گروه سیاسی: چهارشنبه هفته گذشته، روابط عمومی سپاه پاسداران، از دستگیری یکی از بزرگ‌ترین بدهکاران بانکی و مفسد اقتصادی توسط سربازان گمنام امام زمان(عج) از سوی سازمان اطلاعات سپاه خبر داد. به گزارش
«وطن امروز»، بنا بر اطلاعات اعلام‌شده در بیانیه سپاه این فرد «ح ـ الف» و ملقب به داریوش بوده که با همراهی برادران خود و دیگر عوامل نفوذی، اقدام به راه‌اندازی شبکه فساد اقتصادی و سوءاستفاده از شرایط تحریم کشور کرده بودند. همچنین اطلاعات منتشرشده مشخص کرد این فرد یکی از محکومان اصلی پرونده فساد اقتصادی معروف در سال 76 هم بوده است. اعلام این خبر بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی به همراه داشت. شاید تلفیق موضوعات اقتصادی، اخلاقی و امنیتی که در حقیقت یک پکیج کامل از جرائم مختلف را با خود به همراه داشت در بازتاب این خبر بی‌تاثیر نبود. این اتفاق با استقبال گسترده مردم در فضای مجازی مواجه شد. اما روز گذشته به دنبال دستگیری این مفسد اقتصادی از سوی سازمان اطلاعات سپاه، تصاویری از یکی از خانه‌های فساد وی به دست آمده است. بنا بر اطلاعات دیگری که منتشر شده بود، «ح ـ الف» موارد اتهامی و پرونده‌های مختلفی از جمله اخلال در نظم اقتصادی کشور، قاچاق ارز، قاچاق کالا، قاچاق عتیقه و پرداخت رشوه‌های کلان در دستگاه قضایی دارد. وی با راه‌اندازی و تجهیز خانه‌های فساد، اقدام به آلوده‌سازی و باج‌گیری از افراد مرتبط با شبکه فساد اقتصادی کرده است.  
«ح ـ الف» همان دوست یاسر هاشمی است؟
اما با یک جست‌وجوی ساده در فضای مجازی به مصاحبه‌ای از وکیل مهدی هاشمی با روزنامه اصلاح‌طلب و حامی دولت «شرق» بر می‌خوریم که حاوی نکته مهم و قابل‌توجهی است. علیزاده طباطبایی در بخشی از این مصاحبه که در تاریخ دهم خرداد 1391 منتشر شده است، صراحتا از رفاقت یاسر هاشمی‌رفسنجانی با فردی به نام «الف» سخن به میان می‌آورد. وی در این مصاحبه می‌گوید: «به نیروهای امنیتی هم گفتم شما یک مورد از همه این شایعاتی که درباره هرکدام از بچه‌های آقای هاشمی مطرح است را مستند به من ثابت کنید خودم مقابل‌شان می‌ایستم؛ به خودشان هم گفته‌ام. ما به صورت ماهانه جلساتی در منزل آقای نوری داشتیم، من آنجا هم این را گفته‌ام. یک روز آقای زنگنه به من گفت یاسر یک برج در شهرک غرب دارد، گفتم اگر یاسر در شهرک غرب 10درصد برج هم داشت من نه تنها از وکالت خانواده استعفا می‌دهم بلکه علنی مقابل‌شان می‌ایستم. بررسی کردم دیدم یک برج متعلق به آقایی به نام «الف»  است و یاسر هم رفیق «الف»  است و آنجا رفت و آمد دارد. به یاسر گفتم تو چرا به دفتر «الف»  می‌روی که در معرض اتهام قرار بگیری؟» وکیل خانواده هاشمی همچنین در پاسخ به این سوال که در ماجرای استات اویل کسی که متهم شده دوست مهدی هاشمی بوده یعنی همه اینها اتفاقی است؟ نیز گفت: عباس یزدی که دارد کار خودش را می‌کند. یک بار به آقای هاشمی گفتم درباره بچه‌هایتان حرف زیاد است که پاسخ داد فرزندانم همیشه زیر ذره‌بین هستند.

حسین قدیانی: همین که آقای رفسنجانی هم با آن‌همه سوابق هشتاد و هشتی، عاقبت به زشت بودن همصدایی با اسرائیل پی برده، فی حد ذاته چیز خوبی است و خبر از توفیق گفتمان اصولگرایی بر گفتمان تقلب می‌دهد. این را ما همان سال 88 مکرر گفته بودیم که نگارش نامه سرگشاده، فتنه‌گری، بی‌قانونی، دمیدن در دروغ تقلب، بدل شدن به سرمایه‌های‌ اسرائیل و تبدیل شدن به دوستان خوب نتانیاهو، امری بسیار زشت و فوق‌العاده مذموم و نکوهیده است. البته بهتر بود ایشان همان سال 88 پی به این نکته می‌بردند و همصدایی با دموکراسی، رای مردم و قانون انتخابات مملکت را به همصدایی با اغیار نمی‌فروختند لیکن تو هر وقت بفهمی همصدایی با دشمن، خطا و خیانت است، ناخودآگاه داری اعتراف می‌کنی که دروغ تقلب هم خطا و خیانت است! در تاریخ سراسر «مرگ بر اسرائیل» جمهوری اسلامی، اوج همصدایی با اسرائیل در همین دروغ تقلب علیه جمهور و جمهوریت بود. اینک وقتی آقای رفسنجانی هم در مذمت همصدایی با نتانیاهو سخن می‌گوید، در اصل دارد شعار «نه غزه، نه لبنان» را هو می‌کند! خب! نگارنده ضمن اینکه این همه را به فال نیک می‌گیرد، در ادامه نکاتی را به اختصار بیان می‌کند.
یکم: در سالیان گذشته، هیچ پیشرفت علمی و البته بومی ملت ایران، اندازه انرژی هسته‌ای روی مخ سران اسرائیل رژه نرفته. بدیهی است هر اقدامی که - ولو اندازه یک پیچ و مهره کوچک - صنعت هسته‌ای ما را محدود کند، مورد رضایت اسرائیل است.

این دیگر یک تحلیل سیاسی نیست که بتوان علیه آن ردیه اقامه کرد. کاملا واضح است. فلذا این یک اصل مسلم و غیرقابل خدشه است که محدود کردن صنعت هسته‌ای با هر نیتی که صورت بگیرد خواسته یا ناخواسته حکم همصدایی با اسرائیل دارد. پس همصدایی با اسرائیل فقط خلاصه در نامه سرگشاده علیه یک انتخابات باشکوه 40میلیونی یا شعار «نه غزه، نه لبنان» نمی‌شود، بلکه حذف نماد هسته‌ای هم همصدایی و همراهی با نتانیاهو محسوب می‌شود. باورم هست هر آنچه بغض گله از روزگار را میهمان گلوی علیرضا و آرمیتا کند، یعنی همصدایی با اسرائیل خبیث.
دوم: من تعجب می‌کنم از آقای رفسنجانی. ایشان با علم بر آنکه همصدایی با نتانیاهو چیز بدی است، آن‌همه علیه خط مقدم مقاومت علیه اسرائیل سخن‌پراکنی کرد؟! باورم هست هر آنچه بغض گله از روزگار را میهمان گلوی حامیان حزب‌الله و مدافعان حرم عقیله بنی‌هاشم کند، یعنی همصدایی با اسرائیل خبیث.
سوم: در تحلیل‌های من‌درآوردی، دبه درمی‌آوردند که اسرائیل، نه فقط مخالف توافق کذا بلکه اساسا مخالف پر و پا قرص هر گونه توافقی میان دولت اعتدال و 1+5 است! نگو اول دیوانه عالم، جماعتی از اصلاح‌طلبان ما را با عرض معذرت مثل خودش دیوانه فرض کرده و بازی داده! چه گفت نتانیاهو در آن کنگره آمریکایی، جز آنکه؛ «موافق توافق خوبم»؟! نتانیاهو حتی این را هم نمی‌گفت، باز معلوم بود که اسرائیل – بسی جلوتر از اعضای پنج به‌علاوه یک!- دنبال یک توافق خوب میان دولت اعتدال و غرب است. توافق خوب به آن معنی که در ازای امتیازات نقد و فراوانی که از طرف ایرانی گرفته می‌شود، به او فقط مشتی وعده نسیه داده شود! برای اسرائیل و در مواجهه با جمهوری اسلامی، چه چیزی بهتر از این؟! نِقی هم اگر این وسط نتانیاهوی ابله می‌زند، از ورای شکم ‌سیری‌ناپذیر اوست، نه آنکه مشکلی استراتژیک مثلا با توافق کذا داشته باشد! با این حساب، بهتر بود این مردک، حرف حساب خود را واضح‌تر می‌زد و می‌گفت؛ «موافق توافق خوب‌ترم!» جای شگفتی اینجاست که غرب و حامیانش این همه روی موضع باطل خود محکم ایستاده‌اند، آن وقت بعضی‌ها در داخل، هر توافقی ولو توافق بد را بهتر از عدم توافق با غرب می‌دانند! «هر توافقی» یعنی همان «توافق خوب» مد نظر نتانیاهو، اما «توافق بد» معنای بدتری هم دارد، یعنی همان «توافق خوب‌تر» مد نظر اسرائیل! حال، همصدا با اسرائیل و مشخصا نتانیاهوی دیوانه چه کسی است؟! آنان که طرف ایرانی را هم ترغیب به یک توافق خوب و هم‌شأن با منافع بلندآوازه ملی می‌کنند یا کسانی که شعر می‌گویند؛ «هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست»؟! در رابطه با بحث پیش ‌رو، زاویه‌دارترین صدا با صدای نتانیاهو، از آن منتقدانی است که ضمن تشویق طرف ایرانی به بستن یک توافق خوب و منطبق با منافع ملی، در عین حال، عدم توافق را بسی بهتر از توافق بد می‌دانند، همچنان که شبیه‌ترین صدا به صدای نتانیاهو، از آن کسانی است که با سرودن بعضی اشعار، به توافق خوب مد نظر نتانیاهو گرا... گرا که چه عرض کنم، رسما پر و بال می‌دهند! این بار اما باورم هست هر آنچه بغض را در گلوی خود روزگار میهمان کند، همصدایی با اسرائیل خبیث کرده!
چهارم: اسرائیل دشمن ما است و ما نیز با افتخار، اول دشمن او هستیم و قسم خورده‌ایم تا روزگار را از این موجود نکبت و جعلی پاک نکنیم، از پای ننشینیم. اگر داشته‌های اسرائیل، غصبی است، لیکن داشته‌های ما واقعا داشته‌های ما است. تو اگر این داشته‌ها را دعوت کنی که ارزان یا اصلا مفت و در حد یک آب‌نبات بفروشند، فراتر از همصدایی با اسرائیل، همراهی کرده‌ای با دشمن اول بشریت. همصدایی با اسرائیل، سال 88 شاخ و دم نداشت، الان هم ندارد! آقایان! وسط مذاکره، با برداشتن نماد هسته‌ای از اسکناس ملی، ممنونیم که دست آخر، ما را متوجه معنای «تدبیر» کردید! اما هسته‌ای، احمدی‌روشن، رضایی‌نژاد و... اتفاقا همه از دل همین دانشگاه و همین سر در بیرون آمده‌اند! امیدوارم تحمل این سخن را داشته باشید؛ بیشتر به شما می‌خورد اگر که به جای نماد هسته‌ای، همان نقاشی معروف را می‌گذاشتید پشت اسکناس کشور! راستی شما آمده بودید ارزش پول ملی را افزایش دهید یا در آستانه سال نو، حتی هنگام پول نو گرفتن علیرضا و آرمیتا از بزرگ‌تران‌شان هم، بغض را میهمان گلوی روزگار کنید؟!
***
تیتر را زدم «پنج + یک + اسرائیل». از بس توافق کذا را بد برای ما اما خوب برای اسرائیل بستید که فی‌الحال نتانیاهو خودش را رئیس سر گردنه مذاکرات می‌داند و از آمریکا و آن پنج‌تای دیگر، داعیه‌دارتر است! خب همصدایی نکنید با نتانیاهو! بس کنید این بساط را! دیپلمات اگر دیپلمات باشد، مایه دلواپسی دشمن می‌شود، نه دوست! بس کنید این بساط را!

  خودتان را معرفی کنید.
بنده ابوالفضل عزیزی هستم 24 ساله، متولد تهران ولی تقریباً بزرگ شده کرمانشاه. تنها فرزند احمد عزیزی هستم.
  یعنی احمد عزیزی فرزند دیگری ندارد؟
متاسفانه ندارد. ‌ای کاش داشت که من الان تنها نبودم.
  عجب! خود احمد عزیزی هم تک‌پسر است؟
نه! ایشان 4 برادر و 4 خواهر دارد. ماشاءالله خانواده پرجمعیتی هستند.
  پدربزرگتان در قید حیات هستند؟
پدربزرگم متاسفانه حدود 10 سال پیش فوت کردند. ایشان هم انسان بزرگی بود، روح بزرگی داشت، یعنی خیلی خصلت‌های بابا از ایشان است.
  پدربزرگتان ظاهرا اهل شعر هم بوده‌اند.
اتفاقا بابا شعر را از ایشان به ارث برد چون اولین شاعر خانواده ما پدربزرگ بنده است که ایشان یک دیوان کردی هم دارد. اگر هنری در خانواده ما هست ارثی است که از پدربزرگ به ما رسیده است.
  متولد چه سالی هستید؟
69. هم من متولد دی هستم هم بابا، ایشان 4 دی متولد شدند، من 22 دی.
  فکر می‌کنم دوره کودکی و نوجوانی را با احمد عزیزی گذراندید؟
بله!
  از این فضایی که هیچ جایی هنوز صحبت نکردید، برای‌مان روایت کنید.
بابا در عین حال که خیلی با هم راحت بودیم، خیلی رسمی با من صحبت می‌کرد. مثلا می‌دیدی با خواهر، برادر و برادرزاده‌هایش کردی صحبت می‌کرد ولی به من که می‌رسید لفظ قلم و رسمی صحبت می‌کرد و همیشه هم می‌گفت تو پسر ادیب هستی و باید مؤدب باشی. تذکر می‌داد. من هم این نکته را آویزه گوشم کرده بودم. پدرم یک فرد کاملا احساساتی و در عین حال هم در وقت خودش انسانی کاملا مقتدر بود. من بیشتر چهره احساساتی و شاعرانه بابا را دیدم. مثلا یک بار پایین منزلمان در تهران یک مرغ‌فروشی قرار داشت، سن کمی داشتم، آن موقع پدرم سه- چهار تا پانصد تومانی همراهش داشت، یک فرد جلو ما به فروشنده گفت 4-3 کیلو پای مرغ به من بده، مشخص بود وضع مالی مشتری خوب نیست و فرد مستحقی است. بابا این صحنه را دید و گریه‌اش افتاد و هرچه پول داشت به فروشنده داد و گفت به آن مرد، مرغ بده. همه پول‌هایش را به آن فروشنده داد و ما دست خالی به سمت خانه برگشتیم. بابا تا دم در منزل گریه می‌کرد. بابا خیلی زود ناراحت می‌شد. برایم جالب بود که چرا با وجود اینکه برای طرف مرغ گرفته، باز هم گریه می‌کند. یا یک بار با بابا حرفم شد و از دستش ناراحت شدم و از خانه بیرون آمدم. عمویم با من تماس گرفت که کجایی؟ زود به خانه برگرد که پدرت دارد سکته می‌کند! سریع به خانه آمدم دیدم بابام زارزار گریه می‌کند و می‌گوید تو پسر منی، چرا گذاشتی رفتی و...
  این صحبت برای چه سالی است؟
حدود 7 سال پیش که ایشان به کرمانشاه آمدند و من
17 سالم بود.
  یعنی چون شما از ایشان ناراحت شدید، گریه می‌کرد؟ یعنی اینقدر حساس بود؟
واقعا اینقدر حساس بود، شما اگر افراد خانواده ما را ببینید، بابا با اکثر آنها خاطره‌ای اینچنینی دارد. یعنی حقیقتا تک‌تک این افراد مثل یک اولاد برایش بوده‌اند، برخی اوقات جلوی پسرعمه‌ام مرا تا حدودی تحویل نمی‌گرفت که حسادت نکند، بعضی شب‌ها هم این نکته را به من تذکر می‌داد که ناراحت نشوم و می‌گفت من مجبور می‌شوم با تو این رفتار را کنم. یک پسرعمه داشتم به نام کارو. بابا به ایشان خیلی علاقه داشت و همیشه به من می‌گفت که کارو برادر شماست، کارو کسی بود که پس از سکته پدرم، دائما بالای سر بابا بود. وقتی این اتفاق برای بابا افتاد، دانشگاه را رها کرد و دنبال کارهای بابا بود. 3-2 سال بعد از این اتفاق که برای بابا افتاد، کارو فوت کرد. نه فقط به فرزندش بلکه به همه ابراز علاقه می‌کرد و تا آنجا که می‌توانست به همه سود می‌رساند. بابا علاقه شدیدی به موسیقی سنتی داشت یعنی ما دائما در منزل موسیقی سنتی گوش می‌کردیم. به شهرام ناظری علاقه داشت و دوست ایشان هم بود.
  آقای شهرام ناظری با احمد عزیزی دوست بود؟
بله! چند خاطره هم با یکدیگر دارند که بابا برایم تعریف کرد.
  این خاطرات را بازگو کنید تا ما هم از شنیدنش لذت ببریم.
البته یک فیلم کوتاه از بابا و شهرام ناظری هست. بابا تعریف می‌کرد که داشتیم شعر می‌گفتیم و بحث شعر و آواز بود و برف می‌بارید، آقای ناظری برف را که دید گفت احمد برویم بیرون شعر بگوییم و ما بیرون رفتیم. تا زانو در برف بودیم و مجلس را در برف ادامه دادیم. بابا در بعضی کارهایش خاص بود، مثلا علاقه او به رانندگی مثل افراد عادی نبود، هیچ‌وقت این روحیه را نداشت که رانندگی یاد بگیرد، یک مرتبه داشتند با ایشان مصاحبه می‌کردند که آقای عزیزی شما ماشین دارید؟ گفت من ماشین ریش‌تراش دارم. هنوز هم آن ماشین ریش‌تراش را داریم و در بیمارستان هم ریشش را با آن ماشین اصلاح می‌کنیم.
  بابا به مدرسه شما هم سر می‌زد؟    
یک زمانی حوزه علمیه می‌رفتم، با آنجا در ارتباط بود، یک بار بابا به آنجا آمد تا بپرسد اوضاع تحصیلی من چطور است. در کل علاقه‌ای نداشت از منزل بیرون بیاید، همیشه در منزل بود و هیچ جا برایش بهتر از خانه وجود نداشت.
  چند سال پیش همراه بابا به تهران مهاجرت کردید؟
طوری نبود که همیشه تهران باشیم، 6 ماه کرمانشاه بودیم، بعد می‌رفتیم تهران. بابا به کرمانشاه می‌آمد و بیشترین زمانی که یکدیگر را نمی‌دیدیم، 4-3 ماه طول می‌کشید.
  تلفنی با هم در ارتباط بودید؟
بله! هرکسی به من می‌گفت بالای چشمت ابروست سریع به بابا تلفن می‌زدم. بنده خدا ناراحت می‌شد (با خنده).
  چرا همراه بابا به تهران نمی‌آمدید و کرمانشاه می‌ماندید؟
حتی زمانی که با بابا بودم، ایشان شب‌ها بیدار بود و تا صبح درگیر شعر و شاعری و دنیای خودش بود. سعی کردم مدتی پیش ایشان بمانم. خانواده پدرم روی من حساس بود. پدربزرگم خیلی مرا دوست داشت.
  دقیقا چه زمانی در تهران ساکن شدید؟
یک سال و نیم است که در تهران بدون بابا دارم تنها زندگی می‌کنم!
  از چه موقعی بابا دچار بیماری شد؟ آیا این مشکل، ریشه داشت یا به گونه‌ای دیگر بود؟
7 سال است بابا به این مریضی دچار شده، من دقیقا روز حادثه را به خاطر دارم. در عرض یک ربع زندگی از این رو به آن رو شد. ظهر که از خواب بیدار شد صورتش برافروخته شده بود و گفت پسرم باید به تهران برگردم. گفتم شما تازه بیدار شده‌اید چطور یک باره می‌خواهید به تهران بروید؟ خیلی بی‌قرار بود، می‌رفت جلوی آینه، چشم‌هایش را نگاه می‌کرد و من با تعجب به خودم می‌گفتم این رفتارها چیست؟ از داخل حیاط به آسمان نگاه می‌کرد و دیگر تحمل نیاورد. گفت احساس می‌کنم دارم از هوش می‌روم!
  همان 7 سال پیش؟
بله! 7 سال پیش، گفت من خوب نمی‌بینم. با عمه و شوهرعمه‌ام همفکری کردیم که چه کار کنیم؟ بابا را به بیمارستان امام علی(ع) کرمانشاه انتقال دادند. گفتیم بیماری‌اش چیست؟ گفتند فشارش بالا و پایین شده. الان برمی‌گردانیمش. تماس گرفتیم که الان بابا چطور است؟ بعد از کلی این دست و آن دست کردن فهمیدیم بابا سکته مغزی کرده و کاهش هوشیاری بر اثر سکته است. یکی از اقوام که در بیمارستان همراه بابا بود می‌گفت در آخرین لحظات بابا گفته بود: من دارم می‌رم؛ مراقب ابوالفضل باشید. بعد دکتر می‌گوید بابا اجازه نمی‌دهد معاینه‌اش کنند چون فشارشان پایین بوده و چندان هوشیاری نداشته است، در همین حین بابا یک «یا فاطمه زهرا» و یک «یا ابوالفضل» می‌گوید و از هوش می‌رود.
  شما در تمام این مدت کنار بابا بودید؟
من ساعت 10 شب به منزل رسیدم، دیدم همه دارند گریه می‌کنند. گفتم چه شده است؟ گفتند بابا حالش بد شده است. با استرس و عجله خودم را به بیمارستان رساندم که متاسفانه بابا در کمای مطلق بود به طوری که هیچ هوشیاری نداشت و هر ساعت، 5 بار تشنج می‌کرد. دکتر به ما می‌گفت هر تشنج باعث تخریب مغز و معلولیت می‌شود. تمام آسیب‌هایی که الان بابا دارد مثل از دست دادن بینایی و کنترل دست و پا و قدرت تکلم، همگی به خاطر همان تشنج‌های پشت سر هم بود. بابا تمام زندگی من بود و تمام مشکلات بعد از بیماری ایشان به سمت من آمد. بعد از گذشت این اتفاقات بابا به بیمارستان امام خمینی(ره) منتقل شد. اقداماتی در آنجا انجام شد و بعد ایشان را به تهران انتقال دادیم. مدتی بعد برای‌شان مشکل ریوی به وجود آمد. بابا بعد از 6 ماه از کما خارج شد و در حال حاضر هوشیاری یک انسان عادی را دارد اما تنها حس شنوایی او سالم است. وقتی به او سلام می‌کنم می‌خواهد من را در آغوش بگیرد اما نمی‌تواند و سریع اشک در چشمانش جمع می‌شود. این باعث شده وقتی به تهران برمی‌گردم، جان و روحم را پیش بابا بگذارم. متاسفانه وضعیتش به گونه‌ای نیست که به تهران منتقلش کنیم.
  الان عمه شما از ایشان مراقبت می‌کند؟
عمه بیشتر وظیفه بازتاب خبر احوال بابا را دارند و با دکتر‌ها بیشتر در ارتباط هستند. ایشان کارهای درمانی را پیگیری می‌کند. عمه کوچکم که بابا به ایشان علاقه بیشتری داشتند و حق مادری هم برگردن من دارند در حال حاضر زحمت پدر را می‌کشند، ایشان زندگی‌شان را رها کرده‌اند و به بابا خدمت می‌کنند. او خودش، همسرش و فرزندش را فدای پدرم کرد.
  در این روزگار مریضی پدر، از رفقایش، کسی حال ایشان را جویا می‌شود؟
متاسفانه نه!
  شما چرا اینقدر گوشه‌گیر هستید و به سمت محو شدن پیش می‌روید؟ واقعا کسی به شما توجه نمی‌کند؟ حقیقتا من نمی‌دانستم احمد عزیزی پسر هم دارد.
خب! انتظار داشتم به عنوان پسر احمد عزیزی حداقل به خاطر خود احمد عزیزی یک تماس با من گرفته شود، البته بیماری پدر و مسائل و مشکلات زندگی فرصت پیگیری ما را هم گرفته بود. اجازه دهید به یک مساله دیگر اشاره کنم. چند سالی است که وضعیت پدر اجازه نمی‌دهد پیگیر کتاب‌های ایشان باشیم، اخیرا متوجه شدیم که وضعیت کتاب‌هایش خیلی نابسامان است. معلوم نیست چه کسی چاپ می‌کند و چه کسی تجدیدچاپ! چند کتاب هم قبلا چاپ شده و دیگر چاپ نشده است، بعضی کتاب‌های دیگر که دستنویس ایشان بوده الان مفقود شده است و... .
  در حال حاضر آثاری از ایشان به صورت دستنویس مانده است که چاپ نشده باشد؟
حدود 600 صفحه از دستنوشته‌های ایشان هست که اکنون نزد عموی بنده است.
  شما به ایشان سپردید؟
چون منزل ما تهران و منزل عمو کرج بود، بابا به ایشان دسترسی بهتری داشت. من احساس کردم اگر پسر احمد عزیزی دنبال حفظ اسم و آثار او نباشد، بسیار بد است. دیدم همه دوستان و همکارها از بنده انتظار دارند و می‌گویند شما باید در امور پدر اعم از راه و کتاب ایشان دخیل باشی و کمک کنی و من هم قبول کردم. البته این وظیفه‌ای است که بر گردن من است و باید انجام دهم. چند وقتی به دلیل بیماری پدر و مشکلات زندگی بین این کارها تاخیر افتاد اما الان پیگیر هستم.
  احمد عزیزی در دو حوزه صاحب نظر بود و کارهای ارزشمندی انجام داد. یکی در حوزه مثنوی با «کفش‌های مکاشفه» و دوم در حوزه شطح. در این دو حوزه کتابی از ایشان هست که هنوز به چاپ نرسیده باشد؟
این اواخر ایشان یک کاری انجام می‌دادند که من شاهد بودم ایشان ساعت‌ها راه می‌رفت و گریه می‌کرد و دخترعمه‌هایم می‌نوشتند. این در حوزه نثر بود به اسم «برق بلاغت». اصلا قابل تشبیه نیست ولی چیزی بود به سبک نهج‌البلاغه؛ در آن سبک بود. چیزی بود که اگر چاپ می‌شد احمد عزیزی تازه در دیگری را باز می‌کرد و در یک حوزه دیگر می‌شد احمد عزیزی را نقد کرد. اما متاسفانه کتاب مفقود شد و ما از طریق رسانه‌ها اطلاع‌رسانی کردیم و خواهش کردیم اگر کسی چیزی از آن یافت به ما خبر دهد و ما بتوانیم کتاب را چاپ کنیم.
  منظورتان این است که این کتاب مثل قطعات ادبی بوده است؟
بله! حدود 9-8 سال پیش بود و من سواد چندانی نداشتم اما با این حال طرز بیان بابا را می‌شنیدم و وقتی می‌نوشتند با خودم می‌گفتم پدر چگونه می‌تواند اینگونه بیان کند و سخن بگوید.
  درباره کتاب‌هایی که الان چاپ شده مثل «کفش‌های مکاشفه» که اخیرا با مقدمه محمدحسین جعفریان چاپ شده، توضیح دهید.
اینها کتاب‌هایی هستند که همه بابا را با آنها شناختند و ایشان، مثنوی به گونه دیگر را به مردم شناساند. بابا بعد از آن «ترجمه زخم» را چاپ کرد و چند کار قوی داشت و بعد از آن چند کار بی‌برنامه انجام شد که آن بازدهی سابق را نداشت، مثلا کتاب «رؤیای رویت» را داریم که با اینکه چیز کمی از مثنوی «گل یاس» ندارد اما آن بازده و بازخورد را ندارد چون حس می‌کنم کتاب معرفی نشده است. بابت کتاب‌های دیگر نیز ما قصد داریم کتاب‌های پدر را جمع کرده و همگی را به صورت مجموعه آثار چاپ کنیم که سر و سامانی به آنها داده باشیم و کتاب‌هایی چون «رؤیای رویت» و «خورشید از پشت خیزران» با آن ابیات قوی بهتر به مردم شناسانده شود. مثلا کتاب «قوس غزل» یا «ناودان الماس» که شعر نو است، احمد عزیزی را به عنوان یک شاعر نوپرداز معرفی می‌کند. متاسفانه برخی کتاب‌ها مثل «فردای فلسفه» دیگر تجدیدچاپ نشده که به آنها باید سر و سامان داده شود.
  احمد عزیزی برای شما شعر هم می‌خواند؟
بله! زمانی را با پدربزرگ پدری‌ام تهران بودیم. ایشان به پدربزرگم گفتند نمی‌خواهم ابوالفضل را به کرمانشاه بفرستم. پدربزرگم که علاقه شدیدی به من داشت اشک در چشمانش حلقه زد و گفت من بدون این پسر نمی‌توانم بروم. همان شب بلیت گرفت و مرا به کرمانشاه برد. بابا می‌گفت خیلی دلتنگت بودم و نمی‌دانستم باید چه کار کنم.
   زمانی که تهران بودید کسی از شعرا و نویسندگان به منزل شما می‌آمد؟
بله! ما تهران بودیم و من بسیار دلتنگ بودم و قصد برگشتن به کرمانشاه را داشتم. ایشان با آقای قزوه صحبت کرد آقای قزوه گفت الان به بندرعباس بیایید شب شعر داریم، نمی‌گذاریم به ابوالفضل بد بگذرد. با آقای رسول نجفیان هم دوست بود. با مرحوم آقای آقاسی هم دوست بود و با اینکه سن کمی داشتم ولی هنوز حالات و رفتارهای مرحوم آقاسی را در یاد دارم.
  عده‌ای می‌خواستند از احمد عزیزی بهره‌برداری سیاسی کنند. شاید دوستی او با آقای میرحسین موسوی در اوایل انقلاب دلیل این امر بود. میرحسین در کلیپ تبلیغاتی‌اش نشان داد به عیادت پدر شما می‌رود. آیا شما به ایشان اجازه داده بودید که بیاید و با اجازه خانواده شما رفته بود یا نه فضای دیگری حاکم بود؟
در زمان بیماری پدر بسیاری از هنرمندان و نویسندگان و شعرا به دیدنش می‌آمدند و یکی از آنها میرحسین موسوی بود و ما اصلا فکر نمی‌کردیم از بابا به عنوان ابزار تبلیغاتی استفاده کند و این اتفاقات هم رخ دهد! اما متاسفانه این اتفاق افتاد و باعث شد برای بابا بد تمام شود در حالی که خودش به خاطر بیماری‌ای که دارد، هیچ دخالتی در این امر نداشت. یعنی گرایش‌های سیاسی به او نسبت داده شد بدون اینکه خود او چیزی بداند و اختیاری داشته باشد. در حالی که از روز اول از نانی که در سفره می‌خوردیم تا سقفی که داریم از فیض وجود حضرت امام خامنه‌ای است. هم برای بنده به عنوان فرزند آقای احمد عزیزی و هم برای خود احمد عزیزی اینطور بوده است. بابا تحت حمایت و نظارت مقام معظم رهبری بوده است؛ همانطور که حضرت آقا در دیدار شعرا می‌فرمایند: «غصه‌ای شده برای ما ماجرای احمد عزیزی». احمد عزیزی هم ارادت شدید قلبی به حضرت آقا دارد و خارج از آنکه ایشان رهبر کل شیعیان دنیاست، به شخص ایشان علاقه خاص هم دارد.
  از اینکه می‌بینید ولی فقیه یک جامعه اسلامی، هنرمندان را اینگونه رصد می‌کند، چه حس و حالی به شما دست می‌دهد؟
رهبر انقلاب خود به شخصه یک شخصیت ادبی و هنری هستند و کاملا به هنر و ادبیات مملکت مسلط هستند. ایشان زحمات شاعران را قدر می‌دانند و به عنوان یک کارشناس فهیم فرهنگی با آنها برخورد پدرانه و محبت‌آمیزی دارند.
  شما را در دیدار شعرا با رهبر حکیم انقلاب دعوت می‌کنند؟ در دیدار امسال خانم زینب عزیزی(خواهر احمد عزیزی) در برنامه حضور داشت.
چند روزی آقا به کرمانشاه آمدند و به عیادت بابا هم آمدند. گفته بودند به خاطر شلوغی بیمارستان به منزل تشریف می‌آورند، در آن مدت بسیار چشم انتظار بودیم حتی تا ساعت 4 صبح انتظار کشیدیم اما خبری نشد. یک دفعه با من تماس گرفتند که کجایی؟ گفتم منزل. گفتند آقا به عیادت پدرت آمده‌اند. بنده تا آمدم ماشین بگیرم و خودم را به بیمارستان برسانم تماس گرفتند که آقا رفتند و بنده نتوانستم خدمت ایشان برسم. متاسفانه فرصت تشکر از ایشان هم نشد که قدم بر چشم ما گذاشتند و بر ما منت نهادند که به عیادت پدرم آمدند. خیلی دوست دارم به دیدار آقا بروم ولی تاکنون میسر نشده است.
  خودتان هم شعر می‌گویید؟
یک بار چند سال پیش درباره مشکلات زندگی خودم و جدایی پدر و مادرم از هم شعری گفتم که فکر می‌کنم بد هم نبود.
  چند سال پیش پدر و مادرتان جدا شدند؟
 حدود یک سال داشتم، چهره مادرم را در خاطر ندارم طوری که اگر امروز او را ببینم نمی‌شناسمش. الان با خانواده مادری‌ام در ارتباط هستم. خانواده بسیار متدین، بزرگ و محترمی هستند و خیلی هم به بنده لطف دارند.
  الان اگر بخواهید به مادرتان چیزی بگویید، چه نکته‌ای را عنوان می‌کنید؟
ممکن بود اگر شما بودید، الان احمد عزیزی روی تخت بیمارستان نبود. شاید اصلا اوضاع این‌طور نبود!
  در این چند سال از سیاسیون کسی سراغ شما نیامده که مثلا از فلان کس یا فلان گروه سیاسی حمایت کنید؟
نه! شاید به خاطر اینکه من به عنوان پسر احمد عزیزی آنچنان شناخته شده نبودم اما شاید درباره دیگر اعضای خانواده که بیشتر شناخته شده بودند اینگونه بوده باشد.
  در حال حاضر کدام یک از کارهای احمد عزیزی را در دست چاپ دارید؟
اولین کتاب کردی بابا به نام «شون میلکان» است. به معنای به جای مانده و باقی مانده؛ میلکان به معنای بقا است اما به زبان عامیانه کردی به باقیمانده وسایل مکانی که یک ایل پس از کوچ برجا می‌گذارد، شون میلکان می‌گویند. کتاب «شون میلکان» همچون کتاب حیدربابا که برای قوم ترک قداست خاصی دارد اگر در زمان خود احمد عزیزی چاپ می‌شد برای کردها قداست و ارزش پیدا می‌کرد به طوری که در هر مکان و محفل اسمی از آن باشد.
  الان در حال تحصیل هستید؟
خیر! بنده تا فوق‌دیپلم تصویربرداری در دانشگاه کرمانشاه درس خواندم و به خاطر مشکلات کاری درس را کنار گذاشتم.
 

  موافقید با یک شعر از بابا مصاحبه را پایان دهیم؟
بله! پس یک شعر خوب از بابا برای‌تان می‌خوانم.
چه زیبا دیدگانم اشک می‌ریزند
در این آینه صد رنگ
و از مجذور چشمان تو در محراب ابرویت
عجب رنگین‌کمان‌های قشنگی در نگاه من می‌آمیزند
تو مثل نور مشهوری
تو در عینی که در نزدیکی ذهن منی، دوری
تو یک منظومه شمسی پر از اوزان نورانی
تو مثل شعر منثوری
چقدر از جسم اندوه تو می‌ترسم
چقدر از شط گیسوی خروشانت
و مثل بره‌ای از شانه کوه تو می‌ترسم
چرا بعضی تمام فکرشان ذکر است و در آن ذکر هم یاد خدا خالی است
تو گویی میوه اخلاصشان کالی است
چرا بعضی برای عشق دل‌هاشان نمی‌لرزد
چرا بعضی نمی‌دانند که این دنیا به تار موی یک عاشق نمی‌ارزد!
 

گروه بین‌الملل: فرمانده نیروهای پلیس فدرال عراق، دیروز از انجام مرحله سوم عملیات آزادسازی استان صلاح‌الدین خبر داد. در همین حال، شبکه نیمه‌رسمی العراقیه از سیطره نیروهای ویژه ارتش عراق موسوم به «گردان طلایی» و نیروهای داوطلب مردمی این کشور بر منطقه قادسیه در مرکز شهر تکریت خبر داد. این منطقه به طور کامل پاکسازی شده و همه مین‌ها و تله‌های انفجاری که تروریست‌ها کار گذاشته بودند، خنثی شده است. پیش از این، نیروهای مشترک عراقی موفق شدند ارتباط تروریست‌های داعش مستقر در تکریت با مراکز فرماندهی خود در جنوب کرکوک و موصل را قطع کنند. یک منبع امنیتی در تکریت گفت: نیروهای مشترک بر کاخ‌ها و باغ‌های عزت الدوری (معاون صدام) در جنوب شرق تکریت احاطه یافته‌اند و 4 تانکر بمب‌گذاری شده را که آماده انفجار بود، منهدم کردند. رئیس پلیس استان دیالی اعلام کرد بیش از 100 کیلومتر مربع از استان صلاح‌الدین از دست داعش آزاد شده است. نیروهای عراقی نیز شهر «الدور» در جنوب شرق تکریت را از 2 بخش شمالی و شرقی محاصره‌ کرده‌اند. در همین حال، سازمان ملل در بیانیه‌ای اعلام کرد 28 هزار تن از ساکنان شهر تکریت که نیروهای عراقی در صدد آزادسازی آن هستند، از این شهر خارج شده‌اند. در تحولی دیگر از عراق، وزارت گردشگری و آثار تاریخی عراق در صفحه رسمی فیسبوک خود نوشت داعش به شهر تاریخی نمرود حمله و این شهر را با بلدوزر و ماشین‌آلات سنگین تخریب کرد. شهر تاریخی نمرود که نگین تمدن آشوری شناخته شده است در قرن 13پیش از میلاد مسیح و در حاشیه رود دجله حدود 30 کیلومتری جنوب شرق موصل بنیان گذاشته شد.  این حمله بسیاری را شگفت‌زده کرد و حتی برخی باستان‌شناسان و کارشناسان میراث فرهنگی آن را با تخریب مجسمه‌های تاریخی بودا در شهر بامیان افغانستان مقایسه کردند که توسط طالبان انجام شد.

عضو کمیسیون آب، کشاورزی و منابع طبیعی مجلس گفت: تحقیقات اخیر کمیسیون تحقیق و تفحص مجلس گویای آمار وحشتناکی در زمینه واردات بیش از حد و گسترده محصولات کشاورزی به کشور و متضرر شدن کشاورزان است. به گزارش تسنیم، بهرام بیرانوند در نخستین همایش ملی ایده‌های نوین در کشاورزی پایدار، اظهار داشت: بی‌توجهی نسبت به داشته‌هایی که در اختیار ما قرار دارد، منجر به از دست رفتن آنها می‌شود. وی با تأکید بر رفع موانع پیش روی کشاورزان به عنوان قشر آسیب‌پذیر صنعت تولیدی در کشور، بیان کرد: کشاورزان امروز با زحمت فراوان سعی می‌کنند جلوی این رقابت نابرابر و تنگاتنگ واردکنندگان بایستند و با تولیدات خود در بازار کشور سهمی داشته باشند، غافل از اینکه واردکنندگان کلان کشور با قدرت بسیار و با در دست داشتن ابزارهای کارآمد سعی در برهم زدن این رقابت نابرابر دارند. وی با اشاره به مصوبات کمیسیون تحقیق و تفحص مجلس شورای اسلامی در مبارزه با واردکنندگان سودجو، عنوان کرد: تحقیقات اخیر کمیسیون تحقیق و تفحص مجلس شورای اسلامی گویای آمار وحشتناکی در زمینه واردات گسترده محصولات کشاورزی به کشور و متضرر شدن کشاورزان است. وی تصریح کرد:
7 میلیارد دلار از مجموع 2/14 میلیارد دلار اعتبارات گشایش یافته توسط سیستم بانکی، جذب واردات محصولات کشاورزی به کشور شده است.
 

گروه اقتصادی: برخی خبرها حکایت از افزایش حداقل 5 درصدی قیمت بنزین در سال 1394 دارد اما مجلس مخالف افزایش نرخ سوخت است. علی مروی، رئیس کمیسیون انرژی مجلس درباره شایعات موجود مبنی بر احتمال افزایش نرخ بنزین از ابتدای سال آینده، گفت: دولت رسما اعلام کرده برنامه‌ای برای افزایش قیمت سوخت در سال آینده ندارد و مجلس نیز به‌صورت جدی مخالف بالا رفتن نرخ بنزین است. نماینده مردم نیشابور و فیروزه در مجلس شورای اسلامی افزود: کمیسیون انرژی مجلس، موافق افزایش قیمت هیچ‌کدام از فرآورده‌های نفتی نیست، اکنون در قانون هدفمندی هم سقف هزینه و درآمدی ثابت مانده، پس با این شرایط ضرورتی برای بازنگری در نرخ‌ها وجود ندارد و ما نیز مخالف آن هستیم. وی با تاکید بر اینکه در شرایط فعلی اقتصاد کشور، امکان افزایش نرخ سوخت وجود ندارد، تصریح کرد: در این شرایط باید به جای تغییر در نرخ ها، بهره‌وری را افزایش داد که ثمره آن استفاده مناسب‌تر از انرژی است. رئیس کمیسیون انرژی مجلس در پاسخ به این سوال که آیا دولت از نظر قانونی اختیار افزایش قیمت‌ها را دارد، عنوان کرد: براساس قانون مصوب شده در مجلس هشتم، این اجازه به دولت داده شده، اما براساس اعلام سخنگوی دولت، احتمال افزایش نرخ سوخت در سال 94 منتفی است. به گفته نماینده مردم نیشابور و فیروزه در مجلس شورای اسلامی، دولت می‌تواند قیمت فرآورده‌های نفتی را تا 90 درصد فوب خلیج‌فارس و نرخ برق را به میزان قیمت تمام شده تا پایان برنامه پنجم توسعه افزایش دهد اما آنطور که از شواهد پیداست در سال آتی، افزایش نرخی را شاهد نخواهیم بود.
برنامه‌های تأمین بنزین
معاون شرکت پالایش و پخش نفتی با بیان اینکه در ایام نوروز همه جایگاه‌ها برای تامین سوخت مردم به‌حالت آماده‌باش درمی‌آیند، گفت: برنامه‌ای برای تغییر قیمت و سهمیه اعلام نشده است. شاهرخ خسروانی در گفت‌وگو با مهر درباره مهم‌ترین برنامه‌های تامین بنزین مردم در هفته‌های پایانی اسفند و ایام تعطیلات نوروز، گفت: در شرایط فعلی هیچ‌گونه نگرانی بابت تامین بنزین و حتی گازوئیل مورد نیاز مردم در هفته‌های پایانی اسفند ماه و  ایام نوروز وجود ندارد. معاون شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی ایران با اعلام اینکه از هفته پایانی اسفندماه تا پایان تعطیلات نوروز همه جایگاه‌های سوخت کشور به حالت آماده‌باش به منظور تامین پایدار و مطمئن بنزین و گازوئیل مورد نیاز مردم درمی‌آیند، تصریح کرد: علاوه بر این هم‌اکنون بازرسی‌های دوره‌ای از سطح جایگاه‌های سوخت، انبارهای نفت و مراکز عرضه و توزیع سوخت در استان‌های سراسر کشور آغاز شده تا هرگونه مشکلات پیش‌روی عرضه و توزیع فرآورده‌های نفتی به حداقل کاهش یابد. این مقام مسؤول با بیان اینکه هم‌اکنون حجم ذخیره‌سازی بنزین کشور در شرایط مطلوبی در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته قرار دارد، تاکید کرد: علاوه بر این تمهیدات ویژه‌ای برای برخی مسیرهای گردشگرپذیر همچون مسیرهای منتهی به مشهد مقدس، اصفهان و شیراز و شهرهای حاشیه دریای خزر در دستور کار قرار گرفته است. این عضو هیات‌مدیره شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی با اشاره به راه‌اندازی جایگاه‌های سیار بنزین در برخی مسیرهای پر رفت و آمد کشور، خاطرنشان کرد: پیش‌بینی می‌شود برای نوروز سال جاری متوسط مصرف بنزین کشور با یک جهش کوتاه‌مدت روبه‌رو شود که آمادگی تامین بنزین و گازوئیل مردم در هر شرایطی وجود دارد. خسروانی همچنین درباره احتمال تغییر سهمیه‌های بنزین در آستانه نوروز هم توضیح داد: تاکنون هیچ‌گونه مصوبه‌ای از سوی دولت به منظور تغییر در سهمیه‌ها یا قیمت بنزین به شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی ابلاغ نشده است. ناصر رئیسی‌فرد، رئیس انجمن کارفرمایی جایگاهداران سوخت کشور هم در گفت‌وگو با مهر با بیان اینکه هماهنگی‌هایی با شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی به منظور ارتقای سطح کمی و کیفی عرضه خدمات به مردم در ایام نوروز انجام شده است، گفت: هم‌اکنون هیچ‌گونه کمبود بنزینی برای عرضه در روزهای پایانی سال جاری و ایام نوروز وجود ندارد. وی خاطرنشان کرد: امکان عرضه بیش از ۱۰۰ میلیون لیتر بنزین به مردم در طول شبانه‌روز حتی در روزهای پایانی سال و ایام نوروز وجود دارد.
بهره‌برداری ۸۸ جایگاه جدید CNG در ۳۴۰ روز
از ابتدای سال جاری تا چهارم اسفندماه (۳۴۰ روز) در مجموع از ۸۸ جایگاه جدید عرضه سوخت CNG در کشور بهره‌برداری شد و تعداد جایگاه‌های CNG در مدار بهره‌برداری به ۲۲۵۹ جایگاه رسید. به گزارش تسنیم، از سال 1384 که موضوع دومنظوره شدن جایگاه‌های عرضه فرآورده‌های مایع به شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی ایران محول شد تا پایان سال 88 در مجموع تعداد 1190 جایگاه عرضه سوخت CNG به‌صورت تک‌منظوره و دومنظوره در سراسر کشور احداث شد. در سال 89 با سرعت‌گیری بیشتر روند احداث جایگاه‌های عرضه سوخت گاز طبیعی فشرده و راه‌اندازی 254 جایگاه تک‌منظوره و 197 جایگاه دومنظوره عرضه سوخت CNG در کشور، تعداد جایگاه‌های فعال در عرضه این سوخت به 1641 باب رسید. در سال 90 نیز در ادامه روند توسعه جایگاه‌های عرضه سوخت CNG، در مجموع در سراسر کشور 226 جایگاه جدید به بهره‌برداری رسید و در پایان این سال تعداد جایگاه‌هایی که به عرضه این سوخت اشتغال داشتند به 1867 باب رسید.
 

قیمت بنزین در خلیج‌فارس به ۱۶۰۰ تومان رسید
قیمت بنزین در بازار خلیج‌فارس با ۱۰۰ تومان افزایش به ۱۶۰۰ تومان برای هر لیتر رسید. میانگین قیمت هر تن بنزین در بازار خلیج‌فارس بین روزهای 23 فوریه تا 4 مارس 2015 - 4 تا 13 اسفندماه - 625 دلار بود که با قیمت دلار آزاد 3437 تومان، هر لیتر از این فرآورده حدود 1600 تومان معامله شد؛ قیمت بنزین در این بازار حدود 100 تومان افزایش یافته است. به گزارش تسنیم، هم‌اکنون قیمت هر لیتر بنزین آزاد در ایران هزار تومان است که بر این اساس قیمت بنزین آزاد کنونی، حدود 600 تومان با نرخ تعیین شده در قانون هدفمندی یارانه‌ها - مبنی بر رسیدن قیمت حامل‌های انرژی به 95 درصد نرخ فوب خلیج‌فارس - فاصله دارد.

گروه سیاسی: صبح روز پنجشنبه گذشته خبر مهم و مسرت‌بخشی برای مردم ایران بر روی خروجی رسانه‌ها قرار گرفت. «دیپلمات ایرانی ربوده شده در یمن آزاد شد». به گزارش «وطن امروز»، نوراحمد نیکبخت دیپلمات ایرانی که تیرماه ۱۳۹۲ توسط گروه‌های تروریستی در یمن ربوده شده بود، آزاد و صبح پنجشنبه وارد تهران شد. به گزارش تسنیم، با اقدامات اطلاعاتی و عملیاتی سربازان گمنام امام زمان(عج) در وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، نوراحمد نیکبخت دیپلمات ربوده شده در یمن از چنگال گروه‌های تروریستی آزاد و به میهن اسلامی بازگردانده شد.نوراحمد نیکبخت دیپلمات ایرانی تیر ماه 92 توسط گروه‌های تروریستی در مسیر منزل به سفارت ایران ربوده شد و پس از رهگیری‌های اطلاعاتی، محل اختفای وی شناسایی و با اقدامات خاص عملیاتی در یمن آزاد شد. وزارت اطلاعات، این موفقیت را به محضر امام‌زمان(عج) و نایب بر حق ایشان رهبر معظم انقلاب و مردم شریف ایران و خانواده آقای نیکبخت تبریک گفت. دیپلمات ایرانی آزادشده در بدو ورود به کشور مورد استقبال حسین امیرعبداللهیان، معاون عربی و آفریقای وزیر امور خارجه و تعدادی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی و خانواده خود قرار گرفت. اشک‌های ممتد خانواده این دیپلمات شجاع کشورمان صحنه ویژه‌ای را در مقابل دوربین‌های رسانه‌ها خلق کرده بود.
آزادی و خاک وطن قابل معامله  نیست
نوراحمد نیکبخت دیپلمات آزاد ‌شده کشورمان در بدو ورود به فرودگاه مهرآباد گفت: آزادی و خاک وطن قابل خرید و فروش نیست. وی  در گفت‌وگویی اظهار داشت: آزادی و خاک وطن را نمی‌توان با مادیات قابل قیاس دانست.این دیپلمات آزادشده ایرانی در یمن در پاسخ به سوال یکی از خبرنگاران در مورد احساس خود پس از آزادی گفت: حس من غیرقابل توصیف است و آن را نمی‌توانم وصف کنم.وی در پاسخ به سوال دیگری در مورد نحوه ربودنش در یمن اظهار داشت: من در ساعت 9:20 دقیقه یکی از روزهای ماه مبارک رمضان از خانه عازم سفارت شدم که در یکی از خیابان‌ها آنان به‌سمت خودروی من پیچیدند و مرا ربودند.وی از تلاش‌های سربازان گمنام امام زمان و همه افرادی که در آزادی وی نقش داشتند، تقدیر و تشکر کرد.
 کوچک‌ترین باجی به تروریست‌ها ندادیم
حجت‌الاسلام علوی، وزیر اطلاعات در سخنانی به تشریح آزادی دیپلمات ایرانی توسط سربازان گمنام امام زمان پرداخت و ضمن پیچیده توصیف کردن این عملیات هر گونه باج‌دهی به تروریست‌ها در جریان این آزادسازی را تکذیب کرد.  حجت‌الاسلام‌ سیدمحمود علوی پس از ورود نوراحمد نیکبخت دیپلمات ربوده شده ایرانی در صنعا به کشورمان در جمع خبرنگاران گفت: تروریست‌ها بدانند دستگاه اطلاعاتی ایران کوچک‌ترین باجی به آنها نخواهد داد و با اقتدار از منافع جمهوری اسلامی ایران دفاع می‌کند. وزیر اطلاعات گفت: وزارت اطلاعات خود را مکلف به دفاع از شهروندان و دیپلمات‌های جمهوری اسلامی ایران در کشورهای مختلف می‌داند. حجت‌الاسلام علوی با بیان اینکه وزارت اطلاعات در این زمینه احساس تکلیف و کارش را در این زمینه آغاز کرد، اظهار داشت: گروگان گرفتن دیپلماتی که وظیفه دیپلماتیک خود را انجام می‌دهد و فاقد هرگونه سلاح سرد و گرم است، هیچ‌گونه ارزش اطلاعاتی، عملیاتی و نظامی ندارد اما در عین حال آزاد کردن فرد گروگان گرفته شده کار پیچیده‌ای است و وزارت اطلاعات با تجربه‌ای که دارد موفق شد در این زمینه کار را به خوبی پیش ببرد.وزیر اطلاعات این موفقیت را به مقام معظم رهبری، ریاست جمهوری و ملت شریف ایران و خانواده دیپلمات ایرانی تبریک گفت.
آزادی نیکبخت نشانه دیگری از اقتدار ایران
معاون عربی و آفریقای وزیر امور خارجه نیز به توضیحاتی درباره آزادی دیپلمات ربوده شده ایرانی در یمن پرداخت. حسین امیرعبداللهیان گفت: آزادی دیپلمات آزادشده ایرانی در یمن توسط سربازان گمنام امام زمان(عج) نشانه و برگ دیگری از اقتدار امنیتی و سیاسی ایران است.وی در بدو ورود نوراحمد نیکبخت دیپلمات آزادشده ایرانی در یمن به ایران و در فرودگاه مهرآباد گفت: در ابتدای این حادثه کمیته ویژه‌ای در وزارت امور خارجه به‌دستور وزیر امور خارجه تشکیل شد و همه بخش‌های ذی‌ربط در این کمیته حضور پیدا کردند. وی ادامه داد: در نهایت تیم ویژه‌ای از وزارت اطلاعات در یک سلسله عملیات پیچیده و دشوار و در یک منطقه بسیار خاص و در بخشی از کشور یمن موفق شدند مقتدرانه نوراحمد نیکبخت را از چنگال تروریست‌ها آزاد کنند.امیر عبداللهیان افزود: این موفقیت را خدمت رهبر معظم انقلاب، رئیس‌جمهوری و همه ملت ایران و عزیزان گمنامی که تلاش‌های ارزشمندی را برای آفریدن این لحظات شیرین ایجاد کردند، تبریک می‌گویم.وی افزود: خدا را شاکریم که در ایامی که به حضرت زهرا(س) تعلق دارد با تلاش‌های سربازان گمنام در وزارت اطلاعات شاهد برگ دیگری از اقتدار امنیتی و سیاسی ایران هستیم.

غلامرضا رفعت‌نژاد: اگر هولوکاست حقیقت داشته باشد، مقصر اصلی آن هیتلر است و اگر روایت مشهور حامیان هولوکاست از عملکرد آلمان نازی را بپذیریم، هیتلر و حامیان او باید یهودستیزانی قهار بوده باشند. از این ‌رو هر تحقیقی درباره هولوکاست، چه از سوی حامیان و چه از سوی منتقدان آن، باید همراه با بررسی زندگی و شیوه رفتار و بازخوانی تفکر «آدلف هیتلر» درباره یهودیان باشد، چرا که اگر هیتلر شخصیتی ضدیهودی ‌داشت و نظام رایش سوم را بر مبنای نابودسازی یهودیان استوار ساخته بود، لاجرم باید آن را شاهدی بر هولوکاست دانست اما اگر تحقیقات موثق تاریخی نشان‌دهنده چهره متفاوتی از هیتلر و رفتارش با یهودیان باشد، آنگاه می‌توان در بخش زیادی از ادعاهای صورت‌گرفته درباره نظام هیتلری بویژه هولوکاست تردید کرد. به بیان دیگر اگر به تحقیق دریابیم هیتلر نه‌تنها دشمن یهودیان نبود ‌بلکه همکاری سختکوش در تحقق آرمان‌های کلان این قوم بوده است، آنگاه باید روایت فعلی هولوکاست را افسانه دانست.
آشنایی با  شخصیت هیتلر
آدلف هیتلر فرزند «آلویس هیتلر» 20 آوریل 1889 در اتریش به دنیا آمد. او کودکی و نوجوانی خود را در وین و مونیخ گذراند. او در جنگ اول جهانی داوطلبانه به ارتش آلمان پیوست و به‌عنوان سربازی شجاع نشان‌هایی دریافت کرد. در آخرین ماه‌های جنگ مجروح شد و تا مدتی پس از جنگ در بیمارستان بستری بود. هیتلر در دوران پرافت و خیز پس از جنگ و زمانی که آلمان گرفتار بحران‌های مالی و اجتماعی ناشی از جنگ بود، به حزب ناسیونال ـ سوسیالیسم کارگران آلمان پیوست و به سرعت مراتب ترقی را پیمود. او در سال 1933 به‌عنوان رهبر حزب به صدراعظمی آلمان رسید و در سال 1934 عنوان رهبر آلمان را کسب کرد. زندگی او 30 آوریل 1945 در برلین و در آخرین روز جنگ دوم جهانی در اروپا پایان یافت.
حامیان هیتلر
یکی از راه‌های کسب آگاهی از خصومت میان هیتلر و حکومتش با یهودیان، تحقیق در میان حامیان و اطرافیان او است، چرا که وجود افراد ضدیهودی یا دشمنان شناخته‌شده یهودیان در میان اطرافیان وی نشان از گرایش ضدیهودی هیتلر خواهد داشت. در چنین صورتی نباید در میان یاران و حامیان او اثری از یهودیان پیدا کنیم اما اگر به تحقیق دریابیم که یهودیان زیادی از جمله بزرگان و رهبران این قوم در میان حامیان هیتلر بوده و با او همکاری کرده‌اند، آنگاه این فرضیه که هیتلر و نازیست‌ها خواهان کشتار یهودیان بوده‌اند، دچار اشکال اساسی می‌شود، چرا که در این صورت باید ابتدا از رهبران و بزرگان یهود شروع می‌کردند در حالی که آنها خود در زمره حامیان هیتلر بوده‌اند. از سوی دیگر حمایت رهبران یهودی از هیتلر نشان می‌دهد از نظر این رهبران، هیتلر دشمن یهود محسوب نمی‌شده، چرا که در غیر این صورت باید این رهبران را نیز دشمن یهودیان دانست.
اما تاریخ در این زمینه مطالب تکان‌دهنده و قابل توجهی ارائه می‌کند. «اسحاق شامیر»، نخست‌وزیر پیشین اسرائیل را باید یکی از مهم‌ترین رهبران یهودی دانست، زیرا به یکی از بزرگ‌ترین مناصب حکومتی یهودیان و صهیونیست‌ها دست یافت ولی سابقه زندگی او نشان می‌دهد این یهودی سرشناس نه‌تنها حامی هیتلر بوده و در زمان حکومت هیتلر بر آلمان از او حمایت کامل می‌کرده است بلکه در زمان جنگ و در همان دوره‌ای که حامیان هولوکاست مدعی کشتار برنامه‌ریزی شده یهودیان توسط رایش سوم بودند، او دوشادوش ارتش آلمان علیه متفقین می‌جنگید. حضور شامیر در ارتش هیتلر نشانه‌ای آشکار بر حمایت و همکاری سطح بالای جامعه یهودیان و صهیونیست‌ها با نازی‌هاست اما همین فرد سال‌ها بعد وقتی در اسرائیل به نخست‌وزیری رسید، از دولت آلمان پس از جنگ برای کشتار یهودیان به دست ارتش آلمان غرامت می‌گرفت؛ درحالی که خود در زمان جنگ در ارتش آلمان خدمت می‌کرد!
یهودی شناخته‌شده دیگر «آوراهام اشترن» معروف به «اشترن گانگستر» (رهبر جنبش آزادی اسرائیل) است که در زمان جنگ دوم جهانی پیشنهاد رسمی حمایت از ارتش آلمان در برابر متفقین را مطرح ساخته بود. او نقش و جایگاه والایی نزد یهودیان داشت و اسحاق شامیر سال‌ها جانشین او در جنبش مذکور بوده است.  حضور این دو رهبر یهودی در ارتش آلمان و حمایت آنها از نازی‌ها در اوج جریانات، فرضیه کشتار جمعی یهودیان توسط هیتلر و نظام هیتلری را دستخوش تردید جدی می‌کند، چرا که در صورت پذیرش این فرض باید این رهبران مورد احترام صهیونیست‌ها و یهودیان را خائنانی به یهود دانست که رسماً از کشنده یهودیان اعلام حمایت کرده‌اند.
رهبران یهودی حامی هیتلر به این دو نفر منحصر نمی‌شوند. «امیل موریس»، از دوستان نزدیک هیتلر نیز از یهودیان سرشناس بود. موریس که در دوره‌ای به همراه هیتلر در زندان به سر برده بود، بعدها هنگام رهبری هیتلر در حزب نازی، نفر دوم اس‌اس (SS) شد. او در میان اس‌اس‌ها پس از هیتلر قدرتمندترین شخص شناخته می‌شد. «گرتروداشتاین» نیز که به‌خاطر دریافت جایزه نوبل ادبیات، از یهودیان مشهور و سرشناس محسوب می‌شود تا بدانجا در حمایت از نظام هیتلری و شخص پیشوا اصرار داشت که در دوره‌ای هیتلر را به‌عنوان نامزد جایزه صلح نوبل معرفی کرده بود. حتی آدلف هیتلر که از او چهره‌ای جنایتکار و خونخوار ساخته می‌شود، زمانی از سوی همین جامعه یهودی و سرشناسان آن برای دریافت جایزه صلح نوبل معرفی شده بود. چنین تناقضات آشکاری نشان می‌دهد تصویرسازی‌های فعلی از رایش سوم تا چه حد قابل تردید و خدشه‌پذیر است. علاوه بر همه اینها، برخی رهبران یهودی آلمان همچون «هلموت اشمیت» که از 1974 تا 1982 صدراعظمی آلمان را برعهده داشتند در زمان جنگ دوم جهانی در ارتش آلمان به فعالیت مشغول بوده‌اند. اشمیت در ارتش نازی افسر نیروی هوایی بود. این در حالی است که حامیان هولوکاست مدعی‌اند در همان دوره که امثال اشمیت یهودی در ارتش آلمان درجه افسری داشته‌اند، این ارتش مشغول کشتار جمعی یهودیان بوده است. «جورج کارسکی» از رهبران مشهور یهودیان که کاملاً حامی سیاست‌های نازی‌ها و خواهان جداسازی کامل یهودیان از آلمان‌ها بود، به کرات از دولت آلمان نازی خواسته بود یهودیان آلمان را مجبور به قرار دادن ستاره داوود روی سینه خود کند. کارسکی معتقد بود از این طریق دولت آلمان به اهداف همیشگی یهودیان درباره جدا بودن از جوامع پیرامونی خود جامه عمل خواهد پوشاند. در ادامه در این‌باره توضیحات بیشتری خواهیم آورد.
نگاه واقعی نظام هیتلری به یهودیان
از جمله پرسش‌های بی‌پاسخ این است که آیا نظام هیتلری خواهان از میان بردن همه یهودیان بوده است یا خیر؟ در جواب به این سوال باید گفت با توجه به همکاری‌های وسیع رهبران یهودی با شخص هیتلر و ارتش رایش سوم، این فرض که آلمان نازی در پی کشتار جمعی یهودیان بوده، کاملاً نپذیرفتنی است اما برای آنکه بتوان همکاری وسیع یهودیان با هیتلر را تفسیر کرد باید به دنبال هدف مشترکی میان آنان و هیتلر بود. به نظر می‌رسد سیاست‌های هیتلر در آلمان وجه مشترکی با آرزوهای رهبران و سازمان‌های یهودی برای جامعه یهود داشته است. این وجه مشترک شامل جداسازی یهودیان از جوامع پیرامونی و مجبور کردن یهودیان اروپا به مهاجرت است. چنانکه درباره عملکرد جورج‌ کارسکی یادآور شدیم، این رهبر یهودی از حامیان جدی سیاست‌های هیتلر درباره یهودیان بود. در حالی که در تبلیغات کنونی چنین وانمود می‌شود که سیاست آلمان درباره نشان‌دار شدن یهودیان، سیاستی تحقیرآمیز و غیرانسان‌دوستانه بوده است اما در این تبلیغات هرگز اشاره نمی‌شود طراح اصلی چنین سیاستی، یکی از رهبران یهودی آلمان بوده است؛ جورج کارسکی بارها و بارها از دولت آلمان نازی خواسته بود نصب علامت ستاره داوود را برای یهودیان اجباری کند.
کارسکی معتقد بود نصب ستاره داوود باعث مشخص شدن یهودیان و عدم ادغام آنان در میان مسیحیان خواهد شد.
سرانجام در اکتبر 1939 این امر در دستور کار دولت آلمان قرار گرفت و در 15 سپتامبر 1941 به صورت اجباری درآمد.
از این مساله تاریخی می‌توان دریافت رهبران یهودی در این هدف با هیتلر و نازی‌ها در جداسازی یهودیان از غیریهودیان مشترک بوده‌اند. حتی رهبران یهودی در سال‌های منتهی به جنگ دوم جهانی بشدت خواهان مهاجرت یهودیان از اروپا به 2 مقصد متفاوت بوده‌اند. مقصد اول آمریکا بود که یهودیان برای بسط سلطه خود در این کشور نیازمند مهاجرت هم‌مسلکان خویش و افزایش تعداد یهودیان در آمریکا بودند. مقصد دوم رهبران یهودی، فلسطین بود. کمبود جمعیت یهودیان در برابر مسلمانان باعث می‌شد رهبران یهود برای فراهم ساختن زمینه اشغال این سرزمین مقدس، یهودیان را به مهاجرت به فلسطین تشویق کنند. به نظر می‌رسد رهبران یهود در این دو سیاست کاملاً با اهداف هیتلر و آلمان نازی مشترک بوده‌اند. همین امر زمینه حمایت یهودیان از هیتلر و همکاری میان آنان را فراهم ساخته بود.
ارتش یهودی هیتلر
با پذیرش این ادعای حامیان هولوکاست که آلمان هیتلری در طول سال‌های جنگ، میلیون‌ها یهودی را کشته و این کشتارهای برنامه‌ریزی‌شده با هدف از میان بردن همه یهودیان صورت گرفته است، در این صورت باید ارتش آلمان نازی را عامل اجرایی اصلی این جنایت معرفی کرد. حامیان هولوکاست نیز معتقدند افسران اس‌اس و نظامیان ارتش آلمان مجریان سیاست نابودی یهودیان بوده‌‌اند. با این فرض باید توقع داشت سیاست پاکسازی نژادی از خود ارتش آغاز شده باشد. به عبارت دیگر اگر قرار بود ارتش آلمان 6 میلیون یهودی را بکشد، اولین گام آن بود که در ارتش آلمان هیچ یهودی‌ای وجود نداشته باشد.
اگر به تحقیق دریابیم که ارتش آلمان هیچ‌گاه از یهودیان پاکسازی نشده، حتی در دوران جنگ دوم جهانی نیز یهودیان در مناصب مختلف این ارتش و با درجات متفاوت در حال کار بوده‌اند، در این صورت فرض وجود هولوکاست کاملا غیرمنطقی است. نگاهی به اسناد ارتش آلمان در دوران جنگ دوم جهانی نشان می‌دهد هزاران یهودی در ارتش نازی خدمت می‌کرده‌اند و صدها نفر از کسانی که به آنها اصطلاح «کاملاً یهودی» اطلاق می‌شود با آگاهی هیتلر و با تایید او در مناصب مختلف ارتش مشغول به کار بوده‌اند. «بریان ‌ریگ» از محققان دانشگاه کمبریج، با بررسی ارتش هیتلر دست‌کم به یهودی بودن 1200 نفر از درجه‌داران عالی‌رتبه‌ ارتش هیتلر پی برده است. او نشان داده است 2 فیلدمارشال و 15 ژنرال (2 ژنرال اصلی، 8 سروان ژنرال و 5 ژنرال کل) در ارتش هیتلر به طور قطع یهودی بوده‌اند. مطابق تقسیمات نظامی این افراد فرماندهی بیش از صدهزار نفر از سربازان ارتش را برعهده داشته‌اند. علاوه بر این تحقیقات نشان می‌دهد از میان نظامیان آلمانی که عالی‌ترین نشان ارتش آلمان یعنی «صلیب شوالیه‌ها» را دریافت داشته‌اند، حداقل 20 ‌نفر آنها به طور قطع یهودی بوده‌اند. بریان ریگ خاطرنشان می‌کند در زمان تحقیق او یک نفر از یهودیان دریافت‌کننده نشان، در 82 سالگی هنوز ساکن شمال آلمان بوده و خود اعتراف کرده است حتی در زمان جنگ و در ارتش آلمان مناسک دینی یهودی خود را به جا می‌آورده است.
از میان فیلدمارشال‌های یهودی ارتش آلمان می‌توان به «ارهارد میخ» جانشین فرمانده نیروی هوایی و «هرمن گورینگ» اشاره کرد. حتی در دهه 1930 نیز یهودی بودن میخ به‌طور گسترده در ارتش آلمان مطرح بود.  تحقیقات ریگ نشان می‌دهد «ورنر گولدبرگ»، سرباز مشهور آلمانی که در دوره جنگ تصویر او به‌عنوان سرباز ایده‌آل ارتش آلمان منتشر و تکثیر می‌شد، یک یهودی اصیل بوده است. علاوه بر او، «آرتور پیسک» از رهبران نظامی مشهور آلمان، فرمانده نظامی پال‌آشر که چندین نشان نظامی از شخص هیتلر دریافت کرده بود و نیز دکتر «الکه شرویتز» از رهبران اس‌اس که اردوگاه مجتمع‌سازی یهودیان در «لنتاکایسروالد» تحت نظارت او بود، همگی یهودی بوده‌اند.
«ویلیام مونتالبانو» در مقاله‌ای با عنوان «یهودیان در ارتش هیتلر»، نشان می‌دهد وجود یهودیان بی‌شمار در ارتش آلمان حاکی از نادرستی ادعای تلاش هیتلر برای کشتار یهودیان است. براساس تحقیقات گسترده‌تر ریگ که در کتابی با عنوان «سربازان یهودی هیتلر» منتشر شد، در ارتش چندین میلیونی هیتلر بیش از 150 هزار یهودی شرکت داشته‌اند که در زمان جنگ نیز برای ارتش آلمان جنگیده‌اند. از میان رهبران ارتش آلمان افراد زیر یهودی بوده‌اند:
- ژنرال ژوهانس زوکرتورت: دریافت‌کننده نشان نظامی از شخص هیتلر
- ژنرال هلموت ویلبرگ: دریافت‌کننده بالاترین نشان نظامی و 2 نشان دیگر
- کلنل والتر هالیندر: دریافت‌کننده نشان از شخص هیتلر و 5 نشان نظامی دیگر
- هورست گیتنر: دریافت‌کننده نشان شجاعت
- آدمیرال برنهارد روگ: دریافت‌کننده نشان از شخص هیتلر و 5 نشان نظامی دیگر.
مهاجرت یهودیان؛ اجبار یا اختیار
اکنون این فرض که دولت آلمان در پی کشتار جمعی یهودیان بوده غیرمنطقی و غیرقابل پذیرش است اما می‌توان پذیرفت آلمان خواهان مهاجرت یهودیان در زمان حکومت هیتلر بوده است. اما سوال این است که آیا یهودیان خود موافق این مهاجرت بوده‌اند یا خیر؟ به عبارت بهتر آیا مهاجرت به خارج از اروپا امری اختیاری بوده است یا اجباری؟
در جواب باید گفت به‌طور قطع در میان عامه یهودیان، افراد و گروه‌هایی را می‌توان یافت که مخالف چنین مهاجرتی بوده، تداوم زندگی در کشورهای اروپایی را بر مهاجرت به هر نقطه دنیا ترجیح می‌داده‌اند اما نکته مهم آنکه رهبران جامعه یهودی و نخبگان تصمیم‌گیرنده برای یهودیان اروپا، خواهان مهاجرت بوده‌اند. از این رو هرچند مهاجرت مذکور از نگاه برخی یهودیان اجباری و با فشار رهبران یهودی بوده است، این مهاجرت را باید مهاجرتی اختیاری برای کل جامعه یهود دانست، چرا که اقدامات دولت آلمان در مجتمع‌سازی و سپس اخراج یهودیان از اروپا به درخواست و با هماهنگی رهبران یهود صورت می‌گرفته است.  چنانکه بیان شد رهبران یهودی خواهان مهاجرت یهودیان اروپا به آمریکا و فلسطین بوده‌اند تا از این طریق زمینه اجتماعی و جمعیت لازم برای تأثیرگذاری بر سیاست آمریکا را پیدا کنند و نیز با افزایش جمعیت یهودیان در فلسطین، زمینه اشغال این کشور را فراهم آورند.
در حال حاضر تبلیغات صهیونیستی و یهودی نه‌تنها منکر وجود چنین مهاجرت گسترده‌ای است که حتی افکار عمومی جهان را نیز از آن منحرف می‌کند. از آنجا که رایش سوم به سیاست جدیدی روی آورد که می‌توانست قدرت آلمان را در جهان افزایش دهد و آن را به مراکز قدرت در جهان نزدیک‌تر کند، از این رو شخصیت هیتلر نزدیک به شخصیت تاریخی افسانه‌ای «بخت‌النصر» است که زمینه پراکنده شدن یهودیان در جهان را به نحو دلخواهی فراهم آورد.
صهیونیست‌ها و رایش‌ سوم
به‌رغم تبلیغات فراوان درباره ضدیت نظام هیتلری با یهودیان و صهیونیست‌ها، شواهد تاریخی حاکی از همکاری گسترده صهیونیست‌ها و شخص هیتلر است. به‌عنوان نمونه می‌توان از همکاری آلمان هیتلری با «جنبش صهیونیسم» برای انتقال یهودیان از آلمان و سرزمین‌های تحت تصرف آن به فلسطین اشاره کرد. از جمله کشتی مسافری تل‌آویو که امروز پایتخت رژیم صهیونیستی به همین عنوان نامیده شده است، در سال 1935 یهودیان آلمان را با همکاری آلمان هیتلری و تحت نظارت جنبش صهیونیسم از بندر برمرهاون در آلمان به بندر حیفا در فلسطین منتقل می‌کرد.
همکاری‌های امنیتی
همکاری‌های امنیتی را می‌توان یکی از بالاترین سطوح همکاری میان 2 سازمان یا 2 دولت دانست. اگر سطح همگرایی و تشابه در اهداف 2 سازمان به میزان کافی نباشد، امکان برقراری همکاری امنیتی میان آنان ناممکن است. به عبارت بهتر، همکاری امنیتی برخلاف همکاری اقتصادی، نیازمند هماهنگی و همانندی بسیار زیادی است. از این رو اگر شواهدی دال بر همکاری امنیتی میان سازمان‌های یهودی- صهیونیستی و دستگاه‌های مختلف ارتش آلمان در زمان صدارت هیتلر وجود داشته باشد، این امر می‌تواند به معنای سطح بالای همگرایی این دو تفسیر شود. در حالی که تبلیغات کنونی صهیونیست‌ها، یکی از اهداف اصلی دستگاه امنیتی رایش سوم را مبارزه جدی برای قلع و قمع یهودیان معرفی می‌کند، شواهد تاریخی چهره دیگری را آشکار می‌سازد. سازمان‌های امنیتی آلمان هیتلری (شامل اس‌اس و گشتاپو) که توسط شخص هیملر اداره می‌شد، نه‌تنها هدف اصلی خود را «کشتار سیستماتیک یهودیان» قرار نداده بودند، بلکه شواهدی از همکاری آنان با سازمان‌های مخفی یهودیان در دست است. مطابق این شواهد سازمان اس‌اس با سازمان مخفی نظامی هاگانا همکاری نزدیکی داشته و ضمن دریافت گزارش‌هایی از هاگانا درباره وضعیت یهودیان در فلسطین، راهنمایی و کمک‌های لازم را برای بهبود وضعیت مهاجرت یهودیان آلمان به فلسطین ارائه می‌داده است. علاوه بر این، سازمان اس‌اس اطلاعات کاملی از برنامه‌های آتی دولت آلمان در اختیار هاگانا قرار می‌داده است.
همچنین براساس شواهد موجود سطح همکاری هاگانا با اس‌اس چنان گسترده و وسیع بوده است که در دوره‌هایی هاگانا اسلحه لازم برای شهرک‌نشینان یهودی مهاجر در جهت مبارزه با مسلمانان فلسطینی را از طریق اس‌اس دریافت و میان یهودیان توزیع می‌کرده است. براساس برخی اسناد دیگر هنگامی که هاگانا در نوامبر 1938 ضربه سختی را متحمل شد، بازسازی و راه‌اندازی دوباره آن تحت نظارت اس‌اس و در آلمان صورت گرفت، چرا که شخص هیتلر از حامیان جدی مهاجرت یهودیان آلمان به فلسطین بود و به‌رغم برخی بدبینی‌ها، بر سیاست مهاجرت هرچه بیشتر یهودیان به فلسطین تأکید داشت.
به‌عنوان آخرین نمونه از همکاری آلمان هیتلری و صهیونیست‌ها باید به موافقتنامه‌ «انتقال» بپردازیم که به عبری «هاوارا» نامیده می‌شود. این موافقتنامه آگوست 1933 میان مقامات آلمانی و نمایندگان آژانس یهود از جمله «حییم آرلوسوروف»،  دبیر سیاسی آژانس یهود امضا شد.
بر مبنای این موافقتنامه، آلمان نازی زمینه و امکانات لازم را برای انتقال یهودیان آلمان به همراه دارایی‌ها و وسایل زندگی‌شان به فلسطین، فراهم می‌کرد. این موافقتنامه‌ که سال‌ها به مورد اجرا گذاشته شد، به‌صورت نوبه‌ای مورد ارزیابی وزارت داخله آلمان قرار می‌گرفت. به‌عنوان مثال، دسامبر 1937 وزارت داخله ضمن ارزیابی آثار موافقتنامه انتقال مدعی شد: «بدون شک موافقتنامه‌ هاوارا اثری قابل توجه در توسعه فلسطین از سال 1933 به این سو داشته است». جالب آنکه مطابق توافق صورت‌گرفته، یهودیان مهاجر آلمانی تمام دارایی و مایملک قابل حمل خود را به فلسطین منتقل می‌کردند. از این رو جامعه یهودیان آلمانی مهاجر در فلسطین، جزو گروه‌های ثروتمند مهاجر محسوب می‌شدند. بنابر تخمین‌ها، یهودیان آلمانی سرمایه هنگفتی را بالغ بر 209 میلیون مارک به فلسطین منتقل کردند. بدین ترتیب در فاصله زمانی سال‌های 1933 تا 1941 بیش از 60‌ هزار نفر از یهودیان آلمان(یعنی بیش از 10 درصد کل یهودیان این کشور) با استفاده از موافقتنامه انتقال به فلسطین منتقل شدند. درباره میزان مهاجرت یهودیان آلمان به فلسطین پس از 1941 آمار دقیقی در دست نیست اما اکثر محققان اعتقاد دارند برنامه انتقال در این سال‌ها همچنان ادامه داشته و حتی بر سرعت آن نیز افزوده شده بود.
نتیجه‌گیری
با توجه به آنچه در این مقاله بیان شد، به نظر می‌رسد ادعاهای یهودیان و حامیان هولوکاست درباره سیاست‌های رایش سوم برای سرکوب یهودیان و کشتارجمعی آنها به هیچ‌وجه قابل پذیرش نیست، چرا که هیتلر در سیاست‌ها و اعتقادات خود و نیز آلمان هیتلری در جهت‌گیری‌های خود اصولاً به دنبال کشتار یهودیان نبوده‌اند. علاوه بر این مشخص شد سازمان‌ها و رهبران مهم یهودیان و صهیونیست‌ها در دوران فعالیت سیاسی هیتلر، در به قدرت رسیدن و اجرای سیاست‌هایش با وی همکاری و هماهنگی فراوانی داشته‌اند تا حدی که می‌توان سیاست هیتلر درباره یهودیان را کاملاً هماهنگ با خواسته‌های رهبران یهودی و صهیونیست دانست.
این تحقیق نشان داد حضور رهبران و شخصیت‌های مهم یهودی، کنار رایش سوم تا حدی پررنگ و مؤثر بوده است که به هیچ‌وجه نمی‌توان فرضیه کشتار یهودیان به دست ارتش هیتلر را فرضیه‌ای معقول دانست. حضور رهبران و نظامیان بلندپایه یهودی در ارتش آلمان هیتلری دلیل دیگری بر این امر است. در نهایت باید پذیرفت سیاست هیتلر در قبال یهودیان، اخراج آنها از اروپا و قلمرو حکومتی آلمان و مهاجرت‌ دادن جمعیت‌های یهودی به آمریکا و فلسطین بوده است. در این زمینه نیز به همکاری سازمان‌های نظامی و اطلاعاتی هیتلری با سازمان‌های یهودی - صهیونیست اشاره کردیم.
از این رو به نظر می‌رسد هیتلر را می‌توان «بخت‌النصر قرن بیستم» دانست که در طول حکومت چندین ‌ساله خود در آلمان زمینه را برای مهاجرت مجدد یهودیان فراهم ساخت تا سازمان‌های یهودی و صهیونیستی بتوانند یهودیان را به مهاجرت به آمریکا و فلسطین مجبور کنند و زمینه را برای سلطه آنها بر این دو نقطه حساس از جهان در حال شکل‌گیری نیمه قرن بیستم، آماده کنند.
...............................................................................................
پی‌نوشت‌
* در مورد بخت‌النصر دو نظریه مختلف تاریخی وجود دارد که بنا بر نظر صحیح‌تر، بخت‌النصر بهانه لازم را برای پراکنده شدن یهود در سراسر دنیا فراهم آورد که به اعتقاد محققان این امر خود از اهداف برنامه‌ریزی شده یهود برای بسط سلطه بر جهان از طریق مهاجرت اختیاری بود. از آنجا که هیتلر نیز بهانه خوبی برای فتح آمریکا و سرازیر کردن سیل یهودیان مهاجر از اروپا به سرزمین‌های اشغالی فلسطین فراهم کرد، این عنوان را استعاره مناسبی برای اشاره به زندگی و عملکرد وی دانستم- نویسنده.
* این مقاله تلخیصی از مقاله‌ای مفصل با همین نام است که در فصلنامه مطالعات تاریخی انتشار یافته است.

گروه اجتماعی: با گذشت چند روز از برگزاری سیزدهمین گردهمایی باستان‌شناسی، همچنان موج اعتراض و نارضایتی نسبت به حضور دنیل پاتس، باستان‌شناس که بارها در پژوهش‌ها و مقالات خود از نام خلیج ع رب ی به جای خلیج‌فارس استفاده کرده است ادامه دارد. باستان‌شناسان ایرانی که هفته گذشته برای شرکت در سیزدهمین گردهمایی سالانه‌شان دور هم جمع شده بودند، به حضور این باستان‌شناس استرالیایی که پیش‌تر در کتاب و مقالاتش از عنوان جعلی خلیج ع رب ی استفاده کرده، در این گردهمایی اعتراض داشتند. به گزارش خبرنگار «وطن امروز»، سیزدهمین گردهمایی باستان‌شناسی 10تا12اسفندماه در کشور برگزار شد و دولت با صدور ویزا برای دنیل پاتس فرصتی را فراهم آورد تا این شخص که در تالیفات و پژوهش‌های خود از نام جعلی خلیج ع رب ی استفاده کرده به‌عنوان یکی از مدعوین سیزدهمین گردهمایی باستان‌شناسی در ایران حاضر شود! این در حالی است که حضور این شخص در کشور  با واکنش و اعتراض تعدادی از باستان‌شناسان روبه‌رو شد و حتی برخی باستان‌شناسان به نشانه اعتراض در این همایش حاضر نشدند اما با گذشت چند روز از برگزاری این همایش همچنان موج اعتراضات نسبت به حضور دنیل پاتس در کشور ادامه داشته و وارد فاز تازه‌ای شده است.
گفتنی است تا به امروز از میان تعداد زیادی از کارشناسان و باستان‌شناسانی که نسبت به این حضور اعتراض داشته‌اند، می‌توان به «کورش محمدخانی»، باستان‌شناس اشاره کرد که در اظهاراتی، حضور پاتس را مطابق میل باستان‌شناسان ندانسته است. وی در این باره گفته است: «پاتس به ایران آمده است به‌رغم میل باستان‌شناسان، با اینکه این باستان‌شناس عذرخواهی کرده و قرار است کتاب باستان‌شناسی خلیج‌فارس را منتشر کند اما باید به جامعه باستان‌شناسی و نظری که نسبت به حضور پاتس در ایران وجود داشت احترام می‌گذاشتند».

  «وطن‌امروز» در نظر دارد به انتخاب شما مخاطبان عزیز، چهره سال 93 را معرفی کند. در صورت تمایل به شرکت در این نظرخواهی، نام شخصیت مورد نظر خود را (فقط نام یک نفر) که واجد ویژگی «چهره سال» از نظر شماست، به سامانه 300088 پیامک کنید.

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی*: ما هرچه بخواهیم از بحث حیا و بی‌شرمی خارج شویم، وسعت بحث و اینکه بسیاری از ما گرفتار بلیه بی‌شرمی و بی‌حیایی هستیم، اجازه برون‌رفت از بحث را نمی‌دهد. بویژه برای مسؤولان و کارگزاران نظام و کسانی که تریبون در اختیار دارند، یعنی اهل منبر یا روزنامه‌نگاران و خبرنگاران  یا فیلمسازان و برنامه‌سازان سینما و تلویزیون و تئاتر و رادیو یا مداحان. این جماعت باید مراقبت بیشتری داشته باشند زیرا اگر ما از خود مراقبت نکنیم، بی‌شرمی ما را به شرک می‌کشاند و همه هستی ما را بر باد می‌دهد. ما باید به جایی برسیم که همواره در محضر خدا احساس شرم کنیم، نه فقط از خطاها و گناهانی که کرده‌ایم، بلکه باید حالت شرم در ما حاکم شود و همواره در وجود ما باشد و هیچ‌گاه از صحنه وجود ما حذف نشود. به‌گونه‌ای که در هر ذکر و فکر و کاری که انجام می‌دهیم؛ در هر عبادتی که می‌کنیم و در هر کاری که انجام می‌دهیم و سخنرانی و خطابه‌ای که ایراد می‌کنیم و مقاله و خبری که می‌نویسیم و تنظیم می‌کنیم و فیلمی که می‌سازیم،  حالت شرمندگی در ما باشد و نگذارد آزاد و رها عمل کنیم و بنویسیم و... . اگر همه کارهای ما برای آن است که به قرب الهی برسیم و به محضر خدا نزدیک شویم، با فرضی که در نیت‌ها و کارهای خود صادق باشیم و دروغ نگوییم، اما با وجود کارهای ناقص و نیم‌بند ما امکان دارد؟ اینجاست که از همان ابتدا شرم ما را فرامی‌گیرد و رهایمان نمی‌کند. ما اگر از خود حساب بکشیم و همواره مراقب خود باشیم، نگران و شرمنده می‌شویم. آن‌موقع می‌بینیم که در کارهای ساده که عادت‌مان شده است، مثل نمازهای روزانه و در کارهای روزانه خودمان که در ارتباط با مردم یا حداقل خانواده خودمان است، احساس شرم ما را فرامی‌گیرد. مانند اینکه هرلحظه درون ما؛ ما را صدا می‌زند و به مراقبه و حیا می‌خواند. یک نمونه عرض کنم: «مرحوم علامه طباطبایی شعر می‌گفتند و شعرهای‌شان هم ملاحت و زیبایی خاصی داشت. روزی کسی به ایشان گفت: شنیده‌ام که شعر می‌سرایید. دیدند که صورت ایشان از شرم سرخ شد.» اگر سعدی شاعر است، پس این سرودها چیست؟! و این حیای درونی است که همه وجود ایشان را پر کرده است. حالا ملاحظه کنیم، اگر من نویسنده روزنامه هستم و قلمی توانا دارم و دستی در تحلیل، چگونه می‌نویسم؟ آیا اگر نقد کنم، خوبی‌ها را هم نفی می‌کنم؟ و چنان بی‌رحمانه قلم می‌زنم که دلم خنک شود! یا در کلمه‌کلمه یادداشت خود محضر خدا را رعایت می‌کنم و شرم می‌کنم چیزی بنویسم که خدا را خوش نیاید.
برادران و خواهران! بدانیم که ما در پیشگاه خدا هستیم و او هیچ لحظه‌ای از ما غافل نیست. پس هرکاری خواستیم انجام بدهیم، لختی بیندیشیم که  این کار ما را به خدا نزدیک می‌کند یا نه؟ حالت تردید داشته باشیم، بی‌محابا نباشیم.‌ ای دوست عزیز که خداوند به شما مسؤولیتی در نظام اسلامی داده است، خون شهدا را مراقب هستیم؟ «فَأَیْنَ تَذْهَبُون» [تکویر: 26] «پس به کجا می‌روید؟» چرا هرچه اشکال است به رقیب خود نسبت می‌دهید و هرچه خوبی است به خود و هم‌قبیله‌ای‌های خود. توجه می‌کنیم؟ از محضر خدا حیا کنیم.
خلاصه! ما که پر از خطا و اشتباه هستیم، چرا خود را فراموش می‌کنیم و دیگران را به چشم می‌آوریم؟ باید به خودمان مشغول شویم و مراقب خودمان باشیم. پیشرفت اخلاقی ما به این حالت و صفت درونی است، و همین پیشرفت درونی است که موجب پیشرفت کشور و جامعه ما می‌شود، اگرنه ما نباید امیدی به آینده خود و کشور خود داشته باشیم.
کسی نگوید حالا که چنین است، ما می‌رویم و عزلت‌نشینی و خلوت‌گزینی می‌کنیم. گناه این به‌مراتب بدتر است. ما ناچار از عمل هستیم، اعمال ما هم مسبوق به نیت و اراده است. در نیت و اراده خود بترسیم که دچار خطا و اشتباه دیگری نشویم. اگر اینگونه بودیم، هم خطاها و اشتباهات خودمان را مدنظر داریم و هم از آنها بیزاری می‌جوییم و هم تلاش می‌کنیم در دامن اشتباهی دیگر گرفتار نشویم. اما اگر عنان شرم را رها کردیم، روز به روز بر خطاها و اشتباهات ما می‌افزاید و ما را بیش از گذشته گرفتار می‌کند.  بالاتر ـ البته به اشاره بگویم ـ مگر ما با خدا پیمان نبسته‌ایم و بلی نگفته‌ایم؟ «أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلى» [اعراف: 172] ‏ آیا خدا از ما پیمان نگرفت؟ «أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یا بَنِی آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّیْطانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ وَ أَنِ اعْبُدُونِی هذا صِراطٌ مُسْتَقِیم»
[یس: 61ـ60] آیا پیمان‌شکنی و بدعهدی؛ بی‌شرمی نیست؟ مگر خداوند به ما احسان نکرده است؟ چرا ما به مردم احسان نمی‌کنیم؟ چرا بی‌شرمی و فتنه‌انگیزی در جامعه وجود دارد؟ «وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللهُ إِلَیْکَ وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدِین» [قصص: 77] سخن زیاد است، اما ما را همین بس!
* امام جمعه شمیرانات