دوازدهمین مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری روز شنبه در مجلس شورای اسلامی با حضور میهمانان داخلی و خارجی در شرایطی برگزار شد که از چند روز قبل شورای عالی امنیت کشور، ضمن تغییر وضعیت سطح حفاظت مجلس از وضعیت «حساس» به «حیاتی»، وظیفه تامین امنیت مراسم تحلیف را به قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران سپرد تا با حفظ امنیت این مراسم، پیام اقتدار و عزتمندی ایران به سراسر جهان مخابره شود. به گزارش «وطن‌امروز»، بر همین اساس نیز نیروهای امنیتی از لحظه فرود هواپیمای میهمانان خارجی، وظیفه تامین امنیت آنان را تا پایان مدت حضورشان در ایران بر عهده داشتند. پدافند هوایی ارتش و نیروی هوافضای سپاه نیز ماموریت داشتند مسیرهای منتهی به مجلس شورای اسلامی و ورود میهمانان خارجی را تحت پوشش قرار دهند تا در مجموع مراسم تحلیف بدون هیچ مشکل خاص امنیتی و در اوج عزت کشورمان برگزار شود. اما در حالی که مسؤولان تمام تلاش خود را کردند تا مراسمی در شأن جمهوری اسلامی ایران برگزار کنند، یک اتفاق عجیب و غیرقابل قبول در مجلس شورای اسلامی رخ داد که پیام بسیار نامطلوبی را مخابره کرد. در آخرین دقایق برگزاری مراسم تحلیف و در حالی که میهمانان آماده ترک صحن علنی مجلس شورای اسلامی بودند، برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی که عمدتا از نمایندگان اصلاح‌طلب و حامی دولت هستند (و با لیست امید وارد مجلس شورای اسلامی شده بودند) صحنه‌ای باورنکردنی را در تاریخ مجلس به ثبت رساندند. تصاویر ثبت شده از این دقایق نشان می‌دهد نمایندگان مجلس با در دست گرفتن تلفن‌های همراه خود، تلاش می‌کنند با خانم فدریکا موگرینی، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی که در مراسم تحلیف حضور داشت، عکس سلفی بگیرند. نمایندگان برای ثبت تصویر با خانم موگرینی به قدری هیجان‌زده شده بودند که حتی امکان داشت به اموال مجلس نیز صدمه بزنند. آنان علاوه بر عکس‌های سلفی و عکسبرداری شخصی از موگرینی، در شرایطی که یک حائل بین جایگاه میهمانان ویژه و نمایندگان مجلس فاصله انداخته بود، با فدریکا موگرینی  عکس دسته‌جمعی نیز انداختند. عکاس این عکس نیز کسی جز حسن قشقاوی، معاون کنسولی، امور مجلس و ایرانیان وزارت امور خارجه نبود.
انتشار تصویر عکس گرفتن علیرضا رحیمی و احمد مازنی نمایندگان  تهران، همایون یوسفی نماینده اهواز، علی قربانی نماینده بجنورد و فرج الله رجبی نماینده شیراز که همگی از اعضای لیست امید بودند و همچنین حسین رضا زاده نماینده کازرون و عضو فراکسیون امید، بازتاب گسترده‌ای در فضای مجازی داشت. کاربران شبکه‌های اجتماعی با انتقاد از حرص و ولع نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای گرفتن عکس سلفی و یادگاری با یک مقام اروپایی، این اقدام را نشان‌دهنده وجود یک نوع حس حقارت در نمایندگان مجلس شورای اسلامی نسبت به اروپا و غرب دانستند. آنان با تکیه بر همین دیدگاه از نمایندگان خواستند اگر شأن شخصی خود را در مواجهه با اروپاییان نگه نمی‌دارند، شأن ملت را نگاه دارند و از گرفتن این تصاویر حقارت‌آمیز عذرخواهی کنند. کاربران فضای مجازی با بازنشر تصویر گریه علی‌اصغر زارعی، نماینده تهران در مجلس نهم برای امضای برجام در 20 دقیقه در مجلس شورای اسلامی و مقایسه آن با تصویر تلاش نمایندگان برای گرفتن عکس با فدریگا موگرینی، تصویر اول را «گریه عزت» و تصویر دوم را «لبخند ذلت» نامگذاری کردند. کاربران شبکه‌های مجازی تاکید کردند انتظار عمومی این بود که نمایندگان مجلس شورای اسلامی به جای گرفتن عکس سلفی با خانم موگرینی، نسبت به اظهارات سخنگوی وی درباره پایبندی تمام طرف‌ها به برجام در شرایطی که آمریکا یک روز قبل از این اظهارات، با امضای تحریم‌های ایران رسما توافق هسته‌ای را نقض کرد، به عملکرد موگرینی اعتراض کنند و خواستار پاسخ مناسب از سوی مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی به این مساله شوند. برخی نیز دست به قلم بردند و خاطرات احتمالی موگرینی را از حضور در ایران نوشتند. آنان به نقل از موگرینی نوشتند: «ما عاشق تحریم کردن اونها بودیم، اونها عاشق سلفی گرفتن با ما». برخی دیگر نیز خواستار تجدیدنظر اساسی در اعتبارنامه نمایندگانی شدند که با سلفی حقارت خسارت جبران‌ناپذیری به آبرو، حیثیت و عزت ملت و مملکت وارد کردند. برخی دیگر از کاربران معتقد بودند تصویر ناامیدکننده نمایندگان مجلس با خانم موگرینی مساله جدیدی نیست و این تصویر تنها حس حقارتی را که چند سالی است برخی مسؤولان نسبت به اروپا و آمریکا دارند به تصویر کشیده است.  انتشار تصویر تحقیرآمیز نمایندگان مجلس با خانم موگرینی تنها نشانه از نوع نگاه برخی مقامات ایرانی به غرب نیست. سال گذشته و در ماجرای خرید هواپیما نیز وزرای دولت با سلفی گرفتن با هواپیماهای تازه خریداری شده، نوع دیگری از وادادگی و خودحقیرپنداری را به سراسر جهان مخابره کردند. واکنش مردم و مسؤولان به اقدام نمایندگان مشتاق گرفتن عکس سلفی با موگرینی به قدری وسیع بود که ساعتی بعد، یکی از نمایندگانی که عکس سلفی با موگرینی گرفته بود، از این اقدام خود عذرخواهی کرد. فرج‌الله رجبی، از اعضای لیست امید و نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی در صفحه شخصی خود  نوشت:
«پس از انتشار عکس اینجانب که البته در جوی غیررسمی و پس از پایان مراسم تحلیف در فضای عمومی منتشر شد، اگرچه نمایندگان حاضر در محل از سر مطایبه مشغول گرفتن عکس بودند ولی به هر حال اینجانب وظیفه خود می‌دانم از آنچه خاطر مردم عزیز را مکدر می‌سازد و ناقض شأن نمایندگی مردم است عمیقا ابراز تاسف و عذرخواهی نمایم. امیدوارم مردم عزیز و بویژه همشهریان گرانقدرم اعتذار اینجانب از این غفلت را بپذیرند و عفو نمایند».
البته در کنار عذرخواهی این نماینده لیست امید، 2 نماینده دیگر وابسته به این لیست، به جای عذرخواهی، عکس انداختن با خانم موگرینی را « نشانه علاقه نمایندگان ملت به روابط عمیق با مردم قاره سبز!» و «موضوعی عادی» خواندند. احمد مازنی نماینده اصلاح‌طلب لیست امید و عضو کمیسیون فرهنگی مجلس در صفحه شخصی خود عکس انداختن با موگرینی را نشانه علاقه نمایندگان ملت به روابط عمیق با مردم قاره سبز دانست! همایون یوسفی، نماینده مردم اهواز و عضو دیگر فراکسیون امید در مجلس شورای اسلامی نیز در گفت‌وگو با تسنیم در پاسخ به این سوال که آیا عکس سلفی شما با خانم موگرینی متناسب با شأن ملی و عرف دیپلماتیک بود، گفت: این عکس کاملاً طبیعی بود و در حاشیه جلسات رسمی چنین عکس‌های گرفته می‌شود و نباید این مساله را این‌قدر بزرگ کرد.
هیأت نظارت بر رفتار نمایندگان وارد می‌شود
واکنش‌ها به اقدام تحقیرآمیز نمایندگان لیست امید البته تنها محدود به بیرون مجلس نشد و برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی نیز به این اقدام همکاران‌شان اعتراض کردند. سیدجواد ابطحی، نماینده مردم خمینی‌شهر در مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با تسنیم، با اشاره به حواشی به‌وجود آمده در مراسم تحلیف رئیس‌جمهور، اظهار داشت: مراسم روز شنبه حاشیه فرا‌تر از متن داشت و تعدادی از همکاران مبادرت به گرفتن عکس‌های سلفی کردند که دور از شأن پارلمان بود. وی با بیان اینکه  اقدام برخی از نمایندگان بازخورد مناسبی در سطح جامعه نداشت، افزود: هیات‌رئیسه مجلس بویژه رئیس مجلس باید همان وقت تذکر می‌داد یا در جلسه اول صحن علنی مجلس در روز سه‌شنبه 17 مرداد رئیس مجلس باید طبق بند 11 ماده 24 آیین‌نامه داخلی مجلس از حیثیت مجلس دفاع کند و به این نمایندگان تذکر دهد. نماینده مردم خمینی‌شهر در مجلس گفت: این اقدام برخی از نمایندگان باید در هیات نظارت بر رفتار نمایندگان بررسی و به آنها تذکرات لازم داده شود. اعتراضات به اقدام نمایندگان لیست امید باعث شد محمدجواد جمالی، سخنگوی هیات نظارت بر رفتار نمایندگان از احتمال بررسی عکس سلفی نمایندگان در هیات نظارت بر نمایندگان خبر دهد. وی در گفت‌وگو با تسنیم، گفت: اگر شکایتی از سوی نمایندگان در این زمینه به هیات ارجاع شود، آن را بررسی می‌کنیم. نماینده مردم فسا در مجلس اظهار داشت: احتمالا روز سه‌شنبه در مجلس این موضوع مطرح و بررسی می‌شود.

سخنگوی هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی از معرفی کابینه پیشنهادی دوازدهم از سوی رئیس‌جمهور به پارلمان در روز سه‌شنبه این هفته خبر داد. بهروز نعمتی در گفت‌وگو با تسنیم، از معرفی کابینه پیشنهادی دوازدهم
از سوی رئیس‌جمهور در روز سه‌شنبه (17 مرداد) به مجلس خبر داد و گفت: طبق آنچه پس از مراسم تحلیف شنیدیم، رئیس‌جمهور کابینه پیشنهادی دوازدهم را روز سه‌شنبه این هفته به مجلس معرفی می‌کند. وی افزود: نمایندگان مجلس در کمیسیون‌های تخصصی و فراکسیون‌ها، بلافاصله بعد از معرفی کابینه پیشنهادی از سوی رئیس‌جمهور به مجلس، سوابق و برنامه‌های آنها را جهت رأی اعتماد مورد بررسی و ارزیابی قرار می‌دهند.
 

گروه فرهنگ و هنر: مراسم اختتامیه ششمین جشنواره بین‌المللی فیلم شهر با معرفی برگزیدگان این رویداد سینمایی در مرکز همایش‌های برج میلاد برگزار شد.
به گزارش «وطن‌امروز»، جمشید مشایخی، محمود صلاحی، محمود کلاری، احمدرضا اسعدی، سیاوش حقیقی، هادی مقدم‌دوست، منوچهر محمدی، حسین مسافرآستانه، مسعود فروتن، محمود عبدالحسینی و سیدمحمود رضوی از جمله افرادی بودند که در مراسم اختتامیه ششمین جشنواره فیلم شهر حضور داشتند.
محمدباقر قالیباف در مراسم اختتامیه این رویداد سینمایی گفت: امروز در همه کلانشهرهای دنیا آسیب‌ها و مشکلاتی چون فقر، بیکاری، اعتیاد و حاشیه‌نشینی را می‌بینیم که چالش‌هایی جدی هستند و بخش اعظمی از این چالش‌ها ریشه در فقر فرهنگی دارد و برای حل اینها هنر و هنرمند است که می‌تواند با اثر خودش جهان را زیباتر کند و انسان را داناتر نشان دهد. شهردار تهران همچنین تاکید کرد: به عنوان مدیری که سال‌‌ها در بخش مدیریت شهری بودم، از سال 84 مبنای کار را بر رویکرد فرهنگی و اجتماعی گذاشتم و خداوند را شاکرم که در زیر‌ساخت‌های فرهنگی و هنری در شهر تهران اتفاق‌های جدی و مهمی افتاده است؛ چه در سینما، چه در تئاتر، چه ایجاد سالن‌هایی برای آیین‌ها، چه در کتابخانه‌ها و... که این روند را  از مقیاس محله تا عرصه ملی داشته‌ایم. در عرصه کتاب ما 400 کتابخانه راه‌اندازی کردیم که از این بین 74 کتابخانه شبانه‌روزی است. البته این به معنای اتمام کار نیست، بلکه این به عنوان بضاعتی است که از ما بر می‌آمد. خوشحالم که در این سال‌هایی که شهردار تهران بودم به هیچ عنوان نگاه ابزاری به عرصه هنر نداشتم، همیشه خدمتگزار بوده و هستم. آرزو می‌کنم همیشه کشورمان در عرصه هنر بدرخشد. او در ادامه با بیان اینکه این آمار و حرف‌ها به این معنی نیست که اتفاق خیلی بزرگی افتاده و تنها سعی کرده‌اند وظیفه‌شان را انجام دهند، اظهار کرد: ما سعی کردیم انجام وظیفه کنیم و این کارها در حد بضاعت ما بوده است. امیدواریم وظیفه ما را با تمام کاستی‌ها قبول کنید. من در تمام مدتی که کار کردم همه تلاشم این بوده که سلایق شخصی خودم، توقعات بیجا و رفتار ابرازی و سیاست‌زدگی را در عرصه هنر نداشته باشم، بلکه به عنوان یک خدمتگزار تا جایی که توانستم کار کنم تا گامی رو به جلو بردارم و امیدوارم شما عزیزان فعالیت‌های خود را در همه عرصه‌ها ادامه دهید و افتخارهای بیشتری را برای ایران‌زمین به ارمغان آورید.
تقدیر از «کندوی عسل سینمای ایران»
ادامه مراسم به آیین تقدیر از «محمود کلاری» تصویربردار برجسته و صاحب‌سبک ایرانی اختصاص یافت. حسین جعفریان، فیلمبردار شناخته شده سینما و محمود صلاحی برای تقدیر از کلاری روی صحنه حاضر شدند. کلاری با اشاره به اینکه دوست نداشتم فیلمی ساخته شود که دائم از من تعریف کنند، گفت: باور کنید خجالت می‌کشم، همیشه به دیگرانی که کار می‌کردم می‌گفتم فیلمی بسازید که آنقدری خوب نباشد که بخواهند زیاد از آدم تعریف کنند! مهران مدیری با وجود آنکه در این مراسم حضور نداشت ویدئویی برای تقدیر از محمود کلاری فرستاده بود. او محمود کلاری را «کندوی عسل سینمای ایران» نامید و سپس از تجربه کار با او در فیلم سینمایی «ساعت 5 عصر» صحبت کرد و گفت: من فکر می‌کردم نور و تصویر را بخوبی می‌شناسم اما بعد از کار با محمود کلاری فهمیدم چیز زیادی نمی‌دانم. سیدروح‌الله حجازی نیز که برای فیلمنامه فیلم سپید به رنگ مروارید برگزیده جشنواره شده بود، طی سخنانی خواستار چاپ عکس‌های محمود کلاری شد، چرا که عکس‌های ویژه‌ای که مربوط به تاریخ ما است توسط وی به ثبت رسیده است. او اشاره داشت بخشی از این عکس‌ها مربوط به حضرت امام خمینی(ره) است.
جشن تولد 90 سالگی خانم بازیگر
همچنین در بخش بزرگداشت ژاله علو، هنرمند شناخته شده عرصه سینما، رادیو و تلویزیون، جمشید مشایخی و محمدباقر قالیباف روی صحنه حاضر شدند. نکته قابل توجه که برای حاضران غافلگیرکننده بود، همزمانی تولد 90 سالگی ژاله علو با مراسم بزرگداشتش بود. ژاله علو ضمن تقدیر و تشکر، شعری را که سروده خودش بود، تقدیم حاضران کرد و گفت: من مردم کشورم را دوست دارم و به آنها احترام می‌گذارم و همیشه به عشق آنها کار کرده‌ام. همچنین با همراهی حاضران از تابلوی چهره ژاله علو رونمایی شد.
«سدمعبر» بهترین فیلم شهری
در بخش فیلم‌های بین‌الملل؛ انیمیشن کوتاه «پیش‌خدمت» در بخش فیلم کوتاه و فیلمنامه کامپوزیا پرتوی و بازی محسن تنابنده برای فیلم  «فراری» حائز رتبه برتر شدند. همچنین در بخش پویانمایی نیز جایزه‌ها به فیلم «داش‌آکل»، «بدو رستم بدو» و «درخت پرتقال» تعلق گرفت. در بخش فیلم‌های نیمه‌بلند و کوتاه داستانی، فیلمنامه «قرص برنج»، طراحی صحنه «بیماری» و کارگردانی «مرضیه» به عنوان بهترین‌ها برگزیده شدند. «مرضیه» به عنوان بهترین فیلم نیز در این بخش انتخاب شد. در بخش فیلم‌های نیمه‌بلند و کوتاه مستند، پژوهش فیلم «گراندهتل»، دستاورد فنی «مانکن‌های قلعه حسن‌خان» و کارگردانی «حامی» برگزیده شدند. در بخش فیلم‌های بلند مستند، کارگردانی «متهمین دایره بیستم» و فیلم «مانکن‌های قلعه حسن‌خان» به عنوان بهترین‌ها انتخاب شدند. در بخش فیلم‌های ویدئویی، فیلمنامه و تصویربرداری «سپید به رنگ مروارید» و کارگردانی «فرزندان» برگزیده شدند. همچنین در بخش  فیلم‌های سینمای ایران تندیس و جایزه بهترین فیلمنامه این بخش به کامبوزیا پرتوی برای نگارش فیلمنامه فراری رسید. جایزه بهترین بازیگر نقش زن به «پردیس احمدیه» برای ایفای نقش در فیلم «لاک قرمز» اهدا شد. «ناصر هاشمی» به عنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد برای ایفای نقش در فیلم «برادرم خسرو» انتخاب شد. تندیس و جایزه بهترین دستاورد فنی و هنری به «مهرداد میرکیانی» و «عبدالله اسکندری» برای چهره‌پردازی فیلم سینمایی «لانتوری» رسید. «محمدحسین مهدویان» نیز برای کارگردانی فیلم «ماجرای نیمروز» به عنوان برترین کارگردان انتخاب شد. همچنین تندیس و جایزه ویژه هیات داوران به احسان بیگلری برای فیلم «برادرم خسرو» رسید. «ابد و یک روز» نیز به عنوان بهترین فیلم انتخاب شد. تندیس و جایزه بهترین اثر از نظر پرداختن به موضوعات شهری نیز  به «بهمن کامیار» و «محسن قرایی» برای ساخت فیلم سینمایی «سد معبر» اهدا شد. تندیس و جایزه ویژه دبیر ششمین جشنواره فیلم شهر هم به «منیر قیدی» برای کارگردانی فیلم «ویلایی‌ها» تقدیم شد.
 

حسین قدیانی: آن روز که ما، وزیر راه دولت یازدهم را و بخصوص رئیس سازمان انرژی اتمی را، ناظر بر حواشی سخیف مراسم استقبال از یک طیاره، از موضع حفظ شأن و جایگاه خودشان، مورد نقد قرار دادیم، یکی هم برای جلوگیری از اتفاقات مشابه و البته زشت‌تری بود که شنبه همین هفته در صحن مجلس شورای اسلامی رخ داد و مع‌الاسف،‌ آش این وادادگی دوم، آنقدر شور بود که حتی صدای مبلغان لیست موسوم به امید را هم درآورد؛ تا آنجا که بخشی از جماعت، همپای سایر اقشار جامعه و همصدا با اصحاب نقد، به محکوم کردن‌ آن پرداختند و بخشی دیگر از جماعت، ضمن دمیدن بر طبل این مثل که «خودکرده را تدبیر نیست» و تکرار این ضرب‌المثل که «از ماست که بر ماست» فی‌الواقع خواهان مداقه بیشتر بر حمایت‌ها و تبلیغات انتخاباتی خود شدند! آری! آنچه عصر شنبه رخ داد، موج دوم اتفاقاتی بود که در حاشیه مراسم استقبال از یک فروند هواپیما حادث شد! آنجا که رئیس سازمان انرژی اتمی، با وجود نخبگانی که شهید مجید شهریاری، فقط یکی از آنها بود، ذوق‌زدگی مذموم از خرید فلان طیاره را به اوج خود رساند و حتی کار استقبال را آنقدر غلیظ انجام داد که دست آخر به سوار شدن در هواپیما منجر شود!
قدر مسلم، حضرات را کسی دعوت به سفر با شتر نکرده و نمی‌کند اما آیا عوض آن همه سیمان که درون قلب رآکتور خودکفایی ریختیم و عوض آن همه مهر و پلمب و تعلیق و تعطیل بر پیکره تأسیسات صنعت هسته‌‌ای، خرید بشرطها و شروطهای یک هواپیما، یعنی اینقدر قالب تهی کردن داشت؟! و تا این حد ذوق‌زدگی داشت؟! این پرسش‌ها را اما درباره رخداد دوم، صریح‌تر هم می‌توان طرح کرد! کیست خانم موگرینی؟! الا رئیس همان اتحادیه اروپایی که حامی عموما همه‌جانبه تحریم‌های دیروز و امروز آمریکا علیه ملت و دولت ایران بوده و همچنان هم هست؟! آیا با طرف مذاکره‌ای که تا این حد، مصر به حمایت از تحریم‌های شیطان بزرگ است، باید مواجهه داشت اینقدر سبک؟! و اینقدر پرت؟! و اینقدر شل و ول و لوس و عاری از الفبای عرق ملی و عزت ملی و غرور ملی؟! که حتی صدای جماعت تبلیغ‌کننده هم به اعتراض بلند شود؟! لذا خوب است بعضی نمایندگان مجلس، اگر عرضه و علاقه و اهتمام و جهدی برای تصویب قوانین مفید به حال معیشت مردم و اقتصاد کشور ندارند، لااقل کاری هم نکنند که تا این اندازه، مایه دردسر و عذاب وجدان طرفداران‌شان در موسم انتخابات باشند! آیا ماجرای فیش‌های نجومی و مواضع شاذ دختر مدیر شاسی‌بلند و مواضع شاذتر پسر آقای عارف، مبنی بر «ژن خوب» و چه و چه، بس نبود؛ اینک نوبت رونمایی از «دله‌بازی نجومی» است؟! کاش «ژن خوب» بعضی‌ها، در میدان کاستن از مشکلات مردم، خودش را نشان می‌داد، نه سبقت‌گرفتن از همدیگر برای سلفی با اول‌حامی تحریم‌های دیروز و امروز و لابد فردای دشمن! و اما، الساعه که مشغول این متن مختصر و ان‌شاءالله مفیدم، «مشهدالرضا» هستم! لطف می‌کنید اگر کلاس این مردم را که بهترین و زیباترین و جذاب‌ترین و آسمانی‌ترین عکس‌های خود را در صحن و سرای حقیقتا رضوی می‌گیرند، با سبک‌ترین سلفی‌های ممکن، پایین نیاورید! بگذریم که خود خانم موگرینی هم، ملت ایران و جمهوری اسلامی ایران را، بیشتر به قاسم سلیمانی و شیربچه‌های مدافع امنیت سپاه قدس می‌شناسد تا مشتی دله‌باز نجومی! متن، تمام! بنا دارم با کبوتران حرم ثامن‌الحجج، سلفی عاشقانه بگیرم؛ مثل تمام این مردم نازنین...
 

امیر استکی: هر چقدر هم که یک فرد بخواهد از سیاست دوری کند، در نهایت راه گریزی از چتر سیاست نخواهد داشت. در میان مردم اصطلاحی هست که می‌گوید «هر چقدر هم که در رانندگی احتیاط کنی و به کسی نزنی، باز همواره شرایطی وجود دارد که کسی با خودرویش به تو بزند». به نظر می‌رسد در شرایط معیشتی و اقتصادی کنونی کشور، مطلوب بسیاری از ما این است که خودروی سیاست کمتر ما را زیر بگیرد! در حالی که نرخ بیکاری هر روز در حال افزایش است و درصد خانوارهای شهری بدون حتی یک نفر شاغل از
10 درصد در سال 1371 به 27 درصد در سال 1395 رسیده است و یافتن یک شغل با ثبات نسبی برای بسیاری از جمعیت جوان کشور به یک رویای شیرین تبدیل شده است، به نظر می‌رسد این منطقی باشد که همه انتظار داشته باشند تنش‌های بیهوده و دستورکارهای صرفا سیاسی در سطح کلان اداره کشور نقشی نداشته باشد. در جایی که پیامبر اسلام معتقدند: کادَ الفَقرُ اَن یَکُونَ کُفرا؛ فقر، انسان را در آستانه کفر قرار مى‌دهد،  و در وضعیتی که پدر یک خانواده از روی فقر و به طمع بیمه عمر، همسر و فرزندش را به قتل می‌رساند! پرداختن به دستور کاری جز ریشه‌کنی فقر و بیکاری، هوای نفسی بیش نخواهد بود.
در دوران اصلاحات جریانی بر کشور حاکم بود که بیشترین تمرکزش بر دستورکارهای صرفا سیاسی قرار داشت. رسانه‌ها و محافل سیاسی کشور در آن ایام هر روز شاهد یک مساله جدید و جنجالی بودند. این روزها هم این جریان در اطراف رئیس‌جمهور حضور معناداری دارد و تلاش می‌کند در کابینه نقش بیشتری بازی کند. در علن دعواهای زیادی با روحانی دارد که نشانگر آن است که پشت‌پرده این دعواها شدیدتر است. جریانی که به دنبال بسط و گسترش قدرت و بازگشت نخبگان محوری خود به جایگاه پیش از سال 88 است. جریان اصلاحات در 2 دهه اخیر هر کجا اکثریت را به‌دست آورده است، دستور کارهایی پرتنش را در پیش گرفته است، تنش‌هایی که نه الزاما در راستای ایده‌های سیاسی- اجتماعی آنان، بلکه بیشتر به وزن‌کشی‌ها و سهم‌خواهی‌های بی‌پایان سیاسی درون جریانی محدود بوده است. دولت دوم خاتمی و شورای اول شهر مصادیق بارز این وضعیت هستند. بافت نخبگانی اصلاح‌طلبان و گروه‌هایی که در آن منشائیت اثر دارند به گونه‌ای است که در وضعیت قرار داشتن در بیرون از قدرت، همگرایی بیشتری دارند و در فردای به‌دست گرفتن بخشی از قدرت سیاسی بشدت متکثر و بی‌خاصیت عمل می‌کنند. در اصل هسته مرکزی این جریان از چند کاست سیاسی الیگارشیک با پیوندهای خانوادگی و رفاقتی تشکیل شده است که شعارها و دستورکارهای دموکراسی‌خواهانه و نوگرایانه را مطرح می‌کنند و به همین دلیل بخشی متکثر از اقشار و گروه‌های کوچک و بزرگ قومیتی و دگراندیش را در اطراف خود نگه داشته‌اند. آنچه به رفتار بی‌ثبات و تنش‌آفرین این جریان منجر می‌شود، تاثیر متقابل و ماهیتا متعارض هسته اصلی و پوسته مذکور است. هسته‌ای که ریشه در مناسبات خانوادگی، خویشاوندی و رفاقتی دارد و در توزیع منافع و مناصب، شدیدا به این ریشه‌ها وفادار عمل می‌کند و پوسته و بدنه اجتماعی که با سودای افزودن تحرک سیاسی و تغییر چنین مناسباتی در سطح کلان اجتماعی و سیاسی کشور به این هسته روی آورده است. واضح است تعامل بین این هسته و پوسته با توجه به آنچه خواست این پوسته و ذات آن هسته است به تعارض و تنش‌آفرینی سیاسی منجر خواهد شد. مرکزیت این جریان در عین آنکه نمی‌خواهد وفاداری‌اش به ساحت ژن و روابط دوستانه و خویشاوندی را کنار بگذارد، در همان حال هم از ناامیدی بدنه اجتماعی‌اش از خود بیمناک است و همین مساله شروع تضادها و تعارضات بی‌پایان است؛ همچنانی که گفتیم، بدنه‌ای که علاوه بر اولویت‌های سیاسی، با مسائل اقتصادی و معیشتی و مشکلات روزمره نیز دست و پنجه نرم می‌کند و ترجیحش آن است که پس از هر تحول سیاسی و هزینه‌دهی اجتماعی به یک ثبات اقتصادی و معیشتی دست یابد و همواره مسیر یک رادیکالیسم بلندمدت را قطع کرده و ترجیحش بر رفتاری آرامش‌بخش است. حسن روحانی اما در دولت دوم خود به‌رغم آنچه اصلاح‌طلبان انتظار داشتند، راه این تعارض و تنش مداوم را مسدود کرده است و در دوگانه وفاداری به ریشه‌ها و روابط الیگارشیک آن کاست اصلاح‌طلب یا گرایش به سمت ایجاد یک ثبات نسبی در دوره‌ای که همه از او کار و دستاورد را انتظار دارند، به سمت بخش دوم متمایل شده است و خود را از تبعات دو سر باخت بازی یکی به نعل و یکی به میخ خاص اصلاح‌طلبان تا حدودی کنار کشیده است.
اما این کنار گذاشتن بازی توسط روحانی به نظر نگارنده نه صرفا از سر آنچه در ابتدا درباره ضرورت در پیش گرفتن دستورکارهای اقتصادی و اجرایی برای خروج از آستانه بحران‌های معیشتی و اقتصادی گفتیم، صورت گرفته است، بلکه بیشتر با نیم‌نگاهی به آینده سیاسی و محاسبات بیولوژیکی در آینده محتمل شکل گرفته است. روحانی به دلایل عمدتا سیاسی و با نیم‌نگاهی به آینده سیاسی خود، تمایلی برای حرکت در این مسیر ندارد و این را می‌توان از نقدها و کنایه‌هایی که عمده اصلاح‌طلبان در خفا و علن به روحانی وارد می‌کنند، فهمید. بحث‌هایی که پیرامون سهم‌خواهی اصلاح‌طلبان از روحانی از جانب بعضی نزدیکان روحانی و همچنین در میان خود اصلاح‌طلبان درباره نقش شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان مطرح می‌شود و انتقادهای تند و تیزی که به عارف به عنوان یک اصلاح‌طلب غیرتهاجمی وارد می‌کنند نیز از همین دست است. به وضوح روحانی نمی‌خواهد جاده‌صاف‌کن رئیس دولت اصلاحات و اصلاح‌طلبان باشد و به حضورش در قدرت به شکل کوتاه‌مدت نگاه نمی‌کند و مطلوب او تداوم قدرت سیاسی در میان همفکران یا به عبارت بهتر نخبگان الیگارشیک پیرامونش است و این مهم با غلتیدن به وادی افزایش تنش‌های سیاسی که برنده نهایی در آن تجدیدنظرطلبان داخلی خواهند بود میسر نمی‌شود و روحانی هم به وضوح این سودا را در سر ندارد.
اما برای مردم در موسع‌ترین مفهمومش کدامیک از این دستورکارها پذیرفتنی‌تر است؟ پاسخ به این پرسش فقط از طریق سخن گفتن از منافع مشترک عامه مردم میسر خواهد شد. لذا با توجه به محوریت دغدغه‌های معیشتی در میان اکثر مردم و بر همین مبنا دولتی که بیشتر به وجوه گاورمنتال و اجرایی خود بپردازد، در این بازه زمانی برای اکثر مردم ارجحیت خواهد داشت. در اصل همه ما به نوعی درگیر مسائل اقتصادی و معیشتی هستیم و از این رو در میان دوگانه‌ای که از آن یاد کردیم، پسندیدن شق دوم به نظر رفتاری عقلایی‌تر باشد. چه اینکه در تحلیل نهایی قرار است یک کاست سیاسی بسته در این 4 سال در قدرت باشد و حال اگر بازی نخ‌نمای اصلاح‌طلبانه‌ای که از آن یاد کردیم و همواره حاصلش تنش و هرز رفتن پتانسیل‌های کشور بوده است، کنار گذاشته شده باشد، باز بیشتر به نفع ما عامه مردم-البته با تحلیل معیشتی که عنوان کردیم- خواهد بود حتی اگر این کاست سیاسی هم به‌خاطر فاصله داشتن از شایسته‌سالاری و مدیری و مدبری، باز مطلوب ما نباشد!

گروه سیاسی: پس از تصویب تحریم 722S در سنای آمریکا که همراهی و حمایت 98 سناتور جمهوری‌خواه و دموکرات را به همراه داشت، «وطن امروز» در گفت‌وگو با فواد ایزدی، کارشناس مسائل آمریکا و یکی از منتقدان محتوای برجام، اصطلاح «مادر تحریم‌ها» را برای بسته جدید تحریمی علیه ایران به کار برد. تحریم S722 در ادامه و در مجلس نمایندگان دچار تغییراتی شد و با اضافه شدن تحریم‌های کره‌شمالی، به عنوان قانون تحریم 3 کشور ایران، روسیه و کره‌شمالی رای مثبت 419 عضو مجلس نمایندگان (در مقابل 3 رای مخالف) را از آن خود کرد. این طرح سپس در سنا به رای گذاشته شد که همانند طرح S722 توانست رای مثبت 98 سناتور را از آن خود کند. دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا نیز هفته گذشته این مصوبه را امضا کرد تا بزرگ‌ترین و گسترده‌ترین بسته تحریمی علیه ایران آمده اجرا شود. منتقدان دیپلماسی دولت حسن روحانی در ایران از آن جهت به این بسته تحریم «مادر تحریم‌ها» می‌گویند که این تحریم به بهانه تحریم برنامه موشکی و تحریم سپاه، می‌تواند بخش بسیار وسیعی از فعالیت‌های اقتصادی ایران را مختل کند. به عبارتی این یک قانون بالادستی برای اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران است به گونه‌ای که در آینده و برای اعمال فشار اقتصادی به ایران، دولت آمریکا می‌تواند با استناد به مفاد این قانون، تحریم‌های گسترده‌ای علیه صنعت نفت و انرژی ایران، بانک مرکزی، بخش‌های متنوع صنعتی و اقتصادی ایران اعمال کند. این تحریم‌ها در حوزه سیاست خارجی و منطقه‌ای ایران نیز می‌تواند مشکل‌ساز شود. در این تحریم‌ها قرار است تحریم‌های مربوط به گروه‌های تروریستی، علیه سپاه اعمال شود. شمول این تحریم‌ها درباره سپاه می‌تواند تمام فرآیندهای اقتصادی و غیراقتصادی مربوط به امنیت دفاعی ایران را مورد هدف قرار دهد. ضمن اینکه تاثیر این تحریم‌ها بر محدود کردن فعالیت‌ها و سیاست‌های منطقه‌ای ایران نیز از جمله مواردی است که با استناد به مادر تحریم‌ها، قابل پیش‌بینی است. به عنوان مثال، در این قانون قید شده است که تمام شرکت‌ها و موسساتی که به نحوی (عمدی یا غیرعمدی) به برنامه دفاع موشکی ایران کمک می‌کنند، شامل تحریم خواهند شد. این درحالی است برنامه دفاع موشکی ایران بر بستر صنایع مادر ایجاد شده است و از آنجا که این صنعت گستردگی فراوانی در سایر حوزه‌ها دارد بر همین اساس آمریکایی‌ها می‌توانند به عنوان نمونه صنعت خودروسازی ایران را به اتهام همکاری با برنامه موشکی ایران تحریم کنند! بنابراین از خودروسازی و صنایع وابسته به آن، تا قفل کردن صنعت نفت ایران و همچنین انسداد تمام مجاری اقتصادی ایران در منطقه به بهانه مبارزه با تروریسم، بخش‌هایی از تبعاتی است که مادر تحریم‌ها می‌تواند برای ایران به همراه بیاورد. بر همین اساس منتقدان دولت آقای روحانی، طرح تحریم‌های جدید علیه ایران را مادر تحریم‌ها نام نهادند، چرا که این قانون تحریم، یک قانون بالادستی است که در آن تعاریف کلی برای اعمال فشار بر ایران در 3 حوزه «موشکی، حقوق بشر و مبارزه با تروریسم» قید شده است. بر همین اساس این قانون می‌تواند مولد تحریم‌های بسیار زیاد به بهانه 3 محور ذکر شده باشد. مواردی که به صورت محدود ذکر شد، فلسفه نامگذاری «مادر تحریم‌ها» از سوی منتقدان داخلی سیاست خارجی دولت حسن روحانی بویژه برجام را نشان می‌دهد.
روحانی به منتقدان نزدیک شده است؟
آقای روحانی روز شنبه 14 مرداد 1396 در سخنرانی مراسم تحلیف خود از اعمال تحریم‌های جدید توسط کنگره و دولت آمریکا انتقاد کرد. او درباره قانون جدید تحریم‌های آمریکا علیه ایران از عبارت «مادر تحریم‌ها» استفاده کرد. روحانی گفت: «امروز روزگار رونمایی از مادر بمب‌ها نیست، بیایید از مادر مذاکرات رونمایی کنیم. امروز روزگار رونمایی از مادر تحریم‌ها نیست، بیایید از مادر همکاری‌ها رونمایی کنیم».
استفاده روحانی از اصطلاح منتقدان داخلی‌اش در توصیف تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران می‌تواند 2 واقعیت بسیار مهم را در معرض دید تحلیلگران و افکار عمومی داخلی قرار دهد. نخست؛ نزدیکی ادبیات و نگاه حسن روحانی به منتقدان سیاست خارجی‌اش در دولت یازدهم. این انطباق واژگانی تا حدود زیادی می‌تواند به معنای وجود گزاره‌های بسیار زیاد درباره واقعیت و انسداد راه‌های فرار از این واقعیات و تحلیل‌های انحرافی باشد. در این حالت، یکسان شدن دیدگاه‌ها می‌تواند در حوزه تصمیم‌سازی بسیار مهم باشد. دوم؛ اعتراف بسیار مهم آقای روحانی به اشتباه بودن سیاست خارجی او بویژه در حوزه برجام در دولت یازدهم است. وقتی آقای رئیس‌جمهور درباره تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران از اصطلاح «مادر تحریم‌ها» استفاده می‌کند؛ به این معنی است که این تحریم‌ها بزرگ‌ترین تحریم اعمال شده توسط آمریکا علیه ایران است. یعنی حسن روحانی در سخنرانی روز تحلیف خود رسما اذعان کرد بزرگ‌ترین بسته تحریمی آمریکا علیه ایران (مادر تحریم‌ها) در زمان ریاست‌جمهوری او اعمال شده است. اکنون جای این سوال است که این بزرگ‌ترین بسته تحریمی یا همان مادر تحریم‌ها نتیجه کدام سیاست‌ها و راهبردها بوده است؟ جواب این سوال مشخص است. طی 4 سال گذشته به صورت ملموس و آشکار 2 دیدگاه در حوزه سیاست خارجی ایران بویژه درباره مذاکرات هسته‌ای مطرح بوده است. دیدگاهی که منتسب به دولت روحانی بوده و معتقد بود ایران در موضع ضعف است و چاره‌ای جز پذیرش سیطره هژمونی آمریکا ندارد. از همین رو از موضع ضعف و با اعتراف به نداری وارد مذاکرات شد. این دیدگاه می‌گفت نسبت به مذاکره و تعامل و معامله منصفانه با آمریکا خوشبین است و بر همین اساس حاضر است تعهدات خود را فارغ از متن توافقات، در فضای خوشبینی و اعتماد نسبت به طرف مقابل اجرا کند. آنچه در برجام بر سر ایران رفت، حاصل این دیدگاه بود. تساهل در انشای متن برجام و در کنار آن ایجاد شائبه تعهدات غیرهسته‌ای ایران در ضمائم نانوشته و  پس از آن اعتماد مفرط به دولت باراک اوباما بویژه قول و قرارهای فرامتنی و شفاهی جان کری باعث شد به اذعان مقامات دولت حسن روحانی، عایدی ایران از برجام «تقریبا هیچ» باشد.  دیدگاه دوم اما معتقد بود برای رسیدن به توافق عزتمندانه، باید نگاه واقع‌بینانه به وضعیت طرفین داشت. منتقدان بارها تاکید کردند که گذشت زمان در مذاکرات هسته‌ای به زیان ایران نیست و با گذشت زمان اهرم‌ها و امتیازهای طرف مقابل علیه ایران کم‌اثر خواهد شد زیرا همپیمانان آمریکا به مرور و به واسطه زیان‌های مالی شدید، از زیر بار تحریم‌های ایران شانه خالی خواهند کرد. از همین رو ایران در مذاکرات هسته‌ای باید از موضع قدرت وارد شده و مطالبات حداکثری از توافق دریافت کند. منتقدان با مشاهده کج‌روی‌ها و ضعف تیم مذاکره‌کننده بارها نسبت به عواقب این اشتباهات و انحرافات هشدار دادند. بویژه یکی از هشدارهای منتقدان این بود که با موضعی که دولت وارد مذاکرات شده، در آمریکا این برآورد ایجاد می‌شود که راهبرد فشار بیشتر بر ایران منجر به عقب‌نشینی بیشتر خواهد شد. بر همین اساس منتقدان بارها و بارها هم گفتند و هم نوشتند که مواضع دولت در مذاکرات هسته‌ای نه‌تنها گرهی از مشکلات باز نخواهد کرد بلکه منجر به طمع‌ورزی آمریکا برای اعمال فشارهای بیشتر اقتصادی بر ایران به بهانه‌های غیرهسته‌ای خواهد شد. حالا دولت اول حسن روحانی به پایان رسیده است و او که در دولت اولش می‌گفت به نتیجه مذاکرات هسته‌ای خوشبین است، در سخنرانی روز تحلیف خود به عنوان رئیس‌جمهور دوره دوازدهم، اذعان کرد که آمریکا غیرقابل اعتماد است و از مادر تحریم‌ها گفت که 2 سال پس از توافق ایران و 1+5  و در دولت حسن روحانی علیه ایران اعمال شد! دیگر کسی برای مذاکره اشتیاق نشان نمی‌دهد، حتی اگر با عنوان کردن «مادر مذاکرات» این پالس به طرف مقابل داده شود که می‌شود و می‌توان در مسائل فراتر از هسته‌ای هم وارد مذاکره شد. مذاکره دیگر خریدار ندارد. چون از مذاکره به مادر تحریم‌ها رسیدیم.
 

مسعود فروغی: 2 بازیکن ملی‌پوش فوتبال در اقدامی تقریبا بی‌سابقه در بازی با تیمی از رژیم جعلی اسرائیل شرکت کردند؛ در 48 ساعتی که از این اتفاق گذشت واکنش‌های زیادی چه از نوع حمایتی و چه از نوع انتقادی شدید علیه این دو بازیکن صورت گرفت، حامیان بیشتر از «بی‌ربطی» سیاست و فوتبال کمک گرفتند و منتقدان هم بازی با نماینده صهیونیست‌ها را «ضدآرمان» معرفی کردند. من در این مطلب هم از این دو منظر بالا بحث را مطرح می‌کنم و هم از جهات مهم‌تر.
  نکته اول: صهیونیست‌‎ها چه موجوداتی هستند؟
نخستین بحثی که درباره رقابت ورزشی با صهیونیست‌ها مطرح می‌شود، یک بحث «انسانی» است. فارغ از نگاه دینی و ارزشمدارانه افراد به موضوع بحث، حس انسان‌دوستانه که شکر خدا در اکثرا ما ایرانی‌ها حداقل در زبان به وفور یافت می‌شود کمک بزرگی به یافتن یک پاسخ قاطع در این‌باره است، به طور مثال صحنه‌های دردناک کشتن چند «سگ» در گوشه‌ای از کشور، جمع قابل توجهی از سلبریتی‌های سینما و ورزش را به واکنش وا‌می‌دارد؛  واکنش‌هایی در حد برگزاری تجمع. تقریبا در همه بحث‌های مطرح شده از سوی چهره‌های محترم ورزشی در طول سال‌های متمادی بحث مقابله با آزار و اذیت حیوانات و حفاظت از محیط‌زیست به طور جدی مطرح می‌شود، حالا اگر یک رژیم بسیار بزرگ با سابقه 7 دهه کشتار وحشیانه و بسیار فجیع در منطقه‌ای از جهان برپا شده باشد و اساسا با مشکل لاینحل «موجودیت سرزمینی» مواجه باشد، نباید با برخورد قهرآمیز و سخت ما مواجه شود؟
ورزشی‌ها معمولا متخصص آمار و ارقام هستند؛ فرض کنید در حال تماشای یک فوتبال جذاب در جام‌جهانی هستید، گزارشگر بازی در حین گزارش بارها به مقایسه آماری 2 تیم و افراد شاخص و... می‌پردازد، برای همین اگر بگویم آمار «انسان»های کشته شده توسط «صهیونیست‌ها» در هیچ کجای عالم ثبت نشده و براحتی قابل حساب و کتاب نیست، فوتبالی‌ها خوب متوجه می‌شوند، اگر بگویم چند خانه «مردم» روی سرشان ویران شده، اگر بگویم چقدر «زن» و «بچه» و «پیر» و «جوان» وبه فجیع‌ترین شکل ممکن کشته شده‌اند، فوتبالی‌ها آمارهای فوتبال یادشان می‌رود!
حتی اگر ارزش بچه‌های قطعه قطعه شده‌ فلسطینی و لبنانی کشته شده توسط صهیونیست‌ها را با «سگ» و «درخت» یکی بدانیم(!) باید اعتراف کنیم تنها در یک صورت می‌شد از «مسعود شجاعی» و «احسان حاج‌صفی» رودررویی با یک موجود «صهیونیست» را پذیرفت: برای انتقام، نه فوتبال بازی کردن!
فکر می‌کنم اگر فقط یک نگاه انسانی به موضوع «اسرائیل» داشته باشیم، کافی است تا بی‌خیال هرقدر ضرر مالی و... بشویم و از به «رسمیت شناختن» موجودی وحشی به نام «نماینده اسرائیل» دست بکشیم. آیا جناب شجاعی و حاج‌صفی حاضرند با تیم فوتبالی از نمایندگان گروه تروریستی «داعش» رقابت کنند؟ قطعا خیر! چون می‌دانند بازی با نماینده داعش، یعنی به رسمیت شناختن یک گروه جعلی که «انسان»ها را مثل آب خوردن می‌کشد!
اگر فقط و فقط به این موضوع «انسانی» نگاه کنیم، هر نوع پذیرش رقابت «مستقیم» با کسانی که به زور وارد خانه مردم شدند، 70 سال «آدم‌کشی» کردند و «خون»شان را مکیدند... قطعا مردود است، بگذریم از اینکه گناه یک بازی 90 دقیقه‌ای پنجشنبه شب به معنای پشت کردن به «میلیون‌ها» انسانی است که هرسال با زبان روزه به خیابان می‌آیند و «مرگ» اسرائیلی‌ها را فریاد می‌زنند. از کسی مثل مسعود شجاعی که بارها حرف از «مردم» زده بعید بود که اینگونه خواست مردم را ندیده بگیرد.
با «فوتبال و سیاست» شوخی نکنیم!
«داد» منادیان این بند این است که فوتبال ورزشی حرفه‌ای با قوانینی و آدابی مربوط به خودش است و هیچ قدرت فرانهادی بر آن ورودی ندارد، آنها می‌گویند فوتبالیست فقط باید به مفاهیم و ارزش‌های «درون فوتبالی» پایبند باشد و «هیچ چیز» دیگری برای او مهم نیست. ظاهر این گزاره‌های پیش‌گفته خوب است اما موارد نقض آن فراوان. اگر فوتبال و فوتبالیست هیچ ارتباطی به سیاست ندارند، چرا چند چهره بسیار مشهور تیم ملی در سال 88 و درست چند روز بعد از انتخابات در لباس تیم «ملی» با «آذین‌بندی جناحی» وارد زمین بازی «ملی» شدند؟ اگر این کار خوب بود پس فوتبال و سیاست هم چندان بی‌ارتباط با هم نیستند! اگر بد بود هم ندارد! چون هیچ وقت از آن کار ابراز پشیمانی نشد.
اگر فوتبال و سیاست بی‌ارتباط هستند، چرا در همین انتخابات اخیر یک اتوبوس بازیکن فعلی سرخابی‌ها تمرین تیم‌شان را تعطیل کردند و به میتینگ انتخاباتی «وی» رفتند؟ و در همان‌جا و در فضای مجازی مثل یک فعال سیاسی حرفه‌ای اعلام بیعت مدت‌دار (تا 1400) کردند؟
در حالی که در این میان یک «دروغ دردناک» وجود دارد: این دو مثال کوچک بالا یک «جناحی‌بازی» و «سوءاستفاده» از جایگاه محبوبیت ساخته شده در زمین فوتبال بود اما مساله «غصب اسرائیلی‌های وحشی» به این جناح و آن جناح ربطی ندارد، فقط کمی «شرافت انسانی» نیاز دارد.
آیا می‌توان به بهانه درگیری سیاسی با موجودی به نام «داعش» بازی با نماینده داعش را در فوتبال بی‌اشکال دانست؟ چون فوتبال و سیاست به هم ارتباطی ندارند؟ کسانی که در زمین فوتبال با «توپ» جادوگری می‌کردند، کاش در بیرون از زمین فوتبال یک گزاره ساده را متوجه می‌شدند: «اسرائیل نماد تام و تمام جنگ، نفرت، کودک‌کشی و... است». چگونه می‌شود کشته شدن بیشمار کودک مظلوم و بی‌دفاع به‌خاطر موجودی به نام «اسرائیل» را به بهانه «فوتبال سیاسی نیست» ندید و «اشک و آه» برای قتل مظلومانه یک نوزاد در ماجرای اخیر تهران را باور کرد؟
نکته آخر هم در این بند مربوط به یک «مغلطه» بزرگ است، دخالت سیاست در فوتبال آنجا معنادار می‌شد که مثلا ورزشکاران ایرانی از رقابت با نماینده آمریکا و عربستان و انگلیس استنکاف می‌کردند، چون از نظر سیاسی آن کشورها دشمنی علنی با ایران دارند، درحالی که می‌دانیم در همه ورزش‌ها بدون محدودیت رقابت‌های متعدد با نتایج مثبت و منفی رخ داده است اما صهیونیست‌ها اساسا موجودی جعلی و وحشی هستند که رقابت نکردن با آنها به معنای «عدم مشروعیت‌بخشی به تجاوزکارترین موجود عالم» است، نه اختلاف سیاسی حاد و غیرحاد.
آرمانت رو گم کردی
چند ماه پیش مسعود شجاعی در گفت‌وگو با یک خبرنگار سابق صداوسیما که هم‌اکنون در خارج از کشور با رسانه‌های ضدایرانی مثل «بی‌بی‌سی» همکاری می‌کند، گفت‌وگویی پرسروصدا کرد. آن گفت‌وگو هم به دلیل مصاحبه‌کننده‌اش مشهور شد، هم به دلیل حرف‌های «شجاعی».
مسعود شجاعی در آن گفت‌وگو مانند یک مصلح اجتماعی با زبانی تند به فضای فساد اخلاقی و مالی در فضای ورزش و تمام جامعه پرداخت و صراحتا گفت: «حرف‌های من کاملا جنبه اجتماعی دارد و بخشی از درد جامعه‌ای است که  در آن زندگی می‌کنیم و به هیچ عنوان جنبه سیاسی ندارد». حرف‌های تند و تیز شجاعی درباره «فساد گسترده» گریبانگیر جامعه، بازتاب زیادی داشت و حداقل نشان داد او فقط به اینکه کدام «تیم» بیشترین جام را گرفته توجه نمی‌کند و فراتر از زمین سبز فوتبال «آرمان‌های اجتماعی و انسانی» دارد اما حالا چند ماه پس از آن «نطق آتشین» درباره «تجاوز به کودکان کار»، «تضییع حقوق زنان» و... که اساسا به فوتبال بی‌ارتباط است، او با نماینده «اکمل» فساد در ابعاد جهانی بازی کرد. اگر شجاعی در آن حرف‌ها از تجاوز به کودکانی که پدر و مادر ندارند حرف نمی‌زد، بازی او با نماینده متجاوزترین رژیم اشغالگر دنیا اینقدر توی ذوق نمی‌زد!
نه به آن آرمانگرایی مطلق، نه به این بی‌آرمانی کشکی!
آیا راهی نبود؟
به عنوان آخرین بحث این مطلب باید به یک شبهه مهم پرداخت، اینکه گفته می‌شود برای شجاعی و حاج‌صفی راهی جز بازی کردن با نماینده صهیونیست‌ها نبود اگرنه اینها حق‌طلب هستند.
ساده‌ترین دلیل برای رد نظریه توطئه «هیچ راهی نبود!» بازی نکردن «علیرضا جهانبخش» مقابل همین نماینده اسرائیل در ماه‌های اخیر است، هم در بازی رفت در آن سرزمین اشغالی، هم در بازی برگشت در هلند. دقت کنید که جهانبخش در کشوری یهودی به نام هلند که گرایش‌های ایدئولوژیک صهیونیستی هم دارند توانسته بازی مقابل اسرائیلی‌ها را «تحریم» کند.  بحث درباره «اشکان دژاگه» و لژیونرهای سابق ایرانی در اروپا هم که بارها در روزهای اخیر مطرح شده و نیازی به تکرار نیست!
ضمن اینکه دوستانی که با نحوه قراردادهای فوتبال در فضای بین‌المللی آشنایی دارند می‌دانند لحاظ کردن شرط «بازی نکردن» در موارد خاص چیز عجیب و غریبی نیست، هرچند بازی نکردن بدون ثبت این مورد در قرارداد هم با توجه به موارد بالا حداقل انتظاری بود که از این دو فوتبالیست می‌رفت.
بازی نکردن مقابل نماینده‌ «خون‌خوارهای صهیونیست» یعنی به رسمیت نشناختن «بزرگ‌ترین و خطرناک‌ترین سیستم ضدانسانی تاریخ» و ارزش میلیون‌ها ژست اینستاگرامی «انسان‌دوستانه» و «صلح‌طلبانه» دارد، لطفا این اشتباه بزرگ را جبران کنید.