حسین بابازاده‌مقدم :‌ دولت در همه روزهای پس از راهیابی‌اش به پاستور به مثابه عاملی برای ایجاد دوقطبی‌های کاذب عمل کرده است. شاید به این ادعای تازه «جک استراو» نیز وضعیت فعلی نزدیک باشد که می‌گوید در راستای دستیابی به حقوق بشر باید «نیروهای خیر» را در برابر «مخالفان تغییر» در ایران تشویق و تقویت کرد و شاید هم خیر اما در هرحال این وضعیت دوقطبی مورد استفاده دشمنان جمهوری اسلامی نیز قرار می‌گیرد. اما مساله ما سوءاستفاده دشمن از این فضاسازی‌های کاذب نیست، اگر چه نمی‌توان وجود چنین وضعیتی را نیز انکار کرد، چرا که نشانه‌های آن به وفور در رسانه‌های غربی منعکس می‌شود. موضوع مهم در این دوقطبی‌سازی، خصلت کاذب و غیرمرتبط بودن اغلب موضوعات با زندگی مردم است؛ من‌جمله بحث رفع حصر از سران فتنه، رفع پارازیت از شبکه‌های ماهواره‌ای و مقابله با جمع‌آوری تجهیزات دریافت شبکه‌ها از منازل، امر به معروف و نهی‌از منکر و بهشت و جهنم اجباری.  از سوی دیگر از این فضای به‌وجود آمده نهایت استفاده در ایجاد انحراف در افکار عمومی برده شده و تلاش می‌شود فضاهای ذهنی کاذب و فربه را به‌وجود آورد که موضوعات مهمی همچون کارآمدی و کارآیی قوه مجریه به دست فراموشی سپرده شود یا در این تشویش اطلاعاتی مجالی برای طرح پیدا نکند. این اقدامات در حالی صورت می‌پذیرد که منتقدان درباره مسائل جدی همچون تورم و گرانی و به‌طور مثال افزایش یک‌شبه 40 ـ 30 درصدی و بالاتر قیمت نان، نتایج صرف هزینه‌های کلان برای مذاکراتی با کیفیت معین، مباحث مربوط به یارانه‌ها، مسائل کلی بانکداری و اقتصادی و نظام مالی مبتنی بر تحمیل بالاترین فشارهای اقتصادی بر اقشار معمولی کشور، آلودگی هوا و ده‌ها مساله دیگر، مواضع جدی در برابر دولت دارند و آن را دنبال می‌کنند. منتقدان دولت نه اسیدپاشان و نه مجریان طرح جمع‌آوری آنتن‌های ماهواره‌ای و نه دلواپس و بیکار و نه اصولا اهل مناقشه‌های بیهوده‌اند، مساله اصلی و کنونی آنان ایجاد فضایی مناسب برای نقد عملکرد و فقدان برنامه‌ برای اداره امور کشور توسط کسانی است که مدعی بودند با «کلیدهای طلایی» مشکلات کشور را ظرف مدت «100 روز» بازگشایی می‌کنند. کما اینکه در گذشته نیز همین منتقدان اقدامات و رویه‌های نامساعد، غیرعلمی و بعضا مخرب را در دولت پیشین نیز مورد انتقاد قرار داده و حتی مورد بی‌مهری‌هایی نیز قرار گرفته‌اند اما همچنان دولت تلاش می‌کند منتقدانش را از اقمار دولت سابق معرفی کرده و راه را برای ایجاد بحث‌های جدی درباره موضوعات مهمی همچون سلامت و معیشت مردم ببندد. به هرحال منتقدان معتقدند رئیس‌جمهور برای وضعیت اقتصادی کشور هیچ برنامه مدون و روشنی ندارد، در سیاست خارجی نیز صرفا سیاست‌های مماشات و عقب‌نشینی‌های بی‌مورد در دستور کار قرار دارد، وضعیت در ارتباط با مسائل مقطعی اما مهمی همچون آلودگی هوای تهران و شهرهای بزرگ نیز همینگونه است و عالی‌ترین مسؤول در تامین سلامت محیط زیست همچنان دروغ شاخدار سرطانزا بودن پارازیت ماهواره‌ها را دنبال می‌کند که پیش از این در ده‌ها نوبت توسط رؤسای انجمن‌های تخصصی سرطان کاملا و صراحتا رد شده است. دوقطبی‌سازی‌های کاذب در حالی صورت می‌پذیرد که منتقدان معتقدند دولت موظف به رعایت اصل «شفافیت» در برنامه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و همینطور مناسبات بین‌المللی است. مساله اصلی منتقدان، آسایش زندگی مردم است که به فرموده امیرالمومنین علی(ع) هدف از تشکیل حکومت اسلامی است. هدف منتقدان، بهبود و کاهش شاخص ضریب جینی به‌عنوان شاخص فاصله طبقاتی، محرومیت‌زدایی و مقابله با بیکاری است که هزینه‌های مستقیم آن بر دوش ضعیف‌ترین اقشار جامعه تحمیل می‌شود. منتقدان نگرانند که دستورهای تعدیل نیروی انسانی در ادارات مختلف وضعیت آتی این نیروهای حرفه‌ای و فنی را با چه شرایطی روبه‌رو می‌سازد. امروز منتقدان در اندیشه نان و زندگی در برابر ادعا و بی‌برنامگی هستند و الا قوه‌قضائیه از توانایی و تخصص‌های لازم برای مدیریت موضوعاتی همچون فیلترینگ و ماهواره و اسیدپاشی به قدر کافی برخوردار است و دیگر نیازی به درانداختن اینچنین موضوعات جنجالی‌ای در آستانه حساب‌کشی‌های مهم از دولت نیست. منتقدان حق دارند ماهانه آمار دقیقی از وضعیت شاخص‌های اقتصادی و بهبود و خدای نکرده روند عکس آن یعنی کاهش سطح کیفیت زندگی در کشور را منتشر کرده و مجددا سوال کنند وعده ایجاد انقلاب اقتصادی در عرض 100 روز در کشور به کدام نقطه رسید و اساسا تا چه مقطعی قرار است در پاسخ به سوال‌هایی مهم از این دست به اقدامات دولت قبل ارجاع داده شوند؟ مسکن مهر که هم اکنون میزبان چند ده هزار شهروند ایرانی است، چرا رها شده است؟ در واقع مساله اصلی منتقدان با دولت اصل و اساس مسکن است نه آنتن‌هایی که احیانا در برخی از این ساختمان‌ها به کار برده شده است. اما دولتی‌ها در تاکتیکی روانی و رویکردی تبلیغاتی کار را از پی ساختمان به پشت‌بام کشانده و می‌کوشند منتقدان را به جای زمین بر آسمانی از اطلاعات و ابر کاذب آگاهی درگیر کنند. منتقدان به دنبال «جنگ کارآمدی» هستند نه«جنگ مواضع»؛ مساله منتقدان، مساله زندگی است.

  رویکرد رئیس‌جمهور محترم با منتقدان با کدام اصول اعتدال نسبت دارد؟ گفتن از اینکه از دولت انتقاد کنید و بعد آن شدت عملی که نشان می‌دهند که یک نمونه آن توصیه به برخورد با رسانه‌ای منتقد است و نمونه دیگر، لغو مجوز حضور نیروهای انقلابی و پاکبازی چون استاد حسین شریعتمداری در دانشگاه‌ها، چه نوع اعتدالی محسوب می‌شود!
برادری
 اینکه در روز دانشجو که روزی ضدآمریکایی است، سینه‌چاکان رابطه با آمریکا و کسانی که از دیدن اوباما و کری در تلویزیون از شادی و شوق، غش می‌کنند به دانشگاه‌ها بروند و سخنرانی کنند و ضدآمریکایی‌ها را نگذارند صحبت کنند با مشی اعتدال سازگار است یا مشی خشنودی فتنه‌گران و آمریکا؟ این خنده‌دار است که محکومان فتنه 88 بتوانند صحبت کنند و در این نظامی که برای براندازی‌اش هرچه در توان داشتند را مصروف کردند، از آزادی کامل برخوردار باشند و حزب‌اللهی‌ها حق ابراز نظر نداشته و حضورشان در دانشگاه ممنوع باشد.
فقیه
 به برکت آقایانی که احساس تکلیف کردند و اندیشه نکردند، دولتی روی کار آمده که دهان منتقدان را با شعار انتقاد کنید(!) می‌بندد. این بود که به اصولگرایان این همه توصیه می‌شد؛ اتحاد، اتحاد، اتحاد.
داوودزاده

در آستانه اربعین حسینی و همزمان با حضور میلیونی عاشقان ثارالله در راهپیمایی عظیم اربعین، عصر دیروز در جوار بارگاه ملکوتی حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام از تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب «پنجره‌های تشنه» رونمایی شد. متن تقریظ حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای به شرح زیر است:
 «بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم‌
این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست‌
این چه شمعی است که جان‌ها همه پروانه اوست‌
اى شعله فروزان، اى فروغ تابان، اى گرمابخش دل‌هاى خلایق! تو کیستى با این شکوه و جلال، با این شیرینى و دلنشینى، با این هیبت و اقتدار، با این‌همه لشکر دل‌به‌همراه، با غلغله فرشتگان که در کنار موکب تو با آدمیان رقابت می‌کنند؟ تو کیستى اى نور خدا، اى نداى حقیقت، اى فرقان، و اى سفینه..‌النجاه..؟ چه کرده‌اى در راه خدایت که پاداش آن خدایى‌شدن هر آن چیزى است که به تو نسبت می‌رساند؟ بنفسى انت، بروحى انت، بِمُهجَهِ قلبى انت، و سلام الله علیکَ یومَ وُلِدتَ و یوم اُستُشهِدتَ مظلوماً و یوم تُبعَثُ فاخِراً و مَفخَراً. 29/۲/۹۳
بسیار خوب و با ذوق و سلیقه نوشته شده است؛ و با نگاه هنرمندانه و کنجکاو و نکته‌یاب. خواندم تا 28/۲/۹۳».
***
«پنجره‌های تشنه» روایت سفر ضریح جدید امام حسین(علیه‌السلام) از قم به کربلای معلاست که با نثری داستان‌گونه به نگارش درآمده است. این اثر بیش از هر چیز نمایش‌دهنده سبک یادداشت‌نویسی مهدی قزلی است که به دلیل محتوای معنوی خود برای عموم مخاطبان می‌تواند بسیار قابل اعتنا و توجه باشد.
معرفی کتاب «پنجره‌های تشنه»
سال ۶۱ قمری، «کاروان حسین علیه‌السلام» از «مدینه» به سمت «کربلا» راه افتاد و در بین راه در منزل‌های متعدد توقف کرد. آن روز جز خانواده‌ و بستگان سیدالشهدا علیه‌السلام و معدودی از یارانش که به مرور بر تعدادشان، اندکی اضافه‌تر شد، فرد دیگری همراه او نبود. شاید اگر آن روزها، راویان بیشتری همراه کاروان حسین علیه‌السلام می‌بودند، اطلاعات و جزئیات بیشتری در اختیار داشتیم. سال ۹۱ شمسی، «کاروان ضریح امام حسین علیه‌السلام» از «قم» به سمت «کربلا» راه افتاد و اتفاقا در منزل‌های متعددی توقف کرد. این بار اما توقف، به دلیل استقبال بی‌نظیر مردمان دیار مختلف ایران از این کاروان بود. این رخداد اگرچه ممکن است در هر قرن فقط یک بار اتفاق بیفتد اما بخت با ما یار بود که دست‌اندرکاران انتقال ضریح تدبیر کردند و «راوی»ای همراه کاروان فرستادند تا لحظه به لحظه‌ی ماجرا را آن‌گونه که «هست» روی کاغذ بیاورد. ماجرا از یک روز پاییزی در سال ۹۱ آغاز ‌شد. آنجا که رضا امیرخانی با مهدی قزلی تماس ‌گرفت و از او ‌خواست با مسؤولان کاروانی که قرار است ضریح امام حسین علیه‌السلام را از قم به کربلا ببرند تماس بگیرد. تماس گرفتن و قرار ملاقات گذاشتن همان و با کاروان حسینی برای ثبت رخدادها رفتن هم همان. «پنجره‌های تشنه»، حاصل روایتگری «مهدی قزلی» است از همین اتفاقی که شاید هر 100 سال یک بار رخ می‌دهد. کتابی با «ادبیات ساده و بی‌غل و غش»، درست مانند تمام شخصیت‌ها و کاراکترهایی که در صفحه صفحه کتاب می‌آیند و خود را به «ضریح حسین علیه‌السلام» می‌رسانند و تبرک می‌جویند و می‌روند. نثر کتاب اگر چه ساده است اما ابعاد جامعه‌شناسانه و روانشناسانه‌ آن ساده نیست. نویسنده به‌طور غیرمستقیم، سیمای واقعی «مردم ایران» را «آنچنان که هست» به نثر کشیده است. در روزگاری که «هنر» بوی روشنفکری می‌دهد و جز «طبقه‌ متوسط و بالا» در قاب دوربین‌ها و نثر کتاب‌ها جایی ندارند، به تصویر کشیدن چهره‌ واقعی مردم ایران بسی غنیمت است. شخصیت‌های کتاب همان‌هایی هستند که هر روز دور و برمان می‌بینیم با این تفاوت که حالا در موقعیت‌ خاصی قرار گرفته‌اند که «من درون‌شان» بهتر رخ می‌نماید. درست مانند «مرد تعمیرکار» صفحه‌ ۱۰۵ کتاب: «اطراف ضریح کاملا خلوت بود. مرد تعمیرکاری که مغازه مکانیکی‌اش همانجا بود با تعجب بیرون آمد و مات‌مات کمی نگاه کرد و وقتی فهمید ماجرا چیست، دوید توی خیابان. صورتش را 6‌تیغه کرده بود و تمام لباس‌هایش روغنی بود. خواست دست‌هایش را بگذارد روی شیشه‌های جلوی ضریح که خودش هم متوجه سیاهی و روغن روی دست‌هایش شد. دست‌هایش را پشت کمرش برد و صورت خیسش را گذاشت روی شیشه. آن‌طرف‌تر، 2 آشپز از رستوران کنار خیابان بیرون آمده بودند، با لباس‌های سفید کار و یکی‌شان فرصت نکرده بود کلاهش را هم بردارد. کم‌کم مردم جمع می‌شوند. تعمیرکار برای اینکه مردم به لباس‌هایش برخورد نکنند و روغنی نشوند، عقب‌تر ایستاده بود. حال خوبی پیدا کرده بود. روزی تعمیرکار از خیلی‌ها مثل من بیشتر بود آن روز». پنجره‌های تشنه پر است از آدم‌های این‌جوری. واقعی واقعی. در کنار نمایش چنین شخصیت‌هایی، قزلی اما از تحولات سیاسی- اجتماعی روز جامعه هم غافل نشده و فی‌المثل «بازنمایی رسانه‌ای» و «برساخت‌های ذهنی» برخی اتفاقات محیطی را هم به‌طور غیرمستقیم به نقد کشیده است:  «پیرمردی بسیجی از اهالی سیاه‌منصور گریه می‌کرد و می‌گفت: «امشب را همین‌جا بمانید.» هیچ‌کس هم نا نداشت به پیرمرد بگوید به چه دلیل نمی‌توانیم بمانیم. از یکی از مسؤولان استان خوزستان شنیدم که 2 شبکه‌ ماهواره‌ای وهابی به نام‌های صفا و نور بشدت دارند روی مردم خوزستان و به‌خصوص عرب‌ها کار می‌کنند و در 6 ماه گذشته ۲۶ هزار تماس با آنها گرفته شده است. البته همان مسؤول خیلی خوشحال بود و می‌گفت آمدن این ضریح کاسه و کوزه‌ همه وهابی‌ها را به دور ریخته است».
این روزها که مصادف است با روزهای سنت پیاده‌روی اربعین، خواندن این کتاب برای کسانی که از قافله‌ عزاداران اربعین جامانده‌اند لطفی مضاعف دارد. از سال ۶۱ قمری تا سال ۹۱ شمسی، اگر چه فاصله‌ای هزار و 400ساله است اما «حسین علیه‌السلام» همچنان محور کون و مکان است.
 

چندی پیش محمود واعظی، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات خبر از چند پار‌گی یکی از سازمان‌هایی داد که بسیاری از پیشرفت‌های فضایی کشور مدیون آن است. وی در گفت‌وگو با روزنامه شهروند گفت: «این سازمان برای ماهواره‌های مخابراتی و سنجش از راه دور تأسیس شده است. در دولت قبل سازمان فضایی را به همراه بخش‌هایی در وزارت کشاورزی و وزارت علوم ادغام کردند و در نتیجه سازمانی که حدود ٢٧٠ یا ٢٨٠ نفر پرسنل داشت درحال حاضر بیش از ١٣٠٠ نفر نیرو دارد که کل این نیروها برای ما مفید نیستند». وزیر ارتباطات درباره تعیین تکلیف این سازمان نیز تصریح کرد: جلساتی را در این رابطه تشکیل داده‌ایم و قرار است بزودی آقای رئیس‌جمهوری درباره سرنوشت سازمان فضایی تصمیم‌گیری کند به این صورت که احتمالاً بخشی از آن به زیرمجموعه وزارت ارتباطات بیابد، بخشی زیرمجموعه وزارت علوم قرار بگیرد و بخش دیگری هم به بخش‌های ذی‌ربط منتقل شود. محمود واعظی می‌گوید: رئیس‌جمهوری قرار است درباره آن بخش‌هایی که مفید است یعنی آنچه مربوط به ماهواره‌هاست تصمیم‌گیری کند و اگر تصمیم‌گیری و تعیین تکلیفی که گفتم انجام شود بخش‌های مختلف این سازمان تقسیم‌بندی خواهند شد و به زیرمجموعه نهادهای مربوط خواهند رفت.
اما محمد شریعتمداری، رئیس فعلی سازمان فضایی کشور بر خلاف وزیر ارتباطات معتقد است: «به هیچ‌وجه یکپارچگی سازمان و وجود مرکزیت برای هدایت، سیاستگذاری و حمایت از برنامه‌های فضایی کشور متوقف نخواهد شد اما در حوزه صف بخشی از امور را به دانشگاه‌ها می‌سپاریم و خود را از تصدی‌گری در حوزه ساخت و تولید تا جایی که مقدور است جدا می‌کنیم اما قدرت اسمبلینگ و جمع کردن فعالیت‌های تولید در حوزه‌های مختلف فضایی را همچنان در سازمان حفظ خواهیم کرد و همه این فعالیت‌ها در یک حوزه واحد همچنان در اختیار نهاد ریاست‌جمهوری باقی خواهد ماند». اما یکی از کارشناسان فضایی کشور نسبت به آنچه در این سازمان در حال وقوع است ابراز نگرانی می‌کند. محمدحسین ذوالفقاری، طراح طرح ملی ارتقای سازمان فضایی کشور و کارشناس ارشد هوافضاست. وی در تحلیلی به بحران مهمی که پیشرفت‌های فضایی کشور را تهدید می‌کند پرداخته است. یادداشت وی را در ادامه می‌خوانید.
***
بحران در پیشرفت‌های فضایی کشور که ریشه آن مسائل مدیریتی است، از 2 وجه خارجی و داخلی قابل بررسی است.
  تهدیدات خارجی اثرگذار بر برنامه فضایی کشور
در بعد خارجی می‌توان به اولین پرتاب ماهواره درکشور اشاره کرد که بازتاب این گام بلند علمی در سطح کشورهای منطقه و بویژه اسلامی منجر به الگو قرار گرفتن کشورمان درحوزه تکنولوژی شد. این بازتاب به‌گونه‌ای بود که طی بیداری اسلامی که در سال ۸۹ به اوج خود رسید، سران این انقلاب‌ها عنوان کردند ایران به عنوان کشوری که تحت شدیدترین تحریم‌ها قرارگرفته بود توانست بدون بهره بردن از کشورهای قدرتمند و با تکیه بر توان داخلی به فناوری ساخت ماهواره و از همه مهم‌تر پرتابگر دست پیدا کند. این موضوع به شاخصی در راستای شناساندن پیشرفت‌های کشورمان در میان ملل اسلامی منطقه تبدیل شد.
  تلاش جهان عرب برای رویارویی فضایی با ایران!
پس از این دستاورد مهم، پرتاب کاوشگر حامل موجود زنده به فضا، اهمیت این مساله را دوچندان کرد و برخی کشورهای منطقه را که در حوزه سخت‌افزار نتوانسته بودند با کشورمان و اهداف دوربرد و تأثیرگذار آن در منطقه به مقابله بپردازند، وارد یک رویارویی معنوی و الگوسازی مصنوعی برای جهان عرب در تقابل تکنولوژی با جمهوری اسلامی ایران کرد. از آن جمله می‌توان به نقش امارات در این راستا اشاره کرد، چراکه این کشور در مدت کوتاهی با طرح اتحادیه فضایی کشورهای عربی و تشکیل سازمان فضایی در فاصله زمانی بسیار کوتاه و اعلام حجم سرمایه‌گذاری 5/5 میلیارد دلاری در بعد «اعزام انسان به مریخ» یک هدف‌گذاری غیرممکن از لحاظ فنی را برای خود ترسیم کرد تا بتواند با استراتژی پرتاب موجود زنده به زیر مدار که قبل از اعزام انسان به فضا توسط این کشور صورت می‌پذیرد، اعزام انسان به مریخ را در میان افکارعمومی جهان عرب بقبولاند و خود را یک سر و گردن بالاتر از کشورمان نشان دهد. دلیل آن هم این است که هدف‌گذاری کشورمان در حوزه اعزام موجود زنده به فضا، قرار دادن انسان در مدار زمین است و این در حالی است که چشم‌انداز فعالیت فضایی امارات، فرود انسان در مریخ است.
این منطق بیان و طرح تکنولوژی، یک تضاد را در میان افکار عمومی در راستای قبول قدرت برتر علمی منطقه ایجاد خواهد کرد. پس می‌توان گفت کشوری در آینده نفوذ و تاثیرگذاری لازم را خواهد داشت که بتواند این برند و علامت تکنولوژی پیشرفته را در درون خود ایجاد و در نهایت آن را حفظ کند.
  نگاهی به تغییر برنامه‌های فضایی کشور در دولت جدید
اما اخیرا تغییر و تحولاتی در برنامه‌های فضایی کشور در دولت تدبیر و امید رخ داده است. اینکه ما بیاییم اولویت اعزام فضانورد به فضا را کنار بگذاریم و فقط به طراحی و ساخت ماهواره و توسعه خدمات فضایی بپردازیم خطر بزرگی است که به طور کلی ما را از رسیدن به این هدف کلان که مورد تاکید مقام معظم رهبری و شاخصی برای اندازه‌گیری سطح تکنولوژی در کشورمان است باز می‌دارد، چراکه با توقف تحقیقات و فعالیت‌های سازمان فضایی در اعزام محموله زیستی به فضا، دانشمندان ما بیکار خواهند شد و همان ماجرای جذب خلبانان خطوط هوایی کشور توسط برخی کشورهای منطقه با دستمزدهای کلان، این‌بار در ابعاد بسیار وسیعی برای جذب دانشمندان فضایی تکرار خواهد شد.
با این استراتژی، سازمان فضایی حتی نخواهد توانست شرایط کنونی خود را حفظ کند و دلیل روشنی که احتمال وقوع این اتفاق بد را قوی می‌کند این است که کشورهای اطراف ما - که ادعاهای بلندپروازانه کرده‌اند - نیروی انسانی متخصص را در این حوزه ندارند. پس باید اقدام به تامین این نیروها از کشورهای دیگر کنند. اما از سوی دیگر دولتمردان ما با سرمایه‌گذاری از بودجه بیت‌المال در پی یک دستاورد تجاری، مفید و ملموس برای کشور هستند که پرداختن به این پروژه این هدف را ارضا نمی‌کند.
  طرحی برای گردش مالی مؤثر در سازمان فضایی
در طرح ارتقای سازمان فضایی که سال ۸۷ تکمیل شد و در اختیار ریاست جمهوری قرار گرفت برای ایجاد یک گردش مالی مؤثر درباره پروژه‌های فضایی، پیشنهادی داده شد که بتوانیم در بعد بین‌المللی این فرآیند را ایجاد کنیم. بر این اساس کشورها به 3 دسته تقسیم‌بندی شدند:
1- صاحب فناوری
2- همسطح فناوری
3- فاقد تکنولوژی هوافضا
  کشورهای صاحب فناوری
مکانیزم جذب سرمایه در امور بین‌الملل به این صورت تعریف می‌شود که ابتدا کشورهای صاحب فناوری ملی که در رشته مهندسی هوافضا صاحب فناوری‌های نوین دنیا بوده و دارای اقتدار صنعتی و صادراتی هستند، شناسایی می‌شوند. امور بین‌الملل سازمان با بررسی این کشورها در قالب فنی و حقوقی اقدام به اجرای پروژه‌های آموزشی و پژوهشی فناورمحور از طریق دانشگاه‌های این کشورها کرده و یک بازار گسترده برای ورود این فناوری‌ها و بومی‌سازی آنها تعریف می‌کند.
  کشورهای همسطح فناوری
کشورهایی که از لحاظ فناوری و پژوهشی
همسطح با کشورمان هستند. سازمان با این کشورها اقدام به انجام پروژه‌های صرفا مشترک پژوهشی فناورمحور با سرمایه و امتیاز مشترک می‌کند. کشورهایی مثل اندونزی، مالزی و آرژانتین مثال خوبی برای این بخش هستند.
  کشورهای فاقد تکنولوژی هوافضا
کشورهایی که فاقد قدرت پژوهش، دانشگاه و فناوری هوافضایی هستند. سازمان با این کشورها اقدام به انجام پروژه‌های پژوهشی با قراردادهای تضمین صرفا مالی از طرف این ملل می‌کند بدین صورت که سیستم اقدام به انجام پروژه‌های پژوهشی در داخل کشور کرده و این کشورها صرفا تامین‌کننده منابع مالی برای طرح‌ها بوده و از محصول این پژوهش‌ها که همان فناوری و امتیاز تکنولوژی است به طور مساوی با کشورمان بهره‌مند می‌شوند. در این راستا باید به کشورهای آمریکای لاتین مثل ونزوئلا توجه ویژه صورت گیرد، چرا که مقام معظم رهبری هم طی فرمایشات اخیر خود بر نقش این کشورها در راهبرد نظم نوین جهانی تاکید ویژه‌ای داشتند.
  فواید طرح
امروز در دنیا عمدتا فناوری‌ها و محصولاتی که تولیدکننده آنها ابرقدرت‌ها هستند خودشان نیز صاحب امتیاز استانداردگذاری آن محصولات هستند. با پیاده‌سازی این سیستم، سازمان فضایی اقدام به استانداردگذاری مشترک در پژوهش‌های فناورمحور و محصولات آن کرده و یک برند جدید و قدرتمند را در بازار ارائه می‌کند که با یک سطح فناوری متوسط، جایگاه مناسبی برای این سازمان در بهره‌برداری از فضای ماورای جو، شکل می‌گیرد و مشکل گردش مالی نیز تا حد زیادی برطرف می‌شود.
مشکلات داخلی سازمان فضایی
اخیراً شاهد این هستیم که برخی صاحبنظران محترم در علوم فضایی، جایگاه و عملکرد پژوهشکده‌های سازمان را نقد کرده و خواستار جدا شدن این پژوهشکده‌ها از سازمان و پیوستن آن به وزارت علوم، ارتباطات و فناوری اطلاعات هستند. هدف از ایجاد پژوهشگاه و پژوهشکده زیرنظر مستقیم سازمان که ساختار را از حالت آژانس خارج کرد این بود که در دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی ما، علوم بین‌رشته‌ای هنوز قابلیت شکل‌گیری ندارد.

برای اینکه بتوان در یک پروژه فضایی چندین تخصص را کنار هم مدیریت کرد، نیازمند اشراف هستیم تا بتوانیم یک محصول را طراحی کرده و بسازیم. حال آنکه قابلیت هر دانشکده به صورت جداگانه در یک رشته و گرایش‌های مرتبط آن ایجاد شده است، بنابراین ما باید بتوانیم در یک ساختار فرادست پژوهشی به صورت هرمی (مدیریت براساس دستور از بالا و اجرای امر مافوق) خروجی ساختار ماتریسی (تشکیل کارگروه‌های هم عرض) دانشکده‌ها را که در قالب پژوهشکده‌های جوار صنعت، تعریف می‌شوند، مدیریت کرده و اقدام به تدوین استاندارد کنیم و مهم‌تر از همه با این مکانیزم خلأ ایجاد پژوهشکده زیر نظر سازمان فضایی کشور نمایان می‌شود. از سوی دیگر اگر ما انسجام سازمان فضایی را از بین ببریم، برای مثال بخش‌هایی همچون پژوهشکده‌ها را جدا کنیم و در ارگان‌های دیگر ادغام کنیم خطر بزرگی است که خاصیت چند منظوره بودن سازمان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. برای مثال پژوهشکده ماهواره در سازمان فضایی به وزارت ارتباطات واگذار شود یا پژوهشکده فضانوردی را درقالب همان پژوهشگاه هوافضای سابق به وزارت علوم واگذار کنند. این اقدام اولاً نوعی عقبگرد به گذشته است و ثانیاً با قرارگیری این ارگان‌ها زیر نظر 2 وزارتخانه با ماموریت متفاوت، پایش و میزان گردش مالی در پروژه‌ها متفاوت خواهد شد و از آنجا که هر وزارتخانه در تخصیص بودجه به صورت جداگانه برای ارگان‌های زیرنظر خود عمل می‌کند، دستاورد‌های فضایی آتی کشور تک‌بعدی خواهد شد. برای مثال در حوزه اعزام انسان به فضا درصورتی که بودجه مازاد وجود داشته باشد، سرمایه‌گذاری می‌شود یا اگربخش طراحی و ساخت ماهواره به وزارت ارتباطات منتقل شود، چون حیطه فعالیت این وزارتخانه براساس سوددهی ارائه خدمات مخابراتی است، پروژه‌هایی همچون ساخت ماهواره فضایی که در شرایط فعلی درمرحله تولید و تثبیت فناوری است، در اولویت‌های بعدی قرارخواهد گرفت و این موضوع دستیابی به پیشرفت‌های فضایی را با کندی مواجه خواهد کرد اما درشرایط فعلی چون هردو پژوهشکده زیرنظر سازمان قرار دارد و نوسانات بودجه دولتی هم اجتناب‌ناپذیر است، سازمان می‌تواند بخشی از بودجه لازم برای سرمایه‌گذاری در طرح‌های غیرسودده از جمله اعزام انسان به فضا را از طریق فروش خدمات مخابراتی به وزارت ارتباطات که کاربر این خدمات است تامین کند و با اولویت‌بندی یکسان، 2 مقوله دستیابی به فناوری ماهواره‌های فضایی و اعزام موجود زنده به فضا را به پیش ببرد و در برقراری ارتباطات بین‌المللی در راستای تعریف پروژه‌های مشترک به صورت یکپارچه عمل کند. ضمناً اگر این پژوهشکده‌ها را از هم جدا کنیم و سازمان ساختار مدیریتی و شکل آژانس فضایی داشته باشد، چگونه یک ارگان به عنوان مدیریتی زیرنظر معاونت اجرایی رئیس‌جمهور خواهد توانست ساختار‌هایی راکه زیرنظر وزرای مختلف هستند، پایش و مدیریت کند؟! و این مساله سازمان را به حاشیه خواهد کشاند.
عدم استفاده بهینه از نیروی انسانی
از دیگر مشکلات مدیریتی سازمان عدم استفاده بهینه از نیروی انسانی است. همانگونه که در سایت سازمان گفته شده در وزارت دفاع و سازمان‌های هوافضای تابعه آن ده‌ها هزار نیروی متخصص چنان بهینه مدیریت می‌شوند که خروجی این مدیریت کلان صدها پروژه‌ای است که صنعت دفاعی کشور را واقعاً بالنده کرده است اما دولت محترم، سازمان فضایی را با حدود 2000 پرسنل نیازمند چابک‌سازی می‌داند و این یعنی مدیریت فعلی سازمان قابلیت پایش و بهره‌برداری هدفمند این نیروی انسانی محدود را هم ندارد و جالب اینجاست که دستاورد‌های مهم این نیروی انسانی نیز فقط به نام مدیران این مجموعه تمام شده و موجبات دلسردی کارکنان این مجموعه می‌شود.
در پایان امیدوارم دولت محترم فرصتی را در شورایعالی فضایی به اینجانب بدهد که به‌صورت موشکافانه تدبیر به کار رفته در طرح ملی ارتقای سازمان فضایی را در حضور صاحبنظران این رشته به درستی تشریح کنم تا بتوانیم سازمان فضایی کشورمان را از این شرایط بحرانی خارج کرده و راه پیشرفت و بالندگی را با قدرت طی کنیم.
 

سیروس محمودیان: 1- در مفاهیم دینی و در تقویم عاشورایی بزرگداشت اربعین حسینی از شناخته‌شده‌ترین عبادات است. امام حسن عسکرى‌(ع) در بیان علامات پنجگانه مؤمن،  زیارت اربعین را از اهم علائم برمی‌شمارند. امسال مقام معظم رهبری درباره حضور پرشور عاشقان حسینی ایرانی در مراسم اربعین کربلای معلی تاکید معناداری داشته  و به مسؤولان مربوط نیز دستور داده‌اند نسبت به تسهیل روند حضور زائران ایرانی در اربعین کربلای معلی تمهیدات لازم را بیندیشند. از منظر سیاسی حضور پرشور زائران ایرانی در مراسم حرکت پیاده به کربلا به مثابه جهاد مقدسی است که آثار تحولی آن در آینده نزدیک ماهیت شوم صهیونیست‌ها را با مشکلات پرشماری مواجه خواهد کرد. در حال حاضر لانه عنکبوتی صهیونیست‌ها بشدت متزلزل و در حال فروپاشی است.
2- حضرت امام(ره) بارها تاکید داشتند اسرائیل باید از صفحه روزگار محو شود و راه قدس از کربلا می‌گذرد. بی‌شک جانفشانی‌های رزمندگان اسلام در آزادسازی راه کربلا نقش ماندگاری داشت. امروز فراهم شدن امکان برگزاری  بزرگ‌ترین اجتماع مذهبی جهان در کربلای معلی ماحصل خون شهیدانی است که درطول 8 سال دفاع‌مقدس جان خویش را در طبق اخلاص نهاده و مستانه قهقهه عندربهم یرزقون را سر دادند. امروز کربلای معلی مکانی برای برگزاری خودجوش بزرگ‌ترین تجمع جهانی مدافعان حریم علوی از اقصی نقاط جهان است. امروز کربلا به‌عنوان قطعه‌ای از بهشت وطن  ایرانیانی محسوب می‌شود که به خاطر داشتن یک پیوستگی ماهیتی با  ائمه اطهار(ع) بر خود می‌بالند. کربلا نه وطن دوم بلکه نخستین وطن ایرانیان عاشق اهل‌بیت‌(ع) است. عشق به امامت و ولایتمداری مرز و جغرافیا نمی‌شناسد.
3- همواره تئوریسین‌های غربی و استراتژیست‌های وابسته به نظام لیبرالی به تصور باطل قدرت انقلاب اسلامی را در بمب‌های اتم و سلاح‌های مخرب کشتار جمعی خلاصه می‌کردند که در دنیای امروز دیگر عملا کاربردی ندارد. آنها در محاسبات مادی خویش معجزه انقلاب اسلامی را صرفا در پیشرفت‌های تکنولوژیک محصور کرده و برای محدودسازی توان پیشرفتی ایران در عرصه‌های علمی اقدامات ویژه‌ای را در دستور کار نهاد‌های وابسته بین‌المللی  قرار دادند. تحریم ایران تنها رویه آشکار این خصومت ریشه‌ای به‌شمار می‌رود.

در واقع آنها عملا عاجز بودند تا گستره و ضریب نفوذ قدرت واقعی انقلاب اسلامی را در تسخیر قلوب مومنین و مسلمانان جهان درک کرده یا با مفهوم صدور انقلاب اسلامی ارتباط ادراکی برقرار کنند. امروز قدرت واقعی ایران اسلامی  در کربلای معلی نهفته است که در آینده نزدیک هستی صهیونیست‌ها را به باد فنا خواهد داد. امروز حضور ده‌ها میلیونی شیعیان در جهاد پیاده اربعینی در عراق با وجود تهدیدات و اقدامات تروریستی گروه‌های تکفیری تنها نمایش کوچکی از قدرت لایتناهی انقلاب اسلامی است.
4- شکی وجود ندارد که صرفا در سایه اقتدار بین‌المللی ایران اسلامی و اتکای ایدئولوژیک خط مقدم مقاومت در مربع غزه، لبنان، سوریه و عراق  به ایران اسلامی، سیر نزولی قدرت پوشالی صهیونیست‌های اشغالگر  با وجود اقدامات پیشگیرانه و تدافعی بسیار پیچیده کارتل‌های مخوف صهیونیستی شتاب فزاینده‌ای به خود گرفته است. اگر تا دیروز مهاجمان اشغالگر صهیونیستی در پی فتح نیل تا فرات بودند امروز به‌واسطه قدرت انقلاب اسلامی در پشت دیوارهای بتونی اطراف بیت‌المقدس به دنبال یافتن پناهگاهی امن هستند.
5- در این میان نمی‌توان انکار کرد که گسست عملیاتی هسته مرکزی شعارهای آرمانی صهیونیست‌ها از کربلای معلی رقم خواهد خورد. قطعا براساس پیش‌بینی‌های الهی حضرت امام(ره) حرکت برای آزادسازی قدس شریف با محوریت مجاهدان ایرانی از کربلا آغاز خواهد شد. در واقع کربلا نه یک خاک یا شهر متعلق به عراق بلکه نقطه کانونی برای تجمع ولایتمدارانی است که رسیدن به عدالت جهانی و ظهور حضرت حجت(عج) یگانه آرمان اعتقادی آنها است. دشمن به وضوح می‌داند کربلای معلی به تعداد تک‌تک زائران بیشمار حسینی که با تمام وجود قصد جهاد و مقابله با اردوگاه ظلم‌ محور استکبار جهانی را دارند افق روشنایی بخشی است که معنویت دینی و انوار الهی را به جهانیان ارزانی خواهد داشت.
6- نگاهی گذرا بر مجموعه تحولات چند سال اخیر عراق نشان می‌دهد صهیونیسم بین‌الملل برای رسیدن به شعار منفور از نیل تا فرات برنامه‌ریزی‌های عملی قابل تاملی را با محوریت آمریکا و انگلیس به مرحله اجرا گذاشته است. تشکیل گروه‌های تکفیری، دامن زدن به تنش‌های قومی - جغرافیایی در منطقه، تثبیت موقعیت سران نفوذی بعثی در ارتش عراق، تضعیف حاکمیت ملی عراق، تسلیح و تقویت تروریست‌های تکفیری فعال در عراق و نهایتا تجزیه ارضی آن بخشی از توطئه‌های شوم صهیونیست‌ها در رسیدن به شعار از نیل تا فرات است. اگرچه برنامه‌های دقیق صهیونیست‌ها با پیشرفت‌های چشمگیر و قابل‌پیش‌بینی روبه‌رو بود اما حضور مقتدرانه ایران اسلامی در عراق و مشارکت چشمگیر شیعیان غیور عراقی در مبارزه با تروریست‌های داعش نقش بسزایی در شکست توطئه‌های ریز و درشت صهیونیست‌ها در عراق  ایفا کرده است. امروز حضور میلیونی ایرانی‌ها در مراسم اربعین در کربلای معلی نتیجه روشن اقتدار انقلاب اسلامی در شکست تاریخی نظام لیبرالی و سیاست‌های
اشغالی آمریکا و غرب مستکبر در عراق  است.

تظاهرات بزرگ و تاریخی تاسوعای حسینی علیه رژیم استبدادی پهلوی (1357‌ش)
همزمان با تاسوعای حسینی سال 1357ش، مردم مسلمان و انقلابی ایران با حضور گسترده خود، مراسم عزاداری سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و دیگر شهدای کربلا را به تظاهراتی بزرگ و تاریخی بر ضد رژیم فاسد و استبدادی شاه، تبدیل کردند. در تهران، حدود 4 میلیون نفر از مردان، زنان و کودکان در راهپیمایی تاریخی این روز شرکت کرده و ضمن عزاداری، با سردادن شعارهایی بر ضد رژیم شاه، نفرت و انزجار خود را از این رژیم اعلام کردند. همزمان با تهران، این راهپیمایی در شهرستان‏ها نیز صورت گرفت. این اقدام، پایه‏های حکومت پوشالی و وابسته رژیم شاه به بیگانگان را بیش از پیش متزلزل و سقوط آن را قطعی کرد.
تشکیل شورایعالی انقلاب فرهنگی به فرمان حضرت امام خمینی(ره) (1363ش)
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گروهک‏های مختلف، دانشگاه‏ها و مدارس کشور را عرصه تاخت و تاز خود ساخته و روند تحصیل و تدریس را مختل کرده بودند. بسیاری از استادان منحرف، به کار مشغول بودند و هیچ تغییر بنیادی در برنامه و شیوه تدریس و تربیت و اهداف آنها رخ نداده بود. در نتیجه، دانشگاه‏های سراسر کشور برای مدتی تعطیل شد. پس از تعطیلی دانشگاه‏ها، به منظور ساماندهی به امور فرهنگی مدارس و دانشگاه‏ها، به فرمان امام خمینی(ره)، اولین ترکیب شورای انقلاب فرهنگی تحت عنوان ستاد انقلاب فرهنگی شکل گرفت. با تشکیل این ستاد، به‌رغم کارشکنی‏های برخی اشخاص و گروه‏های سیاسی، حضرت امام در سال 1360، از ستاد خواستند در باز شدن دانشگاه‏ها تسریع کند. با بازگشایی دانشگاه‏ها، ضرورت توسعه و تعمیق کار این ستاد ایجاب کرد که در نوزدهم آذر 1363، امام، رؤسای سه قوه و تعداد دیگری از اندیشمندان فرهنگی کشور را به اعضای آن بیفزایند. گسترش و نفوذ فرهنگ اسلامی در شئون جامعه، تزکیه محیط‌های علمی و فرهنگی از افکار مادی، تحول دانشگاه‏ها، مدارس و مراکز فرهنگی و هنری براساس فرهنگ صحیح اسلامی، حفظ، احیا و معرفی آثار و مآثر معاصر اسلامی و ملی از جمله اهداف این شورا و نیز تدوین اصول سیاست فرهنگی نظام جمهوی اسلامی و تعیین اهداف و جهت‏گیری برنامه‏های فرهنگی، آموزشی و علمی، تعیین مراجع برای طرح و تدوین برنامه‏های فرهنگی و علمی، تدوین ضوابط برای گزینش استادان و معلمان دانشگاه‏ها و نظارت بر امور کتاب‏های درسی و... از جمله وظایف شورایعالی انقلاب فرهنگی است.
پایان دوران 400 ساله تسلط استعمار اسپانیا بر کشور کوبا (1898م)
سرزمین کوبا واقع در آمریکای مرکزی در 27 اکتبر 1492م توسط کریستف کلمب، دریانورد معروف ایتالیایى که در خدمت دربار اسپانیا بود، کشف شد و از همان زمان زیر سلطه استعماری اسپانیا قرار گرفت. با این حال، فعالیت‏های آزادیخواهی کوبا از قرن نوزدهم آغاز شد و در طول این قرن ادامه یافت اما به‌رغم تمام تلاش‏ها و حتی جنگ‏های چریکی، اسپانیا این شورش‏ها را سرکوب کرد و حاکمیت استعماری خود را بر کوبا ادامه داد. در این میان، آمریکا بارها تمایل خود مبنی بر الحاق کوبا به خاک ایالات متحده را اعلام کرد و این درخواست در سال‏های پایانی قرن نوزدهم، با توجه به اوج‏گیری مبارزات مردم کوبا علیه اسپانیا، به صورت جدی‏تری مطرح شد. این در حالی بود که اسپانیا نیز برای رها شدن از مشکلات پیش آمده، درصدد ارائه خودمختاری تدریجی به کوبا بود. البته این تصمیم، مورد نظر آمریکا نبود چرا که ایالات متحده به دنبال بهانه‏ای برای حذف اسپانیا و جایگزینی خود در این منطقه بود. در این میان و به دنبال درگیری کوتاه‌مدتی که در فوریه 1898م بین آمریکا و اسپانیا روی داد، چون اسپانیا توانایى جنگ با آمریکا را نداشت به مذاکره روی آورد و از پاپ تقاضای میانجیگری کرد. مذاکرات 2 کشور در نهایت به معاهده پاریس انجامید که در تاریخ 10 دسامبر 1898م به امضا رسید و شرایط سخت و ناگواری را بر اسپانیا تحمیل کرد که واگذاری مناطق کوبا و اطراف آن به آمریکا از آن جمله بود. در این تاریخ، هرچند حاکمیت استعماری 406 ساله اسپانیا بر کوبا خاتمه یافت اما استعمار نوین جایگزین آن شد که تا زمان انقلاب ضددیکتاتوری در سال 1959م، به مدت 61 سال ادامه یافت. از آن زمان و با کوتاه شدن دست آمریکا از کوبا، دشمنی‏های ایالات متحده با کوبا همچنان ادامه دارد.