حسین جوادی: پرونده تیم ملی فوتبال امید با حذف از مسابقات آسیایی بسته شد. این جمله را وقتی در ذهن مرور می‌کنید نوستالژی‌های سال‌های 90، ‌98 و 2002 را نیز به خاطر آورید و از آن مهم‌تر اینکه در چند سال اخیر تیم فوتبال ایران در بازی‌های آسیایی همواره جزو ‌4 تیم برتر راه یافته به مرحله نیمه‌نهایی بوده ولی حالا در این دوره از مسابقات به لطف کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال با شکست مقابل ویتنام و تساوی کسل‌کننده برابر قرقیزستان یک تراژدی غم‌انگیز برای فوتبال ملی رقم می‌زند. حالا پرداختن به این مساله که آیا وینگادا مقصر است یا بازیکنان منشوری امید 2 موضوع متفاوت است ولی چیزی که اهمیت دارد بی‌توجهی کمیته ملی المپیک برای اعزام بازیکنانی است که بدون هیچ برنامه‌ای پیراهن تیم ملی را بر تن می‌کنند. انتخاب 7 بازیکن که شرایط حضور در المپیک را ندارند، آنقدر برایشان اهمیت داشت که خیلی راحت روی نام بازیکنانی که می‌توانستند گره از تیم نصفه و نیمه امید باز کنند، قلم قرمز بکشند. بدون شک می‌توان گفت وینگادا تنها قراردادی را امضا کرده و دیگر کاری به انتخاب ترکیب نداشته حالا چه کسی این ترکیب مضحک را برای به میدان فرستادن بازیکنان انتخاب کرده جای سؤال دارد؟! تیم ملی «نا امید»  در 2 بازی یک امتیاز کسب کرد تا برای اولین بار نام 11 بازیکن فاجعه‌بار این تیم در تاریخ فوتبال ملی ما ثبت شود. بازیکنانی که بیشتر شبیه منشوری‌ها و غرب‌زده‌ها می‌مانند تا جوانان پرشوری که می‌خواهند برای کشورشان افتخار کسب کنند. نوع رفتار، نوع آرایش موهای سر و صورت و از همه مهم‌تر بازی ضعیف و دور از شأن تیم ملی آنقدر مشمئز‌کننده بود که نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. برای تشریح این حذف تحقیرآمیز از بازی‌های آسیایی بدون شک مدیران فوتبال در فدراسیون و کمیته ملی المپیک باید پاسخگو باشند البته اگر جوابی برای این افتضاح پیدا کنند.
وینگادا از فوتبال ما طلبکار شده!
مربی پرتغالی گویی از فوتبال ما طلبکار شده! شاید اگر بعضی از کارشناسان به جای اینکه بگویند وینگادا مقصر اصلی این شکست نیست به تجزیه و تحلیل تاکتیک‌های ضعیف این مرد پرتغالی می‌پرداختند حالا او اینگونه واکنش نشان نمی‌داد. نکته جالب و سؤال اصلی اینجاست که اگر شما سرمربی تیم امید ایران بودید و 7 بازیکن بزرگسال به مسابقات آسیایی اینچئون می‌بردید، پس از باخت به ویتنام و تساوی مقابل قرقیزستان، در کنفرانس مطبوعاتی چه می‌گفتید؟ آیا این نتایج را توجیه می‌کردید؟ آیا برای منتقدان خط و نشان می‌کشیدید یا سرتان را پایین می‌انداختید و یک عذرخواهی خشک و خالی نثار مردم ایران می‌کردید؟ کدام گزینه را انتخاب می‌کردید، اگر جای وینگادا بودید و این نتایج مفتضحانه را کسب می‌کردید، قطعا خط و نشان نمی‌کشیدید، حتی برای آنهایی که در تهران موضع گرفته‌اند و از نمایش‌های عجیب‌تان انتقاد می‌کنند. نلو وینگادا اما نظری خلاف همه مربیان دارد. او در حالی که فوتبال ایران، ۹۹ درصد شانس صعود را از دست داده و ۹۹ درصد از بازی‌های آسیایی حذف شده، در کنفرانس مطبوعاتی می‌نشیند و علیه منتقدان صحبت می‌کند، آنها را به یک رقابت دعوت می‌کند، یک رقابت حساس و به قول خودش یکطرفه! او از قهرمانی‌هایش می‌گوید و به این نکته خاص و جالب هم اشاره می‌کند: «قهرمانی‌های من از قهرمانی‌های تمام منتقدان بیشتر است!» او این را می‌گوید و کنفرانس را ترک می‌کند. به این امید که شاید منتقدان، دست از انتقاد بکشند. پرسشی در ذهنمان شکل می‌گیرد که در این فوتبال، چند نفر می‌توانند به انتقاد از عملکرد وینگادا بپردازند؛ علی پروین، پورحیدری، مهدی مناجاتی، حشمت مهاجرانی، امیر قلعه‌نویی، حسن حبیبی و چندین و چند مربی دیگر که آمار قهرمانی‌هایشان در عصر جدید و قدیم سر به فلک می‌کشد. از نظر وینگادا شاید این بزرگان هم در حدی نباشند که از او انتقاد کنند. وینگادا این را می‌گوید اما به نظر می‌رسد، اگر ملاکش برای انتقاد، عناوین قهرمانی باشد، این چند پیشکسوت می‌توانند هر دقیقه و هر ثانیه منتقد او باشند و حتی از راه رفتنش هم ایراد بگیرند که البته به دور از منطق است. ‌از نگاه وینگادا ملاک انتقاد، قهرمانی و کسب عنوان است؟ این می‌تواند یکی از دلایل باشد اما دلیل اصلی نه. وینگادا اما به جای عذرخواهی، به جاده خاکی می‌زند، منتقدان را به یک جنگ دعوت می‌کند و این باعث تعجب می‌شود. او ‌که یک مربی حرفه‌ای است، باید انتقادپذیر باشد و البته کمی سرسخت تا بتواند با تیم امید به موفقیت برسد. اگر اینطور نباشد،‌ ای کاش همین امروز برود.

امیدها روح تیمی نداشتند
امیدهای ما مقابل تیم‌هایی به میدان رفتند که برای فوتبال خود دارای برنامه‌ریزی هستند اما گویی ما در باد کسب نتایج گلخانه‌ای خوابیده‌ایم و چندان به فکر پیشرفت در فوتبال در رده‌های پایه نیستیم. در سال‌های اخیر پیشرفت خاصی در فوتبال پایه‌ای ایران و در رده امید مشاهده نمی‌شود و دلیل اصلی این امر نداشتن برنامه‌ریزی و نبود مدیریت مناسب است. آنچه سبب نتایج ضعیف تیم ملی امید شد، نبود برنامه‌ریزی خوب است. مقابل تیم‌های ویتنام و قرقیزستان «تیم» نبودیم و همین امر هم سبب ناکامی ما در بازی‌های آسیایی شد. برای هدایت تیم امید نیاز به یک مربی ایرانی داریم زیرا به خوبی با روحیات و خصوصیات بازیکنان در این رده سنی آشناست. این تیم امید می‌تواند به المپیک 2016 صعود کند اما نه با این روش و سبک بازی. با آنکه در دوره قبل نتوانستیم کامل بازیکنان را در اختیار داشته باشیم و شرایط مطلوبی برای ما مهیا نبود اما توانستیم نتایج قابل قبولی را در بازی‌های آسیایی گوانگجو به دست بیاوریم.شاید آنچه سبب توقف تیم ملی ما مقابل قرقیزستان شد، داشتن روح تیمی در این تیم درجه چندمی آسیا بود که فوتبالی به دور از تکنیک و کیفیت را ارائه می‌کرد ولی سبب متوقف کردن تیم ملی امید ما شد.حتی در بحث کارلوس کی‌روش نیز که به عنوان یکی از بهترین مربیان جهان به ایران آمد، عملکرد مطلوبی نداشتیم. ما نتوانستیم از کی‌روش استفاده مطلوبی کنیم و از دانش او بهره ببریم.

مسؤولان فدراسیون استعفا دهند
از ابتدا هم مشخص بود این تیم ملی امید راه به جایی نمی‌برد و با تمرینات ضعیف و بدون بازی‌های تدارکاتی مناسب کسب این نتایج دور از انتظار نبود. تیم ملی امید ستون فقرات تیم ملی بزرگسالان است و ضعف این تیم به معنای ضعف تیم ملی در آینده است. بازیکنان تیم ملی امید طوری در بازی‌های آسیایی مقابل حریفان پا به توپ می‌شدند که گویی برای حذف شدن اشتیاق دارند! با این نتایج آبرو و حیثیت فوتبال ایران صدمه دیده و این امر به هیچ عنوان قابل بخشش نیست. کسب چنین نتایجی باید سبب استعفای ریاست فدراسیون فوتبال شود. مسؤولان فدراسیون باید در قبال کسب این نتایج ضعیف پاسخگو باشند و به مردم بگویند دلیل ارائه این بازی‌های ضعیف چیست. به نظر می‌رسید بازیکنان تیم ملی امید دوست دارند هر چه سریع‌تر به ایران بازگردند تا در باشگاه‌های خود پا به توپ شوند. چرا ویتنامی که حداقل با اختلاف 9 - 8 گل آن را شکست می‌دادیم، حالا باید فوتبال ایران را اینگونه تحقیر کند؟ باور کنید اگر من در فوتبال ایران دارای مسؤولیت بودم تمام بازیکنان و مسؤولان تیم ملی امید را جریمه سنگینی می‌کردم. با این نتایج نباید اصلا به وینگادا اجازه داد به ایران بیاید.هیچ چیزی از این تیم ملی امید ندیدم. با این نتایج رسیدن به المپیک 2016 ریو امری دور از ذهن است. مگر مربی ایرانی چه اشکالی داشت که اجازه ندادند روی نیمکت تیم امید بنشیند؟ مردم تیم‌های ملی خود را دوست دارند و با کسب این نتایج ناراحت و ناامید می‌شوند.
 

مسیر تیم امید فاجعه است
واقعیت این است که تحت فشار قرار گرفتن برای کسب نتیجه، می‌تواند چنین عملکرد و نتایجی را هم به همراه داشته باشد. وقتی به ماهیت فوتبال فکر می‌کنیم، با یک ارزیابی دقیق قطعا به این نتیجه می‌رسیم که بهتر بود تیم ملی زیر 21 سال را به اینچئون می‌بردیم؛ تیمی که برای راهیابی به المپیک 2016 تشکیل شد و معتقدم آن تیم اگر به صورت کامل به این بازی‌ها می‌رفت شانس موفقیت بیشتری داشت. این بازیکنان جدید هم در لیگ برتر حضور دارند و جزو نفرات اصلی و بعضا مهره‌های کلیدی تیم‌هایشان هستند اما به‌خاطر مشغولیتی که در باشگاه‌ها و مسابقات لیگ داشتند، نمی‌توانستند تیم امید را در تمام اردوها همراهی کنند. آنها برای حضور در تمرینات با محدودیت مواجه بودند. بنابراین هرچه بازیکنان تیم ملی در رده‌های سنی زیر بزرگسالان از سنین کمتری انتخاب شوند، احتمال حضورشان در اردوها و برنامه‌های آماده‌سازی بیشتر می‌شود.در یک جلسه‌ای صحبت‌هایی درباره تیم امید شد اما مشکل اصلی و ریشه‌ای تیم امید این موارد یا مثلا موضوع سرمربی تیم نیست. اتفاقا یکی از اشتباه‌ها همین است که روی نتایج تیم‌ها تصمیم می‌گیریم. این تیم امید که به اینچئون رفت فرصت زیادی برای تمرینات نداشت که سرمربی تیم بتواند با تسلط کامل تیمش را به بازی‌ها ببرد.من رسیدن به این نتایج را فاجعه می‌دانم نه نتایج تیم را. ما باید برای تمام گروه‌های سنی برنامه‌ مستمر داشته باشیم و از تغییرات پی‌درپی پرهیز کنیم.

مدیران ناتوان
عدم حضور مدیران شایسته و نداشتن برنامه‌ریزی از جمله عوامل ناکامی تیم‌های ملی فوتبال از جمله تیم ملی امید در سطوح بین‌المللی است. کسانی که عهده‌دار مسؤولیت در فوتبال ایران هستند توانایی اداره مناسب فوتبال را ندارند و شایسته‌سالاری در فوتبال ایران فراموش شده است. افرادی که در فدراسیون فوتبال حضور دارند، شایستگی حضور و علم مدیریت ندارند و همین امر سبب شده تا چنین نتایجی کسب شود. فوتبال ایران چه در رده سنی نوجوانان و چه جوانان هیچگونه سازندگی ندارد و به همین خاطر در رده سنی بزرگسالان شاهد عملکرد ضعیف هستیم. اینکه فقط به فکر نتیجه‌گرایی صرف باشیم و به مربیان داخلی توجه نکنیم، حاصلش عملکرد تیم امید در بازی‌های آسیایی می‌شود. بیشتر مربیان خارجی که در فوتبال ایران حضور دارند، تنها به فکر منافع شخصی خود هستند. معلوم نیست این مربیان را چه کسی به ایران می‌آورد و سبب نابودی فوتبال ایران می‌شود. تا چه زمانی می‌خواهیم رابطه‌بازی را در فوتبال ایران ادامه دهیم؟ چرا باید افراد توانمند از چرخه فوتبال ایران کنار گذاشته شوند؟ تا زمانی که زیرساخت‌ها را در فوتبال ایران درست نکنیم شرایط به همین شکل باقی می‌ماند. شرایط فوتبال ایران به گونه‌ای است که هیچکس مسؤولیت کسب نتایج ضعیف را برعهده نمی‌گیرد. تا زمانی که افراد توانمند در خانه‌های خود نشسته‌اند و با دلال‌بازی مربیان ناتوان وارد چرخه فوتبال ایران می‌شوند نباید انتظار کسب نتیجه‌ را داشت.

هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی اینچئون وارد سومین روز برگزاری خود شد و نمایندگان ایران در روز سوم در رشته‌های جودو، ووشو، قایقرانی، تیراندازی، دوچرخه‌سواری، شنا، هندبال و وزنه‌برداری به رقابت با حریفان خود پرداختند که در پایان موفق به کسب یک مدال طلا و 2 نقره در تیراندازی شدند.
جودو
وزن 100- کیلوگرم: جواد محجوب در دور اول در 2 دقیقه و 40 ثانیه یان‌سئو از میانمار را ایپون کرد و در مبارزه دوم هم یالکاپوف از ترکمنستان را در ۲ دقیقه و 50 ثانیه ضربه فنی کرد و به جمع 4 نفر پایانی صعود کرد. او در مرحله نیمه‌نهایی بازی‌های آسیایی اینچئون مقابل ماکسیم راکوف از قزاقستان روی تاتامی رفت و در کمتر از 30 ثانیه ضربه فنی شد و برای کسب مدال برنز مقابل گوهام چو از کره‌جنوبی روی تاتامی رفت و در پایان در حالی که یک امتیاز وازاری و یک امتیاز یوکو عقب بود، برابر نماینده میزبان ضربه فنی شد و به مقام پنجم رسید. وزن 90- کیلوگرم: محمد جمالی در دور اول استراحت کرد و در دور دوم در مدت 35 ثانیه عدی طوایب از فلسطین را ضربه فنی کرد اما در دور بعد برابر یوشیدا از ژاپن در یک مبارزه سنگین شکست خورد. او راهی شانس مجدد شد که حریف چینی را ضربه فنی کرد و برای کسب مدال برنز مقابل لخاگواسورن از مغولستان روی تاتامی رفت و در پایان با شکست برابر حریف خود به مقام پنجمی بسنده کرد.
تیراندازی
تیم تفنگ بادی 10 متر زنان ایران (نجمه خدمتی، الهه احمدی و نرجس امامقلی‌نژاد) در رقابت‌های تیمی این رشته و به مدال نقره تیمی رسید. در انفرادی نیز نجمه خدمتی با پیروزی در مسابقه نهایی به مدال طلا رسید و نرجس امامقلی‌نژاد صاحب مدال نقره شد.
قایقرانی
رویینگ سبک‌وزن مردان: عاقل حبیبیان در رقابت‌های شانس مجدد موفق شد به فینال صعود کند.
رویینگ 8 نفره مردان: تیم ایران در شانس مجدد دوم و راهی فینال شد.
رویینگ 4 نفره زنان: تیم ایران در شانس مجدد سوم و راهی فینال شد.
هندبال
در دومین دیدار خود به مصاف کویت رفت و در پایان با نتیجه 29 بر 25 حریف خود را شکست داد.
شنا
50 متر کرال پشت: جمال چاووشی‌فر در گروه خود چهارم شد و در مجموع با قرار گرفتن در مکان چهاردهم از صعود به فینال بازماند. او با ثبت زمان 26 ثانیه و 77 صدم ثانیه رکورد قبلی این ماده که متعلق به خودش بود را ارتقا بخشید. رکورد پیشین او 27 ثانیه و 10 صدم ثانیه بود.
دوچرخه‌سواری
اسپرینت: در مرحله یک شانزدهم رقابت‌های اسپرینت نیز محمد دانشور در رقابت با رکابزن هنگ‌کنگی زمان 10 ثانیه و 966 هزارم ثانیه را ثبت کرد و توانست راهی مرحله یک هشتم نهایی شود. دانشور در این مرحله در رقابت با ژائو چائو از چین نتوانست موفق شود و راهی شانس مجدد شد. او در مصاف با رکابزنان کره و چین تایپه در رده دوم ایستاد و باید با رکابزنان چین تایپه، مالزی و هنگ‌کنگ برای مقام نهم تا دوازدهمی رقابت می‌کرد که در پایان در رده یازدهم قرار گرفت. حسن‌علی ورپشتی نیز در مرحله یک شانزدهم نهایی در رقابت با رکابزن کره‌ای با ثبت زمان 10 ثانیه و 855 هزارم ثانیه توانست به برتری برسد و راهی مرحله یک هشتم نهایی شود. او در این مرحله در رقابت با ‌ایم چایبین از کره به دلیل خطا کردن نماینده کره موفق شد با ثبت زمان 10 ثانیه و 634 هزارم ثانیه راهی دور بعد شد.
اومنیوم: حسین ناطقی در اسکرچ در رده ششم قرار گرفت. در ماده 4 کیلومتر تعقیبی انفرادی نیز با ثبت زمان 4 دقیقه و 41 ثانیه و 135 هزارم ثانیه هفتم شد.
ووشو
تالو زنان: حمیده برخور در بخش بانوان در فرم تایچی جین به اجرای فرم پرداخته و با امتیاز ۳۳/۸ به کار خود پایان داد. برخور در فرم دوم (تایچی چوان) با کسب 13/9 امتیاز در مکان دهم قرار گرفت.
تالو مردان: فرشاد عربی در فرم اول خود(نان چوآن) امتیاز 53/9 کسب کرده و هشتم شد و در فرم دوم 63/9 امتیاز کسب کرد. او در مجموع در رده چهارم بازی‌ها قرار گرفت.
ساندا زنان: وزن 60- کیلوگرم: شهربانو منصوریان در مرحله یک چهارم در فینالی زودرس با «وانگ چانگ» از چین مبارزه کرد و با انجام مبارزه‌ای خوب از دور رقابت‌ها حذف شد.
وزن 52- کیلوگرم: الهه منصوریان در دور دوم «گورلینگ» از نپال را در 2 راند شکست داد و به جمع ۴ نفر پایانی راه یافت و با توجه به اهدای مدال برنز مشترک، چهارمین مدال کاروان ایران نیز قطعی شد.
وزنه‌برداری
جابر بهروزی در دسته69 کیلوگرم با ثبت رکورد 144 کیلوگرم در یک ضرب و ناکامی در حرکت دو ضرب و انداختن وزنه‌های 176 و 181 کیلوگرم حذف شد.

امین ابطحى: اوضاع بایرن‌مونیخ بعد از کسب تساوى مایوس‌کننده مقابل هامبورگ چندان مساعد به نظر نمى‌رسد، مونیخى‌ها با وجود مالکیت بیش از 70 درصدى توپ موفق به کسب 3 امتیاز بازى نشدند. قواى تهاجمى بایرن‌مونیخ در این فصل نتوانسته همچنان کیفیت بالاى خود را به نمایش بگذارد و از نظر هواداران این تیم موفق به کسب نمره قبولى نشده است. در بازى شنبه‌شب مقابل هامبورگ از هفته چهارم بوندس‌لیگا، ضعف این قسمت از تیم پپ گوآردیولا در مقابله با تیمى منسجم و با دیسیپلین کاملا آشکارتر شد. با وجود اقتدار بالاى بایرن‌مونیخ در زمینه تصاحب توپ و مالکیت بازى، ماشین گلزنى مونیخى‌ها در مقابل دروازه هامبورگ با مشکل مواجه بود. بایرن‌مونیخ بعد از 4 بازى با کسب 8 امتیاز و به ثمر رساندن تنها 5 گل، ضعیف‌ترین شروع خود در بوندس‌لیگا طى 4 سال اخیر را تجربه مى‌کند. ژروم بوآتنگ، مدافع این تیم در این زمینه معتقد است: «هیچ توجیهى پذیرفتنى نیست، ما باید در این بازى به پیروزى مى‌رسیدیم.» در هر 2 بازى خارج از خانه این فصل مقابل هامبورگ و شالکه، بایرن‌مونیخ به نتیجه‌اى بهتر از تساوى دست نیافته است، پپ گوآردیولا مى‌گوید تیمش هنوز جاى کار زیادى دارد. در این بازى سرمربى اسپانیایى بایرن‌مونیخ در ترکیب اصلى خود از حضور بازیکنانى نظیر ژابى آلونسو، روبرت لواندوفسکى، ماریو گوتزه و مهدى بن‌عطیه به خاطر استفاده از یک سیستم چرخشى صرفنظر کرده بود، چون گوآردیولا به دلیل فشارهاى ناشى از بازى‌هاى زیاد در طول فصل مایل به از دست دادن آنها در بلندمدت به دلیل آسیب‌دیدگى نیست. مالکیت 7/73 درصدى توپ نیز  کمترین کمکى به بایرن‌مونیخ براى باز کردن دروازه هامبورگ نکرد. مانوئل نویر، سنگربان تیم که در دقایق پایانى بازى به دلیل دفع کردن توپ در خارج از محوطه جریمه با کمک دستش مى‌توانست از زمین بازى اخراج شود، درباره نقطه ضعف بایرن‌مونیخ گفت: «ما در بازیسازى و ایجاد موقعیت گل با مشکل مواجه بودیم و به ندرت توانایى نزدیک شدن به دروازه حریف را داشتیم.» اما فیلیپ لام، کاپیتان تیم با چنین برداشتى مخالف است: «ما موقعیت‌هاى کمى براى گلزنى نداشتیم، تنها نتوانستیم توپ را وارد دروازه کنیم.» فیلیپ لام چنین کمبود و ضعفى را ناشى از عملکرد روبرت لواندوفسکى، مهاجم تازه‌وارد این تیم که تاکنون تنها یک مرتبه موفق به گلزنى در بایرن‌مونیخ شده است، نمى‌داند: «کم گلزنى ما در دیدارهاى اخیر به مهاجمان تیم مربوط نمى‌شود.» به نظر مى‌رسد بازى سخت مقابل منچسترسیتى از رقابت‌هاى لیگ قهرمانان که با گل دیرهنگام بوآتنگ به نفع بایرن‌مونیخ به پایان رسید، عملکرد تیم در بازى مقابل هامبورگ را تحت‌الشعاع قرار داده است. پپ گوآردیولا سرمربى تیم معتقد است با توجه به فشردگى بازى‌ها و همچنین تعداد بالاى مصدومان تیم نظیر شوآین اشتایگر، ریبرى، مارتینز، بداشتوبر و تیاگو، رسیدن بایرن‌مونیخ به روند خوب تیمى زمان‌بر خواهد بود. وى در این خصوص گفته است: «تا ماه دسامبر ما کار سختى را پیش‌رو خواهیم داشت.» هامبورگ بعد از پشت‌سر گذاشتن فصلى فاجعه‌بار که در نهایت با پیروزى در دیدار پلى‌آف موفق به کسب جواز ماندن در بوندس‌لیگا شد، این فصل را نیز بسیار مایوس‌کننده آغاز کرده است. در این فصل که یکى از اهداف این تیم پرطرفدار شمال آلمان رسیدن به میانه بالاى جدول بوده است، هفته گذشته پس از کسب نتایج ضعیف و دور از انتظار در 3 بازى اول از بوندس‌لیگا، میرکو اسلومکا از سمت خود اخراج و یوزف سین باوئر، جایگزین او شد. این سرمربى 44 ساله که در زندگى حرفه‌اى خود با داشتن شرکتى بزرگ در زمینه اقتصادى موفق بوده است، حال مى‌خواهد هامبورگ را نیز به مسیرى
روشن بازگرداند.