امیر استکی: برای بسیاری از ما پیش آمده است هنگام مطالعه تاریخ کشورمان لحظاتی را در بهت و حیرت و حسرت و بغض فرو برویم. به‌واسطه چند هزار سال تاریخ، این لحظات برای ایرانیان لحظات پرشماری است. همواره در تاریخ به بی‌کفایتی‌‌‌هایی که سرنوشت تلخی برای مردمان ایران رقم زده‌‌‌‌اند، برمی‌خوریم و این شاید به‌واسطه سیر برعکسی باشد که ما در برخورد اولیه در مواجهه با تاریخ پیدا می‌کنیم. سیر برعکسی که برای درک بهتر رویدادهای تاریخی باید از آن حذر کنیم. ما نباید قضاوت خود را بر مبنای آگاهی‌ها و اطلاعات امروزمان بنا کنیم، بلکه باید به هر میزان که امکانش فراهم می‌شود خود را در زمینه و زمانه آن رویداد قرار داده و از آن منظر به اتفاقاتی که افتاده است بنگریم. شاید در این شرایط باشد که از قضاوت‌‌های ساده شده عبور کنیم و پیچیدگی و سختی آن لحظات تاریخی را درک کنیم. در این میان باید به این نکته اساسی نیز توجه کرد که آنچه امروز تحت عنوان تاریخ یا شرح یک رویداد در گذشته در اختیار ما است می‌تواند تنها یک روایت از روایت‌‌های ممکن از آن باشد. روایت‌‌‌هایی که هر کدام بسته به ویژگی‌‌های روایت‌کننده می‌توانند تا میزان زیادی متفاوت از هم باشند اما در بسیاری موارد این تنها یک روایت است که باقی‌مانده است. این حالت بیشتر برای رویدادهایی که زمان زیادی از آنها می‌گذرد روی می‌دهد اما برای تاریخ 4-3 سال اخیر هم آیا می‌شود اینگونه برخورد کرد؟ در این زمینه شاید با قطعیت بتوان پاسخ منفی داد، چرا که حداقل در این زمینه تقریبا همه عوامل و بازیگران مختلف کماکان در دسترس هستند و امکان رجوع به آنها و واکاوی روایت‌‌های دیگر برای کنشگر فراهم است اما در عرصه سیاست در ایران گویی فراموشی واقعیات چند سال اخیر رواج بسیاری یافته است. جناب حسن روحانی در کارزار رقابت انتخاباتی برای تصدی پست ریاست‌جمهوری یازدهم به جد معتقد بود مذاکره با عوامل اصلی قدرت در جهان راه برون‌رفت کشور از تنگناهای تحریمی است. بعدتر و پس از انتخاب شدن نیز به صراحت از ضرورت مذاکره با کدخدای ده که همان آمریکا باشد سخن می‌گفت. جناب روحانی و لشکر نخبگان همسویش چنان شفاف و با وضوح بالا از نتایج آتی مذاکرات سخن می‌گفتند که انسان ناخودآگاه گمان می‌کرد گویی این بزرگواران در زمان سفر کرده‌‌اند و از آینده به حال آمده‌‌اند که چنان عزم جزمی را برای رفع و رجوع برنامه هسته‌ای از پس مذاکره و توافق با آمریکا دارند. آری! خیال حضرات به قدری راحت بود که یکی از بزرگ‌ترین معاهدات بین‌المللی تاریخی را در سریع‌الحصول‌ترین حالت آن و با شتاب به سرانجام رساندند و پس از آن چه پاهایی که نکوبیدند و چه دست‌هایی که نیفشاندند. فضا در آن روزگار به گونه‌ای بود که اندک منتقدان این شتاب و سراسیمگی را چنان لجن‌آلود کردند که کسی جرات مخالفت که نه؛ حتی انتقادی ساده و موثر به این روند شتابناک را نداشته باشد. انگ «کاسبان تحریم» و «گروگان‌گیرندگان ملت» و... همه در آن روزها به سرعت به هر صدای منتقدی اصابت می‌کرد. حاصل این همه سرعت و عطش، برجام بود. برجامی که قرار بود بسیاری کارها برای ایرانیان بکند و نکرد و همانطور که زمان می‌گذشت و به امروز می‌رسید انتظارات از آن آب می‌رفت و آب می‌رفت تا اینکه به یکسری کلیات از برداشتن سایه جنگ از سر ملت رسید. برجامی که آب خوردن ملت هم به آن وابسته دانسته می‌شد، آنقدر قدرت و قوام نداشت که شاکله خود را حفظ کند و حالا کار به جایی رسیده است که ریاست محترم جمهور در مجلس از «دیوانگی بودن مذاکره با آمریکا» سخن می‌گوید! ایشان البته همان کسی است که قریب به 4 سال پیش حل مساله هسته‌ای را بدون مذاکره مستقیم با کدخدای جهان ناشدنی می‌دانست و با قسم جلاله تاکید می‌کرد فهم صحیح جهان الزاما به چنین نتیجه‌ای می‌رسد. ‌الله‌اکبر که هنوز 4 سال نگذشته است و این ضرورت بدیهی ناشی از فهم صحیح جهان که می‌شد حتی بر سر آن قسم جلاله خورد، به حماقت و دیوانگی تبدیل شده است. جناب روحانی در مجلس اشاره‌ای هم به پیشنهاد مذاکره آمریکا با کره‌شمالی می‌کنند و می‌گویند مگر با این همه بدعهدی که بر سر برجام شده است آنها دیوانه‌‌اند که بیایند و با شما مذاکره کنند. ‌الله‌اکبر جناب روحانی، مگر نمی‌دانید همین کره‌شمالی یکبار چنین معاهده‌ای با آمریکا بسته است و همین نقض عهد را شاهد بوده است! پس چرا آن زمان شما از این مساله درس نگرفتید و این کار را که امروز دیوانگی می‌خوانید انجام دادید؟ این نیز از همان آه و افسوس و حسرت‌هایی است که این‌بار شما برای تاریخ ایران به یادگار گذاشتید. بتنی که در برنامه هسته‌ای کشور ریختید دیگر قابل برگشت نیست و حاصل آن همه شور و جنون مذاکره و ژست قهرمانانه، امروز و آینده، آه و افسوس و حسرت و بغض خواهد بود. اعتماد به نفس بالایی که در دولتمردان کنونی وجود دارد مانع از آن است که به اشتباهات مهلک‌شان در آن روند شتابزده اعتراف کنند و امروز با وجد خاصی که گویا حاکی از یک کشف بزرگ است، از دیوانگی بودن اعتماد به آمریکا سخن می‌گویند. دوستان، امروز نه ولی در آینده‌ای نه چندان دور تاریخ درباره شما با بی‌رحمی تمام قضاوت خواهد کرد و شما را در ردیف کسانی که من از بیم برخورد قهری وزارت ارشاد اسم‌شان را نمی‌برم، خواهد نشاند. اگر نگران گذران امور امروز ملت نیستید لااقل نگران قضاوت تاریخ باشید!

زینب  محبوبی: نمایشگاه صنعت کیف و کفش و غرفه‌هایى با متصدى‌هاى چشم‌بادامى، وضعیت تولیدات ایرانى را بخوبى تبیین مى‌کند. آمار دقیق ندارم اما با نگاهى اجمالى به‌نظر مى‌رسد حدود 30 درصد غرفه‌ها در اختیار چینى‌ها و ترک‌هاست. هرگز موافق مونوپول شدن بازار نبوده‌ام و معتقدم فقط در شرایط رقابتى تنگاتنگ است که کیفیت تولیدات بالاتر مى‌رود و محصولات خوب‌تر با قیمت مناسب‌تر به دست مصرف‌کننده مى‌رسد. این شرایط رقابتى در همه بازارهاى دنیا و در همه زمینه‌ها وجود دارد اما کجاى کار مى‌لنگد که تولیدات ایرانى از حریف کتک خورده و داور هم برایش 10 تا یک نمى‌شمارد تا بلند شود؟! چرا تولید کننده ایرانى در این بازار احساس خفگى مى‌کند و نمى‌تواند دم بزند؟! وقتى خوب در بازار دقیق مى‌شویم مى‌بینیم به لحاظ دانش و توانایى آنقدرها هم عقب‌تر نیستیم که بخواهیم تشک را ببوسیم و کنار بکشیم، ولى بى‌مهرى‌هاى مکرر دولت، دیگر رمقى برای‌مان نگذاشته! چه بسیارند دوست و همسایه‌های‌مان که شروع به کار و تولید کردند ولى خسته  و ورشکسته به‌موقعیت قبلى بازگشتند و عطاى تولید ملى را به لقایش بخشیدند.
از کجاى این بى‌مهرى بگوییم که خدا را خوش بیاید؛ از تعرفه‌هاى کم واردات اجناس چینى؟! از عملکرد غلط و اغلب خلاف قانون گمرک؟! از تبلیغات وزیر و وکیل براى اجناس خارجى، با اصرار به مصرف‌شان؟! از قرار ندادن تسهیلات براى تولیدکنندگان؟!
بعد از توصیه‌هاى رهبر آینده‌نگر و فهیم به حمایت از تولید ایرانى، دولت تنها قدمى که در این مسیر برداشت، زیادتر کردن تعرفه واردات اجناس بود، در حالى که همچنان تعرفه واردات مواد اولیه بسیار ناچیز است و این رویه درستى است، چرا که بسیارى از مواد اولیه هنوز در داخل تولید نمى‌شود اما به‌شرط اینکه متصدى‌هاى باسوادترى مسؤول این فرآیند باشند تا واردکننده‌ها براحتى دورشان نزنند! واردکننده‌اى که تا دیروز کفش وارد مى‌کرده با تعرفه n درصد، حالا زیره و رویه را جدا جدا وارد مى‌کند با تعرفه بسیار بسیار کمتر و فقط این زیره و رویه را روى هم مى‌دوزد! و ما خیال مى‌کنیم واردات کالا نداریم، بلکه واردات مواد اولیه داریم و آن آقاى محترم واردکننده، به ریشمان مى‌خندد.  تازه! اینجا شروع قصه است؛ اگر بخواهیم در مقام مقایسه با کشورهاى همسایه قرار بگیریم، مى‌بینیم کشورى مثل ترکیه که در حال حاضر بازار خوبى در پوشاک و کفش دارد، تسهیلاتى در اختیار تولیدکننده قرار مى‌دهد، از قبیل زمین رایگان و وام‌هاى خرید ماشین‌آلات، تا هرچه زودتر سرمایه اولیه را مستهلک کند و تا همین‌جاى کار، تولیدکننده ایرانى دو - هیچ عقب است!
چون با قیمت زمین که با قیمت زمین‌هاى پاریس رقابت مى‌کند، سرمایه هنگفتى براى خرید یا حتى اجاره محلى به‌عنوان کارگاه نیاز دارد و همینطور ماشین‌آلات و همینطور  نیروى کار و همینطور خرید مواد اولیه و این سلسله همچنان ادامه دارد  و اداره مالیات چشم به‌راه تولید است تا با اولین خروجى کارگاه، شیره جان تولید را بکشد! نه اینکه کسى نخواهد مالیات بدهد اما اى‌کاش این انرژى و توان را مى‌گذاشتند تا خیل کثیرى را که هرساله از زیر بار مالیات شانه خالى مى‌کنند خفت کنند، نه تولیدکننده تازه نفس را! و کاش به‌جاى اینکه باز هم به شرکت فرانسوى اعتماد کنیم تا برای‌مان برنامه مالیاتى چنین و چنان بنویسد و به‌واسطه این برنامه‌نویسى به همه تولیدات و فروش و عرضه و تقاضا تسلط پیدا کند، این امر را  به جوانان نخبه و دانشمند ایرانى مى‌سپردیم، تا هم به‌جاى سمینارهاى «چرایى فرار مغزها» یک قدم واقعى در جهت استفاده از این مغزها بر مى‌داشتیم و هم 5/15 میلیون یورو پول بى‌زبان را دودستى تقدیم فرانسوى‌ها نمى‌کردیم.
هرچند حالا که از موعد قرارشان چندین ماه گذشته و دوباره 5/6 میلیون یورو مطالبه کرده‌اند بابت اتمام برنامه، چون خارجى هستند اشکال ندارد! که اگر ایرانى بودند، تأخیر و مطالبه دستمزد اضافه، مهر تأییدى مى‌شد بر ناکارآمدى و بى‌کفایتى جوان ایرانى.
از مالیات هم که بگذریم، در زمان عرضه محصول ایرانى با مشکلى مواجه مى‌شویم به نام «چین».
چینى‌هایى که در نمایشگاه مثل بلبل فارسى حرف مى‌زنند، در تهران هیچ آفیسى ندارند و چرم مصنوعى را رنگ به رنگ روى دیوار چیده‌اند و پیشنهادهایى مى‌دهند که من تولید‌کننده احساس مى‌کنم روى زمین سفت قدم بر نمى‌دارم! و به خودم دلدارى مى‌دهم که نه بابا! چه کسى این اجناس بى‌کیفیت و نازیبا را مى‌خرد؟! اما خودم هم مى‌دانم که به خودم دروغ مى‌گویم، چون مصرف‌کننده بینوا هم تقصیرى ندارد! باید دخلش به خرجش بخورد و چرا او باید بار عدم حمایت دولت از تولیدکننده را به دوش بکشد؟! مصرف‌کننده حق دارد به جیبش نگاه و خرید کند و من هم اگر مدعى هستم که مى‌خواهم کارگر ایرانى، سر کار باشد و جنس مرغوب دست مردم بدهم، باید چرم طبیعى ایرانى تهیه کنم، چند برابر قیمت چرم‌هاى خنده‌دار چینى، زیره مرغوب ایرانى تهیه کنم، چندبرابر زیره‌هاى ترک، دستمزد دوخت بدهم براى یک جفت کفش، بیش از هزینه کل یک جفت کفش چینى! و حالا هزینه تمام شده برایم بیشتر باشد از قیمت فروش کفش‌هاى چینى! و تازه اینها بدون در نظر گرفتن سودى بابت فروش است!
و اینجا نقطه عطف داستان است، جایى که قهرمان قصه یا همان تولیدکننده‌اى که با اشتیاق و امید پا به این عرصه گذاشته، متحیر و سرگردان، وسط بازارى پر رفت‌وآمد ایستاده و مشترى‌ها از کنارش عبور مى‌کنند و حتى تنه به تنه‌اش مى‌زنند اما به دنبال جنس خارجى مى‌گردند، چون خارجى بودن مهم است و کلاس است و این روزها که ارزان‌تر هم هست!
و باز هم شعار مى‌دهیم که ایرانى، ایرانى بخر و گویا هیات دولت و نماینده‌هاى مجلس خارجى هستند، چون ایرانى نمى‌خرند!
و هر روز چشم مى‌دوزم به اخبار و لبه کت و شلوارشان که ببینم بالاخره کى ایرانى مى‌خرند!
 

رضا شیبانی: دکتر قیصر امین‌پور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 2 وجه دارد؛ یکی شخص قیصر امین‌پور با اسم و رسم شاعری‌اش‌؛ مانند صدها شاعر دیگر که در پست و بلند ادبیات سروده‌‌اند و از خود چیزی به یادگار گذاشته‌اند؛ چه خوب و محکم و قابل تامل و چه سست و کم‌ارزش.
دیگری که مهم‌‌‌‌‌‌تر از جنبه شخصی قیصر امین‌پور است و صدالبته حسن و ارزشی است افزوده بر وجه فردی‌‌‌‌اش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، وجه نمادین قیصر برای شعر انقلاب اسلامی است.
در واقع قیصر به تنهایی و در بوته نقد ادبی و فارغ از وجه اعتقادی خود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شاعری است درخور تامل و چهره‌ای است قابل اعتنا برای ادبیات پارسی.
جنبه عمومی شعر قیصر اما‌‌‌‌‌‌‌‌‌، بسیار فراتر از این می‌رود و از او چهره‌ای تاریخ‌ساز و سبک‌پرور می‌سازد. در جنبه عمومی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، بسیاری و از جمله قرائت رسمی ادبیات انقلاب سعی دارند قیصر را در قامت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ پدر شعر نوین انقلاب تثبیت کنند که صد البته در این امر سنگین، نسبتا موفق بوده‌اند؛ حداقل در نماد‌‌سازی از قیصر.
البته عنوان پدر شعر نوین انقلاب شاید کمی محل نزاع باشد. اولا خواهند گفت: پیش از قیصر شاعران بسیار بزرگی برای انقلاب شعر گفته‌‌اند که از منظر نقد ادبی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شعر قیصر به پای آنان نخواهد رسید. بزرگانی چون «شهریار» و در رتبه‌‌های نزدیک‌تر به قیصر شاعری چون «اوستا». البته می‌توان چنین پاسخ داد: «قیصر به نسل انقلاب تعلق دارد و برای نسل‌‌های بعدی انقلاب قابل لمس‌‌‌‌‌‌تر است».
ثانیا خواهند گفت: مگر شعر انقلاب فقط شعری است که تریبون‌‌های رسمی آن را تایید و تکثیر می‌کند؟ چه بسا شاعران زاویه‌داری نیز هستند که اشعاری به لحاظ ادبی قابل تامل دارند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و قیصر صرفا شاعر قرائت غالب از انقلاب است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌.
پاسخ به این اشکال‌‌‌‌‌‌‌‌‌، موضوع سخن امروز نگارنده است. به گمانم قیصر اگرچه شاعر قرائت غالب از انقلاب بود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اما این منافات ندارد با آنکه او را شاعر همه مردم بدانیم. اکسیر و حقانیتی در اندیشه‌‌های قیصر وجود داشت که او را بر قله‌ای قرار می‌داد که مخالف و موافق را به خود جلب می‌کرد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. این اکسیر همانا خود «شعر» است.
آنچه قیصر می‌سرود‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شعر ناب بود. از این رو است که پروپاگاندای ادبیات روشنفکری که با برچسب شعار، ۴۰ سال است مشغول لجن‌مال کردن شعر انقلاب است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در برابر قیصر کاری از پیش نبرد.
ما می‌توانیم حتی از حقانیت انقلاب اسلامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در مناظرات ادبی چشم‌پوشی کنیم و درباره قیصر از منظری صرفا روشنفکری سخن بگوییم که باز چیزی از قیصر کم نخواهد شد. مگر تاریخ‌‌‌‌‌‌‌‌‌، چیزی از ارزش چهره‌‌های ادبیات و فرهنگ و هنر شوروی خواهد کاست؟
جای دوری نرویم. ده‌ها شاعر در تاریخ ادبیات ما، مدح حکام جور را کرده‌‌اند، چیزی که مورد اعتراض اندیشه انقلاب اسلامی است. اما همین جریان روشنفکری در نقد آنان ژست هنر برای هنر می‌گیرد اما به شعر انقلاب که می‌رسد عاجز از چنین سهله و سمحه‌ای است.
من هنوز به یاد می‌آورم تلاش اسفناک «محمدعلی سپانلو» را برای تخفیف ‌شأن قیصر؛ تلاشی که سرانجامی جز شرمندگی برای او نداشت.
درست که قیصر از صدها تریبون حکومتی ترویج شد و درست که پشتوانه‌ای به نام حکومت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، برایش روزی در تقویم اختصاص داد و تندیس او را در مراکز پرجمعیت قرار داد؛ اما بی‌انصافی است که قیصر شدن قیصر را به این مسائل ربط دهیم.
در واقع هیچ شاعری با مجسمه و سنگ قبر و روز تقویم، شاعر نمی‌شود. تمام این مسائل احترامی است که جامعه به مقام شاعر می‌نهد. مقامی باید وجود داشته باشد که مجسمه، اسباب تمسخر نشود. بی‌شبهه این مقام درباره قیصر وجود داشت. چه جمله‌ای در وصف قیصر بهتر از این جملات استاد بی‌بدیل ادبیات‌‌‌‌‌‌‌‌‌، جناب «شفیعی‌کدکنی»؛ مرتضی کاخی می‌گوید شفیعی به قیصر گفته بود: «تو به شعر دست یافته‌ای؛ همین جا بمان و تکان نخور». کیست که نداند دست یافتن به شعر از دیدگاه شفیعی‌کدکنی کم رتبتی نیست. شفیعی به صراحت، بسیار کسانی را که در شعر امروز نامی پرطمطراق دارند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شاعر و سروده‌های‌شان را شعر نمی‌داند. اجازه بدهید نامی از آنان نبرم، اما تصریح کنم تیغ برنده شفیعی در نقد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، به بسیاری از گردن‌کلفت‌‌های تاریخ ادبیات رحم نمی‌کند‌‌‌‌‌‌‌‌‌، چه برسد به اینکه بخواهد درباره شاعری جوان به نام قیصر امین‌پور که دانشجوی او بود و با او سرگرم پایان‌نامه‌نویسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، سخنی به سهو گفته باشد.

آمار به کارگیری بانوان در مشاغل رو به افزایش است
نشست تشکل‌های مردم‌نهاد و کارآفرینان مازندران با حضور معصومه ابتکار، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده برگزار شد. نشست تشکل‌های مردم‌نهاد و کارآفرینان مازندران با حضور معصومه ابتکار معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده، ربیع فلاح استاندار مازندران، سیدسعید آرام مدیرکل بهزیستی مازندران و برخی نمایندگان تشکل‌های مردم‌نهاد استان و فعالان حوزه زنان در سالن شماره یک استانداری مازندران برگزار شد. ابتکار در این نشست گفت: دولت دوازدهم قدر سرمایه اجتماعی را می‌داند و برای بسط و توسعه این سرمایه ملی تلاش خواهد کرد. وی ضرورت توجه به شعار امسال و تقویت تولید و اشتغال را برنامه محوری دولت برشمرد و گفت: با کمک مردم باید فرصت اشتغال و کارآفرینی که حق آنان است فراهم شود. وی با اشاره به اینکه در 2 سال گذشته به حوزه کارآفرینی بانوان بویژه زنان سرپرست خانواده توجه ویژه شده است، تصریح کرد: آمار به کارگیری بانوان در مشاغل در 2 سال گذشته رو به افزایش بوده است.

ساخت روشنایی عاملی موثر برای ایمن‌سازی جاده‌ها
مدیرکل راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای مازندران از عملیات احداث روشنایی 7 نقطه در محور‌های استان به طول 8 کیلومتر با اعتباری بالغ بر 14میلیارد و 300میلیون ریال خبر داد و افزود: احداث روشنایی عاملی موثر در جهت ایمن‌سازی جاده‌هاست. احمدآفرین محمدزاده ضمن اعلام این مطلب افزود : مهم‌ترین کارکرد سیستم‌های روشنایی ایجاد دید آسان و دقیق، امکان تشخیص وسایل نقلیه در فاصله مناسب و تشخیص بموقع موانع، علائم و تابلوهای راهنمایی و رانندگی در محورهاست. وی ادامه داد: حداقل مقدار مورد نیاز روشنایی سطح راه بستگی به نوع آن، سرعت و حجم ترافیک شبانه راه، وضعیت مکان‌های اطراف راه و کاربری آن و همچنین میزان عبور و مرور عابران پیاده دارد. وی در ادامه ضمن اشاره به احداث روشنایی به طول 8کیلومتر در سطح محورهای استان خاطرنشان کرد: محورهای سوادکوه- کمربندی بابل، ساری و نوشهر و چالوس- دوربرگردان سی‌سنگان از جمله این محورهاست.

نگهداری تأسیسات برق گلستان نیازمند 50 میلیارد تومان اعتبار است
جلسه بررسی شبکه برق گلستان با حضور مصلحتی، مشاور مدیرعامل توانیر و مجری برق‌رسانی روستایی کشور به میزبانی شرکت توزیع نیروی برق استان گلستان برگزار شد. در ابتدای این جلسه علی‌اکبر نصیری، مدیرعامل شرکت توزیع نیروی برق استان گلستان با اشاره به وضعیت جغرافیایی و آب و هوایی استان گلستان گفت: این استان از اقلیم کوهستانی سرد و برفگیر، اقلیم جلگه‌ای و سیل‌خیز و اقلیم بیابانی و صحرایی برخوردار است لذا چالش‌ها و مشکلات متفاوتی برای تأسیسات و شبکه‌های توزیع برق وجود دارد که نیازمند نوع نگاه و منابع مالی و انسانی متفاوتی است. وی اظهار داشت: از آنجا که در مناطق شمالی استان به علت محروم بودن و سابقه تاریخی، شبکه و تأسیسات برق توسعه پیدا نکرده است، روستاهای این مناطق با مشکلات و مسائل عدیده‌ای در زمینه تأمین و پایداری برق مواجه هستند و عملاً با تأسیسات فرسوده و از رده خارج مواجهیم که نگهداری و بهبود این تأسیسات و شبکه‌ها نیازمند 50 میلیارد تومان اعتبار است.


مقابله با کم‌آبی و استفاده بهینه از منابع آب عزم ملی می‌طلبد
 معاون عمرانی استاندار آذربایجان شرقی با تأکید بر اینکه مقابله با کم‌آبی و استفاده بهینه از منابع آب، عزم ملی می‌طلبد، گفت: با همکاری و همراهی مردم و استفاده مناسب از آب موجود می‌توان مشکل کم‌آبی را تا حدود زیادی حل کرد. محمدصادق پورمهدی در دومین جلسه شورای حفاظت از منابع آب استان گفت: هنوز خیلی‌ها به این باور نرسیده‌اند که کمبود آب داریم و اگر مصرف بهینه و درست را رعایت نکنیم، در آینده با مشکل بسیار جدی مواجه خواهیم شد. وی بیان کرد: باید مدیریت مصرف و تقسیم‌بندی و نظارت بر استفاده بهینه از آب موجود را به خود مردم و کشاورزان واگذار کرد، همچنین با متخلفان و برداشت‌کنندگان غیرمجاز آب هم برخورد قانونی شود. وی تصریح کرد: جهاد کشاورزی مکلف است برای تغییر الگوی کشت و آبیاری با استفاده از سیستم‌های نوین آبیاری و استفاده بهینه از آب اقدام کند و فرمانداران، ادارات و دستگاه‌های مرتبط هم همکار‌های لازم را انجام دهند.