کاتالونیا در غمناک‌ترین روزهای تاریخ معاصرش عزادار شد و هدف حملات تروریستی گسترده‌ای قرار گرفت که دست کم 14 کشته و بیش از 100 زخمی در پی داشته است. 4حادثه تروریستی مزبور شامل انفجاری در منزلی مسکونی، زیر گرفتن عابران در رالی خونین بلوار محوری بارسلون، گذشتن یک خودرو از  ایست بازرسی پلیس و حمله  یک ون دیگر در محدوده پایتخت ایالت کاتالونیا در فاصله بعدازظهر پنجشنبه تا بامداد جمعه رخ دادند. این شدید‌ترین  حملات تروریستی از زمان انفجار سال 2004 قطار شهری در قلب مادرید، پایتخت اسپانیا محسوب می‌شود که 191 کشته به دنبال داشت. در حالی که القاعده حادثه 13 سال پیش مادرید را برعهده گرفته بود، این بار داعش بزرگ‌ترین حمله خود به خاک اسپانیا را اعلام کرد. اما دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا که خود درگیر بحران نژادپرستی در کشورش است، از موقعیت استفاده کرد و برای توجیه حمایت خود از حامیان برده‌داری و سفیدبرترپندارهای آمریکایی یک توئیت جنجالی دیگر را این بار حواله اروپایی‌ها کرد. او  در واکنش به حمله تروریستی پنجشنبه‌شب بارسلون نوشت: «بررسی کنید و ببینید ژنرال پرشینگ آمریکایی در زمانی که تروریست‌ها دستگیر می‌شدند، با آنها چه کار می‌کرد. دیگر هیچ تروریست افراطی اسلامی به مدت ۳۵ سال وجود نداشت». اشاره او به جنایت‌های ژنرال «جان پرشینگ» ملقب به «جک سیاه» در سال‌های اولیه قرن بیستم بود که پس از پیروزی آمریکا بر اسپانیا در جنگ فیلیپین، فرماندار منطقه مسلمان‌نشین «مورو» شده بود. او در راس یک گروه نظامی از نژادپرستان آمریکایی برای آرام کردن قیام اهالی مسلمان این منطقه ۵۰ نفر از آنان را دستگیر کرد و دستور قتل ۴۹ نفر از آنها را با گلوله‌های آغشته به خون خوک (که در اسلام نجس شمرده می‌شود) صادر کرد و نفر پنجاهم را آزاد کرد تا ما وقع را  برای سایر بومیان نقل کند. بدین ترتیب ترامپ که متهم به حمایت از نژادپرستان آمریکایی است، در یک اظهارنظر نژادپرستانه دیگر خواستار کشتار مسلمانان اروپا به بهانه تروریسم تکفیری شد.
سریال وحشت
حملات تروریستی کاتالونیا درست فردای شکست تحقیرآمیز باشگاه بارسلونا از رقیب حیثیتی‌اش، رئال‌مادرید در دیدار  ال‌کلاسیکوی سوپرجام اسپانیا رخ داد، در روزهایی که آبی‌واناری‌ها به عنوان نماد هویت کاتالان‌ها اصلا حال و روز خوشی ندارند و بحران بارسا مردم بارسلون را غمگین کرده است. نخستین حمله در حقیقت  انفجاری در خانه‌ای در شهر کوچک «الکنار» در ۲۰۰ کیلومتری جنوب بارسلون بود که یک کشته و ۱۶ زخمی بر جای گذاشت. به گزارش پلیس، این انفجار در اثر انباشت گاز روی داد و شمار زخمی‌ها پس از آن افزایش یافت که در زمان تحقیق آتش‌نشانان و نیروهای پلیس، انفجار دومی روی داد. به همین دلیل یوسپ لوئیس تراپرو، مقام ارشد پلیس این منطقه انفجار الکنار را با حملاتی که ساعاتی بعد در خود بارسلون رخ داد در ارتباط می‌داند. به گفته او، افراد حاضر در این خانه در حال آماده‌سازی یک دستگاه انفجاری بودند. ساعت 5 عصر در اوج ازدحام در مرکز توریستی شهر بارسلون بود که یک خودروی ون فیات سفیدرنگ ناگهان تغییر مسیر داده و به جمعیتی که در خارج از ایستگاه متروی پلاسای کاتالونیا ایستاده بودند یورش ‌برد. به گزارش یورونیوز، در جریان این حادثه ۱۳نفر کشته و حدود ۱۰۰ نفر نیز زخمی شدند. سپس راننده خودرو را به سمت عابران پیاده در بلوار مشهور  رامبلاس هدایت کرده و درنهایت پس از ۵۰۰ متر، خودرو را متوقف کرده، از آن خارج شده و فرار کرد و طبق آخرین گزارش‌ها همچنان متواری است. یک ساعت و نیم پس از این حادثه بود که پلیس کاتالونیا در شرایط آماده‌باش پس از حملات نخست، در شهر «ویک» در 80 کیلومتری شمال بارسلون متوجه یک خودروی ون شد که شماره آن نشان می‌داد همزمان با فیات استفاده شده در حمله رامبلاس کرایه شده است. سپس  ساعت 7:30 شب به وقت اسپانیا و نیم ساعت پس از اعلام وضعیت فوق‌العاده در سراسر کاتالونیا، در شهر سنت جوست دسورن در حومه غربی بارسلون، یک راننده که در تلاش بود با خودرو از موانع پلیس عبور کند، متوقف شد. این حادثه منجر به جراحت یک مامور پلیس شد. در حالی که در ابتدا گفته می‌شد راننده مهاجم با شلیک پلیس کشته و متوقف شده اما یک مقام رسمی متعاقبا ارتباط میان این حمله با حمله مرکز شهر بارسلون را رد کرد. اما وزیر داخلی کاتالونیا اعلام کرد فرد مهاجم به دلیل جراحت از ضربات چاقوی یک مهاجم ناشناس دیگر کشته شده است. در حالی که ساعت  9 پنجشنبه‌شب گروه تروریستی داعش در پایگاه اطلاع‌رسانی‌اش یعنی تارنمای اعماق حملات مزبور را کار عوامل خود دانسته بود، یک حادثه دیگر نیز پس از آن به وقوع پیوست. در نهایت حدود ساعت ۲ بامداد روز جمعه در شهر«کمبریلز» واقع در ۱۲۰ کیلومتری جنوب بارسلون، گروهی از مهاجمان با یک خودروی آئودی به عابران حمله کرده و 6 غیرنظامی و یک مامور پلیس را زخمی کردند که یکی از عابران مجروح دیروز درگذشت. پلیس بلافاصله  4 نفر از مهاجمان را که دارای کمربند انتحاری بودند به ضرب گلوله از پای در آورد و نفر پنجم را زخمی کرد که او نیز در بیمارستان جان سپرد. وزیر داخلی، پنجمین سرنشین مقتول خودروی مهاجم را مالک خودرو معرفی کرده که در زمان وقوع حادثه رانندگی نمی‌کرده بلکه در صندلی کنار راننده نشسته بود.  طبق گزارش منابع رسانه‌ای کاتالان، 2 مظنون در شهرهای الکنار و ریپل در این ایالت دستگیر شده‌اند که یکی از آنها مراکشی‌تبار است. همچنین  یکی  از کسانی نیز که به عنوان مظنونان بازداشت‌شده معرفی شده بود در حقیقت یک شهروند مراجعه‌کننده به کلانتری برای گزارش سرقت شناسنامه‌اش محسوب می‌شده است. در میان قربانیان و مجروحان حملات تروریستی کاتالونیا افرادی از ۲۴ کشور مختلف دیده می‌شوند که تنها 26 نفر آنها فرانسوی هستند. اسپانیا، آلمان، هلند، آرژانتین، ونزوئلا، بلژیک، پرو، رومانی، ایرلند، کوبا، یونان، مقدونیه، بریتانیا، اتریش، پاکستان، تایوان، کانادا، اکوادور، آمریکا، فیلیپین، کویت، ترکیه و چین دیگر کشورهایی هستند که تلفاتی در این حملات داشته‌اند. ژان ایو لودریان، وزیر خارجه فرانسه با اعلام این موضوع گفت ۱۱ تن از مجروحان فرانسوی حادثه رامبلاس در وضعیت بحرانی به سر می‌برند. تعدد شهروندان فرانسوی قربانی حملات 17 آگوست کاتالونیا باعث شد خاطره حمله مشابه تابستان گذشته یک کامیون به ساحل نیس که 76 قربانی در پی داشت در این کشور زنده شود. متعاقب آن شهرهای پاریس و نیس که از حملات تروریستی داعش طی 2 سال اخیر ضربات سختی خورده‌اند با شهر بارسلون اعلام همبستگی کردند. بدین ترتیب تروریست‌های تکفیری دست‌پرورده دولت‌های اروپایی و آمریکا، خاطره یک تابستان دیگر این قاره را هم برای توریست‌ها تلخ کردند تا ناامنی بیش از پیش بر این قاره سایه بیفکند.
 

شروین طاهری: خیلی از ما و دیگر مردم جهان هنوز هم  آمریکا را با فیلم‌های غرب وحشی‌اش می‌شناسیم که دوران برده‌داری و جنگ داخلی ایالات شمالی و جنوبی را روایت می‌کنند. شاید نسل ما این روزها بیشتر وسترن‌های معاصر فضایی و تخیلی و آخرالزمانی را بپسندد اما بسیاری از پدر‌ها و مادرهای‌مان حتما یک دوجین از  آن اسطوره‌های بزن‌بهادر سلولوئیدی از «جان وین» گرفته تا «کلینت ایستوود»، در قامت گاوچران‌ها و ششلول بندهای هالیوودی و اسپاگتی در گنجه خاطرات‌شان ‌دارند.
چند وقتی است فضا برای این خاطره‌بازی‌ها مساعد شده است؛ نیازی هم به دانلودهای طولانی و در آوردن دی‌وی‌دی‌ها از قاب‌شان یا حتی گرفتن غبار وی‌اچ‌اس‌های قدیمی نیست، حتی اینکه بخواهیم بنشینیم و شبکه‌های درب و داغانی را بالا و پایین کنیم که وسط تبلیغات گارسینیا کامبوجا و برچسب ضد زگیل، فیلم‌های قدیمی هم نشان می‌دهند. همین که تلویزیون را روی نخستین شبکه خبری روشن کنیم مستقیم می‌رویم به غرب وحشی.
گزارش‌های خبری حالا فقط داعشی‌ها را چاقو به دست با ماسک‌های سیاه نشان نمی‌دهند - که البته می‌دانیم و می‌دانید که اینها هم قاب‌هایی بیشتر هالیوودی هستند تا هزار و یک شبی – بلکه حالا شبانه‌روزی از دو قدمی کاخ سفید واشنگتن، بورس تجارت جهانی نیویورک و سیلیکون ولی کالیفرنیا، تصاویری مخابره می‌شود که جماعتی سفید بی‌اعصاب را مشعل به دست نشان می‌دهد که واقعا انگار از دل تاریخ درآمده‌اند و در عصر تعاریف پساملیتی و پسانژادی و حتی پساجنسیتی یکهو فریاد می‌کشند: «حق برتری سفید، خون و خاک، بمیر کاکا سیاه، گم شو جهود!» و فقط فریاد نمی‌کشند، بلکه مسلح می‌گردند و به مخالفان ضد فاشیست یا چپگرایشان حمله می‌برند و آدم هم  می‌کشند. همه اینها را زیر پرچم پیژامه‌ای ایالات متحده و زیر لوای اصل آزادی بیان انجام می‌دهند، اگرچه خود پرچم کنفدراسیون ایالت‌های جنوبی حامی برده‌داری را در دست دارند.
لابد می‌پرسید این است عاقبت زیستن در مهد دموکراسی جهان؟ اما نباید زود قضاوت کرد چون شاید حقیقت آمریکا همیشه همین طور بوده و به هزاران ترفند تنها روی موجه‌ترش را به ما نشان داده باشند. فراموش نکنیم که سفیدهای آمریکا تا دهه 1970 و تا چند سال پس از لغو قانون برده‌داری همچنان به طور نظام‌مند در حال قتل و سرکوب و تحقیر سیاهان بودند. چه کسانی مالکوم ایکس و مارتین لوترکینگ را ترور کردند؟
دوران ریاست‌جمهوری باراک اوباما هم یک عصر قلابی و سوءتفاهمی بزرگ در تاریخ آمریکا بود. درست مثل اینکه شخصیت سینمایی «جانگو» پس از آزادی از بردگی، نماد صلیبیون را از جرج بوش تحویل گرفته باشد و  دایره زنگی کاکاسیاه‌ها و نماد بردگان آمریکایی را بالای آن چسبانده باشد. نتیجه می‌شود نماد همجنسگرایی یا همان جنبشی که گسترش آن نقش مهمی در خیزش یانکی‌های سفید حامی ترامپ علیه لیبرال‌ها در انتخابات پاییز گذشته داشت.
با این حال امروز این سفیدبرترپندارهای افراطی(!) با آنکه ظاهرا رنگین‌پوستان شبه‌جهان سومی آمریکا را هدف قرار می‌دهند با آن «رژه وحشت»شان دیگر برای ما جهان سومی‌ها چندان غریب نیستند.
یک‌جور صداقت و اصالت وحشی و به‌اصطلاح «اوریجینال» در آنها موج می‌زند، درست مثل خود ترامپ. انگار که دریافته باشیم آنها برخلاف ژست خودبزرگ‌بینانه‌شان از مریخ نیامده‌اند، بلکه از همان غرب وحشی وسترن‌های آشنای ما در خارج از جهان مدرن آمده‌اند. شاید آنها هنوز تصور کنند مثل گذشته ارباب هستند اما خب! زمانه عوض شده، جهان به جلو رفته و آنها در زمان به عقب رفته‌اند. البته پیشنهاد بی‌بی‌سی، صدای آمریکا و من و تو، این است که خدای نکرده نباید آنها را نژادپرست، نازی یا تروریست بخوانیم حتی اگر تمام شبکه‌ها و تارنماها و روزنامه‌های آمریکا همصدا با سیاستمداران و مردم‌شان چنین نسبتی به آنها بدهند. شبکه‌های پارسی‌زبان متعلق به شرکای آنگلوساکسون ترامپ نمی‌خواهند مثل او  بند را آب بدهند و دوست ندارند ما این طور فکر کنیم که همه غرب دارد دوباره به یک‌باره وحشی می‌شود. اما مساله اینجاست که با مشاهده آنچه این روزها در شارلوتسویل و بسیاری دیگر از شهرهای متفرقه ایالات متفرقه آمریکا می‌گذرد، این سوال برای مخاطبان این شبکه‌ها پیش می‌آید که نکند سحر معجون مدرنیته اثرش را از دست داده و غربی‌ها دارند «شرک»وار  همین‌طور در جست‌وجوی اصل‌شان به روزگار وصل‌شان بازمی‌گردند اما در حقیقت به عصر غرب وحشی، عصر تاریک برده‌داری و جنگ شمال و جنوب بر سر آن، آدم‌سوزی‌های قرون‌وسطی، نسل‌کشی وایکینگ‌ها، جنگ‌های صلیبی و  چه بسا جنگل‌نشینی اعقاب اولیه همین‌هایی که امروز خود را نژاد برتر سفید از نسل مردم شمال اروپا می‌خوانند؟
آنچه ترامپ در نشست خبری جنجالی همین سه‌شنبه گذشته گفت در حقیقت آب پاکی بود روی دست هر آنکه آمریکا را مهد برابری نژادی تصور می‌کرد.
او به شکلی احمقانه تلاش کرد با ادبیات سیاسی کودکانه خود حساب نژادپرستان مسیحی کوکلاکس کلان و همینطور همتایان لامذهب نازی‌شان را از وطن‌پرستانی معصوم که به زعم او در ماه‌های اخیر در نیواورلئان، بالتیمور و شارلوتسویل جمع شده‌اند تا از هویت تاریخی آمریکا دفاع کنند، جدا کند.
ترامپ دفاع از بقای مجسمه‌های ژنرال‌های بزرگ کنفدراسیون جنوبی‌ها را که اواخر قرن نوزدهم یا اوایل قرن بیستم ساخته شده بودند مشروع دانست؛ مجسمه‌هایی از ژنرال رابرت لی و ژنرال استونوال جکسون در ایالت‌های ویرجینیا، مریلند، فلوریدا و لوئیزیانا که حامیان برده‌داری در جنگ‌های داخلی را در نقش قهرمانان تاریخ کوتاه آمریکا معرفی می‌کنند.
اما ترامپ آنجا تیرخلاص بر پیکر مفهوم آمریکا زد که در پاسخ به خبرنگاری که ژنرال لی را نژادپرست و طرفدار برده‌داری می‌دانست بند را چنین آب داد: «جرج واشنگتن هم برده‌دار بزرگی بود. توماس جفرسون هم از برده‌داران بزرگ بود. آیا باید برویم و مجسمه آنها را برداریم؟»
آیا این گذشتن ترامپ از نعش واشنگتن به عنوان بنیانگذار نرم‌افزار ارزش‌های آمریکایی نبود؟ سیاستمدار فراماسونی که اواخر قرن هجدهم ایالات مستعمره‌نشین بریتانیا را متحد کرد و در جنگ استقلال به پیروزی رساند و خود به عنوان نخستین رئیس‌جمهور آمریکا برگزیده شد. جرج واشنگتنی که سنگ بنای دموکراسی را در غرب گذاشت و اعلامیه حقوق بشر اروپایی را مبنای قانون اساسی آمریکای آزاد قرار داد.
نکته‌ای که نباید مغفول بماند این بود که ترامپ به عنوان آخرین رئیس‌جمهور آمریکا پنبه نخستین رئیس‌جمهور را نه از کاخ سفید پایتخت، یادگار جرج واشنگتن، بلکه از بالای برج عاجش در منهتن نیویورک زد و نعش او را از آن بالا پایین انداخت. اینکه او تنها 4 روز پس از بلوای شارلوتسویل در قلب ایالت ویرجینیا، ایالتی سفیدپوست‌نشین که «ریچموند» پایتخت جنوبی‌های برده‌دار را در جریان جنگ‌های داخلی قرن نوزدهمی در خود جای می‌داد، صریحا با نژادپرستانی که هویت ژنتیکی خود را معادل تاریخ آمریکا و حتی تمدن غرب می‌دانند، اعلام همبستگی می‌کرد، چه معنایی جز این داشت که آمریکای مطلوب او و حامیانش با آمریکای دموکراتیکی که تبلیغ می‌شود ماهیتی متفاوت دارد. ترامپ صریحا دفاع از برده‌داران را به دفاع از تاریخ و هویت آمریکا گره زده است. او با یک شیب تصاعدی تا پایان هفته، حمایت خود از نژادپرستان را افزایش داد. تا آنجا که در توئیت‌های جنجالی پنجشنبه پیش، زدن پنبه ارزش‌های آمریکایی را به مرحله جایگزینی ارزش‌های حقوق‌بشری مندرج در متمم چهارم قانون اساسی آمریکا با منطق کاپیتالیستی اصالت انتفاع حتی به قیمت برده‌داری رساند.
او پایین کشیدن نمادهای برده‌داری از جمله مجسمه‌های امثال ژنرال لی و ژنرال جکسون را اینگونه توصیف کرد: «غم‌انگیز است که تاریخ و فرهنگ کشور باعظمت ما با برداشته شدن این مجسمه‌های زیبا تکه‌پاره می‌شود...» این معنایی ندارد جز  گره زدن تاریخ دویست و اندی ساله آمریکا به افتخار برده‌داری. گویی که او رسالت خود می‌داند که 150 سال پس از شکست، در قامت یک رهبر جنوبی از شمالی‌هایی که شکوه نژادپرستی سفید را لکه‌دار کردند انتقام بگیرد.
او دوست دارد همچنان ادای ارباب سفید را درآورد اما با صراحت و پرده‌دری بی‌مثالش نه فقط  آن پرده مزورانه و سانتی‌مانتال «رویای آمریکایی» را از جلوی چشم جهانیان کنار زده، بلکه به شکلی باورنکردنی حتی پرده سینمای هالیوودی را که میان ما و حقیقت آمریکا فاصله می‌انداخت دریده و تاریخ را درنوردیده تا آمریکا را به دوران غرب وحشی ببرد. دورانی که ایالات شمالی و جنوبی بر سر برده‌داری و منافع تجاری ناشی از آن یکدیگر را قصابی می‌کردند.
 البته این یک سوءتفاهم بزرگ است که بگوییم دونالد ترامپ با قوانین ضدمهاجرتی‌اش آمریکا را از دسترس مردم جهان دور کرده است، اتفاقا به لطف این «جان وین» جدید و اکثریت گاوچران‌های سفیدپوستی که در انتخابات ریاست‌جمهوری 2017 به او رای دادند، فرهنگ چاله‌میدانی یانکی‌ها طوری بر کاخ سفید مستولی شده که عوام عالم خیلی صریح حقیقت پیام‌های سلطه‌جویانه عمو سام را در غیاب ادبیات قراردادی استعمار با ترجیع‌بندهای تکراری تهوع‌آورش چون «دموکراسی» و «حقوق بشر» درک می‌کنند.

ماشاءالله ذراتی: سفر رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران به ترکیه برای نخستین‌بار طی 40 سال گذشته حامل پیام‌ها و ابعادی مهم و استراتژیک است. ابعاد این سفر وقتی مهم‌تر و حساس‌تر می‌شود که مطلع شویم همزمان با سفر ژنرال ایرانی به ترکیه، ژنرال «ووتل» فرمانده فرماندهی مرکزی ایالات متحده آمریکا به عراق رفت، رئیس موساد به همراه ژنرال «هرزل هالوی» رئیس رکن اطلاعات ارتش اسرائیل به واشنگتن و دیدار ترامپ رفتند و ژنرال «والری گراسیمف» رئیس ستاد کل ارتش روسیه نیز سفر قریب‌الوقوعی به ترکیه خواهد داشت.
جدا از اهداف خرد داخلی و خارجی که شرح جزئیات آن طولانی و مفصل است، این تحرکات و دیپلماسی مقامات نظامی یک فصل مشترک مهم و راهبردی دارد و آن وضعیت منطقه در دوران پساداعش است. امروز منطقه غرب و جنوب غرب آسیا که خاورمیانه می‌خوانندش در وضعیت پیچیده و دشواری قرار دارد. وضعیتی که می‌تواند ابعاد و تحولات فرامنطقه‌ای مهمی را نیز در پی داشته باشد.
یک طرف که اتفاقا جمهوری اسلامی ایران مهم‌ترین عنصر آن است، جریانی است که خواهان ثبات و امنیت پایدار در منطقه بوده و خشکاندن ریشه‌های تروریسم و داعش را در سیاست‌های اعلامی و اعمالی خود دنبال می‌کند. این کاملا منطقی و اثبات شده است که ایران امنیت و ثبات عراق و سوریه را امنیت و ثبات خود می‌داند.
در طرف دیگر اما جریانی به سرکردگی آمریکا و رژیم صهیونیستی است که به قول خودشان راهبرد «هرج و مرج سازنده» را در دستور کار داشته و برخلاف سیاست‌های اعلامی‌شان، استراتژی «بی‌ثباتی و ناامنی کنترل شده» در سیاست‌های اعمالی آنها تجلی و نمود دارد.
در این برهه که تلاش‌ها و سیاست‌های منطقی‌محور ایران در حال نتیجه دادن است، طرف مقابل با درک و فهم دست برتر ایران در «منطقه پساداعش» ضمن اذعان به شکست‌های خود، راهبرد ایران‌هراسی را در دستور کار داشته و در بعد عملیاتی نیز تصمیم به تحرکات جدید و رو کردن کارت‌های ذخیره خود دارد.
در این راستا «نفتالی بنت» از اعضای کابینه رژیم صهیونیستی در یادداشتی در وال‌استریت ژورنال در 16 مردادماه با ابراز نگرانی شدید نسبت به گسترش نفوذ منطقه‌ای ایران نوشت: «تسلط حزب‌الله بر منطقه مرزی سوریه و لبنان موفقیت دیگری در تلاش ایران برای تسلط بر خاورمیانه است. کنترل تهران بر کریدوری از ایران تا لبنان که از عراق و سوریه عبور کند، به جمهوری اسلامی امکان حضور نظامی در مدیترانه را داده و بخش عمده‌ای از اروپا را در حوزه عمل نیروی هوایی، دریایی و موشک‌های میانبردش قرار می‌دهد. داعش باید متوقف شود اما تهران تهدید استراتژیک به مراتب خطرناک‌تری در بلندمدت است. به تهران نباید به عنوان بخشی از راه‌حل نگاه کرد».
مدت زیادی از یادداشت نفتالی بنت نگذشته بود که کیسینجر در یادداشتی راهبردی هشدار داد نابودی داعش می‌تواند به ظهور امپراتوری ایران بینجامد. این دیپلمات کارکشته ۹۴ ساله و یهودی نوشت: «اگر مناطق تحت کنترل داعش توسط سپاه پاسداران یا نیروهای شیعه آموزش دیده و هدایت شده از سوی ایران اشغال شود، نتیجه یک کمربند منطقه‌ای از تهران تا بیروت است که می‌تواند نشانگر ظهور امپراتوری ایران باشد».
البته این نخستین‌بار نبود که کیسینجر چنین اظهاراتی را عنوان می‌کرد. سال گذشته او بزرگ‌ترین چالش پیش روی منطقه را «استیلای بالقوه» ایران توصیف کرده بود.
و بالاخره «یوسی کوهن» رئیس موساد روز یکشنبه 22 مرداد در گزارش به کابینه رژیم اسرائیل با اذعان به افزایش قدرت ایران گفت: «منطقه در حال تغییر به ضرر ما است. جز ایران و حزب‌الله سایر شیعیان در همه جهان از آنها حمایت می‌کنند و در حال ورود به منطقه هستند که ماموریت ما توقف آنهاست. آمریکا اصلی‌ترین بازیگر در شکل‌گیری سیاست‌های خاورمیانه است و باید از فرصت ایجاد شده با روی کار آمدن دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا بهره لازم را برد». کوهن به فاصله کمی بعد از این اظهارات بود که راهی واشنگتن شد تا به قول خودش از فرصت ترامپ برای مهار ایران استفاده کنند. این سومین سفر یوسی کوهن، رئیس موساد به واشنگتن از زمان پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکاست که در رسانه‌ها علنی شده است. وی پیش‌تر آذر و بهمن 95 نیز با ترامپ دیدار و ملاقات داشت.
در چنین فضایی سفر سرلشکر باقری به ترکیه از جهات و ابعاد مختلف دارای اهمیت بالا و ویژه‌ای است. به نظر «ایجاد فهم مشترک از تهدید»، «مدیریت تهدید» و «تبدیل رقیب به شریک راهبردی» از مهم‌ترین سرفصل‌های این سفر بود.
در کنار تحولات میدانی سوریه، یکی از مهم‌ترین موضوعات این دیدار موضوع رفراندوم کردستان عراق بود که از کارت‌های بازی مهم آمریکا و رژیم صهیونیستی است. چرایی حمایت قاطع و کامل آمریکا و بویژه صهیونیست‌ها از استقلال کردستان عراق جزئیات و دلایل متعدد و پیچیده‌ای دارد که شرح آن باشد برای بعد. در همین حد اکتفا می‌کنیم که حمایت آشکار صهیونیست‌ها از کردستان مستقل کوچک‌ترین ارتباطی با منافع مردم آن منطقه نداشته و کاملا از سر منافع صهیونیست‌هاست.
در پایان توجه داشته باشید که موضوع بسیار جدی است. سیا و موساد برای عقب راندن نفوذ و دست برتر منطقه‌ای ایران در کنار کارت‌های منطقه‌ای، کارت‌هایی نیز در داخل ایران دارند که به نظر می‌رسد تصمیم به روکردن و بازی با این کارت‌های داخلی دارند. برای شرایط و وضعیت‌های پیچیده داخلی و منطقه‌ای باید آماده بود. حفظ وحدت و یکپارچگی و تاکید بر ادامه مسیر طی‌شده مهم‌ترین رکن پیروزی و حصول دستاوردهای منطقه‌ای کشورمان و امنیت و ثبات کل منطقه است.

حسن رضایی: چینش کابینه دوازدهم در حالی به روزهای پایانی نزدیک می‌شود که دولت آینده باید بارهای سنگینی را بر دوش کشد. رویارویی با تحریم‌های جدید آمریکا، مواجهه با بدهی نجومی دولت به بانک‌ها، حل معضل رکود تورمی، باز کردن گره اشتغال و چاره‌اندیشی برای بحران‌های زیست‌محیطی، شاید دست به نقدترین این چالش‌ها باشد. معضلات بانکی اما ترسناک‌ترین واقعیت موجود در وضعیت کنونی به نظر می‌رسد. در حالی که مجموع بدهی همه دولت‌ها پیش از دولت یازدهم، به سیستم بانکی جمعا 102 هزار میلیارد تومان بوده، طی 4 سال گذشته این رقم به 230 هزار میلیارد تومان رسیده است. این یعنی نقدینگی عظیم تولید شده به وسیله سیستم بانکی، به دست فعالان بخش تولید نرسیده و دولت خود آن را مصرف کرده است!
افزایش بیش از 2 برابری هزینه جاری دولت در کنار چاه ویل پرناشدنی طرح تحول سلامت، تنها بخشی از این رقم هنگفت را بلعیده است. اینکه باقیمانده آن پول کجا مصرف شده، اکنون اهمیت چندانی ندارد، مساله مهم‌تر این است که بمب بزرگ نقدینگی در هر صورت اکنون زیر گوش اقتصاد ایران خوابیده و هر لحظه ممکن است فنرش رها شود. در این شرایط، جلوگیری از سقوط شبکه بانکی، ایجاد تعادل بین نرخ ارز و نرخ تورم و خروج همزمان از رکود، سنگین‌ترین پروژه دولت طی 4 سال پیش‌رو خواهد بود. مساله‌ای که انجام آن نیازمند انتخاب یک تیم کارآمد و عدم تحمیل بار مالی اضافی بر دولت آینده است. تقصیر احمدی‌نژاد باشد یا روحانی، شرایط اقتصادی کشور الساعه تعریفی نیست، لذا لازم است نمایندگان محترم افرادی را راهی ساختمان پاستور کنند که وجودشان اوضاع را بدتر از وضعیت کنونی نکند. یکی از این افراد، بیژن نامدارزنگنه است.
زنگنه‌ای که پیش از رای اعتماد سال 92، به نمایندگان مجلس قول داده بود 2 هفته‌ای مساله کرسنت را جمع کند ولی حالا پس از گذشت 4 سال، با محکوم شدن ایران در دادگاه لاهه، به دنبال اجرای همان قرارداد فاسد است. زنگنه همان سال 92 در جلسه‌ای دیگر با نمایندگان، سوگند جلاله دروغ یاد کرده بود. قسم دروغی که باعث شد احمد توکلی به عنوان نماینده مخالف او در جلسه رای اعتماد نام‌نویسی و سخنرانی کند. گذر زمان البته نشان داد زنگنه درباره جمع کردن 2 هفته‌ای مساله کرسنت هم دروغ بزرگ‌تری گفته است. وی در آخرین حضور خود در مجلس دهم نیز علنا به انکار محکومیت توتال در دادگاه‌های آمریکا پرداخته، دروغ آشکار دیگری به نمایندگان ملت تحویل داد. مساله اما فراتر از دروغ گفتن یا نگفتن است. چنانکه از ابتدا به شرایط اقتصادی کشور اشاره کردم، ما در اینجا از پول حرف می‌زنیم؛ پولی که می‌تواند در این وانفسای شرایط اقتصادی و مقروض بودن دولت به نهادهای مختلف و شبکه بانکی، باری از دوش سیستم اجرایی کشور بردارد. دقیقاً معلوم نیست کدام مصوبه شورایعالی امنیت ملی دولت یازدهم با کدام شماره، حرف زدن از فساد کرسنت را برای رسانه‌ها ممنوع کرده است. با این حال در همین اطلاع‌رسانی قطره‌چکانی هم، علی جنتی، وزیر سابق ارشاد، خرداد ماه 94 در صحن مجلس گفت: «این موضوع حساسی است و در یک مرحله آنچه ایران به آن محکوم شده، 13 میلیارد و 850 میلیون دلار است که موضوع به همین‌جا نیز ختم نمی‌شود و اگر ما به پرداخت این مبلغ محکوم شویم، باز هم دولت امارات و شرکای کرسنت برای عدم تحویل گاز در دوره زمانی مشخص خساراتی را مطالبه خواهند کرد».
بعدها مصطفی هاشمی‌طبا در جریان مناظرات ریاست‌جمهوری از جریمه 5/14 میلیارد دلاری کشورمان در جریان این پرونده خبر داد. اطلاعات دقیق مربوط به رقم جریمه ایران در آن قرارداد کذایی اما هنوز هم مشخص نیست، چرا؟ چون حرف زدن از کرسنت، خطرناک است، چرا؟ چون قرار است زنگنه وزیر باشد، همین و تمام! کسی نیست بگوید اگر جزئیات قرارداد توتال را به بهانه باخبر شدن شرکت‌های دیگر محرمانه اعلام می‌کنید، رقم جریمه کرسنت دیگر چرا محرمانه است و اساساً چرا باید بحث رسانه‌ای پیرامون آن فساد عظیم، با ورود یک نهاد امنیتی ممنوع شود؟ بخش حزن‌انگیز قصه اما آنجاست که برخی دوستان رسانه‌ای اصلاح‌طلب و حامی دولت، به محکومیت ایران در دادگاه لاهه نیز سیاسی نگاه می‌کنند و به هر قیمتی می‌خواهند از زنگنه دفاع کنند.
18 بهمن‌ 95، روزنامه ایران در همین زمینه می‌نویسد: «قرارداد گازی کرسنت! سریالی است که دلواپسان هرازچندگاهی یک قسمت خیالی و جدید از آن رو می‌کنند». ایران در بخش دیگری از یادداشت خود با اشاره به تعلل دولت احمدی‌نژاد در شکایت از کرسنت، به نقل از علی کاردر، مدیرعامل شرکت ملی نفت می‌نویسد: «نامه‌ای که باید سال‌ها قبل نوشته می‌شد، امروز نوشته شده است.
2 هفته است به شرکت اماراتی نامه زده‌ایم و به آنها اعلام کرده‌ایم براساس قرارداد کرسنت و با قیمت جدید گاز حاضریم به امارات گاز صادر کنیم!» دقت کنید: جناب کاردر می‌گوید نامه‌ای را که قرار بوده سال‌ها پیش نوشته شود، در سال آخر دولت یازدهم نوشته‌ایم. آن هم پس از اثبات محکومیت چند میلیارد دلاری ایران در لاهه!
سوال این است: آیا شرکت کرسنت و دولت امارات در شرایط کنونی به قیمت بالاتری از آنچه در قرارداد اصلی بوده، تمکین خواهند کرد؟ یا ما قرار است مبلغ جریمه را اینگونه طی تشریفاتی محترمانه‌تر پرداخت کنیم؟ دریافت پاسخ چندان پیچیده نیست. چگونه است که دولت ترکیه نیز همزمان با محکومیت ما در لاهه، از ما شکایت کرده، ما را به پرداخت جریمه 9/1 میلیارد دلاری محکوم می‌کند تا جناب زنگنه بگوید: «هم‌اکنون به‌ازای صادرات گاز به ترکیه بر اساس آنچه داوری اعلام کرده، پولی دریافت نمی‌کنیم، این به‌معنای جریمه نیست!» جناب زنگنه! پس معنای جریمه چیست؟ پیش از این محمد دهقان، عضو هیات‌رئیسه مجلس نهم گفته بود: «کارشناسان پرونده کرسنت به ما مراجعه کردند و گفتند اگر زنگنه وزیر نفت شود، پرونده کرسنت علیه ما تمام خواهد شد و اعتبار تمام اسناد و مدارکی که ما به دادگاه ارائه کرده‌ایم از بین خواهد رفت!»
22 سال وزارت برای جناب زنگنه اما کم بود، لذا او در کمیسیون‌ها و فراکسیون‌ها گفت: «2 هفته‌ای مساله کرسنت را جمع می‌کنم!» حالا هم 26 سال وزارت در آستانه 65 سالگی کم به نظر می‌رسد. اساس دعوای ما در لاهه برای عدم اجرای کرسنت، وجود فساد در فرآیند انعقاد آن بوده است. جناب زنگنه تمام تیم دست‌اندرکار انعقاد کرسنت را مجدداً بر سر کار آورد و گزک به دست اماراتی‌ها داد.
کرسنت می‌گوید اگر فسادی در کار بود، اینها حداقل در کشور خودشان دوباره سمت‌های عالی آن هم در همان پست‌های قبلی نمی‌گرفتند! راست هم می‌گوید. تداوم استفاده از ژن خوب زنگنه اما ظاهراً بر همه اینها ارجحیت دارد! زنگنه حتی خوش ندارد با رها کردن کرسی وزارت، در پشت پرده مشاور باشد تا راهی برای دادخواهی مجدد ایران در لاهه باز شود. نمایندگان مجلس ان‌شاءالله برای دفاع از منافع ملی چنین تمایلی داشته باشند. هنوز وقت هست!

امیر استکی: رسیدن به مناصب مدیریتی تخصصی در یک سیستم مبتنی بر تحرک مثبت، اینگونه است که فرد باید پله پله مراحل و مراتب مختلفی را طی کند و پس از نشان دادن قابلیت‌های بیشتر و بهترش نسبت به سایر رقبا، نهایتا بر یک مسند مدیریت تخصصی تکیه بزند. در اصل بهای بالانشستن در یک سیستم سالم قبلا با توانایی و لیاقت پرداخت شده است. در این فضاست که تقریبا هیچ‌کس احساس نمی‌کند به او جفا شده است، چرا که خود به خوبی می‌داند که بهتر بودن و داشتن تخصص و توان بالاتر الزاما به داشتن جایگاه بهتری ختم می‌شود و اگر جایگاه یک فرد از دیگران پایین‌تر است به این دلیل است که وی توانایی، تجربه و تخصص پایین‌تری نسبت به بالانشینان دارد. در این شرایط فضایی برای نق زدن و نالیدن وجود نخواهد داشت.
حال اگر در یک سیستم بهتر بودن الزاما به بالاتر و برتر بودن ختم نشود، شرایط چگونه است؟ در این سیستم‌ها پارامترهای سنجش توانایی از دایره توانمندی و تخصص خارج و به مسائل دیگری گره می‌خورند. متاسفانه همه ما مثال‌های فراوانی برای اینگونه موارد و چنین سیستم‌هایی داریم به گونه‌ای که این به یک اصل بسیار مهم پیشرفت در کشور ما تبدیل شده است که برای بالا نشستن بیشتر از تخصص و کاردانی به رابطه نیاز است. این رابطه همان چیزی است که در اصطلاح رایج بین مردم، پارتی می‌نامندش. رابطه‌ای که می‌تواند بر مبنای پیوندهای ژنتیکی، خاندانی، دوستانه یا براساس بده‌بستان‌های آینده‌نگرانه شکل گرفته باشد. در یکی ـ دو ماه اخیر همه ما بی‌پرده با تاثیر کیفیت ژن! بر روی پیشرفت افراد آشنا شده‌ایم و پیش‌تر از آن هم به کارآمدی داشتن روابط فامیلی و دوستانه با ذی‌مدخلان، در اکتساب فرصت‌ها، آشنا بوده‌ایم. همه ما البته این اصطلاح قدیمی را نیز شنیده‌ایم که فلانی و فلانی به یکدیگر نان قرض می‌دهند. اصطلاحی که برای توضیح کمک و مساعدت‌های متقابل در شرایطی که منفعت آنی برای طرفین وجود ندارد، به‌کار می‌رود. شما اصطلاحا نانی به فرد دیگری قرض می‌دهید، نه برای گرفتن وجه آن یا کسب سود آنی بلکه به این امید که در روز مبادا او هم این کار را برای شما انجام دهد. مثلا نماینده‌ای که در مجلس بشدت از یک وزیر حمایت کرده است، در اکثر موارد خود را در حال قرض دادن نان به وی می‌بیند و چشم امید به روزهای پیش‌رو دارد. شاهد مثال هم نامه تعدادی از نمایندگان ادوار مجلس در حمایت از جناب زنگنه است. نمایندگانی که در ادوار پیشین همه از حامیان و مدافعان جناب زنگنه بوده‌اند و نان خود را از راه رای اعتماد به ایشان و حمایت همه‌جانبه در مجلس، قرض داده‌اند و در پایان دوران نمایندگی خود صدالبته که نان‌شان را در قالب یک پست مدیریتی تخصصی قرض گرفته‌اند! اکثر امضاکنندگان نامه مذکور، هم‌اکنون به نحوی بر سر سفره گسترده منافع مدیریتی وزارت نفت نشسته‌اند و از همانجا و در مقام قدرشناسی و به جای آوردن حرمت نان و نمک، امضای خود را زیر نامه حمایت از جناب نامدار زنگنه، نقش زده‌اند و نمایندگان کنونی را هم به حمایت از ایشان و قرض دادن نان فراخوانده‌اند و چه خوش‌معامله‌ای و چه زیبا نتیجه‌ای!
در ابتدای کلام گفتیم که در یک سیستم سالم چنین مناصبی از راه طی کردن موفقیت‌آمیز یک روند شفاف و قابل دسترسی برای همه، به‌دست می‌آید. در کشور ما و در وزارت نفت نیز روی کاغذ و برای عامه مردم چنین روندی ترسیم شده است. برای حضور در بهشت وزارت نفت شما نیاز به تخصص دارید. شما در اینجا یعنی یک جوان معمولی ایرانی، باید در کنکور شرکت کرده و در یک رقابت فوق‌سنگین موفق به ورود به رشته‌های تخصصی عرصه نفت شوید. پس از آن دوران تحصیل را با موفقیت پشت سر بگذارید و جذب وزارت نفت شوید. از اینجا به بعد هم هر چه توان علمی و تخصصی و مدیریتی خود را بالاتر ببرید، گام به گام به پیش می‌روید و اگر روند پیشرفت خود را متوقف نکنید می‌توانید در تراز وزیر نفت نیز مطرح شوید. البته همه اینها روی کاغذ و در مقام حرف وجود دارند. در عمل این مسیر بسیار بسیار سخت‌تر و پیچیده‌تر یا بسیار بسیار آسان‌تر و سر راست‌تر خواهد بود.
سختی و پیچیدگی برای عامه مردم و سهولت و سرراستی برای ویژگان. جناب زنگنه همین چند روز پیش اعلام کردند در وزارت نفت امکان جذب همه فارغ‌التحصیلان دانشکده نفت وجود ندارد و فقط نخبگان و افراد برتر جذب خواهند شد. این حرف در یک فضای رقابتی به هیچ وجه حرف بدی نیست ولی در شرایطی که می‌بینیم نمایندگانی که سابقا حامی جناب وزیر بوده‌اند به یکباره به مناصب بالای وزارت نفت می‌رسند، حرفی بسیار بد و عین بی‌عدالتی خواهد بود و ما حق خواهیم داشت که در برابر این بی‌عدالتی زبان به اعتراض باز کنیم.
اما آیا نمایندگان مجلس در سطحی از توان مدیریتی و لیاقت نیستند که جذب آنها در وزارت نفت سوال‌برانگیز نباشد؟ شور‌بختانه باید پاسخ داد در اکثر موارد در این سطح نیستند. برونداد رفتارهای نمایندگان محترم در صحن علنی مجلس، چیزی جز عدم توانمندی‌های ممتاز نیست. حتی می‌شود رودربایستی را بیشتر کنار گذاشت و اعلام کرد آن نمایندگانی که همه مدل هدیه و پیشکش را می‌پذیرند، با حالی خوش و شعفناک با موگرینی سلفی می‌گیرند، برجام را در 20 دقیقه تصویب می‌کنند و بینی افسر وظیفه راهور را با ضربه سر می‌شکنند و... و نه تنها توانمندی ممتازی ندارند بلکه ابتدائیات کنش سیاسی و جمعی را نیز نمی‌دانند. در این شرایط انتصاب پاره‌ای از آنها در مناصب بالای وزارت نفت چیزی جز جفا به ملت و ارتش جوانان توانمند تحصیلکرده بیکار نخواهد بود. البته برای وزیری که از ابتدای دهه سوم زندگی‌اش خود را در مناصب کلان مدیریتی و وزارتی دیده است، تخصص الزاما معنایی را که برای عموم ملت دارد، نخواهد داشت.
 

سومین روز بررسی جزئیات کابینه حسن روحانی پنجشنبه هفته گذشته در مجلس شورای اسلامی برگزار شد و نمایندگان به بررسی صلاحیت وزرای کشاورزی، دادگستری و دفاع پرداختند. به گزارش «وطن امروز»، مجلس شورای اسلامی از روز سه‌شنبه بررسی کلیات کابینه دوازدهم را در دستور کار خود قرار داد. نمایندگان در 2 روز سه‌شنبه و چهارشنبه در  2 شیفت کاری به بررسی صلاحیت وزرای «آموزش و پرورش»، «ارتباطات و فناوری اطلاعات»، «اطلاعات»، «امور اقتصادی و دارایی»، «امور خارجه»، «بهداشت، درمان و آموزش پزشکی» و «تعاون، کار و رفاه اجتماعی» پرداختند. در جلسه چهارشنبه مجلس، نمایندگان موافق و مخالف به بیان دیدگاه های
خود درباره وزیر کشاورزی هم پرداختند اما به دلیل پایان جلسه علنی مجلس، بخشی از اظهارات موافقان و مخالفان و دفاعیات محمود حجتی به جلسه پنجشنبه موکول شد. پنجشنبه نمایندگان علاوه بر وزیر کشاورزی، صلاحیت وزرای دادگستری و دفاع را نیز بررسی کردند. همچنین نمایندگان موافق و مخالف آخوندی، وزیر پیشنهادی راه‌وشهرسازی نیز به بیان دیدگاه‌های خود پرداختند اما در شرایطی که از کابینه 17 نفره حسن روحانی، تنها 10 نفر از وزرای یپشنهادی به ارائه دفاعیات خود پرداختند، گمانه‌زنی‌ها درباره رای اعتماد به کابینه قوت گرفته است. پیش از بررسی کابینه، برخی نمایندگان از احتمال عدم رای‌آوری 3 وزیر پیشنهادی سخن می‌گفتند اما دیروز یکی از اعضای فراکسیون نمایندگان ولایی مجلس، از احتمال عدم رای اعتماد مجلس به 2 وزیر پیشنهادی سخن گفت. فراکسیون امید مجلس که از حامیان حسن روحانی به شمار می‌رود، به صراحت در این باره صحبت نکرده و گفته قرار است امروز (شنبه) و پیش از جلسه علنی رای اعتماد به وزرای پیشنهادی، جمع‌بندی خود درباره وزرای پیشنهادی را اعلام کند.
بر اساس این گزارش، جلسه یک‌نوبته مجلس شورای اسلامی درباره رسیدگی به صلاحیت وزرای پیشنهادی، روز پنجشنبه برگزار شد. منتقدان وزیر پیشنهادی کشاورزی به عدم وعده پرداخت پول گندم و واردات گندم و مشکلات روستاییان اشاره کردند. آنان می‌گویند حجتی سال گذشته جشن خودکفایی گندم را گرفت اما با وعده سرخرمن دادن بدهی‌های کشاورزان را بر باد داد. موافقان نیز به 6 سال استانداری حجتی در یکی از محروم‌ترین استان‌های کشور و اجرای طرح‌هایی مانند سد کرخه و افزایش میزان تولید گندم در دوران وزارت جهاد کشاورزی وی اشاره کردند. محمود حجتی، وزیر پیشنهادی جهاد کشاورزی به دفاع از برنامه خود برای وزارت کشاورزی پرداخت. او با اشاره به عملکردش در 4 سال گذشته و افزایش تولید گندم از ۹۷ میلیون تن به ۱۱۸ میلیون تن گفت: در حال ایجاد سامانه ملی هستیم تا مسؤولان، کشت‌ها را به صورت آنلاین بررسی کنند و هشدارهای لازم را به کشاورز بدهند.
رسیدگی به صلاحیت وزیر دادگستری
در ادامه رسیدگی به جزئیات کابینه حسن روحانی، نمایندگان به بررسی صلاحیت سیدعلیرضا آوایی، وزیر پیشنهادی دادگستری پرداختند. هر چند آوایی هیچ مخالفی نداشت ولی محسن بیگلری، نماینده مردم سقز و بانه از این فرصت برای بیان دغدغه‌های قضایی مردم مناطق محروم استفاده کرد. مخالفان و موافقان در بررسی صلاحیت وزیر پیشنهادی دادگستری، آوایی را یک قاضی نجیب، پرکار و اخلاق‌مدار خواندند که هم قوه مجریه و هم قوه قضائیه را بخوبی می‌شناسد و می‌تواند از عهده ایجاد رابطه خوب بین دولت و دستگاه قضا برآید. آوایی در دفاع از برنامه خود با تاکید بر اینکه بیش از 40 سال محضر بزرگان حوزه قضایی و حقوقی را درک کرده و به دنبال پیاده کردن این آموخته‌ها در جهت حل مشکلات مردم هستم، گفت: دادستان، رئیس دادگستری و قاضی بودم و تثبیت روابط بین قوه قضائیه و مجلس از جمله مهم‌ترین برنامه‌های من است.
وزیر دفاع؛ بدون مخالف
یکی دیگر از وزرایی که روز پنجشنبه مجلس به بررسی صلاحیت وی پرداخت، وزیر پیشنهادی دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح بود. به دلیل عدم مخالفت با این گزینه پیشنهادی، تنها موافقان وی در مجلس به بیان دیدگاه‌های خود پرداختند. موافقان، وی را نماد وحدت بین ارتش، سپاه و نیروهای مسلح دانستند و تاکید کردند سرتیپ حاتمی به امور نظامی تسلط دارد و آشنا به نیازها و اولویت‌های وزارت دفاع است. امیر سرتیپ حاتمی نیز در دفاعیات خود گفت: در این دوره قدرت موشکی را در همه زمینه‌ها بویژه بالستیک و کروز ارتقا خواهیم داد و قدرت هوایی و پدافند هوایی را هم بالا می‌بریم. از دیگر برنامه‌های ما نوسازی توان دریایی و افزایش قابلیت یگان‌های واکنش سریع در نیروهای زمینی برای مقابله با تهدید جنگ‌های نیابتی است. وی تصریح‌ کرد: پیگیری و تحقق سیاست دفاعی کشور با رویکرد بازدارندگی فعال و زمینه‌سازی برای مشارکت کشورهای دوست از جمله برنامه‌های ما خواهد بود؛ همچنین مقابله با تهدیدات دشمنان و در راس آنها آمریکا را که اخیراً رویای تعبیرناشدنی تغییر نظام جمهوری اسلامی را مطرح کرد، پیگیری می‌کنیم. وی در ادامه سخنان خود در صحن علنی مجلس به تصویب قانون مقابله با تحریم‌های آمریکا در مجلس اشاره کرد و گفت:‌ با توجه به این قانون حمایت‌های خود از جبهه مقاومت و رکن اساسی آن یعنی نیروی قدس سپاه و سرلشکر سلیمانی را پیگیری خواهیم کرد.
رسیدگی به صلاحیت وزیری با 2 بار استیضاح
آخرین وزیری که مجلس به صلاحیتش رسیدگی کرد، عباس آخوندی، وزیر راه‌وشهرسازی بود. وی که در دولت یازدهم 2 بار استیضاح شد، بار دیگر به عنوان وزیر راه‌وشهرسازی به مجلس معرفی شد. مخالفان این وزیر پیشنهادی عدم توازن بین 2 حوزه راه‌وشهرسازی، عدم اجرای مسکن اجتماعی به جای مسکن‌مهر و همچنین بروز سوانح رانندگی بالاتر از استانداردهای جهانی را از دلایل خود برای مخالفت با وزارت آخوندی عنوان کردند. موافقان هم معتقد بودند این وزارتخانه اعتبار چندانی ندارد و وزارت راه‌وشهرسازی در ۴ سال اخیر با عقد قرارداد با شرکت‌های اروپایی و بازسازی ناوگان هوایی کشور پس از توافق برجام خدمات بزرگی به نظام و کشور کرده است. بر اساس این گزارش، به جهت پایان زمان جلسه علنی مجلس، ادامه رسیدگی به صلاحیت وزیر راه‌وشهرسازی به جلسه امروز مجلس موکول شد.
یک یا 2 وزیر رأی نمی‌آورند؟
آخرین جلسه مجلس برای بررسی صلاحیت کابینه و رای اعتماد قرار است امروز برگزار شود. گمانه‌زنی‌ها از احتمال عدم رای اعتماد مجلس به برخی وزرای پیشنهادی خبر می‌دهد. در همین راستا عضو فراکسیون نمایندگان ولایی مجلس شورای اسلامی گفت: استنباط ما از فضای مجلس این است که یک یا 2 وزیر پیشنهادی رای نمی‌آورند. عبدالرضا مصری در گفت‌وگو با مهر، با اشاره به بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی رئیس‌جمهور برای دولت دوازدهم اظهار داشت: ترکیب کابینه در مجموع خوب است اما تیم اقتصادی می‌توانست قوی‌تر از این باشد و ما نیز انتظار تیم اقتصادی قوی‌تری داشتیم. وی تاکید کرد: مشکلات اقتصادی کشور بویژه در بخش تولید امروز به گونه‌ای است که باید تیم اقتصادی دولت هماهنگ‌تر از قبل باشد، در غیر این صورت مشکلات دولت یازدهم دوباره تکرار می‌شود. عضو فراکسیون نمایندگان ولایی مجلس شورای اسلامی در پاسخ به این سوال که آیا همه وزرا رای خواهند گرفت یا خیر، تصریح کرد: رای نمایندگان چندان قابل پیش‌بینی نیست اما استنباط ما از فضای مجلس این است که یک یا 2 وزیر رای نخواهند گرفت. مصری خاطرنشان کرد: البته این استنباط از جانب ما است، چرا که ممکن است تا لحظه آخر که وزرا از برنامه‌های‌شان دفاع می‌کنند و رای‌گیری می‌شود، برخی مخالفان متقاعد شوند یا برخی موافقان هم نظرشان عوض شود.

در حالی محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه روز چهارشنبه از جذب 8/11 میلیارد دلار «سرمایه خارجی» در دولت یازدهم خبر داده بود که بانک مرکزی در خبری اعلام کرد رقم 8/11 میلیارد دلار «تسهیلات مالی خارجی» و نه سرمایه خارجی جذب شده است. محمدجواد ظریف روز چهارشنبه در جلسه بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی، در دفاعیات خود به عنوان وزیر پیشنهادی امور خارجه مدعی شد در دولت یازدهم 8/11 میلیارد دلار سرمایه خارجی وارد کشور شده است. رسانه‌ها با استناد به اظهارات معاون وزیر اقتصاد این اظهارات ظریف را غیرواقعی خواندند. در پی این موضوع، بانک مرکزی با انتشار خبری مدعی شد رسانه‌ها از این اظهارات برداشت اشتباه کرده‌اند. بانک مرکزی اعلام کرد: میزان جذب و تجهیز منابع مالی خارجی برای طرح‌های سرمایه‌ای در ایران در طول دولت یازدهم 11 میلیارد و 800 میلیون دلار است که در قالب 36 طرح در کشور اجرایی می‌شود و این مبلغ به‌منزله «تجهیز قطعی» منابع مالی خارجی بوده و جذب کامل تسهیلات به‌تدریج و در طول دوره ساخت پروژه‌ها انجام می‌شود. در پی اعلام آمار مربوط به تسهیلات مالی خارجی در کشور توسط وزیر امور خارجه در مجلس شورای اسلامی بر مبنای آمار بانک مرکزی و برداشت نادرست برخی رسانه‌ها به آگاهی می‌رساند، آمار اعلامی توسط آقای دکتر ظریف بیانگر میزان اخذ تسهیلات مالی خارجی برای تأمین مالی طرح‌های زیر‌بنایی و تولیدی کشور و عملیاتی شدن فرآیند آن از طریق گشایش اعتبار اسنادی است.  به گزارش تسنیم، به نظر می‌رسد بهتر بود بانک مرکزی در این خبر به‌جای اینکه رسانه‌ها را به برداشت نادرست متهم کند، به اشتباه وزیر امور خارجه در بیان آمار «تسهیلات مالی خارجی» به‌جای «سرمایه خارجی» اشاره می‌کرد.