در حالی پرواز هواپیماهای ایران ـ140 معروف به آنتونف ـ 140 در ایران ممنوع شد که به گفته معاون وزیر راه 4 فروند هواپیماهای باقیمانده از این مدل زمینگیر هستند و از نظر فنی امکان پرواز ندارند. به گزارش ایسنا، با سقوط یکی دیگر از هواپیماهای ایران ـ140 در روز گذشته، تعداد سقوط‌‌های این هواپیما در طول کمتر از 5 سال به 2 مورد و 44 کشته رسید. 6 فروند از این نوع هواپیما در کشور وجود داشت که 2 فروندش با سقوط از چرخه پرواز خارج شد و 4 فروند باقیمانده نیز به گفته معاون وزیر راه «به دلیل مشکلات فنی و نداشتن قطعه لازم امکان پرواز ندارند». دیروز رئیس‌جمهور اعلام کرد از این پس این هواپیماها اجازه پرواز در آسمان ایران را نخواهند داشت. دستوری که سازمان هواپیمایی کشوری نیز با اعلام وصول آن، ممنوعیت پرواز آنتونف ـ 140 را رسما تایید کرد. با وجود تمام این مقدمات و ممنوعیت‌ها به نظر می‌رسد دیگر آنتونفی نمانده که بتواند پرواز کند. معاون وزیر راه در این باره به ایسنا گفت: تا قبل از حادثه صبح یکشنبه از مدل آنتونف ـ140، 5 هواپیما در ایران وجود داشت که 4 فروند آن به دلیل مشکلات فنی و نداشتن قطعه لازم اجازه و امکان پرواز نداشتند. وی افزود: به همین دلیل تنها هواپیمای این مدل که می‌پرید هواپیمایی بود که دیروز سقوط کرد. مجیدی خاطر نشان کرد: به این ترتیب و با توجه به نبودن قطعه برای 4 هواپیمای باقیمانده، رسما می‌توان اعلام کرد هواپیماهای باقیمانده آنتونف امکان پرواز ندارند.

حسین قدیانی: به دور است، هم از ادب حکمرانی، هم از آداب حکمرانی که به جای ساختار تحریم، فی‌الواقع لرزه بر ساختار منافع ملی بیندازیم، مکرر در مکرر بلرزانیم نفع ملت را، مکدر کنیم ملت را، بعد فرمایش کنیم؛ «به جهنم! بروند جایی که گرم باشد، نلرزند». این آیا ادبیات دولتمردی است؟! آن وقت چطور قسم جلاله می‌خورند که؛ «والله بالله تالله به دوره قبل بازنمی‌گردیم»؟! اینکه شد همان، بلکه بدتر از آن! در یکی از موارد «بدتر از آن»، دیروز دادگاه لاهه، حکم اولیه پرونده نفتی را صادر کرد. شگفتا! براساس حکم صادره، منافع ملی چندبرابر پولی که قرار است... آری! قرار است از خلال توافق کذا نصیب گردد، متضرر می‌شود. بی‌خود که نمی‌لرزد منافع ملی. بی‌تدبیری می‌بیند می‌لرزد. این روزها اطرافیانی از خود دولت اعتدال، ناظر بر فلان سوء مدیریت و بهمان کج‌روی، گاه مدعی می‌شوند؛ به رئیس‌جمهور «اطلاعات غلط» داده شده! بیش از یک سال پیش، جمیع رسانه‌های اصولگرا از کیهان و جوان گرفته تا جهان و فارس و تسنیم مرتب «اطلاعات درست» دادند که «براساس این سند و آن مدرک و معطوف به پرونده مذکور هرگز روا نیست کلید وزارت نفت را به آقای زنگنه بدهید. این انتخاب همانا و متضرر شدن، بلکه لرزیدن منافع ملی همانا». مع‌الاسف به جای اینکه در مواجهه با «اطلاعات درست» اولا خاضع و ثانیا عامل باشند، بر انتصاب غلط خود اصرار ورزیدند تا ما امروز شاهد این حکم اولیه دادگاه لاهه باشیم، تا ما امروز شاهد این همه خسران بر گرده منافع ملی باشیم.
شوربختانه باید مرقوم دارم اطلاعات درست اصحاب رسانه را مبنای تعویض انتخاب خود نکردند هیچ، به کرات در محکمه را، زور و شلاق را به خبر‌گان خبر نشان دادند، فقط چند بار به مای «وطن امروز».  خب، همین چیزهاست که فرسنگ‌ها از دولتمردی به دور است، دقیقاً همین چیزهاست. این است آیا مراد از اعتدال؟! که به اعتراف خودهاشان، «اطلاعات غلط» را مبنای رفتار و گفتار کنند لیکن چشم بر «اطلاعات درست» ببندند؟! که به جای عذرخواهی بابت لرزاندن ساختار منافع ملی، متأثر از بدترین انتخاب برای یک وزارتخانه، منتقد و دلسوز و مشفق و خیرخواه خود را حواله به «جهنم» دهند، فرمایش کنند؛ «به جهنم»؟! و آن هم لابد با «زور و شلاق»؟! من اما بعید می‌دانم با زور و شلاق بتوان اهل قلم متعهد را که کریمانه، اطلاعات درست به دولتمردان می‌دهد، روانه جهنم کرد. از بزرگان دین نقل است؛ «جواب نیکی - در اینجا؛ اطلاعات درست - را با نیکی بده» نه با جهنم! حواله دادن مدافعان منافع ملی، به جهنم، انصاف باید داد که هم از ادب حکمرانی به دور است، هم از آداب دولت‌نشینی، لیکن بعضی‌ها خیلی اگر تبحر دارند در طعنه‌پرانی، خوب است از این نبوغ خود استفاده بجا کنند، دمی هم جواب طرف آمریکایی مذاکرات هسته‌ای را بدهند که روز و شب می‌گوید؛ «قرار است غنی‌سازی در نطنز محدود بماند». پلنگ تیزدندان وحشی را جواب نمی‌دهند، بلکه «مؤدب و باهوش» خطاب می‌کنند، به محافظان حریم منافع ملی که می‌رسد، می‌گویند؛ به جهنم! راستی، براساس ادب و آداب دولتمردی، این «جهنم» را به که باید حواله داد؟! آیا جز به رئیس‌جمهور آمریکا که در حمایت از نتانیاهوی جلاد، اندکی حیا نمی‌کند؟! آیا جز به وندی شرمن جهنمی؟! آیا جز به صهیونیست‌های وحشی؟! رئیس مجلس اخیراً به اوباما گفت: «با حمله نظامی به عراق با هر بهانه‌ای، ننگ حمایت آمریکا از اسرائیل پاک نمی‌شود». با کمال تأسف، ظاهراً ما نیز مجبوریم خاطرنشان کنیم که؛ «برچسب زدن به منتقد، علاج بی‌تدبیری در انتخاب وزیر برای فلان وزارتخانه نمی‌شود». نیز بگوییم؛ «ترمیم خسارت وارد آمده بر منافع ملی، با انگ زدن به پاسداران منافع ملتی که از قبل همه چیز را گوشزد کرده بودند جبران نمی‌شود». صدالبته ما همچنان از موضع «منافع ملی»، توصیه اکیدمان پرهیز از برچسب‌زنی، مداقه بیشتر روی اخلاق و حفظ مضاعف ادب و آداب حکمرانی است. دولتمردان را فرض است که در راستای منافع ملی گام نهند و لااقل اگر بابت ضرری که متاثر از انتخاب نابجای خود برگرده منافع ملی زده‌اند، عذری نمی‌خواهند، دیگر در جهنم هم نشان خیرخواهان ندهند که این اوج ناسپاسی است. به فرازی تمام کنم این ستون را. ما در مساله هسته‌ای، بیش از آنکه دوگانه‌ای به نام دوگانه «مذاکره- عدم مذاکره» یا «موافقان مذاکره- مخالفان مذاکره» داشته باشیم، این دوگانه را داریم؛ «محافظان منافع ملی - چوب حراج‌زنندگان بر منافع ملی». ما اصولگرا هستیم با افتخار. و «مقاومت بر منافع ملی» از مهم‌ترین اصول ما است. فلذا دولت محترم در راستای نفع ملت سخن بگوید که ما، نه به بهشت اعتدال منحرف می‌شویم، نه به جهنم اعتدال رهنمون. آقایان! منافع ملی این ملت شهیدپرور را بچسبید که «بهشت خدا» در همین است. 
 

  کسانی که یکسره می‌گفتند ایران باید در مبارزه با داعش دوشادوش آمریکا بجنگد، در پی بی‌آبرو کردن جمهوری اسلامی به سبب همکاری با بزرگ‌ترین جنایتکاران تاریخ بودند. داعش را آمریکا به وجود آورده و حالا در گل گیر کرده است. البته تاریخ مصرف این گروهک هم احتمالاً رو به پایان است که حالا آمریکایی‌ها از حملات هوایی به این گروهک سفاک می‌گویند. البته قطعاً قصد آمریکا با آن همه حقد و کینه نسبت به شیعیان، خدمت به عراق نیست بلکه می‌خواهد دوباره جای پایی برای خود در این کشور دست و پا کرده و نفت آن را باز هم مفت ببرد.
رفیعی‌هرندی

  با تشکر از اقدامات مثبت وزارت محترم بهداشت در بهبود وضعیت درمان و بویژه حل سریع کمبود و نبود دارو و همچنین رایگان شدن درمان در بیمارستان‌های دولتی، سوالی که واقعاً برای بنده و سایر مردم بعد از یک سال به وجود آمده این است که چرا بقیه دولت مانند وزیر کاربلد جناب آقای دکتر سیدحسن قاضی‌زاده‌هاشمی عمل نمی‌کنند. مثلاً برخی وزارتخانه‌ها مانند علوم و ارشاد، انگار هدفی غیر از جنجال ندارند و خدمت به فرهنگ کشور و در پیش گرفتن روند پیشرفت علمی، در سیستم مدیریتی این وزرای محترم ظاهراً جایی ندارد و با تذکرات پی در پی و خیرخواهانه دلسوزان هم تغییری در روند پیش گرفته نمی‌دهند. چرا مردم و مملکت باید از دریافت خدمت محروم باشند؟ به خاطر رضایت عده‌ای فتنه‌گر؟
نمازی

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم
وَ یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ وَ تَرَى الْأَرْضَ بارِزَه وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً (47) وَ عُرِضُوا عَلى‏ رَبِّکَ صَفًّا لَقَدْ جِئْتُمُونا کَما خَلَقْناکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ بَلْ زَعَمْتُمْ أَلَّنْ نَجْعَلَ لَکُمْ مَوْعِداً (48) وَ وُضِعَ الْکِتابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا فِیهِ وَ یَقُولُونَ یا وَیْلَتَنا ما لِهذَا الْکِتابِ لا یُغادِرُ صَغِیرَه وَ لا کَبِیرَه إِلاَّ أَحْصاها وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لا یَظْلِمُ رَبُّکَ أَحَداً (49)
توضیحی درباره آیات 47 تا 59
آیات 47 تا 59 بیان قیامت است. پس از آنکه در آیات گذشته نشان داده شد زندگی دنیا هیچ ارزشی ندارد، مگر اینکه در جهت اهداف اخروی باشد و با کردار ماندگار شایسته مزین شود، در این آیات حقیقت دیگری را تبیین می‌فرماید و آن حقیقت قیامت است. [المیزان: 13/321] یعنی این حقیقت مهم را تبیین می‌فرماید که تنها خیر- چه پاداش خیر و چه آرزو و امید خیر- نزد پروردگار است و حقیقت این امر در قیامت روشن می‌شود.
آیه 47
وَ یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ وَ تَرَى الْأَرْضَ بارِزَه وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً
ترجمه
و یاد کن‏ روزى را که کوه‏ها را به جنبش مى‏آوریم. و آن روز زمین را آشکار و صاف‏ مى‏بینى. و آنان را گرد مى‏آوریم و هیچ‌یک را فروگذار نمى‏کنیم.
تفسیر
قیامت از راه می‌رسد
شروع این آیات تبیین برچیده‌شدن بساط دنیاست. زمین محل سکونت آدمی است و سکون و آرامش زمین به کوه‌های آن است. «وَ الْجِبالَ أَرْساها» [نازعات: 32] «کوه‌ها را بر جای کوفت» و زمین را به وسیله آنها میخکوب کرد و بدین‌طریق نوسان زمین را گرفت و در زلزله شدید قیامت که زمین و آسمان درهم کوبیده می‌شوند، اول کوه‌ها هستند که به جنبش درمی‌‌‌آیند: «وَ یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ».
در این ‌هنگام کوه‌ها همانند سراب می‌شوند: «وَ سُیِّرَتِ الْجِبالُ فَکانَتْ سَراباً» [نباء: 20] «و کوه‏ها را روانه گرداند و چون سراب باشند» یعنی کوه‌ها موهوم می‌شوند، دیگر هیچ اثری از آنها باقی نمی‌ماند.  وقتی کوه‌ها از جا کنده‌شد و پودر و روان شدند، همه دره‌ها پر و صاف و زمین مسطح و آشکار می‌شود. «وَ تَرَى الْأَرْضَ بارِزَه» و همه زمین قابل دید و آشکار می‌شود زیرا کوه‌ها پودر شده‌ و گودا‌ل‌ها و دره‌ها همسطح زمین شد‌ه‌اند، در این حال زمین سطح صافی می‌شود که هیچ چیز حجاب دیدگان آدمی نیست.
روز برانگیختگی انسان‌ها
«وَ حَشَرْناهُمْ» وقتی کوه‌ها و زمین به چنین وضعی درآمد، مردم را محشور می‌کنیم. «حشر» به معنای برانگیختن، کوچ‌دادن و جمع‌کردن مردم در یک مکان است. [التحقیق: 2/224 و المفردات: 237] مرحوم علامه طباطبایی می‌فرمایند: از سیاق آیه برمی‌آید که خطاب آیه به مشرکان است [المیزان: 13/321] اما به نظر می‌رسد که بهتر باشد خطاب آیه را به همه انسان‌ها بدانیم که البته توجه ویژه‌ای هم به منکران قیامت و مشرکان دارد.
بنابراین همه مردم کره زمین؛ از اولین تا آخرین در آن روز برانگیخته می‌شوند، کوچ‌ داده و جمع می‌شوند: «قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ لَمَجْمُوعُونَ إِلى‏ مِیقاتِ یَوْمٍ مَعْلُوم» [واقعه: 49- 50] «بگو اولین و آخرین در وعده‌گاه روزی شناخته‌شده گردهم جمع می‌شوند».
«فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً»، «غادر» به معنای ترک است. [المفردات: 603] اصل آن «غَدَر» یعنی نقص عهد [المحیط فی اللغه: 5/36] و ترک وفاست. [الصحاح: 2/766] «فَلَمْ نُغَادِرْ» یعنی هیچ‌کدام از آنان را ترک نمی‌کنیم. ما به عهد خود وفا و همگی آدمیان را در صحنه قیامت محشور می‌کنیم.
آیه 48
وَ عُرِضُوا عَلى‏ رَبِّکَ صَفًّا لَقَدْ جِئْتُمُونا کَما خَلَقْناکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ بَلْ زَعَمْتُمْ أَلَّنْ نَجْعَلَ لَکُمْ مَوْعِداً
ترجمه
و ایشان به صف بر پروردگارت عرضه مى‏شوند و به آنها می‌گوییم: به راستى همانگونه که نخستین بار شما را آفریدیم باز به سوى ما آمدید. بلکه پنداشتید هرگز براى شما وعده‌گاهی نمی‌نهیم.
تفسیر
توبیخ منکران قیامت
«وَ عُرِضُوا عَلى‏ رَبِّکَ صَفًّا» همه انسان‌ها که گرد آمدند، در پیشگاه پروردگار عالمیان صف می‌بندند. در آن روز هیچ تفاوتی بین انسان‌ها نیست، فقیر، غنی، حاکم و محکوم در پیشگاه خدا در یک صف می‌ایستند و هیچ‌کس را بر دیگری امتیاز و برتری نیست و همه امتیازات اعتباری دنیوی بی‌اعتبار می‌شود.
خداوند در آن روز با بشر سخن می‌گوید: «لَقَدْ جِئْتُمُونا کَما خَلَقْناکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ» همان‌گونه که نخستین‌بار شما را آفریدیم و چیزی از دنیا و زیورهای آن را با خود نداشتید، هم‌اکنون نزد من آمدید و هیچ‌یک از زیورهای دنیا به کار شما نیامد و تنها به محضر حق آمدید، چگونه در روز ولادت تنها بودید، هیچ‌کس و هیچ‌چیز با شما نبود، امروز هم هیچ‌کس و هیچ‌چیز با شما نیست، نه خانواده، نه دارایی‌، نه دوستان و تنها به صحنه قیامت وارد شدید. تنها نامه عمل شما همراه شماست که حاوی کردار شما و همواره با شماست. خیر و شایسته باشد، به کار شما می‌آید و اگر ناشایست باشد، گرفتارتان می‌کند.
«بَلْ زَعَمْتُمْ أَلَّنْ نَجْعَلَ لَکُمْ مَوْعِداً» با این کلام گروهی از انسان‌ها را توبیخ می‌فرماید. گروهی که می‌پنداشتید که قیامتی نیست، تا وعده‌گاهی باشد که به حساب کارهای‌شان رسیدگی شود. آنها مرگ را پایان کار خود می‌پنداشتند و اکنون با این صحنه مواجه هستند. خطاب اصلی این آیه به مشرکان منکر قیامت است اما آیا ما را که با عمل خود قیامت را انکار می‌کنیم، خطاب قرار نداده است؟ «أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَکُوا وَ لَمَّا یَعْلَمِ اللهُ الَّذِینَ جاهَدُوا مِنْکُمْ وَ لَمْ یَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لَا الْمُؤْمِنِینَ وَلِیجَه وَ اللهُ خَبِیرٌ بِما تَعْمَلُون» [توبه: 16] «آیا پنداشته‏اید که به خود واگذاشته مى‏شوید در حالى که هنوز خداوند کسانى از شما را که جهاد کرده‏اند و جز خداوند و پیامبرش و مؤمنان همرازى نگزیده‏اند معلوم نداشته است؟! و خداوند از آنچه انجام مى‏دهید، آگاه است‏».
آیه 49
وَ وُضِعَ الْکِتابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا فِیهِ وَ یَقُولُونَ یا وَیْلَتَنا ما لِهذَا الْکِتابِ لا یُغادِرُ صَغِیرَه وَ لا کَبِیرَه إِلاَّ أَحْصاها وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لا یَظْلِمُ رَبُّکَ أَحَداً
ترجمه
و نامه کردار هرکس در میان‏ نهاده مى‏شود، بدکرداران را از آنچه در آن است هراسان مى‏بینى، و مى‏گویند: اى واى بر ما، این چه نامه‏اى است که هیچ خُرد و کلانی را فرو نگذاشته، مگر اینکه همه را به حساب آورده است. و آنچه را انجام داده‏اند حاضر یابند و پروردگار تو به هیچ‌کس ستم نمی‌کند.
تفسیر
حال بدکرداران
«وَ وُضِعَ الْکِتابُ» در چنین حالی، نامه هرکس به او داده می‌شود. «فَتَرَى الْمُجْرِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا فِیهِ» «مجرم» و «بدکردار» شامل همه کسانی می‌شود که از صراط مستقیم الهی یعنی نقشه الهی روی زمین سر باز زده‌اند، اعم از مشرکان و کافران و اهل کتاب و مسلمانان بدکردار. «إِشفاق» توجه به چیزی همراه با ترس و هراس است و «مشفق» به معنای هراسناک است. [المفردات: 458] و می‌بینی که گمراهان و بدکرداران هراسناک به نامه کردار خود می‌نگرند. «وَ یَقُولُونَ یا وَیْلَتَنا ما لِهذَا الْکِتابِ لا یُغادِرُ صَغِیرَه وَ لا کَبِیرَه إِلاَّ أَحْصاها» حقیقت برای آنان روشن شده، ابراز تأسف شدید می‌کنند و می‌گویند: ‌ای وای بر ما، این کتاب هیچ کار کوچک و بزرگ ما را فرونگذاشته و همه کردار ناشایست و گناهان کوچک و بزرگ ما را شمرده و ضبط کرده است.  «وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً» در این هنگام است که هرچه انجام داده‌اند حاضر می‌بینند. این بخش آیه حکایت از تجسم اعمال دارد که خود عمل در صحنه قیامت حاضر می‌شود. «وَ لا یَظْلِمُ رَبُّکَ أَحَداً» و پروردگار تو به هیچ کس ستم روا نداشت. ستم در جایی است که در نامه عمل؛ کم و زیاد باشد که چنین نیست، یا کردار افراد به حساب دیگران نوشته شود که آن هم نیست بلکه متن واقع ظهور پیدا کرده است. آنها حقیقت وجودی و ملکوت خود را در قالب این کتاب می‌بینند و عین عدل است.  
نامه اعمال
از این آیه روشن می‌شود نامه عمل هرکس عبارت است از حقیقت وجودی او که هیچ خُرد و کلانی از نیات و رفتار او را فروگذار نکرده زیرا ملکوت و باطن حقیقی خود او است که در دنیا با پوسته‌ای انسانی پوشیده شده بود اما در قیامت که روز آشکار شدن نهان‌هاست: «یَوْمَ تُبْلَى السَّرائِر» [طارق: 9] «روزی که نهان‌ها آشکار می‌شود» حقیقت واضح شده است.  
 

 اعدام میرزا رضا کرمانی به جرم قتل ناصرالدین شاه (1276 ش)
میرزا رضا کرمانی در کرمان به دنیا آمد. در جوانی به تهران رفت و به دست‏فروشی و سمساری مشغول شد تا اینکه رفته رفته مورد اعتماد تجار تهران قرار گرفت. وی در سال 1268 ش پس از آشنایی با سیدجمال‏الدین اسدآبادی، سخت مجذوب اندیشه‏ها و افکار او شد و از همان زمان، به فعالیت‏های سیاسی پرداخت. در پی استبداد و جور زمان ناصرالدین‏شاه قاجار و اخراج سیدجمال‏الدین اسدآبادی از ایران، میرزا رضا کرمانی بارها به گونه کتبی و شفاهی به ناصرالدین شاه و درباریانش اخطار کرد که به جهت بی‏احترامی و ستمی که درباره سیدجمال‏الدین روا داشته‏اند، کشته خواهند شد. رژیم استبدادی قاجار، زبان تیز و حرکات اعتراض‏آمیزِ او را تحمل نکرد و میرزا رضا را به زندان محکوم کردند. میرزا پس از آزادی، راهی اسلامبول ترکیه شد و با سید دیدار کرد. میرزا از اوضاع ایران بسیار نالید و سید او را به کندن ریشه فساد که همان ناصرالدین شاه بود، تشویق کرد. سرانجام شاه قاجار که در تدارک برگزاری جشن‏های پنجاهمین سال سلطنت خود بود، در 17 ذی‏قعده 1313ق برابر با 13 اردیبهشت 1275ش با 3 گلوله میرزا رضا در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) در ری کشته شد. میرزا با بیان سخنانی در دادگاه فرمایشی، حقایق را بازگو و شاه را رسوا کرد. سرانجام میرزا رضا کرمانی در روز دوم ربیع‏الاول 1314 ق برابر با 21 مرداد 1276ش توسط دستگاه جبار قاجار به دار آویخته شد و به شهادت رسید. آخرین جمله میرزا این بود: این چوبه دار را به یادگار نگه دارید، من آخرین نفر نیستم.
 مرگ سپهبد بختیار، رئیس‌ دیکتاتور ساواک و مهره رژیم شاهنشاهی (1349 ش)
تیمور بختیار در سال 1292 ش در شهرکرد به دنیا آمد. وی مدارج نظامی را طی کرد و پس از کودتای 28 مرداد 32، به فرمانداری تهران رسید. بختیار پس از روی کار آمدن منوچهر اقبال، به عنوان معاون نخست وزیر و اولین رئیس سازمان امنیت و اطلاعات کشور (ساواک) منصوب شد. در مهر ماه 1339 که به درجه سپهبدی دست یافت، در تلاش برای احراز مقام بالاتری بود. از این رو با مقامات دولت آمریکا وارد مذاکره شد تا شاید با کمک آنان بتواند شخص اول ایران شود. وقتی شاه از این موضوع مطلع شد، او را در اسفند 1339 از کار برکنار کرد و بختیار پس از مدتی مجبور به خروج از ایران شد. سرانجام در شانزدهم مرداد ماه 1349 در یکی از شکارگاه‏های بغداد هدف گلوله یکی از ماموران مخفی ساواک قرار گرفت و در 21 مرداد مرد. بختیار مردی مال‌دوست و عیاش بود و برای رسیدن به مقاصد شوم خود از هیچ کاری ابا نداشت. در دوران ریاست او بر ساواک، این سازمان حتی در روابط خانوادگی اشخاص هم دخالت می‏کرد و بیم و هراس فراوانی در جامعه ایجاد کرد که این رویه در سال‏های حیات ساواک ادامه داشت.
 رد شمس برای حضرت امیرالمومنین(ع)
روزی پیامبر در کنار علی(ع) آرمید و سر مبارک آن حضرت روی پای امام علی(ع) قرار داشت. امام که هنوز نماز عصر خود را به جا نیاورده بود، نتوانست خود را راضی کند که پیامبر را بیدار کند بنابراین صبر کرد تا پیامبر، خود از خواب برخاست و امام را محزون دید. چون سبب را دانست، دعا کرد که خورشید بار دیگر بازگردد و امام نماز خود را در وقت خود ادا کند. این واقعه که در مسجد فضیح روی داد به «ردّ‌الشمس» یعنی بازگشت خورشید مشهور شد.
 وفات حضرت عبدالعظیم حسنی در شهر ری(252 ق)
حضرت عبدالعظیم بن عبدالله که با 5 واسطه به امام حسن مجتبی(ع) می‏رسد، از اکابر محدثین و اعاظم علما و زهاد و عباد بوده و از اصحاب امام جواد و امام هادی(ع) به شمار می‏رود. ولادت وی را در حدود سال 173 ق گفته‏اند. خفقان دوران عباسی و دشمنی سختی که با علویان روا می‏داشتند، عبدالعظیم را به هجرت واداشت و او راهی ری و ساکن آن دیار شد. سرانجام این سلاله‏ پاک خاندان حَسنی و این زاهد پرهیزکار در نیمه‏ شوال سال 252 ق در 79 سالگی در ری درگذشت. آن حضرت را شهید، به دلیل مسمومیت،  نیز می‏دانند. مرقد حضرت عبدالعظیم در ری، زیارتگاه مشتاقان اهل‏بیت است.