صادق کرمیار*:
2a kon sa@ 4 biad.
man dg miram. mr30. cu
اگر این پیام را بیست سال پیش می‌دیدیم تصور می‌کردیم یا کدی نظامی است یا رمز جاسوسی؛ اما الان راحت می‌توانیم آن را در پیامک‌های گوشی همراه بخوانیم: «دعا کن ساعت ۴ بیاید. من دیگر می‌روم. مرسی. به امید دیدار». از این نمونه در بخش‌های دیگر ارتباطی فارسی‌زبانان نیز وجود دارد. مانند ارتباط‌های شبکه‌های اجتماعی مجازی، وبلاگ‌ها و گفت‌وگوهای میان برخی جوانان که گاه به شکل رمز میانشان رد و بدل می‌شود.
آیا این نگران‌کننده است که زبان و خط فارسی در انتقال پیام اینگونه دگرگون شده است؟ آیا این اتفاق شروعی برای مسخ و در نهایت فروپاشی خط و زبان پارسی است یا یک پدیده‌ زودگذر اجتماعی است که بعد از مدتی به فراموشی سپرده می‌شود؟
   فناوری‌های ارتباطی؛ فرصت‌ساز یا مشکل‌ساز؟
به نظر می‌رسد تحول فناوری نوین به همراه خود فرهنگ و روش ارتباطی ویژه‌ای به ارمغان می‌آورد که هم می‌تواند نگران‌کننده باشد و هم فرصت‌ساز. هم می‌تواند عاملی برای تسلط فرهنگی محسوب شود و هم زمینه‌ای برای رشد زبان ارتباطی.
نگرانی نسبت به آسیب‌دیدن زبان و خط فارسی نگرانی تازه‌ای نیست. اگرچه تازگی این نگرانی در این دوران ناشی از تازگی دگرگونی‌های ارتباطات جهانی است. در طول تاریخ ایران‌زمین، نقاط عطفی وجود دارد که هر یک می‌توانست زبان فارسی را به نابودی و فراموشی بسپارد اما اینچنین نشد؛ از حمله‌ اعراب گرفته تا یورش مغولان و سپس بازشدن پای غربیان به سرزمین‌های پارسی‌زبان که هر کدام به تنهایی این توان را داشتند تا بر زبان فارسی تأثیر ویرانگر بگذارند اما پاره‌ای دلایل باعث شد زبان فارسی از تمام این تهدیدها فرصت بسازد و همچنان به عنوان زبان اصلی ایرانیان وسیله‌ ارتباط در حوزه‌های گوناگون اجتماعی، سیاسی، علمی، هنری و ادبی باقی بماند.
بی‌گمان مهم‌ترین و اصلی‌ترین دلیلی که تاکنون موجب ماندگاری و نامیرایی زبان فارسی شده، وجود ادبیات غنی و ریشه‌دار فارسی است. اشعار رودکی، کتاب‌هایی چون شاهنامه، شعرهای حافظ، آثار سعدی و نظامی و دیگران که هر یک به تنهایی می‌توانند هویت یک ملت را بازتعریف و جاودانه کنند.
تردیدی نیست که چنین آثار ارزشمندی در خلأ پدید نیامده و یک‌شبه آفریده نشده‌اند، بلکه هر یک از آنها بر و بازده فرهنگ و تمدنی پویا و رو به رشد بوده است. از این رو است که درمی‌یابیم هرگاه تمدنی پویا و تأثیرگذار باشد، لاجرم زبان آن قوم نیز در مسیر حرکت تمدنی همان قوم بالنده خواهد شد.
فرهنگ و ادب یکی از اصلی‌ترین نمودارهای پویایی تمدن است. نشانه‌های دیگری مانند علم، سیاست، نیروی نظامی و جمعیت نیز اگر همپای فرهنگ و ادب و هنر رشد داشته باشد، می‌توان باور داشت که تمدن آن قوم نه‌تنها پویاست بلکه بر دیگر تمدن‌ها نیز تأثیر خواهد گذاشت و در گذر زمان بر خرده‌تمدن‌ها چیره خواهد شد و آنها را زیر پوشش خود قرار خواهد داد.
می‌گویند تمدن رو به زوال، زبان این تمدن را نیز در مسیر فروپاشی قرار می‌دهد و اساسا پستی و نشیب یک زبان، معلول علت‌های گوناگونی نظیر فروپاشی سیاسی، اقتصادی، علمی، فرهنگی و هنری است. از سوی دیگر، حرکت واپسگرای زبان نیز می‌تواند بر فروپاشی سیاسی، اقتصادی و علمی تأثیر داشته باشد؛ به این معنا که یک سیاستمدار برای چیرگی بر حریف نیاز به زبانی قدرتمند دارد، یک اقتصاددان برای پیروزی در عرصه‌ اقتصادی نیاز به زبانی پویا دارد تا بتواند بر زمین بازی اقتصادی سیطره یابد و یک دانشمند برای عرضه‌ دانش خویش باید زبانی سخته و استوار داشته باشد تا بتواند آنچه در ذهن دارد با خط و زبان خویش انتقال دهد.
بنابراین زبان و تمدن تأثیر متقابل بر یکدیگر دارند و البته فراموش‌نشدنی است که زبان سخته و استوار و پویا نیز در ادبیات و هنر شکل می‌گیرد و قوام می‌یابد و رشد می‌کند. از همین رو است که می‌بینیم سیاستمداران پیروز و دانشمندان برجسته و اقتصاددانان موفق بر ادبیات ملی خود نیز تسلط دارند و همواره بخش عمده‌ای از وقت خود را صرف پرداختن به ادبیات می‌کنند.
در دعواهای سیاسی هم بسیار دیده‌ایم که سیاستمداری خام‌حرفی می‌زند و جنجالی به پا می‌کند و سپس می‌گوید از حرفی که زدم منظور دیگری داشتم و شروع می‌کند به شرح منظور اصلی خود که دست آخر هم نمی‌تواند منظور اصلی خود و آنچه را در ذهن دارد بیان کند. این نشان‌دهنده‌ ضعف زبانی این سیاستمدار است که هرچه سیاست بیشتر بداند، به دلیل ضعف زبان، تخریبش بیشتر می‌شود.
به هر روی، آنان که ادبیات و هنر را طفیلی اقتصاد و سیاست می‌دانند به کژراهه‌ای می‌روند که نه‌تنها به نابودی و فروپاشی ادبیات و هنر می‌انجامد که در زمانی نه‌چندان دراز به نابودی اقتصاد و سیاست نیز خواهد انجامید. اینان اگر نپذیرند که نه‌تنها رشد فرهنگی بلکه رشد و توسعه در همه‌ ابعاد وامدار رشد زبان و در نهایت وامدار ادبیات و هنر است، در گذر زمانی نه‌چندان دور شاهد مرگ تمدنی ملت خویش خواهند بود. به همین دلیل است که می‌گوییم، صَرف بودجه برای رشد شعر و داستان و رمان و فیلم، صِرف هزینه برای سرگرم کردن تعدادی هنرمند و شاعر نیست، که ضرورت، سرمایه‌گذاری برای حفظ زبان تمدنی ملتی رو به جلو و بالنده است.
اگرنه نویسنده و شاعر و هنرمند نیازی به تشر ندارد که تنها با کمی بی‌اعتنایی می‌توان آنها را به کنج راند و گوشه‌گیر کرد و دغ‌مرگ؛ و بعد هم با تشییع جنازه‌ای باشکوه و مراسم بزرگداشتی پُر سر و صدا قال قضیه را کند.
از سوی دیگر باید توجه داشت که ادبیات و هنر فقط به کار بزرگان قوم نمی‌آید که رونق و جریان‌سازی ادبیات و هنر در متن جامعه و ارتباط آن با توده‌ مردم به ایجاد همزبانی و در نهایت همدلی میان خواص و عوام می‌انجامد. اگر جز این باشد و سیاستمداری ادیب سخنی بگوید که عوام نفهمند، بی‌تردید برداشت‌های اشتباه به گمراهی مردم می‌انجامد. وقتی مردم ندانند؛
آن یکی شیر است اندر بادیه
وان یکی شیر است اندر بادیه
آن یکی شیر است که آدم می‌خورد
وان یکی شیر است که آدم می‌خورد
با آنان نه از شیر می‌توان سخن گفت نه از بادیه. از همین رو است که گاه سیاستمدار یا دانشمندی زبان‌دان سخنی بجا و بردار می‌گوید و برداشت‌های متفاوتی از آن سخن می‌شود. این نه ضعف زبانی سیاستمدار و دانشمند که ضعف زبانی شنونده و خواننده است که گمراهی او را در پی دارد و در نهایت به جنجال‌هایی می‌انجامد که به سادگی نمی‌توان آن را مهار کرد. بنابراین رشد جامعه نیازمند رشد ادبیات و هنر در میان توده‌های مردم و رونق ادبیات در متن جامعه است و تنها از این طریق می‌توان به پرورش زبان و فرهنگ مردم کمک کرد. پس خطر دوسویه است؛ یکی عوام‌زدگی مردم و دیگر خواص عوام‌زده که ریشه‌ زبان را مانند موریانه می‌خورند و نابود می‌کنند.
سخن اصلی در اینجا با نویسندگان و شاعران و هنرمندان است که بار اصلی حفظ و حراست از زبان فارسی را بر دوش دارند. لازمه‌ پویایی زبان، پویایی این قوم است. بدانیم که حافظ و سعدی و مولانا و فردوسی نیز غم نان داشته‌اند اما غم فرهنگ و هنر و رشد و تربیت مردم بر غم نانشان چیره شده بود. بدانیم که زبان پویا و سخته‌ شاعران و نویسندگان روزگار سپری‌شده‌مان، ریشه در بینش و نگرش عمیق و جهان‌نگری مبتنی بر هستی‌شناسی فلسفی و عرفانی و اندیشه‌ورزی در اعتراض به هست‌ها و نشان دادن بایدها دارد که این آخری اگر برآمده از شناخت بن‌مایه‌های جامعه‌ دوران نباشد، نه به اوج که به سقوط جامعه می‌انجامد.
پس زبان پدیده‌ای تجریدی از دیگر پدیده‌های جامعه‌ تمدنی نیست و نویسنده باید بدون توجه به جریان‌های گذرای سیاسی و اجتماعی، آسیب‌های خواص و عوام جامعه‌ خویش را بشناسد و با زبانی ماندگار در قالبی هنری و در زمانی تأثیرگذار عرضه کند.
همچون هوا برای نفس‌کشیدن
نویسنده نباید در دام زبان شلخته‌ برخی از سیاستمداران و مدیران فرهنگی عوام‌زده‌ جامعه‌ خویش بیفتد. واژه برای نویسنده مانند هوا برای نفس‌کشیدن است. زیبایی زبان است که به اثر ادبی تشخص می‌دهد و این زیبایی در ذات زبان است. دهان زیبا با دندان سالم و پابرجا شناخته می‌شود و اساساً زیبایی دهان به دندان سالم است. از سوی دیگر زبان و محتوا باید چنان در هم آمیخته باشد که خواننده حضور زبان را حس نکند. مانند دندان سالم که اصلا حضورش احساس نمی‌شود و وقتی لب به سخن باز می‌شود، دائم خود را به رخ نمی‌کشد. پس هم باید زیبا نوشت و هم کارکرد ارجاعی زبان را فراموش نکرد.
نویسنده می‌تواند به زایایی زبان کمک کند. همان‌طور که دانش وارداتی می‌تواند زبان بومی را به چالش بکشد، زبان پویا و زایشگر نیز می‌تواند به رشد علمی کمک کند. زبان پویا زبان واژه‌آفرین و ترکیب‌ساز است و نویسنده و شاعر می‌توانند واژه‌آفرینی کنند و ظرفیت زبان را برای به‌کارگیری در مفاهیم علمی و انتزاعی و فلسفی افزایش دهند.
دست آخر اینکه نویسندگان و شاعران می‌توانند خط فارسی را پاس دارند و آن را متناسب با رشد زبان ارتقا دهند. به‌تازگی بخش‌های فرهنگی پاره‌ای از رسانه‌های ایران تلاش می‌کنند خط فارسی را خوار کنند و زبون شمارند. آنان می‌گویند خط ما خط عربی است و این خط برای زبان‌های صرفی به‌کار می‌آید، در حالی که خط امروزی ما با اندک تفاوت‌هایی از گذشته با نام خط پارسی شناخته می‌شود و ریشه و پایه‌اش خط ایرانی است که ابتدا از ایران به هاماوران و سپس از آنجا به عربستان راه یافت و در سده‌ یکم هجری در عربستان به خط کوفی مشهور شد.
اساسا یکی از دلایل ماندگاری این خط پیوستگی فارسی‌زبانان برای حفظ خط پارسی است. چنانکه اکنون در تاجیکستان پس از 50 سال تغییر خط پارسی به سیریلیک، نویسندگان و شاعران و دانشگاهیان تاجیکستان در تلاشند بار دیگر خط پارسی را در این کشور به‌کار گیرند و رواج دهند. در سفری که با دوست ادیب و اندیشمندم هادی سعیدی کیاسری به تاجیکستان رفتیم، رئیس کرسی زبان و ادبیات فارسی به اصرار از ما می‌خواست که استادانی به آنجا بفرستیم تا خط فارسی را که می‌گفتند «خط نیاکان» به دانشجویان آموزش دهند.
به هر روی هرگونه دخل و تصرف در خط پارسی تبعاتی جبران‌ناپذیر دارد که می‌تواند بر دیگر بخش‌های فرهنگی، سیاسی و علمی کشور تأثیر بگذارد و نگهداری و پاسداری از زبان و ادبیات پارسی باینده‌ یکایک پارسی‌زبانان، بویژه نویسندگان و شاعران پارسی‌زبان است که همگی پور فردوسی پاکزادند که گفت:
جهان کرده‌ام از سخن چون بهشت
از این بیش تخم سخن کس نکشت
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
چنان نامداران و گردن‌کشان
که دادم یکایک از ایشان نشان
همه مرده از روزگار دراز
شد از گفت من نامشان زنده باز
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
بدین نامه بر عمرها بگذرد
بخواند هر آن کس که دارد خرد
نمیرم از این پس که من زنده‌ام
که تخم سخن را پراکنده‌ام
هر آن کس که دارد هش و رأی و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین
*نویسنده‌ کتاب «نامیرا»
منبع: Khamenei . ir

  با اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه‌ها اقتصاد ایران رونق پیدا می‌کند و در صورت اجرای صحیح، قطعاً چنین چیزی محقق خواهد شد پس به عنوان یک شهروند از دولت محترم می‌خواهم بهترین برنامه‌ریزی را صورت دهد. مردم هم قطعا مانند مرحله نخست هدفمندی، خوب همراهی می‌کنند و یاریگر هستند.
یک شهروند
   چرا موز اینقدر گران است و پایین هم نمی‌آید؟ سیب‌زمینی هم همینطور. آیا برنامه‌ای برای رفع این گرانی ثابت ریخته شده است؟
مرادی
  صفحه ورزشی شما خیلی فوق‌العاده و بسیار کامل است. با تشکر از به‌روز بودن این صفحه و تحلیل‌های جالب آن.
صادق
  نفرت مردم از سران فتنه در 9 دی و بعد از آن همواره ثابت شده ولی متاسفانه الان مشاهده می‌کنیم در دولت، بسیاری از کسانی که در فتنه موثر بودند، حضور دارند. ‌ای کاش دولت در این زمینه اقدام کند و ناراحتی مردم را با اخراج اموات سیاسی از دولت و کار اجرایی، برطرف کند.
خادمی‌پور
  با آنکه دولت یازدهم، امتیازات زیادی به غرب داد اما نه‌تنها خبری از امتیازات غربی‌ها نشد بلکه پول خودمان را هم ندادند. آیا ادامه مذاکرات با این وضعیت صلاح است؟
غبراییان

مهدی محمدی: پس از اتفاقات پنجشنبه دو هفته پیش در بند 350 زندان اوین، مهم‌ترین اولویت جریان ضدانقلاب این بوده که به هر قیمت ممکن پای دولت را به این معرکه باز کند و سخن خود را در دهان دولتیان بگذارد.

درباره آنچه آن روز در اوین اتفاق افتاد ابهام چندانی وجود ندارد. همه آنچه در روزهای گذشته درباره خشونت و ضرب و شتم در این زندان گفته شده در واقع بزرگنمایی‌ها و جوسازی‌هایی است که هدف از آن پوشاندن صورت‌مساله اصلی است. صورت‌مساله اصلی هم چیزی جز این نیست که پس از مدت‌ها یک شبکه بزرگ انتقال اطلاعات جعلی و خبرسازی علیه نظام کشف شده و ضربه‌ای جدی دریافت کرده است، بنابراین طبیعی است دریافت‌کنندگان این اطلاعات که در واقع صاحبان اصلی این شبکه هستند، هر چه از دستشان برمی‌آید برای انتقام‌گیری از نظام انجام دهند. بویژه بی‌بی‌سی فارسی که مدت‌هاست معلوم شده یک رسانه نیست بلکه ترمینالی برای ایجاد هماهنگی میان طیف‌های مختلف ضدانقلاب و متصل نگه‌ داشتن روابط آنها با داخل کشور است، بیش از همه عصبانی شده و تلاش می‌کند بحرانی را که در واقع دامن خودش را گرفته به بحرانی برای کل نظام تبدیل کند.
تا اینجای کار چندان عجیب نیست. ضدانقلاب ضربه‌ای خورده و در حال واکنش نشان دادن است، آنچه عجیب است این است که به‌تدریج نشانه‌هایی آشکار شده از اینکه یک سر مهم ماجرا در داخل کشور است و آنها هم که در بیرون
سر و صدا راه‌انداخته‌اند، در اصل در پی فعال‌کردن شرکای داخلی خویشند با این هدف که یک حمله گاز انبری از داخل و خارج به دستگاه‌های قضایی و امنیتی و در نهایت به کل نظام سامان داده شود.
ماجرا به‌طور ساده این است؛ هنوز ساعتی از درز خبر اتفاقات بند 350 نگذشته بود که منابع ضدانقلاب و مشخصا بی‌بی‌سی گفتند این حادثه آزمونی برای دولت روحانی است و پس از دوره‌ای تذبذب و یکی به نعل و یکی به میخ زدن،حالا زمان آن رسیده که دولت همراهی واقعی خود را با شعارهای جبهه اصلاحات نشان دهد. مشخصا تاکید می‌شد این سخن دو مخاطب اصلی دارد؛ یکی شخص رئیس‌جمهور و دیگری وزارت اطلاعات. فضایی در حال ایجاد‌شدن بود که اگر رئیس‌جمهور در آنچه تاکنون گفته صادق است پس هم خود او باید به این موضوع ورود کند و علیه آن موضع بگیرد و هم دستگاه امنیتی‌‌اش.
به بیانی اندکی فنی‌تر، در زمان کوتاهی معلوم شد تاکتیک ضدانقلاب و سرویس‌های اطلاعاتی اداره‌کننده آن، برای تبدیل‌کردن این فرصت به تهدیدی برای کلیت نظام، این است که این موضوع را بدل به بهانه‌ای برای ایجاد یک رویارویی ساختاری میان دولت و قوه‌قضائیه کنند و دولت را به این جمع‌بندی برسانند که با وجود اینکه می‌داند پس‌صحنه چه بوده و آن روز در اوین چه گذشته، به صحنه بیاید و از در دفاع از این باند ضربه‌خورده رویاروی دستگاه قضا ـ که کاری جز عمل به وظیفه‌‌اش نکرده ـ بایستد.
 

اینجا بود که عامل داخلی وارد بازی شد و نشان داد پازل قرار است چگونه پر شود. وزارت اطلاعات که خود به گفته رئیس سازمان زندان‌ها یکی از اصلی‌ترین تامین‌کنندگان اطلاعاتی بوده که منجر به این پاکسازی شده، سکوت اختیار کرد و به رغم وعده وزیرش که خبر از صدور بیانیه‌ای در این باره داده بود، وارد بازی نشد؛ سکوتی که عموما ـ و به‌درستی ـ حمل بر رضایت آن از این برخورد شده است.
شخص رئیس‌جمهور هم از خود انگیزه‌ای برای فدیه ساختن آبرویش پیش پای ضدانقلاب نشان نداد. در واقع به قول ورزشی‌نویس‌ها پروژه می‌رفت که شکست بخورد؛ هم شبکه تامین اطلاعات جعلی ضدانقلاب در داخل برچیده شده بود و هم دولت ـ که برخی جریان‌های اپوزیسیون به هدف‌گذاری‌های سیاست داخلی آن طمع کرده‌اند ـ نشان داده بود در حوزه مسائل مرتبط با امنیت داخلی کشور اهل مساهله‌کاری نیست و بنا ندارد در این حوزه دکان و دستگاهی موازی قوه‌قضائیه راه بیندازد.    
همین که نشانه‌های شکست طراحی ضدانقلاب آشکار شد و آنها به‌تدریج از اینکه بتوانند دولت را به ورطه یک تقابل تمام‌عیار ساختاری با دستگاه‌های قضایی و امنیتی بکشانند، ناامید شدند، «عامل داخلی» دست به کار شد. بالاخره پروژه نباید با دستاورد صفر به پایان می‌رسید و آنها که سال‌های طولانی است با کلونی‌هایی مانند بی‌بی‌سی سر و سری دارند، باید نشان می‌دادند جایی به درد خواهند خورد.
بلافاصله دیدیم دو اتفاق افتاد؛ نخست، معصومه ابتکار در فیس‌بوک شخصی‌‌اش خبر داد آقای رئیس‌جمهور در جلسه دولت درباره ماجرای زندان اوین چیزهایی گفته‌اند که «نمی‌شود گفت» و پس از آن هم خبر رسید خانواده یکی از زندانیان بند 350 با هاشمی‌رفسنجانی ملاقات کرده است و وی در آنجا گفته عده‌ای با این کارها می‌خواهند برای دولت بحران درست کنند.
در واقع دم‌خروس بی‌آنکه زحمت چندانی کشیده شده باشد، پدیدار شد. در حالی که ضد‌انقلاب برای خارج‌شدن از مخمصه‌ای که در آن گرفتار شده بود، راهی نمی‌یافت، دو تن گام پیش نهادند و با مهرتاییدزدن بر دروغ‌هایی که کینه‌توز‌ترین دشمنان این ملت سر هم کرده‌اند، نشان دادند کوتاه نمی‌آیند حتی اگر بی‌بی‌سی هم کوتاه آمده باشد!
مسلما هاشمی رفسنجانی می‌دانسته آن روز در اوین کسی حتی یک سیلی هم نخورده است چه رسد که «بحرانی» ایجاد شده باشد. ابتکار هم اگر نمی‌دانست می‌توانست بپرسد، و به او می‌گفتند اصل ماجرا چه بوده است. دروغ بستن به نظام، تکمیل پازل دشمن، بحران‌نمایی یک پدیده نه‌چندان مهم و مرثیه‌سرایی برای کسانی که در واقع خود طراحان و پیش‌برندگان توطئه بوده‌اند و دفاع از کسانی که کمترین جرم آنها ارتباط مستمر و دائمی با ماشین صهیونیستی دروغ‌سازی علیه ایران است را چه می‌توان نامید جز انجام وظیفه در قبال کسی یا جایی که یارای تخطی از فرمان او نیست. ابتکار چندان مهم نیست ولی هاشمی‌‌رفسنجانی در ماجرای ادعای تقلب در انتخابات 88 هم همین کار را کرد. آنجا هم در حالی که می‌دانست حق چیست به نظام دروغ بست، جامعه را برآشفت و بعد هم می‌خواست خود به عنوان فرشته نجات و فیصله‌دهنده دعوا وارد گود شود و بازی را یکسره از آن خود کند. چرا هاشمی چنین می‌کند؟ چرا وب‌سایت هاشمی در نقل خاطرات 30 و 40 سال پیش او دقیقا با جرس و رادیوفردا هماهنگ می‌شود و همان خاطره‌ای را از انبان ـ ظاهرا بی‌پایان- خود بیرون می‌کشد که آنها برای پیشبرد پروژه‌شان به آن نیاز دارند؟ چرا هاشمی، دقیقا سر وقت، با کسانی ملاقات می‌کند و حرف‌هایی می‌زند که ضدانقلاب سخت بدان نیازمند است؟ چرا مدت‌هاست حتی یک جمله که به دل بنشیند از هاشمی نه درباره امام، نه انقلاب و نه رهبری نشنیده‌ایم؟ چرا هاشمی در بی‌بی‌سی متصل تیتریک است اما روزنامه انقلابی چاپ داخل هر چه خبر اظهارات او را به آب ویرایش می‌شوید و کنار اسمش لقب و عنوان اضافه می‌کند، باز یک پاراگراف قابل چاپ از آن بیرون نمی‌آید؟
بیایید نتیجه نگیریم ولو اینکه آنها که باید نتیجه می‌گرفته‌اند، لابد گرفته‌اند. ضدانقلاب امروز همکارانی داخلی دارد که بی‌محابا در تقسیم کار با آن شرکت می‌کنند و وهم برشان داشته محبوب قلوب مردمند پس کسی را یارای ایستادن مقابل آنها نیست. همان بلایی که در آخر به جان محمود احمدی‌نژاد هم افتاده بود. اینها همان کسانی هستند که نه پیام 24 خرداد را شنیدند و نه پیام 2 اردیبهشت را (روز پایان ثبت‌نام یارانه‌ها). این همکاران داخلی دیگر همکاری خود را پنهان نمی‌کنند، برعکس اصرار دارند بگویند کدام طرف خط ایستاده‌اند. اگر کسی مکان خود را با صدای بلند فریاد زد، دیگر نمی‌تواند ادعا کند فلانی و بهمانی به مردم آدرس غلط می‌دهند. بر سر مناره جای پنهان‌کاری باقی نخواهد ماند.

شهادت سروان خلبان علی‌اکبر شیرودی(1360ش)
شهیدعلی‌اکبر شیرودی از خلبانان ماهر و متعهد هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ایران بود. شهید شیرودی پس از پیروزی انقلاب اسلامی با مزدوران بیگانه و منافقین در غرب ایران مقابله کرد و در پاکسازی این منطقه از عناصر آشوبگر وابسته به بیگانگان، نقش بسزایی داشت. با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، سروان شیرودی به صف رزمندگان پیوست و بارها مواضع دشمن بعثی را در سخت‏ترین شرایط، هدف حملات هوایی قرار داد. شهید شیرودی در یکی از این عملیات‏ها، پس از انجام موفقیت‏آمیز مأموریت خود، به آرزوی دیرینه‏اش یعنی شهادت در راه خدا رسید. او علاوه بر کاردانی در زمینه‏های نظامی، فردی خودساخته و بااخلاص بود.
قطع رابطه رژیم آل‌سعود با جمهوری اسلامی ایران به دستور دولت آمریکا (1367ش)
پس از قتل‌عام زائران خانه خدا توسط رژیم آل‌سعود در نهم مرداد 1366 و وقوع حادثه جمعه خونین مکه، روابط ایران با این کشور به پایین‏ترین حد خود رسید و تعداد دیپلمات‏های ایرانی در عربستان سعودی به حداقل رسید در حالی که اعضای سفارت سعودی در ایران نیز از مدت‏ها قبل، تهران را ترک کرده بودند. تا اینکه سرانجام روابط سیاسی دو طرف کاملا قطع شد و حتی در اعزام زائران بیت‌الله‌الحرام و حرم شریف نبوی نیز برای چندین سال، وقفه‏ای پدید آمد. اقدام دولت عربستان‌سعودی برای قطع رابطه با ایران، در راستای همسویی سیاست این رژیم با اربابان آمریکایی خود و به منظور انحراف اذهان مسلمانان جهان از سیاست مخالفت حضور حجاج ایرانی در مراسم حج سال 1367 تفسیر شد.
تولد «یوهان گوتنبرگ» دانشمند آلمانی و مخترع ماشین چاپ (1400م)
اطلاعات زیادی پیرامون شرح حال گوتنبرگ در دسترس نیست. تنها می‌دانیم که او در حدود سال ۱۴۰۰ در شهر ماینز آلمان به دنیا آمد و در اواسط قرن تمام فعالیت خود را وقف هنر چاپ کرد. گوتنبرگ که حرفه‌اش زرگری بود، آلیاژ مناسب برای ریخته‌گری حروف را از سرب و آنتی‌موآن به‌دست آورد و سپس نسبت هر یک از این دو فلز را به‌گونه‌ای انتخاب کرد که حروف بیش از حد سخت و نرم نباشند. وی برای مرکب روغنی چاپ هم فرمول مناسبی یافت همچنین پرس مناسبی هم برای چاپ ابداع کرد و خلاصه با رفع موانع و حل مشکلات، عمل چاپ را میسر و اجرایی کرد. صنعت چاپ برخلاف تمام اختراعات پیشین اصولا یک دستگاه تولید انبوه است. می‌توان گفت صنعت چاپ عامل بسیار مهمی در گسترش و پیشرفت دانش بوده است. تقریبا ۲۰ سال پس از نخستین تلاش‌های گوتنبرگ در امر چاپ، این صنعت در ونیز، فلورانس، پاریس و لیون در حدی مختصر و محدود رواج یافت. ۳۰۰ سال پس از اختراع دستگاه چاپ گوتنبرگ، یک نمایشنامه‌نویس آلمانی به نام آلوئیس زنه فلدر، چاپ سنگی یا لیتوگرافی را در سال ۱۷۹۶ میلادی اختراع کرد.
صدور دستور عقب‏نشینی کامل نیروهای آمریکا از ویتنام (1975م)
پس از خروج استعمارگران فرانسوی از ویتنام و انعقاد معاهده ژنو در 20 ژوئیه 1954م، به منظور تقسیم ویتنام به 2 قسمت شمالی و جنوبی، اغتشاش و هرج و مرج در این کشور ایجاد شد. از این رو آمریکا به بهانه اجرای مفاد عهدنامه ژنو، نیروهای خود را وارد ویتنام کرد. ادامه این روند باعث شعله‏ور شدن آتش جنگ آمریکا و ویتنام شمالی گردید و تلفات سنگینی به دو طرف وارد شد. طولانی شدن جنگ، هزینه‏های سرسام‏آور این لشکرکشی بی‏نتیجه و گسترش اعتراضات مردم، سردمداران آمریکا را وادار ساخت تا برای پایان جنگ فکری بکنند. با روی کار آمدن ریچارد نیکسون، تلاش‏ها برای پایان دادن به دخالت نظامی آمریکا ابعاد وسیعی یافت و در نهایت در 28 آوریل 1975م، وی دستور عقب‏نشینی کامل نیروهای آمریکایی از ویتنام را صادر کرد. به دنبال خروج نیروهای آمریکایی، دولت ویتنام جنوبی سقوط کرد و ویتنام شمالی و جنوبی، کشور واحدی تشکیل دادند. طی جنگ آمریکا علیه ویتنام که بیش از 10 سال به طول انجامید، بیش از 3 میلیون ویتنامی و 50 هزار آمریکایی کشته و چندین برابر آن، مجروح شدند. با خروج نیروهای نظامی آمریکا از ویتنام، اولین شکست آمریکا از کشوری کوچک شکل گرفت و حیثیت بین‏المللی ایالات متحده آمریکا در جهان را لکه‏دار ساخت.
 

گروه چندرسانه‌ای شفق: «پسرم درست است که من به اندازه پیشینیان عمر نکرده‌‏ام اما در کردار آنها نظر افکندم و در اخبارشان اندیشیدم و در آثارشان سیر کردم تا آنجا که گویا یکى از آنان شده‌‌‏ام بلکه با مطالعه تاریخ آنان، گویا از اول تا پایان عمرشان با آنان بوده‌‏ام، پس قسمت‌‌‏هاى روشن و شیرین زندگى آنان را از دوران تیرگى شناختم و زندگانى سودمند آنان را با دوران زیانبارش شناسایى کردم.»
این قسمتی از نامه امام علی علیه‌اسلام به فرزندشان امام حسن مجتبی علیه‌السلام است.
خرداد 92 که تمام شد حجت‌‌الاسلام حسن روحانی رئیس‌جمهور منتخب شده بود. برای افرادی که سیاسی بودند روحانی فرد جدیدی نبود. او را می‌شناختند و با خط‌مشی‌هایش آشنا بودند. روحانی یک روحانی مبارز انقلابی بود که بعد از انقلاب هم همواره در کنار انقلاب بوده اما انگار عده‌ای که رئیس‌جمهور را نمی‌شناختند دچار سوءتفاهم شده بودند.
در فیلم‌های تبلیغاتی آقای رئیس‌جمهور هم این قضیه کامل نمایان بود اما احساس می‌شد انگار افرادی نمی‌خواهند واقعیت دیده شود. همانجا بود که به ذهنمان جرقه ساخت مستندی با موضوع زندگی روحانی رسید. با توجه به تاکید رئیس‌جمهور بر آزادی بیان و قلم، بسم‌الله گفتیم و مطالعه را که شروع کردیم، دیدیم اینقدر مطالب زیاد است که نمی‌دانستیم از کجا شروع کنیم!
اهم و مهم کردیم و وقایعی را انتخاب کردیم. ملاک انتخابمان روشن شدن منش سیاسی رئیس‌جمهور در هر زمان بود. دسترسی به اطلاعات هم به راحتی نبود. به بعضی از اسناد بنابر نظر برخی مسؤولان جدید از بعد از انتخابات دسترسی نداشتیم. بعضی اطلاعات هم کلا گم شده بود و همه دنبالش بودند!
با خیلی‌ها تلاش کردیم مصاحبه کنیم اما تا موضوع را می‌فهمیدند یا رد می‌کردند یا وقت نمی‌دادند. خودمان هم اصرار بر اسناد و مدارک معتبر داشتیم تا مبادا مطلب کذبی را نسبت بدهیم و الحمدلله همه مطالب را بر پایه مستندات قوی پیدا کردیم. ملاک انتخاب منابع را نزدیکان و وابستگان آقای روحانی گذاشتیم که می‌دانستیم رئیس‌جمهور با بیان مساله از جانب ایشان مشکلی ندارند.
با هر سختی بود مستند ساخته شد. روز تولد رئیس‌جمهور یعنی 9 دی را برای رونمایی انتخاب کردیم. رونمایی هم اینترنتی بود. آن موقع که رونمایی می‌کردیم فکرش را هم نمی‌کردیم این مستند اینقدر مورد استقبال دانشجویان قرار بگیرد. اولین استقبال دانشگاه تهران بود، دانشکده حقوق و علوم سیاسی یعنی دانشکده خود آقای رئیس‌جمهور. روز بیستم بهمن. سالن جابر انصاری پر شد. اکثریت قریب به اتفاق راضی سالن را ترک کردند و از زمان ساخت فصل دو می‌پرسیدند. تقریبا از اکثر دانشگاه‌های کشور درخواست اکران داشتیم و خیلی‌ها هم‌ نتوانستند رضایت مسؤولان دانشگاهشان را برای مجوز بگیرند و مسؤولان دانشگاه به آنها مجوز ندادند. خیلی‌ها هم توانستند و مستند در سطح دانشگاهی کشور اکران شد. ذهنیت‌های مختلفی از فیلم ایجاد می‌شد. عده‌ای آن را یک فیلم حمایتی از رئیس‌جمهور و عده‌ای یک فیلم انتقادی می‌دانستند. به هر حال هر مخاطبی یک برداشتی دارد. جالب این بود که هر چه جلوتر می‌رفتیم فضای اکران‌ها پرشورتر می‌شد. همین اواخر در دانشگاه شریف اکران شد که از همه اکران‌ها شلوغ‌تر و پر شورتر بود. ما هم راضی بودیم. پیام ما به مخاطب رسیده بود و الحمدلله این پیام صادقانه و منصفانه بود.
تا اینکه به یک‌باره و بعد از روز زن و در کشاکش مذاکرات هسته‌ای هجمه علیه مستند شروع شد. انگار یک جبهه توپخانه‌ای رسانه‌ای شروع به آتش کرد. توپخانه‌هایی که 4 ماه بعد از رونمایی مستند یادشان افتاده بود باید بمباران کنند. شاید چاشنی‌هایشان آماده نبود و شاید هنوز زمان حمله نرسیده بود. جبهه‌ای که در روزهای آخر هفته تصمیم گرفته بود تا از روز شنبه مستندمان را بمباران کند. آنها مستند ما را مثل یک تله انفجاری می‌دانستند. یعنی یک اثر فرهنگی را در فضای جنگ رسانه‌ای و حتی امنیتی و حقوقی بردند. این فیلم که یک مستند متقن بود، برده شد در فضای اختلافات فیلم مجلس زنانه خانم رئیس‌جمهور و انگار تلافی بود.
نه فقط این. انگار تلافی بود که چرا نشان دادیم روحانی به میرحسین موسوی رای نداده است. چرا نشان دادیم روحانی غائله 18 تیر را جمع کرده است. چرا نشان دادیم روحانی در زمان حصر منتظری دبیر شورایعالی امنیت ملی بوده و چرا نشان دادیم روحانی انقلابی بوده است.
متاسفانه یک بار هم مستند را ندیده بودند. از گزارشاتشان پیدا بود. نه این مستند را انگار کلا مستند ندیده بودند. حتی مستند معروف «ایران و غرب» را! هر راست و دروغی بود در یک گزارش گذاشته و اسمش را هم گذاشتند پشت پرده «من روحانی هستم». کسانی که از صداقت «شرق»ی‌ها بویی نبرده‌اند و «اعتماد» به آنها عین ساده‌لوحی است. می‌گفتند ما رفتیم از ظریف فیلم محرمانه گرفته‌ایم آن هم با البرادعی! می‌گفتند سی‌دی پخش کرده‌اند که اولا فیلم از حجم یک سی‌دی بیشتر است ثانیا سی‌دی پخش نشده! فعلا در مرحله اکران هستیم.
به ظاهر می‌گفتند اطلاعاتمان صحیح نیست ولی خودشان را به خواب زده بودند یا تلاش می‌کردند بگویند خوابیم، چرا که اطلاعات مستند ما از کتاب خاطرات آقای هاشمی‌رفسنجانی بود. اگر این اطلاعات دروغ است چرا همان روزهای انتشار کتاب تکذیب نکردند و الان یادشان افتاده است؟!
اصلا بیایند بگویند کجای مستند اطلاعاتش ناصحیح است. مستند 56 دقیقه‌ای را می‌گویند اطلاعاتش ناصحیح است و همین و بس!
ولی اینها برای ما اهمیت ندارد. چیزی که مهم است رسیدن پیام به مخاطب و راضی بودن مخاطب و رعایت انصاف و تقواست که الحمدلله میسر شد و این را از توفیقات الهی می‌دانیم.
آقای رئیس‌جمهور بارها تاکید بر آزادی بیان و آزادی قلم کرده‌اند ولی مشاورانشان تهدید کرده‌اند به برخورد حقوقی و قضایی آن هم برای یک کار رسانه‌ای دانشجویی! آیا در این فضا اصلا امیدی باقی می‌ماند برای ما نسل سومی‌ها؟!
والعاقبه‌للمتقین

بعضی‌ها تیپشون یه جوریه که آدم نمی‌دونه دارن مسخره‌بازی
در میارن یا مد روزه!