امیرحسین حسینی: در بحبوحه تبلیغات نامزد‌های انتخاباتی ریاست‌جمهوری آمریکا، در محافل سیاسی و اجتماعی ایران عده‌ای از شخصیت‌ها و چهره‌های سیاسی به ریاست‌جمهوری هیلاری کلینتون دل‌خوش کرده بودند و به پیروزی او امیدوار بودند و روزنامه‌های زنجیره‌ای بیشتر تیترها و مقالات و تفسیر و تحلیل‌های خود را به تخریب دونالد ترامپ و به طرفداری از هیلاری کلینتون انتخاب می‌کردند.
«جریان غربزده» و «واپسگرایان مدرن» در داخل جمهوری اسلامی چنان وانمود می‌کرد که در صورت پیروزی حزب دموکرات در انتخابات آمریکا، ایران رابطه خوبی با آمریکا خواهد داشت و می‌توان از فرصت انتخاب شدن دموکرات‌ها در یک فضای به دور از افراط و تنش و در زمان پسابرجام، اختلافات و مناقشات باقیمانده بین ایران و آمریکا را حل کرد غافل از آنکه اختلاف آمریکا با جمهوری اسلامی بسیار عمیق‌تر از چند هزار سانتریفیوژ و چند موشک بالستیک بود بطوری که بعد از حل مساله هسته‌ای، اوبامای «مودب و باهوش» به تعهدات برجامی خود عمل نکرد هیچ، تحریم‌های جدیدتری را علیه جمهوری اسلامی اعمال کرد. روشنفکران سیاسی و تئوریسین‌های نزدیک به دولت که از انتخاب ترامپ یکه خوردند هرچند به صورت آشکار ترس خود نسبت به پاره کردن برجام توسط ترامپ را بیان نمی‌کردند اما در لفافه از این اقدام ترامپ در هراس بودند تا مبادا ترامپ پس از انتخاب شدن برجام را پاره کند و تمام رشته‌های این «لیبرال‌های غربزده» را پنبه کند، چرا که از نظر این «روشنفکران لیبرال» مشکلات کشور اعم از داخلی و خارجی با مذاکره با آمریکا قابل برطرف کردن است و حل مشکلات کشور را درگرو پیروزی هیلاری کلینتون دموکرات می‌دیدند در حالی که این توقع سراسر پوچ و توخالی بود، چرا که این انتظار «روشنفکران مرتجع» از کسی که خود تحریم‌های فلج‌کننده علیه ایران را وضع کرده، دور از عقل و منطق است. همین طیف سیاسی با ساختن چهره هیولایی از ترامپ و موجه جلوه دادن هیلاری کلینتون به تعبیر خود بین «بد» و «بدتر»، «بد» را انتخاب می‌کردند اما ترجیح دموکرات‌ها به جمهوری‌خواهان نشان از آلزایمر سیاسی لیبرال‌ها و وابستگان درون حکومت و چشم بستن این جریان سیاسی روی جنایات آمریکا در تمام دوران‌ها چه در دوران دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان علیه ملت ایران و جمهوری اسلامی بوده است.«جریان غیرانقلابی درون نظام» با ارائه تحلیل‌ها از سیاست‌های آمریکا در قبال جمهوری اسلامی، تحلیل‌های غلطی را به افکار عمومی جامعه روانه کردند تا بتوانند برای جریان سازش فضای مساعدی را به وجود بیاورند به همین دلیل به تحریم‌های وحشیانه و به تعبیر هیلاری کلینتون «تحریم‌های فلج‌کننده» که در دوران وزارت خارجه هیلاری کلینتون علیه ملت ایران اعمال شد اشاره نکردند تا ذهنیت ملت ایران را نسبت به این چهره دموکرات تغییر دهند. با بررسی سابقه روابط ایران و آمریکا به خوبی می‌توان دید که آمریکا در قبال ملت ایران همواره سیاست سختگیرانه یکسانی داشته است از دولت آیزنهاور جمهوری‌خواه که علیه دولت قانونی مصدق کودتا به راه انداخت تا اوبامای دموکرات که بیشترین تحریم‌های مالی و اقتصادی و نفتی را اعمال کرد و با شناخت از سیاست‌های آمریکا در قبال ایران حتی در دوران ترامپ هم جمهوری اسلامی ضربه‌ها خواهد خورد و موانعی را در مسیر پیشرفت خود خواهد داشت بنابراین برای جمهوری اسلامی هیچ تفاوتی بین انتخاب دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان نیست و اهداف هر کدام از این احزاب در قبال ملت ایران یکسان و لایتغیر بوده است و ما نباید هیلاری کلینتون را بر ترامپ ترجیح دهیم همچنان که از انتخاب ترامپ «نه عزا می‌گیریم، نه شادی می‌کنیم؛ برای ما فرقی ندارد». با بررسی سیاست‌ها و رویکرد‌های رؤسای جمهور آمریکا از دولت دوایت آیزنهاور جمهوری‌خواه که با کمک آلن داس رئیس وقت سیا (من کودتای 28 مرداد را اجرا کردم و شاه را به ایران بازگرداندم) دولت مردمی مصدق را سرنگون کردند تا دولت باراک اوبامای دموکرات، جمهوری اسلامی همواره زیر فشار آمریکا بوده و در آینده هم خواهد بود، چراکه موجودیت آمریکا در عدم وجود نظام جمهوری اسلامی است. در زمان جان‌اف کندی دموکرات ملت ایران برای استقلال و آزادی خود، 15 خرداد 42 قیام کرد. در همان زمان آمریکا با وحشت از قیام ملت ایران و برای حفظ منافع خود در ایران حمایت و پشتیبانی خود را از شاه اعلام کرد و در تماس تلفنی شاه ایران با کندی، دولت آمریکا بر ادامه حمایت و کمک به شاه ایران جهت سرکوب ملت ایران تاکید می‌کند. بعد از ترور کندی، جانسون کلیددار کاخ سفید شد و وی نیز همانند اسلاف خود بر حمایت از شاه ایران جهت حفظ منافع آمریکا و اقدام علیه ملت ایران تاکید داشت و بر رفتار خشونت‌آمیز شاه ایران نسبت به ملت ایران اصرار می‌ورزید به طوری که از نظر جانسون شاه «ایران تنها حافظ جدی و وفادار منافع ایالات متحده به حساب می‌آمد». جیمی کارتر دموکرات که به ادعای خودش «حقوق بشر، روح سیاست خارجی» آمریکا بود با حمایت از کشتار 17 شهریور سال 57 که در آن ملت ایران برای رسیدن به استقلال و آزادی و نفی وابستگی کشور در برابر حکومت پهلوی ایستادند از شاه ایران پشتیبانی کرد.  بعد از به پیروزی رسیدن انقلاب اسلامی، رونالد ریگان جمهوری‌خواه با در پیش گرفتن سیاست‌های خصمانه‌تر علیه ملت ایران همچون حمایت مالی و تسلیحاتی از کشور عراق که در جنگ با ایران بود، حمله به پایانه نفتی «رشادت» و میدان نفتی «رسالت» در شمال، ساقط کردن هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی ایران بر فراز خلیج فارس و تحریم همه واردات از ایران دشمنی خود را آشکارکرد. دشمنی‌های آمریکا نسبت به انقلاب اسلامی با روی کار آمدن جورج هربرت واکر بوش جمهوری‌خواه نیز تغییری نکرد و بوش سیاست خصمانه آمریکا علیه ملت ایران را با الگوگیری از سیاست ریگان (ریگانیسم) اجرا کرد و برای متوقف کردن جمهوری اسلامی، تحریم‌ها علیه ایران را ادامه داد. سریال تحریم‌ها و سنگ‌اندازی‌ها در برابر انقلاب اسلامی تا روی کار آمدن کلینتون دموکرات ادامه یافت و در این دوره به بهانه نقض آزادی مذهب ایران را مورد تحریم‌های جدیدی قرار دادند و برای جلوگیری از سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز ایران تحریم‌های جدیدی را وضع کردند. به طور کلی سیاست‌های ثابت آمریکا در قبال ملت ایران با عوض شدن رئیس‌جمهور هرگز تغییر نمی‌کند بلکه روش‌های اعمال و ابزار‌های آن عوض می‌شود به‌طوری که در دوره جورج واکر بوش جمهوری‌خواه دولت آمریکا برای مهار قدرت ایران و فشار بر ملت ایران بحث پرونده هسته‌ای را در دستور کار خود قرار داد و با قرار دادن ایران در لیست «محور شرارت» تحریم‌های شدیدتری را علیه ایران اعمال کرد. اما وضع تحریم‌ها با رویکرد سخت‌تر و شدیدتر و بیشتر از قبل در دوره باراک اوباما که از حزب دموکرات به ریاست‌جمهوری رسیده بود علیه انقلاب اسلامی و ملت ایران اعمال شد. اوبامای دموکرات با سلاح تحریم اقتصادی و نفتی به مقابله با جمهوری اسلامی‌ آمد؛ جمهوری اسلامی‌ای که در منطقه «سیاست‌های امپریالیستی» آمریکا را به چالش کشیده و به کشور‌های دیگر منطقه نیز نشان داده که «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند». با نگاه اجمالی به سیاست‌های رؤسای جمهور آمریکا در برابر ایران می‌توان به این نتیجه رسید که همه رؤسای‌جمهور آمریکا و نامزد‌های انتخاباتی آمریکا در برخورد و مقابله با جمهوری اسلامی و ملت ایران اتفاق نظر دارند چه هیلاری کلینتون دموکرات که بیشترین و سخت‌ترین تحریم‌ها را در دوران وزارتش برای فلج کردن ایران وضع کرد و بسیاری از تحلیلگران از آن به عنوان «جنگ اقتصادی» نام می‌بردند و چه ترامپ جمهوری‌خواه که در فساد اخلاقی غوطه‌ور است.  به هر حال تا چند هفته دیگر ترامپ در قامت رئیس‌جمهوری آمریکا وارد کاخ سفید خواهد شد در حالی که عده‌ای از «تجدیدنظرطلبان» در ایران عزا و ماتم گرفته‌اند که با اوباما و تیمش بهتر می‌توانستیم معامله کنیم در حالی که این افراد بدون داشتن «بصیرت سیاسی» و بدون شناخت دشمن به این تحلیل‌های غلط می‌رسند، چرا که به تعبیر رهبر انقلاب، آمریکایی‌ها «مشت آهنین در دستکش مخملی» دارند و مطالبات آنها از جمهوری اسلامی حد یقفی ندارد به طوری که دموکرات‌ها از پشت خنجر می‌زنند و جمهوری‌خواهان از جلو.آنچه جریان مومن به انقلاب اسلامی باید بداند این است که برای جمهوری اسلامی هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ هیچ فرقی نمی‌کرد و از انتخاب ترامپ نه عزا می‌گیریم و نه شادی می‌کنیم بلکه باید در برابر آمریکایی‌ها چه دموکرات و چه جمهوری‌خواه که «هیچ خیری که نرساندند و دائماً نیز شر آنها متوجه ملت ایران بوده است» و مهم‌تر از آن «جریان غیرانقلابی درون نظام» که همواره سر سازش با استکبار را دارد ایستاد و با اتکا به الطاف الهی و حفظ روحیه انقلابی و جهت‌گیری انقلابی و حفظ استحکام داخلی، نظام جمهوری اسلامی را از مشکلات فعلی و خطرات احتمالی عبور داد و ایران اسلامی را به قله‌های پیشرفت و اقتدار رساند.

محمدرضا کلهر: تحولات جهان عرب که از سال ۲۰۱۱ شروع شد، ضربه شدیدی بر نظم آمریکایی حاکم بر منطقه وارد کرد. در این دوران، بازیگران منطقه‌ای بعد از مدت‌ها به‌دنبال تغییر نظم حاکم و پیگیری نظم مورد نظر خود بودند. در واقع تا اوایل سال ۲۰۰۰ میلادی، آمریکا نظم مورد نظر خود را در منطقه به‌خوبی به اجرا گذاشته بود اما در این سال اولین ضربه جدی به این نظم وارد شد و نظامیان رژیم صهیونیستی که با حمایت آمریکا در جنوب لبنان بودند، مجبور شدند این منطقه را ترک کنند و به این صورت اولین شکست آمریکا رقم خورد. پس از این شکست، شکست‌های بعدی در عراق و افغانستان نیز رقم خورد. سال ۲۰۰۶ نیز حزب‌الله لبنان در جنگ ۳۳روزه موفق شد استراتژی آمریکا در منطقه را شکست دهد. در نهایت با شروع موج بیداری اسلامی در سال ۲۰۱۱ روند شکست‌های آمریکا در منطقه تسریع شد. اما در مقابل نظم مورد نظر آمریکا، نظم ایران قرار دارد که مبتنی بر تقویت محور مقاومت و امنیت منطقه‌ای است. ایران در یک دهه اخیر به‌دنبال برقراری نوعی نظم منطقه‌ای است که در آن به‌جای آنکه بازیگران فرامنطقه‌ای، محور باشند، کشورهای منطقه با همکاری یکدیگر امنیت منطقه را تأمین می‌کنند. استراتژی ایران در این سال‌ها همواره حمایت از ملت‌های منطقه و مخالفت با دخالت در امور کشورهای دیگر بوده است. با شروع بیداری اسلامی در منطقه، نظم مورد نظر ایران نیز شکل جدیدی به خود گرفت. در واقع بیداری اسلامی باعث تغییر ژئوپلیتیک منطقه‌ شد و نوعی جدید از بازیگران را در منطقه مطرح کرد. بنابراین آمریکا که نظم مورد نظر ایران را رقیب اصلی خود دید، با خلق چندین بحران سعی کرد از پیروزی نظم مبتنی بر نظام‌ مردمسالار جمهوری اسلامی جلوگیری کند. برای این منظور، آمریکا در 4 کشور عراق، سوریه، یمن و لبنان به‌طور خاص برنامه راهبردی داشت اما نتیجه، آنگونه که اتاق‌‌های فکر آمریکا پیش‌بینی کرده بودند، رقم نخورد.
جنگ عراق و سوریه
آمریکا به‌ همراه برخی کشورهای منطقه‌ای که مجریان نظم مورد نظر آمریکا در جهان اسلام هستند، سعی کرد 2 کشور عراق و سوریه را که در استراتژی‌های منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران جایگاه ویژه‌ای دارند، مورد هدف قرار دهد. سوریه در سال‌های متوالی از سویی همچون خاکریزی گسترده در مقابل تجاوزات صهیونیست‌ها پایداری کرده است تا مانع گسترش خطر اسرائیل شود و از سوی دیگر، مسیری امن و کانالی مطمئن برای حمایت و پشتیبانی از حزب‌الله لبنان و حماس و جهاد و سایر گروه‌های فلسطینی بوده است. به همین دلیل است که «سیدحسن نصرالله» می‌گوید: «اگر سوریه سقوط کند، مقاومت محاصره خواهد شد و اسرائیل به لبنان خواهد آمد و همه دستاوردهای مقاومت از بین خواهد رفت. سوریه کمر مقاومت است و مقاومت نمی‌تواند همین‌طور تماشاچی باشد و ببیند این کمر شکسته می‌شود». اما مقاومت گسترده مردم 2 کشور باعث شد در هر دو کشور نقشه‌های دشمنان شکست بخورد. در واقع هدف آمریکا این بود که با برکناری دولت سوریه، ایران را تحت فشار قرار دهد و نظم منطقه‌ای مورد نظر خود را بر همه کشورها تحمیل کند. اما ورود مقاومت لبنان و نیروهای مستشاری ایران به سوریه باعث شده تروریست‌ها اکنون در 2 شهر حلب و رقه، تحت محاصره شدید ارتش سوریه قرار بگیرند و آمریکا مجبور به آمدن پای میز مذاکره شود؛ آن‌هم با قبول برخی شروطی که جمهوری اسلامی برای این مذاکرات تعیین کرده است.
 جنگ یمن و شکست عربستان
جایگاه استراتژیک یمن و تسلط این کشور بر تنگه استراتژیک باب‌المندب باعث شد آمریکا این کشور را به‌دلیل منافع رژیم صهیونیستی مورد فشار قرار دهد. مجموعه جزایر یمن که در مالکیت جغرافیایی و قلمرویی یمن است، یکی از دلایل توجه غرب و اسرائیل به یمن است.  «بنی گانتس»، رئیس سابق ستاد کل ارتش رژیم صهیونیستی، گفته است: «باب‌المندب و مسیرهای دریانوردی از برنامه هسته‌ای ایران برای اسرائیل نگران‌کننده‌تر هستند». وی با این جمله نگرانی رژیم صهیونیستی را از وجود کشوری قوی و مستقل که اداره این گذرگاه مهم را در دست داشته باشد و نیز تهدیدات مستقیمی که برای این رژیم دارد، نشان داد. پس از فرار منصور هادی رئیس‌جمهور مستعفی یمن و ورود انصارالله به صنعا، آمریکا، عربستان و رژیم صهیونیستی بشدت نگران روی کار آمدن یک دولت مستقل در یمن شدند که منافع آنها را با تهدید مواجه خواهد کرد. از این ‌رو فروردین ۹۴ به این کشور حمله کردند و به‌دنبال پیروزی سریع و برق‌آسا بودند. اما پس از 20 ماه نه‌تنها هیچ پیروزی‌ای به دست نیامده، بلکه مرزهای جنوبی عربستان نیز با تهدید انقلابیون یمن مواجه شده است. در اینجا نیز آمریکا نگران نفوذ ایران بود، چرا که نیروهای انصارالله همواره خود را بخشی از محور مقاومت و دنباله حزب‌الله لبنان معرفی کرده بودند. روزنامه نیویورک‌تایمز چاپ آمریکا با انتشار گزارشی درباره وضعیت یمن اعلام کرد پیروزی حوثی‌ها در یمن به‌نوعی پیروزی ایران علیه آل‌سعود است. این روزنامه در ادامه گزارش خود افزود: آل‌سعود بداند ایران اکنون به قدرتی عظیم در خاورمیانه تبدیل شده است. عربستان دیگر نمی‌تواند لیدر جهان اسلام باشد. روزنامه نیویورک‌تایمز تأکید کرد: اکنون ایران می‌تواند لیدر جهان اسلام باشد. اگر رهبری جهان اسلام به دست ایران بیفتد، بی‌شک تهدیدی برای اسرائیل خواهد بود.
 تنش در روابط مصر- عربستان
مصر و عربستان که هر دو از متحدان آمریکا محسوب می‌شوند، در ماه‌های اخیر وارد نوعی تنش شده‌اند. عربستان برای سقوط «محمد مرسی» در مصر، میلیاردها دلار هزینه کرد تا نظامیان به رهبری «عبدالفتاح السیسی» را به قدرت برساند و برای تثبیت جایگاه السیسی نیز هزینه‌های زیادی کرد. هرچند السیسی با اعلام موافقت خود با توافقنامه تیران و صنافیر وفاداری خود را به ریاض اعلام کرد، اما دیری نپایید که معادلات طور دیگری رقم خورد و کنفرانس گروزنی که با شرکت علمای مصری انجام گرفت، تیر خلاص را به روابط ریاض- قاهره زد؛ چراکه در این کنفرانس، وهابیت را به‌عنوان فرقه‌ای خارج از اهل سنت تعریف و آن را عامل تفرقه در جهان اسلام معرفی کردند. اما این پایان ماجرا نبود. مصر از پیش‌نویس قطعنامه روسیه درباره سوریه حمایت کرد؛ پیش‌نویسی که حکومت آل‌سعود از مخالفان سرسخت آن بود. عبدالله المعلمی، نماینده عربستان در سازمان ملل، اعلام کرد رأی مثبت مصر به پیش‌نویس طرح روسیه، برای آل‌سعود «دردناک» بود. این اقدام قاهره سبب شد شرکت ملی نفت عربستان ارسال 700 هزار تن محصولات نفتی به مصر را در ماه جاری میلادی متوقف کند. مصر یکی از حامیان دولت سوریه بوده و در ماه‌های اخیر مخالفت خود را با سیاست‌های غرب و عربستان در سوریه اعلام کرده است. در سوریه موضع مصر بسیار به ایران نزدیک شده است و کارشناسان نوید گشایش در روابط 2 کشور را داده‌اند. در واقع عربستان تلاش‌های زیادی کرد تا با کمک‌های میلیاردی به مصر، این کشور را با خود در پرونده‌های مهم منطقه‌ای همراه کند اما مصر نه در یمن و نه در سوریه با عربستان همراه نشد و به‌نوعی سیاست‌های ایران درباره این دو بحران را در پیش گرفت.
پیروزی حزب‌الله در عرصه داخلی لبنان
لبنان در 30 ماه گذشته به‌دلیل اختلافات داخلی با خلأ رئیس‌جمهور مواجه بود. گزینه مورد نظر حزب‌الله و به‌طور کلی ۸ مارس (حزب‌الله، جنبش امل و جریان آزاد ملی)، «میشل عون» بود که سعد حریری به‌عنوان همپیمان عربستان، مخالف این گزینه بود و باعث ناکامی پارلمان در انتخاب رئیس‌جمهور شده بود. البته این بحران سیاسی بود و بیشتر به‌دلیل بحران سوریه به وجود آمده بود. حریری به‌عنوان نماینده عربستان، آمریکا و فرانسه، به‌دنبال آن بود که انتخاب رئیس‌جمهور را تا سقوط بشار اسد طول دهد اما پیروزی‌های ارتش سوریه با کمک ایران، روسیه و حزب‌الله باعث شد تروریست‌ها در سوریه به‌تدریج عقب‌نشینی کنند. آنها اکنون در مرزهای شمالی مستقر هستند و این به‌معنای آن است که نقشه آمریکا و همپیمانانش برای برکناری دولت قانونی سوریه شکست خورده است. به‌دنبال این شکست، سعد حریری که از لحاظ اقتصادی و سیاسی فردی شکست‌خورده است، مجبور شد برای نجات خود، در برابر گزینه حزب‌الله، شکست را قبول و از میشل عون حمایت کند. ناصر قندیل، تحلیلگر و کارشناس برجسته مسائل لبنان و منطقه، اعلام حمایت سعد الحریری از نامزدی میشل عون در انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور را موفقیتی بزرگ برای حزب‌الله دانست و تأکید کرد این موفقیت را باید همسنگ پیروزی حزب‌الله در جنگ ۳۳ روزه با رژیم اشغالگر اسرائیل در جولای ۲۰۰۶ میلادی تلقی کرد.
بازیگران جدید
در کنار این تحولات، کنشگران جدیدی در عرصه منطقه در حال به وجود آمدن هستند. شاید تا پیش از این، آمریکا قدرت‌ پیش‌بینی این مساله را نداشت. نیروهای حشدالشعبی در عراق، شکل‌گیری جبهه‌ای موسوم به مدافعان حرم از بسیاری از کشورهای منطقه برای دفاع از سوریه و افزایش قدرت و پایگاه اجتماعی انصارالله یمن، نشانه‌های واضحی از شکل‌گیری این کنشگران جدید منطقه هستند؛ کنشگرانی که مدل عمل سیاسی آنان به الگوی مبارزاتی و عمل سیاسی انقلاب اسلامی شباهت‌های زیادی دارد و حتی می‌توان آنها را مولود انقلاب اسلامی دانست.  تا پیش از بیداری اسلامی، حزب‌الله لبنان و گروه‌های فلسطینی با پیروزی‌های خود در برابر اسرائیل، منطق جمهوری اسلامی در منطقه را که همانا حمایت از امنیت منطقه‌ای بود، بر اسرائیل تحمیل می‌کردند. تحولات سال‌های اخیر، بازیگران جدیدی را نیز به این عرصه وارد کرده است که کشورهای غربی بشدت از آنها هراس دارند. گزارش‌های محرمانه حاکی از آن است که اسرائیل و عربستان همکاری‌های تنگاتنگ اطلاعاتی برای مقابله با حزب‌الله، انصارالله و حشدالشعبی دارند. براساس گزارش پایگاه فرانسوی «اینتلیجنس‌آنلاین»، هم‌اکنون ده‌ها سال است روابط بین اسرائیل و عربستان و سایر کشورهای خلیج‌فارس به‌صورت محرمانه وجود دارد، ولی به نظر می‌رسد پس از توافق هسته‌ای ایران، این روابط در روند تقویت و آشکارسازی قرار گرفته است. براساس اطلاعاتی که در اختیار سایت «اینتلیجنس‌آنلاین» قرار گرفته است، عوامل سرویس اطلاعاتی سعودی (GPI) که مسؤول همکاری اطلاعاتی با «موساد» و «امان» هستند، هم‌اکنون در بهترین شرایط خود قرار دارند. هرگز چنین همکاری فعالی بین 2 رژیم در زمینه «تجزیه‌وتحلیل اطلاعات»، «اطلاعات انسانی» و «رهگیری تکنولوژیک» (سایبر) در ارتباط با ایران و جنبش‌هایی همانند حزب‌الله، انصارالله و یگان‌های «حشدالشعبی» وجود نداشته است. همکاری بدون محدودیت بین ریاض و تل‌آویو، محرکی برای سرویس‌های اطلاعاتی سایر کشورهای عربی جهت ایجاد و توسعه ارتباط با اسرائیل است. این امر نشان‌دهنده میزان تأثیرگذاری این گروه‌هاست. در مجموع می‌توان گفت با بررسی روند یک دهه اخیر می‌توان به این نتیجه رسید که نظم مورد نظر آمریکا در منطقه، نه‌تنها از قدرت پیشین برخوردار نیست، بلکه در عرصه‌های مختلف در برابر منطق و نظم ایران، شکست خورده است. آمریکا اکنون به این نتیجه رسیده است که منطقه غرب آسیا تغییر کرده است و ایران را نمی‌توان در نظم جدید منطقه‌ای کنار گذاشت. شاید یکی از دلایل اینکه آمریکا سیاست چرخش به شرق آسیا را انتخاب کرده است، به شکست سیاست‌های منطقه‌ای این کشور مرتبط باشد.
منبع: khamenei.ir

دکتر موسی نجفی: البته شایان ذکر است که بررسی تحولات اندیشه‌ها، بدون در نظر گرفتن تحولات تاریخی و بررسی دقیق وقایع ناقص خواهد بود؛ و از جمله روش‌های بایسته و قابل اطمینان در تحقیقات فکری، آن است که بررسی اندیشه‌ها را از متن وقایع و در خلال گزارش‌های دقیق تاریخی دنبال کنیم،
چرا که در پی برخی مباحث تاریخی می‌توان به نوعی مباحث و اندیشه‌های فراتاریخی دست یافت. در این تحقیق هرچند به متن وقایع و تحولات اشاره‌ای نداریم، در فرازهایی برای بحث زمینه‌های فکری بدان موارد توجه داریم و در مواردی بدان‌ها اشاره می‌کنیم.
البته در پاره‌ای از مباحث، به دلیل وضوح و وفور اسناد و مدارک و متون قابل اعتماد، مباحث فکری مستقیماً و منحصراً ذکر شده است.
نظری بر موضع دین و دولت در عصر صفویه، افشاریه و قاجاریه
از نظر پیشینه تاریخی شکی نیست که جریان مذهبی به زعامت علما لااقل از دوران آغاز صفویه در ایران ریشه ممتد و پایدار داشته است؛ بویژه آنکه بعد از هجرت بزرگانی مانند «مقدس‌اردبیلی» به نجف اشرف، بسیاری از زعما و پیشوایان شیعه یا از ایران بوده یا به نحوی به ایران شیعی مرتبط و مربوط شده‌اند. هرچند که تعارضات مذهبی بین «فقها»، «صوفیه» و «فلاسفه» در طول دوران صفویه وجود داشته و گاه تعارضات به جمع بین عقاید مختلف و گاه به معارضات جدی‌تری می‌انجامیده، در هر حال بسیاری از امور اجتماعی، دینی و فکری مردم را علما انجام می‌داده اند؛ از جمله مسائل مربوط به قضا، امور خیریه و اوقاف، نماز جمعه و بسیاری دیگر از مسائل دینی و اجتماعی.
در دوران سلطنت نادرشاه که بعد آشوب و فتنه افغان صورت گرفت، در فاصله سال‌های 1142 تا 1148 تا 1160 هجری قمری، با توجه به سیاست تقریب نادر، به‌تدریج از قدرت علما کاسته شد و درگیری و تشنجات زیادی بین علما و نادر به‌وجود آمد و با توجه به عمق تعمیق تشیع در جامعه ایران بعد از 2 قرن، کم‌کم نفرت عمومی از نادر بالا گرفت و سرداری که بعد از بیرون کردن افغان‌ها، قهرمان محبوب ملی بود، به جهت برخورد و ستیز با تشیع، و ظلم زیاد به مردم در سالیان آخر سلطنتش، به‌صورت منفورترین فرد درآمد. در ابتدای دوران قاجاریه روابط دین و دولت به نحوی ترمیم شد؛ آنچنانکه این روابط نه به سردی نادر و نه به گرمی دوران صفویه بود. با توجه به ضعف دستگاه حکومتی قاجار بویژه بعد از قرارداد ترکمنچای و به دنبال رقابت خردکننده دولت‌های استعماری در ایران و نیز با توجه به اینکه قاجارها از ابتدا نه با حمایت مردمی و ملی - عقیدتی بلکه به صورت یک ایل فاتح در صحنه سیاسی ایران ظهور کردند، همچنین با توجه به فشاری که آنها بر ملت وارد می‌کردند و ضعف سیاست آنها در برابر دولت‌های خارجی و اعطای امتیازات کشور به آنها، تنها ملجأ و پناه مردم در برابر ظلم و ستم، منزل و بست و حریم علما شده بود. در سال‌های 1308 و 1309 هجری قمری، در پی قیام تنباکو و تثبیت هرچه بیشتر رهبری سیاسی علما علیه استعمار خارجی و استبداد داخلی، ورود علما و مجتهدان شیعه در زندگی سیاسی و اجتماعی مردم، جلوه‌های بارز و ملموس‌تری یافت. همچنین به دنبال موفقیت عظیم اسلامی- ملی لغو امتیازنامه «رژی» و شکست خوارکننده استعمار انگلیس، تحریکات سیاسی حوزه‌های دینی و نویسندگان مذهبی هر روز جلوه بیشتری پیدا کرد. اگرچه این تحریکات و وضعیت روحی بالای رهبری علما، بعد از رحلت مرجع علی‌الاطلاق شیعه یعنی «آیت‌الله میرزای شیرازی(ره)» به سال 1313 هجری قمری، مدتی دچار وقفه شد، در هر حال جرقه‌ای که با اندیشه و همت میرزا در حوزه‌ها، روحانیت و مردم به‌طور کلی در همه آحاد و طبقات ملت شیعه زده شد، بارقه‌اش خیلی زود ابعاد گسترده‌تری یافت. در این‌باره حتی شاهدیم که دشمنان شناخته شده علما نیز به این تأثیر مهم معترفند. چنانکه یحیی دولت‌آبادی- از اشخاص منتسب به فرقه ضاله و نویسنده کتاب حیات یحیی- در این‌باره می‌نویسد: «به هر صورت دخالت اضطراری میرزای‌شیرازی در امر سیاست اگرچه برای حفظ استقلال مملکت و نگاهداری از تجاوزات بیگانگان بسی سودمند بود، و لیکن بذری در مزرعه روحانیت پاشیده شد که معلوم نیست چه حاصلی برویاند و چه نتیجه‌ای در آینده برای سیاست روحانیت این مملکت داشته باشد و کدام دست قوی بتواند این خلط و مزج را برهم زده، هر یک از سیاسیون و روحانیان را به ادای وظیفه خود وا دارد...».
ادامه دارد