سرانجام «حلب» آزاد شد و در حالی که سوری‌ها جشن تاریخی آزادی را آغاز کرده‌اند، سرکردگان تروریست‌های تکفیری در حال عرض تسلیت به یکدیگر به خاطر شکست‌شان در دومین شهر بزرگ شام هستند. مردم حلب دوشنبه شب با وجود سرمای هوا از شوق آزادی شهرشان پس از 5 سال از چنگال تروریست‌های مورد حمایت غرب و ترکیه و عربستان، به خیابان‌ها ریختند و با به صدا درآوردن بوق خودروها و اهتزاز پرچم سوریه و پایکوبی سرانجام صدای فریاد فروخورد‌ه‌شان زیر یوغ جنایتکاران تکفیری و پان‌ترک را به گوش حامیان بین‌المللی آنها رساندند. جشن مردمی در برخی خیابان‌های دمشق نیز قابل مشاهده بود.
از طرف دیگر سراسیمگی کانال‌های خبری تروریست‌های جیش‌الفتح حتی از پشت دروغ‌های شاخدارشان نیز پیداست به طوری که پیام‌های تسلیت آنها به یکدیگر مدام بازنشر می‌شود اگرچه به همپالکی‌های خود وعده بازگشت می‌دهند. در یکی از این تسلیت‌ها «ابواسحق الحمصی» مرثیه‌ای برای سقوط تکفیری‌ها در حلب گفته که قطعا طی روزها و ماه‌های آینده این مرثیه‌ها  در جای جای سوریه ادامه خواهد یافت. آزادسازی حلب که از سال 2011 توسط شبه‌نظامیان اعزامی از مرزهای ترکیه و با خیانت فرماندار وقت به اشغال تروریست‌های مورد حمایت غرب و متحدان منطقه‌ای‌اش درآمده بود، برای ساکنان دردمند این شهر  سوریه به معنای حلول بهاری نو در آستانه فرا رسیدن زمستان است. طی این 5 سال شهر و کشور آنها صحنه جنگ نیابتی مرگبار و ویرانگری از سوی دشمنان محور مقاومت بود که تاکنون بیش از 470 هزار کشته برجا گذاشته و نیمی از جمعیت 23 میلیون نفری این کشور عربی را در داخل و خارج آواره و بی‌خانمان کرده است. پرجمعیت‌ترین و صنعتی‌ترین شهر سوریه اگرچه حالا عمدتا به ویرانه بدل شده و جمعیت چندانی نیز در آن باقی نمانده‌اند اما آزادی‌اش نقطه عطف کارزار سوری‌ها در جنگ تحمیلی به این کشور محسوب می‌شود. در حقیقت آزادی حلب را نمی‌توان تنها آزادی یک منطقه یا یک شهر دانست بلکه این رخداد برای ملت رنج کشیده سوریه یک دنیا معنا و توماری بی‌پایان پیام برای دوستان و دشمنان‌شان دارد. محور ضدسوری به رهبری آمریکا برای مانع‌تراشی در روند آزادی این شهر هر آنچه در چنته داشت رو کرد اما شکست خورد و درک این  حقیقت می‌تواند پیام آزادی حلب را تا سطح پایان هژمونی جهانی آمریکا بسط دهد.
اینجا حلب آزاد
حسین مرتضی، خبرنگار شبکه العالم بعدازظهر دیروز طی گزارشی زنده از سطح شهر حلب آزادسازی این شهر را اعلام کرد. فاصله شامگاه دوشنبه تا بامداد سه‌شنبه مناطق السکری و صلاح‌الدین تحت کنترل ارتش سوریه درآمدند. تا ظهر دیروز نیز  ارتش و نیروهای داوطلب مردمی با پشتیبانی نیروی هوایی کنترل مناطق عقبه و سفاحیه و مسجد اموری را در شرق حلب در اختیار گرفتند. سپس منطقه الکلاسه را  آزاد کردند که پس از قلعه تاریخی حلب از مهم‌ترین مناطق تحت کنترل تروریست‌های جبهه النصره و متحدان‌شان در قلب بخش شرقی شهر بود. پیش از آن عناصر مسلح از منطقه سوق‌الجیشی بستان القصر خارج شده بودند. اهمیت این منطقه چنان بود که پس از اعلام کنترل ارتش سوریه بر آن مردم بخش‌های غربی و حومه‌های حلب به خیابان‌های ریخته و جشن تاریخی‌شان را برگزار کردند. بدین ترتیب تا دیشب و هنگام درج این خبر کنترل ارتش بر شهر 99 درصدی شده و  فقط قسمت‌هایی از منطقه صلاح باقی مانده بود که تکفیری‌ها در آن محاصره شده بودند.البته عملیات پاکسازی شهر ادامه خواهد یافت، چون این احتمال وجود دارد که برخی مسلحین خود را در خانه‌ها پنهان کرده باشند. برخی تروریست‌ها نیز در تونل‌هایی که حفر کرده بودند پنهان شده‌‌اند و برخی برای فرار و نجات خود، تغییر چهره داده و در میان غیرنظامیان خود را مخفی کرده‌اند و حتی برخی از آنها در اقدامی جنایتکارانه خود را میان مردمی که در حال خروج از محله‌های شرقی هستند، منفجر کرده‌اند. به همین سبب نیروهای ارتش سوریه با احتیاط کامل برای حفظ جان غیرنظامیان به عملیات پاکسازی کامل  ادامه می‌دهند. همچنین طی روزهای دوشنبه و سه‌شنبه 375 تروریست سلاح خود را به ارتش سوریه تحویل دادند و به سمت محله‌های غربی حلب حرکت کردند. به گزارش مرکز نظارت بر آتش‌بس در سوریه در حمیمیم، در همین فاصله حدود ۸ هزار غیر نظامی دیگر از شرق حلب نجات پیدا کردند که ۴ هزار تن از آنها کودک بودند. به گزارش خبرگزاری رسمی سوریه (سانا) هزاران نفر از اهالی حلب که گروگان معارضان بودند، با کمک نیروهای ارتش برای اقامت موقت به مناطق امن منتقل شده‌اند.  پیش از این در روز دوشنبه گروه موسوم به دیده‌بان حقوق بشر سوریه در لندن (وابسته به سازمان جاسوسی انگلیس)  پیش‌بینی کرده بود  جنگ در حلب در شرف پایان است.
لاوروف: آمریکا حامی‌ النصره است
وزیر خارجه روسیه، آمریکا را به حمایت از گروه تروریستی جبهه‌النصره که با جدیدا خود را جفش(جبهه فتح شام) یا ارتش حلب نام نهاده، متهم کرد. به گزارش ایتارتاس، سرگئی لاوروف در نشست خبری مشترک با «ایویکا داچیچ» همتای صرب خود در شهر بلگراد، پایتخت صربستان گفت: «موارد متعدد نشان می‌دهد که جبهه النصره به نوعی از حمله‌های ائتلاف تحت هدایت آمریکا گریخته است. دلایل محکمی وجود داشته و دارد که آمریکا از این گروه محافظت کرده تا بتواند در آینده از آن برای براندازی دولت مشروع سوریه استفاده کند». لاوروف پیش از این نیز از بی‌میلی شدید ائتلاف آمریکایی برای حمله به مواضع جبهه‌النصره انتقاد کرده بود.
 

تلاش اردوغان برای نجات تروریست‌ها
روز گذشته برای نخستین‌بار پس از 5 سال تصاویری از بازمانده بنای مسجد اموی حلب توسط سربازان وفادار به بشار اسد  منتشر شد که تازه از چنگ تروریست‌های ترکمن مورد حمایت ترکیه آزاد شده بود. انتشار این تصویر پیامی مهم بود خطاب به «اردوغان» که او نه تنها برخلاف ادعایش آرزوی نماز گزاردن در مسجد اموی دمشق را به گور می‌برد، بلکه حتی نتوانست خود را به در مسجد اموی حلب در نزدیکی مرزهای ترکیه برساند. این در حالی است که ژنرال «زید صالح» رئیس کمیته امنیتی حلب روز دوشنبه در محله شیخ سعید حلب با خبرنگاران صحبت کرده و گفته بود: «زمان برای تروریست‌ها بسیار محدود است؛ یا تسلیم شوند یا کشته می‌شوند». اما ترکیه با هدف نجات آخرین سرکردگان تروریستی محاصره شده در حلب مجبور به مذاکره با روسیه شده است تا بلکه به بهانه ایجاد گذرگاهی امن برای خروج غیرنظامیان در شمال حلب، مزدوران تکفیری اردوغان را به ترکیه بازگرداند. این مذاکرات قرار است امروز انجام شود. یک مقام ارشد ترکیه با اعلام این خبر به رویترز، افزود: «بین تهران، آنکارا، واشنگتن، مسکو و اتحادیه اروپایی تماس‌هایی برای کمک در جهت خروج افراد مسلح از حلب برقرار شده است».
 

مهدی محمدی: یکم- فرمان دیروز رئیس‌جمهور به وزیر خارجه و رئیس سازمان انرژی اتمی ارزش حقوقی و فنی چندانی ندارد. در این نامه، هیچ نشانه‌ای از انجام یک اقدام عملی وجود ندارد و صرفا از رئیس سازمان انرژی اتمی خواسته شده برای ساخت پیشران هسته‌ای کشتی‌ها و تولید سوخت آن، «برنامه‌ریزی» کند. علاوه بر این، حتی اگر این برنامه‌ریزی انجام و اجرا هم شود – که من آن را بسیار بعید می‌دانم - باز هم دکتر صالحی موظف است آن را «در چارچوب تعهدات بین‌المللی ایران» از جمله برجام، نگه دارد بنابراین اراده‌ای برای خروج از تعهدات برجامی وجود نخواهد داشت. همچنانکه از ظریف هم خواسته شده برای اعتراض به آنچه آقای روحانی آن را تعلل و اهمال آمریکا در عمل به تعهداتش خوانده، «به اجرای مراحل پیش‌بینی شده در «برجام» برای رسیدگی به موارد ‏نقض» بپردازد که طبعا چیزی بیش از مراجعه به مکانیسم داوری مندرج در برجام نخواهد بود. می‌دانیم – و آقای ظریف بهتر از همه می‌داند - این مکانیسم برای ایران قابل مراجعه نیست و ایران هیچ شانسی برای اعاده هیچ‌یک از حقوق خود با استفاده از این مکانیسم ندارد و سهل است که اگر بر اعتراض خود اصرار کند، تحریم هم خواهد شد.
دوم- از حیث سیاسی اما این دستور آقای روحانی را باید به مثابه یک اعتراف تاریخی، در روند تحولات مرتبط با امنیت ملی ایران ثبت کرد. این نخستین‌بار است که آقای روحانی به عنوان رئیس‌جمهور برجام، ولو در مقام سخن، میان خود و برجام فاصله‌ای می‌گذارد، کارنامه آمریکا در اجرای برجام را با عباراتی چون «تعلل»، «اهمال» و «نقض» توصیف می‌کند و از واکنشی سخن می‌گوید که در یک سناریو می‌تواند از طریق افزایش درصد غنی‌سازی، برجام را بلاموضوع کند. برای دولت و رئیس‌جمهوری که یک سال و نیم است هر خلف وعده‌ای از جانب آمریکا درباره برجام را لاپوشانی و بیش از آمریکا، به منتقدان داخلی آمریکا حمله کرده‌اند، این یک چرخش سیاسی کاملا محسوس محسوب می‌شود که طبعا باید درباره دلایل آن برای مردم توضیح داده شود. وضع برجام، بویژه باقی بودن تحریم‌ها و برنامه‌ریزی برای تحریم‌های بیشتر، مگر چقدر وخیم شده که دیگر حتی آقای روحانی هم نمی‌تواند آن را انکار کند؟
سوم- فرمان دیروز روحانی یک نقطه عطف در تکمیل شدن «تجربه برجام» است. برجام از روز نخست مستعد آن بود که 2 نوع تجربه در ایران خلق کند؛ نخست - تجربه به پایان رسیدن دوران انقلابی‌گری و آغاز زمانه مذاکره و شراکت با آمریکا و حل مشکلات کشور از این طریق، و دوم - تجربه غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و مسدود بودن مسیر حل مشکلات کشور از طریق مذاکره و تفاهم با آن. رویه عملی دولت در یک سال و نیم گذشته این بود که افکار عمومی جامعه ایران را در مسیر تجربه نوع اول هدایت کند. به همین دلیل گفته می‌شد برجام آفتاب تابانی است که باید بابت آن شکرگزار بود و به تعبیر آقای روحانی، خود را در آن پیروز دانست. فرمان دیروز اما برای افکار عمومی جامعه ایران دارای این پیام است که باید همه آنچه را که تاکنون درباره برجام از قول روحانی و تیمش شنیده‌اند فراموش کنند، چرا که حقیقت پس پرده‌ای که تاکنون به لطایف‌الحیل پنهان نگه داشته شده دیگر قابل پوشاندن نیست. این فرمان «ابراز بی‌اعتمادی پس از اعتماد» است و بسادگی می‌توان از آن نتیجه گرفت روحانی هم دیگر از حقانیت راهی که در 3 سال گذشته رفته دفاعی ندارد. دولت در سال‌های گذشته در مواجهه با هر مشکلی آدرس آمریکا را به ملت داده و حالا این نامه به ما می‌گوید آن آدرس‌ها یکسره اشتباه بوده است. امروز این دلواپسان و منتقدان نیستند که می‌گویند نمی‌توان به آمریکا اعتماد کرد، آمریکا تعهداتش را نقض کرده و باید به آن واکنش نشان داد، بلکه این آقای حسن روحانی است که از «برنامه‌ریزی برای غنی‌سازی بالای 50 درصد» سخن می‌گوید و این وزیر امور خارجه او است که از ضرورت منزوی کردن آمریکا در جهان حرف می‌زند.
چهارم- لفاظی و مانورهای تبلیغاتی چیزی را حل نخواهد کرد همچنانکه تاکنون نکرده است. برجام تا امروز منجر به هیچ کاهش واقعا اساسی در تحریم‌ها نشده بلکه برعکس، در حال تبدیل شدن به زیرساختی برای آغاز دوران جدیدی از تحریم ایران در دولت آینده آمریکاست. برجام محاسبات آمریکا را به نحو خطرناکی به این سمت سوق داده که توان پاسخ‌دهی ایران به تهدیدها و اقدامات آمریکا ضعیف شده و بدتر از آن، این توهم را ایجاد کرده است که تیمی در ایران وجود دارد که قائل به «زاد و ولد برجام» است. زمان آن رسیده است که بر این روند نقطه پایانی نهاده شود و چه بهتر که این کار توسط دولتی انجام شود که خود برجام را خلق کرده و تا اینجا آورده است. آقای روحانی اگر حقیقتا به فکر تقویت سیاسی خود در آینده باشد هم باید راهی برای خلاصی از این بن‌بست بیابد و به مردم نشان دهد همه چیز کشور را فدای برجام نخواهد کرد. این نامه نشان می‌دهد روحانی هم دیگر امیدی به برجام ندارد، بنابراین روا نیست مردم بیهوده به برجام امیدوار نگه داشته شوند و کشور از فرصت امتحان روش‌های جایگزین محروم شود.
پنجم- اگر فرمان آقای روحانی روی کاغذ بماند و اگر پس از امضای قانون ایسا توسط اوباما – که رئیس‌جمهور خود گفته آن را نقض برجام می‌داند - گامی عملی و ملموس برداشته نشود، باید به منتقدان حق داد تصور کنند نامه دیروز هم ترفندی برای ساکت کردن افکار عمومی و پرش از روی فاجعه تمدید مجدد تحریم ایران از سوی آمریکا بوده است. اما اگر گام عملی برداشته شود، شاید بتوان امیدوار بود راهی به روشنایی گشوده شده است.
 

محمدحسین نظری: 20 سال پیش وقتی تحریم‌های داماتو علیه ملت ایران وضع شد، نه سانتریفیوژی داشتیم، نه آب سنگین و نه اصلا بساط هسته‌ای در کار بود. از ابتدای انقلاب و ماقبل آن هم اگر تهدیدی بود یا تحریمی، محصول قدرت‌طلبی آمریکا و فریاد‌هایی متکبرانه بود، که چه؟ که قدرت اول دنیا ما هستیم. ما تعیین می‌کنیم که زنده باشید یا نباشید، بخورید یا نخورید. ما تصمیم می‌گیریم که نفت داشته باشید یا نه، صنعت و تجارت داشته باشید یا نه، دموکراسی داشته باشید یا نه...  از قضا یک روحانی، یک پیرمرد انقلابی، از یک گوشه مملکت علیه این استبداد و استثمار به پا خاست، با صراحت و شجاعتی «ابراهیم‌وار» کمر به احیای کرامات انسانی بست. به پشتوانه یک ملت سردمداران زر و زور را به مبارزه طلبید و در کمال تعجب این پیرمرد انقلابی با دست‌های «به ظاهر» خالی، هم بر استبداد داخلی فائق آمد و هم در جنگی 8 ساله بینی استکبار جهانی را به خاک مالید.
بسیار خب! حال این همه آسمان و ریسمان‌بافی برای چیست؟ قصه آنجاست که آقایانی که اخیرا ادعای انقلابی‌گری هم دارند، اصل ماجرا را از یاد برده‌اند. حکومت طاغوت و سال‌ها مبارزه و هزاران هزار شهید و مهم‌تر از همه اصل اصیل انقلاب اسلامی یعنی «استکبارستیزی» را به دست فراموشی سپرده‌اند. حضرات تدبیر و امید از راه نرسیده فرمودند که رکود، تورم، بیکاری و غیره و ذلک اگر هست زیر سر تحریم است. حتی آب برای خوردن نداریم؛ پس چاره‌ای نیست جز «سازش» با کدخدا. آسمان و زمین را به هم گره زدند که جز مذاکره با دشمن هیچ راه‌حلی نیست. گویی برای تعطیلی سانتریفیوژها و سیمان کردن رآکتورها از دشمن مشتاق‌تر بودند. به هر حال به  نام مردم و به نام «اعتدال» مذاکره کردند و توافق اما زهی خیال باطل! نه رونق و اشتغالی در کار بود و نه عزت و اقتدار و آب خوردن و نه حتی هوایی برای نفس کشیدن! باری! در طول این ایام که ملت را با سخنرانی‌ها و وعده و وعیدهای برجامی سرگرم می‌کردند، چه اتفاق‌ها که نیفتاد!  از چندده میلیارد حقوق‌های نجومی تا 8 هزار میلیارد فساد در نهادی فرهنگی. در این اثنا مخالفان و منتقدان را هم از ناسزاگویی بی‌نصیب نگذاشتند. لکن همه اینها را عرض کردم که بگویم اگر آن نازنین مرد، آن رهبر فرزانه و بنیانگذار انقلاب و «انقلابی‌گری» با دست‌های خالی برابر تمام این مظاهر شرک و کفر پیروز شد، تنها دلیلش «عقلانیت و اعتدال اسلامی» بود.
عقلانیت و اعتدال عبارت است از به‌کارگیری عقل برای حفظ مصالح ملت در راستای رضایت حق متعال نه سازش با استکبار برای کسب عزتی موهوم. اینکه از روی ترس و در جهت منافع شخصی و حزبی برای دشمن کمر خم کنید با این توهم که دشمن از معاندت دست برمی‌دارد این عقلانیت نیست، «نفسانیت» است. اینکه به اسم «اعتدال» برای دشمن لبخند دیپلماسی بزنید و در عوض برای مردم خط و نشان بکشید «تدبیر» نیست. اگر چشم‌های‌تان را باز می‌کردید و نگاهی به تاریخ می‌انداختید یا دست‌کم گوشی شنوا برای شنیدن نصایح دلسوزان نظام از جمله رهبرمعظم داشتید، ملتفت می‌شدید که مساله «هسته‌ای» برای دشمن تنها یک بهانه است. چه در سال‌های پس از انقلاب ما تحریم‌های شدیدتر از این را به بهانه‌های مختلف تجربه کردیم. مع‌الاسف شما و حامیان نومحافظه‌کار و همپیمانان لیبرال‌تان آنچنان مشتاق توافق با منتها‌الیه آمال و آرزوهای‌تان بودید که در مسیر سازش، تنها به تحریف اصول و آرمان‌های انقلاب اسلامی بسنده نکردید، بلکه پای را فراتر نهاده و از کربلا که سراسر مبارزه با استکبار بود درس «مذاکره» گرفتید و امروز آنچنان شکست خوردید که دیواری کوتاه‌تر از رهبری برای توجیه شکست‌های‌تان پیدا نکردید. بدون‌شک نسل‌های آینده همیشه تاریخ برای این فرافکنی شما تاسف خواهند خورد. از یاد بردنی نیست آن بیانیه سراسر عزت که انگار نه انگار «صلح» و «آتش‌بس» را پیام‌آور است. همان که بدون شک انقلابی‌ترین جملات و عبارات تاریخ را در خود جای داده آن هم در بدترین شرایط معیشتی و تحت شدیدترین تحریم‌ها. پیام قطعنامه را می‌گویم. در قسمتی از آن، امام عزیز چنین می‌فرمایند: «ما می‌گوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست. و تا مبارزه هست ما هم هستیم... . کمربندهای‌تان را ببندید که هیچ چیز تغییر نکرده است، امروز روزی است که خدا اینگونه خواسته است و دیروز خدا آنگونه خواسته بود. خواست خدا هرچه هست ما در مقابل آن خاضعیم. ما تابع امر خداوندیم...» آری! اگر به جای رضایت باری‌تعالی، رضایت کدخدا هدف قرار گیرد، قطعا آن مسیر منتهی به شکست خواهد شد، وعده خداوند است: «...وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ».
 

حسین قدیانی: خودمانیم! چقدر سخت آزاد شد این حلب! و چقدر آسان این جمله را می‌گوییم ما که «امنیت خود را مدیون شهدای مدافع حرم هستیم!» برای بازپس‌گیری وجب به وجب خاک کشور عزیزمان ایران، چه نبرد سختی داشتیم با حرامیان، اگر شیربچه‌های غیور سپاه قدس، فداکارانه جان را در طبق اخلاص نمی‌گذاشتند. باری! از یکی از این بچه‌ها شنیدم که صرف نگاه کردن به چهره خبیث و شیطانی تروریست‌ها و تکفیری‌ها، دل و جرات می‌خواهد، وای به حال جنگ بعضا تن به تن با ایشان! من از اخبار این روزهای حلب، تنها و تنها یک چیز می‌فهمم، خیلی مرد است این حاج قاسم و اینکه می‌خوانیمش «رزمنده مدافع حرم». مرد به توان بی‌نهایت! آزادی سخت حلب یعنی «ملی‌گرایی» به معنای درست آن، تنها و تنها زیبنده رزمنده‌ای است که از زن و بچه خود گذشت و سختی جنگ در دیار غربت را به جان خرید تا من روزنامه‌نگار، اخبار جنگ را تنها در صفحه خارجی روزنامه خود پوشش دهم! فدای غیرت‌تان ‌ای دلاورمردان بی‌ادعا! آن همه بی‌ادعا، آن همه گمنام، آن همه گوشه‌نشین که تا به شهادت نرسید، نامی از شما جایی نیست! و چه بهتر! در زمانه‌ای که نام‌ها چنگی به دل نمی‌زند، آدمی همان به با خون خود، خود را معرفی کند! یکی چون شما، سینه خود را سپر امنیت می‌کند، یکی چون فلانی، پشت همین امنیت، مخفی می‌شود و ادعا می‌کند اگر توافق نمی‌کردیم، جنگ می‌شد! و قدمی برنداشتیم الا آنکه با بزرگان هماهنگ کنیم! بعد هم پسوند برای خود انتخاب می‌کنند؛ «راستگویان»! حلب آزاد شد، دولت اعتدال اما آخرش هم یکی از این خوانین تومان را به قوه‌قضائیه معرفی نکرد! خداوند انصاف نازل کند به دل بعضی‌ها! من‌باب امنیت، جان را رزمنده بی‌ادعا تقدیم می‌کند، آن وقت پز جلوگیری از جنگ را برجامی‌ می‌دهد که حتی نتوانست مانع تمدید تحریم‌ها شود! گمانم انصاف خود را از کدخدا گرفته‌اند که جلوی چشم یتیم شهید مدافع حرم، این همه بی‌انصافی می‌کنند! وقتی برجام، بودنش مترادف با «تمدید تحریم‌ها» است، نهایت بی‌انصافی آن است که برای نبودنش، منت امنیت بر سر ملت بگذاریم! «اگر سپاه قدس نبود...» آری! این را باید گفت! و «اگر حاج قاسم و شیربچه‌هایش نبودند...»! کانه بود برجام را ندیده‌ایم که این همه با ما سخن از نبود برجام می‌گویند! بله! اگر برجام نبود، قلب رآکتور خودکفایی با سیمان به درد نمی‌آمد! و مخ علیرضا و آرمیتا این همه سوت نمی‌کشید! برجام بدفرجام را چرا؛ انصاف آن است فرض کنیم اگر شهید مدافع حرم نمی‌بود، چه می‌شد؟! آن وقت آیا این حد از امنیت را داشتند که راحت بر سینه بکوبند و بگویند «من سرهنگ نیستم، حقوقدانم»؟! واقعا باید پناه به خدا برد از دست این همه بی‌انصافی! و این همه بی‌صداقتی! و این همه بی‌کفایتی! یکی با ارزانی کردن قطرات خون در جبهه خان‌طومان، خود را به ملت معرفی می‌کند، یکی هم با صفرهای فیش حقوقی، و مضحک اینجاست! دو فردا روزی، ما در بحث با فرزندان همین مدیران شاسی‌بلند، باید از «جمهوری اسلامی» دفاع  کنیم! و شک و شبهه این دردانه‌های نجومی را برطرف کنیم که اساسا چرا بسیجی جنوب شهری می‌رود جبهه شام! هرچقدر سخت و دور و دراز، الحمدلله که حلب آزاد شد تا وقت خوشی باشد برای تکرار این فریضه دردآور!
«ای تاریخ! قلمت بشکند اگر ننویسی اینجا بهشت اپوزیسیون است! که اینجا بسیجی باید برود جان دهد! تا حتی آنکه نظام را قبول ندارد، در اوج امنیت برود رای دهد!»