مدیر‌عامل آب منطقه‌ای خراسان‌جنوبی با بیان اینکه ۴۷ درصد روستاهای استان خالی از سکنه شده است، گفت بیش از ۱۸ هزار نفر از استان خراسان‌جنوبی مهاجرت کرده‌اند. به گزارش تسنیم از بیرجند، حسین امامی در جلسه مجمع نمایندگان خراسان‌جنوبی اظهار داشت: در 5 سال گذشته کمتر از 100 میلیمتر بارندگی داشتیم و همچنان کسری مخزن داریم اما خشکسالی باعث شده نتوانیم کسری مخزن را به صفر برسانیم. وی افزود: بارندگی در خراسان جنوبی کم است در عین حال تبخیر زیادی هم داریم و دمای استان وضعیت افزایشی دارد.
92 درصد در خراسان‌جنوبی تبخیر داریم و از طرفی خشکسالی خیلی شدید است و در هیچ نقطه استان وضعیت نرمالی نداریم و تبخیر بویژه در طبس زیاد است. مدیرعامل آب منطقه‌ای خراسان‌جنوبی بیان کرد: آبیاری زیرسطحی در سطح آزمایشی در حال انجام است در عین حال 79 درصد مساحت استان درگیر خشکسالی شدید است که از نظر جمعیتی 60 درصد جمعیت استان را شامل می‌شود، همچنین مصرف آب شرب استان نیز از آب زیرزمینی تامین می‌شود. امامی در ادامه افزود: چالش اصلی در استان علاوه بر کمیت موضوع کیفیت است که در حال از دست رفتن است و این نگرانی وجود دارد که با افت و کسری مخزن در اکثر دشت‌های استان شاهد افزایش املاح در آب باشیم.
 اکثر دشت‌های استان در حال فرونشست است
وی همچنین بیان کرد: اکثر دشت‌ها در استان در حال فرونشست است که بیشترین آن در سرایان در حال وقوع است که بهترین راهکار مدیریت مصرف آب است. مدیرعامل آب منطقه‌ای خراسان‌جنوبی گفت: در بین استان‌های کشور رتبه چهارم کمترین درآمدها را داریم و در مجموع به لحاظ شاخص کشوری جزو آخرین استان‌ها هستیم. 47 درصد روستاهای استان خالی از جمعیت شده و بیکاری در نوار مرزی زیاد دیده می‌شود. امامی درباره مهاجرت مردم از استان گفت: وضعیت خوبی نداریم؛ مهاجرت ورودی استان 2 هزار و مهاجران خروجی استان 18 هزار نفر بوده است. وی اظهار داشت: نیاز آب استان را تا سال 1425 احصا کردیم و برای برخی شهرهای استان پکیج تهیه شده و برای آبرسانی آب شرب به مردم چاه زدیم اما مشکل اساسی این است که هیچ ردیف ملی برای آبرسانی در استان نداریم. مدیرعامل آب منطقه‌ای خراسان‌جنوبی گفت: در حال حاضر ردیف اعتباری ملی برای پروژه‌ها نداریم و از سال 90 تاکنون 10 میلیارد تومان دیون در سد رزه دادیم، در این سال‌ها تلاش کردیم اما هنوز نتوانسته‌ایم آب سد رزه را به مصرف برسانیم. امامی از باروری ابرها در سال 97 خبر داد و اظهار داشت: ساماندهی رودخانه‌های استان در برنامه ما است و 11 پروژه در همین باره در نظر گرفته شده که 2 پروژه آن ملی است. در گام اول مدیریت مصرف مهم‌ترین امر است که باید به آن بیشتر توجه شود. امامی در پایان گفت: جز شهرستان طبس برای همه شهرستان‌های استان کنتور هوشمند نصب شده است.
 خشکسالی در خراسان‌جنوبی ۲۰ ساله شد
تب تند خشکسالی سال‌هاست که در استان کویری خراسان‌جنوبی فروکش نکرده و هر سال داغ‌تر بر عطش چشمه‌ها، قنات‌ها و چاه‌ها افزوده است، به‌طوری که خساست آسمان بر زمین به مرز 20 سالگی رسید. این روزها صحبت کردن پیرامون قصه دنباله‌دار خشکسالی در خراسان‌جنوبی تراژدی دردناکی است که پایانش به محرومیت‌ها و رنج‌های زیادی ختم شده است. خشکسالی استان کویری خراسان‌جنوبی برای کسی تازگی ندارد، چرا که تاریخ این استان گواه این است که کلاف سردرگم خشکسالی و بی‌آبی از سال‌ها پیش بر پیکره این استان پیچیده و روزبه‌روز گره کور می‌خورد. باید صریح و شفاف گفت حتی فردا برای شروع رفع ریشه‌ای مشکل آب روستاییان دیر است چرا که شاید فردا آن نوجوان و جوان روستایی تصمیم به مهاجرت از روستا گرفته باشد که با رفتن او و هم‌نسلانش باید شاهد روستاهایی خالی از سکنه باشیم، پس باید از همین امروز شروع کرد. قصه تلخ خشکسالی در خراسان‌جنوبی همچنان ادامه دارد، چراکه به گفته کارشناسان بررسی شاخص‌های خشکسالی نشان‌دهنده تداوم شرایط خشکسالی در استان بوده و همچنان خراسان‌جنوبی در رتبه ششم کشور از نظر بیشترین کاهش میزان بارندگی است.

تأمین‌اجتماعی بیمه فرشبافی را نمی‌پذیرد
مدیر اتحادیه فرشبافان استان زنجان با اشاره به اینکه سازمان تامین اجتماعی درخواست‌کنندگان بیمه فرشبافی را قبول نمی‌کند، گفت هیچ‌کس به فکر فرش‌بافان نیست. به گزارش تسنیم از زنجان، در حالی که به ادعای تامین اجتماعی استان زنجان پایش قالیبافان موجب شده قالیبافان واقعی از حمایت سازمان تامین اجتماعی بهره‌مند شوند که موجب گسترده شدن چتر حمایتی سازمان تامین اجتماعی جهت قالیبافان واقعی خواهد شد اما با بررسی وضع موجود مشخص می‌شود نه‌تنها چتر حمایتی سازمان تامین اجتماعی از فرشبافان گسترده نشد، بلکه فرشبافان دیگر امیدی به حمایت تامین اجتماعی ندارند. علی نجفی، مدیر اتحادیه فرشبافان استان زنجان با اشاره به اینکه سال 96 نزدیک 300 نفر از فرشبافانی که کاملا مورد تایید اتحادیه فرش‌بافی بودند به سازمان تامین اجتماعی معرفی شدند ولی سازمان تامین اجتماعی هیچ یک از معرفی‌شدگان را جهت بیمه شدن نپذیرفت، اظهار داشت: از ابتدای سال 97 نیز اسامی فرشبافان طی دو لیست 24 نفره و سپس 78 نفره که مستعد دریافت بیمه هستند به سازمان تامین اجتماعی ارسال شد ولی هنوز هیچ خبری از قبولی یا عدم قبولی این افراد برای بیمه شدن‌شان نیست.


افزایش قیمت ارز باعث صادرات دام می‌شود
رئیس اتحادیه فروشندگان گوشت قرمز با بیان اینکه یکی از مشکلات مهم مردم گرانی گوشت است،گفت وقتی قیمت ارز بالا رود، دام به صورت غیرمستقیم صادر می‌شود. رضا انصاری در گفت‌وگو با تسنیم در اصفهان، با بیان اینکه دام به صورت غیرمستقیم صادر می‌شود، اظهار داشت: وقتی نرخ ارز بالا برود بعضی دام را غیرمستقیم صادر می‌کنند و پول خوبی هم به دلار می‌گیرند. افزایش قیمت ارز باعث صادرات دام به خارج از کشور، کمبود گوشت و افزایش قیمت آن می‌شود. وی افزود: خشکسالی، نبود آب، گرانی آذوقه دام و سوء‌مدیریت دلایل دیگر گرانی گوشت قرمز است؛ وقتی کار دست کاردان نباشد وضع به این صورت می‌شود.

زمان برداشت محصول سیب‌زمینی در استان کرمانشاه فرارسیده است و علاوه بر قیمت پایین آن در بازار، کمبود صنایع تبدیلی و تکمیلی نیز بر مشکلات کشاورزان منطقه می‌افزاید. به گزارش فارس از کرمانشاه، محصول سیب‌زمینی در استان کرمانشاه به مرحله برداشت رسیده است. امسال 7 هزار و 100 هکتار از اراضی استان به کشت این محصول استراتژیک اختصاص داده شده که 185 هکتار از اراضی زیرکشت در سرپل‌ذهاب، 618 هکتار در قصرشیرین، بیش از 2 هزار و 500 هکتار در شهرستان کرمانشاه و باقی مربوط به دیگر شهرستان‌های استان است. 5 سالی است که کاشت سیب‌زمینی در شهرستان کرمانشاه رواج پیدا کرده، آب و هوای مناسب موجب شده پای کشاورزان اصفهانی و همدانی نیز برای کشت این محصول به استان باز شود و با اجاره زمین این محصول را با کیفیت بالایی تولید و روانه بازار مصرف کنند. سیب‌زمینی در استان کرمانشاه به 2 صورت کشت و برداشت می‌شود؛ سیب‌زمینی بهاره در فصل بهار کشت و در فصل تابستان برداشت می‌شود که بیشترین سطح سیب‌زمینی در استان را به خود اختصاص داده است. نوع دیگر کشت سیب‌زمینی در استان در فصل تابستان کشت و در پاییز برداشت می‌شود که اکنون برداشت سیب‌زمینی بهاره در حال انجام است. سیب‌زمینی در حال حاضر در بازار  مصرف کرمانشاه، کیلویی 500 تومان  به دست مشتری می‌رسد اما در این میان تولیدکنندگان این محصول از بالا بودن هزینه تولید و قیمت پایین آن گله‌مند هستند. مولاداد فرخی، یکی از سیب‌زمینی‌کاران روستای توه‌لطیف بخش مرکزی شهرستان کرمانشاه (دهستان ماهیدشت) در گفت‌وگو با فارس، اظهار داشت: فکر نمی‌کردم فروش محصول سیب‌زمینی برایم تبدیل به یک کابوس شود؛ یا باید آن را به ضرر به فروش برسانیم یا اینکه برداشت نکنیم و محصول در زمین بماند. وی سطح زیر کشت سیب‌زمینی خود را حدود 18 هکتار عنوان کرد و گفت: این مقدار سطح زیر کشت، حدود 30 تن بار می‌دهد که کیلویی 350 تا 400 تومان آن را سر زمین می‌فروشیم در حالی که برای تولید هر کیلوگرم 500 تومان هزینه کرده‌ایم. همچنین یکی از رانندگان بار سیب‌زمینی گفت: سیب‌زمینی را کیلویی 350 تومان از کشاورزان می‌خریم و کیلویی 500 تومان به ‌فروش می‌رسانیم. امسال محصول سیب‌زمینی زیاد است و بازار ندارد.

بنیاد علوی ۱۴ هزار شغل در مناطق محروم و روستایی ایجاد می‌کند
مدیر توانمندسازی بنیاد علوی از انعقاد قرارداد ۱۶۷۷ طرح تولیدی و اشتغال‌زایی با بانک‌های عامل خبر داد و گفت برای اجرای این طرح‌ها با اشتغال ۱۴ هزار نفر، ۸۱۳ میلیارد تومان تسهیلات پرداخت می‌شود. به گزارش تسنیم از بوشهر، ابراهیم عصمت‌لو در نشست بررسی طرح‌های اشتغال‌زایی روستایی استان با تاکید بر توجه بنیاد علوی به توسعه طرح‌های اشتغال‌زایی در نقاط محروم، روستایی و مرزی کشور گفت: قابلیت‌های اشتغال‌زایی و کارآفرینی در  مناطق محروم و مرزی در بخش‌های گردشگری، کشاورزی و تولید صنایع دستی، صنعتی و صنایع فرآوری بررسی و زمینه اشتغال روستاییان فراهم می‌شود. وی با اشاره به تصویب 1677 طرح اشتغال‌زایی در روستاها و نقاط محروم کشور گفت: برای اجرای این طرح‌ها بنیاد علوی قرارداد تامین تسهیلات اعتباری منعقد کرده که افزون بر 813 میلیارد تومان تسهیلات پرداخت می‌شود. وی با بیان اینکه بیش از 14 هزار فرصت شغلی در روستاها و نقاط محروم فراهم می‌شود، تصریح کرد: تاکنون 833 طرح با اشتغال 7 هزار نفر در مرحله بهره‌برداری قرار گرفته است. عصمت‌لو ظرفیت استان بوشهر در جذب تسهیلات اعتباری اشتغال‌زایی روستایی را مورد اشاره قرار داد و گفت: در استان بوشهر 45 طرح اشتغال‌زایی روستایی به مرحله قرارداد رسیده است.


فاینانسی برای پروژه قطار برقی تهران - مشهد جذب نشده است
عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی درباره تاخیر در اجرای پروژه قطار برقی تهران به مشهد توضیحاتی ارائه کرد. حمید بنایی در گفت‌وگو با تسنیم در مشهدمقدس اظهار داشت: یکی از مواردی که باعث تاخیر در اجرای پروژه قطار برقی تهران به مشهد است این بوده که فاینانس در این حوزه جذب نشده و عملا موجب تاخیر در اجرای برقی کردن قطار تهران به مشهد شده است. وی گفت: دولت باید در حوزه جذب سرمایه‌گذار برای این پروژه رایزنی بیشتری داشته باشد، زیرا خوشبختانه در حال حاضر پروژه به مرحله جذب فاینانس رسیده و می‌توان اقدامات مربوط به آن را آغاز کرد.

شروین طاهری: حتی با استانداردهای اقتدارگرایانه حکومت مرکزی روسیه هم خبر شوکه‌کننده‌ای بود: الیگارش‌ها هم باید باج بدهند!
همان پدرخوانده‌‌های ابرمیلیاردری که خیلی‌ها آنها را ستون‌‌های روسیه نوین تصور می‌کنند، حالا باید قدم به قدم از برج‌های عاج‌شان در گوشه و کنار پهناور‌‌‌‌‌ترین کشور دنیا به زیر آمده و نه فقط از نظر سیاسی، بلکه به لحاظ اقتصادی هم در تیم پدرخوانده  پطربورگی در کانون قدرت مسکو مستحیل شوند؛ در تیم پوتین.
مبتکر طرح دست کردن قانونی در جیب الیگارش‌ها به بهانه چشم‌انداز ملی 2024 نیز کسی نیست جز دستیار و مشاور اقتصادی همین تیم: آندری بلوسوف.
عنوان «دستیار رئیس‌جمهور فدراسیون روسیه» پای این حکم حکومتی دیده می‌شود و مهر و امضای پوتین بالای آن، با پارافی ویژه به خط خود او: «موافقم».
نامه متعلق به 28 جولای یعنی بیش از 2 هفته پیش است اما تازه این هفته بود که با رسانه‌ای شدنش خیلی‌ها را شوکه کرد و میان روس‌ها دست به دست شد. هفته‌ای که در آن روبل پس از ثبات نسبی، سقوطی 10 درصدی در مقابل دلار را آغاز کرده است.
طبق این نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، بلوسوف که یکی از مغزهای روسیه محسوب می‌شود، یک منبع نیم تریلیون روبلی برای اجرای «فرمان مه» رئیس‌جمهور یافته است؛ گرفتن پول از صاحبان صنایعی که «ابرسودده» محسوب می‌شوند. «فرمان مه»، فرمانی اجرایی بود که ولادیمیر پوتین روز هفتم ماه مه امسال، ساعاتی پس از ادای سوگند برای آغاز چهارمین دوره ریاست‌جمهوری آن را امضا کرد؛ شامل اهدافی کلیدی که دولت باید در راستای چشم‌انداز توسعه تا سال 2024، یعنی پایان دومین دوره متوالی 6 ساله آقای رئیس‌جمهور محقق کند.
در فهرستی که دستیار رئیس‌جمهور به نامه مزبور الصاق کرده، نام 22 شرکت بزرگ در حوزه‌‌های نفت و گاز، فلزات و شیمیایی به عنوان شرکت‌‌های «ابرسودده» ذکر شده است. آمار و ارقام دقیق سود و درصد مالیات رسمی این شرکت‌ها که مهم‌ترین قلمروهای الیگارش‌ها هستند نیز آمده است. اینها باید به‌خاطر سود سرشار فعالیت‌های‌شان در سال مالی گذشته (2017) مجموعا 513 میلیارد
روبل- معادل 8 میلیارد دلار در زمان نوشتن نامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، 7/7 میلیارد در زمان انتشار آن و 35/7 میلیارد دلار در حال حاضر- به خزانه بپردازند. سقوط تدریجی ارزش روبلی باج ویژه کرملین از الیگارش‌ها در مقابل دلار طی 2 هفته اخیر خود گویای یکی از مهم‌ترین انگیزه‌‌های تیم پوتین برای چنین کاری است. تحریم‌‌های غربی علیه فدراسیون روسیه افزایش یافته و سلطه دلار به پیشداری ترامپ در آخرین تقلای خود برای فرار از سقوط در بازارهای جهانی، جنگ اقتصادی بی‌رحمانه‌ای را علیه قطب مقابل آغاز کرده است که این شامل ایران، ترکیه، ونزوئلا و کل آسیای شرقی هم می‌شود. در نتیجه روس‌ها باید کمربندشان را سفت‌‌‌‌‌‌تر کنند.
بلوسوف در فهرست فوق ستون سهم ویژه‌ای را که 8 غول نفتی و گازی روسیه باید جدا از مالیات بپردازند خالی گذاشته، با این توجیه که مالیات رسمی آنها آنقدر سنگین است که دیگر نیازی به پرداخت ویژه نباشد. «گازپروم» ثروتمند‌‌‌‌‌ترین شرکت روس یک‌چهارم کل درآمد 6 هزار میلیارد روبلی‌‌‌‌اش را مالیات می‌دهد و «لوک‌اویل»
15 درصد آن را. اما مالیات شرکت‌‌های نفتی-گازی کوچک‌تر تا یک‌سوم درآمدشان هم بالا می‌رود «تات‌نفت» غول نفتی تاتارستان 27 درصد درآمد ناخالص 681 میلیارد روبلی را به خزانه می‌ریزد و «نواتیک» با 100 میلیارد روبل درآمد کمتر از 34 درصد مالیات می‌دهد. این در حالی است که مثلا  مالیات رسمی «اوراز» فولادساز چندملیتی فعال در روسیه تنها 5 درصد از درآمد 623 میلیاردی‌‌‌‌اش بود که حالا قرار است بیش از 6 برابر شود.
به همین ترتیب دیگر غول‌های حوزه‌‌های فلزات و شیمیایی روسیه که درآمد ناخالص سالانه‌ای بین 100 تا 600 میلیارد روبل دارند تا سال گذشته عمدتا مالیات‌هایی تک‌رقمی می‌پرداخته‌‌اند که طبق طرح بلوسوف تا 9 برابر افزایش پیدا کرده است  به طوری که حالا با حکم باج‌خواهی کرملین، متوسط مالیات این 14 کسب‌وکار بزرگ الیگارش‌ها به 35 درصد و حداکثر به 59 درصد افزایش پیدا کرده است. به عنوان مثال «مچل» کنسرسیوم بزرگ آهنی- زغالی حالا باید به جای 3 درصد،
27 درصد مالیات بدهد. مشهور است که ایگور زیوزین، سهامدار اصلی مچل که با ثروتی 9 میلیارد دلاری به عنوان شانزدهمین فرد ثروتمند جهان در لیست 200 نفری فوربس معرفی شده است رابطه چندان خوبی با تیم پوتین نداشته است.
اما  5/11 میلیارد روبلی که کنسرسیوم او حالا باید به خزانه بریزد، در مقایسه با باج 114 میلیارد روبلی «نورنیکل» بزرگ‌‌‌‌‌ترین تولید‌کننده نیکل جهان قابل مقایسه نیست که باید بیش از یک‌پنجم بار تامین اعتبار زوری دولت برای پیشبرد طرح توسعه «فرمان مه» در سال جاری میلادی را به دوش بکشد.
دیگر باج‌گزاران اصلی این لیست را آلروسا (67 میلیارد روبل)، سیبور (65)‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، پولیوس (58) و سورستال (43) تشکیل می‌دهند. آلروسا، بزرگ‌‌‌‌‌ترین تولید‌کننده الماس جهان و کاشف الماس صورتی خارق‌العاده 2017 عملا توسط نهادهای حکومتی اداره می‌شود و کنترل آن در دست پسر سرگئی ایوانف- دبیر سابق شورای امنیت روسیه- است یا سیبور، شرکت بزرگ پتروشیمی تحت کنترل کیریل شامالوف، پسرخوانده پوتین قرار دارد اما سایر شرکت‌ها نام صاحبان الیگارش‌شان را یدک می‌کشند. پولیوس، استخراج‌کننده بزرگ طلا جزو اموال سلیمان ابوسعیدویچ کریموف، مهم‌ترین سرمایه‌دار داغستانی است که حالا جدا از رابطه نزدیکش با مسکو، زیر چتر حمایتی دولت فرانسه هم قرار گرفته است. حتی ولادیمیر پوتانین، الیگارش نزدیک به پوتین که توسط فوربس به عنوان یکی از 10 مرد ثروتمند جهان شناخته می‌شود نیز از قاعده پرداخت باج مستثنا نیست.
بنابراین می‌توان فرمان اخیر کرملین را به مثابه نوعی اصلاحیه موقت بر ساختار مالیاتی در کشوری الیگارش‌پرور مثل روسیه هم برشمرد که فرار مالیاتی در آن بسیار مرسوم است.
مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور روسیه نیز در نامه‌‌‌‌اش تاکید کرده حکم اجرایی اخیر در حقیقت خلأ قانونی برای جذب مالیات از سودهای فوق‌العاده کلان را پر می‌کند؛ سودهایی که مدیون ارتباطات و انحصارات خاص حکومتی است و دریافت‌کنندگان آن باید اینگونه دین خود را به کرملین ادا کنند.
  حاکمیتی در قالب یک ابرشرکت
نشست روز جمعه 17 آگوست کمیسیون وزرای اقتصادی کابینه مدودف در همین مورد به معنای رسمیت بخشیدن به حکم پوتین و بررسی مکانیزم دریافت مالیات‌‌های فوق برنامه نیم تریلیون روبلی مزبور است. 
این دومین ضربه متوالی به قلمروهای وسیع اما پراکنده الیگارش‌‌های روس است که تعدادشان به 90 نفر بالغ می‌شود. یک هفته جلوتر، دولت ایالات متحده چندین تن از آنها را مورد تحریم قرار داده بود که به شکل جالبی چند تن از یاغی‌‌های مخالف پوتین را هم شامل می‌شد.  بلافاصله صدای فعالان لیبرال مورد حمایت الیگارش‌‌های غرب‌نشین درآمد که ترامپ در حال نان قرض دادن به پوتین است.
الیگارش‌ها مدت‌هاست جذابیت‌شان را برای قاطبه جامعه روس از دست داده‌‌‌اند. آنها از دل مناسبات مافیایی و رانتی دهه 1990 میلادی در بلبشوی پس از فروپاشی بیرون آمدند و نماد شلختگی فکری، واگرایی ملی و ضعف ساختاری حاکمیت روس طی 3  سال اخیر بوده‌اند.
در چنین شرایطی با قرار دادن خبر حکم اجرایی پوتین در کنار دیگر تحولات میان روسیه و غرب به تصویری کلی‌‌‌‌‌‌تر می‌رسیم. اینکه رهبران کرملین می‌خواهند به الیگارش‌پروری که خصیصه ذاتی روسیه پسافروپاشی است پایان دهند و این شاید از چیزی فراتر از فانتزی ذهنی آنها برای احیای امپراتوری‌‌های تمرکزگرای قرون گذشته نشأت گرفته باشد.
بویژه وقتی خصیصه‌ها و صفات اصلی بلوسوف، طراح ایده باج‌‌‌گیری از الیگارش‌ها را بدانیم بیشتر به این نتیجه می‌رسیم که چه انگیزه‌‌های بزرگ‌تری ممکن است پشت این حرکت باشد.
در ساختمان قدیمی سنا پشت دیوارهای سرخ‌رنگ کرملین، آندری بلوسوف 59 ساله را با 7 صفت کلی می‌شناسند: شخصیت بارز علمی، مغز متفکر، ایده‌آلیست اقتصادی، پاکدست، الیگارش‌ستیز، پیرو مکتب پطربورگ (حلقه لنینگرادی‌‌های حاکم) و شوروی‌گرا.
او یک نخبه روس به معنای واقعی کلمه است. تنها چهره شاخص کرملین جز پوتین که دانشگاهی‌ها و فرهنگی‌ها با نفرت از او یاد نمی‌کنند. کسی که شاید برای پوتین و حلقه پطربورگی‌‌های اطرافش یاد «آناتولی سابچاک» مرشد درگذشته او را زنده کند. استاد سابق حقوق دانشگاه لنینگراد، مولف نخستین قانون اساسی دموکراتیک روسیه پس از فروپاشی، نخستین شهردار منتخب پطربورگ پس از کمونیسم و کسی که پوتین را وارد دنیای سیاست کرد.
زمانی که دیوارهای آهنین بلوک شرق در اواخر دهه 80 برچیده می‌شد، بلوسوف به عنوان یک دانشجوی نابغه عضو موسسه مرکزی اقتصاد ریاضی اتحاد جماهیر شوروی در زمینه شبیه‌‌سازی سامانه‌‌های هوشمند انسانی- ماشینی تحقیق می‌کرد که شاید اگر به نتیجه می‌رسید، می‌توانست ابرقدرت رو به زوال را از بن‌بست‌‌های انسان‌مدارانه و فناورانه‌‌‌‌اش بیرون آورد.
امروز او تنها چهره شاخص کرملین جز پوتین است که در محافل علمی روسیه با نفرت از او یاد نمی‌شود. پس آیا معجزه‌ای در کرملین رخ داده است؟
پرسش مهم اینجاست: چگونه فردی اصول‌گرا با خصوصیات بلوسوف از آخرین نسل نخبگان شوروی در آشفته‌بازار سیاست روسیه در دهه‌‌های اخیر که جولانگاه الیگارش‌ها، دزدها، جاسوس‌ها و لیبرال‌های مورد حمایت غرب بوده است، سلسله‌مراتب قدرت را رو به بالا طی کرده و پس از وزارت توسعه اقتصادی، در مقام حساس دستیار پوتین قرار می‌گیرد؟ چگونه در یک کشور کاپیتالیستی با اقتصاد لیبرالی، یک اقتصاددان ایده‌آلیست به چنان جایگاهی می‌رسد که از رئیس‌جمهور برای برخورد با الیگارش‌ها تاییدیه می‌گیرد.
چنین پدیده‌ای فقط در صورت حمایت پنهان و آشکارای هسته قدرتمداران اصلی روسیه در پشت دیوارهای کرملین، اتاق‌‌های فرماندهی ارتش سابقا سرخ و چه بسا در شورای پدرسالاران کلیسای ارتدوکس امکان وقوع می‌یابد. تیمی که پوتین یکی از آنها و در حقیقت ویترین آنهاست، هر چند برخی شواهد وجود دارد که سایرین هم در حال بیرون آمدن از سایه هستند.
طرح جاه‌طلبانه بلوسوف نمایه‌ای است از آرمانی که حامیان اصلی‌‌‌‌اش که حتی احتمال نخست‌وزیری او به جای مدودف را مطرح می‌کنند در سر می‌پرورانند. آنها که نخبگانی به‌جا مانده از آخرین روزهای شوروی هستند بعید نیست بخواهند رویایی را که در جوانی‌شان بر باد رفت در پیرانه‌سری محقق کنند؛ ایجاد هسته یک حاکمیت مرکزی مقتدر دیگر به سبک پولیت بورو و به یادگار گذاشتن آن برای نسل بعد.
مارش حمله به الیگارشی در همین راستا از فراز دیوارهای کرملین به صدا درآمده است. چشم‌انداز تیم پوتین از آغاز برخورد با الیگارش‌‌های ریز‌‌‌‌‌‌تر می‌تواند آماده کردن فضا برای گرفتن یقه‌درشت‌تر‌ها باشد. شاید برای همین فعلا در طرح باج‌‌‌گیری سراغ نفت و گازی‌ها نرفته‌‌‌اند. در دنیایی بی‌مرز که ساختارهای انتفاعی شراکتی و اتحادیه‌ای در حال به چالش کشیدن ساختارهای ملی و رسمی حکومتی هستند، پوتین و همراهانش در تلاشند مجموعه‌ای پراکنده و بی‌هدف از شرکت‌ها و کنسرسیوم‌‌های بزرگ را که هر یک قلمرو یک یا چند الیگارش خودخواه یا خودسر هستند، به منظومه‌ای واحد در قالب یک ابرشرکت عظیم تبدیل کنند. پوتین در نخستین سال‌های ریاست‌جمهوری‌‌‌‌اش روسیه را با منکوب و محدود کردن 7 الیگارش اصلی مافیای یهودی- اسرائیلی که از منجلاب روسیه یلتسین ماهی می‌گرفتند، نجات داد. او از سال 2000 به این سو مبدع روندی بود که مافیاها و اشرار محلی تبدیل به مبصرهای خوب همکار حاکمیت یعنی مشاوران و فرمانداران و استانداران شدند. حال بعید نیست در آخرین سال‌های ریاست جمهوری‌‌‌‌‌اش، ابرسرمایه‌داران را با اعمال محدودیت‌‌های شدید به مدیران و مشاوران صنعتی تقلیل داده و نسل الیگارش‌ها را منقرض کند.

مهدی محمدی: سخنان این هفته رهبر معظم انقلاب اسلامی یک نقطه عطف در تاریخ رویارویی اخیر میان ایران و آمریکا محسوب می‌شود. درباره بقیه جنبه‌‌های این سخنرانی در فرصتی دیگر سخن خواهیم گفت اما در اینجا تاکید مشخصا روی تاثیری است که «بسته شدن باب مذاکره با آمریکا در دولت ترامپ» روی معادلات راهبردی حاکم بر منازعه راهبردی ایران و آمریکا می‌گذارد.
دولت آمریکا پس از خروج از برجام مشخصا اعلام کرد این یک خروج ابزاری است و هدف آن تبدیل کردن گزینه بازگشت به برجام و لغو مجدد تحریم‌ها، به ابزاری برای کشاندن ایران پای میز مذاکره است، مذاکره‌ای که باید برجام را به حوزه‌‌های غیرهسته‌ای رقابت راهبردی میان ایران و آمریکا، از جمله برنامه منطقه‌ای و موشکی، توسعه داده و ایران را در همه جنبه‌‌های مورد نگرانی آمریکا مهار کند.
در این‌باره که آیا آمریکا واقعا خواهان یک توافق جدید با ایران است یا اینکه با علم به مخالفت ایران با چنین درخواستی، آن را صرفا بهانه‌ای برای تشدید فشار بر ایران قرار داده، اختلاف‌نظر وجود دارد. شروطی که مایک پمپئو برای مذاکره مجدد با ایران قرار داده عملا ماهیت جمهوری اسلامی و منافع حیاتی آن را هدف می‌گیرد و غیرقابل تحقق است. این شروط چنان رادیکال و درازدامنه است که بعید است هیچ متخصص عاقل امور ایران در دولت آمریکا باور داشته باشد هرگز می‌توان بر سر آن یک مذاکره واقعی انجام داد. ماهیت این شروط به گونه‌ای است که اساسا روشن نیست توافق کردن بر سر آنها یعنی چه، و اگر ایران دقیقا چه اقداماتی انجام بدهد، این شروط محقق شده است؟ ادبیات این شروط به گونه‌ای تنظیم شده که تحقق کامل آنها صرفا با برانداخته شدن نظام جمهوری اسلامی محقق می‌شود، حتی اگر آمریکا نام آن را براندازی نگذارد. رفتار عملی آمریکا هم نشان‌دهنده این است که به تحریم به عنوان یگانه ابزاری می‌نگرد که می‌تواند با آن ایران را زیر فشار قرار داده و فرآیندی را کلید بزند که ابتدای آن امتیازدهی در حوزه‌‌های راهبردی و انتهای آن براندازی جمهوری اسلامی در ایران است. تحلیل دقیق این شروط، به اضافه اقدامات ضدایرانی‌ای که آمریکا عملا در حال انجام دادن آنهاست، اگر با رفتاری که آمریکا با سایر تعهدات بین‌المللی خود انجام می‌دهد- از جمله توافق با کره‌شمالی- ترکیب شود، حاوی این پیام واضح است که درخواست مذاکرات جامع از ایران در واقع همان مذاکره نکردن و ایجاد بهانه‌ای برای اعمال فشار فزاینده است. این سناریو که تصور کنیم زمانی در آینده وجود دارد که آمریکا مجددا به برجام بازخواهد گشت و تحریم‌ها را تعلیق خواهد کرد، بسیار غیرمنطقی است و جدی گرفتن آن مثل این است که فکر کنیم دونالد ترامپ دستور بدهد نتانیاهو و بولتون را دیگر به کاخ سفید راه ندهند. آمریکا با خروج از برجام مسیری را آغاز کرده که می‌خواهد آن را تا انتها برود، پرسشی که می‌ماند این است که ایران چه مسیری را انتخاب خواهد کرد.
اعلام این موضع از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی که ایران هرگز با دولت فعلی آمریکا مذاکره نخواهد کرد، در واقع منتفی کردن گزینه‌ای است که اساسا وجود نداشته است. گزینه‌ای به نام مذاکره با دولت ترامپ اساسا وجود خارجی ندارد و آمریکا به هیچ‌وجه در پی مذاکره با ایران نیست. صرف‌نظر از اینکه آمریکایی‌ها به زبان چه می‌گویند، آنچه در عمل می‌بینیم این است که ایجاد بی‌ثباتی در داخل و ضربه زدن به قدرت منطقه‌ای ایران هدف اصلی و جدی آمریکاست. اینکه فرض کنیم فشار مقدمه درخواست مذاکره است، ممکن است در نظر اول بدون اشکال جلوه کند اما وقتی به این بیندیشیم که آمریکا عملا چه شروط عجیب و غریبی برای مذاکره گذاشته و تحریم و فشار چه ارزش بی‌بدیلی در راهبرد آمریکا علیه ایران دارد، آن وقت است که به یکباره کلمه مذاکره از معنای خود تهی شده و به یک ابزار عملیات روانی که هدف آن صرفا ایجاد شکاف در ایران است فروکاسته می‌شود.
اکنون ایران رسما و در عالی‌‌‌‌‌ترین سطح اعلام کرده با دولت فعلی آمریکا مذاکره نخواهد کرد.
این به معنای برداشتن یک گزینه از روی میز نیست، بلکه به معنای واقعی کردن گزینه‌‌های روی میز و تاکید بر این نکته است که اساسا چنین گزینه‌ای روی میز قرار ندارد. اکنون دولت آمریکا باید به این بیندیشد که هدف واقعی‌اش از سیاست درهم و برهمی که در مقابل ایران در پیش گرفته چیست. اگر واقعا در پی مذاکره باشد، باید سیاست خود درباره ایران را از اساس دگرگون کند که می‌دانیم چنین چیزی غیرممکن است اما اگر هدف پنهان آن فروبردن ایران در آشوب مستمر، جمع کردن دست و پای ایران از منطقه یا وارد شدن به عملیات براندازی در ایران باشد، وقت آن رسیده که این هدف را کاملا شفاف کند و طبعا هزینه‌‌های آن را هم بپردازد.

حسین قدیانی: خانم را گذاشتم کلاس خیاطی! قیطریه! و مثل دفعات پیش، خواستم این ۲ ساعت را بروم امامزاده‌ تجریش که دیدم این بار حسش نیست! و سعادتش! آخر دیشب، عروسی دایی فاطمه بود و تا بوق سگ بیدار بودیم و کلی هم به اصرار همسر، چرخیدیم دنبال ماشین عروس و از شما چه پنهان، بوقی بود که می‌زدم مثل این خل و چل‌ها! اما خب! بوق پرادویی چیز دیگری بود! بعد از رساندن فاطمه، نشسته بودم در ماشین و خودم را سپرده بودم به خدا که خودش این ۲ ساعت علافی را ختم به خیر کند که مشکی شاسی‌بلند بوق بلندی زد! یک «ببر جلو اون لگنت رو»ی خاصی در صدای ممتد بوقش نهفته بود! داشتم می‌بردم جلو این لگنم را که ناگهان چشمم افتاد به فلشک نارنجی خانه‌موزه‌ جلال، اول خیابان کریمی، تقاطع اندرزگو! تا چشمم به جمال جلال روشن شد، در دل گفتم: «خدایا! فقط با بوق پرادو هدایت‌مان نکرده بودی، که کردی!» و یاد متنی افتادم که همین چند روز پیش و بی‌هیچ مناسبتی، برای جلال در پیجم نوشته بودم! و اینکه چقدر دلم حضور در خانه‌ جلال را می‌خواست! قبلا رفیق مورخم؛ «محمدرضا کائینی» خیلی گفته بود که حتما برو و ببین؛ روحت تازه می‌شود! حالا بدون هیچ برنامه‌ای و فقط با یک بوق، خدا جورش کرد! چند تایی خیابان رفتم تا به بن‌بست ارض برسم! پلاک یک! و خانه آجری جلال، هیچ کجا نباشد الا در بن‌بست زمین! و لابد به یاد «نفرین زمین» که کتابی از کتاب‌های جلال باشد! چرا چیزی از کتاب یادم نیست؟! و حتی اینکه رمان بود یا مقاله؟! و آیا این نسیان، از علائم گذر از عصر جوانی نیست؟! و من حالا در «بن‌بست ارض» همین که جلوی در چوبی خانه جلال رسیدم، یاد افکارم افتادم هنگام نوشتن آن متن اینستایی! و اینکه چقدر روشنفکران امروز ما از جلال دورند! و چقدر با او دشمن! و چقدر می‌زنندش! و چقدر دله غرب شده‌اند! گویی به استخوانی از ترامپ، راضی!
و کیفور از وعده مذاکره! و آن‌هم با وجود تجربه برجام! و اینکه دیدیم و فهمیدیم چقدر امضای آن گاوچران بدترکیب، تضمین است! و اگر در سایه ایفل، جانوری جان دهد، آبغوره حضرات! و برای کودکان یمن، بی‌هیچ تیتر یکی! آنجا در دیار غربت شام، جوان ایرانی برود سر دهد تا توی روشنفکر، با یک دنیا ادعا در زمینه وجدان و آزادگی و استقلال، لوگوی روزنامه‌ات را با پرچم تروریست‌ها ست کنی! «نه غزه، نه لبنان» اما «هم کری و هم ابوبکرالبغدادی»! و همه پزت کورشی است که مدعی هستی «منشور حقوق بشر» داشت و به فکر مردم منطقه زمان خودش بود! و لابد سعدی هم به شهادت «بنی‌آدم...»! ولی خب! بنی‌آدم غرب‌زده‌ها، فقط باید رنگ چشم آبی داشته باشد! و ترجیحا کراواتی! و همین‌طورها بود که هفته پیش، بعد از متن مذکور رفتم و غرب‌زدگی را باز کردم که هنوز هم کتاب روز است! کتاب امروز! آدم غرب‌زده در لج مدام با وجدان کج خویش است! و من چرا باید در خانه حقیقتا روشنفکری به نام جلال، بسنده کنم به حیاطی و حوضی و نیم‌طبقه‌ دلربایی که اتاق کار جلال بود و چه پنجره فریبایی داشت؟! آیا آمده‌ام اینجا فقط خانه‌ای ببینم گیرم سنتی و دست‌ساز؟! و‌ گزارشش را بنویسم برای روزنامه که نبودید ببینید چه شیروانی قشنگی داشت؟! حتما در همین شهر، بهتر از خانه جلال پیدا می‌شود اما جلال، بیش از آنکه معمار و صدالبته بن‍ّای ساختمانش باشد، معمار و عمله‌بنای تلنگر به وجدان جامعه روشنفکری بود! و نیز اصحاب قلم! که اگر قرار است بفروشی، همان به که بازویت را، قلم را هرگز! وجدان را هرگز! نه! من بنا ندارم با مدح جلال، امامزاده‌ای به امامزاده‌ها اضافه کنم! چه اینکه به اشتباهات او واقفم! و مگر خود جلال، واقف نبود؟! و در اوج حریت، خودش را لو نداد؟! و از گذشته‌اش ننوشت؟! راهی نبود که جلال نرفته باشد لیکن فرق او با روشنفکر همچنان غرب‌زده، در وجدان و انصافی بود که جلال داشت و این جماعت بیمارمتولدشده، ندارند و بعید نیست بیمار هم بمیرند! وقتی شریعتی را «روشنفکر مسلح» می‌خوانند و افکارش را «داعش‌پرور» و وقتی از این بدترها نثار جلال می‌کنند، یعنی هنوز هم جای بخصوصی از بدن مریض جماعت منورالفکر از «دموکراسی متعهد» شریعتی و «غرب‌زدگی» و «در خدمت و خیانت روشنفکران» درد می‌کند! نیست که آل‌احمد خودش از آل روشنفکران بود، بهتر از همه توانست آن روی معذرت می‌خواهم؛ سگ غرب‌زدگان را برای همیشه و برای همه نشان دهد! و در خانه جلال که به عبارتی خانه سیمین بود، دیدم اتاق کار جلال، نیم‌طبقه‌ای از همکف، بلندتر است! و این، استعاره از اشراف نویسنده «خسی در میقات» است به زمین و آنچه در زمین می‌گذشت! وجه ثابت جامعه روشنفکری، عدم پذیرش هیچ اشتباهی است! تحت هر شرایطی، راه‌شان درست و رأی‌شان صحیح است! و‌ تو هرگز از این جمع، عذرخواهی نخواهی شنید! به عکس جلال! همان حر آزاده‌ای که از هر که و هر کجا لازم بود ببرد، برید! و هرگز بهانه نیاورد! نشسته بودم در اتاق نشیمن و داشتم به آخرین عکس جلال، نگاه می‌کردم! عصایی در دست و محاسنی در صورت! و فکر کردم مگر جلال، همه‌اش چقدر زندگی کرد؟! یکی نداند، وهم برش می‌دارد ما داریم از یک پیرمرد سخن می‌گوییم که فقط n تا کتاب و تألیف و ترجمه و مقاله داشت! نخیر! سخن بر سر «مدیر مدرسه»‌ای است که فقط ۴۶ سال از خدا عمر گرفت و بخشی از این عمر را در همین خانه گذراند! خانه و شاید هم پناهگاه! و مگر خودش نگفته بود که وقتی از ساختن جامعه عاجزی، ناچار آن را در چاردیواری خودت می‌سازی! و شاید به امید ونگ‌ونگ بچه‌هایی که آخرش هم داغ این سروصدای کودکان، ماند در دل مردی به نام جلال و زنی به نام سیمین! راستش بارها گریه کردم وقت خواندن «سنگی بر گوری» که گمانم روضه جلال بود در غم نداشتن فرزند! و حالا کتاب‌ها و کلمه‌ها و جمله‌ها، بچه‌های این زن و شوهر شده‌اند! و حتی این خانه هم! خانه‌ای که مرگ جلال را هرگز ندید! که جلال در جایی دیگر و شهری دیگر و خانه‌ای دیگر مرد! که این خانه، تاب دیدن مرگ معمارش را و بلکه عمله‌بنایش را نداشت! چه بسیار از آجرهای خانه جلال که با دست خودش بالا رفته‌اند و دیوار شده‌اند! چه بسیار که سیمین‌خانم عصا دست می‌گرفت و غروب‌ها تا امامزاده صالح می‌آمد، بلکه با این ذریه «علی» نجوا کند! و چقدر که عاشق مولاعلی بودند این زن و مرد اصیل ایرانی! و این، همان ایامی است که جلال، خسته از دنیا، رفت پی حج! رفت تا بعد از عمری کسی بودن، خسی شود در میقاتی! محل قرار آدمی با وجدان خودش! با خود خود خود خدا! و من هم در خانه جلال، دیدم که این «قلم» چه گران به دست ما رسیده! نه! نباید بفروشمش! آن هم به درندگانی که سور زده‌اند به نمرود و فرعون! حیف قلم که بدل به رنگ شود و بعد هم هماهنگ شود با پرچم لعین تکفیری! یا ضمانت دهد به قول کری! خاک بر سر این روشنفکری! اما زنده باد زنده‌یاد آل‌احمد که از خود، خانه‌ای در تهران به یادگار گذاشت که برای ما موزه‌ای بشود دنج و دیدنی! لیکن این فقط خانه جلال است که موزه شده! قلمش را هنوز جوهری هست! و گوهر همین است! و آنچه می‌ماند همین کلمات است! آجرها روزی پودر می‌شوند و کوه‌ها روزی پنبه می‌شوند و کوره‌ها روزی می‌سوزند اما جلال همیشه خدا برای آل قلم، جلال است! بوق درستی زدی حضرت پرادویی! دلم حوض حیاط خانه نویسنده‌ای را می‌خواست که عدل در همین ایام، جامه احرام به تن کرده بود تا گرد خانه خدا و اصلا بگو خود خدا بگردد! آفرین به شرفت آل‌احمد...