«سختانه» میلاد دخانچی روی آنتن سیما
برنامه تلویزیونی «سختانه» با اجرا و سردبیری میلاد دخانچی در حال تولید است و بزودی برای پخش به قاب تلویزیون می‌آید. به گزارش روابط عمومی مرکز بسیج رسانه ملی، ساختار این برنامه تلویزیونی در قالب گفت‌وگوی سخت (hard talk) بوده و در آن شاهد گفت‌وگوهای صریح و چالشی با چهره‌های مطرح فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی کشور از اندیشه‌های مختلف پیرامون مناقشات فکری و مسائل داغ افکارعمومیِ جامعه ایرانی هستیم. در ایده‌یابی و طراحی برنامه «سختانه» که از سال گذشته در مرکز بسیج رسانه ملی آغاز شد، کوشش شده در 2 بعد هم به مسائل انضمامی جامعه و هم به مسائل اندیشه‌ای و انتزاعی پرداخته شود. فاز پژوهشی سختانه از اردیبهشت‌ماه امسال شروع شد و فاز تولیدی این برنامه نیز از مردادماه سال جاری در حال انجام است. تاکنون 6 قسمت از برنامه سختانه تولید شده و تحقیق و طراحی برای تولید 20 قسمت دیگر این گفت‌وگوها در حال انجام است. میلاد دخانچی در این گفت‌وگوها تاکنون با چهره‌هایی همچون حسین‌ الله‌کرم، ابراهیم فیاض، حسین دهباشی، شهریار زرشناس و سروش دباغ به گفت‌وگوی سخت، صریح و چالشی پیرامون افکار و اندیشه‌ها و همچنین عملکرد آنان در چارچوب مناقشات فکری و مسائل داغ افکار عمومی جامعه ایرانی می‌پردازد. همچنین «سختانه» یک واژه اصیل ایرانی است که در فرهنگ لغت دهخدا به معنای گفت‌وگوی سخت و رودررو است. مجری در این برنامه نماینده افکار عمومی بوده و سختانه به دنبال برنده یا بازنده شدن نیست. برنامه «سختانه» با اجرا و سردبیری میلاد دخانچی کاری از گروه برنامه‌های تلویزیونی مرکز بسیج رسانه ملی است که پخش آن بزودی از قاب تلویزیون آغاز می‌شود.

تاکسیران مشهور پایتخت در «به اضافه مستند»
نهمین قسمت از فصل دوم برنامه «به اضافه مستند» با پخش و بررسی مستند «آقای سبز» ساخته یوسف جعفری روی آنتن شبکه مستند خواهد رفت. به گزارش فارس، در این قسمت و پس از پخش مستند، دکتر حسین ابراهیمی‌مقدم، روانشناس و مشاور خانواده و یوسف جعفری، کارگردان مستند آقای سبز میهمان برنامه خواهند بود و با موضوع افسردگی در جامعه امروز و علل آن سخن خواهند گفت. همچنین، محمدتقی فهیم و آرش خوشخو به نقد و بررسی فرمی این اثر مستند خواهند پرداخت. مستند «آقای سبز» روایتی از زندگی آقای ناصر خاکی، تاکسیران مشهور تهران است که به سرگذشت زندگی او و چگونگی شکل‌گیری تاکسی خاص او می‌پردازد. این فیلم در 3 فصل و با موضوعات تاکسی جنگلی، سرگذشت زندگی ناصر خاکی و ایده‌های او برای گسترش این حرکت فرهنگی و محیط‌زیستی تولید شده است. برنامه به اضافه مستند با اجرای علی صدری‌نیا، تهیه‌کنندگی سیدمحمدحسین میری و کارگردانی محمدرضا رضاییان سه‌شنبه 2 آبان‌ماه ساعت 20:30 از شبکه مستند سیما پخش خواهد شد. بازپخش آن روز چهارشنبه 3 آبان‌ماه ساعت 9 و جمعه 5 آبان ماه ساعت 13:30 است.

زندگی شهید «محسن حججی» سریال می‌شود
نگارش سریال «هفتمین نامه جابر» به کارگردانی و نویسندگی رسول صانعی در دست تولید قرار دارد. به گزارش فارس، مجموعه داستانی «هفتمین نامه جابر» در 10 قسمت به نویسندگی و کارگردانی رسول صانعی درباره زندگی (نوجوانی، جوانی، خانواده، پدر و مادر و در پایان اسیری و شهادت شهید محسن حججی) تولید خواهد شد. بتازگی تحقیق‌های قبل از نگارش در نجف‌آباد اصفهان (محل زندگی شهید حججی)، کردستان (محل اعزام و مانور)، سوریه (لشکر 8 نجف اشرف) و اهواز آغاز شده است و تا پایان امسال سریال مقابل دوربین خواهد رفت. همچنین نویسنده و کارگردان با خانواده و نزدیکان این شهید به گفت‌وگو نشسته‌ و اطلاعاتی را از آنها به‌دست آورده است. هنوز بازیگر نقش شهید حججی انتخاب نشده است و چند گزینه برای ایفای نقش این شهید وجود دارند. این گزینه‌ها شامل بازیگران حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای می‌شوند اما شباهت صدا و چهره بازیگر مورد نظر به شهید حججی در اولویت قرار دارد. یکی از دلایل انتخاب عنوان هفتمین نامه جابر برای این سریال به دلیل این است که «جابر» نام مستعار و پوشش دهنده شهید حججی در عملیات‌ها بوده است.

بزرگ‌ترین سفره حضرت رقیه در 150 شهر جهان
همزمان با ایام شهادت حضرت رقیه سلام‌الله‌علیها، امروز بزرگ‌ترین کنگره سفره حضرت رقیه در بیش از 150 شهر ایران و جهان برگزار می‌شود. حیدر منیری، دبیر این کنگره در این باره گفت: امسال در روز دوم آبان‌ماه قرار است در بیش از 150 شهر ایران و جهان و به نیت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان ارواحنا فداه این سفره را برگزار کنیم. دبیر مجمع خادمان حضرت رقیه سلام‌الله‌علیها ادامه داد: امسال این سفره در بین‌الحرمین در کربلای معلا، مدینه منوره، مشهد مقدس، قم، کاظمین، نجف اشرف، سامرا و همچنین در استرالیا، دانمارک و... نیز برگزار خواهد شد. ضمن آنکه این نکته حائز توجه است که این مراسم در بهترین مناطق شهرهای اروپایی برگزار می‌شود، به طور مثال سفره حضرت رقیه در میدان شهرداری شهر کپنهاگ که جزو مناطق مرکزی پایتخت دانمارک است برگزار خواهد شد.


«لاتاری» مهدویان بالاخره مجوز گرفت
شورای صدور پروانه ساخت سازمان سینمایی با ۲ فیلمنامه موافقت کرد. به گزارش مهر، فیلمنامه‌‌های «جشن دلتنگی» به تهیه‌کنندگی علی قائم‌مقامی، کارگردانی و نویسندگی پوریا آذربایجانی با موضوع اجتماعی و «لاتاری» به تهیه‌کنندگی سیدمحمود رضوی، کارگردانی محمدحسین مهدویان و نویسندگی مشترک محمدحسین مهدویان و ابراهیم امینی با موضوع اجتماعی موافقت شورای ساخت سازمان سینمایی را اخذ کردند.

حضور بی‌دلیل برادر آقای رئیس!
حضور حسین فریدون، برادر رئیس‌جمهور در مراسم اختتامیه جشنواره فیلم کوتاه تهران حاشیه‌ساز شد. به گزارش «وطن‌امروز»، سی‌وچهارمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در حالی به کار خود خاتمه داد که حضور حسین فریدون، برادر حسن روحانی، رئیس دولت در آیین اختتامیه این جشنواره با اعتراض اهالی رسانه روبه‌رو شد. فریدون در حالی در این مراسم حضور پیدا کرده که در حال حاضر سمتی در دولت ندارد و اخیرا با تودیع وثیقه میلیاردی از زندان آزاد شده است.


رسوایی تازه در هالیوود
جیمز توبک، کارگردان و فیلمنامه‌نویس سرشناس هالیوودی متهم به آزار جنسی ۳۸ زن شد! به گزارش خبرآنلاین، جیمز توبک نویسنده و کارگردان مشهور که نامزد شدن برای جایزه اسکار را نیز در کارنامه دارد، از سوی 38 زن به آزار جنسی متهم شد. این زنان در گزارشی که در روزنامه لس‌آنجلس‌تایمز منتشر شده است، مدعی شدند توبک با وعده ستاره کردن‌شان از آنها سوءاستفاده جنسی کرده است. توبک که 72 سال سن دارد تمام این اتهامات را رد کرده و اعلام کرده است هیچکدام از این زنان را نمی‌شناسد و اگر هم با آنها دیداری داشته، بسیار کوتاه‌تر از آن بوده که به یاد بیاورد. برخی از این زنان صدای ضبط‌شده خود را در اختیار روزنامه لس‌آنجلس تایمز قرار داده‌اند و در میان آنها برخی بازیگران آثار تلویزیونی از جمله تری کان و اکو دانون در کنار لوییس پست گیتارنواز و خواننده گروه موسیقی «Veruca Salt» به چشم می‌خورند. در روزهایی که دنیای سینما هنوز در شوک ناشی از افشای رسوایی هاروی واینستین غول مشهور هالیوود به سر می‌برد، خبر رسوایی توبک سروصدای زیادی به پا کرده است. هرچند توبک به اندازه واینستین مشهور نیست اما 4 دهه حضور فعال و موفق در هالیوود دارد.

گروه فرهنگ و هنر: بیش از یک دهه از زمانی که مقام معظم رهبری در دیداری با تیم سازنده نمایش میدانی «شب آفتابی» از آنها خواستند این کار تکثیر شود و در سایر شهرستان نیز اجرا شود، می‌گذرد. نمایشی که به تعبیر رهبری «مثل تئاتر از غرب به ما نرسیده و طراحی بومی و اسلامی دارد» و حالا نیز پس از چند سال جوان‌هایی تازه‌نفس برای ادامه این راه وارد میدان شدند. به گزارش «وطن امروز»، این روزها خبری درباره آغاز اجرای یک نمایش محیطی جدید با نام «مأمن» در رسانه‌ها منتشر شده است. نمایشی به طراحی جواد صدفی و کارگردانی سیدمحسن بنی‌هاشمی که تازه‌ترین محصول گروه هنرهای نمایشی بنیاد فرهنگی روایت فتح است و در فاز جنوبی بوستان یاس فاطمی تهران به اجرا درمی‌آید.
اجرای این نمایش محیطی که قرار است در آن به برشی از جنگ تحمیلی و تجاوز رژیم بعث به خاک ایران پرداخته شود، بهانه‌ای شد تا نگاهی به تعدادی از مهم‌ترین و پرمخاطب‌ترین نمایش‌های محیطی سال‌های اخیر داشته باشیم. نمایش‌هایی که بهزاد بهزادپور برای نخستین‌بار به آن شکل و فرمی تازه داد و توانست زمینه‌ساز ارتباط گسترده مردم با این نوع از نمایش‌ها شود.
تجربه‌های دست‌نیافتنی در «شب آفتابی»
«شب آفتابی» را می‌توان طلایه‌دار نمایش‌هایی محیطی در سال‌های بعد از انقلاب دانست. نمایشی منحصر به فرد به کارگردانی بهزاد بهزادپور که پیش از آن نمونه‌ای نداشت و تقریبا بعد از آن نیز هیچ اثری نتوانست موفقیت این نمایش را تکرار کند. شب آفتابی که هم از نظر ساختار و هم داستان و هم میزان ارتباط‌گیری با مخاطب اثری منحصر به فرد محسوب می‌شد، در حالی توانست بیش از 10 سال پیاپی به اجرای خود ادامه دهد که گستردگی ابعاد مختلف این نمایش چه به لحاظ مساحت اجرای آن و چه به لحاظ تعداد نیروهای درگیر در پروژه بی‌نظیر بود و البته خروجی این پروژه بی‌نظیر و بومی روایتی جذاب بود که اغلب مخاطبان بویژه نسل جوان را با خود همراه می‌کرد. این نمایش منشوری از نور، صدا و تصویر است که با تکیه بر تکنیک‌های متنوع سینمایی همچون جلوه‌های ویژه بصری و میدانی، بازی با نور، صحنه و دکور، پخش صدا و افکت‌های مختلف و با حضور بیش از چند صد نفر هنرور و در بازه زمانی 3 ساعت به شرح روایت اتفاقات پیش آمده برای بشر از خلقت حضرت آدم تا ظهور امام زمان(عج) می‌پردازد. «قصه انبیا»، «حوادث صدر اسلام»، «تاریخ معاصر» و «ظهور امام زمان(عج)» 4 پرده اصلی این نمایش بود که در هر بخش از آن قسمت‌هایی از تاریخ پیش چشم مخاطبان این نمایش مرور می‌شد. نمایشی که یکی از مهیج‌ترین بخش‌های آن نمایش واقعه عاشورای حسینی در وسعت میدانی بزرگ و همچنین اجرای مانور نظامی با همراهی تانک و ادوات نظامی و انفجار بود که حس واقعی حضور در این شرایط را به چند هزار مخاطبی که هر شب برای تماشای این اثر حضور داشتند، القا می‌کرد و تجربه حضور در چنین محیطی برای آنها دست‌یافتنی می‌شد.
گاهی به آسمان نگاه کن!
این شیوه نمایش در ادامه باز هم توسط بهزاد بهزادپور و هسته اصلی سازنده «شب‌های آفتابی» با کمی تغییرات ادامه پیدا کرد تا بهزادپور این بار به جای «شب آفتابی»، مخاطبانش را به ضیافت «شبی در کهکشان‌ها» میهمان کند. نمایشی که همانند نمونه قبلی خود توانست انبوهی از مخاطبان را به خود جذب کند. بهزادپور خود در گفت‌وگویی در سال 93 «شبی در کهکشان‌ها» را اینگونه توصیف کرد: «شبی در کهکشان‌ها، در شاکله اصلی همان شب آفتابی است اما با تغییراتی توانسته روان‌تر از قبل علاقه‌مندان را به دیدن صحنه‌های نمایش مشتاقانه با خود همراه کند. در اجرای شبی در کهکشان‌ها میان‌پرده‌هایی با مضمون انتظار و امام زمان(عج) پیش‌بینی کردیم تا به نحوی هم خلأ میان پرده شب آفتابی را رفع کرده باشیم و هم به نوعی به بیننده عنوان کنیم همچنان باید منتظر امام عصر(عج) باشیم. عنوان «شبی در کهکشان‌ها» نیز از مضمون یکی از دیالوگ‌های فیلم «خداحافظ رفیق» - از جمله ساخته‌های سینمایی بهزاد بهزادپور- گرفته شده است. در صحنه‌ای از فیلم عنوان می‌شود: چرا گریه می‌کنی؟ می‌گوید: برای اینکه این شهر همه‌اش زمینی شده است؛ دیگر این شهر آسمانی ندارد! یعنی آنقدر در زمین مشغول شدیم که وقتی از کهکشان سخن به میان می‌آوریم ذهن‌ها به سمت فضای ماورای جو و سیاراتی مثل اورانوس و دیگر سیارات آسمانی سوق می‌یابد. در حالی که مقصود ما در اینجا از کهکشان، انبیا و معصومین هستند، پس در این کهکشان به دنبال آن هستیم تا به بینندگان نشان دهیم حضرت مریم(س)، حضرت عیسی(ع)، حضرت موسی(ع)، حضرت امام حسین(ع) و ... چگونه بودند. در واقع چون این افراد کهکشانی‌های واقعی جامعه ما هستند، نام نمایش را شبی در کهکشان‌ها تعیین کردیم تا بگوییم مردم یک شب از 365 شب سال را هم که شده برای دیدن این کهکشانی‌ها صرف کنند.
زمانی برای شیدایی
هر چند این تجربه موفق و تکرار آن در چند سال متوالی، به طور طبیعی و منطقی باید منجر به حمایت از تیم تولید این مجموعه بویژه شخص بهزاد بهزادپور می‌شد اما آنچه در عمل اتفاق افتاد، حذف او از این چرخه و ادامه این مسیر با حضور چهره‌هایی بود که نتوانستند موفقیت‌های این نوع از نمایش را که طراحی مدل بومی آن در واقع جزو ابتکارات این کارگردان محسوب می‌شد تکرار کنند. تجربه‌ای که چندین بار در برخی استان‌های کشور به اجرا درآمد ولی در اغلب موارد به موفقیت چندانی دست پیدا نکرد.
یکی از معدود مواردی که توانست در این حوزه موفقیت آثار بهزادپور را تکرار کند، نمایش «فصل شیدایی» به کارگردانی سعید اسماعیلی بود. این نمایش در روایت اصلی ادامه‌دهنده مسیر «شب آفتابی» بود و در آن داستان سرنوشت انسان از آغاز تاریخ تا دوران ظهور امام زمان(عج) روایت می‌شود اما نکته جالب توجه در این نمایش آن بود که اجرای آن از شهرستان آغاز شد و پس از استقبال مخاطبان در شهرهایی همچون اهواز، شهرکرد، خرم‌آباد، ابوموسی، بوشهر و یزد برای اجرا راهی تهران شد. ویژگی‌های دیداری این نمایش نظیر نورپردازی‌های هنرمندانه، دکورهای عظیم، کشتی نوح و بارش باران، ادوات و تجهیزات نظامی، مواد منفجره و... فضایی خاص برای تماشاگر ایجاد کرده بود که باعث می‌شد میزان تاثیرگذاری این نمایش بر مخاطبان نیز افزایش پیدا کند. جالب آنکه سازندگان این نمایش با استفاده از قصه‌ای انعطاف‌پذیر سعی کردند در زمان اجرا در هر کدام از شهرهای کشور بخشی از داستان این نمایش را به شرح قصه یکی از قهرمانان همان شهر یا یکی از اتفاقات تاریخی که در آن شهر رخ داده اختصاص دهند. برای مثال در بوشهر رشادت‌های شهید نادر مهدوی در مبارزه مستقیم با آمریکا در خلیج‌فارس به تصویر درآمده یا در اجرای یزد علاوه بر حوادث طبس، به نقش محوری شهید صدوقی در انقلاب و دفاع‌مقدس پرداخته شد.
دوره‌ات تمام نشده مربی!
آغاز اجرای این نمایش در اوایل دهه 80 سرآغاز ایجاد جریانی تازه در عرصه تئاتر کشور شد. جریانی که در ادامه در قالب اجرای نمایش‌هایی همچون «آوای نور»، «ستاره صبح» و حتی «دریادلان» به کار خود ادامه داد اما باز هم نتوانستند موفقیت‌هایی را که بهزادپور به دست آورده بود تکرار کنند. اتفاقی که بدون شک یکی از دلایل به وقوع پیوستن آن را باید در خالی بودن جای بهزاد بهزادپور در این عرصه دانست. هنرمندی مولف با ایده‌هایی نو که خود برای نخستین‌بار مبتکر این نوع از نمایش‌ها و بومی کردن آن در داخل کشور بود و در ادامه نیز با تکرار بیش از 10 ساله این نمایش توانست جایگاه این نوع از نمایش را در داخل کشور تثبیت کند ولی با کنار گذاشتن او به دلایل مختلف- از جمله بی‌توجهی همیشگی مدیران فرهنگی به هنرمندان- این نوع از نمایش نیز نتوانست به دوران اوج خود بازگردد. بهزادپور به عنوان ابداع‌کننده این کار شیوه‌ای را به ظهور رساند که حاصل جمع اسپشیال، نور و بازی بود و نمونه‌های موفقی چون «فصل شیدایی» نیز در ادامه با توسل به همین شیوه‌ها و البته افزودن برخی ایده‌های جدید و ابتکاری سازندگانش توانست به موفقیت دست پیدا کند.
 

حسین ساعی‌منش: هر کسی رازی دارد؛ یکی خودش را به دیوانگی زده تا از عشق جنون‌آسای همسرش درامان باشد، یکی از کابوس خیانت همسرش در عذاب است، یکی به دنبال مال و اموالی است که زمانی از دست پدرش در آمده، یکی با پیرمردی پولدار و نفرت‌آور همدم شده که تنها نباشد، یکی به نفع دیگری آدم می‌کشد، برای اینکه سقفی بالای سرش باشد تن به سرقت می‌دهد و از تاریکی هم می‌ترسد، چون در کودکی در همین تاریکی مورد آزار ناپدری‌اش قرار گرفته ولی همه جا تاریک است. چند روزی است برف می‌بارد و بند نمی‌آید. برق می‌رود و همه جا جز با نور شمعی روشن نمی‌شود. همه جا غرق در تاریکی شومی است؛ خانه‌ها، تیمارستان، جاده و آسانسور. هر گوشه خیانتی نهفته. توطئه‌ای در کار است. سکوت مرگباری خانه‌ها را فراگرفته. آدم‌ها چیزی بروز نمی‌دهند ولی هر کدام‌شان با کابوس، عذاب و رازی زندگی می‌کنند. در پس چهره سرد هر کدام‌شان، خباثت و رنج با هم پنهان شده و هر از گاهی خود را نشان می‌دهد. اگر این تاریکی بگذارد...
***
اگر «خفگی» را ندیده باشیم هیچ بعید نیست با خواندن جملات بالا سری تکان بدهیم و با خودمان بگوییم الان دیگر در سینمای آن‌طرف آب هم کمتر فیلمی پیدا می‌شود که بشود چنین جملاتی درباره‌اش گفت اما اگر «خفگی» را دیده باشیم می‌دانیم فریدون جیرانی در سال 96 و در همین ایران، فیلمی ساخته که هیچ سنخیتی با سینمای غالبا یکنواخت‌مان ندارد و در اتمسفری یکسر متفاوت نفس می‌کشد، البته باز هم چیزی از بهت‌زدگی‌مان کم نخواهد شد. با خواندن جملات بالا یاد فیلمبرداری سیاه و سفید بی‌نظیر فیلم می‌افتیم (بله! فیلمبرداری سیاه و سفید برای فیلمی که شخصیت اصلی‌اش از تاریکی می‌ترسد و به محض رفتن برق، شمع روشن می‌کند!) و تلاش تحسین‌برانگیزی که صرف خلق این حال‌وهوای متفاوت و جذاب شده. به این فکر می‌کنیم که «خفگی» احتمالا جسورانه‌ترین فیلمی است که این سال‌ها در سینمای ایران تولید شده و نمی‌شود علاقه سفت و سخت جیرانی به این نوع سینما را که منجر به ساخت چنین اثری شده، نستود. تماشای «خفگی» در میان فیلم‌هایی مثل «سارا و آیدا» و «مالاریا» و «تابستان داغ» و فیلم‌های بسیار دیگر ایرانی (فارغ از کیفیت مستقل هر فیلم)، مثل این است که هنگام راه رفتن در میان آپارتمان‌های یک‌رنگ و یک‌شکل، ناگهان به قصر باشکوهی بربخوریم که هر گوشه و زاویه‌اش خیره‌کننده است. طبیعی است شگفت‌زده می‌شویم و کاری جز تحسین از ما برنمی‌آید. مخصوصا که فیلم، با آثاری که صرفا متفاوتند فرق می‌کند؛ هم حال‌وهوای غربی بر آن حاکم نشده و هم فیلمنامه و اجرای مضحکی ندارد. نه تحمیلی به نظر می‌رسد و نه غریبه است. به نظر می‌رسد واقعا با عمارت باشکوه و بی‌نظیری روبه‌رو شده‌ایم و حتی می‌توانیم از تحلیل و بررسی آن صرف‌نظر کنیم و از نفس «حضور»ش در میان آپارتمان‌ها لذت ببریم ولی حیف که فیلم چنین اجازه‌ای نمی‌دهد... رمز و راز و خباثت و خیانت می‌توانند در پرده‌ای از ابهام بمانند ولی فیلم، «عشق» را هم به اینها اضافه می‌کند. اینجا دیگر نمی‌شود چیزی را پوشاند. شخصیت‌ها نمی‌توانند تودار باشند و چیزی بروز ندهند. باید عشقی را که شکل گرفته به تماشاگر نشان بدهند. یعنی باید شخصیت‌ها خودشان را عیان کنند. انگیزه‌ها و رفتارهای‌شان را قابل درک و ملموس کنند تا تماشاگر آن عشق را باور کند. این همان چیزی است که «خفگی» را از آسمان به زمین می‌آورد. هر چقدر شخصیت‌ها در تاریکی و ابهام اولیه فیلم جذابند، اما وقتی باید از وجوه دیگر خودشان رونمایی کنند چیزی ندارند و همین باعث می‌شود در نظرمان همه چیز از آن چشمگیری حیرت‌آور فاصله بگیرد. انگار فیلمساز از دل آن عمارت باشکوه بیرون آمده و قبل از اینکه کاملا مسحور شویم، دست‌مان را گرفته و برده داخل قصر و تازه آن موقع متوجه می‌شویم قصر هیچ ستونی ندارد. آن موقع است که قصر بر سرمان خراب می‌شود و به این فکر می‌کنیم که اگر «خفگی» بیش از این پتانسیل‌های خودش را می‌شناخت و از محدوده آنها خارج نمی‌شد (تقریبا مثل «پرده آخر» واروژ کریم‌مسیحی) می‌توانست به یکی از به‌یادماندنی‌ترین آثار سینمای ایران و طبعا فریدون جیرانی تبدیل شود و حتی نوعی از سینما را که مدت‌هاست فراموش شده، دوباره احیا کند اما حالا همه چیز از دست رفته. جز ویرانه‌ای باقی نمانده و آرزو می‌کنیم کاش هرگز وارد قصر نشده بودیم... . در مقابل «خفگی» می‌توانیم 2 موضع متفاوت داشته باشیم؛ می‌توانیم همچنان صرفا به خاطر ساخت چنین فیلمی جسارت سازنده‌اش را تحسین کنیم و امیدوار به آثار دیگرش باشیم و در مقابل، می‌توانیم با سرخوردگی بگوییم آن تحسین اولیه دود شده و جای خود را به افسوسی داده که با آثار دیگر فیلمساز هم قابل جبران نیست. هر دو موضع قابل درک است. بستگی دارد به این ساختمان چطور نگاه کنیم؛ ویرانه «عمارت باشکوه» را ببینیم یا «ویرانه»
عمارت باشکوه را.

مرکز هنرهای تجسمی انقلاب جدیدترین آثار خود را با پرداختن به فاجعه نسل‌کشی مسلمان در میانمار منتشر کرد. به گزارش تسنیم، مرکز هنرهای تجسمی انقلاب وابسته به مرکز تخصصی فرهنگی کشور، جدیدترین طرح‌های خود را با پرداختن به فاجعه نسل‌کشی مسلمانان در میانمار و با عنوان‌های «میانِ مار» و «مرگ نوبل» منتشر کرد. طرح‌های «میانِ مار» و «مرگ نوبل» در قالب بیلبوردهای شهری و پوستر در مراکز فرهنگی سراسر کشور به نمایش درآمده است. طرح «میانِ مار» به سکوت مدعیان حقوق‌بشر در قبال کشتار هزاران انسان مسلمان در میانمار پرداخته و طرح «مرگ نوبل» به بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره رقم خوردن مرگ جایزه نوبل پس از کشتار مردم میانمار اشاره کرده است.