فرزاد  جهان‌بین: در تقسیم‌بندی انقلاب‌ها، برخی انقلاب‌ها جزو انقلاب‌های کبیر قرار می‌گیرند. این انقلاب‌ها علاوه بر تغییرات بنیادین در جوامع خود، تاریخ بخش عمده‌ای از جوامع بشری را از جهت ارزش‌های بنیادین، شیوه‌ها و ابزارها دگرگون می‌کنند و  به عنوان منبعی برای الهام سایر جنبش‌های انقلابی قرار می‌گیرند. بر اساس منطق درست ارزیابی، از 3 انقلاب کبیر می‌توان نام برد؛ انقلاب 1789 فرانسه، انقلاب 1917 روسیه و انقلاب 1357 اسلامی ایران. هدف نهایی انقلاب اسلامی  نه تغییر یک نظام سیاسی به نظام سیاسی دیگر، بلکه درانداختن طرحی نو و رقم زدن عالمی جدید بر پایه دین، اخلاق، علم و عقلانیت بود. انقلاب اسلامی نقطه عطفی برای بازگشت دین به عرصه حیات سیاسی و اجتماعی و دمیدن روح در جهان بی‌روح بود. در اصل چهارم قانون اساسی چنین آمده است: «کلیه قوانین و مقررات مدنی، جزائی، مالی، اقتصادی، اداری، فرهنگی، نظامی، سیاسی و غیر اینها باید بر اساس موازین اسلامی باشد».  در اصل 96 قانون اساسی از شورای نگهبان خواسته شده عدم مغایرت مصوبات مجلس شورای اسلامی با احکام اسلامی و قانون اساسی را تشخیص دهد. بلاشک عدم مغایرت که در اصل 96 ذکر شده، به‌رغم اهمیت، کف انتظار است و آنچه در اصل 4 خواسته شده است، نه عدم مغایرت با اسلام، بلکه ابتنا بر آن و طراحی زندگی بر اساس معارف الهی است. این فهم تمدنی از انقلاب اسلامی، لوازمی دارد که به برخی از آنها اشاره می‌کنم.
الف- وجود مساله از لوازم یک جامعه پویا و زنده و تراز تمدنی است. جامعه راکد یا  مقلد، فاقد مساله است. به عنوان نمونه در دنیای قبل از انقلاب اسلامی، در هدفگذاری‌ها اولویت با افزایش جی‌دی‌پی و سرانه بود. در این حالت در نسبت بین زن، اشتغال و خانواده، اولویت به اشتغال داده شد، چرا که حضور زن در خانواده و مدیریت خانه و تربیت نسل، مابه ازای مالی ندارد. با چنین مسیری، خانواده به طور طبیعی رو به فروپاشی رفت. در دنیای جدید که انقلاب اسلامی به دنبال ساختن آن است، هم زن شأن اجتماعی دارد و هم خانه و خانواده مهم است. این دو چگونه  با هم جمع می‌شوند؟ این یک مساله جدید است.
انقلاب اسلامی ضمن پذیرش ضرورت مدیریت فرهنگ، بر اصل آزادی و اصل عاملیت انسان تاکید می‌کند. این دو با چه مدلی قابل جمعند؟
ب- حل مسائل  با توجه به نوع مسائل و پیچیدگی انسان و جامعه و بافت تاریخی، اجتماعی، داخلی و خارجی که در آن، مسائل طرح شده است، پیچیده و زمانبر است. خم رنگرزی وجود ندارد که نخ‌ها را در آن بیندازیم و رنگ شده بیرون بیاوریم.
پ- حل مسائل به صورت طبیعی و فرآیندی و در سایه تضارب آرا اتفاق می‌افتد و وابسته به ده‌ها متغیر است و حل آنها به صورت دستوری و ابلاغی مقدور نیست. بدون همسویی اراده و هدف اجزا با اراده و هدف کل، امکان حل مسائل وجود ندارد.
ت- این مسیر چون فرآیندی و پیچیده است، لذا باید از نگاه صفر و یکی به آرمان‌ها پرهیز کرد. به عنوان نمونه، عدالت که در مقام وصف، وسیع‌ترین است در مقام عمل با سختی‌ها و تنگناهای بسیاری روبه‌رو می‌شود. عدالت جنسیتی، عدالت اقتصادی، عدالت سیاسی، عدالت فرهنگی، عدالت آموزشی و عدالت قضایی. در برخی از این حوزه‌های عدالت پیشرفت‌های جدی وجود دارد و در برخی حوزه‌ها کمتر.
حضرت علی(ع) هم که در راس حکومت باشند باید بعضا کاری را انجام بدهند که نمی‌خواهند و بعضا کاری را ترک کنند که مایل به انجام آنند. همینجا لازم است عرض کنم شخص امیرمومنان و حکومتداری ایشان، عدل است اما در همین حکومت به جهت همان پیچیدگی‌ها، موارد متعددی را شاهدیم که حضرت علی(ع) به رغم اعلام، موفق به انجام نشدند. نهج‌البلاغه مملو از نامه‌هایی است که حضرت به استانداران و فرمانداران خاطی نوشته‌اند. نامه‌های ۳، ۵، ۲۰، ۳۳، ۴۰، ۴۱، ۴۳ و ۴۵ نمونه‌هایی از این دستند. بی‌شک علی(ع) و حکومتداری ایشان الگوی ما است اما به بهانه حکومت علوی، کوبیدن جمهوری اسلامی را شیطنت یا نادانی می‌دانم که اگر همین‌ها در زمان حکومت حضرت بودند، به احتمال قوی از 3 گزینه همراهی، عزلت و تقابل، سومی را برمی‌گزیدند. بر اساس آنچه عرض شد توجه به 2 اولویت و تمرکز بر آنها را در دهه پنجم حیات جمهوری اسلامی ضروری می‌دانم که امیرمومنان فرمودند: «من اوما الی متفاوت فخذلته الحیل؛ کسی که به کارهای گوناگون بپردازد و بر اولویت‌ها متمرکز نشود، خوار می‌شود». اول: در باغبانی فرهنگ عمومی، تلاش کنیم نگاه بلندمدت و پیچیدگی در فهم، در شاکله جامعه  نهادینه شود. شاید متوجه نباشیم اما وقتی به مردم می‌گوییم مشکلات را در 100 روز یا در 3 ماه یا 40 روز می‌توانیم حل کنیم یا با تقلیل‌گرایی، حل مسائل‌مان را به ارتباط با آمریکا گره می‌زنیم، در واقع کمک می‌کنیم فهم جامعه از مسائل و راه‌حل‌ها سطحی شود و جامعه به سمت کوتاه‌مدت بودن سوق پیدا کند. جامعه را باید واقع‌بین و فقیه بار آورد و نه مقلد، مطیع و خیال‌پرداز که امیرمومنان به مالک فرمودند: «هیچگاه به مردم نگو به من امر شده است، پس امر می‌کنم و باید اطاعت شوم». جامعه سطحی، توان ایستادگی در برابر پیچیدگی‌های  ناشی از حیات اجتماعی را ندارد. در این بخش از عرایضم، توجه همگان را به اهمیت سند چشم‌انداز ۱۴۰۴ جلب می‌کنم. دوم: تحول بنیادین در علوم انسانی به نقطه کانونی توجه تبدیل شود. این موضوع با سرنوشت انقلاب گره خورده است. به لطف خداوند متعال، طی سال‌های گذشته با مجاهدت جمع کثیری از اساتید حوزه و دانشگاه، گفتمان علوم انسانی اسلامی شکل گرفته و روز به روز بر ابعاد و دامنه تاثیر آن افزوده شده است. این گفتمان به مدد قوت گفتمانی و طی یک فرآیند و بتدریج، انحصار و تکصدایی روشنفکری سکولار را شکسته و باب جدیدی را باز کرده است و اینک این محتوا و این شبکه چند هزار نفری اساتید پیشکسوت و جوان، آمادگی نقش‌آفرینی در عرصه تحول رسمی در تغییر سرفصل‌ها و تدوین متون را دارد. علاوه بر فشارهای سیاسی که طبیعی است، برخی تنگ‌نظری‌ها و اشغال صف توسط ستاد، کار را با سختی مواجه می‌کند. البته می‌دانم جز با تغییر مدیریت و جوانگرایی، تغییری در کار ایجاد نخواهد شد، چرا که رفتارها تابع ذهنیت‌ها هستند. چنانچه ان‌شاءالله حمایت لازم از این جریان‌ها شود، شاهد شکوفایی دوچندان این کار در پایان دهه پنجم انقلاب خواهیم بود. برپایی کرسی‌های نظریه‌پردازی، برگزاری همایش‌های علمی قوی، تولید ادبیات علمی، راه‌اندازی رشته‌هایی در مقطع دکترا و تربیت نیرو ناظر به اولویت‌ها مانند آنچه در دانشگاه شاهد درباره تمدن نوین اسلامی و مطالعات اسلامی آسیب‌های اجتماعی در حال انجام است، بسیار گره‌گشا خواهد بود. به‌رغم واقعیت‌سازی‌های کاذبی که به مدد رسانه‌های دشمن شکل می‌گیرد، گفتمان انقلاب اسلامی الگوی توسعه غربی را به چالش کشیده و ان‌شاءالله، به فضل الهی و به پشتوانه نیروی مومن، مجاهد و عالم که مهم‌ترین دستاورد انقلاب اسلامی است، تفوق گفتمانی خواهد یافت و جاهلیت مدرن، توان ایستادگی در مقابل بعثت جدید را ندارد. در پایان، مایلم عرایضم را با این کلام نورانی امیرمومنان به اتمام برسانم که فرمودند: «لَوْ لَمْ تَـتَخاذَلوا عَنْ نَصْرِ الْحَقِّ وَ لَمْ تَهِنوا عَنْ تَوْهینِ الْباطِلِ، لَمْ یَطْمَعْ فیکُمْ مَنْ لَیْسَ مِثْلَکُمْ وَ لَمْ یَقْوَ مَنْ قَوىَ عَلَیْکُمْ...؛ اگر در یارى حق کوتاهى نکنید و در خوار کردن باطل سستى ننمایید، کسانى که همپایه شما نیستند، در شما طمع نمى‌کنند و هیچ قدرتى نیز بر شما مسلط نمى‌شود».
* متن فوق در دیدار  جمعی از اساتید، نخبگان و پژوهشگران دانشگاه‌ها با رهبر حکیم انقلاب در تاریخ 20 خرداد 97 ارائه شد

دکتر پل کریگ رابرت*: در هیچ کجای غرب حقیقت مورد احترام نیست. حتی دانشگاه‌ها نیز در حال سانسور و کنترل سخنرانی‌ها هستند، دولت‌ها در حال فروپاشی‌اند و در نهایت به سمت جرم‌انگاری پیش خواهند رفت، همه مسائل با آن چیزی که دولت رسما اعلام می‌کند، متفاوت است. جهان غرب دیگر رسانه تلویزیونی و چاپی ندارد و به جای آن، «وزارت پروپاگاندا»یی برای نخبگان حاکم دارد.
وزارت دادگستری به وزارتخانه بی‌عدالتی تبدیل شده است. زمان طولانی‌ای از هنگامی که عدالت در وزارت دادگستری جریان داشت، گذشته است. فساد کلی مطبوعات و رسانه‌های تلویزیونی بعد از ظهور رسانه‌های اینترنتی مثل «ویکی‌لیکس» که به وسیله «جولیان آسانژ» مدیریت می‌شود، افشا شده است. آسانژ یک شهروند استرالیایی- اکوادوری است. او یک شهروند آمریکایی نیست، هنوز سیاستمداران آمریکایی و رسانه‌های‌شان مدعی هستند آسانژ متهم به خیانت است، زیرا اسناد رسمی را برای انتشار در ویکی‌لیکس سرقت کرده تا تزویر و جنایتکاری دولت ایالات متحده را ثابت کند.  این مساله بسیار غیرممکن است که به فردی که شهروند کشوری نیست اتهام خیانت زد. کارکرد رسانه‌ها، افشاگری و در معرض قراردادن وضعیت مسؤولیت‌پذیری دولت است. این کارکرد زمان زیادی است که توسط مطبوعات و رسانه‌های تلویزیونی غرب اجرا نمی‌شود. واشنگتن می‌خواهد از آسانژ انتقام بگیرد و مصمم است این کار را انجام دهد. اگر آسانژ در نیویورک‌تایمز، واشنگتن‌پست، سی‌ان‌ان، ‌ام‌اس‌ان‌بی‌سی و رسانه‌هایی از این دست فاسد شده بود، می‌توانست اطلاعات افشاشده را به واشنگتن گزارش کرده و آن را منتشر نکند، سپس به عنوان یک مولتی‌میلیاردر و با تقدیر واشنگتن بازنشسته شود. هر چند متاسفانه(!) آسانژ این کار را نکرد و امانتدار بود!
راستی و صداقت در جهان امروز غرب هیچ ارزشی ندارد. شما نمی‌توانید صداقتی در دولت‌ها، شرکت‌های جهانی، دانشگاه‌ها و قطعا در رسانه‌ها بیابید.
بعد از اینکه آسانژ سال 2012 به عنوان یک شهروند استرالیایی، آمریکا را ترک کرد، تظاهراتی به حمایت از آسانژ در استرالیا به راه افتاد تا دولت ایالتی، آمریکا را مجبور کند قبل از اینکه واشنگتن وی را از رئیس‌جمهور جدید اکوادور در ازای میلیون‌ها دلار و لغو پناهندگی‌اش، بخرد از او حمایت کرده و به او کمک کنند.
زمانی که این داستان در رسانه سیدنی مورنینگ هرالد منتشر شد، «نایک میلر» روزنامه‌نگاری که یا بی‌کفایت بود یا شست‌وشوی مغزی شده بود یا خود را فروخته بود، نوشت: «آسانژ در تاریخ 19 ژوئن 2012 بعد از اینکه از درخواست تجدیدنظرش درباره حکم استرداد مجرمان برای ورود وی به سوئد و پاسخ به اتهامات وارد شده، ناامید شد، وارد سفارتخانه شده است. مقامات سوئد تحقیقات خود را در این زمینه به پایان رسانده‌اند و اعلام کرده‌اند بدون حضور آسانژ در این کشور نمی‌توانند به این پرونده ادامه دهند».
نایک میلر یک تهمت و افترا زده است، حال چه از سر جهل و چه در قبال دریافت پول، چرا که هیچ دستور استردادی برای اینکه آسانژ جهت اتهامات آزار جنسی باید به سوئد بازگردد وجود نداشت. هیچ اتهامی علیه آسانژ توسط دادستانی سوئد صادر نشده بود و هیچ زنی علیه آسانژ اتهامی را مطرح نکرده بود.
این پرونده در اداره دادستانی سوئد بسته شده بود و 2 زنی که در رسانه‌ها مطرح شده‌اند هیچ اتهامی علیه آسانژ نداشتند. دادستان سوئد از واشنگتن خواست این مساله را پایان دهد و به آنها نوشت وی تنها از آسانژ برای پاسخ به سوالاتی خواسته است که به دادستانی برود.
به شکل معمول قانون استرداد مجرمان مشمول کسانی که قرار است مورد پرسش و پاسخ دادگاه قرار بگیرند، نیست، بلکه باید یک اتهام جنایی واقعی علیه شخص وجود داشته باشد و این اتهام به آسانژ وارد نبود. هرچند تحت فشار آمریکا، در جریان موضوع آسانژ یکی از دادگاه‌های فاسد انگلستان شاید برای نخستین‌بار در تاریخ، این قانون را حتی برای افرادی که قرار است مورد پرسش دادگاه قرار بگیرند، قابل اجرا دانست!
وکیل آسانژ متوجه شده بود که اگر موکلش پناهندگی در سفارتخانه را ترک کند و به سوئد برای دادن پاسخ به دادگاه سفر کند، هیچ چیزی برای ممانعت سوئد از بازگرداندن وی به واشنگتن- بر اساس قانون استرداد مجرمان بین آمریکا و سوئد- و شکنجه شدن او برای اعتراف به جرائمی که مرتکب نشده، وجود ندارد. بنابراین وکیل آسانژ به دادستان سوئد گفت آسانژ حاضر است در مکانی که پناهنده شده است به سوالات وی پاسخ دهد اما دادستان سوئد حاضر به حضور در سفارتخانه اکوادور در لندن-که محل پناهندگی آسانژ بود- و سوال از وی در این مکان نشد. بعد از گذشت چند ماه که رسانه‌ها آسانژ را به عنوان مجرمی که از قانون فرار کرده است، معرفی کردند، دادستان سوئد رضایت داد برای مصاحبه و صحبت با آسانژ به لندن سفر کند. بعد از این سفر دادستان سوئد با توجه به صحبت‌هایی که با آسانژ کرده بود و با توجه به اینکه هیچ شخص شاکی در این پرونده وجود ندارد، برای دومین بار این پرونده را خاتمه یافته عنوان کرد اما دولت فاسد انگلستان باز هم آسانژ را آزاد نکرد. آنها مدعی بودند آسانژ خواسته است به قید وثیقه آزاد شود ولی اتهامی وجود نداشت که این کار میسر شود.
حال پس از این داستان شما متوجه شدید که دولت ایالات متحده چه کارهایی برای سوءاستفاده از قوانین و عرف انجام داد تا بتواند آسانژ را- که علیه دولت آمریکا افشاگری کرده بود- تخریب کند. شاید در خلال این ماجرا متوجه شده باشید که تعداد کمی از ما که تحصیلات و تجارب زیادی دارند زندگی خود را صرف صداقت و راستی کرده باشیم و شاید متوجه شده باشید چه تهدیداتی پیش روی صداقت وجود دارد.
زمانی که این مقاله را می‌نوشتم، هیچ چیزی مرا تایید نکرد؛ این را می‌دانم. اگر خوانندگان این مقاله را تایید نکنند مشکلی برای من به وجود نمی‌آید، چون من این را تنها برای اطلاع خوانندگان نوشته‌ام و خود نیازی به آن ندارم.
* معاون سابق وزارت خزانه‌داری آمریکا در زمینه سیاست‌های اقتصادی و سردبیر سابق وال‌استریت ژورنال
ترجمه: مریم فتاحی/ فارس
منبع: Informationclearinghouse

میلاد حبیبی*:  هر سال، ایام ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام که فرامی‌رسد رسانه‌ها منتظرند تا یکی از جذاب‌ترین برنامه‌های مرتبط با رهبر انقلاب را پوشش دهند؛ صمیمیت دیدار رهبر انقلاب با شاعران، این فرصت را به رسانه‌ها می‌دهد تا بتوانند جزئیات بیشتری از این دیدار و حواشی و گفت‌وگوهای آن را پوشش دهند.
اما آنچه معمولاً حلقه مفقوده روایت‌های این دیدار متفاوت است، خود اشعار و شعر «بما هو شعر» است. شاید هرچقدر مواجهه رسانه‌ها با این دیدار، حاشیه‌مدار و ژورنالیستی است‌، مواجهه میزبان کاملاً از روی منطق و دغدغه‌مندی است. به عبارت دیگر پایان این دیدار برای رهبر انقلاب مصداق این مصراع شهریار که می‌گوید «این هم از عمر شبی بود که حالی کردیم» نیست، بلکه وصف این دیدار طولانی‌مدت، بیشتر با این مصرع قرابت دارد که «درد داریم که این موقع شب بیداریم».
شعر برای...؟
شعر برای چه؟ حال که این ابزار در اختیار ما شاعران است، آن را باید صرف چه کنیم؟ هنر برای عشق؟ هنر برای زیبایی؟ یا نه! هنر برای هنر یا هنر برای باور؟
در این باره شاید بد نباشد تعریف رهبر معظم انقلاب از شعر انقلاب که همانا رسالت شاعر انقلابی است را ولو برای بار هزارم مرور کنیم:
«شعر انقلاب شعری است که در خدمت اهداف انقلاب است. در خدمت عدالت، در خدمت انسانیت، در خدمت دین، در خدمت وحدت، در خدمت رفعت ملی، در خدمت پیشرفت همه‌جانبه‌ کشور، در خدمت انسان‌سازی به معنای واقعی کلمه در کشور؛ این می‌شود شعر انقلاب که در جهت اهداف انقلاب است». (10/4/94)
کمترین برداشت از تعریف فوق این است که شعر انقلاب دایره گسترده‌تری دارد از آنچه ما می‌پنداریم! یعنی از مقاومت و پایداری که عالی‌ترین مفاهیم انقلاب هستند گرفته تا فضایل اخلاقی نظیر دوست داشتن و عشق ورزیدن. برای درک  این مهم، شاید بهترین نسخه عملی برای ما مواجهه شخص رهبر انقلاب با شاعران و موضوعات اشعار است. پس از شعرخوانی سرکار خانم عالیه مهرابی برای همسران شهدای مدافع حرم در دیدار امسال، رهبر انقلاب پرداختن به این موضوع را ارج می‌نهند و جزو موضوعاتی می‌دانند که باید برای آن شعر گفت. این اتفاق برای شعر محمدحسین ملکیان نیز که درباره واقعه گوهرشاد بود، تکرار می‌شود و همین‌طور ایشان از جواد جعفری به‌خاطر اینکه به موضوع پرچم جمهوری اسلامی در شعرش پرداخته، تمجید می‌کنند. اما این تنها بخشی از ماجراست. مکرر دیده شده که استقبال ایشان از شعر عاشقانه چگونه است؛ از توجه ویژه به این نوع کتاب‌های شعر در نمایشگاه‌های کتاب در چندسال گذشته تا دیدار با شاعران در سال ۹۵ که با عبارت «عاشقانه بخوان» به پیشواز شعرخوانی محمد برزگر رفتند، تا همین دیدار اخیر که به مقایسه محتوایی شعر عاشقانه عرب در قرن‌های قبل و شعر عاشقانه پارسی پرداختند. دغدغه‌های ایشان نسبت به شعر طنز و هجو و... هم قابل بررسی است که در این مقال نمی‌گنجد.
شب شعر بیت رهبری!
اصطلاحی بین جامعه شاعران رایج شده است که درست یا غلط دیدار شاعران با رهبر انقلاب را «شب شعر بیت رهبری» می‌نامند اما آنچه در ده‌ها و شاید صدها شب شعر که هر سال در کشور برگزار می‌شود می‌گذرد، بسیار متفاوت با دیدار شاعران با رهبر انقلاب است. در شب‌های  شعر، مرسوم این است که مجری شاعری را صدا می‌زند، وی پشت تریبون رفته و شعرش را می‌خواند و به همین ترتیب جلسه تمام می‌شود. دیگر هیچ اهمیتی ندارد که شعری که خوانده شده، شاهکاری در ادبیات است یا شعری ضعیف و سطحی؛ دقیقاً برخلاف آنچه در شب‌های نیمه رمضان در بیت رهبری برگزار می‌شود!
اینجا شاعر در حین شعرخوانی اگر لازم باشد از سوی «آقا» تحسین می‌شود و اگر ایشان نکته‌ای را لازم بدانند حتماً متذکر می‌شوند؛ دقیقاً همان کاری که انجمن‌های ریشه‌دار شاعرپرور انجام می‌دهند. به عبارت دیگر رهبر انقلاب هرگز فقط به محتوا فکر نمی‌کنند، بلکه از حساسیت‌شان روی شعرها می‌شود فهمید که چقدر سالم بودن و تمیز بودن ساختار شعر، برای‌شان اهمیت دارد. به‌عنوان مثال در مواجهه با این بیت از رضا صالحی که سروده بود:
یوسف از دامان پاکش حبس و زندان دیده است/ کام یونس از جهان، کام نهنگی بیش نیست
رهبری «حبس و زندان» را تکراری بی‌وجه می‌دانند که همان حشو و از عیوب بلاغی است.
یا هنگامی  که افشین علا به این بیت می‌رسد:
یک روز پدر به‌خاطر قرض/ با غصه و آه و اخم بسیار
صبحانه‌نخورده رفت کنجی/ تا صبح نشسته بود بیدار
تذکر منطقی رهبری درباره رعایت نکردن منطق زمانی در شعر و اینکه: نمی‌شود کسی صبحانه نخورد و تا صبح بیدار باشد هم، خود گواه بر حساسیت بر سالم بودن شعرهاست.
یا نقدی که به شعر سیدعلی شکراللهی و شعرهای دیگر وارد کردند و...
این روند نکته‌سنجی آنقدر شدید می‌شود که مجری مراسم می‌گوید «مدام به شورای 8 ‌نفره می‌گوییم دقت کنند اما باز آقا نکاتی را پیدا می‌کنند».
  دغدغه‌های بزرگ
آنچه رهبر انقلاب هر سال به‌عنوان صحبت‌های پایانی می‌فرمایند دغدغه کلی دلسوزان ادبیات انقلاب است؛ دغدغه‌هایی که چه‌بسا از چشم مدیران فرهنگی نیز دور مانده: از «احیای سرود» و «ورود جوانان به عرصه نوحه‌سرایی و هجو» و «حفظ عفت هزارساله شعر پارسی» تا جمله‌ای مثل «تعداد لایک‌‌های فضای مجازی ملاک ارزش یک مطلب نیست»، همه و همه خط‌مشی‌هایی است که رهبر معظم انقلاب در همین جلسه تعیین کردند و بر شاعران انقلاب اسلامی فرض است این مسائل را با جدیت دنبال کنند؛ هر چند در همین لحظه هم می‌توان نتیجه این سیاست‌گذاری را در رشد جریان شعر انقلاب مشاهده کرد.
* شاعر از خمینی‌شهر اصفهان

مصطفی غفاری: «شما [صهیونیست‌ها] ۲۵ سال آینده را نخواهید دید. ان‌شاءالله تا ۲۵ سال دیگر، به توفیق الهی و به فضل الهی چیزی به نام رژیم صهیونیستی در منطقه وجود نخواهد داشت». این تعبیر رهبر حکیم انقلاب در ۱۸ شهریور 94، واکنشی بود به ادعای سران رژیم اسرائیل مبنی بر اینکه با برجام، تا ۲۵ سال خیال‌شان از بابت ایران راحت خواهد بود. این سخن حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای مورد توجه جدی رسانه‌های داخلی و خارجی قرار گرفت و بازتاب‌ها و پیامدهای گوناگونی داشت. از نصب تابلوی «روزشمار نابودی اسرائیل» در میدان فلسطین تهران تا واکنش بنیامین نتانیاهو که «این اتفاق هرگز نخواهد افتاد. اسرائیل قوی است و قوی‌تر خواهد شد».
به هر حال بسیاری از تحلیلگران موافق و مخالف، قدرت موشکی جمهوری اسلامی را ابزار اصلی تحقق وعده رهبر انقلاب تلقی کردند اما «راه‌حل اساسی» جمهوری اسلامی ایران برای «مسأله اصلی جهان اسلام» که آیت‌الله خامنه‌ای در دیدارهای اخیر خود بر آن تمرکز کرده‌اند، همان «طرح مردمسالارانه»‌ای است که 2 دهه پیش در سازمان ملل متحد به ثبت رسیده است: «مثل همه‌ کشورهای آزاد دنیا، مردم فلسطین- فلسطینیان واقعی- باید مورد سؤال قرار بگیرند؛ چه مسلمان‌شان، چه مسیحی‌شان و چه یهودی‌شان؛ آنهایی که فلسطینی‌اند، نه آنهایی که از جاهای دیگر وارد فلسطین شده‌اند. آرای آن کسانی که فلسطینی هستند باید مورد مراجعه قرار بگیرد و از آنها نظرخواهی بشود و آنها نظامِ حکومتی کشورِ فلسطین را معین کنند؛ آن نظام حکومتی نسبت به کسانی که وارد این منطقه شده‌اند، [یعنی] صهیونیست‌ها و رؤسای‌شان و بقیه، تصمیم خواهد گرفت. راه‌حل فلسطین جز این نیست و این همان نابود شدن و از بین رفتن رژیم باطل و جعلی صهیونیستی است که امروز بر سر کار است؛ و این امر به‌طور قطع در آینده نه‌چندان‌ دوری به حول و قوه الهی تحقق پیدا خواهد کرد». (۲۵ خرداد ۹۷)
در برخی رسانه‌های بیگانه اینگونه تلقی شده است که طرح این سخنان، نوعی عقب‌نشینی تاکتیکی در برابر فشارهای اخیر آمریکا و اروپا برای تنگ‌تر کردن حلقه محاصره اقتصادی ایران بوده است. اما از دید رهبر انقلاب، اقتدار ایران چتری است که می‌تواند فضای حیاتی برای به نتیجه رسیدن مقاومت مردم فلسطین را تأمین کند. ماجراهای تلخ و شیرین و دور و نزدیک در منطقه نیز نشان می‌دهد «سازش با دشمن» هیچ‌گاه نتوانسته پشتوانه مردمسالاری در جهان اسلام باشد؛ دشمن نیز تا جایی که در توان داشته باشد مردمسالاری اسلامی را تاب نمی‌آورد.
تجربه سازشکاری یاسر عرفات عملاً به خلع سلاح در برابر اسرائیل متجاوز انجامید و از کار فروبسته ۷۰ ساله فلسطین گرهی نگشوده است. همچنان که هرجا مسلمانان مبارز از طریق سازوکارهای انتخاباتی به قدرت رسیده‌اند، جبهه استکبار در برابر آنها ایستاده است؛ از الجزایر ۱۹۹۱ تا مصر ۲۰۱۳؛ در حالی که گروه‌های سیاسی مورد حمایت ایران، تجربه متفاوتی را رقم زده‌اند. از پیروزی حماس در انتخابات فلسطین و تشکیل دولت به دست این گروه تا پیروزی اخیر حزب‌الله در انتخابات پارلمانی لبنان، همگی گویای این حقیقت است که مردمسالاری واقعی جز در پناه مقاومت پدید نیامده و پایدار نمی‌ماند. به این ترتیب، راه‌حل جمهوری اسلامی برای زدودن «غده سرطانی اسرائیل» از صفحه منطقه، طرحی دوپایه است که مقاومت و مردمسالاری در آن به هم پیوند خورده‌اند.
ایران همچنان که فلسطین را برای همیشه خانه فلسطینیان - از هر مذهب و قومی- می‌داند و گستره آن را از نهر تا بحر می‌شناسد، از «حق بازگشت» آوارگان و پناهندگان، توقف شهرک‌سازی برای مهاجران یهودی و همه‌پرسی از ساکنان اصلی فلسطین حمایت می‌کند که همگی مطابق اصول حقوق بین‌الملل و از لوازم برقراری دموکراسی‌اند. اما برای گرفتن حق ملت فلسطین از رژیم اشغالگری که با تمام این حقوق غیرقابل انکار سر ستیز دارد، راهی جز در دست گرفتن ابتکار عمل و حمایت از مبارزه مشروع نمی‌شناسد؛ نه سازش پرهزینه‌ای که طعم زهرآگین آن کام ملت‌های منطقه بویژه فلسطینیان را آزرده است.
منبع: khamenei.ir