محمد سعادتی:  امروز به لطف انقلاب اسلامی و نفس مسیحایی خمینی کبیر نخبگانی در این سرزمین پرورانده شده‌اند که بهره‌گیری از توانمندی‌های آنان ایران را توانمندترین و قدرتمندترین در منطقه و جهان خواهد کرد. افسوس که آنها در لابه‌لای جنگ و جدل‌های بیهوده، یا دیده نمی‌شوند یا آماج تهمت و تحقیر واقع می‌شوند.
جوانان نخبه‌ای که در داخل کشور بی‌مهری‌ها، تهمت‌ها و طردها را تحمل می‌کنند اما به پیشنهادات شغلی و مالی بهترین دانشگاه‌ها و موسسات پژوهشی خارج از کشور «نه» می‌گویند. حاضرند درد ناملایمات، مشکلات اقتصادی و بیکاری را تحمل کنند اما این خاک را رها نکنند. چون بریدن از ریشه‌ها، مام وطن، نظام اسلامی و رهبری عزیز برای آنان با مرگ تدریجی تفاوتی ندارد. می‌مانند و با مسافرکشی، حق‌الزحمه تدریس ساعتی و قراردادهای ناچیز پژوهشی روزگار می‌گذرانند اما توان دل کندن از این «جهان- زیست» را ندارند. لذا رد کردن پیشنهاد کار، اقامت و تحصیل در کشورهای اروپایی، کانادا و ایالات متحده با وجود تحیر دیگران، برای اینان بسیار بدیهی است.
امروز منازعات کلامی، جنجال‌ها و افشاگری‌ها از ویژگی‌های پایدار میدان سیاسی در جوامع مختلف است. در ساختارهای سیاسی مبتنی بر لیبرال- دموکراسی، این منازعات ممکن است شکل افراطی به خود بگیرد و تا سرحد ورود به حوزه‌ خصوصی زندگی رهبران احزاب و سیاسیون و برملا کردن مسائل  غیراخلاقی پیش برود. به طور معمول، کارکرد اینگونه افشاگری‌ها، تخریب چهره و سلب اعتماد عمومی از حزب و جریان رقیب است اما نکته‌ قابل توجه در این میان آن است که هیچ‌گاه این افشاگری‌ها دامن مردم و شهروندان عادی را نمی‌گیرد. سیاسیون همواره یکدیگر را به باد انتقاد می‌گیرند و روش و منش طرف مقابل را زیر سوال می‌برند و این کار را تنها به قصد جلب اعتماد عمومی انجام می‌دهند اما اینکه شهروندان را هدف حمله و انتقاد  قرار دهند تا رقیب سیاسی خود را بکوبند، پدیده‌ای نادر است که تنها در ایران امکان وقوع دارد! شهروندان عادی که بر خلاف صاحبان قدرت فاقد تریبون، رسانه یا نماینده مشخص بین هیات حاکمه هستند و خدای ناکرده چنانچه به هر دلیلی بخشی از زندگی‌شان، سوژه‌ اصحاب قدرت و سیاست  شود، امکان دفاع از خود را ندارند و تا تظلم‌خواهی‌شان به فرجام رسد، هستی‌شان بر باد رفته است.
مصداق بارز قرار گرفتن در چنین موقعیتی، «بورسیه‌ها» هستند. در حالی که بورس افراد صاحب صلاحیت و توان علمی و عمومی از زمان تشکیل دولت ملی مدرن در ایران مسبوق به سابقه است و در همه سال‌های بعد از انقلاب نیز تداوم داشته و هم‌اینک بسیاری از اساتید و نخبگان دانشگاه‌های کشور مفتخر به استفاده از آن هستند، در یک دوره‌ خاص، این پروسه از طریق پروپاگاندای وسیع رسانه‌ای با هدف حفظ سلطه‌ سنتی جریان تنگ‌نظر و فرتوت، به شکل یک ناهنجاری خلاف قاعده به تصویر درآمد و مانع حضور هزاران جوان نخبه‌ متعهد، پرتوان و با نشاط در عرصه‌ دانشگاه شد. جوانانی که بزرگ‌ترین گناه‌شان «جوان و متعهد بودن»، «باهوش و نشاط بودن» و «عدم وابستگی سیاسی» به جریان یا جناح خاص سیاسی بود. سطح بالای علمی و انگیزشی نخبگان جوان امکان رفع انحصارطلبی برخی اساتید قدیمی و در نتیجه ایجاد رقابت بین متقدمان و متاخران را فراهم می‌کرد و نیروی جوانی این افراد در کنار تعهدشان می‌توانست بدنه‌ اجرایی قابل توجهی برای سازمان‌های اجرایی فراهم آورد اما همه این «امکان‌ها» بعد از آتش هیاهوی گسترده‌ و پوچ سیاسی تحت عنوان «جنجال بورسیه‌ها» به  تلی از خاکستر تبدیل شد و جوانان مظلومی که به دلیل عدم وابستگی به جناح‌ها و صاحبان قدرت چپ و راست، هیچ حامی و فریادرسی نداشتند، کنج عزلت برگزیدند و  آینده‌شان تباه شد. در حالی‌که آن اندک دانشجویان بورسیه که غیرقانونی بورس دریافت کرده بودند در این دولت نیز با همان شیوه‌ استفاده از رانت، به اهداف خود رسیدند و در این میان صرفا حق جوانان نخبه‌ علمی پایمال شد که به علت عدم وابستگی به قدرت 4 سال است ندای‌شان به گوش کسی نمی‌رسد تا در نهایت مقام معظم رهبری در کمتر از یک ماه، 2 بار به مظلومیت این جوانان اشاره کنند. مرور بخش کوچکی از افتخارات علمی و توانمندی‌های برخی  از این نوابغ، اوج فاجعه سیاسی‌کاری و جنجال‌آفرینی‌های بی‌مورد پیرامون آنها و مظلومیت این عزیزان را برملا می‌کند.
  سیاسی‌کاری یک دانشگاه با نخبه علمی
نخبه‌ جوانی که قبل از تعهد خدمت به وزارت علوم جمهوری اسلامی موفق به دریافت بورسیه دکترا از 2 دانشگاه برتر سوییس شده بود، با انتشار 10 مقاله پژوهشی بین‌المللی (ISI) با ضریب تاثیر (Impact Factor) بالای 5 موفق شده است با معتبرترین نشریات علمی- پژوهشی دنیا همکاری کند و هم‌اینک مقالاتش با بیش از ده‌ها مورد ارجاع، جزو معتبرترین منابع در حوزه‌ تخصصی‌اش است، از سوی یک دانشگاه داخلی متهم به عدم صلاحیت علمی شده است! این در حالی است که این بورسیه مظلوم تنها 30 سال سن دارد و بدیهی است در صورت امکان حضور و خدمت در دانشگاه می‌تواند سرمنشأ تحول و نوآوری بیشتر در حوزه تخصصی خود شود.
  تبعید یک نخبه به مناطق دورافتاده
مورد دیگر مربوط به نخبه‌ جوانی است که موفق به اخذ بورسیه‌ تحصیلی از20 دانشگاه مختلف دنیا برای تحصیل در مقطع دکترا و پست‌دکترا از جمله آمریکا و استرالیا شده است. وی یکی از دانشگاه‌های فوق را انتخاب کرد تا در آنجا به ادامه‌ تحصیل بپردازد و بخش اعظم هزینه‌ تحصیل توسط همان دانشگاه تامین شد اما وزارت علوم از وی تعهد خدمت اخذ کرد تا پس از پایان تحصیلات به وطن بازگشته و در یکی از دانشگاه‌های صنعتی انجام وظیفه کند. بازگشت به ایران همان و اعلام عدم نیاز از سوی گروه و دانشکده‌ مربوط همان. به‌رغم داشتن بیش از12 مقاله ISI  و چندین مقاله‌ برای همایش‌های بین‌المللی و نیز داوری برای مجلات بین‌المللی، وزارت علوم با فشار و تهدید درباره به اجرا گذاشتن وثیقه، قصد منصرف کردن وی را از پیگیری حق حضور در دانشگاه محل خدمت و تبعید به دانشگاه دورافتاده‌ای داشته است.
  لقب «بی‌سواد» برای یک دانشجوی نخبه
یک دانشجوی نخبه دیگر که هنوز 35 ساله نشده و در 2 مقطع کارشناسی‌ارشد و دکترا دانشجوی نمونه‌ کشوری، عضو بنیاد ملی نخبگان و برنده‌ یک دوره جایزه آن به سبب انجام تحقیقات بنیادین در حیطه‌ تخصصی خود، فارغ‌التحصیل ممتاز دوره‌ کارشناسی ارشد و دکترا و جزو نفرات برتر کنکور سراسری در هر 2 مقطع بوده و بیش از 30 مقاله‌ علمی- پژوهشی بین‌المللی و داخلی را نگاشته است، از سوی وزارت محترم، مفتخر به دریافت عنوان «بی‌سواد» شده است! و امکان حضور در دانشگاه و خدمت به وطن عزیز از وی سلب شده است.
  تعلیق 2 نخبه با کارنامه‌ای درخشان
بورسیه‌ مظلوم دیگری که در برنامه‌ تخریب انحصارطلبان، انگ «بی‌سواد» و «رانتخوار» را دریافت کرد، موفق به دریافت فرصت مطالعاتی دانشگاه هاروارد شد و با داشتن 20 مقاله علمی- پژوهشی، 38 مقاله برای کنفرانس‌های بین‌المللی و داخلی و مشارکت در تالیف 4 کتاب، هم‌اینک معلق و بلاتکلیف نگاه داشته شده است.
یکی دیگر از این نخبگان رتبه‌ ممتاز کشوری در مقطع کارشناسی ارشد، دارای بیش از 10 مقاله‌ ISI  در معتبرترین مجلات بین‌المللی، داور بیش از 10 مجله‌ تخصصی بین‌المللی و فارغ‌التحصیل یکی از دانشگاه‌های معتبر آلمان (رتبه زیر 50 جهانی) است که درگیر کارشکنی‌ها و تنگ‌نظری‌های کوته‌بینانه است و وضعیتی مشابه مورد بالا را داراست.
  دست رد به سینه یک نخبه با پرونده‌ای پربار
نخبه  دیگری که در اوج جوانی توانسته است بورس کامل تحصیلی به همراه هزینه زندگی از یکی از دانشگاه‌های برتر انگلستان را دریافت کند و در همان سال به عنوان دانشجوی ممتاز مورد تقدیر قرار گرفته است، بیش از 15 مقاله علمی- پژوهشی بین‌المللی به رشته‌ تحریر درآورده، داور علمی در کنفرانس‌ها و مجلات پژوهشی  بین‌المللی بوده و عضو نظام مهندسی در یکی از کشورهای مطرح اروپایی است اما در کمال تعجب فاقد صلاحیت برای عضویت در یکی از دانشگاه‌های دورافتاده کشور شناخته شده است.
  محرومیت 2 ساله یک نخبه از خدمت در دانشگاه محل خدمت
نخبه‌ مظلوم دیگری که بالغ بر 30 مقاله‌ علمی- پژوهشی داخلی و بین‌المللی به همراه تالیف کتاب و ثبت اختراع را در کارنامه‌ علمی خویش دارد و همزمان با عضویت در بنیاد ملی نخبگان موفق به دریافت جایزه‌ معتبر جهانی در حوزه‌ تخصصی خود شده و از سوی دانشگاه‌های معتبر بین‌المللی که رتبه‌ زیر 100 در جهان هستند‌، دعوت به همکاری شده، بیش از 2 سال است از حضور در دانشگاه محل خدمت در یکی از استان‌های کشور محروم شده است.
  نخبه‌ای که پیشنهادهای جهانی را به‌خاطر کشورش رد کرد
دانشجوی دیگری که توانسته بورسیه‌ دکترا و فوق‌دکترا را از دولتی اروپایی دریافت کند، مخترع 2 اختراع جهانی است که یکی از آنها تجاری شده و دیگری در دست تجاری‌سازی است. او همچنین دارای جایزه‌ جهانی به خاطر ارائه‌ یک فناوری پیشرفته و صنعتی است. بلافاصله بعد از دریافت جایزه‌ جهانی پیشنهادهای مهمی از کشورهای مختلف به او می‌شود اما او با اعتماد کامل و با افتخار می‌گوید بازمی‌گردم به کشورم. با دلی پرامید و پرنشاط و با کوله‌باری از دانش و فناوری به کشور بازمی‌گردد تا به ملت خویش خدمت کند.
اکنون نزدیک به 2 سال است مانع حضور او در دانشگاه می‌شوند. خدا می‌داند کی صبر این دوستان لبریز می‌شود.
این مصادیق، تنها مشتی از خروار بزرگ‌ترین گنجینه‌ جمهوری اسلامی و گلچین سرمایه‌ اجتماعی مام وطن که همان جوانان نخبه و متعهدند، است که هر کدام می‌توانند منشأ تحول و اثر در دانشگاه‌ها، صنعت و اقتصاد باشند. اینها محصولات اصیل جمهوری اسلامی هستند. اکثریت‌شان متولدان بعد از انقلاب هستند. خاستگاه اجتماعی‌شان از میان توده‌ مردم و طبقات ضعیف و متوسط است. پدرانی کارگر و کشاورز و کارمند داشته‌اند. نه شهرت هنرمندان را دارند، نه دارای ثروت هستند و نه متصل به قدرت که اگر بودند اینک حال و روزشان این نبود. جرم‌شان این است که اولا باسوادند، ثانیا مومن به انقلاب اسلامی هستند و ثالثا زیر علم چپ و راست نیستند. افسوس که همزمان با گذر جنجال‌های سیاسی، عمر و جوانی و هوش و استعداد آنها نیز به تباهی می‌رود که اگر جز این بود ندای مظلومیت‌شان 3 بار در کلام رهبری عزیز طنین‌انداز نمی‌شد. به‌خاطر ایران آنها را دریابیم؛ برای فردا.

به‌عنوان نمونه از مجموع 92 نفری که بین سال‌های 1392 تا 1396 فارغ‌التحصیل شده‌اند اما توسط دانشگاه‌های متعهد، به کار گرفته نشده‌اند:
میانگین معدل: 19/16
29 نفر عضو بنیاد ملی نخبگان
59 ثبت اختراع ملی و بین‌المللی
106 جلد تالیف یا ترجمه کتاب
1047 مقاله چاپ شده در همایش
883 مقاله چاپ شده در مجلات علمی
سابقه تدریس بیش از 4110 واحد درسی در مراکز آموزشی
سابقه تدریس بیش از 524 نیمسال در مراکز آموزشی
 

ماجرای عدم ابلاغ قانون برنامه ششم توسعه از آن ماجراهایی است که از آن می‌توان به میزان پایبندی دولت مستقر به قانون پی برد. بیش از 100 روز از سال 96 گذشت اما حسن روحانی قانون برنامه ششم را ابلاغ نکرد تا علی لاریجانی، رئیس مجلس ناگزیر به ابلاغ این قانون شود. به گزارش «وطن‌امروز»، البته قانون برنامه ششم براساس روند طبیعی باید بیش از یک سال قبل ابلاغ می‌شد اما دولت روحانی آنقدر در ارائه این لایحه به مجلس تعلل کرد تا در نهایت مجلس ناگزیر شد قانون برنامه پنجم را برای یک سال دیگر نیز تمدید کند به‌گونه‌ای که سال 95 نیز براساس قانون بالادستی برنامه پنجم گذشت. با این حال با وجود امتیاز ویژه مجلس به حسن روحانی در سال منتهی به انتخابات و در حالی که این قانون توسط علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی ابلاغ شده، اما هنوز آیین‌نامه‌های اجرایی این قانون نیز توسط دستگاه‌های دولتی تهیه نشده است. در این میان اما یک نکته قابل تامل وجود دارد. براساس اظهارات رئیس کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی، حسن روحانی اگرچه قانون برنامه ششم را برای اجرا به دستگاه‌های ذی‌ربط ابلاغ نکرد اما یک بند این قانون را اجرا کرده است. یک بند انتخاباتی که مربوط به افزایش مستمری خانواده‌های تحت پوشش کمیته امداد و سازمان بهزیستی است و حسن روحانی در ایام تبلیغات انتخابات دوره دوازدهم ریاست‌جمهوری، برای کسب آرای طبقات ضعیف، روی آن مانور داده است. در واقع او قانون برنامه ششم را ابلاغ نکرده بود و معاون اول او یعنی اسحاق جهانگیری نیز این قانون را غیر قابل قبول دانسته بود اما در موعد انتخابات، یک بند رأی‌ساز آن را به اجرا گذاشته است! این در حالی است که قانون برنامه ششم 20 فروردین توسط لاریجانی ابلاغ شد! حمیدرضا حاجی‌بابایی، رئیس کمیسیون تلفیق برنامه ششم روز گذشته درباره این رفتار حسن روحانی اظهارات قابل تاملی را مطرح کرد. حاجی‌بابایی با اشاره به نامه خود به علی لاریجانی، رئیس مجلس درباره عدم ابلاغ قانون برنامه ششم توسعه از سوی رئیس‌جمهور گفت: رئیس مجلس در زیرنویسی که ذیل نامه من داشته است عنوان کرده که خود، این قانون را ابلاغ و نایب‌رئیس و معاونت نظارت مجلس را مأمور پیگیری کرده است. وی با طرح این سوال که چرا رئیس‌جمهور، قانون به این بزرگی را به دستگاه‌ها ابلاغ نمی‌کند؟ اظهار داشت: قانون برنامه ششم که 22 اولویت دارد و میلیون‌ها نفر در کشور منتظر اجرای آن هستند، اجرا نشده است، جز یک مورد آن که در زمان انتخابات، یارانه مستمری‌بگیران کمیته امداد و بهزیستی‌ها افزایش یافت. رئیس کمیسیون تلفیق برنامه ششم توسعه تصریح کرد که جمع کثیری از مردم امروز معطل اجرای قانون برنامه ششم مانده‌اند و بسیاری از دستگاه‌ها از عدم اجرای آن توسط دولت عصبانی‌ هستند. به گزارش فارس، حاجی‌بابایی در نامه خود به رئیس مجلس نوشته است: پس از گذشت 3 ماه از تصویب و ابلاغ قانون برنامه ششم توسعه جمهوری اسلامی ایران این قانون هنوز به دستگاه‌های اجرایی ابلاغ نشده است. رئیس کمیسیون تلفیق برنامه ششم توسعه خاطرنشان کرده است: در سالی که به نام «اقتصاد مقاومتی: تولید- اشتغال» نامگذاری شده است، تاخیر در ابلاغ و اجرای این قانون که مبتنی بر سیاست‌های کلی برنامه ششم و سیاست‌های اقتصاد مقاومتی است، تحقق این دو سیاست مهم را با مشکل مواجه خواهد کرد، از طرفی این امر موجب بلاتکلیفی مردم و افراد ذی‌نفع و به دنبال آن حجم انبوه مراجعات و مکاتبات آنها با دستگاه‌های اجرایی مسؤول و نمایندگان مجلس و همچنین بی‌ارزش شدن قانون خواهد شد.
منطق حسینعلی!
حسن روحانی قانون برنامه ششم توسعه را ابلاغ نکرده است. چرا؟ دولتی‌ها پاسخ‌های قانع‌کننده‌ای درباره این رفتار روحانی ارائه نمی‌کنند. یک نمونه از اظهارات عجیب دولتی‌ها درباره رفتار روحانی، فرار حسینعلی امیری معاون پارلمانی رئیس‌جمهور است. حسینعلی امیری به جای آنکه درباره عدم ابلاغ لایحه برنامه ششم توسعه توسط روحانی توضیح بدهد، تلاش کرده است صورت مساله را پاک کند. او گفت: ابلاغ قوانین مصوب مجلس یک فرآیند قانونی دارد. اگر به هر دلیلی رئیس‌جمهور در موعد مشخصی قانون را ابلاغ نکرد، آن قانون توسط رئیس مجلس شورای اسلامی ابلاغ می‌شود و قانون برنامه ششم نیز توسط رئیس مجلس ابلاغ شده و حکم قانونی دارد. وی با بیان اینکه اعضای دولت همه در برابر قانون تسلیم هستند، گفت: دولت نسبت به قانون هیچ تخطی و مقاومتی ندارد و زمانی که قانون توسط رئیس مجلس ابلاغ شد، برای همه لازم‌الاجراست. معاون پارلمانی رئیس‌جمهور تصریح کرد: در دولت نیز رئیس‌جمهور دستور دادند آنجا که قانون نیاز به آیین‌نامه و بخشنامه دارد، این آیین‌نامه‌ها تعیین شود و نسبت به اجرای قانون عمل کنند لذا هیچ‌گونه استنکافی وجود ندارد و رئیس‌جمهور بر اجرای قانون و تهیه بخشنامه‌ها و آیین‌نامه‌ها تاکید دارد. امیری گفت: موارد زیادی تا به امروز بوده است که سازمان برنامه و بودجه در دولت مطرح کرده و مصوبه دولت را گرفته است. به هر حال این نخستین نمونه از بی‌توجهی حسن روحانی نسبت به مصوبات مجلس شورای اسلامی نیست. به نظر می‌رسد این رویه دولت روحانی در قبال مجلس شورای اسلامی همچنان ادامه خواهد داشت. این البته تنها مختص روحانی نیست. طی هفته‌های اخیر برخی نمایندگان روایت‌های تکان‌دهنده‌ای از توهین‌های مکرر وزرای روحانی به نمایندگان مجلس را مطرح کرده‌اند به‌گونه‌ای که گفته می‌شود برخی نمایندگان برای ملاقات یکی از وزرا، 9 ماه پشت در اتاق این وزیر معطل مانده‌اند. در کنار این رویه خطرناک که تضعیف و بی‌عملی مجلس را در پی خواهد داشت، انفعال بهارستان‌نشینان در قبال این موضوع است. برخلاف دوره‌های گذشته اما این‌بار نمایندگان مجلس شورای اسلامی با بی‌تفاوتی از کنار این قبیل توهین‌ها می‌گذرند تا یک بار دیگر این شائبه مطرح شود که مناسبات میان دولت و مجلس تابع معادلاتی غیر از مراودات قانونی فی‌مابین است.

20 روز پس از آنکه ماموران عربستان‌سعودی با حمله به 2 قایق صیادی ایران در خلیج فارس، یک ماهیگیر ایرانی را کشتند و تعدادی از آنها را نیز دستگیر کردند، نیروی دریایی سپاه پاسداران یک شناور سعودی را در آب‌های منطقه‌ای ایران در اطراف جزیره فارسی، توقیف و 4 سرنشین آن را دستگیر کرد. مدیر کل امور مرزی وزارت کشور گفت جمهوری اسلامی ایران با این افراد عمل متقابل انجام می‌دهد و رفتار ایران با افراد دستگیرشده متناسب با رفتار سعودی‌ها با صیادان دستگیرشده ایرانی خواهد بود. خبر توقیف شناور سعودی شامگاه جمعه منتشر شد. جمعه‌شب اخباری مبنی بر ورود یک شناور صیادی از بندر دارین عربستان به آب‌های ساحلی جمهوری اسلامی ایران منتشر و اعلام شد نیروهای منطقه دوم نیروی دریایی سپاه آن را توقیف و خدمه‌اش را دستگیر کردند. براساس اظهارات مقامات مسؤول، ساعت 20 روز پنجشنبه 15 تیر این لنج عربستانی با 4 خدمه هندی در 4 مایلی غرب جزیره فارسی به علت تجاوز مرزی به دست نیروهای گشت نیروی دریایی سپاه توقیف و برای سیر مراحل ‏قانونی به فرماندهی دریابانی تحویل شد. جزیره فارسی در جنوب غرب جزیره خارگ و در مرز ایران و عربستان واقع شده است. مقامات وزارت کشور نیز دیروز اعلام کردند درباره این افراد دستگیرشده اقدام متقابل انجام خواهیم داد و هر نوع رفتاری که سعودی‌ها با صیادان ایرانی انجام داده‌اند، با این خدمه شناور سعودی صورت خواهد گرفت.
مجید آقابابایی، مدیر کل امور مرزی وزارت کشور درباره نحوه رسیدگی به جرم این افراد گفت:‌ اگر این افراد که به صورت غیرقانونی وارد کشور می‌شوند توسط نیروی نظامی دستگیر شوند، تحویل دریابانی نیروی انتظامی می‌شوند. نیروی انتظامی گزارشی تهیه و پرونده را تکمیل کرده و تحویل محاکم قضایی می‌دهد و محاکم قضایی  براساس این گزارش و همچنین براساس قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران تصمیمات لازم را می‌گیرند. آقابابایی ادامه داد: اکنون پرونده این افراد در حال بررسی است و البته  ما هم براساس رفتار متقابل عمل می‌کنیم، یعنی هرگونه رفتاری که عربستان با صیادان ایرانی انجام داده است ما هم همانگونه رفتار می‌کنیم. البته ورود شناورهای صیادی به آب‌های سرزمینی کشورها در حوزه خلیج‌فارس  و دریای عمان طبیعی است و از سال‌ها پیش این موضوع وجود داشته و مساله جدیدی نیست و معمولا بر اثر خرابی شناور یا توفان این اتفاق رخ می‌دهد. در چند ماه اخیر 20 شناور صیادی کشورهای همسایه به آب‌های سرزمینی ما وارد شده‌اند که با توجه به اینکه ورود آنها بر اثر اشتباه بوده و تهدید امنیتی برای ما نداشته‌اند، آزاد شده‌اند. مدیرکل امور مرزی وزارت کشور با بیان اینکه این مساله نه امنیتی و نه سیاسی است به ایسنا گفت: انتظار داریم دولت عربستان صیادان ما را آزاد کند. آنها حتما بررسی کرده‌ و متوجه شده‌اند که شناورهای ایرانی صیادی بوده‌اند. البته ما هم براساس رفتار متقابل عمل خواهیم کرد. وی  در پایان خاطرنشان کرد: تعدادی از صیادان ما در عربستان زندانی هستند که از وزارت امور خارجه خواسته‌ایم تعداد آنها را به دست بیاورد ولی چون ما در آن کشور سفارت نداریم هنوز آمار دقیقی از تعداد صیادان ایرانی زندانی شده در عربستان نداریم. وزارت امور خارجه از طریق مجاری غیررسمی و همچنین مجامع بین‌المللی پیگیر موضوع آزادی صیادان ایرانی در عربستان است، البته چون در این کشور سفارت نداریم، نمی‌توانیم با مقامات عربستانی ارتباط مستقیم برقرار کنیم. توقیف لنج سعودی توسط نیروی دریایی سپاه در حالی است که اواخر خردادماه امسال گارد ساحلی سعودی در اقدامی عجیب با شلیک به لنج صیادی ایرانی، یک نفر را کشته و 3 نفر از این صیادان را دستگیر کرد. براساس اطلاعیه وزارت کشور در این باره، 3 فروند قایق صیادی روز پنجشنبه 25 خرداد 95 با داشتن هویت قانونی و مجوز صید، از اسکله بندر بوشهر برای ماهیگیری به‌سمت عمق آب‌های خلیج‌فارس حرکت می‌کنند که در نیمه‌شب حین صیادی، بر اثر تلاطم دریا و اثرگذاری امواج، در آب‌های منطقه کنترل لازم را از دست داده و هر لحظه ناخواسته به ‌سمتی هدایت شدند که در نهایت یکی از قایق‌ها موفق می‌شود کنترل خود را به‌دست آورده و شناور را در مسیر اصلی هدایت کند لیکن 2 قایق دیگر با فشار آب‌های متلاطم به‌سمت نوار مشترک مرز دریایی با کشور عربستان رانده شدند، در حالی که از علم و آگاهی کافی که در نوار مشترک دریایی هستند، برخوردار نبودند و اگر هم به این موضوع واقف بودند، امکان کنترل شناور وجود نداشته است. متأسفانه در همین اثنا، گارد ساحلی آن کشور به‌مجرد مشاهده به ‌سمت دو قایق صیادی ایرانی تیراندازی می‌کند که بر اثر آن متأسفانه یک نفر از ملوانان به ‌نام محمود سیامر بر اثر اصابت گلوله به ناحیه کمر زخمی می‌شود و سپس در داخل شناور فوت می‌کند و نفر دیگر به ‌نام فرهاد سیامر (فرزند مقتول) با زحمت و تلاش زیاد موفق می‌شود شناور را از محل وقوع حادثه دور و سپس به‌سمت ساحل هدایت کند. قایق دوم نیز با 3 سرنشین با شغل صیادی به‌ اسامی حسین اصلانی، سهراب اصلانی و حسین زارعی توسط گارد ساحلی عربستان توقیف می‌شود. البته پس از این اتفاق غیرمعمول، سعودی‌ها در اقدامی عجیب مدعی شدند افراد دستگیر شده از اعضای سپاه پاسداران بودند و ماموریت آنها انفجار یکی از دکل‌های نفتی عربستان بوده است. با این حال اما پس از مشخص شدن ماهیت این افراد، سعودی‌ها از این ادعای خود پا پس کشیدند. البته آنها با اقدام نامتعارف خود در شلیک به قایق‌های صیادی ایران و دستگیری صیادان ایرانی، اقدام متقابل ایران برای تلافی را مشروع کردند با این حال اما گشت‌های دریایی سپاه پاسداران با توجه به اتفاقی بودن ورود لنج‌های صیادی به آب‌های سرزمینی، از شلیک به صیادان اجتناب کرده و تنها اقدام به دستگیری خدمه شناور سعودی کرد.
 

حسین قدیانی: فضای رسانه، بخصوص از نوع مجازی آن، نیک اگر بنگریم توسط دولت و ایادی، بهترین فرصت برای این نقشه فریبنده است که جای اصل و فرع را تا می‌توانند عوض کنند. قدر مسلم برای دولت فراری از اقتصاد کشور و متواری از حل مشکلات معیشتی مردم، مهم‌ترین کارکرد «رسانه» متاسفانه تعویض همین متن و حاشیه است! «حاشیه» اما عمدتا با برجسته کردن موضوعاتی ساخته می‌شود که در وهله اول، امری طبیعی و عادی می‌نماید! بعد از «برجسته‌سازی» البته نوبت توجه شبانه‌روز و انحرافی به موضوع است؛ اغلب هم موضوعات سطحی و به عبارت بهتر گیر دادن‌های سطحی! اینکه چرا مداحی آن بیت را خواند و این بیت را نه، و اینکه چرا سنگ مزار فلانی همچین است! دوستان در جریان، بخوبی می‌د‌انند اشاره‌ام به چه مواردی است! دولت و اعوان و انصارش در عالم رسانه چنان به این موضوعات شاخ و برگ می‌دهند که گویی از نظر ایشان مساله اول کشور همین چیزهاست! و چنان پشت هم می‌آیند که گیر دادن‌شان به قول معروف تا می‌تواند «ضریب» پیدا کند! هدف از این شگرد اما باورم هست منحرف کردن افکار عمومی از مسائل اصلی کشور و مصائب اصلی مردم است! عاقبت، دولتی که از رسیدگی به مشکلات ملموس مردم و معضلات رنگارنگ معیشتی ایشان غافل است و حتی به عنوان مثال یک کلام هم توضیح نمی‌دهد که با چه معیاری یارانه‌بگیران را حذف می‌کند، نیاز مبرم دارد به نقشه‌کشی جهت تعویض متن و حاشیه!  ما اما باید مراقب این ترفند باشیم و هرگز نباید اجازه بدهیم که دولت، از اقتصاد و معیشت، قسر در برود!  لذا پرداختن ما به موضوعات حاشیه‌ای، نباید به گونه‌ای باشد که آنی به خود بیاییم و ببینیم دقیقا مشغول بازی در همان زمینی هستیم که توسط ایادی رسانه‌ای دولت، طراحی شده! بله البته! از «حق» باید دفاع کرد و شبهه را هم نباید بی‌جواب گذاشت؛ چه اینکه ما در روزنامه «وطن امروز» به گواهی مندرجات‌مان، هرگز بی‌توجه به این دفاعیات نبوده‌ایم لیکن سخن بر سر هوشیاری بیشتر در قبال این ترفند واقعا زشت و زننده دولت فعلی و خدم و حشم او در وادی رسانه بخصوص رسانه‌های مجازی است! آیا قرار است زمین مواجهه ما با دولت، علی‌الدوام توسط پشت صفحه‌چینان حاشیه، معین شود؟! و اینکه مرتب آنها یک چیز را علم کنند و ما هم مرتب به جواب برخیزیم؟! و یک وقت ببینیم چند ماه است که مدام افتاده‌ایم پشت حواشی دولت‌ساخته؟! که مدام آنها بگویند و مدام هم ما جواب بدهیم؟! و آن هم با همان غلظت که از قضا، مراد جماعت است؟! بنابراین باید مراقب باشیم که دفاع ما از امور فرعی، از حد خود نگذرد! و ناخواسته به بازی در زمین طراحی‌شده از سوی طرف مقابل منجر نشود! دولت و رئیس آن و دست‌اندرکاران آن و رسانه‌ای‌های آن، واقعا دوست دارند و بلکه نقشه و برنامه دارند تا من و ما بخصوص «اصحاب نقد» هر چه کمتر به اقتصاد و معیشت بپردازیم! جواب این ترفند اما پرداختن بیش از پیش به همان متنی است که دولت دوست ندارد ویژه شود! ما هرگز نباید سنگر اقتصاد مملکت و خاکریز معیشت ملت را رها کنیم! پاشنه آشیل دولت فعلی همینجاست! و دقیقا برای همین است که می‌خواهد قلم‌ها حتی‌المقدور صرف امور غیر شود! حتی در انتخابات اخیر هم، واقعا بر این باورم که اگر بر اساس «تجربه 92» جوری ورود می‌کردیم که دولت کمتر بتواند از اقتصاد و معیشت فرار کند و کمتر بتواند حواشی را از متن، پررنگ‌تر کند و کمتر بتواند دوگانه‌سازی موهوم کند، سیاست‌ورزی عاقلانه‌تری بود! آری! تاسف باید خورد به حال این دولت و به حال رئیس این دولت و به حال دست‌اندرکار این دولت و به حال قلم‌زنان این دولت که برای نپرداختن به امور اصلی کشور، حتی حاضرند نقشه هم بکشند و طراحی هم بکنند تا بیش از پیش، اصل، فرع شود و متن، حاشیه! واقعا متاسفم آقای روحانی، برای دولت شما و وزیر شما که به حاشیه‌های خودساخته و گیردادن‌های خودساخته، بیشتر و زودتر واکنش نشان می‌دهد، تا حوزه‌های تحت مسؤولیت! هر 10 روز هم، یک حاشیه! یک روز شعر فلان! یک روز هم حتی سنگ قبر بهمان!
دوستان! عزیزان! اگر مراقب این نقشه نباشیم و اگر ناخواسته همان کنیم که جماعت می‌خواهند، باید به فکر یک سنگ قبر باشیم برای اقتصاد کشور! پس اوصیکم باقتصاد! دولت را نگذارید و نگذاریم از این میدان، آنگونه که می‌خواهد خارج شود؛ یعنی با مغلطه، فرافکنی و حاشیه‌سازی!
پس آنچه بر ما فرض است خواباندن مچ این دولت در میدان اقتصاد و معیشت است، نه عرصه حاشیه! در حاشیه حتی بر فرض غلبه هم، باز ناخواسته به دولت کمک کرده‌ایم در انحراف اذهان از اصل‌کاری‌ها! امید است بدون مصداق‌یابی، اصل حرف حساب این یادداشت، مورد توجه قرار گیرد که شاید اولین مخاطبش خود حقیر باشم! سپاس!
 

میکائیل دیانی: اپیزود اول: خارجی- حیاط ساختمان وزارت کشور
روزهای گرم تیرماه 78 است. جمعیت 500 تا 600 نفری در اینجا جمع شده‌اند، در اعتراض به حادثه مشکوک شب گذشته در کوی دانشگاه تهران؛ معاون سیاسی-امنیتی وزارت کشور برای سخنرانی بین جمعیت معترض حاضر می‌شود. شاهدان تصور می‌کنند قرار است او همه چیز را آرام و جو را از حالت بحرانی خارج کند اما خطاب به جمعیت معترض می‌گوید: «شما چرا آمده‌اید اینجا؟ شما چرا درِ وزارت کشور را از جا می‌کنید؟ اینجا که مال شماست. شما باید جای دیگری بروید و درِ آنجا را بکنید».
مصطفی تاج‏زاده، معاون سیاسی وزارت کشور جمعیت را به سمت جایی دیگر هدایت می‌کرد. او در بلندگوی دستی‌ای که در دست داشت چند بار این موضوع را تکرار کرد که مسیر اعتراض جای دیگری است. رفت‌وآمد‌هایش در آن روزها به خوابگاه کوی دانشگاه نیز غیرمعمول بود و بعدها معلوم شد آشوب‌های غائله 78 همه از سوی وزارت کشور تقویت می‌شده است!
اپیزود دوم: خارجی- سردر دانشگاه تهران
19 تیر است. جلوی سردر دانشگاه تهران در خیابان انقلاب شلوغ است. عده‌ای صورت خود را پوشانده‌اند و با سنگ با نیروی انتظامی مقابله می‌کنند. برخی سیاسیون که معمم یا غیرمعمم هستند نیز حضور دارند. فردی به نام احمد باطبی- که اصلا دانشجوی دانشگاه تهران نبودـ در راستای طرحی که بخشی از پازل  توطئه است و جریان کشته‌سازی را دنبال می‌کند، با در دست گرفتن یک زیرپیراهن آغشته به خون
- که بعدها اعتراف کرد در خانه با خون مرغ، زیرپیراهن را رنگی کرده بود- مدعی کشته شدن دوست دانشجوی خود شد. عکسی از او به‌طور گسترده در نشریات داخلی و خارجی منتشر شد و انعکاس گسترده‌ای پیدا کرد و تا مدت‌ها به‌عنوان سندی مبنی بر کشتن دانشجویان ارائه می‌شد. باطبی تا مدت‌ها به عنوان قهرمان جریان آشوب‌طلب تحویل گرفته می‌شد. مصطفی تاج‌زاده، معاون سیاسی- امنیتی وزارت کشور دولت اصلاحات بعدها در مصاحبه‌ای گفت: «در ۱۸ تیر کسی کشته نشد».
اپیزود سوم: داخلی- ساختمان کاخ سفید
خرداد 88 در تهران روزهای پرتلاطمی در حال سپری شدن است. دوقطبی انتخابات ریاست‌جمهوری شکل گرفته است. عده‌ای دستبند سبز بر دست دارند و جمع دیگری پرچم ایران را به دست بسته‌اند اما 10 هزار کیلومتر آن طرف‌تر در کاخ سفید وزیر خارجه آمریکا با احمد باطبی- فرد مشهور شده در غائله 78- درباره اتفاقات بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری ایران برنامه‌ریزی می‌کنند. انگار قرار است اتفاقات خاصی در تهران بیفتد. آرایش رسانه‌ای بی‌بی‌سی، سی‌ان‌ان، صدای آمریکا و... هم همین پیام را دارد. سازمان منافقین هم درصدد فعالیت‌هایی در سطح تهران است و نیروهای امنیتی، آنها را رصد می‌کنند اما بی‌خبر از آنکه این بار عناصر داخلی، منافقین، عربستان‌سعودی و کاخ سفید همه با هم هدف زدن اصل نظام را دارند.
اپیزود چهارم: داخلی-ستاد انتخاباتی میرحسین موسوی در قیطریه
‌خیابان‌های شهر شاهد برگزاری انتخابات است. به دلیل ازدحام صف رأی‌دهندگان، انتخابات تا ساعت 10 شب تمدید شده است و ناظران از احتمال تمدید انتخابات تا ساعت 12 خبر می‌دهند. حالا ساعت 20:11 است. ستاد مرکزی میرحسین موسوی کنفرانس خبری با حضور رسانه‌های داخلی و خارجی برگزار کرده است. برخی اعضای اصلی ستاد نیز حضور دارند. میرحسین موسوی خود را پیروز انتخابات می‌نامد و اعلام می‌کند: «برحسب اطلاعات واصله اینجانب در مرحله‌ نخست، پیروز قطعی انتخابات هستم». موسوی می‌افزاید: «من با نسبت آرای بسیار زیادی برنده‌ قطعی انتخابات هستم. اکثریت مردم به من رأی دادند. البته نتایج قطعی اعلام می‌شود و آنچه من گفتم نتایجی است که ما از استان‌ها و شهرستان‌های سطح کشور گرفته‌ایم».
این خبر به سرعت در سطح رسانه‌های جهان منعکس می‌شود و ستادهای موسوی پیش از آنکه رأی‌گیری به پایان رسیده باشد و شمارش آرا شروع شده باشد بر طبل پیروزی می‌کوبند و شروع به جشن و پایکوبی می‌کنند.
خبر انتخابات چند ساعت بعد همه بدنه هوادار را شوک‌زده می‌کند. میرحسین پیروز انتخابات نیست. این خبر در کنار آنچه تا آن روز از سوی رسانه‌های اصلاح‌طلب منتشر شده، جریانی با شعار «رأی من کو؟!» راه می‌اندازد. صبح روز انتخابات عفت مرعشی، همسر آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی پس از انداختن رأی خود به صندوق گفته بود: «شما شاهد هستید که من در رأی خود نام میرحسین موسوی را نوشتم و امیـدوارم تقلبـی صـورت نگیرد که اگر ایـن اتفـاق بیفتـد مـن در پـل صـراط از آنها نخواهم گذشت. اگر تقلب شود از مردم می‌خواهم با حضور در خیابان‌ها واکنش نشـان دهنـد امـا در صورتی که تقلب انجام نشود، مطمئن هستم میرحسین موسوی رأی خواهد آورد».
اپیزود پنجم: داخلی-دادگاه انقلاب اسلامی
سعید حجاریان، مصطفی تاج‌زاده، محمد عطریانفر، سعید شریعتی، شهاب طباطبایی و محسن صفایی‌فراهانی نشسته‌اند؛ همه با لباس‌های یکدست. محمدعلی ابطحی پشت تریبون دفاعیات خود می‌گوید: «سال 84 که موسوی برای حضور در انتخابات مطرح شده بود، بنده مخالفت کردم، چرا که این مقطعی که وی در سیستم حکومتی حضور نداشت، می‌توانست توهماتی برای موسوی ایجاد کند که این توهمات به کشور آسیب می‌زد. اصلی‌ترین اتفاقی که در این انتخابات افتاد و البته در طول برگزاری، قبل و بعد از انتخابات هم مطرح بود، مساله تقلب است. بنده البته جایی مطرح کردم که تقلب یک اسم رمز آشوب شده است که در آن لشکرسازی برای تقلب وجود داشت و تمرین پهن شدن مردم در خیابان‌ها هم در آن موجود بود».
ابطحی در بخش دیگری از اظهاراتش گفت: «تقلب واقعا در ایران وجود نداشت، چرا که در انتخابات سال 84 وقتی فاصله کروبی و احمدی‌نژاد کمتر از نیم میلیون بود، وزارت کشور خاتمی نپذیرفت که کلمه تقلب مطرح شود لذا کروبی تخلف در انتخابات را مطرح می‌کرد و بنده تعجب می‌کنم که در این انتخابات با وجود اختلاف 11 میلیونی چگونه بحث تقلب پذیرفته می‌شود، این در حالی است که همان‌هایی که 500 هزار اختلاف را تقلب نمی‌خواندند، ‌امروز 11 میلیون فاصله را تقلب می‌خوانند. همه ما در مصاحبه‌های مختلفی گفته بودیم که در بدترین شرایط بین یک تا 2 میلیون بیشتر امکان تقلب وجود ندارد فلذا می‌گفتیم اگر بتوانیم از این میزان عبور کنیم کاندیدای ما در انتخابات پیروز می‌شود؛ واقعا ما اصلاح‌طلبان در بسیاری از موارد صداهایی را که باید می‌شنیدیم، نمی‌شنیدیم یا صدای همه را نمی‌شنیدیم و در واقع صداهای جامعه متوسط به بالا را می‌شنیدیم و در واقع این توهم،‌ توهم بزرگی بود که موسوی پیدا کرده بود و احساس می‌کرد تقلب 11 میلیونی امکانپذیر است».
وی ادامه داد: زمانی که قرار بود موسوی مدارک مربوط به بحث تقلب در انتخابات را مطرح کند، به خاطر دارم در جلسه مجمع روحانیون مبارز وقتی بحث ارائه مدارک تقلب در انتخابات مطرح شد، یکی از دوستان که قبلا وزیر کشور هم بود گفت‌ همه این مدارک اگر جمع شود و درست باشد 700 هزار رای بیشتر نمی‌شود. بنده وقتی از موسوی به عنوان هندوانه سربسته یاد کردم به خاطر همین توهمات بود که در موسوی وجود داشت که وی امکان تقلب 11 میلیونی را امکانپذیر می‌دانست».
اپیزود ششم: داخلی-زندان اوین
مصطفی تاج‌زاده، محسن صفایی‌فراهانی و عبدالله رمضان‌زاده در سلول خود نشسته‌اند و پیرامون آنچه در چند ماه قبل گذشته سخن می‌گویند. آنها که خود جامعه را با همان اسم رمز «تقلب» به آشوب در خیابان‌ها دعوت کرده بودند اینجا واقعیت‌ها را با خود رد و بدل می‌کنند. تاج‌زاده می‌گوید: «بنده که تجربه انتخابات دارم می‌دانم در انتخابات تقلب نشده. ممکن است یک میلیون عقب ـ جلو شده باشد ولی ما نتیجه انتخابات را باختیم. حالا به جای ۲۵ میلیون و ۱۴ میلیون، شاید ۲۴ میلیون و ۱۵ میلیون مثلا بوده است. ما انتخابات را باختیم.» اما آنها حاضر نیستند این موضع را علنی بگویند تا شاید آشوب‌های خیابانی فروکش کند البته آشوب‌ها دیگر از دست آنها خارج شده است و سازمان منافقین بیشترین جهت‌دهی را دارد. شعارها حالا از «رأی من کو؟!» به سمت «مرگ بر اصل ولایت فقیه» پیش رفته است.
اپیزود هفتم: داخلی-خانه‌ای در آمریکا
جمعی در حال نگارش یک نامه هستند؛ نامه‌ای به رئیس‌جمهور آمریکا. چهره‌های آشنایی در این جمع حضور دارند؛ احمد باطبی یکی از این جمع است. نامه‌ای با همان مسیری که سال 89 نوشته شد و امضاکنندگانی از داخل و خارج ایران داشت و خواستار «تحریم‌های فلج‌کننده» برای ایران بعد از فتنه سال 88 شده بودند. ۳۰نفر از اعضای گروه‌های ضدانقلاب در نامه به ترامپ از وی خواسته‌اند «ضمن تجدیدنظر در توافق هسته‌ای، تحریم‌های تازه‌ای علیه ایران وضع کند». در بخشی از این نامه آمده است: «در زمان مبارزات انتخاباتی شما، ما و میلیون‌ها ایرانی هم‌عقیده در اعتراض صریح شما به توافق اتمی اوباما، رئیس‌جمهور کنونی با جمهوری اسلامی ایران بودیم. صمیمانه امیدواریم با انتخاب دولت جدید و کنگره برای اولین‌بار فرصتی برای بازنگری نسبت به عواقب فاجعه‌بار این توافق و اجرای تعهدی که به رای‌دهندگان در این زمینه داده شد، فراهم شود».
اپیزود هشتم: داخلی- خانه‌ای در تهران
پشت پنجره اتاق رو به خیابان روی صندلی نشسته و موبایل را در دست گرفته. توئیت می‌کند: «با معجزه گفت‌وگو از آتش گذر کنیم و با راهبرد بردـ برد برجام ‌ملی را تحقق بخشیم؛ نیل به ‌توافق در مسائل‌ حیاتی با وجود اختلاف‌نظر در موضوعات دیگر»، «وقتی حفظ اسد مهم‌تر از پاسداری از خوزستان شد، دیدن چنین وضع ناگواری نیز دور از انتظار نبود»، «سوریه هم برجام می‌خواهد»، «از بازماندگان اعدام‌های سال 67 عذر می‌خواهم». آن دستی که دارد توئیت می‌کند همان دستی است که بلندگوی دستی را در حیاط وزارت کشور برای اعلام فرمان آشوب در دست داشت، همان که 88 هم دستور آشوب را راهبری می‌کرد و حالا نیز امنیت و منفعت ملی را هدف گرفته است.
تاج‌زاده دارد با توئیتر همراه با جریان نفوذ بر مقاومت می‌تازد که تلویزیون خبر حمله تروریستی به مجلس و حرم امام(ره) را نشان می‌دهد. اینها همزمان با انتشار فیلمی از محمدرضا خاتمی است که می‌گوید: «اصولاً اصلاح‌طلبان معتقدند راه و روش دیپلماسی جواب می‌دهد. مساله اصلی این است که آیا حضور نظامی ما در سوریه منطقی و قابل قبول است یا نه؟! از نظر اصلاح‌طلبان این حضور نظامی خیلی معنا ندارد. البته این تبلیغات و شعار وجود دارد که اگر ما در آنجا نجنگیم باید در تهران، شیراز و اصفهان بجنگیم. حالا من نمی‌دانم این چقدر واقعیت داشته باشد. بالقوه داعش برای همه خطرناک است اما برای ایران به خاطر تفاوت‌های زبانی، مذهبی و روشنفکری که در ایران وجود دارد، خیلی امکان نفوذ آنها در داخل ایران وجود ندارد».
از تیر ماه 78 تا تیرماه 96 کارنامه مشخصی وجود دارد که 2 اصل در آن نهادینه است؛ منافع ملی و امنیت ملی مردم ایران مورد مناقشه است برای آنکه جریان غربگرا روی کار باشند، اگر شد براندازی کنند، اگر نشد استحاله!