سیدمهرداد سیدبرزگر: «اِنّا ‌لله و اِنّا اِلیه راجِعون»؛ این مصیبت عظیم را به تبعیت از مقام معظم رهبری ابتدا به پیامبر اکرم(ص) و امیرالحاج حقیقی عالم حضرت ولیعصر(عج) تسلیت عرض نموده و از عمق وجود برای شهدای این واقعه طلب آمرزش کرده و برای خانواده این حجاج بزرگ صبر و شکیبایی را از درگاه خالق رحمان خواستاریم. تسلیت این حادثه به پیامبر اکرم(ص) و امام زمان(عج) نشان از عمق این مصیبت غمناک دارد که جهان اسلام را در ماتم خود فروبرده است و صاحب عزای واقعی را به همگان نشان می‌دهد. در همین باره روزی نیست که خیل کثیری از مردم مظلوم دنیا قربانی مطامع قدرت‌های طاغوتی نشوند و در این بین آل‌سعود از شرورترین و ظالم‌ترین این طاغوتیان است که گوی سبقت را از جباران عالم ربوده است تا اینکه بتواند با قربانی کردن مسلمانان مظلوم جهان به اهداف پوچ زندگی حیوانی و پست خود برسد و در روز عید قربان نیز ابایی از انجام اقدامات سبعانه خود ندارد، چرا که کشتار حجاج برای این قوم شقی امری طبیعی و عادی است و حاکمان کنونی آل‌سعود نیز این صفت نابخشودنی را از اجداد و نیاکان خود به ارث برده‌اند و تاریخ اسلام گواه این همه جنایت و ظلم است. از رژیمی که حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال کرده‌اند و از دین خدا جز ظاهر چیزی نمی‌دانند جز این توقعی نیست، چرا که جز نفس خویش چیز دیگری برای آنان اهمیت ندارد و این حب ‌نفس و حب دنیا رأس تمام خواسته‌های آنان است و جالب اینکه خود را خادم جایی می‌دانند که هیچ منیت و تکبری در آن نباید باشد و هر چه هست باید برای خداوند بی‌شریک و در عین صداقت و بدون تزویر صورت گیرد. عید قربانی که همه باید از متعلقات دنیایی خود برای حضرت حق بگذرند و نفس و دنیای خود را زیر پا بگذارند تا به کمال بندگی برسند و بر توحید و یگانگی خداوند متعال در تمام ابعاد شهادت دهند، برای آل‌سعود طور دیگری تعریف می‌شود؛ آل‌سعود نیز در این عید قربانی می‌دهد اما آنها جان، مال و ناموس مسلمانان جهان را به پای نفس خویش و برای قدرت ذبح می‌کنند نه برای اثبات بندگی خویش، چرا که خود را «نمرود»ی دیگر تصور می‌کنند بی‌آنکه دست انتقام خدا را بالای سر خویش حس کنند و غافل از اینکه پشه‌ای توان گرفتن جان بی‌ارزش‌شان را خواهد داشت- اگر خدا بخواهد- این همان عجز و ناتوانی مخلوق در برابر قدرت لایزال الهی است که این رژیم خونریز اعتقادی به آن ندارد. اما قتل‌عام مردم مظلوم سوریه، به خاک و خون کشیدن مردم عراق و کشتار وحشیانه مسلمانان بی‌دفاع یمن که به طور علنی و با گستاخی تمام توسط آل‌سعود صورت می‌گیرد، تنها بخشی از جنایات این رژیم منحوس است و این جدا از تاریخ تماما سیاه و آلوده شکل‌گیری فرزندی نامشروع به نام وهابیت و آل‌سعود در نجد است که چیزی جز کشتار، قتل‌عام زنان و کودکان، حلال کردن خون مسلمانان، آشوب، جنگ، تنش، تخریب و تجاوز برای همسایگان خود نداشته است و همه اینان زاییده موجودی به نام آل‌سعود است که همانند یک وحشی افسارگسیخته همه چیز را به آتش می‌کشد. حمله وحشیانه و کشتار روزانه مردم مظلوم یمن و محاصره تمام‌عیار این سرزمین در 6 ماه اخیر که با سکوت و سانسور بین‌المللی نیز همراه است تنها یکی از جنایات اخیر آل‌سعود است و اگرچه این رژیم نتوانسته مقاومت مردم مسلمان یمن را درهم بشکند و در عین حال ضربات سنگینی نیز از نیروهای یمنی دریافت کرده ولی اوضاع انسانی یمن را بسیار وخیم کرده است به‌طوری که ابتدائیات زندگی نیز در یمن یافت نمی‌شود و تنها بمباران و «موشکباران» مناطق مسکونی و شهری است که روزانه مردم یمن شاهد آن هستند. آل‌سعود گستاخی را به جایی رسانده است که حتی اجازه ورود کمک‌های بشردوستانه را نیز به یمن نمی‌دهد و نهادهای بین‌المللی حافظ صلح و امنیت چون سازمان ملل، شورای امنیت و 1+5 نیز در موضوع یمن سکوت مطلق کرده‌اند و مدعیان حقوق‌بشر هم مسلمانان مظلوم یمن را جزو بشر به حساب نمی‌آورند، چرا که در مرام غربی‌ها تنها انسان سرمایه‌دار و اروپایی و آمریکایی دارای حقوق‌بشر است و جهان اسلام که بویی از تمدن غربی نبرده است باید در بربریت به سر برد. این همان سیاست و خواسته غرب و صهیونیست‌هاست که جهان اسلام را آشوب، تنش، جنگ و خونریزی فرابگیرد و مساله اول جهان اسلام که همان سیاست‌های شرارت‌آمیز آمریکا، جنایات رژیم صهیونیستی و مساله فلسطین است مغفول بماند، و این امر میسر نخواهد شد مگر توسط آل‌سعود که به نام اسلام به صهیونیسم خدمت می‌کنند و نقش پیاده‌نظام استراتژی‌های آمریکایی را به عهده دارند و در این پروژه آل‌سعود خنجر نفاق و فتنه‌ای است که در جهان اسلام شکل گرفته تا از طریق اسلام بنیادگرای آمریکایی ریشه اسلام را بخشکاند. حال این چنین حکومتی خود را متولی و خادم ضیوف‌الرحمن می‌داند، حکومتی که دشمنی او با اسلام و بویژه شیعیان و ایرانیان بر همه‌کس آشناست، با این حوادثی که در مناسک حج امسال به وقوع پیوست و دل تمام مسلمانان و ملت عزیز ایران را اندوهگین کرد این سؤال مطرح می‌شود که چگونه ممکن است این همه حوادث به طور ناگهانی رخ دهد؟! ابتدا سقوط چرثقیل در مسجدالحرام که منجر به کشته شدن 65 زائر شد که  8 نفر آن حجاج ایرانی بودند که سعودی‌ها تقصیر را به گردن توفان و باد شدید انداختند، افتادن پنکه سقفی در مسجدالحرام، زندانی شدن حجاج در قطار شهری که منجر به خفگی برخی از آنان شد، آتش‌سوزی در هتل 15 طبقه حجاج، آتش‌سوزی در چادرهای حجاج مصری در منا و در نهایت کشته شدن بیش از  2000 نفر از حجاج در مسیر منتهی به رمی جمرات در دره منا که متأسفانه
تاکنون 170 نفر از حجاج جمهوری اسلامی نیز جزو این قربانیان بودند که بر اثر ازدحام شدید جمعیت این حادثه رخ داد. شواهد حاکی از آن است که در روز عید قربان و زمان حرکت حجاج به سمت رمی جمرات، حضور محمد بن‌سلمان جانشین ولیعهد و وزیر جنگ آل‌سعود در منا همراه با هیأت همراه 300 نفره باعث شد مسیرهای منتهی به رمی‌جمرات توسط نیروها و عوامل امنیتی سعودی مسدود شود و همین عامل موجب شد خیل عظیم حجاج در مسیر به هم برخورد کنند و ازدحام شدید جمعیتی چند صد هزار نفره را در پی داشت که این حادثه اندوهناک را شکل داد. نکته اصلی در این حوادث این است که مقامات بی‌کفایت سعودی تقصیر این جریانات را متوجه دیگران می‌کنند و حتی هیچ عذرخواهی ساده‌ای به خاطر وقوع این حوادث انجام نداده‌اند، حال آنکه مسلم است بی‌مسؤولیتی و بی‌کفایتی مقامات سعودی عامل اصلی بروز این حادثه بوده است و حتی برخی وجود جنگ قدرت بین مقامات و شاهزاده‌های سعودی را عامل این حوادث می‌دانند، چرا که با روی کار آمدن ملک سلمان بن‌عبدالعزیز و ایجاد موج عظیم تغییرات در ساختار حکومتی آل‌سعود توسط وی زمینه بروز کشمکش در خاندان ‌سعود برای رسیدن به قدرت تقویت شد و رقابت بین محمد بن‌نایف ولیعهد با محمد بن‌سلمان از جمله این قدرت‌طلبی‌هاست و موضوع اصلی این است که اینان مناسک حج و حجاج را نیز وارد بازی‌های سیاسی و قدرت‌طلبی‌های خود کرده‌اند تا با بی‌کفایت نشان دادن طرف مقابل در انجام مسؤولیت‌های خود رقیب را از میدان سیاست خارج کنند. نکته مهم اینکه رژیم آل‌سعود وظیفه حفظ امنیت و جان حجاج را به عهده دارد و خود نیز باید پاسخگوی این شرایط اسفناک باشد، چرا که خود مجوز ورود زائران را برای انجام فرایض حج صادر کرده است و باید زمینه مناسب برای این کار را به نحو احسن فراهم می‌کرد ولی متأسفانه آل‌سعود شأنیت مقام خادم حرمین‌شریفین را ندارد و صرفا از این مقام برای حفظ جایگاه خود در جهان اسلام بهره می‌برد و نه خدمتگزاری به حجاج بیت‌الله‌الحرام. شرایط حاضر، حج خونین 9 مرداد 1366 را به یاد می‌آورد که حجاج ایرانی در حین انجام فریضه برائت از مشرکین در حرم امن الهی مورد حمله برنامه‌ریزی شده نیروهای امنیتی آل‌سعود قرار گرفتند و 400 تن از آن عزیزان به طرز فجیعی به شهادت رسیدند. حادثه منای امسال نیز با توجه به اینکه روز بعد از فریضه برائت از مشرکین صورت گرفت بسیار قابل تأمل است و توجه به شرایط منطقه‌ای و جهانی آمریکا و صهیونیست‌ها که همپیمان نزدیک آل‌سعود هستند، برای تدقیق در این امر ضروری است. در این راستا حضرت امام خمینی(ره) در دیدارشان به تاریخ یکم شهریور 1366 با اعضای هیأت دولت بعد از کشتار حاجیان در مکه توسط آل‌سعود فرمودند: «اگر ما از مساله قدس بگذریم، اگر ما از صدام بگذریم، اگر ما از همه کسانی که به ما بدی کردند بگذریم، نمی‌توانیم از مساله حجاز بگذریم. مساله حجاز یک باب دیگری است، غیر مسائل دیگر». همه این شرایط نشان می‌دهد جنایات آل‌سعود هیچگاه از حافظه تاریخی ملت ایران و جهان اسلام پاک نخواهد شد و در زمان مقرر پاسخ قاطعی به ظلم و تعدی رژیم آل‌سعود داده خواهد شد. رژیم آل‌سعود ترکیبی از زر، زور و تزویر است که با استفاده از پول عظیم نفت، داشتن حکومتی تمامیت‌خواه و توتالیتر و انتخاب نام خادم حرمین‌شریفین سعی دارد تنها خودنمایی کند و خود را به هیچ عنوان در مقابل مردم و سایر جهان پاسخگو نمی‌داند، چرا که رژیم سلطنتی موروثی که مردم در آن هیچ حق و حقوقی ندارند و پول نفت را نیز در اختیار دارد نتیجه‌ای جز بی‌مسؤولیتی، بی‌کفایتی و ظلم نخواهد داشت و همین جایگاه مادی و معنوی بوده که زمینه سکوت مجامع بین‌المللی و کشورهای اسلامی را تاکنون فراهم آورده است و از این طریق برخی را با پول، برخی را با دین و گروهی را با زور از طریق تروریست‌های تکفیری با خود همراه کرده است. به‌رغم غم سنگین این حادثه باید به این مطلب نیز اشاره کرد که این حادثه زمینه‌ای را مهیا کرده است تا یک اقدام جمعی و متحد از سوی کشورهای اسلامی درباره سیاست‌ها و عملکرد عربستان سعودی در صحنه داخلی و منطقه‌ای صورت گیرد تا مانع گستاخی بیشتر رژیم آل‌سعود شود. از طرف دیگر اتخاذ سیاست منفعلانه و سکوت دولت‌های اسلامی در برابر این قبیل اقدامات آل‌سعود نتیجه‌ای را برای جهان اسلام نداشته جز اینکه هر روز شاهد جنایات و ظلم‌های بیشتری از سوی این رژیم هستیم. لذا پیگیری حقوقی و سیاسی موضوعات مطروحه در سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی و اسلامی حداقل کاری است که باید توسط کشورهای اسلامی صورت گیرد. در این ‌باره نکته‌ای هم خطاب به دولت جمهوری اسلامی مطرح می‌شود که در اتخاذ سیاست‌های تنش‌زدایی، اعتمادسازی و مسالمت‌جویی صرف و طرح مسائلی چون گفت‌وگوی تمدن‌ها و جهان عاری از خشونت و افراط در دولت‌های اصلاحات و همچنین دولت فعلی بدون در نظر گرفتن الزامات و شرایط خاص که باعث گستاخی هرچه بیشتر کشورهای ظالم و مستکبر منطقه‌ای و جهانی می‌شود و هم جمهوری اسلامی را در محور شرارت قرار می‌دهد و امنیت و تمامیت ارضی کشور را با خطر روبه‌رو می‌کند، دقت بیشتری کنند چرا که اتخاذ این سیاست‌ها از سوی دولت نه تنها فشار و هجمه علیه کشور را کاهش نداده است بلکه گستاخی تا جایی پیش رفته است که مقامات سعودی پس از این حوادث حتی از دولت جمهوری اسلامی ایران عذرخواهی نکرده و در ضمن اجازه ورود نیروهای امدادی و اجرایی ایران را به محل حادثه برای بررسی و کمک‌رسانی به حجاج هم نداده‌اند. لذا امید است با اتخاذ یک سیاست متعادل نه دچار افراط شویم و نه دچار تفریط تا کشوری نتواند به راحتی حقوق سایر کشورها و ملت عزیز ایران را ضایع کند.  در انتها اندوه و تأسف در فقدان حجاجی است که قرار بود با پیام‌های تبریک و اعلامیه‌های «زیارت قبول» ملت ایران روبه‌رو شوند ولی در فضایی غم‌آلود با پیام‌های تسلیت و ترحیم از آمدن آنها استقبال خواهد شد ولی اجر این حجاج مظلوم نزد خداوند عزوجل محفوظ است، چرا که این بزرگان ندای پروردگار خود را در عین بندگی لبیک گفتند و بسان مولای خویش حج خود را ناتمام گذاشته و به سوی معبود خویش شتافتند و خون مطهر این عزیزان است که آل‌سعود  را زمین خواهد زد. خداوند به خانواده این عزیزان سفر کرده صبر و شکیبایی عنایت بفرماید. این نوشته تقدیم می‌شود به این عزیزان بزرگوار.
«وَ مَن یَخرُج مِن بَیتِه مُهاجِراً اِلَی اللهِ وَ رَسُولِه ثُمَّ یُدرِکهُ المَوتُ فَقَد وَقَعَ اَجرُهُ عَلَی الله»  (سوره نسا/ آیه 100)

سجاد عابدی: گسترش فعالیت‌های گروه شبه‌نظامی داعش از لحاظ جغرافیایی و اقدامات غیرانسانی، بدون تردید نمی‌تواند بدون هماهنگی و حمایت دستگاه‌های امنیتی کشورهای منطقه و جهان صورت گرفته باشد. با توجه به هزینه‌هایی که برخی کشورهای منطقه از جمله عربستان - یکی از اهرم‌های توازن قدرت در منطقه از جانب غرب - در پی تحولات منطقه پس از سقوط  صدام و تحولات عربی خاورمیانه متحمل شده اند، ایجاد جنگ نیابتی در مرزهای ایران به دلیل نگرانی از افزایش نفوذ و قدرت ایران و نفوذ امنیتی و اطلاعاتی به کشور، می‌تواند یکی از دلایل تداوم فعالیت این گروه شبه‌نظامی باشد. با آغاز تحولات کشورهای عربی از سال 2011 در تونس و گسترش آن به سایر کشورهای عربی منطقه خاورمیانه، ساختار سیاسی- امنیتی منطقه با تغییراتی مواجه شد. این تحولات از یک سو سبب پیدایش گروه‌های تندروی به‌اصطلاح اسلامی شد. از سوی دیگر زمینه را برای رشد سریع گروهی مانند داعش فراهم کرد که تا یکی- دو سال گذشته نامی در کنار دیگر نام‌های تندرو با مشی القاعده بود. این گروه با گرفتن بخش‌های وسیعی از غرب عراق و شرق سوریه و گسترش اقدامات خود به سایر کشورها و تبدیل شدن از یک گروه چریکی به یک‌شبه کشور، زمین بازی را به طور کامل تغییر داد. قطعا رشد سریع گروهی شورشی که خود را پایبند به هیچ یک از قوانین بین‌المللی نمی‌داند و در اختیار گرفتن بخش‌های وسیعی از غرب عراق و شرق سوریه، آن هم در بازه زمانی چند ماهه، که مجموع وسعت آن چیزی در حد و اندازه کشور بریتانیاست، نمی‌تواند در قالب حرکت‌های خودجوش و متهورانه گروهی تندرو قابل توجیه باشد. بر این اساس، اگر بپذیریم کشورهایی در منطقه مانند ترکیه، عربستان و قطر به نحوی از انحا در نقل و انتقال نیرو، حمایت‌های مالی و تامین ادوات نظامی برای این گروه- البته با حمایت قدرت‌های غربی بویژه آمریکا- دخیل هستند، آیا باید بپذیریم سیاست این کشورها به عنوان قدرت‌های تاثیرگذار منطقه در حفظ ثبات و توازن قوا تغییر کرده است‌؟ آیا عربستان به دنبال ژاندارمی در منطقه خلیج‌فارس است؟ آیا ترکیه به دنبال احیای امپراتوری عثمانی در منطقه است؟ آیا کشور قطر به پشتوانه منابع مالی هنگفت به دنبال تبدیل به قطبی تاثیرگذار در منطقه است؟ و از همه مهم‌تر دستیابی این کشورها به اهداف برآورده‌شده خود، از چه طریقی ممکن است؟ مطمئنا ایران به عنوان یکی از قدرت‌های اصلی و تأثیرگذار منطقه و از رقبای مهم این کشورها بویژه عربستان و ترکیه محسوب می‌شود. داعش که رها از هر نوع پایبندی به هرگونه پیمان و معاهده بین‌المللی است، به نظر می‌رسد بازوی اجرایی سیاست‌های قدرت‌های منطقه شده باشد. داعش آنگونه که تاکنون نشان داده است بیشترین انرژی خود را بر بسط سیطره و نفوذ خود در منطقه گذاشته است. به عبارت دیگر سیاست داعش عمدتا برونگراست و کمترین توجه را به رضایت و رفاه شهروندان مناطق تحت اشغال خود داشته است و این امر می‌تواند بالقوه برای ایران بسیار خطرناک باشد، چراکه نه‌تنها انگیزه لازم را برای این گروه در تعدی به مرزهایی ایران فراهم می‌کند، بلکه امکان بالفعل شدن آن نیز اصلا کم نیست. در واقع تحولات صورت‌گرفته در سوریه، عراق، بحرین و یمن که عملا منجر به محاصره شدن عربستان در مرزهای خود و افزایش نفوذ ایران در منطقه شده، نگرانی و نارضایتی سعودی را موجب شده است. در واقع نگرانی عربستان و قدرت‌های غربی از این است که به رغم سرمایه‌گذاری‌های گسترده ائتلاف غربی- عربی، موازنه منطقه‌ای به نفع محور مقاومت و ایران تغییر یافته و با ظهور و گسترش داعش در منطقه و تحت تأثیر قرار گرفتن بیشتر کشورهای منطقه، مرزهای ایران تحت تأثیر و نفوذ این گروه قرار نگرفته است. بر این اساس درگیر کردن ایران در جنگ‌های نیابتی - از جمله نفوذ داعش به ایران-  برای کاهش قدرت و نفوذ ایران در منطقه، از جمله راهبردهایی است که در چند سال اخیر بشدت از سوی عربستان و کشورهای حامی آن پیگیری شده است. در حقیقت، یکی از دلایل عمده امکان گسترش فعالیت داعش را می‌توان برنامه قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی برای مبارزه با نفوذ ایران در منطقه دانست. منطقه تحت نفوذ داعش منطقه‌ای وسیع از خاک سوریه و عراق است و این گروه تروریستی همچنان به پیشروی خود ادامه می‌دهد. در صورتی که اگر پشتیبانی مالی کشورهای خلیج‌فارس نبود، قدرت این گروه بعد از بیش از 2 سال باید کاهش می‌یافت. اینکه داعش با کشورهای حامی و پدیدآورنده و پشتیبان خود چگونه برخورد خواهد کرد نیز قابل تأمل است. آیا این اتحاد میان این کشورها و گروه داعش راهکاری موقت و کوتاه‌مدت است یا راهبردی بلندمدت؟ در فرض اول، با فراهم شدن ثبات نسبی در قلمرو این گروه، چالش‌ها و درگیری‌ها به سمت کشورهای عربی خلیج فارس در جنوب و ترکیه در شمال سوق خواهد یافت. در حالی که در حالت دوم، داعش بیشتر نقش عنصر دست‌نشانده رقبای منطقه‌ای ایران را ایفا خواهد کرد که می‌توانند با تحریک انگیزه‌های دینی، مرزهای غربی ایران را با چالش‌هایی مواجه کنند. بدین ترتیب جنس چالش‌های منطقه در یکی- دو سال از حالت نرم - تحولات در ساختار داخلی- به حالت سخت - جنگ و شورش - تغییر کرد. در تحلیل علل پیدایش، چالش‌های پیش‌رو و به تبع آن تعیین جهت‌گیری راهبردهای دفاعی، یک رویکرد اساسی را می‌توان مدنظر قرار داد. در این رویکرد وزن تحلیل به صحنه‌گردانی قدرت‌های جهانی داده می‌شود و نیروهای منطقه بیشتر مهره‌هایی هستند که در زمین دشمن بازی می‌کنند. در واقع کشورهای منطقه‌ای و قدرت‌های جهانی با هدف تغییر موازنه قدرت در منطقه و کاهش نفوذ و قدرت ایران در خاورمیانه، در یک راستا و با رهبری قدرت‌های جهانی حرکت می‌کنند و ایجاد جنگ نیابتی در مرزهای ایران یکی از ابزارهای این کشورهاست. بدون تردید، هر اقدامی از سوی دشمنان جمهوری اسلامی ایران علیه کشور، با هدف و انگیزه مشخصی صورت می‌گیرد که مقامات سیاسی، امنیتی و نظامی کشور نیز به این موضوع کاملاً اشراف دارند. به طوری که دبیر شورایعالی امنیت ملی طی اظهاراتی درباره برنامه طراحی‌شده از سوی نظام سلطه و مهره‌های منطقه‌ای آن در «ایجاد اختلافات قومی و مذهبی با سوءاستفاده از عناصر خودفروخته؛ هدف آنها را مقابله با آبادانی در منطقه و درگیر کردن ظرفیت‌های داخلی کشور و جلوگیری از هم‌افزایی و پیشرفت ملت ایران» عنوان کرده است.  بعد از پایان جنگ 8 ساله عراق علیه ایران، کشور از ثبات قابل ملاحظه‌ای در اکثر حوزه‌ها برخوردار شده است. این در حالی است که بیشتر کشورهای منطقه درگیر نزاع‌های بی‌پایانی درون و بیرون مرزهای خود هستند. در کنار ثبات و امنیت ایران در منطقه بحرانی خاورمیانه، افزایش نفوذ و قدرت تاثیرگذاری ایران نیز بیشتر از گذشته شده است. با سقوط طالبان در افغانستان و صدام در عراق، بیشترین منافع متوجه ایران شد. حکومت‌هایی در این 2 کشور بر سر کار بودند که تا پیش از آن در زمره تهدیدات اصلی علیه کشور محسوب می‌شدند اما پس از سرنگونی طالبان و صدام، ایران از معدود کشورهایی بود که بالاترین میزان نفوذ را در این کشورها به دست آورد. همه این موارد مطرح‌شده و ثبات و امنیت ایران انگیزه لازم را به دشمنان منطقه‌ای و جهانی ایران جهت چالش‌سازی برای امنیت و ثبات داخلی و منطقه‌ای ایران داده است که مهم‌ترین آن در حال حاضر ایجاد جنگ نیابتی از طریق داعش در مرزهای ایران است. البته مقام معظم رهبری سوم خرداد 1394 در مراسم دانش‌آموختگی دانشجویان افسری و تربیت پاسداری دانشگاه امام حسین(ع)، پاسخ مشخصی به نیت بدخواهانه دشمنان در این باره دادند. ایشان با اشاره به اخباری مبنی بر تلاش بدخواهان ملت و برخی مسؤولان منطقه خلیج‌فارس برای کشاندن جنگ‌های نیابتی به مرزهای ایران، گفتند: «پاسداران انقلاب اسلامی و همه پاسداران حریم امنیت ملی در نیروهای مسلح، هوشیار و بیدارند و اگر شیطنتی صورت بگیرد، واکنش جمهوری اسلامی ایران بسیار سخت خواهد بود». به نظر می‌رسد فعالیت گروه‌های تروریستی در منطقه تا زمانی که اجماعی برای نابودی کامل آنها وجود نداشته باشد، تداوم داشته باشد. بدون تردید منافع برخی کشورها در صورت تداوم بحران در خاورمیانه  تأمین خواهد شد. بنابراین خطر تروریسم تا مدت‌ها گریبانگیر منطقه خواهد بود. ایران توانسته تا به امروز به روش‌های گوناگون از مرزهای خود محافظت کند و به کشوری باثبات در منطقه تبدیل شود اما با توجه به اسناد و مدارک و اظهارات رسمی مقامات دشمنان و رقبای منطقه‌ای و جهانی کشور از یک‌سو و تأکید مقامات امنیتی و نظامی کشور، این ثبات برای برخی قدرت‌های منطقه و حامیان غربی آنها، پذیرفتنی نیست و جهت تحت تأثیر قرار دادن نظم و امنیت کشور و نفوذ امنیتی و اطلاعاتی در داخل کشور و انجام اقدامات بحران‌زا، از هیچ اقدامی دریغ نخواهند کرد. بنابراین توجه و تمرکز عمیق‌تر سیستم اطلاعاتی کشور نسبت به هر گونه فعالیت نرم و سخت دشمنان همچون گذشته، در کنار حفظ امنیت مرزها به روش‌های نظامی و امنیتی ضروری به نظر می‌رسد.
 

مجلس اول مشروطیت که کمتر از 2 سال دوام داشت- 13 مهر 1285 تا 2 تیر 1287- شاهد تحولات بسیاری بود. این مجلس که مولود قیام مردم بود، پیش از پایان دوره قانونی خود به علت مخالفت محمد‌علی‌شاه قاجار با مشروطه‌طلبان توسط کلنل لیاخوف، رئیس روس قزاقخانه و تعدادی از افسران روس به توپ بسته شد. در این حادثه عده‌ای از نمایندگان مجلس کشته و برخی دستگیر و زندانی شدند و جمع دیگری نیز توانستند فرار کنند. سید‌محمدصادق طباطبایی، سید‌عبدالله بهبهانی، حکیم‌الملک (ابراهیم حکیمی)، بهاءالواعظین، میرزا جهانگیر‌خان، ملک‌المتکلمین و ممتاز‌الدوله، رئیس مجلس از جمله کسانی بودند که موفق به فرار شدند. گزارش زیر داستان فرار رئیس اولین مجلس شورای ملی است که با هم می‌خوانیم:
ممتازالدوله که در 1286 در سن 32 سالگی به ریاست مجلس اول رسیده بود وقتی تجمع نظامیان روس در میدان بهارستان را دید تلفن را برداشت و به شاه اعتراض و پرخاش کرد اما در همان حال اولین گلوله توپ به مجلس برخورد کرد و باعث تخریب قسمتی از تلفنخانه مجلس شد. رئیس مجلس، نمایندگان را از تصمیم شاه برای انهدام مجلس و بازداشت و مجازات نمایندگان باخبر کرد و خود همراه جمع دیگری از نمایندگان مشروطه‌خواه از در پشت مجلس فرار کرده و سراسیمه خود را به پارک امین‌الدوله رساندند. صاحب پارک که از ورود رئیس مجلس و همراهانش بیمناک شده بود فوراً مراتب را به شاه اطلاع داد. دیری نگذشت که سربازان دولتی به پارک آمدند و سرکوب و شکنجه پناهندگان را آغاز کردند. ممتاز‌الدوله با مشاهده این وضعیت خود را در لابه‌لای توده‌ای از درختان انگور پنهان کرد و تا تاریکی شب در آن مکان ماند سپس باغبان پارک که انسانی نیکوکار بود و از محل اختفای رئیس مجلس خبر داشت او را تا سپیده صبح نزد خود پناه داد. در اولین ساعت‌های صبح ممتاز‌الدوله کلاه‌پاره‌ای بر سر و بیلی بر دوش نهاد، شلوارش را تا زانو بالا زد و با کفش مندرسی در کسوت کارگران میراب از برابر چشم سربازان مسلح به بیرون از پارک رفته و دور شد. در بین راه عده‌ای او را برای بیل زدن به باغچه منزل خود و عده‌ای نیز وی را برای انجام سایر امور کارگری دعوت به کار کردند. ممتازالدوله نیز که کاملاً ناشناخته مانده بود به هر متقاضی، وعده‌ای داد تا توانست خود را به منزل یکی از دوستانش برساند. چند روزی در این منزل به سر برد تا اینکه تصمیم گرفت از راه روسیه به اروپا برود اما از بیم شناسایی خود و به توصیه و اصرار اکید دوستش، راهی سفارت فرانسه شد. او که به زبان‌های فرانسوی و انگلیسی تسلط کامل داشت، درخواست مسؤولان سفارت برای اقامت چند روزه در این مکان را رد کرد و در همان روز ورود،‌ با راهنمایی فرستادگان سفارت و با لباس مبدل رهسپار مرز روسیه شد.  روزی که با ترن از باکو به تفلیس می‌رفت ناراحت و پریشان‌خیال در ایستگاهی از قطار برای لحظاتی پیاده شد اما پیش از سوار شدن دوباره وی، درهای قطار بسته شد و ترن بدون وی به حرکت درآمد. ممتاز‌الدوله به ژاندارمری مستقر در ایستگاه پناه برد و متوجه شد باید یک شبانه‌روز در انتظار ورود قطار بعدی بماند. وی شب را در گوشه ایستگاه راه‌آهن روی زمین خوابید و روز بعد، از زبان مأموران ژاندارمری شنید که قطار دیروزی دچار سانحه شده و بسیاری از مسافران آن جان خود را از دست داده‌اند. ممتازالدوله با قطار جدید خود را به تفلیس رساند و از آنجا رهسپار اروپا شد. به پاریس رفت و در آنجا با معرفی خود چگونگی حادثه حمله به مجلس و جنایت محمد‌علی شاه و نظامیان روس را برای نمایندگان مطبوعات تشریح کرد. ممتازالدوله تا سقوط
محمد‌علی شاه در فرانسه ماند سپس به کشور بازگشت و در انتخابات مجلس دوم که یک سال و 4 ماه پس از به توپ بستن مجلس اول برگزار شد، به‌عنوان نماینده مردم تبریز راهی مجلس شد. او چند ماهی را دوباره به ریاست مجلس برگزیده شد سپس تا قبل از به قدرت رسیدن وثوق‌الدوله در چند کابینه سمت وزارتخانه‌های مالیه یا عدلیه را عهده‌دار شد. با به قدرت رسیدن وثوق‌الدوله، وی بنای ناسازگاری نهاد و قرارداد 1919را مورد حمله شدید قرار داد و این منجر به بازداشت و تبعید وی به کاشان شد. او تا زمان سقوط کابینه وثوق‌الدوله در تبعید باقی ماند سپس به تهران آمد. با کودتای رضاخان نیز مخالفت کرد از این رو دستگیر و روانه زندان شد. در تمام مدت کابینه 100 روزه سید‌ضیاءالدین طباطبایی، وی در زندان بود. پس از سقوط سید‌ضیا وی از زندان آزاد شد و در کابینه قوام‌ به وزارت معارف برگزیده شد. ممتازالدوله سرانجام در سال 1311 ش در 58 سالگی درگذشت.
منابع:
- هزار و یک حکایت تاریخی، محمود حکیمی، انتشارات قلم
- شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران، نشر علم