یارون دروکمن: ‌بنیامین نتانیاهو، فوریه سال 1993 در تحلیلی برای روزنامه یدیعوت آحارونوت نوشت:‌ «مهم‌ترین تهدید حیاتی برای اسرائیل، کشورهای عربی نیستند بلکه این تهدید از سوی ایران است».  نتانیاهو در این مقاله که عنوان آن «بزرگ‌ترین تهدید» بود، استدلال کرد طبقات حاکمه ایران بارها گفته‌اند آنها به دنبال ساخت یک بمب اسلامی هستند و اولین هدف آنها هم اسرائیل است. وی در این مقاله ادعا کرده بود ایران اولین بمب هسته‌ای خود را در سال 1999، یعنی 16 سال پیش، ‌خواهد ساخت.  نتانیاهو در آن مقاله به اظهارنظر رفسنجانی، ‌رئیس‌جمهور وقت ایران اشاره کرد که اکتبر 1991 گفته بود: «مسلمانان باید با همکاری یکدیگر بمب اتم بسازند». او همچنین اظهارنظری از معاون رفسنجانی نقل کرده بود که در آن این مقام ایرانی گفته بود: «هدف تهران در به دست آوردن تسلیحات هسته‌ای، ساختن بمب اتم به همراه دیگر کشورهای مسلمان است تا بتواند این بمب را علیه بمب اتم اسرائیل به کار گیرد».  نتانیاهو که در آن زمان عضو کنست بود، 22 سال پیش درباره رژیم ایران نوشت: «این وظیفه ماست که پیشاپیش مطمئن شویم این رژیم ابزارهای لازم برای تحقق آرزوی خود را نخواهد داشت. ما نمی‌توانیم بر این فرضیه اتکا کنیم که ملاحظات عقلانی در ارتباط با واکنش احتمالی اسرائیل، این اندیشه متعصبانه را مرعوب خواهد کرد. بازدارندگی، تنها یک واکنش قابل ملاحظه اسرائیل برای خطر بمب اتم مسلمانان نخواهد بود. اسرائیلی‌ها باید قاطعانه این تهدید را که حیات و بقای اسرائیل را به خطر می‌اندازد، از بین ببرند». نتانیاهو در مقاله سال 1993 خود از آمریکا و جهان غرب خواست با اقداماتی مانع دستیابی ایران به فناوری‌هایی شوند که می‌تواند برای توسعه ظرفیت‌های هسته‌ای ایران به کار برده شود: «ما باید در همه زمینه‌ها با همدیگر همکاری کنیم تا توانایی ایران را برای ایجاد زیرساخت‌های صنعتی و علمی کاهش دهیم تا ایران نتواند بمب اتم بسازد».  در آن زمان عودد یینون، از جروزالم پست، در نامه‌ای به این مقاله نتانیاهو پاسخ داد و اظهار داشت:‌ «نتانیاهو، این عضو کنست، همواره ما را با این داستان‌ها درباره بمب هسته‌ای ایران و تهدید ایرانی می‌ترساند».  سال 1996، بعد از آنکه نتانیاهو به‌عنوان نخست‌وزیر اسرائیل انتخاب شد، «آرنولد بیچمن»، محقق و ستون‌نویس در روزنامه واشنگتن‌پست نوشت: «نتانیاهو از این بلوف‌زنی‌ها درباره برنامه هسته‌ای ایران دست برنمی‌دارد. او همواره می‌گوید ایرانی‌ها با موشک‌های خود به تل‌آویو حمله خواهند کرد. نتانیاهو هرگز نخواهد توانست تهدید ایران را نادیده بگیرد».
روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت
 

خوزه پاگلی‌یری: یک سال از زمانی که کازینوی «شلدون ادلسون» میلیاردر آمریکایی هک شد می‌گذرد. اکنون مقامات آمریکایی به شکل رسمی ایران را به انجام این هک متهم می‌کنند.  برای اولین بار «جیمز کلاپر» مدیر اطلاعات ملی آمریکا گفت ایران در پشت حملات سایبری ویرانگر سال 2014 به شرکت ماسه‌های لاس‌وگاس
(Las Vegas Sands) بوده است. کلاپر این موضوع را در جلسه کمیته نیروهای نظامی سنا مطرح کرد.  حمله سایبری به کازینوی شرکت ماسه‌های لاس‌وگاس توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد و در راس اخبار رسانه‌ها قرار گرفت. سال 2014 این شرکت اعلام کرد هکرهای ناشناس به شبکه رایانه‌ای آن وارد شده‌اند و اطلاعات مشتریان آن، اطلاعات کارت‌های بانکی، شماره‌های بیمه‌های اجتماعی و شماره گواهینامه‌های رانندگی رانندگان این شرکت را به سرقت برده‌اند. دولت آمریکا ایران را به انجام این هک متهم کرده است. ابتدا تصور می‌شد حمله هکرها به کازینویی در لاس‌وگاس مشابه حملات دیگر در این بخش است اما مدیر اطلاعات ملی آمریکا در جلسه سنا گفت: «حمله هکرها به کازینویی در لاس‌وگاس ابعاد بسیار گسترده‌ای داشته است».  براساس این گزارش، کلاپر این حمله را یک حمله مخرب سایبری توصیف کرد. وی آن را با حمله هکرهای کره‌شمالی به شرکت سونی مقایسه کرد. هکرهای کره‌شمالی در حمله به شرکت سونی رایانه‌های این شرکت را نابود کردند و اطلاعات آنها را از میان بردند و شرکت را به حالت تعلیق درآوردند.  هنوز مشخص نیست هکرهای ایرانی چه ضرباتی به کازینوی آمریکایی وارد کرده‌اند. شرکت ماسه‌های لاس‌وگاس هم از ارائه جزئیات در این باره خودداری می‌کند.  گفته می‌شود مالک شرکت ماسه‌های لاس‌وگاس یکی از کسانی است که بخشی از هزینه فعالیت سیاستمداران جمهوریخواه آمریکا را تامین می‌کند. وی بشدت طرفدار اسرائیل است. وی در گذشته هم گاهی موضوع حمله هسته‌ای آمریکا به ایران را مطرح کرده بود.  اگر اظهارات جیمز کلاپر درست باشد حمله سایبری به شرکت ماسه‌های لاس‌وگاس جدیدترین نمونه از جنگ در فضای سایبری است. پیش از این هکرهای چینی با ورود به شبکه اطلاعات شرکت‌های آمریکایی اطلاعات آنها را به سرقت برده‌اند. هکرهای روس هم به شبکه اطلاعات شرکت‌های نفت و گاز آمریکا و اروپا وارد شده‌اند. اخیرا هم اعلام شد جاسوسان آمریکایی و انگلیسی اطلاعات یک شرکت تولید سیمکارت تلفن همراه را هک کرده‌اند.  جیمز کلاپر، مدیر اطلاعات ملی آمریکا گفت: «هکرها در کره‌شمالی و ایران در مقایسه با هکرهای چینی و روس کم‌خطرتر هستند اما همچنان دشمن امنیتی محسوب می‌شوند». وی افزود: «این حملات ویرانگر نشان داد ایران و کره‌شمالی برای انجام حملات سایبری از انگیزه‌ای قوی برخوردارند».
وب‌سایت شبکه تلویزیونی سی‌ان‌ان
 

بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، با سخنرانی
41 دقیقه‌ای خود در برابر کنگره آمریکا که چندین بار با کف زدن‌های گرم حاضران قطع شد، 2 هدف را دنبال می‌کرد.  هدف اول، نشان دادن این مساله به سیاستمداران آمریکا بود که اجرای پیشنهاد اوباما به ایران برای توقف 10 ساله برنامه هسته‌ای، تضمین کافی ندارد، زیرا به گفته او «در حیات یک ملت، 10 سال به اندازه یک چشم برهم زدن است». نخست‌وزیر اسرائیل می‌خواست نشان دهد توافقی که بر سر آن مذاکره می‌شود، از دستیابی ایران به هزاران سانتریفیوژ و غنی‌سازی مقادیر بالای اورانیوم و تبدیل شدن این کشور به قدرتی که قادر است ده‌ها سلاح هسته‌ای بسازد جلوگیری نخواهد کرد، «حتی اگر این وضعیت در پایان 10 سال محقق شود». وی گفت بدون در نظر گرفتن اینکه بین ایران و 1+5 توافقی حاصل می‌شود یا نه، ایران احتمالا به رفتار خود در به اشتباه انداختن بازرسان کنترل تاسیسات هسته‌ای ادامه خواهد داد و با توجه به اینکه ایران پیش از این 3 بار (در سال‌های 2005، 2006 و2010) چنین رفتاری داشته است، چگونه می‌شود به این کشور اعتماد کرد؟ به گفته نتانیاهو بازرسانی که نمی‌توانند مشاهده کنند، کاری هم نمی‌توانند بکنند.
هدف دوم نخست‌وزیر اسرائیل این بود که می‌خواست به مخاطبان خود بگوید: «ترکیب اسلام و سلاح هسته‌ای بزرگ‌ترین خطری است که جهان را تهدید می‌کند». نتانیاهو یاد‌آور شد از سال 1979 که روحانیون در ایران به قدرت رسید‌ه‌اند، تروریسم جزو مجموعه تسلیحاتی این کشور شده است. تروریسمی که هم سبب رنج آمریکایی‌ها شده است و هم اروپایی‌ها. به گفته وی به طور قطع ایران برای بیشتر جهان مشکلی امنیتی است اما برای اسرائیل مشکلی حیاتی است.
با این تفاسیر سخنرانی نتانیاهو خطابه‌ای نگران‌کننده است که لرزه بر اندام می‌اندازد و به اندازه کافی قانع‌کننده است.
حاضر نشدن عمدی 50 تن از نمایندگان و سناتورها در نشست کنگره نشان می‌دهد تشویشی که به علت این حرکت رسانه‌ای هماهنگ‌شده از سوی جمهوریخواهان، در آمریکا به وجود آمده، از بین نرفته است.
سخنرانی بنیامین نتانیاهو، حتی قبل از آن که ادا شود، موجب ناراحتی، بهت و حیرت و اختلاف در افکار عمومی آمریکا و بویژه جامعه 5 میلیون نفری یهودیان آمریکا شده بود. این سخنرانی مایه عصبانیت اوباما و دولت آمریکا هم شده است. تناقضی که درباره این سخنرانی مشاهده می‌شود و در بین سیاستمداران آمریکا پررنگ‌تر است، از آنجا نشأت می‌‌گیرد که با اینکه دموکرات‌ها قوی‌ترین حامیان اسرائیل هستند (70 درصد جامعه یهودیان می‌گویند به دموکرات‌ها رأی می‌دهند) اما این جمهوریخواهان هستند که نتانیاهو را برای آزار اوباما، دعوت می‌کنند تا مانع توافق هسته‌ای با ایران شوند، توافقی که نه جمهوریخواهان با آن موافقند و نه نخست‌وزیر اسرائیل.
نتیجه این حرکت نتانیاهو این شده که برای اولین‌بار در یک مدت زمان طولانی، بین سیاستمداران آمریکا بر سر وفاداری به عملکرد اوباما یا حمایت بی‌قید و شرط از اسرائیل تفرقه ایجاد شده است.
کنگره آمریکا هرگز حمایت خود را از بیت‌المقدس دریغ نکرده است حتی در حساس‌ترین مسائل، از مساله غزه و لبنان گرفته تا سیاست جنجالی شهرک‌سازی اما این حرکت نتانیاهو بین حامیان اسرائیل در آمریکا و کسانی که دولت اوباما را تایید می‌کنند تفرقه ایجاد کرده است.
از همین رو است که «استیو کوهن»، نماینده دموکرات از ایالت تنسی می‌گوید: «نتانیاهو اسرائیل نیست، همانطور که جورج بوش آمریکا».
اما نتانیاهو با مشکل روبه‌رو شده است؛ به نظر می‌رسد هزینه این سخنرانی که ممکن است حیات سیاسی او را در انتخابات چند روز دیگر اسرائیل به خطر اندازد، بیش از محاسبات او شده است. در واقع، این روزها در اسرائیل، انتقادهای هشداردهنده درباره این سفر ناشیانه بیشتر و جدی‌تر شده است. تا آنجا که 200 تن از مسؤولان سابق سرویس‌های مخفی اسرائیل، نتانیاهو را متهم کرده‌اند با این اقدام امنیت اسرائیل را به خطر انداخته است. ژنرال «عامنون ریشف»( Amnon Reshef)، سخنگوی این افراد هشدار داد: «اگر آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها می‌فهمند این سفر روابط آنها را دچار مشکل می‌کند، مطمئن باشید که ایرانی‌ها هم می‌فهمند».
سیاستمداران همیشه از تاریخ درس نمی‌گیرند. سال 1999 و در آستانه برگزاری انتخاباتی که برای نخست‌وزیر وقت اسرائیل خوشایند نمی‌نمود، این نخست‌وزیر، در موضوع مذاکره با فلسطینیان درصدد کسب حمایت کنگره آمریکا و مخالفت با سیاست بیل کلینتون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا برآمد اما این اقدام وی موفقیت‌آمیز نبود و در انتخابات ناکام ماند. نام این نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو بود.
پایگاه اینترنتی لوپوئن فرانسه

جفری لوئیس: روز سه‌شنبه 24 فوریه / 5 اسفند، شورای ملی مقاومت
ایران- شاخه سیاسی گروه موسوم به مجاهدین خلق- مکان آنچه را که ادعا می‌کرد یک ساختمان زیرزمینی مرتبط با سانتریفیوژ در حومه تهران است، فاش کرد. این افشاگری با هدف منحرف کردن مذاکرات کنونی هسته‌ای انجام شد که هدف نهایی آن حل و فصل دیپلماتیک موضوع هسته‌ای تهران است. سخنگوی وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد: «ما در حال حاضر هیچ‌گونه اطلاعاتی در اختیار نداریم که تاییدکننده نتیجه‌گیری این گزارش باشد». این داستان ممکن است اشتباه باشد. این نخستین باری نیست که شورای ملی مقاومت ایران با صدور بیانیه‌ای تلاش کرده است به افشاگری درباره برنامه هسته‌ای ایران بپردازد. باید سال 2002 را به خاطر آوریم، زمانی که این گروه برای نخستین بار به تأسیسات زیرزمینی غنی‌سازی در نطنز اشاره کرد. این در حالی است که گزارش‌های منتشرشده از سوی افرادی نظیر «مارک هیبز» نشان می‌دهد آمریکا و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تقریبا از وجود این سایت اطلاع داشتند. یک نهاد اطلاعاتی ممکن است از طریق شورای ملی مقاومت ایران این اطلاعات را به دست آورده باشد. این گروه اغلب داستان‌های اشتباه را منتشر می‌کند. برای نمونه، شورای ملی مقاومت ایران این بار به یک سایت جدید به نام «لویزان 3» اشاره کرد. بنا به دلایلی، آنها درباره «لویزان 2» سخن نمی‌گویند، همان سایتی که آنها در سال 2008 آن را «فاش» کردند و این اتفاق کمی پس از آن رخ داد که آمریکا گزارش مربوط به تخمین اطلاعات ملی را منتشر کرد که در آن آمده بود ایران برنامه تسلیحات هسته‌ای مخفی را «متوقف کرده است.»
اما زمانی که من - نویسنده - جدید‌ترین گزارش شورای ملی مقاومت را مطالعه کردم به این نتیجه رسیدم که تناقض‌هایی در آن وجود دارد بویژه در ارتباط با کره‌شمالی. طی اواخر دهه 1990، مخالفت‌هایی با چارچوب توافقنامه بین آمریکا و کره‌شمالی وجود داشت، توافقی که براساس آن کره‌شمالی با متوقف کردن تولید پلوتونیوم در ازای دریافت محموله‌های نفتی و احداث یک رآکتور آب سبک در کره‌شمالی موافقت کرد.  ماه آگوست 1998، یک «مقام» آمریکایی در گفت‌وگو با «دیوید سینجر» خبرنگار روزنامه نیویورک‌تایمز اعلام کرد تصاویر ماهواره‌ای نشان داد کره‌شمالی در حال احداث یک رآکتور هسته‌ای زیرزمینی و کارخانه بازفرآوری سوخت در نزدیکی «کومچانگ ری» است اما این موضوع به هیچ‌وجه صحت نداشت. آژانس اطلاعات دفاعی بر این باور بود کومچانگ ری ممکن است محل احداث یک رآکتور مخفی هسته‌ای باشد. درباره دیگر موضوعات شک و تردید‌هایی وجود داشت.  «جک پریچارد» در آن زمان یک تحلیلگر اطلاعاتی بود. او بعدها اعلام کرد: «هر کسی خود را وارد ماجرا می‌کند و می‌گوید ما نمی‌دانیم این تصاویر مربوط به چیست اما ما نمی‌توانیم توضیح بیشتری در این باره ارائه دهیم». مقامات آژانس اطلاعات دفاعی نتوانستند در چارچوب دولت در این باره به اجماع برسند، از این رو، افرادی تصمیم گرفتند این موضوع را به مطبوعات بکشانند.
جامعه اطلاعاتی آمریکا شاید به اجماع در این باره موافق نباشد که کومچانگ ری، یک تأسیسات هسته‌ای زیرزمینی بود اما پس از آنکه نیویورک‌تایمز گزارشی در این باره منتشر کرد این موضوع اهمیت خود را از دست داد. دولت کلینتون مجبور شد درباره دسترسی بازرسان به این مکان مذاکراتی با مقامات کره‌شمالی انجام دهد که این موضوع هزینه‌های زیادی برای آمریکا در پی داشت.  زمانی که بازرسان هسته‌ای وارد این منطقه شدند نتوانستند به هدف موجود در ورای ساخت این تأسیسات پی ببرند اما به این نتیجه رسیدند که در کومچانگ ری تونل‌هایی حفر شده است که برای ساخت یک رآکتور هسته‌ای «مناسب نیست» و برای تأسیسات بازفرآوری سوخت نیز «به خوبی طراحی نشده است». در این مکان تنها گودالی بزرگ در زیر زمین حفر شده بود.
اما دولت کلینتون از ویلیام پری، وزیر وقت دفاع آمریکا خواست به سبب فعالیت‌ها در کومچانگ ری و دیگر فریبکاری‌های کره‌شمالی در سیاست آمریکا در قبال این کشور بازنگری کند. با وجود تلاش‌های دقیقه 90 برای تعامل با کره‌شمالی در چارچوب برنامه‌ای که «فرآیند پری» نامیده می‌شد، دولت کلینتون زمان را از دست داد. دولت جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور سابق آمریکا با رسیدن به قدرت سیاست خاص خود را در قبال کره‌شمالی در پیش گرفت اما بعدا این خط مشی موسوم به «رویکرد قاطعانه» را پس از آن کنار گذاشت که جامعه اطلاعاتی آمریکا اعلام کرد کره‌شمالی یک برنامه بزرگ مخفی غنی‌سازی اورانیوم را دنبال می‌کند.  مشابه موضوع فعالیت‌های کره‌شمالی در منطقه کومچانگ ری دلایل متعددی وجود دارد تا اتهامات اخیر مطرح‌شده از سوی شورای ملی مقاومت ایران را به منزله تلاشی با انگیزه سیاسی برای مانع‌تراشی در دستیابی به توافق هسته‌ای ایران بدانیم.  بلافاصله پس از طرح اتهامات از سوی شورای ملی مقاومت ایران،‌ دلایل کافی برای تردید درباره این ادعاها وجود داشت. بررسی تصاویر ماهواره‌ای نشان داد هیچ‌گونه شواهدی درباره خاکبرداری گسترده یا حفر تونل در دوره‌ای که این شورا ادعا کرده است - 2004 تا 2008 - وجود ندارد. به نظر می‌رسد مکان مورد ادعای این شورا فاقد ایستگاه مناسب مبدل برق برای انتقال برق برای فعالیت سانتریفیوژها یا دستگاه‌های تهویه‌ای باشد که کارگران بتوانند زیر زمین بدون مشکلات تنفسی فعالیت کنند.  در ضمن اگر ایران مساحت گسترده‌ای معادل 2 هزار مترمربع را برای ایجاد تأسیسات زیرزمینی خاکبرداری کرده باشد، خاکی که از این منطقه برداشته است به کجا منتقل شده است.  علاوه بر این، بیانیه‌ای که شورای ملی مقاومت ایران صادر کرده است، شامل جزئیاتی است که به طور قطع، جعلی است. این شورا مدعی شد تأسیسات مزبور درهایی به ابعاد 3 در 3 متر با عایق‌بندی دارد که قطر آنها 40 سانتیمتر است و وزنی معادل حدود 8 تن دارد تا بدین ترتیب از نشت اشعه‌های رادیواکتیو جلوگیری شود.
هیچ دلیلی برای نصب چنین درهایی در تأسیسات غنی‌سازی اورانیومی وجود ندارد که در معرض نشت گسترده اشعه رادیواکتیو نیست. شواهد دیگری وجود دارد که نشان می‌دهد تصاویری که شورای ملی مقاومت ایران از این درها ارائه کرده است، در واقع از یک پایگاه اینترنتی تجاری در ایران برداشته شده است.  مکانی که شورای ملی مقاومت ایران آن را شناسایی کرده است در واقع تأسیساتی است که شرکت متیران Matiran آن را اداره می‌کند. شورای ملی مقاومت ایران متیران را شرکتی توصیف کرد که اوراق هویت مانند گذرنامه برای دولت ایران صادر می‌کند. با توجه به تلاش موفقیت‌آمیز شرکت متیران برای صدور کارت ملی جدید برای شهروندان ایرانی و گسترش دامنه فعالیت‌های خود، احداث این تأسیسات جدید توجیه می‌شود.
بعید به نظر می‌رسد ایران بخواهد در یک مکان، هم کارت ملی صادر کند و هم اورانیوم غنی‌سازی کند! من- نویسنده - کسی را یافتم که توانسته است به این مکان برود. این فرد از هتلی در تهران به تأسیسات متیران رفت.
با وجود ادعاهای شورای ملی مقاومت ایران مبنی بر اینکه این تأسیسات در «منطقه‌ای نظامی» واقع است این فرد بی‌آنکه در هیچ مرکز ایست بازرسی متوقف شود، توانست به این تأسیسات راه یابد. بررسی‌های من به واسطه این فرد نشان داد ایران در این مکان تنها کارت شناسایی صادر می‌کند و همچنین اتباع خارجی اغلب به این شرکت مراجعه می‌کنند. این فرد در شرکت مزبور شاهد هیچ‌گونه فعالیت غیرعادی نبود. علاوه بر شرکت‌های خارجی که با متیران همکاری می‌کنند، دست‌کم 2 هیأت بین‌المللی نیز از این مکان دیدار کرده‌اند. ایران اکتبر 2011 برنامه دیدار یک هیأت به نمایندگی از سازمان‌های ثبت احوال ملی کشورهای مختلف از این تأسیسات را به‌عنوان بخشی از نشستی که در تهران برگزار شد، سازماندهی کرد. ایران دومین برنامه دیدار از این مکان را آوریل 2013 و در چارچوب نشستی مشابه هماهنگ کرد.
«کارول مورلو» در روزنامه واشنگتن‌پست نوشت: ادعاهای شورای ملی مقاومت ایران را «نمی‌توان به طور مستقل تایید کرد».  همه آنچه گفته شد به این معنا نیست که تأسیسات مخفی غنی‌سازی ایران مایه نگرانی نیست. این موضوع در واقع بزرگ‌ترین چالش در مسیر دستیابی به هرگونه توافق هسته‌ای محسوب می‌شود. ایران هنوز بقایای برنامه ساخت تسلیحات هسته‌ای خود را که پیش از 2013 اجرا می‌کرد، حفظ کرده است.
علاوه بر این، ایران بارها تلاش کرده است تأسیسات مخفی غنی‌سازی اورانیوم بسازد. جزئیات نشان می‌دهد این کشور هرگز قصد نداشت اعلام کند در نطنز یا فردو تأسیسات غنی‌سازی احداث کرده است. همچنین ایران وجود سایت لویزان- شیان را که مکان اجرای برنامه مخفی ساخت تسلیحات هسته‌ای است، رد می‌کند با وجود این واقعیت که تهران پس از ابراز تمایل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی برای بازدید از این مکان، آنجا را خاکبرداری و تبدیل به یک بوستان کرد. محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور سابق ایران یک بار به طور علنی از ساخت دست‌کم 10 تأسیسات غنی‌سازی جدید اورانیوم در مکان‌های مختلف کشور خبر داد.  بنابراین هرگونه توافق جدید با ایران بستگی به میزان اطمینان از توانایی غرب در شناسایی تأسیسات مخفی دارد.  اما این مکان یکی از آن تأسیسات مخفی نیست.  هرگونه توافق با ایران نشان می‌دهد این ادعاها پذیرفتنی نیست اما باید به یاد داشته باشیم منافع گروه تروریستی مجاهدین خلق [منافقین] و آمریکا اساسا متفاوت است. این گروه تروریستی بر ادعاهای خود درباره برنامه‌های هسته‌ای ایران به‌عنوان راهی برای جلب حمایت از تغییر رژیم این کشور تأکید می‌کند.  حل و فصل برنامه هسته‌ای ایران از طریق دیپلماسی یکی از موثرترین بهانه‌های گروه تروریستی مجاهدین را برای حمله به ایران از بین می‌برد. در آستانه دستیابی به توافقنامه هسته‌ای و مادامی که یک توافق اجرا می‌شود، انتظار می‌رود ادعاهای بیشتری درباره برنامه هسته‌ای ایران مطرح شود.  دلایل متعددی برای امیدواری در این باره وجود دارد که توافق هسته‌ای با ایران پایدار‌تر از توافق با کره‌شمالی خواهد بود. یکی از این دلایل این است که منابع اطلاعاتی زیادی درباره برنامه هسته‌ای ایران وجود دارد که می‌تواند به متمایز کردن واقعیت‌های موجود از تصورات و ادعاهای واهی کمک کند.
پایگاه اینترنتی فارن پالیسی
 

در حالی گفت‌وگوهای هسته‌ای ایران به سررسید قاطع و بی‌برو و برگرد نزدیک می‌شود که روند دومرحله‌ای دستیابی به چارچوب کلی توافق جامع در 24 مارس و سپس توافق نهایی تا 30 ژوئن و همچنین جزئیاتی که باید در مفاد توافق سیاسی 24 مارس گنجانده شود، تا حدی مبهم به نظر می‌رسد.  ایران و طرف‌های گفت‌وگوکننده‌اش، یعنی گروه 1+5 تا 24 مارس فرصت دارند به چارچوب اصلی توافق جامع درباره برنامه هسته‌ای این کشور دست پیدا کنند. دست نیافتن به توافق تا ضرب‌الاجل یادشده به معنای پایان روند دیپلماسی نخواهد بود اما باعث افزایش فشارها در واشنگتن برای تحمیل تحریم‌های جدید علیه ایران خواهد شد. از سوی دیگر، عدم توافق تا تاریخ یادشده، تمایل ایران را به ادامه پیشرفت‌های فناوری (هسته‌ای) افزایش خواهد داد.
در حالی که کمتر از یک ماه تا سررسید آخر مارس برای دستیابی به توافق بین‌المللی درباره برنامه هسته‌ای ایران وقت باقی مانده است، گزارش‌ها حاکی از آن است که تمام طرف‌های مذاکره‌کننده به این تفاهم رسیده‌اند که اندازه مجاز برنامه غنی‌سازی اورانیوم ایران باید چقدر باشد. با این حال، هنوز اختلاف‌ها بر سر موضوعات کلیدی، از جمله ماهیت و نحوه لغو تحریم‌ها، اعمال محدودیت‌ها بر فعالیت‌های تحقیقات و توسعه ایران و همچنین نحوه و جزئیات بازرسی آژانس بین‌المللی انرژی از تأسیسات هسته‌ای ایران، وجود دارد.
از سال گذشته تاکنون، ایران و طرف‌های مذاکره‌کننده‌اش که به گروه 3+3 نیز شناخته می‌شود، براساس مفاد توافقنامه موقت ژنو که نوامبر 2013 به امضا رسیده بود، عمل می‌کردند. ضرب‌الاجل پایان دوره این توافقنامه و امضای توافق جامع یک بار در ماه ژوئیه 2014 و بار دیگر نیز در ماه نوامبر همان سال تمدید شد.
شاید بتوان گفت شرایط توافقنامه‌ موقت ژنو، شبیه به شرایطی است که دو طرف درگیر براساس توافقنامه آتش‌بس می‌پذیرند. برپایه‌ توافق موقت ژنو که به نقشه مشترک اقدام نیز معروف است، ایران پذیرفت سقف محدودی برای برنامه‌ حساس هسته‌ای خود قائل شود و حتی بخش‌هایی از آن را به عقب براند. در همین حال، طرف‌های مذاکره‌کننده با ایران نیز قبول کردند تحریم‌های جدیدی در خلال مذاکرات علیه ایران تصویب نکنند و در ضمن به ایران اجازه دهند هر ماه 700 میلیون دلار از درآمدهای نفتی مسدودشده‌‌اش را از بانک‌های خارجی برداشت کند.  آخرین باری که نقشه مشترک اقدام در 24 نوامبر 2014 تمدید شد، همه طرف‌ها خود را متعهد ساختند ظرف 4 ماه، یعنی تا 24 مارس، به توافقی سیاسی در رابطه با شروط توافق جامع دست پیدا کنند و تا 30 ژوئن 2015 میلادی نیز تمام جزئیات فنی را مورد توافق قرار دهند و سایر موارد لازم را نیز به آن ملحق کنند.  این یک روند دومرحله‌ای است که در رابطه با اینکه تا چه مقدار از جزئیات مربوط به توافق نهایی جامع باید در توافق سیاسی (24 مارس) گنجانده شود یا نشود، مبهم به نظر می‌رسد.
پایگاه اینترنتی اندیشکده مرکز بین‌المللی مطالعات راهبردی
 

سیدعلی هدایتی‌نسب: بنیامین نتانیاهو سه‌شنبه هفته گذشته در کنگره آمریکا بخشی از مفاد توافق احتمالی تیم هسته‌ای حسن روحانی و آمریکایی‌ها را فاش کرد اما در این میان به مسائلی هم اشاره کرد که به نظر می‌رسد باید آن را در امتداد یک سلسله تصمیم‌گیری‌های واحد در هیات حاکمه آمریکا ارزیابی کرد. نتانیاهو در کنگره گفت: هدف از تعیین تعلیق 10 ساله فعالیت‌های هسته‌ای ایران، امید به تغییرات سیاسی در داخل ایران است. او افزود: «من باور ندارم رژیم تندرو ایران بعد از این توافق، بهتر شود... چرا باید رژیم تندرو ایران وقتی می‌تواند با تجاوز در بیرون و رفاه در داخل دنیای بهتری داشته باشد، تغییر کند و بهتر شود؟...این توافق نه فقط ایران را تغییر و بهبود نمی‌دهد بلکه باعث تغییر خاورمیانه و وخامت اوضاع آن می‌شود... آقایان و خانم‌ها، من امروز اینجا آمده‌ام که بگویم ما نمی‌توانیم روی امنیت جهان به این امید قمار کنیم که ایران تغییر کند و بهتر شود. نمی‌توانیم روی آینده خود و کودکانمان قمار کنیم».
نتانیاهو با این اظهارات در واقع هدف پنهان تعلیق 10 ساله فعالیت‌های هسته‌ای ایران را علنا بیان کرد. او صراحتا گفت هدف اصلی دولت اوباما از این بازه زمانی تعلیق، ایجاد سازوکاری است که براساس آن یکسری تغییرات اساسی سیاسی در ایران روی دهد. در واقع معنای صریح اظهارات نتانیاهو این است که می‌گوید اوباما می‌خواهد از طریق توافق جامع هسته‌ای، جمهوری اسلامی را تغییر دهد!

یک روز پس از این اظهارات نتانیاهو در کنگره، توماس فریدمن، نویسنده معروف نیویورک تایمز در ارزیابی سخنان نتانیاهو گفت: «به نظر من تنها روش تامین امنیت درازمدت برای اسرائیل و همسایگانش و حتی برای بسیاری از مردم ایران، تغییر رژیم ایران است که باید از داخل اتفاق بیفتد. با توافقی که اوباما با ایران، بر سر مساله هسته‌ای انجام می‌دهد امکان این تغییر در داخل ایران فراهم می‌شود. البته من نمی‌خواهم در این باره پیشگویی انجام دهم اما دست‌کم این امکان وجود دارد که با این توافق مشارکت ایران در مسائل جهانی بیشتر شود و در نتیجه آن تغییراتی در داخل ایران رخ دهد». البته پیش از این نیز مواردی دیده شد که رسانه‌های غربی و صهیونیستی درباره برنامه اوباما برای استفاده از توافق هسته‌ای در جهت اعمال دخالت‌های سیاسی در ایران مطالبی منتشر کردند. چندی پیش، یووال اشتاینیتز، وزیر اطلاعات رژیم صهیونیستی در گفت‌وگو با دیوید ایگناتیوس، یکی از نویسندگان واشنگتن پست، گفت: «از همان ابتدای ماجرای گفت‌وگوهای پنهان ایران و آمریکا در عمان، اوباما بسیاری از مسائل را درباره اهداف خود از این نشست‌ها و گفت‌وگوها بیان کرده بود. درک می‌کنم هدف اصلی اوباما از این گفت‌وگوها چه بوده است. او بارها به این مساله اشاره‌کرد که هدف اصلی‌اش این است که دست‌های ایران را به مدت یک دهه به‌گونه‌ای ببندد که بعد از آن آمریکا بتواند با نسل جدیدی از دولتمردان ایرانی که قدرت را در دست می‌گیرند، روبه‌رو شده و با آنها همکاری داشته باشد. آمریکا اعتقاد دارد نسل بعدی سیاستمدارانی که طی این چند سال روی کار می‌آیند از سیاستمدارانی هستند که از آیت‌الله خامنه‌ای کمتر برای آمریکا خطرناک هستند».
مانند اینها، موارد دیگری هم وجود دارد که نشان می‌دهد باراک اوباما در تلاش است از طریق توافق هسته‌ای، دست به یکسری تغییرات سیاسی در ایران بزند. او تلاش می‌کند از طریق توافق هسته‌ای، یک جریان سیاسی را در ایران تقویت کند. به عبارتی، دولت آمریکا سازوکار برکشیده شدن یک جریان سیاسی نزدیک به خود در ایران را در دل توافق ژنو گنجانده و قاعدتا مکانیسم لازم برای ضمانت اجرایی آن را نیز اندیشیده است! اما چه جریانی؟ اوباما از طریق توافق هسته‌ای به دنبال برکشیدن کدام جریان سیاسی است؟
پاسخ این سوال را همه می‌دانند! موضوع گره خوردن توافق هسته‌ای با مسائل باندی و حزبی پیش از این در رسانه‌های ایران مطرح شده بود. چند ماه قبل، وقتی محمدجواد ظریف در حاشیه سفر به نیویورک، به شورای روابط خارجی آمریکا رفت؛ به هاله اسفندیاری گفت در صورت شکست مذاکرات هسته‌ای جریان سیاسی متبوع او قدرت را به رقیب خواهد باخت. هاله اسفندیاری از او پرسید که شکست مذاکرات هسته‌ای چه تبعاتی در داخل ایران خواهد داشت. سوالی که کاملا هدفمند بود و همکار جورج سوروس، خوب می‌دانست چه بپرسد. ظریف هم در پاسخ حرف دل خود را زد. او گفت: «البته که تاثیر دارد. ما فرآیندی را با هدف تغییر سیاست خارجی دولت آغاز کردیم. اکنون اگر با وجود تلاش‌های ما برای تعامل، شکست بخوریم، مردم ایران این شانس را دارند که در انتخابات مجلس آینده که حدود 16 ماه دیگر برگزار می‌شود، پاسخ این شکست ما را بدهند». ظریف بلافاصله به موضوع انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 هم اشاره کرد و گفت دلیل شکست آنها در انتخابات 1384، شکست‌شان در مذاکرات هسته‌ای بوده است!
آقای ظریف بعدها مدعی شد اظهارات او درست ترجمه نشده است اما انتشار فایل تصویری اظهارات او در شورای روابط خارجی آمریکا ثابت کرد او این اظهارات را بر زبان آورده است! معنی صریح این اظهارات ظریف این بود که توافق هسته‌ای منجر به بقای جریان سیاسی آنها در قدرت خواهد شد و شکست مذاکرات نیز به معنای اتمام دوره حضور آنها در قدرت است. جریان سیاسی آقای ظریف نیز کاملا مشخص است. کما اینکه همفکران او نیز طی روزهای اخیر صراحتا اعلام کرده‌اند سرنوشت مذاکرات هسته‌ای به آینده سیاسی آنها گره خورده است. تازه‌ترین نمونه آنها نیز صحبت‌های حمیدرضا جلایی‌پور است. او اخیرا در گفت‌وگویی با یک روزنامه اصلاح‌طلب تصریح کرد: «اگر هسته‌ای به نتیجه نرسد، بدون‌شک، شکست آن به ضرر جریان‌های دموکراسی‌خواه و جامعه مدنی خواهد بود».
موضوع کاملا مشخص است. اینکه جامعه هدف اوباما در ایران ذیل کدام جریان سیاسی قرار می‌گیرد چیز پنهانی نیست. کما اینکه فتنه 88 بسیاری از پرده‌ها را انداخت. واقعیت این است که در توافق هسته‌ای مطلوب آمریکا، تقویت جریان فتنه در ایران گنجانده شده است و ریشه حمایت‌های داخلی از «هر توافقی» نیز همین است.
هر آنچه تا اینجا به آن اشاره شد؛ تقریبا در شماره‌های گذشته «وطن امروز» در قالب یادداشت‌ها و گزارش‌هایی منتشر شد. به عبارتی این مسائل قبل از این رصد و منتشر شد اما یک نگرانی در این‌باره وجود دارد که در واقع اصل کلام این نوشته است و آن اینکه نحوه مدیریت آقای ظریف در پرونده هسته‌ای، در مقیاس گسترده‌ای می‌تواند استقلال کشور را مخدوش کند! اکنون آمریکایی‌ها و نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی صراحتا از هدف تغییر نظام در قالب توافق هسته‌ای می‌گویند! اگر پیش از این، این نگرانی وجود داشت که در حاشیه مذاکرات و موضوع توافق، آمریکایی‌ها چنین هدفی را دنبال می‌کنند اما اکنون در سطوح عالی سیاسی این موضوع مطرح شده و درباره آن گمانه‌زنی شده است! و متاسفانه هنوز نه حسن روحانی و نه وزارتخانه ظریف یک واکنش درخور نسبت به این اظهارات و مواضع نشان نداده‌اند!  چرا کسی درباره این دخالت آشکار در امور داخلی ایران موضع نمی‌گیرد؟!

سیده‌آزاده امامی: در بیش از یک سالی که از سوم آذر 92 می‎گذرد همواره یکی از مهم‌ترین نقدهای منتقدان توافق نامتوازن ژنو این بوده است که ضمن این توافق نه‎تنها بر روند پرشتاب پیشرفت‎های روزافزون هسته‎ای کشور سد نهاده شد و مانعی بزرگ بر سر راه کشف افق‎های تازه‎تری از این فناوری استراتژیک ایجاد شد، حتی همین دستاوردهای بالفعل موجود نیز که به بهای گزاف خون دانشمندان شهید هسته‎ای و ایستادگی مثال‎زدنی ملت مقاوم ایران در برابر تحریم‎های ناجوانمردانه نظام سلطه حاصل شده است، متوقف و بلکه به عقب برگردانده شد.
امری که بارها و بارها مورد استناد طرف آمریکایی نیز واقع شده و آن را بسان دستاوردی شگرف سر دست گرفته‎اند و به دنیا بویژه مقامات رژیم منحوس صهیونیستی نشان داده‎اند و با افتخار اعلام داشته‎اند برای نخستین‎بار ظرف یک دهه گذشته برنامه هسته‎ای جمهوری اسلامی را متوقف کرده‎اند، چیزی که چه بسا حتی در سایه حمله نظامی نیز محقق و ممکن نمی‎شد!
دولت اما گذشته از آنکه همواره منکر این مورد بوده است و قاطعانه تأکید کرده ضمن این توافق از حقوق ملت چشم نپوشیده، منتقدان را با انواع و اقسام اتهام‎ها و اهانت‎ها نواخته و حتی آنان را به همنوایی با دشمن نیز متهم ساخته است! البته بدون اینکه حتی در یک مورد با ارائه استدلالی روشن و منطقی به نقدهای موجود پاسخی بدهد. دولت حتی تا امروز از انتشار محتوای توافق نیز امتناع کرده است که همین امر در شرایطی که دشمن‎ترین دشمنان این ملت در جریان جزء به جزء مفاد توافق هستند، به اندازه کافی پیام دارد برای آنان که می‎اندیشند!
در این مجال البته بنای پرداختن به استدلال‎های منتقدان را نداریم- که در این باره بسیار گفته و نوشته شده است- موضوع یادداشت حاضر اشاره به نکته مهمی است که اخیراً از جانب شخص رئیس‌جمهور عنوان شد و ناخواسته مهر تاییدی بر انتقادی زد که در ابتدای مطلب به آن اشاره داشتیم؛ چهارشنبه گذشته آقای روحانی در جلسه هیأت دولت علاوه بر واکنش به یاوه‎سرایی‎های نتانیاهو، همزمان با دور nاُم مذاکرات هسته‎ای برای 1+5 هم خط و نشان کشید و گفت: «1+5 به‌خوبی می‌داند دو گزینه پیش رو دارد؛ یا باید با جمهوری اسلامی ایران در چارچوب منطق و مقررات بین‌المللی به توافق و تفاهم برسد که این کار هر چه سریع‌تر انجام بگیرد به نفع همه خواهد بود یا اینکه دنبال انکار واقعیت باشد که در آن شرایط نیز ناگزیر باید پیشرفت سریع‌تر برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران را شاهد باشد».
در علم منطق و در مبحث قضایا از قضیه‎ای بحث می‎شود با عنوان قضیه «منفصله حقیقیه»؛ این قضیه از اقسام قضایای شرطی است که در آن به جدایی و عناد و انفصال دو یا چند نسبت از حیث اجتماع و ارتفاع حکم شده است که این نسبت‎ها نه همزمان با هم رفع می‎شوند و نه همزمان با هم جمع می‎شوند، گریزی از گزینش یکی از
طرفین نیست.
با این توضیح اگرچه منطقاً تعارضی بین دو گزینه‎ای که آقای روحانی مطرح کرده‎ وجود ندارد و کاملاً ممکن است توافقی شکل بگیرد که ضمن آن همه حق و حقوق هسته‎ای ملت و از جمله بدیهی‎ترین آنها یعنی پیشرفت هسته‎ای مصون و محفوظ بماند اما در عالم واقع و ناظر به اطلاعات موجود از مذاکراتی که در جریان است و بویژه دوراهی‎ای که آقای رئیس‌جمهور پیش روی طرف‎های مذاکره قرار داده است، ناروا و گزاف نخواهد بود که هشدار ایشان را با اندکی تسامح در قالب یک قضیه «منفصله حقیقیه» ارزیابی و تحلیل کنیم! (چرا که ضرورت قضایا، ضرورتی ذاتی و منطقی است و در همه زمان‎ها و همه شرایط برقرار، اما اینجا سخن بر سر «امر واقع» است و الزامات وقوعی آن). به عبارت ساده‎تر آقای روحانی با بیان دوگانه یا «توافق» یا «پیشرفت»، ناخواسته به این حقیقت مورد تأکید منتقدان اذعان کرده است که از توافقی که دولت همه همّ و پتانسیل خود را بر سر آن نهاده است، نباید چندان توسعه و شکوفایی فناوری راهبردی هسته‎ای را چشم داشت، و گویی بین «توافق» و «پیشرفت هسته‎ای» نوعی تنافر وجود دارد که گزینش یکی مستلزم نفی دیگری است! («انتفای» دو طرف نیز ناشدنی است، اگرچه باز «نه» به لحاظ منطقی؛ به عبارت بهتر نه اینکه «ضرورتی منطقی» عدم نفی همزمان «توافق» و «پیشرفت» را ایجاب کند، بلکه همچنان که در خصوص «اجتماع» آنها نیز گفته شد، این ادعا ناظر به واقع است و رفع همزمان هر دو طرف در عالم واقع و بر مبنای شرایط موجود نفی می‎شود. امری که به نظر می‎رسد بداهت آن مسلّم، و بی‎نیاز از توضیح باشد).
بیان ایشان به وضوح حاوی هشداری به طرف مقابل است که در صورت «عدم توافق» باید نظاره‎گر «پیشرفت سریع‌تر برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران» به‎مثابه پیامد احیاناً نامطلوب(!) «عدم توافق» باشد.
در واقع «پیشرفت سریع‌تر برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران» به‎عنوان گزینه‎ای در برابر «توافق» مطرح می‎شود که قرار است به‎مثابه ابزاری برای تهدید عمل کرده و نقش اهرم فشاری را داشته باشد که طرف مقابل را به پذیرش گزینه نخست، یعنی «توافق»، ترغیب و بلکه وادار کند!
به این ترتیب ناگفته پیداست که نظر به این عبارت، ایشان نمی‎تواند مدعی آن شود که توافقی شکل خواهد داد که «پیشرفت» جزو اصول مسلم و مصرح در آن باشد! چه؛ در این صورت تهدید طرف مقابل به گزینه دیگر این دوگانه، عملاً فاقد توجیه عقلانی بوده و اساساً محلی از اعراب نخواهد داشت!
با این حساب در بهترین و خوش‎بینانه‎ترین حالت دولت یا باید هشدار صریح ابتدایی رئیس‌جمهور به 1+5 را تایید کند و البته به نتایجی که طبیعتاً بر آن مترتب است نیز گردن بنهد! یا باید بر ادعای ثانویه ایشان پای فشارد و از هشدار نخست، عدول کند!