شهردار تهران در آخرین جلسه شورای اسلامی شهر سند تغییر و تحول شهر را به ریاست دوره چهارم شورا تقدیم کرد. به گزارش فارس، محمدباقر قالیباف در سیصدوهفتادویکمین و آخرین جلسه چهارمین دوره شورای شهر تهران درباره گزارش عملکرد 12 ساله شهرداری تهران اظهار داشت: هنگامی که مشغول خدمت در شهرداری تهران شدم، وقتی که آمدم ندانستم چه چیزی را تحویل می‌گیرم و هرچقدر تلاش کردم چیزی مطلع نشدم، چراکه حتی یک سند دوخطی نیز از گزارش عملکرد درباره مدیران ارشد شهرداری ندیدم. وی افزود: همان موقع موضوع هوشمند شدن شهر تهران را مورد بحث و بررسی قرار دادیم و در این راستا نسبت به شفافیت در شهرداری تهران نیز اقدام شد. قالیباف گفت: امروز این توفیق را پیدا کردیم با کمک همکارانم در مجموعه شهرداری سندی را تحت عنوان سند تغییر و تحول تهیه کنیم و امروز که از شهرداری تهران می‌رویم، مجموعه اقداماتی که در شهر صورت گرفته در این سند مشخص شده است. با آنکه تعدادی از افراد به این موضوع اشاره داشتند که این سند را تهیه نکنیم و ممکن است اشکالی در آن وجود داشته باشد ولی بنده این اقدام را انجام دادم. شهردار تهران اضافه کرد: با سند تغییر و تحول شورا و مدیریت جدیدی که سر کار می‌آیند، می‌دانند در شهر چه اتفاقی افتاده است و امیدواریم مدیریت جدید نیز از ابتدا سندی را برای واگذاری مدیریت به آیندگان تهیه کند که از این سند نیز دقیق‌تر باشد. وی ادامه داد: پایه‌گذاری این اصل با هر هزینه‌ای یک ضرورت است، چراکه باید بدانیم چه چیزی را تحویل می‌دهیم و چه چیزی را دریافت می‌کنیم. قالیباف گفت: امروز این سند را تحویل ریاست دوره چهارم شورای اسلامی شهر تهران می‌دهم و این حق شوراست که این اسناد را تحویل شورای بعدی بدهد و در صورت امکان یک نسخه‌ای از آن در اختیار اعضای شورای چهارم و اصحاب رسانه قرار بگیرد. شهردار تهران اضافه کرد: مقام معظم رهبری در این دوره عنایت ویژه‌ای به شهر تهران داشتند و 300 هکتار بوستان ولایت و 1500هکتار از فضاهای سبزی که در اختیار مراکز نظامی و انتظامی بود را در اختیار مردم گذاشتند، لذا از همه حمایت‌ها و رهنمودهای ایشان تقدیر و تشکر می‌کنم. وی ادامه داد: از دولت‌های نهم و دهم و یازدهم نیز تشکر می‌کنم و اگر گله‌مندی از این دولت‌ها داشته‌ایم، براساس قوانین و مقررات بوده است و تلاش می‌کردیم مشکلی را از سطح شهر برطرف کنیم. شهردار تهران یادآور شد: در پایان از تمام مردم شریف ایران و همه افرادی که همراهی و مشارکت در حوزه شهر داشتند، تقدیر و تشکر می‌کنم و از همه حلالیت می‌طلبم و اگر کوتاهی و کم‌کاری صورت گرفته است، ضمن حلالیت، عذرخواهی می‌کنم. وی افزود: بنده بارها گفته‌ام در 12 سال گذشته روزهایی بوده که قبل از اذان صبح از خانه خارج می‌شدم و تا پاسی از شب در این شهر تلاش می‌کردم. قالیباف گفت:‌ تلاش کردیم در تابستان شهر را بشوییم و در پاییز به‌درستی شهر را جارو کنیم و در زمستان‌های سرد و برفی این شهر را پارو کنیم تا بتوانیم همیشه یک شهر بهاری برای مردم داشته باشیم. وی بیان داشت: بنده از هر سلیقه، دین و مذهبی که دغدغه انسان و انسانیت را داشته است، تشکر می‌کنم و هرگز سلیقه گروهی،‌ دینی، مذهبی و سیاسی را در رفع معضلات و آسیب‌های اجتماعی دخالت ندادم. قالیباف با اشاره به اینکه از پیمانکاران نیز تشکر می‌کنم،‌ افزود: امروز این شهری را که می‌بینید با تلاش و زحمات پیمانکاران شکل گرفته است و از بسیج و نیروی انتظامی که همکاری جدی در مدیریت شهری داشته‌اند نیز تشکر می‌کنم. شهردار تهران بیان داشت:‌ این شورا در حین نظارت، نقد و چالش‌های جدی که داشت، بیشترین حمایت را برای حل مشکلات مردم داشته است.
چمران: در شورای چهارم 532 مصوبه داشتیم
رئیس شورای اسلامی شهر تهران گفت: در شورای چهارم 371 جلسه برگزار شد که در این راستا 532 مصوبه داشته‌ایم. مهدی چمران در آخرین جلسه چهارمین دوره شورای اسلامی شهر تهران که با حضور محمدباقر قالیباف شهردار تهران و جمعی از معاونان شهرداری برگزار شد، اظهار داشت: ما سیصدوهفتادویک جلسه برگزار کردیم که شامل صد و یک جلسه عادی و 270 جلسه فوق‌العاده بود. وی افزود: 231 پرونده طرح و لایحه در شورای چهارم تشکیل شد و 96 طرح یک‌فوریتی و 97 دوفوریتی بوده است. چمران بیان داشت: 132 لایحه در قالب 86 طرح یک‌فوریتی و 9 لایحه دوفوریتی توسط اعضای شورا در صحن مطرح شده است.

گروه اقتصادی: با وجود اینکه فعلا محمدرضا نعمت‌زاده سمتی در دولت دوازدهم ندارد اما دستورالعمل وی در آخرین روز کاری در دولت یازدهم جنجالی به پا کرده که تا لغو آن ادامه خواهد داشت.
در ابلاغیه وزیر صنعت آمده است: «در راستای اجرای بند 23 سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی مشعر بر شفاف و روان‌سازی نظام توزیع و قیمت‌گذاری و روزآمدسازی شیوه‌های نظارت بر بازار و ایجاد فضای رقابتی سالم و بهبود فضای کسب و کار، رعایت توأمان حقوق مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان و حذف واسطه‌های غیرضرور در زنجیره تأمین و توزیع کالا با هدف کاهش قیمت مصرف‌کننده و حداکثر کردن منافع مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان در بازار رقابتی، همچنین اجرای ماده 5 قانون حمایت از حقوق مصرف‌کنندگان، ماده 6 قانون تعزیرات حکومتی و ماده 15 قانون نظام صنفی و به جای الزام تولیدکنندگان به درج قیمت مصرف‌کننده روی کالا، طرح درج یا نصب برچسب قیمت توسط واحدهای خرده‌فروشی برای اجرا درباره کالاهای منتخب محصولات بیسکویت، شیرینی، کیک و شکلات، انواع چیپس و اسنک و محصولات صنایع سلولزی و بهداشتی در سراسر کشور ابلاغ می‌شود.» اما به نظر می‌رسد اجرای این ابلاغیه نه تنها شفاف و روان‌سازی نظام توزیع و قیمت‌گذاری و روزآمدسازی شیوه‌های نظارت بر بازار را به همراه نخواهد داشت، بلکه زمینه تبانی بین فروشندگان و در نتیجه متضرر شدن مشتریان را به همراه خواهد داشت. علاوه بر موارد یادشده، این ابلاغیه با قوانین حمایت از حقوق مصرف‌کنندگان هم در تضاد است، چرا که ماده 5 این قانون به صراحت عنوان می‌کند همه عرضه‌کنندگان (تولیدکنندگان و فروشندگان نهایی کالا) باید قیمت محصول را اعلام کنند. همه اینها در حالی است که این روزها تولیدکنندگان خود قیمت واقعی را روی کالاها بویژه در محصولات صنایع غذایی و بهداشتی مشخص نمی‌کنند تا از این طریق هم خود و هم فروشندگان حاشیه بازار، سودشان را افزایش دهند.
به طور مثال اگر قیمت تمام شده یک مایع شست‌وشو 800 تومان باشد، قیمت فروش آن به فروشنده خرد یکهزار و 500 تومان و قیمت مصرف‌کننده آن 2 هزار تومان خواهد بود. حال اگر همین قیمت از روی کالا نیز حذف شود، تصور اینکه این بازار گسترده خرده‌فروشان با چه نابسامانی رو‌به‌رو خواهد شد، دشوار است. اما با این همه، متولیان و مسؤولان صنعتی در کشور بشدت از این طرح حمایت کرده و معتقدند آزادسازی قیمت‌ها با شیوه جدید منجر به رقابتی شدن بازار و افزایش بهره‌وری خواهد شد.  به گزارش «وطن‌امروز»، نعمت‌زاده، وزیر صنعت دولت یازدهم در آخرین روز کاری خود دستورالعمل عدم الزام درج قیمت روی 4 گروه کالایی را ابلاغ کرد تا اعتراض‌ها به این تصمیم آغاز شود. جالب اینکه این دستورالعمل موجب می‌شود تولیدکنندگان عملا با هر قیمتی که دوست داشته باشند محصولات خود را بفروشند و محدودیت قیمت برای آنها برداشته شده است. با این وجود مسؤولان در اظهارنظر شگفت‌انگیز خود این موضوع را به نفع مردم و مصرف‌کنندگان می‌دانند. آنها اعتقاد دارند با توجه به اینکه قیمت مواد اولیه در فصول مختلف سال متفاوت است، تولیدکنندگان نباید قیمت‌ها را درج کنند تا براساس میزان هزینه قیمت‌ها را عرضه کنند. حتی اگر بپذیریم که با توجه به متفاوت بودن قیمت‌های مواد اولیه باید نرخ محصولات شناور باشد، باز هم معلوم نیست ربط آن به عدم درج قیمت روی کالا چیست؟ حتی در این صورت هم باید تولیدکنندگان ملزم به درج قیمت باشند و ابلاغ این دستور‌العمل شائبه‌های فراوانی ایجاد می‌کند. محسن بهرامی ارض‌اقدس، دبیر ستاد تنظیم بازار کشور در این باره سخنان عجیبی عنوان می‌کند. وی بر ضرورت تجهیز نظام خرده‌فروشی به صندوق‌های مکانیزه در جامعه تاکید کرد و اظهار داشت: اجرای این طرح در شفافیت اطلاعات اقتصادی، تحقق عدالت مالیاتی، حذف چرخه عرضه کالای قاچاق در شبکه رسمی توزیع و همچنین کاهش هزینه قیمت تمام‌شده کالا برای اصناف با حذف واسطه‌های غیرضروری بسیار حائز اهمیت است. این اظهارات باز هم به این سوال پاسخ نمی‌دهد که شناور شدن قیمت در فصول مختلف چه منافاتی با درج قیمت روی کالا دارد؟ محمد آقاطاهر، رئیس اتحادیه بنکداران مواد غذایی نیز با اشاره به ابلاغیه وزیر صنعت، معدن و تجارت در رابطه با طرح حذف قیمت‌گذاری کالا از سوی تولیدکنندگان، گفت: این طرح به صورت آزمایشی روی برخی کالاهای خاص اجرا می‌شود، بنابراین اگر موفقیت‌آمیز بود «تداوم» می‌یابد و در غیر این صورت طرح «متوقف» می‌شود. جمشید مغازه‌ای، دبیر انجمن بیسکویت، شیرینی و شکلات در این‌باره گفت: به طور قطع ما ابلاغیه وزیر پیشین صنعت، معدن و تجارت را در این باره اجرا خواهیم کرد. وی افزود: انجمن بیسکویت، شیرینی و شکلات از 6 ماه قبل خود پیگیر اجرای این مهم بود تا به منصه ظهور برسد که این اتفاق چند روز پیش با لطف وزیر صنعت افتاد و بخشنامه آن نیز صادر شد. مغازه‌ای تصریح کرد: با توجه به اینکه کالاهای عرضه شده در صنف ما اساسی به حساب نمی‌آیند، قیمت آن نیز باید براساس عرضه و تقاضا و توسط خود تولیدکنندگان مشخص شود. این مقام صنفی در پاسخ به این سوال که اجرای این بخشنامه باعث هرج و مرج در قیمت کالایی نخواهد شد؟ گفت: هدایت این امر من‌بعد دست تولیدکننده خواهد بود.
مخالفت‌ها
عضو کمیسیون برنامه مجلس تاکید دارد که ستاد تنظیم بازار زیر بار حذف قیمت از روی کالاها نرود. غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی در گفت‌وگو با خانه ملت  با اشاره به اعلام اخباری مبنی بر ابلاغ دولت برای حذف قیمت از روی کالا، گفت: قرارگیری قیمت روی کالا چند خصوصیت دارد و مانع از گرانفروشی یا فروش کالا به قیمت دلخواه می‌شود، همچنین خریدار به جای سوالات متعدد می‌تواند محاسبات خود را انجام داده و از طرف دیگر اگر کالایی در یک محل ارزان‌تر بود، کالا را از همان محل خریداری کند. نماینده مردم رشت در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه سیاست‌هایی همانند حذف قیمت از روی کالا اتخاذ می‌شود که این سیاست‌ها در تضاد با منافع عمومی و ارائه خدمات راحت‌تر و سهل‌تر به مردم است، افزود: متاسفانه استدلال منطقی از سوی کسانی که این موضوع را بخشنامه کرده‌اند مطرح نمی‌شود، لذا ستاد تنظیم بازار نباید زیر بار این تقاضاها برود که تولیدکنندگان با هر قیمتی کالای خود را بفروشند و این ستاد باید بر درج قیمت روی کالاها نظارت کند.

گسیل داشتن یک دیپلمات قرص و محکم که هنوز سودای احیای قدرت شوروی را در سر دارد به سوی واشنگتن به این معناست که کرملین قصد دارد از موضعی متفاوت با رهبران آمریکا سخن بگوید.
آناتولی ایوانوویچ آنتونف 62 ساله به عنوان یک سیاستمدار و دیپلمات کارکشته با مواضع مشخص ضد غربی در حالی رسما جایگزین«سرگئی کیسلیاک» خواهد شد که سفیر قبلی روسیه در آمریکا به‌عنوان «نماد دخالت مسکو در امور داخلی آمریکا» شناخته می‌شود و روابط 2 کشور با اخراج متقابل دیپلمات‌های‌شان عملا در حال قطع شدن است. خط‌مشی واشنگتن در جهت تیرگی هر چه بیشتر روابط با کرملین که از 2 سال آخر ریاست‌جمهوری باراک اوباما آغاز شد با آمدن ترامپ تغییر مشخصی نداشته است. نمونه آن مشکل‌تراشی وزارت خارجه آمریکا در اعطای روادید به شهروندان روس است که حتی پیش‌بینی می‌شود از سال میلادی 2018 به عدم صدور روادید برای شهروندان عادی بینجامد. این بدون تردید به منزله تشدید رویارویی بین 2 دولت و کشاندن آن به سطحی اجتماعی است.
به قول «فئودور لوکیانوف» رئیس شورای سیاست خارجی و دفاعی روسیه، تصمیم جدید واشنگتن در حقیقت به منزله گرفتن انتقام اخراج دو‌سوم دیپلمات‌ها و کارمندان سفارتخانه و کنسولگری‌های آمریکا در روسیه از مردم این کشور است. پوتین می‌داند که ریسمان روابط دو طرف پاره شده است و این را به منزله فرصتی تلقی می‌کند تا بدون نفوذ باند آمریکایی در مسکو، هژمونی جهانی «روسیه جدید» را همان طور که می‌خواهد بچیند و ابتکار عمل گره زدن دوباره ریسمان روابط با غرب را نیز خود به دست بگیرد.
بدین ترتیب آنتونف نه فقط سفارت روسیه در ایالات متحده بلکه یک سنگر را در منطقه جنگی واشنگتن تحویل خواهد گرفت؛ اگر چه وظیفه دارد روابط مسکو با واشنگتن را از دل جنگ سرد دوم دوباره به سیاقی دیپلماتیک بازگرداند. «لیو کلیپاتسکی» استاد آکادمی دیپلماتیک وزارت خارجه روسیه و استاد دانشگاه روابط بین‌الملل مسکو  با اشاره به این شرایط، آنتونف را «سفیر ضدبحران» کشورش در آمریکا می‌داند که می‌تواند روابط 2 کشور را از بن‌بست کنونی خارج کند.
بی‌دلیل نیست که پوتین به جای کیسلیاک همیشه خندان یک نظامی سابق را به این سمت گمارده، آنتونفی که نه تنها اسمش برای غربی‌ها یادآور صنایع نظامی دوران شوروی است بلکه رسمش نیز کاملا مشخص است. مواضع اخیر این نظامی‌ترین سفیر روسیه در آمریکا علیه دخالت‌های غرب در اوکراین و آسیبی که آمریکایی‌ها به روابط بین‌الملل وارد آورده‌اند مشهور است. او برای مدتی (2016-2011) سمت معاونت وزارت دفاع روسیه را برعهده داشته و پیش از آن نیز طی سال‌های 2011-2004 مدیر نظامی‌ترین اداره وزارت خارجه یعنی اداره امنیت و خلع سلاح بود. در دوره معاونتش برای 2 وزیر دفاع اخیر روسیه نیز مسؤولیت کنترل همکاری‌های نظامی خارجی و اجرای توافقات بین‌المللی را برعهده داشت. به عبارت دیگر او طی بیش از یک دهه گذشته وزیر خارجه بخش نظامی حاکمیت کرملین یا همان ارتش سرخ بوده است که نمایندگی روسیه در بسیاری از نشست‌های جهانی را برعهده داشته است تا اینکه سال گذشته به عنوان معاون وزیر خارجه دوباره به دستگاه دیپلماسی بازگشت.
در عین حال تسلطش به زبان انگلیسی و روابط بین‌الملل در کنار دیسیپلین نظامی‌اش می‌تواند او را در ایجاد ارتباطات راهبردی نیمه‌پنهان با دولت سایه آمریکا یاری کند. همان چیزی که پوتین برای چیدن پازل جدید روابط با غرب از موضعی بالاتر از گذشته نیاز دارد. از طرف دیگر تخصص آنتونف در مسائل هسته‌ای می‌تواند نقش او را در مذاکرات آتی شرق و غرب برای رسیدن به موازنه قدرتی جدید  یادآوری کند.
 

مهدی محمدی: دولت آقای روحانی اکنون از سد رای اعتماد مجلس عبور کرده است. پیش‌تر هم پیش‌بینی می‌شد که به دلیل مناسبات خاص حاکم بر روابط مدیریت دولت و مجلس، این عبور دشوار نخواهد بود. گفت‌وگوهای رای اعتماد چندان جدی نبود، فضایی هم نبود که بخواهد مساله‌ای جدی مطرح شده و بحثی جدی دربگیرد. از حیث سیاسی نیز نه دولت و نه مجلس، فعلا تصمیمی برای رویارویی با یکدیگر ندارند و ظاهر قصه، لااقل تا آینده قابل پیش‌بینی این است که یکدیگر را مراعات خواهند کرد. نوع رویکرد به ریاست‌جمهوری 1400 است که می‌تواند این مناسبات را نوآرایی کند و طرفین تصور می‌کنند هنوز برای رسیدن به این مساله وقت هست. احتمالا رگه‌هایی از «تغییر آرایش» را تنها وقتی خواهیم دید که نغمه‌های انتخابات مجلس‌ ساز شده باشد. بازیگران مختلف منتظرند نحوه دورخیز دیگران به سمت ریاست‌جمهوری 1400 را از نوع آرایشی که برای انتخابات مجلس خواهند گرفت، استنباط کنند. این چیزی است که برای آن به اندازه کافی وقت هست.
اکنون یکی از رایج‌ترین اشتباه‌ها درباره دولت دوم آقای روحانی می‌تواند این باشد که کسانی بخواهند از روی تمرکز بر ترکیب کابینه، درباره خط‌مشی اصلی دولت در 4 سال آینده قضاوت کنند. ترکیب کابینه بر اساس ملاحظات و به عللی چیده شده که به هیچ‌وجه نمی‌توان با تکیه به آن چنین قضاوتی کرد. در واقع این ترکیب، هیچ پیام خاصی را نه درباره اولویت‌ها و نه رویکرد کلی دولت بیان نمی‌کند و در بادی امر، ناظران مختلف با رویکردهای مختلف می‌توانند تفسیرهای کاملا مختلف- و گاه حتی متضاد- از آن داشته باشند. آقای روحانی دست خود را در کابینه رو نکرده است. حداکثر چیزی که می‌توان گفت این است که این کابینه جایزه‌ای است به کسانی که در انتخابات کنار آقای روحانی ایستادند و ضمنا، سابقه کاری آنها نشان می‌دهد بیش از آنکه به هر گروه یا نهاد دیگری متعهد باشند، به شخص روحانی وفادارند اما اینکه کسی تلاش کند از طریق تفسیر ترکیب کابینه فعلی، اولویت‌ها، رویکردهای کلان و خط‌مشی راهبردی دولت روحانی در 4 سال آینده را دریابد، در واقع طلب روزی ننهاده کردن است.
آقای روحانی البته حرف‌هایی گاه عجیب درباره آنچه می‌خواهد در این 4 سال بکند، زده ولی هنوز روشن نیست دقیقا به کدام سو خواهد رفت و پروژه‌های محوری‌اش چیست. روحانی یک جا گفته اولویت دولت دوم او اشتغال است اما همزمان- و در موضعی عجیب- مثلا در مجلس تاکید کرده است وزارت اقتصاد او باید موضوع پولشویی را در اولویت خود قرار بدهد؛ سخنی که بسیاری از ناظران آن را در واقع یک آدرس به بیرون تلقی کردند. در هر حال، یکی از مهم‌ترین سوال‌هایی که آقای رئیس‌جمهور اکنون باید به آن پاسخ بدهد این است که مهم‌ترین پروژه‌های او در 4 سال آینده چیست و چطور می‌خواهد آن را محقق کند. ترکیب کابینه روحانی حاوی هیچ پیام واضحی درباره رویکردهای آینده او نیست؛ در حالی که اینکه روحانی واقعا چه می‌خواهد بکند بسیار مهم‌تر از این است که این کار را با چه کسانی می‌خواهد انجام بدهد.
درباره رویکردهای 4 سال آینده دولت 3دسته نگرانی جدی وجود دارد.
1- نخستین - و به عقیده من مهم‌ترین - نگرانی این است که قطار دولت روی ریلی قرار داشته باشد که از بیرون کشور گذاشته شده است. اگر بخواهیم همه نقدها به رویکرد آقای روحانی در دولت اول را در یک جمله خلاصه کنیم اینطور می‌شود گفت که دولت اجازه داد- دانسته یا ندانسته- از بیرون برای آن ریل‌گذاری و رفتارش چارچوب‌بندی شود. تاریخ سیاست‌گذاری امنیت ملی آقای روحانی به یک معنا تاریخ استانداردسازی رفتار ایران بر اساس قواعدی است که «هنجارهای بین‌المللی» خوانده می‌شود اما در واقع چیزی بیش از اراده یکی
ـ دو قدرت ظاهرا بزرگ نیست. برجام، نقطه شروع این پروژه استانداردسازی بود و اکنون برای همه روشن شده این بازی ادامه دارد. مهم‌ترین نگرانی درباره 4 سال آینده این است که آقای روحانی بخواهد همان مسیری را- با همان قرائتی- طی کند که با برجام آغاز شد.
نشانه‌های بسیار متنوعی از جمله قانون تحریم‌های جدید آمریکا (کاتسا) جزئیات ایستگاه‌هایی را که بناست قطار دولت روحانی- و کلان‌تر از آن، افکار عمومی ایران- در ادامه حرکت خود روی ریل استاندارد شدن، به آنها برسد، کاملا شفاف کرده است. بازی، با محدود کردن برنامه هسته‌ای آغاز شده، در گام دوم بر برنامه موشکی و برنامه منطقه‌ای ایران متمرکز شده، پس از آن کلیت بخش دفاع بویژه سپاه را هدف قرار می‌دهد و در نهایت هم به باج‌خواهی درباره مقوله حقوق‌بشر و ساختار حقوق اساسی ایران خواهد انجامید. اینها اگر زمانی تحلیل بود اکنون خبر است؛ مطلب چندان جدیدی هم نیست. رهبر معظم انقلاب اسلامی شاید یک هفته از اجرایی شدن برجام نگذشته بود که هشدار دادند نفوذ در داخل و مهار در منطقه پروژه‌های مکمل برجام است و باید مراقب آنها بود. دولت آقای روحانی- لااقل براساس آنچه در ایام انتخابات شنیدیم- بنا دارد کجدار و مریز همین راه را برود و اگر چنین باشد، خیلی زود سازش در سیاست خارجی به بحران در سیاست داخلی خواهد انجامید.
2- نگرانی دوم درباره خط‌مشی‌های اصلی دولت آقای روحانی این است که وی و تیمش درباره اولویت‌های جامعه دچار سوءتفاهم شوند. یکی از گرایش‌های بسیار قدرتمند و عموما مقاومت‌ناپذیر برای رؤسای جمهوری که بتازگی یک انتخابات را برده‌اند این است که شعارهای انتخاباتی خود را با اولویت‌ها و مطالبات مردم مساوی فرض کنند. این یک خطای فاحش و البته پیش پاافتاده است. اینکه مردم به آقای روحانی رای داده‌اند دلایلی بسیار پیچیده و مسلما فراتر از این داشته که دقیقا خواستار محقق شدن همان حرف‌هایی بوده‌اند که او در مبارزات انتخاباتی‌اش گفته است. از قضا یک نظرسنجی که 30 خرداد انجام شده نشان می‌دهد اکثریت مردم باور دارند حرف‌هایی را که کاندیداها در مبارزات انتخاباتی می‌زنند، خیلی نباید جدی گرفت. رای‌آوری آقای روحانی بیش از هر چیز به دوقطبی‌هایی که ساخته شد، موقعیت او به عنوان رئیس‌جمهور مستقر و شرایط ویژه‌ای مربوط است که رقبای او در آن قرار گرفتند. اشتباه گرفتن این امر با اولویت‌های واقعی مردم که از دولت انتظار دارند آنها را حل کند، خطای محاسباتی ویران‌کننده‌ای برای دولت خواهد بود. مطالبات اکثریت ایرانیان که همچنان در نظرسنجی‌ها دست نخورده باقی‌مانده روی موضوعات اقتصادی بویژه مساله اشتغال متمرکز است. دولت اکنون باید میان ماندن در فضای انتخابات یا خروج از آن و کمر بستن به پیگیری مطالبات جامعه یکی را انتخاب کند. جامعه ایرانی به دلایل متنوع رقبای روحانی را برای تحقق مطالبات خود شناسایی نکرد ولی این بدان معنا نیست که شعارهای روحانی را جایگزین مطالبات خود کرده باشد. مردم با شعارهای انتخاباتی کاندیداها شاید رای بدهند ولی زندگی نمی‌کنند. می‌توان حدس زد اگر آقای روحانی حس کند حل مسائل اقتصادی چندان ساده نیست، هر لحظه محتمل است به سمت احیای دوقطبی‌های انتخابات حرکت کند. آن وقت است که با پایان یافتن یک سال اول دولت دوازدهم باید منتظر واکنش از جانب بخش‌هایی از جامعه بود که به روحانی رای هم داده‌اند ولی مشکلات اقتصادی گریبان آنها را می‌فشارد و ضمنا دیگر شعارها و بهانه‌های او را معتبر هم نمی‌دانند.
3- نگرانی سوم اولویت‌پذیری از رادیکال‌هاست. رفتار سینوسی آقای روحانی این ارزیابی را محتمل می‌کند که او در معرض تطبیق اولویت‌های خود با اولویت‌های جریان تندرویی باشد که با رادیکالیسم زندگی و از آن تغذیه می‌کند. روحانی شاید قصد داشت با انتخاب کابینه به این شکل خاص نشان دهد از رادیکالیسم چپ فرمان نمی‌برد اما این می‌تواند فقط یک تاکتیک برای خنک کردن فضا و خروج از رادیکالیسمی باشد که او خود در انتخابات ساخته بود. دستورکارهای چپ رادیکال برای جامعه ایرانی، جریانی از تنش را به کشور تحمیل می‌کند که روندی از اخلال مستمر در امور ایجاد خواهد کرد. شاید در 4 سال اول و با هدف مصرف در انتخابات، پیروی از نسخه‌های چپ‌روانه توسط روحانی توجیهی داشت ولی اکنون که دیگر انتخاباتی در کار نیست و اولویت روحانی «بقا در ساختار قدرت» است، مصرف تجویزات این جریان- که عموما از روی نسخه‌های خارجی کپی می‌شود- می‌تواند مهلکه‌ای گرانبار از تنش و هرز رفتن منابع برای دولت ایجاد کند.
این نگرانی‌ها نه فقط درباره دولت که در واقع کمک به دولت است. اینکه دولت چه مسیری برمی‌گزیند البته تصمیم خودش است اما باید دانست تبعات انتخاب هر مسیر دیگر انتخابی نیست و اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

صادق فرامرزی: بنا بر عرف مطبوعاتی کشور، مناسبت‌های تقویم سوژه نگارش مطالب نسبتا ثابتی را هر ساله فراهم می‌آورد که بسته به جایگاه‌شان از بزرگداشت یک شخصیت تا تحلیل یک واقعه می‌توان آنها را تقسیم‌بندی کرد.  بر همین مبنا در روزهایی که گذشت و در شصت‌وچهارمین سالگرد کودتای 28 مرداد نیز فضای مطبوعاتی کشور به تحلیل مجدد این واقعه پرداخت تا هر نویسنده‌ای بنا بر ظن خود عامل این رویداد تلخ را شناسایی و برای بازیگران آن درصدی از تقصیر را معین کند.  بنا بر ماهیت 28 مرداد که اساسا برون‌دادی از شکست خوردن یک ائتلاف ضداستعماری بود، تاریخ‌پژوهان و تحلیلگران سیاسی هرکدام شخص یا اشخاصی را مقصر و قربانی تفسیر می‌کنند تا سرانجام به اصل واقعه برسند.  دعوا بر سر اشخاص تاثیرگذار در این روز به اندازه تمام روزهای پس از کودتا قدمت داشته و دارد اما تقریبا می‌توان گفت همه مفسران بر سر هیچ چیز به اندازه نقش کلیدی و راهبردی ائتلاف آمریکا و انگلستان در شکل‌گیری این کودتای سیاه متفق‌القول نیستند.  این ادعایی است که حتی متهمان آن نیز بارها در قالب نگارش خاطرات، اعترافات تاریخی و اسناد همان دولت‌ها در برهه‌های مختلف  به آن اذعان کرده‌اند تا برای خوانندگان داخلی نیز هیچ فرضیه توهم توطئه‌ای در جلوداری این کشورها در تحمیل 25 سال دیکتاتوری محمدرضاشاه پس از کودتای سال 32 باقی نماند.  اما آنچه در روزهای گذشته به طور عیان‌تر و در چندسال اخیر به شکلی ناملموس‌تر پیگیری و تکرار می‌شود، نوعی خوانش و تفسیر از این کودتاست که در آن نقش عوامل و وقایع داخلی به شکلی بیش از حد فریبکارانه پررنگ و برجسته می‌شود تا در نهایت نقش آمریکا و انگلیس در وقوع چنین رویدادی کمرنگ شود.  هر چند پیش از هرگونه واکنشی به این امر باید اشاره داشت که کتمان تاثیر مناسبات سیاسی داخلی کشور در روزهای منتهی به کودتا در شکل‌گیری این کودتا، پیش از هر چیز کتمان واقعیت است و هرقدر نیز نیروهای خارجی برای کودتا در یک کشور مقدمه‌چینی و برنامه‌ریزی کرده باشند، تا شرایط داخلی مهیای کودتا نباشد، همه برنامه‌ریزی در حد یک ظرفیت بالقوه که توانایی بالفعل شدن ندارد باقی می‌ماند اما این مساله به تنهایی نمی‌تواند انکارکننده نقش عوامل خارجی در وقوع یک کودتا باشد (مساله کودتای پینوشه با حمایت همه‌جانبه آمریکا علیه آلنده در شیلی نیز می‌تواند قیاسی صحیح در تایید این گزاره باشد).  حال چه می‌شود که جریده‌ای در راستای تحریف رو به تحلیلی می‌آورد که نتیجه آن جعل واژه‌ای به نام «کودتای ایرانی» است، خود از مهم‌ترین سوالات پیش روی ما خواهد بود.
هرچند با نگاهی به معادلات و تقسیم‌بندی‌های فعلی سیاسی می‌توان پی به نیت چنین تحریف‌های روشنی برد اما در این نوشتار سعی ما بر آن است که بیش از افشای نیت نسبتا روشن و شفاف جریانی که تمایل ندارد به نقش آمریکا و اعتماد مصدق به آمریکا در شکل‌گیری کودتا پرداخته شود، خود سوژه نقش آمریکا در شکل‌گیری این کودتا مورد بررسی واقع شود و با فرار از تکرار نقش‌آفرینی‌های آشکار ایالات متحده و بریتانیا در این کودتا که بارها مورد اشاره واقع شده، به این مساله بپردازیم که با قبول نقش عوامل داخلی در هموار کردن مسیر یک کودتای طراحی شده در خارج از کشور، آنچه این عوامل داخلی را فراهم و مهیا کرد نیز برنامه‌ریزی‌های خارجی بوده است. آنچه ما را مجاب به این امر کرده، ‌بندی از مطلب روزنامه شرق در اثبات ادعای «کودتای ایرانی» است که در آن با پیش کشیدن قیاس کودتای نافرجام 25 مرداد و موفقیت کودتا در روز 28 مرداد، نقش عوامل خارجی را تا حد قابل توجهی مورد انکار قرار داده و عامل اصلی کودتا را تا حد مناسبات جاری میان ارتش و دولت مصدق تقلیل داده و هرجا با گفته‌ای از سوی عاملان خارجی کودتا مواجه شده که چنین برداشتی را نقض کرده‌اند، آن را منسوب به «خیال‌پردازی» و «خودبزرگ بینی» عوامل خارجی کرده!
اما راز اصلی شکست کودتا در روز 25 مرداد (که منجر به فرار شاه از کشور شد) و پیروزی راحت آن در 28 مرداد چیست؟ شاید جواب به این سوال به همان اندازه که سخت می‌نماید آسان نیز باشد! به شرط آنکه پیش از بررسی آن خود را متعهد به کتمان نقش عوامل خارجی در کودتا نکنیم.  بر این اساس مهم‌ترین عواملی که کودتا را در 25 مرداد با شکست مواجه کرد 2 عنصر «وجود و انگیزه نیروهای جان‌ برکف نهضت در سطح خیابان‌های شهر» و «اطلاع نخست‌وزیر (مصدق) از برنامه‌ریزی بخشی از ارتش برای کودتا علیه دولت او» بوده است.  چنانکه مصدق با دلگرمی از وجود عنصر اول در خیابان‌های شهر و مهم‌تر از آن روحیه پیروزی عمومی برابر استبداد و پس از اطلاع از نقشه کودتا که توسط «سرگرد همایونی» به او رسانده شده بود، پیش از آنکه اقدامی صورت بگیرد توطئه را در نطفه خفه کرد و با دستگیری نصیری، راه را برای تکامل نهضت به یک سطح کلان‌تر ایجاد کرده بود تا نهضت به‌رغم دست و پنجه نرم کردن با مشکلات عدیده اقتصادی و سیاسی در فردای کودتای نافرجام 25 مرداد بارها بیشتر از فردای حماسه 30 تیر احساس توانمندی کند و شاید همین امر نیز علت اصلی آن شده بود تا دیگر حامیان نهضت که طیف گسترده‌ای را شامل می‌شدند به چیزی کمتر از خلع سلطنت فکر نکنند (چیزی که مصدق هیچگاه به آن اعتقاد نداشت و نیازی هم بر کتمان آن نمی‌دید). با این توصیفات در حد فاصل این 72 ساعت چه گذشت که شرایط برای کودتا دگرگون شد و نخست‌وزیری که برای شاهنشاه خط و نشان می‌کشید راهی جز تسلیم پیش روی خود ندید؟ در این باب می‌توان عوامل و گزاره‌های متعددی را نام برد اما بدون شک آنچه بیش از سایرین اهمیت دارد تغییر رویه مصدق در باب وضع موجود است، تغییر رویه‌ای که با سفر فوری «هندرسون» سفیر ایالات متحده پس از شکست کودتا در 25 مرداد از بیروت به تهران کلید خورد و در آن راستا یک روز پیش از کودتا قرار ملاقات با نخست‌وزیر را تدارک دید. آنچه ماحصل گفت‌وگوی سفیر و نخست‌وزیر شد می‌تواند مهم‌ترین شاه‌کلید برای فهم چرایی تغییر اوضاع در این 72 ساعت باشد؛ در این دیدار سفیر ایالات متحده مصدق را که در عرصه جهانی فردی پناه آورده به دامان آمریکا می‌دید، با پرخاش از وضعیت خیابان‌های تهران و شعارهای ضدآمریکایی تظاهرات‌کنندگان (که غالبا اعضای حزب توده جلودار این امر بودند) تهدید به قطع حمایت‌های دولتش در صورت ادامه یافتن اعتراضات کرد و هشدار داد اگر خیابان‌ها آرام نشود تمام آمریکایی‌ها از ایران خارج خواهند شد و این تهدید، مصدق را وادار کرد در لحظه و بدون تامل به عواقب کارش دستور پاکسازی خیابان‌ها از هرگونه تجمع را صادر کند.  مصدق که در جلسه با هندرسون وعده دریافت کمک مالی در صورت پاکسازی خیابان‌ها را از یکسو دریافت کرده و از سوی دیگر شنیده بود با این اوضاع نخست‌وزیری‌اش برای طرف آمریکایی مورد تردید است، هیچگاه به آن فکر نکرد که با خالی شدن خیابان‌ها از جمعیت تظاهرات‌کننده و به کار گماشته شدن ارتش برای سرکوب تظاهرات‌کنندگان (به جای آماده‌باش برای مقابله با کودتا) اوضاع به چه سمت خواهد رفت. مصدق که حالا همه فکر و ذکرش حفظ قدرتش با تضمین آمریکا بود، حتی هشدارهای قریب‌الوقوع بودن کودتا که از مرحوم آیت‌الله کاشانی به عنوان جلودار نیروهای مذهبی تا کیانوری به عنوان دبیرکل حزب توده را ناشنیده گرفت تا آنچه را سعی در نشنیدنش داشت 24 ساعت بعد به چشم خود ببیند.
غرض از توضیح اجمالی در باب اتفاقات یادشده صرفا رد ادعایی بود که مدعی برتری داشتن ماهیت ایرانی کودتا نسبت به ماهیت آمریکایی آن است و چنانکه دیدیم حتی فراهم شدن مقدمات داخلی کودتا نیز با برنامه‌ریزی آن توسط نیروهای خارجی میسر شد تا ماهیت و نقش آمریکا و بریتانیا در آن بیش از پیش پررنگ باشد. حال با این توضیحات آنچه محل پرسش قرار می‌گیرد هدف ناصوابی است که سعی در تغییر صورت مساله برای تطهیر عوامل خارجی در این کودتا دارد، هدفی که با توجه به وجود اسناد متعدد و غیرقابل کتمان که غالب آنها حتی در این سال‌ها مورد تایید متهمان کودتا نیز واقع شده است، نمی‌تواند ناشی از کژفهمی یا مطالعه ناقص باشد. بی شک تشابه غیرقابل کتمان میان بازیگران معاصر دنیای سیاست و بازیگران تعیین‌کننده در جریان کودتا چنین ایجاب می‌کند تا جریانی خاص سعی در کمرنگ یا حتی کتمان کردن نتایج ایستادن مصدق برابر نصایح جریان دینی و اعتمادش به وعده‌هایی که طرف آمریکایی داده بود، داشته باشد. کتمان نقش برتر آمریکا در این کودتا پیش از آنکه تطهیر یک بازیگر نقش اول باشد تحریفی در تاریخ معاصر کشور محسوب می‌شود که از نتایج آن آدرس غلط دادن به نسل‌هایی است که ممکن است با یک تشخیص نادرست همانند مصدق راه را برای سال‌ها ضرر و خسارت فراهم کنند و جالب است که حتی در جریان کودتای 28 مرداد بخش قابل توجهی از نقشه‌ها با آدرس غلط دادن‌های مطبوعاتی می‌گذشت که فضا را در پازلی از پیش تعیین‌شده به سمت فراهم کردن کودتا می‌برد. امید آن است که این غلط‌های املایی در نگارش تاریخ معاصر غرض‌ورزی کمتری نسبت به سرنوشت شوم آن سال‌ها داشته باشد و شاهد آن نباشیم که چند سال دیگر جای جلاد و شهید در بخش دیگری از تاریخ معاصر ایران جابه‌جا شده باشد.

گروه سیاسی: اگر روزی روزگاری موافقان مذاکره با آمریکا در ایران، افکار عمومی را از دچار شدن کشور به وضعیت کره‌شمالی می‌ترساندند تا با این قیاس نادرست، زمینه را برای تخریب برنامه هسته‌ای ایران فراهم کنند اما حالا 4 سال پس از آغاز مذاکرات مستقیم هسته‌ای با آمریکا و نزدیک به 2 سال پس از اجرای توافق هسته‌ای، مقامات مسؤول در به بار آمدن برجام در دولت روحانی، به گونه‌ای استدلال می‌آورند که گویا یکی از امیدهای آنان برای ماندگاری برجام، کره‌شمالی است! آنها می‌گویند رفتار آمریکا در قبال توافق هسته‌ای با ایران توسط کره‌شمالی رصد می‌شود و در صورت نقض تعهدات برجام توسط آمریکا، آنگاه امکان توافق هسته‌ای آمریکا و کره‌شمالی از بین خواهد رفت. این یعنی اینکه ایران آینه عبرت کره‌شمالی قرار گرفته است.
به گزارش «وطن‌امروز»، این اظهارنظر و استدلال عجیب را علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی و مسؤول فنی مذاکرات هسته‌ای با آمریکا مطرح کرده است. صالحی در گفت‌وگویی که دیروز توسط خبرگزاری صداوسیما منتشر شد، گفت: ما برای برجام خیلی زحمت کشیدیم و آن را به آسانی به دست نیاوردیم که به آسانی از دست بدهیم، ما برجام را قبول داریم و به آن پایبندیم، می‌خواهیم بماند و این را در چارچوب مصالح و منافع ملی، منطقه‌ای، ان‌پی‌تی و بین‌المللی می‌دانیم. صالحی هشدار داد: اگر برجام را به هم بزنند کره‌شمالی به آنان می‌گوید شما اصلاً به قول‌تان وفادار نیستید. فرض کنیم بخواهند موضوع آن کشور را به شکل سیاسی و علمی حل‌وفصل کنند؛ اگر برجام را به هم بزنند کره‌شمالی می‌گوید شما با ایران توافق کردید و ایران هم اصرار دارد که پابرجا بماند، پس چرا آن را بر هم زدید؟ وی افزود: در آن صورت کره‌ای‌ها می‌گویند فرض کنیم در مذاکرات به نتیجه برسیم، چه ضمانتی هست که پایدار بماند؟ رئیس سازمان انرژی اتمی گفت: در صورت بر هم خوردن برجام همه‌چیز به هم می‌خورد و اصلاً منطق سیاست بین‌المللی به هم می‌ریزد. اعتبار کشورهایی مانند آمریکا به هم می‌خورد و این پرسش مطرح می‌شود که چرا تعهد دادند و ملتزم شدند و زیر تعهدشان زدند. این اظهارنظر عجیب صالحی در حالی است که اساسا موضوع ایران و کره‌شمالی کاملا از یکدیگر متفاوت و مقایسه آنها غیرعقلانی است. ضمن اینکه وضعیت برنامه هسته‌ای ایران و کره‌شمالی هم تشابهی به یکدیگر ندارد. از همه مهم‌تر، برجام هرگز به عنوان یک محک برای کره‌شمالی به حساب نخواهد آمد، چرا که کره‌شمالی یک بار در دهه 90 بر سر برنامه هسته‌ای‌اش با آمریکا به توافق رسید با این حال اما دولت بیل کلینتون به تعهدات خود عمل نکرد و با روی کار آمدن دولت بوش، این توافق توسط رئیس‌جمهور آمریکا رسما لغو شد. بنابراین با توجه به سیاست‌های کره‌شمالی نسبت به آمریکا، به نظر می‌رسد مقامات پیونگ‌یانگ از توافق با آمریکا درس گرفته‌اند، با این حال گویا امثال آقای علی‌اکبر صالحی از نقض عهد آمریکایی‌ها و پروژه هیات حاکمه آمریکا برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای کره‌شمالی عبرت نگرفته‌اند. اتفاقی که به نظر می‌رسد در حال تکرار شدن علیه برجام است. به اینگونه که به بهانه توافق، برنامه هسته‌ای ایران متوقف و به عقب رانده می‌شود اما در آمریکا دولت مستقر اقدام به بدعهدی کرده و آنگاه دولت بعد، به بهانه‌های واهی (همانند ادعای غلط جرج بوش علیه برنامه هسته‌ای کره‌شمالی که اکنون شبیه همان اقدام در دولت ترامپ در دست بررسی است) توافق هسته‌ای را نقض می‌کند.
موگرینی با ما است، انگلیس با آمریکا!
اظهارنظرهای ناهمگون آقای صالحی در حوزه وضعیت مناسبات ایران و اروپا در صورت لغو برجام هم قابل تامل است. صالحی در ابتدا از همراهی اروپا (تروئیکای اروپایی) با ایران در صورت خروج آمریکا از برجام گفت اما در ادامه به بدعهدی‌های مکرر انگلیسی‌ها در برجام اشاره کرد و افزود که انگلیسی‌ها برای خوش‌خدمتی به آمریکا، مانع انتقال اورانیوم از قزاقستان به ایران شدند! او در این گفت‌وگو درباره اظهارات اخیرش مبنی بر امکان ادامه اجرای برجام بدون حضور آمریکا با وجود سیاست‌های خصمانه این کشور گفت: براساس آنچه تاکنون رخ داده و مسؤولان عالی‌مقام 1+5  مانند خانم موگرینی ابراز کرده‌اند، آنان همواره بر پایبندی به برجام تاکید کرده‌اند. وی افزود: به صراحت اعلام کرده‌اند که اگر آمریکا نقض فاحش برجام کند این کشور را همراهی نمی‌کنند و حتی شنیدم از جانب اتحادیه اروپایی گفته‌اند که در این صورت به سازمان تجارت جهانی شکایت می‌کنند. روسیه و چین هم که مشابه همین مواضع را گرفته‌اند. صالحی گفت: آمریکا به هر علت مثلا آشفتگی استراتژی سیاسی در این کشور و به دور از عقلانیت سیاسی ممکن است چنین تصمیمی بگیرد، همچنانکه از توافقنامه آب و هوایی بیرون آمدند اما آن توافق سرجایش ماند. رئیس سازمان انرژی اتمی افزود: اگر قرار باشد آمریکا به تنهایی بیرون بیاید این بار به جای 1+5 این مجموعه به 1-7 تبدیل می‌شود زیرا کل دنیا پایبند به برجام است. صالحی افزود: زمانی آمریکایی‌ها تلاش کنند ایران را منزوی کنند اما ما هوشمندانه و با انسجام ملی عمل کنیم این بار ما می‌توانیم کاری کنیم که آنان منزوی شوند. البته آمریکا قدرت اقتصادی و نظامی است اما حداقل از بعد سیاسی می‌توانیم شرایط انزوای آن را از این طریق فراهم کنیم و آنان باید پاسخگو باشند نه ما. این ادعای صالحی برای به انزوا کشاندن آمریکا به کمک خانم موگرینی و تبدیل 1+5 به 1-7 در حالی است که او در ادامه از بدعهدی‌های انگلیس در برجام برای خوش‌خدمتی به آمریکا گفت. صالحی درباره کارشکنی انگلیس در واردات اورانیوم از قزاقستان گفت: این موضوع در حال پیگیری است، این موضوعی نیست که آن را به فراموشی سپرده باشیم. صالحی افزود: در این‌باره توافق اولیه شده بود و هر 6 کشور عضو 1+5 توافق کرده بودند اما  لحظات آخر درست مصادف شده بود با آمدن آقای ترامپ و انگلیس که در حال خروج از اتحادیه اروپایی بود به علل سیاسی می‌خواست اظهار لطفی به آمریکا کند و متأسفانه چنین اقدامی کرد. وی اضافه کرد: موضوع در حال پیگیری است و علائم خوبی می‌بینیم اما چون فعلاً به نتیجه نهایی نرسیده‌ایم ضرورتی به بیان جزئیات نیست. رئیس سازمان انرژی اتمی با اشاره به پیگیری این موضوع در کمیسیون مشترک برجام تاکید کرد: این از توافقاتی بود که در مونیخ انجام شد و نمی‌شود آن را بر هم زد و سنگ‌اندازی کرد. این خواسته ماست و بحث امیدواری در این‌باره مطرح نیست بلکه باید تحقق یابد، باید فشار لازم را بیاوریم، تلاش می‌کنیم به نتیجه برسد.
 

توافق کره‌شمالی و آمریکا چه بود؟
اکتبر 1994 بیل کلینتون به پیونگ‌یانگ رفت تا مقدمات توافق هسته‌ای کره‌شمالی با آمریکا فراهم شود و این توافق در نهایت صورت گرفت. براساس این توافق 3 رآکتور هسته‌ای کره‌شمالی برچیده شده و اجزای آن به کشور سوم منتقل می‌شد. همچنین کره‌شمالی اجازه داد بازرسان آژانس بازرسی‌های مرتبی از برنامه هسته‌ای این کشور و روند اجرای تعهدات پیونگ یانگ در توافق را راستی‌آزمایی کنند. در مقابل دولت بیل کلینتون تعهد داد تحریم‌ها علیه کره‌شمالی را متوقف و از هرگونه اقدام نظامی هسته‌ای علیه این کشور اجتناب کند. همچنین آنها به کره‌ای‌ها قول دادند 2 رآکتور آب سبک در کره‌شمالی ساخته و سوخت این رآکتورها را از طریق یک کنسرسیوم چندملیتی فراهم کنند. این توافق در دولت کلینتون با بدعهدی آمریکایی‌ها مواجه و توقف تحریم‌ها علیه کره‌شمالی محقق نشد. از سوی دیگر در روند برنامه ساخت رآکتورهای آب سبک نیز هیچ پیشرفتی حاصل نشد و آمریکایی‌ها هیچ اقدام موثری برای ساخت این رآکتورها انجام ندادند. در نهایت پس از تغییر دولت در آمریکا، جرج بوش در سال 2002 کره‌شمالی را به پیگیری برنامه مخفی غنی‌سازی متهم و با این ادعا اعلام کرد کره‌شمالی این توافق را نقض کرده است. او بر همین اساس خروج آمریکا از آن توافق را اعلام کرد. با این حال اما در اواخر دولت جرج بوش، مقامات اطلاعاتی آمریکا اعلام کردند درباره ادعای بوش مبنی بر برنامه غنی‌سازی مخفی کره‌شمالی، هیچ اطمینان خاطری وجود نداشته است! گزاره‌های مشابه وضعیت و سرنوشت توافق هسته‌ای کره‌شمالی و آمریکا با وضعیت فعلی برجام و آنچه طی 2 سال بر این توافق رفته و در آینده در دولت ترامپ قرار است بر این توافق برود، قابل تامل است.

گروه فرهنگ و هنر:  «خطابم مشخصا به خانمی است که آنجا با شال آبی نشسته است. شما به این جمعیت مدیونید، به خاطر اینکه نور موبایل شما اعصاب من و تا اینجا که می‌دانم، خانم کوثری را  به هم ریخته بود. من نمی‌فهمم چرا می‌آیید تئاتر. من عاجزانه تقاضا می‌کنم ترک کنید این تئاتر لعنتی را. من عاشقم که 5 نفر اینجا باشند و تئاتر کوفتی مرا ببینند. کسانی که برای تئاتر می‌آیند.» این عتابی است که رضا بهبودی پس از نمایش  «گفت‌وگوی برجای‌ماندگان» خطاب به یکی از تماشاگران تئاتر خود داشت. اعتراضی که تبدیل به ایجاد کمپین #با_گوشى_خاموش_تئاتر_ببینیم، شد. این عمل البته چندان جدید نبود و چندی است که تئاتر کشور با التهاب فراوانی روبه‌رو است. از سویی اعتراض‌ها نسبت به گسترش ابتذال و سطحی‌نگری در نمایش‌ها گسترش یافته و همواره شاهد انبوه فراوانی از تئاتر‌های غیرحرفه‌ای و مبتذل در فرم و محتوا هستیم که بر صحنه می‌آیند و از صحنه می‌روند بدون آنکه بتوانند تحول و تکاملی  در عالم هنر و جامعه مخاطبان خود ایجاد کنند. از سوی دیگر سرزنش‌های بسیاری نیز نسبت به تماشاگران تئاتر مبنی بر رفتار غیرحرفه‌ای حین اجرای نمایش صورت پذیرفته است. تماشاگرانی که به ظاهر قواعد دیدن تئاتر را رعایت نمی‌کنند و با گوشی‌های موبایل روشن خود در سالن تاریک تئاتر یا صحبت‌های
پی در پی با اطرافیان باعث بی‌نظمی و به هم خوردن تمرکز بازیگران و سایر تماشاگران شده‌اند. به گزارش «وطن امروز» نمایش‌های تئاتر در ایران همواره با مشکل مخاطب  روبه‌رو بوده‌اند و امروز به‌رغم رشد بی‌رویه و قارچ‌گونه سالن‌های تئاتر، کیفیت نمایش‌ها دچار افول بیشتری شده است. تئاتر در ایران همواره موجود محتضری بوده است که با «خاص‌پنداری» خود، مخاطب عام را مطرود دانسته و در رقابت با سینما و تلویزیون در اثرگذاری بر جامعه بازنده بوده است. اگر در گذشته  محفل‌های روشنفکری مشکل چندانی  برای اجرای نمایش ولو بی‌تماشاگر نداشتند، امروز با ورود هنر به اقتصاد آزاد، تعداد بلیت‌های فروخته شده لازمه بقای نمایش‌هاست. عوامل تئاتر امروز برای زنده ماندن، دست به اقدامات گوناگونی برای جلب مخاطب می‌زنند. از برجسته‌ترین این اقدامات در سال‌های اخیر حضور سلبریتی‌های سینما در تئاتر است؛ ترفندی که تقریبا عمده  نمایش‌های پرفروش بهره‌ای از آن برده‌اند. طرفداران سلبریتی‌ها چه راهی بهتر از این می‌توانند پیدا کنند که با هزینه نه‌چندان گزاف چشم در چشم سلبریتی خود در فضایی آرام و موقر بنشینند و از آن لحظه‌ها لذت ببرند و این تبدیل به یک سرمایه فرهنگی برای آنها شود که در عین اینکه از حضور در محضر سلبریتی خود بهره برده‌اند، ژستی روشنفکرانه از حضور در تئاتری که هیچی از آن نفهمیده‌اند، نصیب خود کنند اما جلب تماشاگر فقط با حضور سلبریتی‌ها تضمین نمی‌شود، گسترش مفاهیم مبتذل، جنسی و به عبارتی گذر کردن از خطوط قرمز در نمایش‌ها نیز مانند سینما راهی کم‌خرج برای جلب تماشاگر است. در میان دغدغه‌مندان تئاتر، بسیاری «اقتصاد هنر» و تجاری شدن تئاتر را علت این اتفاق می‌دانند. کیوان نخعی، کارگردان، نمایشنامه‌نویس و از اعضای هیات موسس انجمن نویسندگان و منتقدان خانه تئاتر درباره اوضاع نمایش در ایران اظهار داشت: «از بدو شکل‌گیری تئاتر خصوصی و هر حرکت اینچنینی، ایجاد چنین بحران‌هایی نظیر کشیده شدن پای سلبریتی‌های سینما به تئاتر دور از ذهن نبود. مخاطب را به هر قیمتی به سالن‌های نمایش کشاندن اتفاقی است که در نمایش‌های این روزها به وضوح دیده می‌شود. در تئاتر بعضا کارگردان پشت متن قوی پنهان می‌شود. گاهی هم این اتفاق درباره بازیگران رخ می‌دهد و کارگردان با آوردن ستارگان سینما ضعف‌های خود را پنهان می‌کند».  همچنین بهزاد فراهانی، از هنرمندان باسابقه تئاتر، دولت را در اقتصادی شدن تئاتر مقصر دانسته و گفته است: «تئاتر یک هنر ماندگار ناقد اجتماعی است، هنری که آموزش فرهنگ ملی را برعهده دارد، آموزش جنگ، بی‌عدالتی و تحلیل روانشناسی اجتماعی را بر دوش می‌کشد. باید دریابیم تئاتر یک پدیده صنعتی و تجاری نیست و پدیده‌ای کاملا فرهنگی و اجتماعی است، به همین جهت نباید با دید کاسب‌کارانه‌ای که در دولت جدید در این عرصه وجود دارد، به این موضوع نگاه کنیم که متاسفانه مدتی است شاهد آن هستیم». فراهانی افزوده است: «تا زمانی که به تئاتر با این چشم نگاه شود، این هنر  به دکان کاسبی عده‌ای تبدیل می‌شود. فکرکردن به منافع اقتصادی و تجاری  در این مرحله   امری دور از ذهن نیست، زیرا زمانی که با نگاهی مادی‌گرایانه به تئاتر نگاه کنیم، طبیعی است تمام فکر و ذهن‌مان به درآمد حاصل از تئاتر و چشم‌مان هم به گیشه‌های بلیت‌فروشی که درحال انجام دادوستد اقتصادی است، باشد. در این صورت به محتوای مقدس و عالی تئاتر توهین می‌شود و این اتفاق ناخوشایند تئاتر ما را با اتفاقی که در لاله‌زار پس از ٢٨مرداد افتاد، مواجه می‌کند».
قطب‌الدین صادقی، از دیگر اساتید تئاتر، خاطره‌ای از یک نمایش پر از سلبریتی  بیان کرد و گفت: «چندی پیش در تئاتری شرکت کردم که  فاقد معنا و محتوا بود، حتی از کسانی که در اطرافم بودند درباره تئاتر پرسش‌هایی کردم؛ آنها هم متوجه موضوع نمایش نشده بودند و تنها برای تماشای سلبریتی‌های خود به دیدن نمایش آمده بودند. این اتفاق در صورتی افتاد که سالن حتی یک صندلی خالی هم نداشت». صادقی  با ابراز تاسف در زمینه راه یافتن هر کارگردان و بازیگری به عرصه تئاتر، مهم‌ترین علت تجاری شدن هنر را فقدان حمایت دولت دانست و  اظهار داشت: «زمانی که به فرهنگ و هنر به‌عنوان منبع درآمد نگاه می‌شود، این اتفاق دور از ذهن نیست، چرا که تالار‌ها به کسانی اجاره داده می‌شود که مبلغ بیشتری پرداخت می‌کنند. به‌عبارت دیگر ملاک بر پایه درآمدزایی قرار می‌گیرد. زمانی که پول جایگزین منطق می‌شود، کارگردانان تئاتر از هنرپیشه‌های چهره استقبال می‌کنند. هنرپیشه‌های چهره با هر نمایشی فارغ از کیفیت و محتوا و حتی  بدون درنظر گرفتن زیباشناسی به تئاتر ورود پیدا می‌کنند و به‌عنوان عملی تجاری شناخته می‌شود که مهم‌ترین دلیل آن فقدان حمایت دولت از هنر است. به همین جهت چهره‌های سلبریتی برای فروش بیشتر در نمایش‌ها حضور پیدا می‌کنند و کارگردانان نیز از آن استقبال می‌کنند، زیرا تنها به فکر درآمدزایی هستند و جای واقعی آثار هنری و هنرمندان واقعی تئاتر گرفته شده است». عمده اهالی هنر و فعالان این عرصه، تجاری‌سازی را بحران تئاتر می‌دانند. اگرچه ورود به عرصه هنر با هدف کسب سود بدون شک بحران‌های فرهنگی و اجتماعی را در جامعه پدید می‌آورد که نمونه برجسته آن در رشد فیلم‌های کمدی سطحی و مبتذل قابل مشاهده است اما ریشه بحران تئاتر به چند سال اخیر باز نمی‌گردد. تئاتر مرده بود چون دیده نمی‌شد. ولو اگر هنرهای نمایشی، تجاری هم نشوند، برای بقای‌شان باید دیده شوند و هنری که دیده نشود لاجرم وجود خارجی نخواهد داشت. بحران تئاتر بیش از اینکه به تجاری شدن بازگردد، به دیده نشدن ارجاع پیدا می‌کند. چه کسی بناست تئاتر را ببیند جز مردم؟ بحران تئاتر دیروز، سیر در عالم انتزاع روشنفکری بود که هر فرم غیرقابل فهمی، مساوی بود با ارزش هنری بالاتر و بحران تئاتر امروز نیز درگیر شدن با مسائل بی‌ربط جامعه و ورود مفاهیم مبتذل و سخیف در این هنر است. در هر دو عرصه، «مردم» نسبت و اهمیتی در نمایش نداشتند، آنها بینندگانی بودند که در گذشته و امروز هدف نمایش نبودند، بلکه همواره به عنوان نردبانی  برای کسب شهرت و ثروت دیده می‌شدند.  به بیان دیگر اگر تئاتر برای مردم و تعالی آنها باشد، بی‌شک بدون سلبریتی هم خریدار دارد و نیازی به دستان دولت نیست تا این هنر عاریه‌ای را سرپا نگه دارد و خود مردم رسولان زمینی‌شان را حمایت خواهند کرد. شهید مرتضی آوینی 2 دهه پیش تئاتر امروز را تئاتری بی‌ریشه خواند و راه رهایی از آن را چیزی جز «مردم‌گرایی» و نه «مردم‌پسندی» نمی‌دانست. آوینی در طرد تئاتر بی‌مردم نوشت: «سینما مشتریان تئاتر و رمان را دزدیده است و در سالن‌های تئاتر جز خود اهل تئاتر و روشنفکرانی که لابه‌لای کهنه‌ها و عتیقه‌ها در جست‌وجوی حس نوستالژی هستند، دیگر باقی نمانده است. روشنفکرمآبان، یعنی آنان که تنها آنچه را که نمی‌فهمند تحسین و تقدیس می‌کنند و از هر آنچه آنان را به خود مشغول کند به عالم «پیچیدگی و انتزاع» می‌گریزند، اکنون روی به تئاتر آورده‌اند. هنر امروز منفصل از مردم است و هر جا مخاطب هنر مردم باشند هنر از اسنوبیسم (خاص‌پنداری) دور خواهد شد و راهی برای خروج از لابیرنت (پیچ در پیچ) روشنفکرنمایی خواهد یافت. هنر نمایش اگر ریشه در خاک فرهنگ و ادب این مرز و بوم بدواند، عرصه‌های دیگری نیز برای ادامه حیات خواهد یافت، چنانکه در سال‌های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی چنین شد و گروه‌های نمایشی خودپرورده‌ای از میان مردمان پایین‌دست سر برآوردند اما این نهال‌های نازک مورد بی‌مهری باغبان واقع شدند و از تشنگی خشکیدند. تئاتر امروز ایران مصداق شجره‌ای است که ریشه در عمق خاک ندارد و به توفانی نه‌چندان شدید فرو خواهد افتاد... دوران جلوه‌فروشی طاووس پیر غرب گذشته و آن شیفتگی جنون‌آمیز که ما را از تأمل و تفکر در خودمان باز می‌داشت فرو نشسته است. عهد بشر با خدا تجدید شده است و اگر تئاتر از مقتضیات این تجدید عهد تاریخی غفلت کند، سر از بستر این بیماری برنخواهد داشت و خواهد مرد؛ و اَمّا یما َنفَعُ النّاسَ فَیَمکثُ فِی الاَرض.
 

 با ریاست آیت‌الله سید محمود هاشمی‌شاهرودی بر مجمع تشخیص مصلحت نظام، این مجموعه در آستانه تغییر و تحولات جدیدی است؛ تغییراتی که از جابه‌جایی محل برگزاری جلسات آغاز شده و با انحلال مجموعه‌های غیرمتمرکز همچون مرکز مطالعات ادامه یافته تا با ادغام این مجموعه‌ها در دبیرخانه، مجمع تشخیص مصلحت نظام تبدیل به یک مجموعه چابک و کارآمدتر شود. به گزارش «وطن امروز» در حکم انتصاب رئیس، دبیر و اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام از سوی رهبر حکیم انقلاب، ایشان بر ضرورت تغییر در ساختار و محتوای مجمع تشخیص اشاره کردند و خواستار «ایجاد انسجام کامل در ساختار تشکیلاتی و مدیریتی و تمرکز برنامه‌ها بر اساس آیین‌نامه‌ مصوب» و «چابک‌سازی تشکیلات و حذف بخش‌های موازی و غیرضرور» شدند. اکنون پس از گذشت یک هفته از صدور این حکم، محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام از تغییرات جدید در مجمع خبر داده است. او روز گذشته در نشست خبری با رسانه‌ها، با اشاره به اهمیت انتخاب ریاست مناسب در این مجمع گفت: مجمعی که بالای سر مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان در مسائل شرعی نظر می‌دهد، باید ریاست آن از بین فقها و مجتهدان انتخاب شود که رهبر انقلاب تشخیص دادند آیت‌الله هاشمی‌شاهرودی برای این امر مناسب است. رضایی با بیان اینکه در دوره جدید محتوا و ساختار مجمع تشخیص مصلحت نظام تغییر خواهد کرد، تصریح کرد: مرکز مطالعات راهبردی مجمع، منحل و به دبیرخانه منتقل می‌شود. در حقیقت مرکز مطالعات، منحل و مطالعات راهبردی در دبیرخانه انجام خواهد شد. حوزه ریاست نیز در دبیرخانه مجمع ادغام خواهد شد تا نظام متمرکز مدیریتی ایجاد شود. در این دوره تعداد اعضا از ۴۴ نفر به ۴۹ نفر رسیده که در این بین ۲ نفر یعنی آیات جنتی و شاهرودی 2 عضوی هستند که هم حقیقی و هم حقوقی به شمار می‌روند. دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: در این دوره آیین‌نامه نظارت مجمع تغییر خواهد کرد، ضمن اینکه تشکیلات مجمع نیز چابک‌ خواهد شد و در این چابک‌سازی، بخشی از کارهای پژوهشی و تحقیقاتی را به دانشگاه‌ها و مراکز علمی واگذار می‌کنیم. رضایی عنوان کرد: گروهی را تعیین خواهیم کرد تا به مساله سیاست‌گذاری در مجمع نگاه جدیدی داشته باشند. هر پژوهشگری اگر طرحی برای این امر دارد تا بتوانیم با کمک آن، سیاست‌گذاری را اصلاح کنیم می‌تواند پیشنهاد خود را به دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام اعلام کند. دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره تغییر محل مجمع نیز اظهار داشت: جلسات مجمع از ساختمان فعلی به مکانی دیگر منتقل می‌شود اما چون این مکان در ردیف آثار 20 سال گذشته مجمع بوده قرار است از آن نگهداری شود ولی مکان مجمع قطعاً تغییر می‌کند که این موضوع اطلاع‌رسانی خواهد شد.

محمد مهدی ‌نوریه*: آقای دکتر! حال‌تان خوب است؟ مدتی است قلبم بدجور درد می‌کند. نفسم راحت بالا و پایین نمی‌رود. انگار غم دنیا روی سینه‌ام است. دکتر جان! درد قفسه سینه‌ام برای چیست؟ چرا فقط لبخند می‌زنید؟ درد بیمار برای‌تان معنایی ندارد؟ راستش دکتر حق هم داری بخندی، شما جایت خوب خوب است، اصلا نمی‌دانی درد زندگی در سال 1396 یعنی چه؟! اگر می‌دانستید که لبخند نمی‌زدید! دکتر راستی می‌گویند شما رتبه یک کنکور تجربی بودید! کدام کتاب تست را زدید؟ یکی از فامیل‌های‌مان می‌گوید قبولی پزشکی خیلی سخت است. راستی! دکتر شما چندسال‌تان است؟ جوان مانده‌اید. به نظرم 50 سال دارید. شما دکترهای قدیمی یک سر و گردن بالاتر هستید، بویژه اگر جنگ رفته باشید. آنجا حتما دیده‌اید «فرود یک خمپاره قلب چند نفر را می‌درد؟» اصلا دکتر انگار همان خمپاره وسط قلب من منفجر شده است. راستی دکتر اسم شما چیست؟ ما به اسم دکتر احدی وقت ویزیت گرفته‌ایم. مادرتان خیلی خوشحال شد که شما روپوش پزشکی پوشیدید؟ روپوش سفید مثل لباس دامادی است. دور از جان شما بعضی‌ها هم می‌گویند مثل کفن است. دکتر از اضطراب نیست این درد قفسه سینه؟ «کدام اضطراب جانت را می‌خورد؟ دیر رسیدن به اتوبوس، دیر رسیدن سر کلاس، نمره گرفتن؟ دلت را به چه چیز بسته‌ای؟ به مدرک، به ماشین، به قبول شدن در حوزه فوق دکترا؟» اینها هم هست دکتر. استرس هم دارم که نکند نتوانم مادر و پدرم را راضی کنم برای پذیرش در یک دانشگاه خارجی. راستی دکتر شما چرا جنگ رفتید؟ برای سهمیه‌اش؟ بعضی‌ها نرفتند جبهه آن روزهایی که شما رفتید، آقای دکتر اصلا برای‌شان مهم نبود خانواده‌ای در همسایگی‌شان داغدار شده است؟ جوانی به خاک افتاده است؟ دکتر الان حتما باید متخصص و فوق تخصص داشته باشید. آدرس مطب‌تان کجاست؟ دکتر شما هم از آن دسته پزشکانی بودید که دوران دانشجویی ذوق می‌کردند بهشان بگویند دکتر؟ کیف و کلاسورتان را از چه پر می‌کردید؟ «از خیال، از کتاب، از لقب شامخ دکتر یا از آدامسی که هر روز مادرت در کیفت می‌گذاشت؟» راستی دکتر می‌گن شما 20 سالگی وصیتنامه نوشتید.
تمام حرف‌تان همین بوده که حرف امام زمین نماند. دکتر جان! بعضی‌ها حرف امام را زمین گذاشتند اما خیلی‌ها نه! نمونه‌اش همین محسن حججی. دکتر! لبخندتان چقدر شبیه هم است. می‌شناسیدش که؟ 25 سالگی نگاهی داشته و جگری به خرج داده که یک ایران مبهوتش شده‌اند. راستش دکتر دنیا عوض شده است، مثل جوانی‌های شما نیست. الان تلگرام هست. اینستاگرام هست. «محبت‌ها و عداوت‌ها برای خدا نیست، غم‌ها و شادی‌ها برای خدا نیست، سکوت و فریادها برای خدا نیست.» بیشتر برای منافع فلان حزب و فلان جناح است. بیشتر برای این است که رای بیشتری بیاورند. بیشتر پشت میز بمانند. دکتر احمدرضا احدی! راستش قلب من از دوری شماها و این لبخندهای‌تان گرفته است. مگر می‌شود رتبه یک کنکور تجربی سال 64 باشی و بی‌خیال پزشکی شهید بهشتی بشوی. اصلا مگر داریم؟ بی‌خیال شدید و رفتید جبهه که چه بشود؟ داغ مادرتان که دوست داشت پسرش برایش داروی زانودردش را تجویز کند را چه کنم؟ رفتید جبهه که بگویید: «اگر قاسم نیستی، اگر علی‌اکبر نیستی، اگر جعفر و عبدالله نیستی، لااقل حرمله مباش!» حرمله‌ها هستند دکتر جان! سر پدر را می‌برند و روی سینه می‌فرستند برای طفل شیرخواره.  یا به قول خودتان «هر روز «علی‌اصغر»‌ها و «علی‌اکبر»ها در منای دوست  جان می‌سپارند. هر روز فاطمه(س) عزادار است.» و راستی دکتر دارویی هم برای این درد‌ها پیدا نمی‌شود. همان نارفیق فرانسوی که در جبهه بر روی سر شما با میراژ‌هایش بمب ریخت بعدا برای‌مان ایدز  کادو آورد. این روزها هم پژوی از رده خارج می‌آورد. کتاب‌تان را خوانده‌ام «حرمان هور»، اگر دکتر نمی‌شدید نویسنده خیلی خوبی می‌شدید. اما نویسنده هم نمی‌شدید خودتان گفتید: «دیگر نمی‌خواهم زنده بمانم. من محتاج نیست شدنم. من محتاج توام. خدایا! بگو ببارد باران؛ که کویر شوره‌زار قلبم سال‌هاست که سترون مانده است. من دیگر طاقت دوری از باران را ندارم.» دکتر جان! همه اینها بهانه بود برای دردی که می‌کشیم از فراقت. مگر مجبور بودی 20 سالگی بی‌خیال لقب دکتر و تخصص بشوی. شهید بشوی. برای اثبات حسینی بودنت همان 3 روز پیکرت میهمان آفتاب می‌شد بس بود. پهلوان! بدنت را بعد از  15 روز  از زیر آفتاب به خانواده‌ات تحویل دادند. بدون روپوش سفید و با کفن سفید. اما لباس جدید بوی الکل بیمارستان نمی‌داد. بوی خود بهشت بود. همان جا که دور بهترین طبیب عالم حسین زهرا حلقه می‌زنید.
روزت مبارک دکتر احمدرضا احدی!
*دانشجوی پزشکی