شیخ نعیم قاسم، قائم‌مقام دبیرکل حزب‌الله لبنان درباره نقش موشک‌های ایرانی در پیروزی‌های حزب‌الله لبنان و مقاومت فلسطین اظهار داشت: موشک‌های کاتیوشا که موشک‌های بی‌هدفی نامیده می‌شود و نمی‌تواند اهداف را به‌صورت نقطه‌ای هدف قرار دهد و بیشتر شبیه پوشش آتش است تا هدف قرار دادن، از سوی برخی گروه‌ها بعد از تجاوز اسرائیل به لبنان در سال 1983 استفاده می‌شد و تقریباً هیچ دستاوردی نداشت اما بعد از این سال به‌علت دور شدن حزب‌الله از اقدامات علنی مسلحانه و در پیش گرفتن روش منحصر به فرد مقاومت به‌صورت محرمانه طوری شد که همین موشک‌های کاتیوشا یا هرنوع از انواع موشک‌ها ارزش استثنایی پیدا کرده بود و باید به‌صورت محدود پرتاب می‌شد. به گزارش تسنیم، قائم‌مقام دبیرکل حزب‌الله لبنان افزود: به این ترتیب این موشک‌ها به موشک‌های باارزشی تبدیل شده بود، چه برسد به موشک‌های نقطه‌زنی که الان عامل بازدارنده واقعی در برابر اسرائیل به شمار می‌رود. آنها نیز به‌خوبی می‌دانند حزب‌الله  موشک‌های نقطه‌زن را در اختیار دارد و به‌علت امکاناتی که حزب‌الله به دست آورد و حمایت‌های جمهوری اسلامی و آمادگی حزب‌الله برای هر جنگ آینده، این جنگ برای اسرائیلی‌ها سخت‌تر خواهد بود.

 با توجه به سیری‌ناپذیری آمریکا که برای آقای دکتر ظریف هم به نظر می‌رسد اثبات شده باشد- گرچه آن را علناً نمی‌گویند-  مذاکرات را باید با اقتدار بیشتر و از موضع بالا با این دشمن سرسخت و عنود ادامه دهند. آنها از عقب نشستن طرف مقابل برداشت ضعف می‌کنند و از آنجا که مذاکره‌کنندگان از جانب یک ملت شجاع و بصیر مذاکره می‌کنند، کوچک‌ترین ضعفی نباید نشان دهند.
محمدیان
 برخی می‌گویند پس از سوم آذرماه جشن ملی هسته‌ای می‌گیریم. سال گذشته هم با آنکه توافق ژنو شکست سنگینی بود که با عجله دولت بر تأسیسات اتمی بومی کشور وارد شد، می‌خواستند برای باخت جشن بگیرند(!) جشن نمی‌خواهیم همین‌قدر که حقوق ملی‌مان حفظ شود کافی است. فقط مقابل دشمن ضعیف‌شده، کوتاه نیایید برای ما جشن است.
عزیز
 وضعیت منطقه غرب آسیا تماماً به سود ایران است و در منطقه هیچ چیز بدون موافقت جمهوری اسلامی به دست نمی‌آید. از این موقعیت مقتدرانه ایران که توسط فکر و هوش بالای سرهنگ‌ها و ژنرال‌های ایرانی به دست آمده، تیم مذاکراتی می‌تواند بسیار بهره ببرد اما این سوال مطرح است که چرا از آن بهره نمی‌برند.
فخیم

سایه فلاحیان: پیر نیست و سنی ندارد اما سختی روزگار پیرش کرده. صورت مهربانش چین و چروک‌هایی دارد که معلوم است گذر عمر آنها را بر چهره‌اش نقاشی نکرده بلکه جای پنجه‌های بی‌رحم مشقت و سختی است. چادر سیاهش را کیپ گرفته، قوز کرده و خجلت‌زده نشسته است. دستانش راز زندگی‌اش را فاش می‌کند، دستانی چروکیده، سرخ و پر از رگ که صدها نفر را روی سنگ‌های سرد برای آخرین بار استحمام داده و لباس آخرت را بر تن آنها کرده، در آخرین منزل همه؛ غسالخانه گورستان.
کفن می‌دوخته، آخرین لباس ما از بین انگشتان او بیرون آمده. بعد غسال شده؛ پس از مدتی ترفیع گرفته و سرپرست غسالخانه شده. بچه‌ها را می‌شسته، نوزادان را، در همان حال دلش پیش بچه‌های خودش بوده، بچه‌هایی که از شغل مادر شرمگین بوده‌اند و او همه زندگی‌اش را وقف آنها کرده، وقف یک لقمه نان و آبرو.
اینجا بهشت‌زهراست، دیار رفتگان، اینجا جزیره دورافتاده‌ای است که ایستگاه آخر انسان‌هاست.
***
غسال، دفن‌کننده، نجار، خدماتی، باغبان، راننده نعش‌کش، برقکار و سنگ‌تراش از جمله مشاغل بهشت‌زهراست. در اینجا تطهیرکنندگان، دفن‌کنندگان و بسیاری دیگر دچار مشکلات روحی- روانی هستند. تا حالا شده فرزندت با بغض نگاهت کند و بگوید گناه من چیست که بچه یک غسالم؟
تا حالا شده روز اول مهر فرزندت با چشم گریان به خانه بیاید و بگوید دیگر به مدرسه نمی‌روم، چون معلم گفته شغل والدینتان چیست و در ذهن تصور می‌کنی که فرزندت مِن‌‌مِن‌کنان طفره می‌رود و خودش را از نگاه همکلاسی‌هایش قایم می‌کند؟ تا به حال شده بچه‌های محل، فرزندت را به خاطر شغل والدینش مسخره کنند، او از آنها فراری باشد و حتی یک دوست نداشته باشد؟ تا به حال شده بچه‌های فامیل به فرزندت فخر‌فروشی کنند، همه با انگشت تو و فرزندت را نشان دهند و در گوشی صحبت کنند؟ دیگر نگاه سنگین مردم آزارت می‌دهد، تا صبح کابوس می‌بینی و کارهای روزمره در خواب برایت تکرار می‌شود.
در میهمانی‌ و مجالس نگرانی نکند کسی حرفی بزند. بهترین دوران زندگی‌ات را که دوران جوانی و خوشی‌هایت است، باید کفن بدوزی. وقتی بچه‌های همسایه تو را می‌بینند، قایم می‌شوند، جیغ می‌زنند. صاحبخانه به خاطر شغلت جوابت می‌کند.
همسرت می‌گوید از تو چندشم می‌شود. خانه اقوام استکانت را جداگانه می‌شویند و فقط مختص توست. بچه‌ها در مدرسه به فرزندت می‌گویند مادرت مرده‌شوی است. فرزندت می‌گوید تا تو در این شغلی، من ازدواج نمی‌کنم. شاید درک نکنی اما بارها و بارها به خاطر شغلم خجالت کشیدم اما هرگز خسته نشدم، چون امید داشتم.
25 ساله بودم. شوهرم در وزارت راه کار می‌کرد. شرکت وابسته به محل کارش منحل شد، بیکار شد و من جویای کار. دوست داشتم در مکان‌های مذهبی کار کنم تا لطمه و آسیبی نبینم.
 13 رجب بود. در خانه نشسته بودم که خانمی آمد و گفت بلدی با چرخ راسته‌دوز کار کنی؟ بهشت‌زهرا کفن‌دوز می‌خواهد. گفتم اصلا به بهشت‌زهرا نرفته‌ام، نمی‌دانم کجاست. تا صبح فکر کردم کفن چیست، شوهرم راضی می‌شود یا نه؟ آدرس دادند، پرسان‌پرسان به باغ شهر رسیدم از آنها پرسیدم، گفتند برو پیش فلانی. به مسؤول کفن‌دوزی گفتم دو بچه دارم، مشکلاتم زیاد است. از من پرسید بلدی با چرخ کار کنی؟ سالن بزرگی با طاقه‌های بزرگ پارچه و یک میز بزرگ بود. پارچه‌ها دو متر در 10 سانت تا 2 متر در 20 سانت، برای خانم‌ها کمتر و برای آقایان بیشتر. همین! باید برش بزنید و بغل هم وصل کنید.
این‌طور بود که کفن‌دوز شدم و سرتاسری برای مرده‌ها می‌دوختم. در بسته‌های 20 تایی می‌گذاشتم برای غسال‌ها. 18 ماه کار کردم. با پسر کوچکم که هنوز به مدرسه نمی‌رفت، سر کار می‌رفتم. فرزندم سر پارچه‌ها را می‌گرفت، باز  می‌کرد و من قیچی می‌زدم.
پسرم می‌گفت مادر اینها چیست؟ می‌گفتم لباس، می‌گفت وقتی پیر می‌شویم، می‌گذارندمان داخل این لباس‌ها؟ می‌گفتم آره.
کار کردم و کار کردم. فرزندم از من یک رٌبات خواسته بود، پول نداشتم. مدتی کار کردم تا توانستم برایش یک اسباب‌بازی بخرم.
یک روز یکی از مسؤولان بهشت‌زهرا مرا صدا کرد و گفت می‌خواهم سرپرست غسالخانه شوی. پیرزنی که مسؤول غسالخانه بود، بازنشسته می‌شد. برای اولین بار مرده دیدم، پشت آکواریوم، سر ظهر. دختربچه‌ای 6-5 ساله بود، داشتند او را می‌شستند، هیچ‌کس هم پیشش نبود. ناشناس بود و صاحب نداشت، در بیمارستان فوت کرده بود.
احساس بدی به من دست داد. همه‌اش فکر می‌کردم دور از جان، بچه خودم روی سنگ غسالخانه است و دارند او را می‌شویند. فردای آن روز دوباره به غسالخانه رفتم. یک غسال سیاه و چاق آمد و روبه‌روی شیشه ایستاد. ترسیدم. گفت از من ترسیدی؟ من صغری‌خانم هستم. گفتم حاج‌آقا به من گفته بیام اینجا. وقتی پا به داخل غسالخانه گذاشتم، بوی کافور به قدری تند بود که حالم را به هم زد. با خود فکر می‌کردم چه جوری می‌خواهم نان بچه‌هایم را از این مرده‌شوی‌خانه دربیاورم.
زن‌ها تقریباً همسن و سال هم بودند و جوان‌ترین غسال من بودم. همه عجیب نگاهم می‌کردند. لحظه‌شماری می‌کردم که ساعت کاری به پایان برسد. بعد از اتمام ساعت کاری به خانه رفتم. هر چقدر غذا درست می‌کردم، احساس می‌کردم بوی تعفن می‌دهد. وسواس پیدا کرده بودم. مرده‌شویی برایم عذاب‌آور بود. فقط نگاه می‌کردم؛ جنازه تصادفی، کودک، جنازه‌ای که قطار از رویش رد شده بود، واقعا تحمل نداشتم. تا صبح کابوس می‌دیدم. مغزم استراحت نمی‌کرد. شوهرم رضایت نداشت. بالاخره مسؤول غسالخانه شدم. کم‌سن و سال بودم و کسی حرفم را گوش نمی‌کرد. یک روز دیدم رفتند سراغ کیف من. به من گفتند نمی‌توانی پماد داشته باشی. وسایلت را داخل یک بقچه بگذار روی زمین. وقتی حمام می‌کردم، اتاق استراحت نداشتم. سر کیفم آمده بودند تا وسایلم را بردارند. اما کم‌کم با آنها دوست شدم، زندگی هر کدام داستانی داشت.
سخت‌ترین حادثه، مرگ یک کودک بود. مادرش ضجه می‌زد که بچه یک سال و دو ماهه مرا نشویید، تازه راه رفتن یاد گرفته. نمی‌گذاشت او را بشویند. بچه را خون‌آلود بغل کرده بود و می‌گفت بگذارید به او شیر بدهم. بچه‌اش از بالکن افتاده. زیر چشم زن سیاه و کبود بود. گفت شوهرش او را زده که چرا بچه از بالکن افتاده. به مرده‌شوی‌ها گفتم بچه را از او نگیرید، بگذارید با بچه‌اش تنها باشد. بعد از مدتی بچه را داد تا بشوییم و کفن کنیم.
یک روز بچه‌ای را به بهشت‌زهرا آورده بودند که داخل حوض افتاده بود. حال بدی به من دست داد. استرس داشتم چون بچه‌های من در خانه تنها بودند. چاره‌ای نداشتم، آنها را به خدا سپرده بودم. دختربچه‌های 8-7 ماهه به بالا مال من بود. بدون دستکش می‌شستم، خلعت می‌انداختم تا ثواب جمع کنم. اینجا می‌توانم برای آخرتم کاری کنم، شاید وقت دیگری نداشته باشم.
مادرم به خانه‌ام نمی‌آمد. یک روز به پدرم گفتم چرا مادر به خانه‌ام نمی‌آید؟ گفت مادرت فکر می‌کند تو نجسی. وقتی این را شنیدم، حالم بد شد. چند سالی طول کشید تا مادرم با من رفت و ‌آمد کرد. جاری‌هایم با من رفت و آمد نمی‌کردند. دست‌پختم تک بود ولی چون می‌دانستند مرده‌شویم، به خانه‌ام نمی‌آمدند. پسر بزرگم از مشق نوشتن بدش می‌آمد، یک روز او را با خودم سر کار بردم. یک بچه آورده بودند. نوزاد بود، دست و پا نداشت. توی دستم گرفتم و به او نشان دادم و به او گفتم باید شکر نعمت کنی که خدا به تو دست و پا داده است. از آن زمان به بعد فرزندم دیگر دل به درس داد. متولد 1371 است، 19 ساله بود که برایش زن گرفتم. خودم تک‌دختر بودم، نور چشم پدر بودم. پدرم کشاورز بود. 5 برادر داشتم. خودم نخواستم هیچ‌وقت دست جلوی آنها دراز کنم.
اوایل که به بهشت‌زهرا می‌آمدم، شوهرم غرغر می‌کرد چون فامیل‌ها مراوده‌شان را با ما قطع کرده بودند. دخلمان به خرجمان نمی‌رسید. زندگی سخت بود. با مرده‌ شستن به جایی نمی‌رسیدیم. او هم بیکار شده بود، کار مرا درک نمی‌کرد. یک روز به او گفتم بیا در بهشت‌زهرا کار کن. گفت نمی‌آیم. گفتم چرا؟ گفت از مرده شستن بدم می‌آید. به او گفتم اگر نیایی، از تو جدا می‌شوم. خلاصه! او را هم آوردم سر کار و راننده آمبولانس شد. تازه فهمید که من چه می‌کشم. حالا خودش تا صبح در خواب نعش‌کشی می‌کند و حال مرا درک می‌کند. پسرم هنوز با کار من کنار نیامده است اما چه کنم، چاره‌ای نیست. حقوق و مزایایم کفاف زندگی و شهریه دانشگاه بچه‌ها را نمی‌دهد. فقط عشق به بچه‌هاست که باعث شده این همه سال دوام بیاورم. به هیچ‌کس رو نزدم. همسرم یک بار که از خیابان رد می‌شد، چند دختر بدحجاب داد زده بودند نعش‌کش بیا ما را ببر. این چیزها اذیتش می‌کرد. دوست ندارم فرزندانم کار مرا تکرار کنند. آنها باید به جایی برسند.
آرزویم این است که مزرعه‌ای برای خودم داشته باشم تا بتوانم در آنجا کار کنم. می‌خواهم درس بخوانم. یک وصیتنامه هم نوشته‌ام. دوست ندارم بچه‌هایم یک ریال مال حرام بخورند. وقتی در غسالخانه کار می‌کردم، فکر عذاب قیامت را باور کرده بودم. مرگ را در صورت انسان‌ها می‌دیدم. یک صورت ترسناک بود، یک صورت زیبا. یک روز جنازه‌ها زیاد بود، یک روز کم. برخی جنازه‌ها پا نداشتند، دل و روده‌‌شان بیرون بود و... .

مجتبی اصغری: همانطور که پیش از این در مسقط مشخص شده بود، غربی‌ها در تشکیکی عجیب و بی‌موقع در اصلی‌ترین بخش از داستان طولانی مذاکرات ایران و 1+5 دبه کرده‌اند! مذاکره‌ای که از ابتدا به بهانه ارتباط مستقیم «تحریم‌ها» و «برنامه هسته‌ای نظامی» ایران آغاز شد اکنون با مانور متقلبانه آمریکا به نام تقسیم مسؤولیت تحریم‌ها میان اروپا و شورای امنیت و کنگره در حال تثبیت آرمان «مذاکره برای مذاکره» با شرط «تعطیل ماندن برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز» کشورمان، پس از تلاش مجدانه دولت برای اعتمادسازی و رفع همه بهانه‌هاست! هر چند در محدوده «بهانه‌ها» نیز به نظر می‌رسد با تلاش‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پروسه «بهانه‌تراشی» و «عدم رضایت» بدون ارائه حتی یک دلیل منطقی و مستند کماکان همچون سریالی زرد ادامه دارد.
مجموعه دستگاه‌های رسانه‌ای غرب نیز در طول چند روز گذشته با چرخشی تمام و کمال به تقسیم‌بندی محتوایی تحریم‌ها ضد ایران پرداخته‌اند و در تبیین موضع رسمی مسؤولان ارشد نظام درباره بی‌ارتباط بودن تحریم‌های غرب ضد ایران و پرونده‌سازی علیه برنامه هسته‌ای کشورمان، فیلم و مستند تصویری و گزارش روی آنتن می‌برند! شاید بتوان گفت این بزرگ‌ترین برد رسانه‌ای ایران در منظر افکار عمومی جهانیان و بهترین مدعا بر بی‌تقصیری حاکمیت در وضع تحریم‌ها ضدایران به بهانه‌های واهی است.
شبکه‌های فارسی‌زبانی همچون بی‌بی‌سی، من و تو و حتی سیمای نفاق در هماهنگی بی‌نظیر با یکدیگر تلاش می‌کنند به مردم ایران این موضوع را بفهمانند که تلاش برای «لغو تحریم‌ها» حتی پس از تن دادن به همه مفاد توافق یکجانبه ژنو از جمله تعطیلی غنی‌سازی در سطح صنعتی و اکسید کردن 300 کیلوگرم از ذخایر ارزشمند اورانیوم غنی شده کشور و ده‌ها دور مذاکره مستقیم با آمریکا و شرکایش هیچ فایده‌ای ندارد! کارشناسان بی‌بی‌سی با توصیه به مذاکره‌کنندگان ایرانی، وقیحانه اشاره کردند ایران اگر عاقل باشد به «توافق با غرب» در هر شرایطی تن خواهد داد اگرنه دوباره پرونده ایران به شورای امنیت ارسال خواهد شد و تحریم‌های بیشتری وضع می‌شود! همچنین با تعمیم و تقسیم تحریم‌ها به ادعاهایی همچون «حمایت ایران از گروه‌های تروریستی» تلاش کردند پای «برنامه موشکی ایران» و پرونده ادعایی حقوق بشری علیه کشورمان را نیز با موضوع تلاش مذاکره‌کنندگان کشورمان برای اولین و آخرین هدف مهم از آغاز مذاکرات تاکنون یعنی «لغو تحریم‌ها» مرتبط کنند.
همان‌طور که رهبر حکیم انقلاب بارها تاکید فرموده‌اند، در صورتی که ایران برنامه هسته‌ای خود را ادامه ندهد نیز همچون گذشته تحریم‌ها به دلایل گوناگون ادامه خواهد داشت. حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای، سرافرازی، روحیه‌ استقلال‌طلبی، عدم تسلیم ملت ایران و اسلام‌خواهی را عمده دلیل مخالفت و دشمنی غربی‌ها با ملت ایران عنوان کردند و در اولین سخنرانی خود در میان مردم خراسان شمالی با اشاره مستقیم به تحریم‌های غرب علیه ایران ضمن رد سخنان مقامات غربی که لغو تحریم‌ها را منوط به دست‌کشیدن ایران از برنامه هسته‌ای خوانده بودند، اذعان داشتند: «تحریم‌های غرب علیه ایران به مسائل هسته‌ای ارتباطی ندارد و تحریم، مساله‌ای است که از ابتدا علیه جمهوری اسلامی وجود داشته است».
خلاصه گزارش‌های خبری منتشر شده در رسانه‌های غربی دقیقا همین جملات رهبر انقلاب است که همچون یک پیش‌بینی تکان‌دهنده پیش از این بارها در میان مردم و مسؤولان مطرح شده بود. اکنون به صورت قطعی می‌توان مدعی شد همه ادعاهای ایران درباره رفتار غرب با ملت‌ها و دولت‌هایی که حاضر به معامله داشته‌های درونی و مولفه‌های قدرت نرم و سخت خود در عرصه بین‌الملل نیستند، کاملا صحیح بوده است. علاوه بر راستی‌آزمایی ادعاهای غرب در فضای داخلی جامعه ایرانی، با پیمایش کامل مسیر مذاکره مستقیم و طولانی‌مدت با مدعیان، تجربه‌ای تاریخی و قابل اتکا را در عرصه جهانی به سایر ملت‌های آزاده درباره صحت ادعاهای چند کشور مدعی «سلطه بر جهان» ثبت خواهیم کرد. جالب اینجاست که بیش از یک سال پیش از آغاز دور جدید مذاکرات ایران و غرب بر سر برنامه هسته‌ای، مجموعه‌ای از عناصر خودباخته در داخل کشور با ارائه طرح‌های ضد ملی همچون تعطیلی داوطلبانه کل برنامه هسته‌ای کشورمان به بهانه تحریم‌ها، چنین تصمیمی را مبنایی برای برطرف شدن کامل دشمنی‌های آمریکا ضد ایران معرفی می‌کردند.
تحلیل‌های ساده‌اندیشانه‌ای که با «تمسخر برنامه اتمی صلح‌آمیز ایرانی» با تمسک به انگاره‌های غلطی همچون پایان دوره اتمی شدن و پرهزینه بودن ادامه مسیر، از پیش‌بینی یک روز پس از توافق با غرب، حتی به‌واسطه مرور تجربیات تلخ دوره توافق سعدآباد و پلمب کل تاسیسات هسته‌ای کشور نیز عاجز بودند.
حال همان اقلیت غربزده که مذاکره‌کنندگان متکثر ایرانی در طول 20 سال گفت‌وگوی ایران و غرب را ناباورانه «بیگانه با زبان بین‌الملل» و «نابلد» خطاب می‌کردند در تحلیل رفتار کدخدایی که لغو تحریم‌ها را به مفاهیم گنگ و عجیبی همچون «عدم همراهی جامعه جهانی» و «بی‌تاثیری تایید آمریکا برای لغو تحریم‌های شورای امنیت و اتحادیه اروپایی» و حتی «تحریم‌های کنگره آمریکا ضد ایران» گره زده است، هاج و واج مانده‌اند. قرار بود با شکستن «تابوی مذاکره مستقیم با آمریکا» همه مشکلات به یکباره حل شود و رئیس‌جمهور مودب و باهوش آمریکا همچون کدخدایی بنده‌نواز باقی ماجرا را حل کند. اما چنین نشد. باور کنیم تحریم‌ها ضد ایران نه هسته‌ای است و نه موشکی و نه حقوق بشری! به قول پیرمرد روستایی، دعوا بر سر این است که ما روی پای خودمان نایستیم! مثل زمان شاه! غیر از این است؟ دست‌کم بی‌بی‌سی  و سی‌ان‌ان و فاکس که آشکارا بر همین نظریه پافشاری می‌کنند!
جالب اینجاست که به‌رغم اعتراف سنگین غرب به بی‌نتیجه بودن مسیر مذاکره برای برچیدن برنامه هسته‌ای ایران، صهیونیست‌ها به‌عنوان اقلیتی که هم‌اکنون از پس اداره فرزندان نامشروع داعشی خود در منطقه نیز برنمی‌آیند بیش از پیش خواهان ادامه مسیر امیدساز مذاکره آمریکا با ایران هستند. از همین رو است که واشنگتن‌پست در اعلام نظری صریح می‌گوید: «تمدید مذاکرات بهترین گزینه ما است زیرا تحریم‌ها و تعلیق برنامه هسته‌ای ایران را حفظ می‌کند».
تلاش برای دستیابی به توافقی کلی بدون حل جزئیات مهمی همچون شرایط و زمان لغو تحریم‌ها ضد ایران که ظاهرا از ابتدا هم در برنامه مذاکره‌کنندگان آمریکا و اروپا نبوده علاوه بر اینکه «عقبگردی  غیر قابل توجیه» پس از یک سال مذاکره بی‌نتیجه با از دست رفتن فرصت یک‌ساله پیشرفت در برنامه اتمی ایران به‌شمار می‌رود، حقیقتا یک «کلاهبرداری تاریخی» به حساب می‌آید. کلاهبرداری‌ای که براساس آن یک طرف مذاکره داشته‌های حریف را مسدود، متوقف یا تعلیق کرده است و در مقابل «هیچ» برای معامله روی میز نمی‌گذارد! آیا معنای حقیقی «دیپلماسی برد- برد» به زبان بین‌الملل «کلاهبرداری» یکطرفه است؟! «تمدید مذاکره به شرط استمرار کلاهبرداری» نوعی امیدسازی برای نتانیاهو است و برای طرف ایرانی جز ضرر آورده‌ای ندارد.

 

آغاز انتشار روزنامه «مجلس» در تهران (1285‌ش)
پس از صدور فرمان مشروطیت و تشکیل مجلس شورای ملی و ازدیاد قدرت روحانیت، از طرف مظفرالدین‌شاه قاجار، فرمانی مبنی بر تاسیس و انتشار روزنامه‏ای به نام مجلس صادر شد. در این میان صریحاً امر داده شده بود دولت حق سانسور مندرجات روزنامه را ندارد. این روزنامه یکی از روزنامه‏های معتبر و پرمطلب دوران مشروطیت به شمار می‏رفت. روزنامه مجلس که به‌صورت خبری، سیاسی و اجتماعی در 8 صفحه با چاپ سربی، هفته‏ای 4 شماره منتشر می‏شد، علاوه بر درج اخبار داخلی و خارجی، همه مذاکرات مجلس شورای ملی ایران را منعکس می‏کرد. سردبیری این روزنامه برعهده ادیب‌الممالک فراهانی از ادبا، شعرا و نویسندگان مشهور آن زمان بود.
قتل جعفر برمکی و سقوط خاندان «برمکیان» به فرمان هارون‏الرشیدعباسی (178ق)
برمکیان که از اواخر قرن اول هجری به دربار خلفای اموی راه یافته بودند، دارای نفوذ فراوانی در قلمرو حکومت شدند. این نفوذ در دوران عباسیان نیز ادامه یافت و در زمان وزارت یحیى برمکی در عصر هارون‌الرشید، وی فرمانروای یگانه به شمار می‏رفت و خلیفه، جز نامی بیش نبود. پس از یحیى، فرزندان وی، فضل و جعفر به بالاترین درجه در دربار عباسی رسیدند و این قدرت مفرط، با حسد و بدگویى اطرافیان خلیفه مواجه شد. هارون‌الرشید نیز از قدرت روزافزون برمکیان به تنگ آمده بود و می‏دید که با وجود آنها، اختیاری در امور مملکت ندارد بنابراین تصمیم به نابودی آنها گرفت. سرپیچی جعفر از یک دستور خلیفه، بهانه را به دست هارون‌الرشید داد و او نیز که از نفوذ فوق‏العاده‏ برمکیان ناراحت بود دستور قتل‌عام آنان را صادر کرد و آنان را از مصدر قدرت به زیر کشید. تعداد افراد خاندان برمکیان را که به دستور هارون، ظرف مدت کوتاهی به قتل رسیدند تا 120 هزار نفر نوشته‏اند. بدین ترتیب دوران شوکت و اقتدار این خاندان به پایان رسید و حتی به دستور هارون بردن نام این خانواده نیز ممنوع شد.
تولد «باروخ اسپینوزا» فیلسوف شهیر هلندی (1632م)
باروخ اسپینوزا، فیلسوف معروف هلندی در 24 نوامبر 1632م در آمستردام هلند در خانواده‏ای یهودی و ثروتمند به دنیا آمد. وی در ابتدا علوم عالی و زبان‏های قدیمی مانند عبری را فراگرفت و در سیاست و نقد آیین یهود، مهارتی تام یافت. اسپینوزا پس از چندی به دین یهود بی‏علاقه شد و به همین دلیل مورد نفرت و دشمنی یهودیان قرار گرفت. از این رو نام خود را به بِنِدیت تغییر داد و با کناره‏گیری از همه ادیان، گوشه‏گیری و انزوا اختیار کرد. او زندگی خود را در تفکر و تعمق و مطالعه و تالیف گذرانید و از راه صیقل دادن شیشه جهت ساخت ذره‏بین، امرار معاش می‏کرد. اسپینوزا طریقه و فلسفه مخصوص به خود را دارد و افکار فلسفی‏اش نزدیک به افکار صوفیه است. اسپینوزا در زندگی خود 2 رساله منتشر کرد که یکی درباره فلسفه دکارت و دیگری رساله الهیات که در آن، عقاید خود را در تفسیر تورات و ترتیب زندگانی اجتماعی مردم بیان کرده است اما چون این کتاب با تعلیمات علمای یهود سازگار نبود جنجال به پا کرد، از این جهت دیگر اثری را منتشر نکرد. با این حال کتاب اخلاق او، پس از مرگش منتشر شد که مجموعه اصول فلسفی آثار وی به‌شمار می‏رود. باروخ سرانجام در 21 فوریه 1677م، در سن 45 سالگی بر اثر ابتلا به بیماری سل، در لاهه درگذشت.
کشف الکتریسیته توسط «مایکل فارادی» دانشمند انگلیسی (1831م)
مایکل فارادی، فیزیکدان شهیر انگلیسی به علم الکتروشیمی علاقه فراوانی داشت. وی در این راه تجربه‏های زیاد آموخت و موفق به کشف قوانین الکترولیز شد. همچنین دست به آزمایش‏های گوناگونی زد و در این آزمایش‏ها، در زمینه شیمی، متالوژی و ساختن لامپ‏های الکتریکی پیشرفت و موفقیت‏های بسیاری به‌دست آورد. کار مهم فارادی در زمینه الکتریسیته بود که در 24 نوامبر 1831م موفق به کشف آن شد. در این میان، مایکل فارادی نخستین اکتشافات مهم خود را در زمینه الکترومغناطیس و روش انتقال نیروی برق و استفاده از آن برای ایجاد حرارت و روشنایی، در نیمه اول قرن نوزدهم عرضه کرد.