وارش گیلانی  : یک- پس از انقلاب ادبی نیمایوشیج و گرایش همه‌جانبه شاعران به‌سمت سرودن شعر در قالب‌های نو، قالب‌های کلاسیک به سایه رفتند؛ یعنی بودند اما در میدان نبودند؛ تا اینکه غزل راهی تازه پیدا کرد و بعد از انقلاب هم بیشتر رشد کرد. قالب رباعی هم در تلاش بود دوباره از درخت کهنسالش رخ نماید. رباعی مثل غزل رونق نداشت اما حضور بسیار کمرنگش در اشعار شاعران نئوکلاسیک دیده می‌شد. تا بعد از انقلاب که زمان احیای قالب‌های کلاسیک بود و رباعی بعد از غزل، رونق چشمگیری پیدا کرد؛ رونقی سرشار از تازگی و نوگرایی در زبانی امروزی... تا آنجا که می‌توان حاصل آن را حدود 10 رباعی‌سرای درجه ‌یک و خوب در شعر امروز دانست. حال ببینیم محمدمهدی سیار که از چهره‌های شاخص غزل امروز است، می‌تواند با رباعیات خود در این دسته 10 نفره هم جا بگیرد؟!
دو- 57 رباعی محمدمهدی سیار با نام «یادآوری» در بهار 1397 توسط انتشارات شهرستان ادب منتشر شده است؛ آن هم چه انتشاری! کتابی در قطع جیبی مربع‌شکل، در هیات یک دفترچه‌ یادداشت زیبا که گیره درشتی بر عطف کتاب به‌صورت تزیینی رخ می‌نماید؛ کتابی با رنگ زرد بسیار خوش‌رنگ و با برگ‌هایی همه‌زرد؛ زردی زیبا و فریبا؛ زردی که این کتاب کوچک را دوست‌داشتنی‌تر کرده است. کتابی که پیش از آنکه خواندنی شده باشد، خوردنی شده است. در واقع همین میل به داشتن این شکل و تجسم زیبا سبب می‌شود رغبت خواندش در مخاطب
چند برابر شود. خوب است ناشران بدسلیقه و کج‌سلیقه و کم‌سلیقه، از ناشرانی همانند شهرستان ادب یاد بگیرند و به‌ظاهر کتاب هم اهمیت بدهند؛ خیلی هم اهمیت بدهند؛ به هزار و یک دلیل.
حال برویم سراغ رباعی‌های محمدمهدی سیار و ببینیم زیبایی آنها چگونه و در کجاست! آیا او همانگونه که در غزل خود را شناساند، در رباعی نیز به چنین صراطی رفته است، یا از سر تفنن، تعدادی شعر هم در این قالب کوتاه گفته است؛ قالبی که گاهی کوتاه ‌بودنش بسیاری را گول می‌زند، چرا که فکر می‌کنند از پسش برمی‌آیند، در حالی که این عرصه، عرصه جولان بزرگانی چون خیام، مولانا، ابوسعید ابوالخیر و... بوده است! اگر میدانی کم و کوتاه می‌بود، هرگز محل جولان سخن‌سرایان بزرگ نمی‌شد.
سه- رباعی اول برخلاف آنچه قدما از برای نوع مضمون، مفهوم و محتوای رباعی بیان داشته‌اند، عاشقانه‌ای است درآمیخته با غمی شیرین:
«شب آمده با تمام تنهایی من
غم آمده هم‌کلام تنهایی من
شب آمده، تنهایی تو نامش چیست؟
دلتنگی توست نام تنهایی من»
من اعتقاد به حرف گذشتگان دارم، چرا که برآمده از قرن‌ها تجربه است اما آنها را وحی مُنزل نمی‌دانم؛ از این رو، با آگاهی و اشراف همه‌جانبه بر همه‌چیز آن، می‌توان از قاعده‌اش عبور کرد یا قاعده‌ای کنار دیگر قواعدش گذاشت. یعنی حتی می‌شود با دوبیتی حماسه‌سرایی کرد!
درست است که قدما گفته‌اند که «سه مصراع اول رباعی مقدمه‌ای است برای مصراع چهارم؛ برای مصراعی که باید حرف آخر را‌ زده یا همواره کوبنده و اوج  باشد اما بعضی رباعیات این دفتر، در عین حالی که مصراع آخرشان زیباست، ارتباط‌ و نزدیکی‌ با 3 مصراع قبل که گاه نامانوس و کمرنگ هم هستند، ندارد! اگر چه ممکن است هر مصراع به ‌تنهایی پربَدک هم نباشد:
«دل آیه ناگاهی و ناآگاهی‌ست
دفترچه خاطرات خاطرخواهی‌ست
دل بی‌غم عشق، قصه بی‌هیجان
دل بی‌غم عشق، برکه بی‌ماهی‌ست»
گاهی 3 مصراع رباعی خوب است اما مصراع آخر نه. یعنی شاعر تصویرهای خوبی  دارد و دلش نمی‌آید از آن ترکیب‌ها بگذرد و می‌خواهد هرجور شده مصراع چهارمی برایش بسازد تا آن شاعرانگی‌ها هدر نرود. در صورتی که برای همنشین‌نشدن با کاستی و کوتاهی، باید زیبایی‌ها را کنار گذاشت، چون همان یک کاستی، کل رباعی را دچار آسیب خواهد کرد!
رباعی ذیل، تخیل و تصویرسازی زیبایی دارد اما در نظم رباعی‌بودن خود جا نیفتاده؛ یعنی این ‌بی‌نظمی در بیت آخر اتفاق افتاده؛ آن هم با ضمیر اشاره به‌دور «آن» که در اینجا  حشو و زاید است. البته این «آن» پیش از «زلف»، به‌واسطه خطاب عاشقانه، محترمانه یا کنایی که به خود می‌گیرد و گاه تداعی‌کننده زلف دیرین می‌شود، قابل قبول است اما «آن کاغذ ابر و باد» دیگر چیست؟ کدام کاغذ و ابر و باد؟! خب! راحت می‌شد گفت: «کاغذ ابر و باد هم روسری‌ات یا شبیه روسری تو!» به این دلیل، «آن» مصراع آخر حشو و زاید است:
«ابروی تو خط اول دلبری‌ات
موی تو سیاه‌مشق افسونگری‌ات
آن زلف رها شکسته ‌نستعلیق است
آن کاغذ ابر و باد هم روسری‌ات»
گاهی مفهوم و معنای رباعی خوب و زیباست اما دچار ضعف و سستی بیان است؛ مانند این مصراع:
«عشق تو و قلب من می‌آیند به هم»
که اگر بشود:
«عشق تو و قلب من به هم می‌آیند»
مصراع قوی‌تر می‌شود و کلام استحکام پیدا می‌کند و جا می‌افتد. بهتر است هر دو مصراع را کمی بلند بخوانیم و ببینیم کدام یک راحت‌تر در دهان می‌چرخد. درست است که قافیه این اجازه را به شاعر نمی‌دهد تا تغییرش دهد اما این نیز یکی از هزاران مشکلی است که هر شاعری دچارش می‌شود. دیگر اینکه واژه‌هایی هستند که در آن واحد، می‌توان از آنها 2 معنای زیبا و بجا و گسترده برداشت کرد؛ در رباعی ذیل مثل «لب» یا «رود» که در عین رود بودن، روانی و روندگی و رسیدن را تداعی می‌کند. اینها واژه‌هایی پر از انرژی و قدرتمند هستند که استفاده بجا و درست و متناسب از آنها بالطبع به شعر شاعر ارتقا و کیفیت و زیبایی مضاعف می‌بخشد:
«راهی شده است تا به رویا برسد
جوشان و خروشان به تماشا برسد
جان می‌دهد اما به نخستین‌بوسه
این رود اگر تا لب دریا برسد»
و دیگر اینکه رباعی‌هایی‌ هستند که 3 مصراع آنها به‌خودی‌خود و به تنهایی هیچ زیبایی، ارزش و حتی گاه معنایی ندارد اما وقتی در کنار درخشندگی، گستردگی و عمق یا در جوار شادی  بلند و اندوه بزرگ مصراع آخر قرار می‌گیرد، همچون خود او روشن، گسترده، عمیق، شادمان یا اندوهبار می‌شود! و این «شدن» و «شَوَندگی» کار مصراع آخر است که نقش سازنده و آفریننده را دارد؛ مثل  «قرارهای برهم‌خورده»:
«بی‌تو منم و دقایقی پژمرده
نه زنده حساب می‌شوم نه مُرده
تلخ است اوقات، تلخ و خالی مثل
فردای قرارهای برهم‌خورده»
گاهی نیز رباعیات، حرف‌هایی به‌نظم‌درآمده‌اند که ممکن است این حرف‌ها عادی باشد، حسابی باشد یا معقول و منطقی یا برآمده از یک کشف عاقلانه یا حاصل تلاشی معقول یا عاقلانه و هیچ ارتباطی با کشف و شهود شاعرانه نداشته باشد:
«معلوم نشد آخر سر، این «انسان»
از ریشه «اُنس» می‌رسد یا «نسیان»
ای آنکه نمی‌روی ز یادم یک‌دَم!
آسان تو مرا ز یاد بُردی، آسان»
چهار- آنچه گفتیم، کم و زیادهای شعری بود؛ حرف‌هایی نظیر اینکه یکجا شاعر کم گذاشته و یکجا زیاد؛ منتها حرف اصلی آن است که شاعر به مرزهای ناب‌شدن نزدیک شود؛ آنجا که مخاطب از معناکردن شعر درمی‌ماند و حتی از فهمیدن صریح معانی شعر؛ فهمیدنی‌هایی که همواره یک بُعد معنایی قاطع دارند اما  رسیدن به مرزهای ناب شاعر، حاصلش شعرهای نابی است که به مخاطب القا می‌شود؛ مانند بعضی از سخنان عارفان که اگر برای هر یک 10 معنی هم از آن ارائه دهیم، در عین حالی که آن هر 10 معنی درست است، باز هیچ‌یک معنای آن سخن نمی‌شوند؛ یعنی آنها هم معانی آن سخن هستند و هم نیستند! اینجاست که شعرهای ناب از مرزهای شعر خوب و خوب‌تر گذشته‌اند؛ از همان شعرهایی که برای القای معانی خود ظرافت‌هایی را نیز خرج کرده و لطایفی را نیز بیان داشته‌اند؛ مثل این شعر:
«ما شادی وصل و آشنایی دیدیم
شیرین شیرین چه خواب‌هایی دیدیم
مثل مژه، ناز در بر هم خفتیم
تا چشم گشودیم جدایی دیدیم...»
اما به مرزهای ناب رسیدن یعنی اینجا:
«بی‌حرف و حدیث، سرنوشت من مست
رسوای بگومگوی مردم‌شدن است
این تاک مگر مرا بیاموزد کار
این تاک سیاه‌مست تسبیح‌ به ‌دست»
این شعر را نیز می‌توان در کل معنا کرد اما رمزش را که در تضادش آمده، نه! تضادی که در مصراع چهارم است و شاعر را به فراحرف می‌رساند، آنگونه که کلام عارفان تاویل‌پذیر می‌شود؛ مثل مثال بالا؛ همان «10 معنایی که...» رباعیات دیگری هم هست که تنها در یک فرهنگ قابلیت گسترانیدن معنای گسترده خود را دارد. در شهری که زیارتگاه دارد، نه‌تنها اشارات اندوهبار شاعر قابل ترمیم است، بلکه یک فرهنگ بزرگ در آن جاری است. همه ما می‌دانیم که در شهرهای بزرگ و کوچک زیارتی چه فرهنگی جاری است؛ فرهنگی که در جای دیگر نیست؛ فرهنگی که در هاله‌ای از قداست دیده می‌شود:
«نه هم‌نفسی نه همدم و همراهی
تا گریه کنم نه خلوت دلخواهی
من بغض مسافری پریشان‌حالم
در غربت شهر بی‌زیارتگاهی»
یعنی اینگونه اشعار هم گاه به‌واسطه داشته‌ها و دارایی‌های خود، به گونه‌ای دیگر به مرزهای ناب نزدیک می‌شوند.
 

خسرو نامور: مجموعه‌شعر «ایمان بیاورید به تمدید فصل سرد»؛ غلامرضا طریقی، شاعر و ترانه‌سرای مطرح و شناخته‌شده روزگار ما در 72 صفحه توسط یک انتشارات حرفه‌ای به ‌نام «نیماژ» به‌چاپ دوم رسیده است. این مجموعه به غیر از شعر آخر، غزل است؛ غزل‌هایی که دسته‌ای از آن نشان از استقلال زبانی شاعر دارد. غزل غلامرضا طریقی را در این دفتر می‌توان به 2 دسته تقسیم کرد؛ دسته اول، غزل‌هایی است که بی‌آنکه ادعای طنزبودن داشته باشند، به‌سمت طنز درغلتیده‌اند؛ آن هم طنزی بی‌نمک؛ حاصل نوعی ناداشته‌ها و نادانسته‌های شاعری که این زبان را به نیت رخنه‌کردن و دست‌انداختن مفاهیم جدی به‌کار گرفته است. و دسته دوم، غزل‌هایی که در استقلال زبانی خود جدیتی دارند که برازنده غزل‌هایی درخشان و ماندگار است.
از دیگر ویژگی‌های این غزل‌ها نوعی بی‌پروایی و عصیانی است که گاه برای مخاطب جا می‌افتد و باورپذیر می‌شود و گاه نیز به‌واسطه همان طنزی که از آن گفتیم، نتیجه معکوس از آن گرفته می‌شود. یعنی نوعی نادانستگی سبب شده شعر در طنز بی‌نمک خود شناور باشد:
«گفتم بس است زخم زبان بیشتر زدی
با چسب زخم بر لب من ضربدر زدی»
یا:
«بی‌تو دنیا پر از دری وری است
عشق نوعی رژیم لاغری است
لرزش دست و شاهن و گریه
از مزایای رقص ‌بندری است...» 
و گاهی نیز حتی در همین بی‌پروایی و عصیان غزل‌های خوب و موثرش، باز رنگ و بویی از اشتباه و بی‌تناسبی دیده می‌شود؛ مجموعه عواملی که شعر را به‌سمت خنثی‌شدن پیش می‌برد:
«اسیر خانه کنم؟ یا به کوچه‌ات ببرم
من این جنون فروخورده را کجا ببرم؟
چگونه دشت تبم را به قطب پست کنم؟
چگونه کوه یخم را به اُستوا ببرم»
مصراع دوم و چهارم 2 بیت بالا زیبا و جاافتاده است اما 2 مصراع دیگر...! منظور شاعر این است که «برای این جنون فروخورده کاری بکن؛ اسیر خانه‌اش کردن» که معنایی روشن و صریح دارد اما چرا باید تو را یا این «جنون را به کوچه ببرد؟» چون که صرفاً ظاهرش در تضاد با اسیر خانه کردن است؟!» بعد «دشت تب را به قطب پست کردن»، نه‌تنها نوگرایی و دیگرگونه‌ کردن زبان است و... بلکه اینگونه تعابیر در نوگرابودن خود کاملاً سطحی بوده و  عمدی و آگاهانه بیان می‌شود. در واقع از ابتدای مجموعه، نه‌تنها یک‌نوع عمد در بسیاری از کارها مشهود است، بلکه از آن طرف، یک‌نوع از دست در رفتن و بی‌اختیاری غیرشاعرانه هم که شباهتی به ناخودآگاه الهامی ندارد، بر بخشی از این دفتر حاکم است. به اشعار بین طنز و جدیت این دفتر نگاه کنید؛ انگار قصد دارند مخاطب را در بلاتکلیفی و در حال معلق نگاه دارند؛ اشعاری که گاه از بس بار طنزش پُررنگ است، ناخواسته شعر طنز می‌شود، در صورتی که قصد شاعر، نوگرایی در کار از طریق جدی‌نگرفتن و دست‌انداختن دنیاست: 
«رنگین‌کمان به پیروی از ابروان تو
پیوسته در تصور من نوک‌مدادی است»
«کوه‌کندن جواز می‌خواهد
دوره کارهای دفتری است»
شما به عنوان کتاب نگاه کنید! این چه برداشت و تاثیرپذیری است که از یک تعبیر، یک نام و یک عنوان جاودانه شده؟! بالطبع اینگونه نابلد‌ی‌ها تاوانی دارد که حرفت را تبدیل به طنزی بی‌تاثیر خواهد کرد؛ طنزی که ظاهرش طنز است اما در واقع، نه‌ طنز است و نه سطری جدی، بلکه سطری است کاملاً خنثی! و آن عنوان، بهترین و مشهورترین و آخرین عنوان کتاب فروغ است: «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد».
این عنوان با گذشت سال‌ها، هاله‌ای از قداست و روحانیت به خود گرفته؛ حالا استفاده از آن، به هر شکل و نیتی، ظرافت‌ها و تناسب‌های خودش را می‌خواهد؛ یعنی ابتدا باید با توجه به دانشی که از پیشینه و پشتوانه آن عنوان داریم، با آگاهی و اشراف، کنار آن خود را قرار دهیم؛ بویژه اینکه اگر بخواهی از آن به‌سمت طنز ‌رفتن بهره ببری. گذشته از این، عنوانی که غلامرضا طریقی برای این دفتر شعرش انتخاب کرده، حال هر نیتی که داشته باشد، معلوم نمی‌کند با طرح این عنوان و این اسم، می‌خواسته علاوه بر جدیت کار فروغ، نگاه طنزگونه خود به دنیا را نیز کنار هم بگذارد و تضاد و پارادوکس ایجا کند یا می‌خواسته کتابی را که فکاهی نیست، فکاهی معرفی کند؟! یعنی ناشی‌گری‌ها، ظواهر را اینگونه نشان می‌دهد، نه اینکه واقعیت چنین است! با این ‌همه بعید نیست مخاطب در مواجهه با چند غزل و ابیاتی بسیار، یقین کند شاعر در تفکیک اشعار طنز و جدی‌اش دچار اشتباه شده است. خاصه آنکه بعضی ابیات حتی در حد فکاهه است؛ اشعار و ابیاتی که هیچ فرقی با اشعار طنز و فکاهه ناصر فیض و سعید بیابانکی ندارد:
«گفتم بس است زخم زبان بیشتر زدی
با چسب زخم بر لب من ضربدر زدی»
«با اینکه با تو زندگی نوح هم کم است
بی‌تو همین دو نصف نفس هم زیادی است»
و این در صورتی است که غلامرضا طریقی قدرت این را دارد که طنز را چنان استادانه در کل یک شعر به‌ظاهر یا واقعاً جدی، چنان شوخ و شنگ بپیچد و بپیچاند که مخاطب آن را شادمانه بپذیرد، چرا که توانسته تناسب‌ها را در آن رعایت کرده و دچار افراط و تفریط نشود. هر چند که من خیلی با کلمه «پشتک»، بویژه در نقش قافیه، موافق نیستم:
«روسری وا می‌کنی خورشید عینک می‌زند!
دسته‌گل غش می‌کند پروانه پشتک می‌زند
کفش درمی‌آوری، قالی علامت می‌دهد
جامه از تن می‌کنی آیینه چشمک می‌زند
هرکسی از ظن خود در خانه یارت می‌شود
گاز آتش می‌خورد! یخچال برفک می‌زند!
میوه‌ها با پای خود تا پیش‌دستی می‌روند
آن‌طرف کتری به‌پای خویش فندک می‌زند!
روبه‌رویم می‌نشینی جشن برپا می‌شود
صندلی دف می‌نوازد میز تنبک می‌زند!
عشق من این روزها با اینکه درگیر توام
باز هم قلبم برای قبل‌ها لک می‌زند!
باز هم با بوسه‌ای راه تو را می‌بندم و
حرف آخر را همین لب‌های کوچک می‌زند»
از آن‌طرف، غزل 13 طریقی آنقدر شریف است که درعین حالی که شاعر از محالات حرف می‌زند اما از آنجا که حرفش بجاست و با اجزای خود از همه لحاظ تناسب دارد، باور من مخاطب را به‌دست می‌آورد، چرا که می‌دانم که شاعر دارد از دردهای مشترک حرف می‌زند و این حرف‌های غیرقابل اجرایی‌شدن را تنها بهانه کرده است:
«برای اینکه به دنیا قرار برگردد
دعا کنید که انسان به غار برگردد
دعا کنید که از این شب لجن‌خواری
به روزهای شریف شکار برگردد
برای ایمنی از زهرخند همسایه
دوباره پس برود پیش مار برگردد
به‌دست دوده این دیده‌های مصنوعی
طبیعی است که رنگ بهار برگردد
به اصل و اسب امیدی هنوز اگر باقی‌ست
دعا کنید که آن تک‌سوار برگردد»
حرف آخر اینکه همیشه شاعران خوب با کمی از نادانسته‌ها و باری به‌هرجهت رفتن‌های خود لج آدم را درمی‌آورند و او را در مواجهه با اشعارشان به تندگویی وامی‌دارند، اگرنه چه بسیارند شاعران متوسطی که اشعار خنثای‌شان کسی را برنمی‌انگیزد تا علیه‌شان حرفی بزند! هرچند که طریقی نیز در بعضی غزل‌هایش مرز بین طنز و غزل جدی را رعایت نکرده و به‌سمت طنز و گاهی فکاهه گردیده که نه مخاطب را در تعلیق شاعرانه، بلکه در استیصال نگاه داشته، آنگونه که او نمی‌داند لبخند بزند یا گره بر ابروان بیندازد!
باید گفت که شاعر خوب مثل دوست خوب است که آدم را از کار نادرست و ناشایستش عصبانی یا منتقد می‌کند، اگرنه ما را با بد و خوب یک غریبه چکار؟!
در پایان با اشاره به غزل‌های خوب و درخشان این دفتر، یکی از آنها را در ذیل می‌آورم؛ از میان غزل‌های خوب 3 و 7 و 9 و 12 و 23 و اینک غزل شماره 12:
«در حسرت صدای سه‌تاری که رفتنی‌ست
دل بسته‌ام به سوت قطاری که رفتنی‌ست
ساعت‌شمار رفته و من سخت دل‌خوشم
با ماندن دقیقه‌شماری که رفتنی‌ست
تنها منم که عاشق آن چشم‌ها شدم
بی‌اعتنا به نقش و نگاری که رفتنی‌ست
می‌میرم و هنوز دل ساده‌ام خوش است
با رنگ و روی سنگ مزاری که رفتنی‌ست»
حرف‌های دیگری نیز درباره غزل‌های غلامرضا طریقی باقی مانده که ناگزیر باید آنها را به وقتی دیگر گذاشت.
 

رضا شیبانی: تماشایی مجموعه‌ای است از میلاد عرفان‌پور متشکل از غزل و نیمایی و رباعی. میلاد را بیشتر به رباعی می‌شناسیم و دیگر قالب‌‌‌هایی که کار کرده است معمولا زیر سایه رباعی‌هایش کمتر دیده می‌شود. در این مجموعه هم به همین ترتیب می‌تواند باشد. مگر اینکه نگاه‌مان را به مجموعه خاص کرده و واقعیت شعر عرفان‌پور را به چشم مداقه ببینیم. در واقع اینکه عرفان‌پور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، صرفا شاعر رباعی است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، حاصل نگاهی کمتر ادبی است. کما اینکه در این مجموعه به طور خاص‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، غزل‌ها و بویژه نیمایی‌‌های درخشانی از این شاعر می‌بینیم. بویژه تلاش او برای ارائه نیمایی‌‌های کوتاهی که نشان از نگرش نوگرای او در سال‌های اخیر دارد:
سنگ بودیم
خداوند
سبو داد به ما
اشک
این دختر معصوم
جوانمردی کرد
آبرو داد به ما
شعر بالا را دقیقا به همان سطربندی آوردم که در کتاب احتمالا با سلیقه خود شاعر و یا ویراستار اثر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ به چاپ رسیده است. جدا از برجستگی اثر و اینکه یک شعر به معنی واقعی کلمه است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اما نقدی جدی به نحوه سطر‌‌‌بندی آن وارد است. به گمانم شکل درست سطر‌‌‌بندی برای آن به این شکل خواهد بود:
سنگ بودیم
خداوند سبو داد به ما
اشک این دختر معصوم
جوانمردی کرد
آبرو داد به ما
که دلیل آن هم این است که ما هیچ‌گاه کلماتی را که به هم اضافه شده‌‌اند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، در 2 سطر نمی‌خوانیم و فی‌الفور پس از همدیگر ذکر می‌کنیم. دیگر معمای قابل پرداخت در شعر میلاد عرفان‌پور که در این مجموعه تماشایی هم جلب توجه می‌کند برخی تاملات فلسفی او است. به نظر می‌رسد که این شاعر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ مشغول است به یکسری تاملات ویژه که گاهی کمی هم رنگ فلسفی به خود می‌گیرد و البته به زبانی ساده بیان می‌شود تا مخاطب عام را هم با خود به اندیشه فرابخواند:
خانه من کو؟ نشانه‌ای که ندارم
رودم و دلخوش به خانه‌ای که ندارم
در دل من روزگارهای غریبی است
گم شده‌ام در زمانه‌ای که ندارم
در عجب از استراق سمع جهانم
هیچ غم محرمانه‌ای که ندارم...
گاهی نیز به رسم مکاشفه با پدیده‌‌های بشدت طبیعی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شوخی کودکانه‌ای می‌کند که من نام آن را تعمقی به ظاهر ساده‌انگارانه می‌دانم. نوعی تغافل از طبیعت بی‌رحم و نسبت دادن واقعه‌‌های جهان به دلایل کوچک اطراف شاعر:
یک بار دیگر
در راه بندان
بی التماس و مزد و منت
ماشین ما را شست
باران
بارانی که ممکن است سویی دیگر سقف خانه‌ها را خراب کند و هستی‌ها را در سیلاب با خود ببرد. شوخی با طبیعت بی‌رحمی که هیچ سر شوخی با بشر ندارد. به قول سعدی:
فرشته‌ای که نشسته است بر خزاین باد
چه غم خورد چو بمیرد چراغ پیرزنی
یک حسن دیگر برای شعر عرفان‌پور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، مضامین بسیار تازه است. شاعری که البته در بند مضمون نیست و دلیل آن هم داشتن عقیده و اندیشه است اما همین عقیده و اندیشه پس‌زمینه‌ای برای شعر ایجاد می‌کند که خود به خود مضامین تازه و بکر به ثمر می‌رسند:
ما که بودیم که در محضر تو رو کردیم
چه متاعیم که اشغال ترازو کردیم
همین کنایت «اشغال ترازو» را من پیش از این نشنیده‌ام. شاید هم حافظه‌ام یاری نمی‌کند اما باز هم برای من که خواننده حرفه‌ای شعرم و روزی شاید چندصد بیت شعر از همه می‌خوانم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، مضمون تازه آوردن یا تازه کردن و نمایاندن مضمون، هنری است عالی. میلاد عرفان‌پور را البته باید از تکرارهای خانمان‌برانداز حذر داد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. همچنین از وفور تحسین‌‌‌هایی که به گوشش می‌رسد و بیم آن می‌رود که او را در این چیزی که هست متوقف کند. انسان هر چه بزرگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اما اگر متوقف باشد ضعیف جلوه خواهد کرد. شاعر محکوم به حرکت است و کوچک‌ترین ایستایی او را به مرداب تبدیل خواهد کرد. من حس می‌کنم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بعضی شاعران بزرگ در زمانه ما بویژه شاعرانی از طیف فکری میلاد عرفان‌پور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، از تحسین‌‌های باشکوهی بهره‌مند می‌شوند که بیش از آنکه خیری برای‌شان داشته باشد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، مایه دردسر می‌شود. عرفان‌پور یک بعد شاعری هم باید داشته باشد که فرا از خطوط سیاسی برای همگان قابل پذیرش باشد. بوده‌‌اند شاعرانی که یک کلمه از موضع سیاسی حتی تند و تیز خود کوتاه نیامده‌‌اند اما در میان دشمنان خود نیز خواننده محظوظ داشته‌‌‌اند؛ فی‌المثل شهریار. اینکه شاعری فقط متعلق به یک جریان شود‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، چندان نتیجه خوبی نخواهد بود.