بسا خود عربستان اشک زیادی بریزد.