بهزاد مهرکش: مجمع تشخیص مصلحت نظام در 2 جلسه اخیر لایحه الحاق ایران به کنوانسیون مبارزه با جرائم سازمان‌یافته فراملی، موسوم به پالرمو را مورد بررسی قرار داد اما هنوز در این‌باره رای‌‌‌گیری نکرده است. دلیل به مرحله رای نرسیدن این لایحه، بحث‌‌های موافقان و منتقدان این لایحه بوده است، به‌گونه‌ای که حتی محمدجواد ظریف نیز در مقابل سوالات منتقدان که از او درباره نبود تضمین بویژه در مقوله تحفظ‌ها پرسیده بودند، قادر به پاسخگویی نبود. در همین زمینه  برای بررسی استدلال‌‌های طرفین موافق و مخالف و نگاهی به فضای کلی مجمع درباره این لایحه بویژه در جلسات اخیر، «وطن‌امروز» با حسین مظفر، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت‌وگو کرده است که در ادامه می‌خوانید.
 

  درباره فضای کلی جلسات اخیر که لایحه پالرمو در مجمع تشخیص مصلحت نظام مورد بحث قرار گرفت توضیح دهید.
ببینید! الان یک دوقطبی کارشناسی در این زمینه وجود دارد و موضوعات سیاسی نیست. اینکه متاسفانه در جامعه مطرح می‌کنند فضای مجمع تشخیص سیاسی شده غلط است. مجمع در حال حاضر در موضوعات در بالاترین سطح کارشناسی در حال بحث و بررسی و تبادل نظر است.
  هم موافقان و هم مخالفان؟
بله! الان کسانی هستند که می‌گویند اگر ما در لوایح مرتبط با FATF عضویت پیدا نکنیم وضع‌مان بدتر می‌شود و در مقابل کسانی هم هستند که با استدلال می‌گویند اگر ما عضو این کنوانسیون‌ها شویم اوضاع‌ بدتر می‌شود؛ چپ و راست هم معمولا در هر 2 طرف وجود دارد.
  وزن استدلال‌‌های کدام طرف بیشتر است؟
مساله این است که ما واقعا یک تجربه بسیار تلخی در برجام داشتیم و ساده‌اندیشی و اعتماد بیجا به طرف مقابل کردیم. متاسفانه ما خودمان به همه قول و قرارهای‌مان عمل کردیم اما طرف مقابل به وعده‌هایش عمل نکرد. در جریان کار به عبارات دقت نکردیم. دوستان منتقد به لحاظ کارشناسی موضوعاتی را الان مطرح می‌کنند که قابل توجه است. درباره این لوایح عبارات به گونه‌ای است که طرف مقابل می‌تواند هر جور دلش می‌خواهد تاویل و تفسیر کند. درباره شروط مورد بحث هم هیچ تضمینی وجود ندارد که رعایت شود، مثل ماجرای حق تحفظ که تضمینی برای اجرای آن وجود ندارد.
  الان موضوع تحفظ از مسائل اختلافی قابل توجه در مجمع است؟
بله! این موضوع مشخص است که این حق‌الشرط‌‌های قید شده در لایحه الزام‌آور نیست و درباره تضمین آن تردید وجود دارد. از همه مهم‌‌‌‌‌‌تر با توجه به اینکه این لوایح وصل به FATF هستند کار سخت می‌شود. خب اگر اینها مستقل بودند طبیعتا امکان انعطاف بیشتری وجود داشت اما به دلیل اتصال به FATF، سازوکارهای مربوط هم به کشورهایی که این لوایح را می‌پذیرند تحمیل می‌شود.
  کدام سازوکارها بیشتر مدنظر و محل شبهه است؟
موضوعاتی مثل نظام بازرسی که توسط بازرسان آنها انجام می‌شود تحت نظر تصمیم‌گیرندگان آن است که آنها هم دشمنان ما هستند. رژیم صهیونیستی، عربستان سعودی، آمریکا و... ناظر هستند، خب! اینها هر لحظه می‌توانند علیه ما گزارشی منتشر کرده و وضع ما را مخدوش کنند. جدا از این، FATF سازوکاری نیست که ماموریت مشخص و بسته‌ای داشته باشد، اگر به روند تحولات آن نگاه کنید در هر دوره یک چیز جدیدی به دایره فعالیت‌ها و نظارت‌‌های آن اضافه شده است؛ اول موضوعات مالی بود، بعد از سال 2001 موضوع تروریسم هم مطرح شد و بعد از آن موضوع سلاح‌‌های کشتار جمعی و موشکی اضافه شد. یک گروه سیاسی هستند که هر طور دل‌شان می‌خواهد به ماموریت‌شان اضافه می‌کنند.
  پشت‌پرده این سازوکارهایی را که مدام اضافه می‌شود چه می‌دانید؟
طبیعتا اینها برای این است که برخی کشورهایی را که مورد نظرشان است تحت فشار قرار دهند و حسابی مچاله کنند. برخی می‌گویند شفافیت خوب است که ما هم استقبال می‌کنیم اما شفافیت عمومی در بخشی از امور ما برای طرف مقابل باید باشد. در حقیقت این شفافیت‌ها برای خودمان خوب است نه اینکه قرار باشد تمام تبادلات و جزئیات مالی خودمان را در اختیار بیگانگان بگذاریم، آن وقت در دورانی که تحریم هستیم و می‌خواهیم تحریم‌‌های ظالمانه را دور بزنیم دست‌مان بسته است، چرا که تمام راهکارها را به دشمن نشان داده‌‌‌‌‌ایم و در واقع خودتحریمی کرده‌‌‌‌‌ایم و خودمان را در گوشه رینگ قرار داده‌‌‌‌‌‌ایم. نکته مهم‌‌‌‌‌‌تر اینکه همه اذعان دارند پذیرش این لوایح برای ما دستاوردی مثل کاهش تحریم ندارد.
  همه که گفتید منظورتان همه اعضای مجمع تشخیص است؟
  بله! همه اعضای موافق و مخالف همین عقیده را دارند.
  خب! با این حساب توجیه موافقان برای پذیرش این لوایح چیست؟
موافقان می‌گویند با پذیرش لوایح FATF فقط وضع ما بدتر نمی‌شود. جالب اینکه مخالفان و منتقدان این لوایح معتقد هستند پذیرش این لوایح دقیقا وضع ما را بدتر می‌کند، چرا که همین راه‌‌های دور زدن تحریم هم که تا الان داشته‌‌‌‌‌ایم دیگر نداریم و نمی‌توانیم تحریم‌ها را دور بزنیم.
  همانطور که مطلع هستید اروپا از کانال تجارت با ایران تحت عنوان Instex رونمایی کرده است و 3 کشور اروپایی در بیانیه خود اجرای آن را که البته شامل فروش نفت و فعلا کالاهای تحریمی هم نمی‌شود مشروط به اجرای تمام مفاد  FATF کرده‌‌‌اند. این موضوع در نظر مجمع نسبت به پالرمو و CFT موثر خواهد بود؟
بله! اینها یک سری چیزها را به صورت نسیه به ما حواله داده‌‌اند و در مقابل می‌خواهند نقد از ما تحویل بگیرند. باید خیلی حواس‌مان جمع باشد. درباره اثر‌‌گذاری روی رای افراد، خب! ممکن است در بعضی نظرها تاثیر بگذارد و در بعضی هم تاثیر نگذارد اما با توجه به اینکه مصلحت، دوسوم رأی را لازم دارد خیلی در رای‌‌‌گیری سرازیری نخواهد بود.
  در جلسه شنبه گذشته، آقایان ظریف و همتی و خانم جنیدی چه استدلال‌‌‌هایی برای قانع کردن اعضای مجمع داشتند؟
می‌گفتند ما مشکلاتی داریم که اگر این لوایح تصویب نشود وضع‌مان بدتر می‌شود.
  خب چه شد که رأی‌‌‌گیری نشد؟
به جمع‌‌‌بندی نرسیدند. چون آقای جهانگیری نامه‌ای به رهبری داده بود و مشکلاتی را در این زمینه مطرح کرده بود و آقا هم فرموده بودند در مجمع درباره آن بحث شود.
  درباره پالرمو؟ محتوای نامه چه بود؟
بله! در نامه از رهبری خواسته شده بود پالرمو در مجمع تصویب شود. آقا هم اظهارنظری نکرده و گفته بودند در مجمع مباحث کارشناسی انجام شود، لذا به این استناد قرار شد همه فرصت داشته باشند تا نظرات‌شان را بیان کنند.
  چه کسانی نامه را امضا کرده بودند؟
خود آقای جهانگیری نامه را نوشته بود.
  به نظر شما اگر در همان جلسه شنبه پالرمو به رأی اعضای مجمع گذاشته می‌شد رای می‌آورد؟
نه!
  درباره CFT چطور؟
هنوز در دستور کار قرار نگرفته است، لذا باید بعدا درباره آن صحبت کرد.
  ممنون از وقتی که در اختیار ما گذاشتید.
موفق باشید.
 

INSTEX هزینه تأمین دارو را 20برابر می‌کند
محمد دهقان، نماینده مجلس شورای اسلامی و دبیرکل جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی با اشاره به هزینه‌های فعلی تامین دارو در ایران، می‌گوید تامین دارو از اروپا هزینه‌های ارزی تامین دارو را تا 20 برابر افزایش می‌دهد. دهقان در این‌باره به مهر گفت: INSTEX را می‌توان دام اروپا با هماهنگی آمریکا برای ایران خواند و گفت دامی که اروپایی‌ها با هماهنگی آمریکا برای ایران پهن کرده‌اند این است که ما از اروپا با ارز دولتی ۴۲۰۰ تومانی محصول نهایی دارو را وارد کنیم. این نماینده مجلس با اشاره به اینکه اروپا مواد اولیه دارو ندارد، گفت: اگر هم در موارد محدودی داشته باشد، اجازه صادرات آن را ندارد، زیرا صادرات مواد اولیه دارو از اروپا به سایر کشورها ممنوع است. دهقان تصریح کرد: اگر بر اساس این سازوکار، محصول نهایی دارو را از اروپا وارد کنیم، هزینه ارزی واردات دارو به کشور ممکن است بتدریج به حدود ۲۰ برابر افزایش یابد و شاید ایران بر اساس این سازوکار مجبور شود حدود
۴۰ میلیارد دلار ارز صرف واردات دارو به کشور کند. وی با تاکید بر اینکه کانال مالی اروپا هیچ ارزشی ندارد، گفت: اگر ایران بخواهد از این کانال مالی استفاده کند باید هزینه ارزی تامین مالی داروی خود را به ۲۰ برابر افزایش دهد. عضو کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس افزود: این در حالی است که هم‌اکنون ما براحتی از طریق صرافی‌ها مواد اولیه تولید دارو را از چین و هند وارد می‌کنیم و هیچ مشکلی در این زمینه نداریم.
 

نوید مؤمن: طی روزهای اخیر شاهد مانور نامنظم واژگان، الفاظ و اخبار موجود در قبال پدیده ثبت سازوکار مالی ویژه اروپا هستیم! با این حال مقامات اروپایی در دل این بی‌نظمی ذهنی، به دنبال ایجاد یک «نظم هدفمند» هستند! واژگان و عباراتی که طی روزهای اخیر از سوی مقامات ذی‌ربط غربی در قبال INSTEX (کانال تبادل مالی اروپا با ایران) بیان می‌شود، حکایت از تلاش آنها برای مهندسی افکار عمومی ایران در قبال سازوکار مالی ویژه اروپاست. «جرمی هانت» وزیر خارجه انگلیس پس از اعلام رسمی ثبت کانال پرداخت مالی اروپا و ایران اظهار داشت: «این اقدام، نماد تعهد عملی ما به برجام است! امروز گام قابل ‌توجهی را برای اجرای تعهدات‌مان در قالب برجام برای حفظ لغو تحریم‌ها برای مردم ایران برداشتیم. ما 3 کشور اروپایی [انگلیس، فرانسه و آلمان] سازوکار ویژه مالی اروپا را ثبت کردیم که فعال شدن همکاری‌های تجاری مشروع با ایران را تسهیل می‌کند. تمرکز اولیه این سازوکار روی کالاهایی خواهد بود که مورد نیاز فوری مردم ایران همچون مواد غذایی، دارویی و مصرفی است».
نمی‌توان از آدرس‌های نادرست و در عین حال هدفمندی که وزیر خارجه انگلیس در قبال سازوکار مالی ویژه اروپا ارائه داده است بسادگی گذشت.
الف- وزیر خارجه انگلیس از «ثبت یک کانال مالی» که حدود و ثغور حقوقی و اقتصادی آن نیز مشخص نیست، به مثابه «تعهد عملی» تروئیکای اروپا برای حفظ برجام یاد می‌کند! به عبارت بهتر، وزیر خارجه انگلیس نیز مانند «فدریکا موگرینی» مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی، «هایکو ماس» وزیر خارجه آلمان و «ژان ایو لودریان» وزیر خارجه فرانسه درصدد همسان‌سازی واژگان «ثبت» و «راه‌اندازی» کانال مالی ویژه اروپا با یکدیگر (نزد افکار عمومی) است.
این در حالی است که مقامات اروپایی بخوبی نسبت به تفکیک این دو مقوله از یکدیگر آگاه هستند. در یک نگاه عمیق‌تر، کانال تبادل مالی اروپا با ایران حکم «تصویری مجازی» را دارد که اساسا در مقابل آن یک «جسم حقیقی» وجود ندارد!
ب- جرمی هانت نسبت میان «برجام» و «کانال ویژه مالی» را کاملا مستقیم قلمداد کرده است. به عبارت شفاف‌تر، وزیر خارجه انگلیس اینگونه القا کرده است که «ثبت کانال مالی ویژه» اقدامی اساسی و محکم(!) برای حفظ(!) تعهدات اروپا در توافق هسته‌ای با ایران محسوب می‌شود. وزیر خارجه انگلیس بخوبی می‌داند «ثبت» یک سازوکار مالی مبهم و حداقلی، هم‌وزن «تعهدات برجامی اروپا» به ایران نیست! فراتر از آن، هانت به گونه‌ای این موضوع را مطرح کرده است که گویا «اروپا» در دوران ریاست‌جمهوری اوباما و ترامپ (تا قبل از خروج آمریکا از برجام) به تعهدات اقتصادی خود ذیل این توافق پایبند بوده است! هنوز ملت ایران هم‌پیمانی دولت‌های اروپایی با «خزانه‌داری آمریکا» جهت جلوگیری از عادی‌سازی روابط بانکی و تجاری با کشورمان را فراموش نکرده است.
پ- هانت نیز مانند دیگر مقامات اروپایی، از «مرحله‌بندی» سازوکار مالی ویژه اروپا سخن می‌گوید! او تاکید کرده این سازوکار نسیه (که مشخص نیست چه زمانی اجرایی می‌شود) در وهله اول بر نیازهای مصرفی و فوری ملت ایران تمرکز دارد! به عبارت بهتر، طرف اروپایی از میزان «تعهدات بالقوه» خود نیز در این معادله کاملا یکطرفه کاسته است! با تجمیع اظهارات جرمی هانت درباره کانال مالی ویژه اروپا و تاکید وزرای خارجه 3 کشور اروپایی بر مواردی از جمله لزوم تصویب و اجرایی شدن لوایح چهارگانه از سوی جمهوری اسلامی ایران، بخوبی درمی‌یابیم اروپای واحد از یک سو درصدد «بسط تعهدات بالفعل ایران» و از سوی دیگر در صدد «قبض تعهدات بالقوه اروپا» در قبال مکانیسم مالی ویژه است. یکی از اصلی‌ترین دلایل اصرار مقامات اروپایی درباره تصمیم‌گیری «درون اروپایی» در قبال این سازوکار، همین مسأله بوده است. این در حالی است که قاعدتا این معادله حقوقی و اقتصادی باید به صورت دوطرفه و متعاقب تبادل نظر و رای ایران و اتحادیه اروپایی ترسیم می‌شد.
ت- بدون شک در آینده نزدیک شاهد گروکشی مقامات اروپا در قبال «ثبت کانال مالی ویژه» خواهیم بود. این گروکشی طیف گسترده‌ای از مسائل راهبردی از جمله توان موشکی و منطقه‌ای کشورمان را شامل خواهد شد. در این میان، ابزار و قوه قهریه‌ای نیز وجود ندارد که اروپا را نسبت به عملی کردن تعهدات خود ذیل سازوکار ویژه مالی ملزم کند! به عبارت واضح‌تر، اروپا قصد دارد در ازای کسب امتیازات بیشتر از ایران و بدون اینکه اساسا وارد فاز عملیاتی راه‌اندازی سازوکار یادشده شود، یکی از سخت‌ترین هزینه‌های راهبردی ممکن را به دستگاه سیاست خارجی ما تحمیل کند. بدیهی است در این میان استقبال از ثبت سازوکار مالی ویژه اروپا و یاد کردن از آن به عنوان «گام نخست»، نتیجه‌ای جز استمرار این بازی خطرناک «اروپایی/ آمریکایی» نخواهد داشت.
تنها رفتار عاقلانه دستگاه دیپلماسی ما در قبال اعلام (و نه اعمال) سازوکار مالی ویژه اروپا، موکول کردن هرگونه موضع‌گیری و رفتار به زمان راه‌اندازی عملی سازوکار مالی ویژه است. همچنین لازم است مقامات وزارت امور خارجه کشورمان ضمن محکوم کردن اظهارات مقامات اروپایی درباره مرحله‌ای شدن اجرای تعهدات اروپا، خواستار اجرای همزمان، همگام و کامل همه تعهدات نفتی، بانکی و تجاری اتحادیه اروپایی ذیل این ساختار شوند. بدیهی است پیش‌زمینه تحقق این موضوع، صدور بیانیه‌ای رسمی از سوی وزارت امور خارجه کشورمان خواهد بود؛ بیانیه‌ای که پیرو آن، دستگاه دیپلماسی هرگونه قضاوت و اظهارنظر در قبال سازوکار مالی ویژه اروپا را منوط به 3 فاکتور «شفافیت در تعهدات»، «اجرای همزمان همه تعهدات» و «عدم طرح خواسته‌ها و شروط جدید» برای ایران کند؛ در غیر این صورت، سازوکار مالی ویژه اروپا به حکایتی تحریف‌شده تبدیل خواهد شد که راویان آن صرفا مقامات اروپایی خواهند بود.

گروه فرهنگ و هنر: به گواه بسیاری از اهالی سینما و رسانه تا این روز از جشنواره فجر، تازه‌ترین اثر نرگس آبیار، بهترین فیلمی است که روی پرده سینماهای سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر رفته است. فیلمی با مضمون امنیتی و حول زندگی عبدالحمید ریگی و همسرش که با روایت انسانی نرگس آبیار در هم آمیخته شده و در کنار هنرمندی الناز شاکردوست و هوتن شکیبا تبدیل به اثری دلنشین و مهیجی شد به نام  «شبی که ماه کامل شد». فیلمی که اگر نام آبیار را از آن حذف کنیم، به واسطه صحنه‌های اکشن و خطرناکش هیچ‌کس گمان نمی‌برد فیلمسازی زن، آن را خلق کرده است. شب گذشته این فیلم در پردیس ملت اکران شد و به همین بهانه در پرونده ویژه امروز فیلم گفت‌وگویی با محمدحسین قاسمی، تهیه‌کننده این فیلم داشتیم و در یادداشتی به تحلیل بخش‌هایی از این فیلم پرداختیم.
 

محمدحسین قاسمی، تهیه‌کننده فیلم در گفت‌وگو با «وطن امروز»:
تجربه مستندسازی در «شبی که ماه کامل شد» به کمک‌مان آمد
  فکر می‌کنم به عنوان نخستین‌ سوال خوب است از اینجا شروع کنیم که شما چگونه به این قصه رسیدید و روند شکل‌گیری قصه که منجر به تولید این فیلم شد، چگونه بود؟
واقعیت امر این است که موضوع افراطی‌گری و تکفیری‌ها مبتلا به دنیاست؛ یعنی نه فقط در ایران بلکه در سایر کشورها هم این موضوع از اهمیت بالایی برخوردار است. مثلا اگر مروری بر آثار حاضر در جشنواره برلین در سال گذشته داشته باشید می‌بینید که درباره این موضوعات و به طور کلی موضوعاتی از این دست، آثاری وجود دارد که این نشان‌دهنده اهمیت موضوع است. این موضوع نخستین‌بار از سوی یکی از دوستان ما و البته به عنوان طرحی برای ساخت یک سریال مطرح شد. موضوع ذهن خانم آبیار را مشغول کرد اما جمع‌بندی ایشان بر این شد بهتر است این موضوع را در قالب یک فیلم سینمایی کار کنیم. قطعا اگر بر محافظه‌کاری و ترس از یک‌سری از برچسب‌ها بود، نباید سراغ این موضوع می‌رفتیم اما اگر بتوانیم حتی یک قدم در مسیر روشنگری در ارتباط با این تفکر (منظور تفکر تکفیری است) برداریم، به نظر من به همه برچسب‌هایی که ممکن است به ما بزنند، می‌ارزد.
از همان ابتدا قرار شد کار را در بخش خصوصی تولید کنیم که بخشی از سرمایه کار را من و بقیه آن را شخصی دیگری تامین کند. یک سالی با اینکه طرح آماده بود و آقای مرتضی اصفهانی طرح را به آن دوست ما داده بود، تحقیقات میدانی و پژوهش ما طول کشید و نتیجه آن فیلمنامه این کار شد و از آنجایی که آقای اصفهانی به موضوع اشراف داشت، خانم آبیار در مراحل مختلف نگارش فیلمنامه از ایشان کمک می‌گرفت. ما در اواسط ساخت پروژه بودیم که به دلایلی من مجبور شدم 100 درصد سرمایه کار را از طریق موسسه خودمان تامین کنم. البته کمک‌هایی هم از برخی بومی‌های منطقه سیستان‌وبلوچستان گرفتم اما تحت نظر موسسه خودمان یعنی موسسه «هفت هنر ماندگار» کار را پیش بردیم.
 یکی از نکاتی که در بسیاری از فیلم‌های جشنواره فجر امسال به چشم می‌آید، موضوع ضعف تهیه‌کنندگی است، یعنی تهیه‌کنندگان ما در بسیاری از فیلم‌ها به دلیل آنکه خودشان نگاه درست و استراتژیکی به سینما ندارند، نمی‌توانند فیلمساز را به سمت مسیری ببرند که فیلم خوب و باکیفیت بسازد. عمده فیلم‌هایی که می‌بینیم آثار کم‌هزینه‌ای هستند که بدون شناخت از جایگاه مخاطب ساخته می‌شوند. حالا سوال این است در این شرایط غالب بر سینمای ایران شما چگونه سراغ پروژه‌ای تا این اندازه سخت، با پروداکشن گسترده که فیلمبرداری در 3 کشور را هم داشته، رفتید؟
من هنوز فیلم‌های دیگر جشنواره فجر امسال را ندیده‌ام و خیلی از بزرگوارانی که در این جشنواره حضور دارند، پیشکسوت ما هستند، چه در زمینه تهیه‌کنندگی برای بنده و چه در زمینه کارگردانی برای خانم آبیار ولی چیزی که من همیشه سعی کرده‌ام در همین تعداد محدود آثار سینمایی که تهیه‌کننده آن بودم، مورد توجه قرار دهم، احترام به مخاطب و احترام به پرده نقره‌ای سینماست. سعی کردم کارهایی که سراغ تولید آن رفتم، ویژگی‌های مدیوم سینما را داشته باشد و در این زمینه کم‌فروشی نکنم. البته این کار به 2 دلیل سخت است؛ یکی آنکه ما در زمینه تهیه‌کنندگی کم‌تجربه‌تر از سایر دوستان هستیم و از سوی دیگر این کم‌فروشی نکردن در زمینه تولید، نیازمند تلاش و زحمت بیشتری است. «شبی که ماه کامل شد» سختی‌های خاص خود را داشت ولی من در وهله اول می‌خواهم از مردم سیستان‌وبلوچستان تشکر کنم چون در تولید این اثر خیلی به من کمک کردند. مردم سیستان‌وبلوچستان مردمانی هستند که ویژگی کریم بودن، یکی از ویژگی‌های اصلی آنهاست و هر چه دارند در طبق ‌اخلاص می‌گذارند. از آن سو ما با کشوری مثل پاکستان برای تولید این فیلم طرف بودیم که هم بروکراسی اداری در آنجا بی‌نهایت پیچیده و سخت است و هم شرایط امنیتی که در آنجا وجود دارد، خیلی ویژه است. چون متاسفانه در این کشور حضور گروه‌های تروریستی بسیار زیاد است و حتی شما وقتی وارد آن کشور می‌شوید، نخستین ‌تصور درباره شما این است که می‌خواهید با یکی از گروه‌های تروریستی فعال در این کشور، دیدار کنید! و این شرایط طبیعتا کار تولید فیلم را هم سخت‌تر می‌کند. تولید این کار در پاکستان در جاهایی بود که من فقط می‌توانم بگویم خدا به ما رحم کرد که اتفاقی برای ما و گروه‌مان نیفتاد؛ مردم با ما همراهی کردند و خدا را شکر بدون مشکل کار ما پیش رفت. البته تجربه مستندسازی هم خیلی به ما کمک کرد، چون هم کارگردان و هم فیلمبردار ما هر دو تجربه زیادی در سینمای مستند دارند و تجربه من نیز در عرصه تهیه‌ و تولید فیلم‌های مستند در مجموع باعث شد بتوانیم تا آنجا که می‌شود از حداکثر پتانسیل موجود در فضا استفاده کنیم و به خروجی برسیم.
 تا امروز هم از جانب مردم و هم از جانب منتقدان و رسانه‌ها استقبال خیلی خوبی از این فیلم شده است. خودتان در زمان تولید فیلم انتظار چنین استقبال گسترده‌ای را داشتید؟
به‌زعم بنده درباره هنر مخصوصا درباره هنر- صنعت سینما نمی‌شود خیلی پیش‌بینی کرد، به خاطر همین پیش‌بینی خاصی نداشتم ولی چیزی که برای ما مسجل بود، تلاش همه‌جانبه اعضای گروه برای بهتر شدن اثر بود. از طرف دیگر چیزی که همیشه برای تیم ما اهمیت داشته این است که اثرمان در چرخه طبیعی خودش در سینما قرار بگیرد، یعنی فیلم با داشتن ویژگی‌های هنری برای مردم تولید شود.
 با توجه به حساسیت بالای موضوع فیلم، احتمال آن وجود دارد که در مسیر اکران عمومی اثر بویژه در منطقه‌ای که حوادث قصه در آن روایت می‌شود، با مشکل روبه‌رو شود؟
بعید می‌دانم اکران فیلم در آن جغرافیا با مشکل روبه‌رو شود، چرا که ما هم قبل و هم هنگام تولید فیلم و هم پس از آن از مشاوران بومی آن منطقه مشورت گرفتیم و احساس می‌کنم به امید خدا در شروع اکران فیلم در آن منطقه، اتفاقا از این فیلم استقبال هم شود، چون سعی کردیم در حد توان خودمان مردم خوب بلوچستان را از برچسب‌های غلطی که خدای نکرده شاید به بعضی از آنها زده شود، جدا کنیم.

یادداشتی درباره هنر نرگس آبیار در شخصیت‌پردازی تازه‌ترین اثرش
قصه‌گو، پرکشش، بهت آور
میکائیل دیانی: «شبی که ماه کامل شد» بر خلاف بخش زیادی از فیلم‌های جشنواره به طور کامل متکی بر یک داستان قوی است و همین داستان پرقدرت است که توانسته فیلم را جلو ببرد. قصه فیلم تماما یک داستان واقعی است که ابهام، تعلیق، فراز و فرود و نقاط عطف بموقعی را در خود دارد و مخاطب درگیر این تعلیقات است. فیلمنامه در درجه اول باید قلابی داشته باشد که مخاطب را بگیرد، این قلاب همان 10 دقیقه اول برای مخاطب ایجاد می‌شود و آن سوال اساسی فائزه است: «من با چه خانواده‌ای مواجهم؟!» سوالی که مخاطب نیز دنبال پاسخ آن است و همین منطقی می‌شود که ما به دنبال یک اکتشاف تدریجی با بازیگر نقش اول زن راه بیفتیم. فیلم باید حداقل در 3 نقطه عطف، مخاطب را دچار شوک کند که از ریتم نیفتد و هم مخاطب را همراه نگه دارد که این فیلم توانسته آن گره‌های لازم را ایجاد کند! سکانس پیدا شدن مهمات در جریان میهمانی خانه پدری عبدالحمید و خلافی که از غفور سر زده است، حادثه‌ای که برای برادر فائزه رخ می‌دهد و آن شبی که ماه کامل می‌شود، مخاطب را در خلسه‌ای عمیق فرو می‌برد. کارگردان به استنادات پایبند است و درام به محتوای واقعی هیچ لطمه‌ای نمی‌زند؛ فیلم شناخت دقیقی از مردم بلوچستان به مخاطب می‌دهد و زجر بلوچستان از دست تکفیری‌ها و تفاوت‌ مردم این منطقه با تکفیری‌ها را بخوبی به تصویر می‌کشد و در نهایت بعد از صد و چند دقیقه اتفاقی را برای مخاطب به تصویر می‌کشد که پای رفتن بیرون از سالن را ندارد و شاید تا نیمه‌های شب در شوک «شبی که ماه کامل شد» بماند. «شبی که ماه کامل شد» را می‌توان از وجه موضوع در رسته «سینمای استراتژیک» قرار داد که موضوع آن هم به‌روز و هم جهانی است. فیلم وجه تمایز اسلام راستین را با نسخه دروغین و تکفیری به نمایش می‌گذارد؛ چیزی که ما در روزگار حاضر بشدت به آن نیاز داریم. ما در فیلمنامه با 2 نوع انسان طرفیم؛ یکی که به‌اصطلاح «تیپ» گفته می‌شود و دیگری که «شخصیت» نام دارد. تیپ براحتی در ذهن جا می‌گیرد، یعنی در نخستین‌ برخورد بدون اینکه نیازی به تفکر و تحلیل باشد، می‌توان آن را در ذهن تصور کرد. آدم‌هایی که تیپ هستند، خیلی راحت در یک یا چند خط تعریف می‌شوند و به طور کلی حضورشان در داستان، جاذبه چندانی برای خواننده ندارد، زیرا در وجود آنها راز و ابهامی برای کشف شدن نیست. کند و کاو در روح و روان چنین آدم‌هایی معنا ندارد اما طرف دیگر «شخصیت» است که برای مخاطب نیز جذابیت دارد. شخصیت در کشمکش داستان شکل می‌گیرد و داستان، ماجرای زندگی او است. عنصر «عدم تعادل» در زندگی او پدید آمده و او با این عدم تعادل دست و پنجه نرم می‌کند. هنر یک فیلمنامه‌نویس و کارگردان آن است که بتواند در یک قصه به شخصیت شکل دهد و این دقیقا کاری است که نرگس آبیار در «شبی که ماه کامل شد» انجام داده است. معمولا هر داستانی یک شخصیت اصلی و محوری دارد، البته در قصه‌هایی که بر نوعی کشمکش دوطرفه شکل گرفته، به نظر می‌آید 2 فردی که در 2 طرف قضیه قرار دارند، هر دو شخص اصلی هستند. «هوتن شکیبا» و «الناز شاکردوست» در فیلم همان 2 شخصیت اصلی‌ای هستند که به مرور ساخته می‌شوند و در طول قصه مخاطب تغییرات آنها را چه در ظاهر و گریم و چه در دیالوگ و رفتار درک می‌کند. «عبدالحمید» در ابتدای داستان یک جوان ساده، خجالتی و در عین حال غیرتی است. اهل شعر و شاعری است و برای «فائزه» بداهه هم می‌گوید اما در طول داستان تبدیل به نفر دوم «جندالله» می‌شود؛ این تغییرات را آبیار با بیان نشانه‌هایی در ابتدای فیلم مانند غذا دادن حمید به تمساح‌ها آن هم گونی‌ای از مرغ‌های سر کنده به نمایش می‌گذارد و امکان پذیرش این تغییرات را برای مخاطب بیشتر می‌کند. فائزه نیز در ابتدا ساده و دلباخته است که به حمید و عشقش اعتماد می‌کند اما فضای فیلم و قصه طوری پیش می‌رود که دیگر نمی‌تواند به هیچ‌کس اعتماد کند. این تغییر و تطور و «شخصیت‌سازی»‌ای که آبیار توانسته بخوبی از پس آن بر بیاید تفاوت یک سینمای قصه‌گو با سینمای مبتذلی است که صرفا مواجهه بین تیپ‌های مختلفی است که نتایج این مواجهه‌ها از پیش برای مخاطب معلوم است. هم هوتن شکیبا و هم الناز شاکردوست در فیلم یکی از بهترین بازی‌های خود را ارائه کرده‌اند اما نباید از 2 نقش زن مکمل فیلم غافل شد؛ «فرشته صدرعرفایی» و «شبنم مقدمی» در نقش‌های خود بی‌نظیر ظاهر شده‌اند و هر چهار نفر به بهترین وجه ممکن احساس را به مخاطب عرضه می‌کنند. نرگس آبیار تلاش کرده یک داستان واقعی را روایت کند و برای این کار نیز به سمت ساخت یک فیلم مستندگونه رفته است که به لحاظ سبک به داکیودرام نزدیک شده و برای تحقق آن عمده دکوپاژ را مبتنی بر «دوربین روی دست» بسته است، دوربینی که در بخش‌های عمده کار نقش خود را بخوبی ایفا می‌کند اما در قسمت‌هایی نیز زیاده‌روی استفاده از دوربین روی دست چشم مخاطب را خسته می‌کند. اما در نهایت باید به میزانسن پرداخت. آبیار شاید ریسک بزرگی کرده که در این حجم وسیع از لوکیشن و در شلوغی‌ بازارهای  بلوچستان و پاکستان عوامل را به خط کرده و کادرهای خود را مبتنی بر این حجم آدم و اشیا و سر و صدا بسته است اما این ریسک به زنده بودن و واقعی بودن داستان کمک شایانی کرده و مخاطب خود را لا به لای این حجم از اتفاق می‌بیند.

‌بیانیه سیاسی در آشفته‌بازار تکنیک
محسن شهمیرزادی: سال پیش در جشنواره تئاتر فجر، گروهی ژاپنی نمایشی به‌ نام «سفید» را در تئاتر شهر اجرا کردند. نمایشی با بهره‌گیری جذاب از تکنولوژی و استفاده جالب از خطای دید که لحظات هیجان‌انگیزی را برای مخاطب خلق می‌کرد. ایده‌های خلاقانه‌ای که احتمالاً دعوت از آنها هم برای تنوع بخشیدن به ژانرهای جشنواره بود اما نمایش سفید به دنیای دیگری تعلق داشت که تلاش شده بود به‌ زور وارد سالن تئاتر شود. همان موقع لوریس چکناواریان درباره این نمایش گفت: «این نمایش «شو»یی درآمیخته با تکنولوژی بود و من آن را فوق‌العاده و همراه با نوآوری می‌دانم اما این نمایش تئاتر نیست و معتقدم «شو» بهترین کلمه در توصیف آن است». اگر آن روزها نمایش سفید بیشتر شو بود تا تئاتر، این روزها هم «مسخره‌باز» چیزی بیشتر از تئاتر در کنار تکنیک‌های بصری سینما نیست. فیلمی در لوکیشن محدود یک آرایشگاه مردانه با 3 شخصیت متفاوت. تمام حالت‌های بدن، ادبیات کلامی و نوع قصه‌گویی متعلق به دنیای تئاتر است و تدوین تند و سریع و تکرار مکرر نماهای تکراری چیزی جز فخرفروشی تئاتری در سینمای مسخره‌بازی نیست. همایون غنی‌زاده تلاشی شکست‌خورده از ورود تئاتر «می‌سی‌سی‌پی» خود به سینما داشته و درعین‌حال کارنامه تحسین‌برانگیزی در استفاده از تکنیک- و نه فرم‌‌های سینمایی- در پرورش قصه‌اش تجربه کرده است. «مسخره‌باز» بیشتر از آنکه بخواهد حرف و عبرتی را به مخاطب حواله دهد، همان تک‌جمله‌های سیاسی خود را بین آشفته‌بازار تکنیک رها کرده است و قطعاً عمده تماشاگرانش بین این‌همه بازی فرمی و نوستالژیک همان یک جمله را هم گم می‌کنند. برای این فیلم همان چند گزاره کافی است: «همه منتظر زلزله‌اند اما غافل از اینکه بعد از زلزله سونامی است و دریا مد می‌شود، می‌کشد عقب و در غافلگیری همه‌مان را با خودش غرق می‌کند. همه را!» آن وسط هم قاب عکس رضاشاه می‌آید تا اگر کسی هم قضیه را نفهمیده، بفهمد؛ هرچند زور بزند تا قصه را در لازمان و لامکان پیش ببرد. هم «کازابلانکا» را پیش بکشد، هم «هزاردستان»، هم «لئون» و هم «بیل را بکش» که هرکدام برای دهه‌های متفاوتی نوستالژی هستند. هر چند زور بزند برای فهم این لامکانی، شخصیت‌های به‌ظاهر اروپایی- و اقتباس‌شده از کاراکترهای سینمای جهان- به زبان فارسی حرف بزنند. هرچند دست یکی موزر باشد و دیگری ماشین ریش‌تراش دستی عهد دقیانوس! اما اینها هیچ‌کدام نمی‌تواند به مخاطب بقبولاند که این لازمانی و لامکانی مربوط به جایی غیر از امروز و اینجاست. هیچ‌کدام نمی‌تواند مخاطب را بابت همین یک کنایه سیاسی در میان آشفته‌بازار تکنیک به سینما بکشاند. مسخره‌باز در نهایت به کار عشق سینماها می‌آید که با توهم نوستالژی بازی‌های فیلم و ارادتش به سینمای کلاسیک لذت ببرند.

کاریکاتور ده‌نمکی!
احسان سالمی: آیا هر بازیگر موفقی، لزوما کارگردان موفقی خواهد بود؟ این سوالی است که پاسخ به آن نه فقط برای ما به عنوان مخاطبان سینما، بلکه برای بازیگران و فیلمسازان و به طور کلی اهالی سینما نیز می‌تواند راهگشا باشد؛ سوالی که شاید اگر بازیگرانی همچون «جواد رضویان» یک بار به دنبال یافتن پاسخ آن می‌رفتند، هیچ ‌وقت آبرویی که طی سال‌ها در دنیای بازیگری به دست آوردند، خرج ساخت فیلم‌هایی همچون «زهرمار» نمی‌کردند! «زهرمار» به معنی واقعی کلمه یک اثر پا در هواست، این پا در هوایی نه فقط در حوزه تعیین رویکرد کلی و ژانر فیلم که در میان کمدی و فیلم اجتماعی در رفت‌وآمد است، بلکه در ارتباط با قالب فیلم یعنی سینمایی یا تله‌فیلم نیز به وضوح خود را نمایان می‌کند. رضویان که پیش از ساخت «زهرمار» به عنوان اثر سینمایی خود، تجربه ساخت چند تله‌فیلم برای شبکه نمایش خانگی را دارد، در بخش‌هایی از نخستین ‌اثر سینمایی خود، فراموش می‌کند با مخاطبی طرف است که می‌خواهد فیلم او را بر پرده بزرگ سینما تماشا کند، نه در تلویزیون‌های خانگی یا اتوبوس‌های بین‌راهی، چرا که اگر درک درستی از مفهوم فیلم سینمایی داشت، هیچوقت سراغ ابتکاراتی همچون استفاده از «موزیک ویدئو» در میانه فیلمش نمی‌رفت. رضویان در این فیلم که فیلمنامه آن را پیمان عباسی نوشته، با مشکل شخصیت‌پردازی نیز روبه‌رو است، آنچنان که سیامک انصاری به عنوان شخصیتی مذهبی و مردمی که کاندیدای شورای شهر هم شده، بیشتر نمادی از یک فرد بی‌دست و پاست که حتی از عهده کارهای خودش نیز برنمی‌آید. نکته دیگر آنکه اگر در سال‌های ابتدایی دهه 80 مسعود ده‌نمکی با استفاده از ابتکاری تازه سراغ خط‌شکنی در ارتباط با ترسیم چهره‌ای متفاوت از بدنه مذهبی جامعه و شوخی با آنها رفت، حداقل مزیت او شناخت نسبتا دقیقش از جامعه مذهبی و ویژگی‌های رفتاری آنها بود؛‌ شناختی که به نظر می‌رسد رضویان یا حداقل فیلم ساخته‌شده توسط او، از این بخش از جامعه ندارد و بیشتر شوخی‌های فیلم با تکیه بر اغراق در برخی ویژگی‌های قشر مذهبی پیش رفته بود که شاید لبخندی کمرنگ را برای لحظاتی بر لبان مخاطبان بنشاند ولی به واسطه سطحی بودن آن، به هیچ‌وجه در حافظه‌اش ماندگار نمی‌شود اما نکته‌ دیگری که در ارتباط با این فیلم و البته برخی آثار مشابه می‌توان گفت، تلاش این آثار بر نقد داشتن کنش سیاسی توسط چهره‌های مذهبی به بهانه سوق دادن آنها به سمت حرکت‌های مردمی و کمک به مردم است؛ طرد مذهبیون از سیاست و قبیح دانستن آن اتفاقی نو در چند سده اخیر نیست اما وفور این گفتمان در 40 سالگی انقلاب اسلامی مساله‌ای چالش‌آفرین است که باید فیلمسازان و تمام اهالی هنر و رسانه توجه بیشتری به آن  داشته باشند.
 

محمدرضا کردلو: «واقعیت، منبع لایزال درام است»؛ بگذارید بحث درباره «شبی که ماه کامل شد» را با تشریح این گزاره کاملا درست، آغاز کنیم. «واقعیت، منبع لایزال درام است». تجربه صدوبیست و چند ساله سینما، شاهدی بر این مدعاست. سینمای هالیوود، به‌رغم بهره بردن از سینماگرانی که قدرت تخیل بالا و توان ساختن فضاهای تجربه‌نشده و تازه را دارند، نسبت به واقعیت‌های سیاسی و تحولات اجتماعی بی‌توجه نیستند. کارگردانان مطرح تاریخ سینما با بهره‌گیری از واقعیت و بعضا سوژه‌های خاص سیاسی در مقاطع خاص، آثار ماندگاری در ژانر سینمای سیاسی خلق کرده‌اند. از رکود اقتصادی دهه‌های 20 و 30 آمریکا تا ترور جان‌اف کندی، رسوایی واترگیت، جنگ ویتنام و خیلی اتفاقات دیگر منبع الهام فیلم‌های مهمی در سینما شده‌اند. ژانر سینمای سیاسی در ایران اما مهجور است و «بشدت» از آن غفلت شده است. اما چرا درباره این غفلت صحبت می‌کنیم؟ حداقل در 50 سال گذشته و با نگاهی وسیع‌تر در نزدیک به یکصد سال اخیر، تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران مشحون تحولات فراوان و حوادث عجیب و غریب و محیرالعقول بوده است که بشدت قابلیت دراماتیزه و سینمایی شدن دارند. بارها و بارها درباره اینکه این موضوعات اهمیت دارند و باید درباره آنها فیلم ساخته شود، صحبت شده است. آنقدر حرف زده شده که زمان به سرعت گذشته و ناگهان متوجه شده‌ایم 40 سال است فیلم قابل توجهی ناظر به انقلاب اسلامی سال 57، نساخته‌ایم، درباره تحولات پیش و پس از آن، درباره مادرهای فرزند از دست داده و شهدای انقلاب، درباره تک‌تک وقایعی که فقط در روزهای تقویم جا خوش کرده‌اند و سینمایی نشده‌اند یا اگر اثری درباره آنها ساخته شده، آنچنان نبوده که موهبتی به حساب بیاید. زمان گذشته و همین گذر زمان است که فضا را برای تحریف تاریخ مهیا می‌کند. تحریف تاریخ توسط کسانی که پررو پررو، از یک خان خودکامه و یک شاه آدمکش اسطوره‌هایی می‌سازند که کسی اگر نداند فکر می‌کند مردم در سال 57 (بلانسبت) دیوانه‌هایی بودند که یک آدم عاقل و یک رژیم درست و درمان را فراری داده‌اند. حال آنکه انقلاب دلیل دارد. اصلا مگر می‌شود بزرگ‌ترین انقلاب قرن بی‌دلیل
اتفاق بیفتد؟ حال آنکه اگر سینما، بموقع ورود کند، در مقابل بسیاری از تحلیل‌های غلط می‌ایستد و حُسن کار «نرگس آبیار» در «شبی که ماه کامل شد» همین است. اینکه بموقع و پیش از اینکه دیر شود دست به کار شده و یکی از مردانه‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران را کارگردانی کرده است.
«شبی که ماه کامل شد» اگر چه بر اساس یک داستان واقعی (که در اینترنت قابل دسترس است) ساخته شده و اول، وسط و آخرش معلوم است اما آنقدر «سینما» است که مخاطب ناخودآگاه، «آگاهی»‌اش را نسبت به همه واقعیت‌هایی که می‌داند، از دست می‌دهد و مسحور فیلم می‌شود. آخرش چه می‌شود؟ ما «پایان» را قبلا خوانده‌ایم، می‌دانیم، نسبت به آن آگاهی داریم، اخباری که از «عبدالمالک ریگی» شنیده‌ایم، به قدری فراگیر بوده که جمعیت زیادی از ایرانیان از آن مطلعند. با همه اینها با شروع فیلم، اتفاق محیرالعقولی برای مخاطب می‌افتد. سفت سرجایش پای قصه‌ای که آبیار تعریف می‌کند می‌نشیند.
سینما یعنی همین اصلا؛ شخصیت را باید ساخت. عبدالمالک ریگی ساخته می‌شود، عبدالحمید ریگی ساخته می‌شود، فائزه و برادرش، مادرش، مادر ریگی و شخصیت‌های دیگر، ساخته می‌شوند و اتفاقا چون در فضای قصه ساخته می‌شوند، تو همه آنچه از واقعیت اینها می‌دانی را فراموش می‌کنی! در نهایت فیلم اما آنها تفاوتی با واقعیتی که تو از آنها می‌دانی ندارد. نتیجه و برداشت نهایی از فیلم، با واقعیت یکی است و همین تفکیک ظریف میان قصه و واقعیت و وحدت نهایی میان این دو، شاهکار نرگس آبیار در «شبی که ماه کامل شد» است.
درباره شبی که ماه کامل شد، خیلی بیشتر از اینها می‌شود ـ و بایدـ حرف زد. فیلم نرگس آبیار و کارگردانی‌اش، نه‌تنها برای خود او که برای سینمای ایران یک پیشرفت محسوس محسوب می‌شود. بازسازی‌های کم‌نظیر، تصویربرداری فوق‌العاده، طراحی صحنه و گریم، موسیقی و جزء به جزء فیلم در خدمت قصه‌اند و سکانس اضافی‌ای در فیلم نمی‌بینیم.
در این بین بیایید به یک سوال هم پاسخ دهیم: ارمغان «شبی که ماه کامل شد»، سری «ماجرای نیمروز»، «23 نفر» و «تختی» برای سینمای ایران چیست و چرا باید فیلم‌هایی از این دست را مهم دانست و برای‌شان حسابی کف و سوت زد؟
سینمای ایران (جز استثناهایی) حداقل در چند سال گذشته با عمده فیلم‌هایی که در جشنواره و گیشه به نمایش درآورده، نشان داده سینمای خیال‌پردازی نیست. انگار تخیل فیلمسازان (نمی‌دانم به چه دلیلی) ته کشیده است. قصه‌های تکراری با موتیف‌های تکراری، الگوهایی تکراری، در چرخه‌ای از تکرار. در این بین الهام گرفتن از واقعیت شاید تنها راه نجات سینما از این تکرار باشد. جریانی که چند سال است با پرداختی سینمایی به وقایع مهم سیاسی و اجتماعی تاریخ معاصر ایران، پا گرفته و به نقطه عطف امروز رسیده است. باز شدن مسیر سوژه‌های واقعی، آن هم در کشوری که پر است از این سوژه‌ها، بشدت ما را نسبت به سینمای آینده امیدوار می‌کند. در سال‌های اخیر هم، اتفاقات مهمی در این گونه از سینما افتاده است. از «چ» و «به وقت شام» ابراهیم حاتمی‌کیا تا سری «ماجرای نیمروز»، «تختی» و اثر تحسین‌برانگیز «شبی که ماه کامل شد»، همه با تکیه بر این جنس از سوژه‌ها تولید شده و مورد استقبال قرار گرفته‌ است. «خط تولید سینمای استراتژیک» که سال‌ها حرفش را می‌زدیم، حالا راه افتاده است؛ وقت الگو گرفتن، الهام گرفتن و فیلم ساختن است.

یک پایگاه خبری - تحلیلی رژیم صهیونیستی اعتراف کرد ساختارهای پدافندی آمریکا و اسرائیل قابلیت ضربه زدن به موشک‌های کروز مانند موشک هویزه را که اخیرا از آن رونمایی شد، ندارند. به گزارش «وطن امروز»، موشک کروز هویزه، موشکی است با برد بیش از 1350 کیلومتر که 2 روز پیش با حضور امیر سرتیپ امیر حاتمی، وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح و همچنین سردار امیرعلی حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه پاسداران رونمایی شد. آماده‌سازی و واکنش سریع، ارتفاع پروازی پایین، دقت بالای ناوبری و اصابت به هدف و قدرت تخریب زیاد از جمله ویژگی‌های برجسته موشک کروز هویزه به شمار می‌رود. گفتنی است موشک هویزه که یک موشک کروز زمینی است، توانایی انهدام طیف متنوعی از اهداف را دارد و با توجه به قابلیت‌های تاکتیک‌پذیری بالا، ماندگاری طولانی در صحنه نبرد و رادارگریزی می‌تواند در هر شرایطی اهداف مورد نظر را منهدم کند. ویژگی رادارگریزی این موشک، موضوعی بود که مورد توجه برخی رسانه‌های خارجی قرار گرفت. پایگاه اطلاع‌رسانی دبکا در گزارشی در این رابطه خبر داد موشک کروز هویزه با برد 1350 کیلومتر که ایران آن را روز 2 فوریه (13 بهمن) در حاشیه برگزاری جشن‌های چهلمین سالگرد پیروزی انقلابش رونمایی کرد از دیدگاه منابع آگاه در ارتش و سازمان‌های اطلاعات آن، پاسخی به آزمایش موشک اورو 3 است که 10 روز قبل از آن در 22 ژانویه توسط اسرائیل و آمریکا مورد آزمایش قرار گرفته بود. این پایگاه عبری‌زبان در ادامه گزارش خود به نقل از منابع آگاه سازمان اطلاعات نظامی ارتش رژیم صهیونیستی تاکید می‌کند: با وجود آنکه ساختار پدافندی آمریکا و اسرائیل توانمندی بالایی در رهگیری و انهدام موشک‌ها دارد اما سیستم پدافندی آنها بر ضربه زدن به موشک‌های کروز مهاجم بالای جو استوار است در حالی که موشک‌های کروز ایران در ارتفاعی پایین‌تر از اکثر شبکه‌های راداری به سوی اهداف خود پرواز می‌کنند. به اعتقاد کارشناسان صهیونیست، همین امر باعث شده است این اعتقاد به وجود آید که نه ایالات‌متحده و نه اسرائیل هیچ کدام سامانه‌های راداری و رهگیری موشک هویزه را نداشته باشند. دبکا در ادامه می‌نویسد: البته این ارزیابی صحیح است، زیرا در حال حاضر هیچ سیستم نظامی در جهان نمی‌تواند به شکلی کامل در مقابل چنین موشک‌هایی کارساز باشد. حتی پیشرفته‌ترین سامانه‌های پدافندی نیز که در حال حاضر در جهان فعال هستند، نمی‌توانند به شکل قطعی با آن تعامل داشته باشند. در این گزارش آمده است: موشک‌ جدید کروز ایران در ارتفاع پایین پرواز کرده و سامانه‌های راداری مشکلات زیادی برای تشخیص آن پیدا می‌کنند که یکی از دلایل این ضعف به شکل طبیعی و جغرافیای مناطق پرواز این موشک‌ها باز‌می‌گردد. این رسانه صهیونیستی می‌افزاید: وقتی موشکی با ارتفاع کم در میان کوه‌ها و دره‌ها در حرکت باشد به طور حتم از دید سامانه‌های راداری مخفی می‌شود.

محمد نجارصادقی: «یک مسأله پدیده‌ زمین‌خواری است... توقع این بوده است که در نظام اسلامی و جمهوری اسلامی این پدیده متوقف شود؛ اجازه ندهیم کسانی بیایند با دست‌اندازی به زمین‌های گوناگون اطراف شهر و حومه‌های شهر و مناطق خوب، ثروت عمومی را به‌ نوبه‌ خود تبدیل کنند به ثروت شخصی. این بوستان عظیمی که فرض کنید در فلان نقطه‌ شهر واقع است، یک ثروت عمومی است؛ [اینکه] کسانی بیایند با زرنگی، با دست‌کاری کردن قانون، با احیاناً خریدن یکی دو نفر آدم سست‌عنصر در فلان دستگاه، این ثروت عمومی را تبدیل کنند به ثروت شخصی خودشان، خیلی رنج‌آور است! حالا بحث زمین‌خواری، یواش‌یواش شده کوه‌خواری! بنده گاهی که می‌روم ارتفاعات شمال تهران و نگاه می‌کنم، انسان واقعاً خیلی متأسف می‌شود... مسؤولان باید در مقابل این سوءاستفاده‌کننده قاطعیت به‌ خرج بدهند؛ عرضه باید به ‌خرج بدهند؛ نگذارند فلان آدم سوءاستفاده‌چی با شیوه‌های مشخص [سوءاستفاده کند]. یکی از کارهای اساسی «جرم‌انگاری» در قانون است؛ اینها را باید جرم دانست در قانون و این کسانی که این کارها را می‌کنند تعقیب قضایی کرد. صرف اینکه بروند قلع بنا کنند، کافی نیست؛ که آن را هم متأسفانه در مواردی نمی‌کنند، کوتاهی می‌کنند».
 اینها بخشی از سخنان رهبری در سال‌های اخیر درباره مسأله زمین‌خواری است؛ موضوعی که همواره توسط ایشان مطرح شده اما به نظر می‌رسد هنوز آن مسؤول با عرضه برای حل مشکل وارد میدان نشده است. یکی از مشهور‌‌‌‌‌ترین محل‌‌‌هایی که به زمین‌خواری و کوه‌خواری در اذهان ثبت شده «لواسان» در شمال شرق تهران است که در سال‌های اخیر امام جمعه این شهر به دفعات با این موضوع برخورد کرده اما به قدری حجم تخلفات در لواسان بالاست که احتیاج به عزم ملی برای حل این معضل است. به بهانه داغ شدن موضوع ویلاهای لواسان در شبکه‌‌های اجتماعی سراغ حجت‌الاسلام والمسلمین سیدسعید لواسانی رفتیم تا آخرین اتفاقات این منطقه را از زبان ایشان بشنویم.
 

  به‌عنوان اولین سؤال از جار و جنجالی که اخیراً در فضای مجازی درباره ساخت‌وسازهای غیرمجاز در لواسان به راه افتاده است شروع کنیم؛ چرا پیش از این آنچنان صحبتی از لواسان و تخلفات انجام شده در آن نبود؟ به عنوان نماینده ولی‌فقیه و امام جمعه شما چه اقداماتی را برای مبارزه با این مفاسد کرده بودید؟
ابتدا اینکه موضوع تخلفات مکررا توسط شخص بنده گفته شده بود. به غیر از خطبه‌های نماز جمعه که مردم هم شاهد آن هستند، در چندین مورد نامه‌هایی به افراد و دستگاه‌های ذی‌ربط فرستادم، جلسه‌های مکرری هم با مسؤولان محلی و غیر محلی برگزار کردم، حتی مواردی را هم با مسؤولان قضایی در میان گذاشتم. انصاف هم این بود که ابتدا موضوعات را با قانونگذاران و مدافعان قانون مطرح کنیم و در صورت ورود نکردن آن را به صورت عمومی بیان کنیم که البته همه این کارها را کردیم اما صدای ما به جایی نرسید. مسأله اینجاست که این موارد به دلیل اینکه بعد رسانه‌ای نداشت مطرح هم نمی‌شد اما اتفاقی که رخ داد این بود که گروهی رسانه‌ای آمدند آن را مطرح کردند که خب! این موضوع به صورت عمومی مطرح شد. پیش از این موضوعات در خود لواسان دفن می‌شدند، البته این مطرح شدن هم فقط در سطح فضای مجازی بود و نمودی در رسانه‌های رسمی نداشت.
  این افشاگری‌ها که داشتید و جلساتی که درباره این موضوع برگزار کردید نتیجه‌ای هم داشت؟ آیا منجر به تخریب هم شد؟
به این نکته توجه کنید که بنده نزدیک به 4 سال است امام جمعه لواسان شده‌ام و از همان زمانی که در جریان این اتفاقات قرار گرفتم آنها را مطرح کردم. در همین دوره کوتاه به خیلی از تخلفات رسیدگی شده است. سازمان بازرسی برای موارد زیادی ورود کرده و پرونده تخلفات بسیاری در دادگاه تشکیل شده است اما برداشت بنده این است که آن ساختار معیوب اداری اجازه کار جدی را در منطقه لواسان نمی‌دهد. بله! تخریب‌های گسترده هم انجام شده است.
  پس از افشاگری‌هایی که داشتید واکنش مسؤولان و مردم بومی لواسان چه بود؟
اگر منظور شما مسؤولان کشوری است که تاکنون هیچ اقدامی نکرده‌اند، حداقل من خبر ندارم کاری کرده باشند اما شورای شهر و شهرداری وارد عمل شده و در صورت حمایت، آمادگی برخورد با این تخلفات را دارند. برخی از فاسدان محلی هم حداقل در این مدت از اقدامات خود فاصله گرفته‌اند.  درباره مردم باید به شما بگویم بیشترین اقبال را آنها داشتند و از بیان این موضوعات بسیار خوشحال هستند. مردم بومی لواسان انسان‌های شایسته و خداشناس هستند. آنها از حضور برخی افراد خاص راضی نیستند. یکی از نگرانی‌های اساسی که وجود دارد موضوعات فرهنگی و اختلاف طبقاتی است؛ آنها از این موارد راضی نیستند.
  در مسیر «عدالتخواهی عقلانی» که پیش گرفتید، مرحله بعدی چیست؟ آیا جدی‌تر وارد میدان می‌شوید؟
من توقع داشتم تاکنون قوه‌قضائیه به موضوع ورود می‌کرد، حداقل نماینده‌ای می‌آمد یا عکس‌العملی نشان می‌دادند ولی به نظر می‌رسد سر آنها شلوغ است. متاسفانه در این بین کسانی که امروز به اسم عدالت‌خواهی وارد گود شده‌اند، مبانی اولیه عدالت را هم نمی‌دانند. در هر صورت اگر عزم جدی باشد می‌توانیم به کمک خدا و مردم اقدامات خوبی را رقم بزنیم.
  پیش‌تر در اظهارات خود گفته بودید قدرت‌هایی در بیرون از لواسان مسبب مفاسد این منطقه هستند؛ این یعنی یا مسؤولان داخلی لواسان از این مفاسد سود می‌برند یا نسبت به آنها جاهل هستند، به نظر شما کدام مورد در حال اتفاق افتادن است؟
این موضوع پیچیده است و نباید آن را ساده ببینیم. برای پاسخ به این سوال باید به عمق قضیه برویم. به نظر من ساختار اداری و قوانین موجود درباره تخلفات ساخت‌وساز فشل است، این فشل بودن باعث می‌شود خیلی افراد داخلی نتوانند کار جدی انجام دهند. البته خود سیستم شورای شهر هم اشکالاتی جدی دارد که همان مشکلات باعث می‌شود کاری نتوانند انجام دهند.   اینکه من گفتم جریانات خارجی در لواسان هستند که باعث این اتفاقات می‌شوند، یعنی جریانی که قدرت و ثروت را توامان دارد. این جریان طبیعتا برای اینکه زندگی بهتری داشته باشد می‌رود در منطقه‌ای که بهتر یا به‌اصطلاح شما لاکچری است خانه می‌سازد که از شاخص‌ترین آنها همین لواسان است. این صاحبان ثروت و قدرت آنقدر فشار می‌آورند که مسؤولان محلی زیر بار فشار می‌روند.
  به صورت کلی چند درصد تخلفات منطقه لواسان به شکل کوه‌خواری، زمین‌خواری یا احداث در مجاورت رودخانه و چند درصد مربوط به تخلفات ساختمانی است؟
70 درصد مشکلات در حوزه کوه‌خواری، زمین‌خواری و محیط‌زیستی است و 30 درصد تخلفات در بخش ساختمان‌‌سازی که متاسفانه مورد دوم دیگر تبدیل به یک عرف شده است. طبق قانون واحدهای مسکونی در لواسان باید 150 متر بنا داشته و در نهایت 3 طبقه باشند اما افرادی که اینجا زمین دارند با این استدلال که زمین را گران خریده‌اند هیچ‌وقت به این محدودیت تن نمی‌دهند و بیشتر از آن می‌سازند.  این موضوع عرف شده است، نباید روی آن اسم فساد گذاشت، بلکه نیاز به اصلاح قانون است. متاسفانه کسانی که ساخت‌وساز می‌کنند در قانون اجتهاد می‌کنند و شروع به ساخت خارج از قاعده قانون می‌کنند، این یعنی از اول هم می‌دانند تخلف است اما انجام می‌دهند. آنها این را هم می‌دانند که این موارد یا در تجدیدنظر یا در دیوان عدالت سرانجام با جریمه حل می‌شود، این همان فشل بودن ساختار است. باید جلوی این روند معیوب گرفته شود. از سوی دیگر تخلفاتی از حالت عرف خارج می‌شود که آنها در مقام مقابله در اولویت است. برای مثال 900 متر بنا را 2 هزار متر می‌کنند یا به جای 3 طبقه، بیش از 5 طبقه می‌سازند یا در جای دیگر دیوارهای عجیب و غریب در اطراف بنا یا محدوده زندگی خود می‌کشند. شاید تخلفات ساختمانی در حد عرف فساد نباشد اما این موارد مسلما فساد است و باید با آن مقابله کرد، این موارد خیلی خطرناک است. اینکه بگوییم پولش را می‌دهیم پس هر کاری می‌خواهیم می‌کنیم خیلی خطرناک است.
  این ساخت‌وسازها چه آسیبی به اکوسیستم طبیعی لواسان می‌زند؟
در هر صورت 70 درصد منطقه لواسان حفاظت شده است و گونه‌های مختلف گیاهی و حیوانی در آن وجود دارد. وقتی به این حریم تجاوز می‎کنیم، آب، خاک و درختان از بین می‌روند و مزیت‌های منطقه لواسان به کلی از بین می‌رود و تا چند سال دیگر آنچه از لواسان در ذهن‌ها مشهور بود دیگر وجود نخواهد داشت.
  اکثر وزرای دولت‌های تدبیر و امید از هاشمی و آخوندی تا نعمت‌زاده در این منطقه ویلاهای لوکس دارند و بعضا موارد تخلفاتی آنها هم محرز شده است؛ آیا آنها هم در مظان این مسائل قرار گرفته‌‌اند؟ حضور وزرا در این مناطق چه معنایی دارد؟
این افرادی که شما از آنها نام می‌برید به دلیل اینکه از لواسان به عنوان محل استراحت استفاده می‌کنند نسبت به دیگران کمتر مشکل ایجاد می‌کنند. جواب من به شما این است که مقام معظم رهبری از دهه 70 ضد اشرافی‌گری فریاد می‌ز‌نند اما گوش نمی‌دهیم و بدتر اینکه توجیه هم می‌کنیم که حالا شده است دیگر، پول داشته دیگر؛ این خطرناک است. روحیه اشرافی‌گری که باشد دیگر عدالت به حاشیه می‌رود. اسلام ناب با روحیه اشرافی‌گری در تناقض است. همین نشانه مظلومیت نظام و رهبری است که ما روحیه ضداشرافی‌گری را فراموش کردیم. اگر قبول داریم هدف انقلاب اسلامی تحقق جامعه اسلامی و سپس دولت اسلامی است، پس عدالت لازمه آن است، نه اینکه باری به هر جهت هر چه شد، شد.
  درآمدهای شهرداری لواسان با این توضیح که ساخت‌وسازهای غیرقانونی زیادی در آنجا رخ می‌دهد و سازندگان باید به شهرداری جریمه بدهند چشمگیر است اما خدمات اجتماعی در لواسان در سطح پایینی است، حتی یک بیمارستان در این منطقه وجود ندارد؛ درآمدها کجا هزینه می‌شود؟
بله! همان‌طور که اشاره کردید لواسان بیمارستان ندارد، البته یک بیمارستان خصوصی دارد که به دلایلی آنچنان مورد اقبال نیست. ما هم می‌دانیم که شهرداری لواسان یکی از ثروتمندترین شهرداری‌های ایران است اما خب! من در جریان محل هزینه‌کرد درآمدهای شهرداری در سال جاری نبودم اما می‌دانم در دوره گذشته بخش عظیمی از آن برای ساماندهی رودخانه جاجرود هزینه شد که اشتباه بود.
  در همین روزها یک اتفاق خیلی دلخراش برای یک دختربچه در لواسان افتاد؛ پیگیر این موضوع بودید؟
خانواده بهار (دختری که مورد حمله سگ قرار گرفت) خواستار مداوای هرچه زودتر فرزند خود هستند. درباره سگ‌گردانی در لواسان باید بگویم به عنوان امام جمعه بعضی اوقات می‌ترسم در کوچه‌های لواسان قدم بزنم، از بس که داخل آنها سگ‌های غول‌پیکر و غیرعادی حضور دارند. این اتفاق بدی است و متاسفانه برخی فکر می‌کنند کلاس دارد. خدا رحمت کند مرحوم دکتر حسابی را که می‌گفت ما مُدرن شدیم نه مدرن یعنی فقط تقلید می‌کنیم. البته بخشی از این مشکل در قانون است که باید اصلاح شود.
  برنامه‌‌های آینده شما برای این پدیده‌‌های ضدعدالت در لواسان چیست؟
این مصداق «باستی» نمونه‌ای جدی است یا موضوع دریاچه که آن هم بحثی جدی‌ است یا مساله‌ای که ما خیلی وقت است به آن وارد شدیم در روستای برگ جهان است که تپه باستانی «تنگه خانه» را دارند با همین پدیده کوه‌خواری و تپه‌خواری نابود می‌کنند اما متاسفانه رسانه‌ها و مسؤولان مربوط ورود نمی‌کنند. ما در پدیده «تپه سرخه» هم وارد شدیم که در این مسأله هم کسی ورود نکرد. البته اینکه ما مدام مصداق بیاوریم و اسم بیاوریم همه چیز را مصداقی و خرد می‌کند و اصل کار عدالتخواهی را تقلیل می‌دهد و بعضا به خطا هم می‌رود. اما من جدی در تغییر ساختارها و روندها پای کار ایستاده‌‌ام. اول باید قانون ساخت و ساز عوض شود. قانون فعلی برای 1334 است که برای مردم ما زمین ارزشی بیشتر از ساختمان داشت؛ آن موقع اصلا ساختمان برای‌شان ارزش نداشت بخواهند بنا بسازند اما امروز مهم است. باید وزارت کشور و وزارت شهرسازی ورود کند. دوم اینکه روند شفاف شود. من چند متر زمین کجا و چگونه دارم، نباید پیچیده باشد. این وضعیت غیرشفاف موجود رشوه و ارتشا را راحت کرده است. مسأله سوم هم برخورد قاطع و سریع با متخلف است، نه اینکه مشکل کشف شود ولی برخوردی نشود، این به درد نمی‌خورد. قوه‌قضائیه در همین موضوع تخلفات اقتصادی وارد شد و شروع دادگاه تا اجرای حکم دادگاه 61 روز طول کشید، در نتیجه اعتماد عمومی هم به همراه داشت. همین کار را برای لواسان انجام دهند؛ چه کسی از این موضوع ناراحت می‌شود؟ اگر ساختار درست شود اتفاقات خیلی خوبی رخ می‌دهد. در وضع فعلی دادگاه ما برای اینکه به مردم اجحاف نشود می‌‌‌‌‌‌‌‌آید می‌گوید این فرد ساختمان را ساخته، خراب کردنش خلاف عدالت است، در حالی که این رفتار باید معکوس شود، اتفاقا باید خراب شود که دیگر این بی‌قانونی عرف نشود.
  پس منتظر تخریب خانه‌‌‌هایی که مالکانش تخلف کرده‌اند باشیم؟
حتما باید باشیم. حتما باید در چند مورد جدی ورود کنیم، البته پیش از این هم تخریب‌‌‌هایی شده بود که باید با جدیت ادامه داشته باشد.  تاکید دارم خبرنگارها به دلیل تنبلی به شهر لواسان علاقه دارند اما اطراف لواسان را نگاه نمی‌کنند. رودبار قصران، بالای میگون، دربند سر و شمشک را هم باید ببینند؛ کار را وسیع‌‌‌‌‌‌تر ببینند.  البته این را بگویم که من فلسفه خوانده مکتب سقراط هستم؛ از قانون نباید تخطی کنیم، ما با قانون زندگی می‌کنیم. قانون باید اصلاح شود، نه اینکه خودسرانه راه بیفتیم برای تخریب کردن؛ این بحث مهمی است. یکی از شاخص‌‌های عدالت این است که هیچ کاری خارج از عدالت نشود. اگر هرکس هر کاری دلش می‌خواهد بکند، تبدیل به خودسری و هرج و مرج می‌شود؛ عدالت را داشته باشیم و بر اساس قانون برخورد کنیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌.  در کنار اینکه باید عدالتخواهی مبتنی بر قانون باشد، ورود جدی مطالبه‌گری مردم هم باید شکل بگیرد. اینکه بگوییم قوه‌قضائیه داریم، نیروی انتظامی داریم که برخورد می‌کند، اشتباه است. اگر مطالبه‌گری مردمی نباشد ما موفق نخواهیم بود. یک عده زبده‌‌های مردمی بیایند، دانشجویان اهل علم بیایند، کار را جدی دست بگیرند، البته مبتذل نگاه نکنیم، جدی حضور پیدا کنیم و به دنبال زدن ریشه‌ها باشیم.

  از اشکال فساد گسترده در لواسان بگویید؛ مواردی که واقعا مصداق فساد است و باید با آن برخورد شود.
مصداقی، شهرک «باستی» معروف به «باستی‌هیلز» است که از اسم «بورلی‌هیلز» کالیفرنیا گرفته شده که ظاهرا آنجا هم منطقه لاکچری‌نشین آمریکاست. کسی نمی‌تواند وارد آن شود. 52 ویلا در آنجاست؛ ویلاهای 2 تا 5 هزار متری که برای خوش‌نشینی یک عده سرمایه‌دار است. احداث این شهرک از سال 80 - 79 شروع شد و دادگاه‌‌های پی‌درپی هم برای آن تشکیل شد و خیلی روند طولانی داشته است و سال 96 پایان کار گرفته است که به کلی خارج از شهر بوده و ساخت در آنجا ممنوع بوده است.  سازمان بازرسی در دوره‌ای به این موضوع ورود کرده اجازه ساخت را نداده و کار به دادگاه کشیده و در  نهایت در یک فرآیند خیلی طولانی توانسته‌‌اند مجوز بگیرند و خانه بسازند. مجوز آنها 900 متر بوده که تبدیل به عددهای عجیب و غریبی شده است. دور این شهرک هم دیوارهای بلندی کشیده‌‌اند که بی‌احترامی به مردم بومی لواسان است و هیچ‌کس هم حق حضور در آنجا را ندارد. من یک بار با لباس شخصی و به صورت مخفیانه وارد آنجا شدم که از دیدن این شهرک حیرت کردم که چه کسی اجازه داده این شهرک ساخته شود؛ به لحاظ فرهنگی و اجتماعی بسیار پدیده نامیمونی است و از آن دست مسائلی است که برخورد با آن باید مثل برخورد حضرت موسی با سامری باشد. حضرت موسی بعد از اینکه به قوم گفت توبه کنید، آن گوساله سامری را به‌خاطر ارزش مادی‌‌‌‌اش نگه نداشت، بلکه برای اینکه جلوی فسادش گرفته شود آن را آتش زد و خاکستر آن را هم به دریا ریخت. اینجا هم واقعا قوه‌قضائیه باید اینگونه ورود پیدا کند.  ما درباره باستی‌هیلز مصداقی هم وارد شدیم اما رسانه‌ها به مسأله ورود نکردند و همین شد که این پدیده جلو رفت تا به اینجا رسید.
 

جزئیاتی از تخریب ساختمان‌های غیرمجاز و رفع تصرف از اراضی از زبان محسن شریعتی، رئیس حوزه قضایی بخش لواسانات
   از ابتدای سال ۹۶، با گزارش و شکایات سازمان جهاد کشاورزی دستور تخریب ۲۷۰ بنای غیرمجاز در اراضی کشاورزی صادر شده است.
  با شکایت اداره امور آب ۱۱۰ مورد بنای غیرمجاز نیز به ارزش ۱۱۰ میلیارد تومان تخریب شده و این زمین‌ها به بیت‌المال بازگشته است.
  ۲۰۰ هزار مترمربع زمین با شکایت اداره منابع طبیعی به ارزش ۳۰۰ میلیارد تومان رفع تصرف شده و این میزان به بیت‌المال بازگشته است.
   فساد سیستمی نداریم و اگر هم فسادی باشد موردی است و تقاضا دارم از امام جمعه محترم و مسؤولان مواردی را چنانچه در این رابطه مشاهده می‌کنند گزارش کنند تا اقدامات قانونی درباره مبارزه با فساد، زمین‌خواری و ساخت و ساز‌های غیرمجاز انجام شود.
   فردی که شکایتی دارد و به دادگستری مراجعه می‌کند، در گام اول به سامانه ثنا مراجعه می‌کند و با ثبت‌نام در این سامانه یک حساب کاربری برایش باز می‌شود و با اخذ شماره تلفن همراه ابلاغ از طریق پیامک به فرد واصل می‌شود. با سیستم مدیریت قضایی که نمونه‌ای از دولت الکترونیک است، بحث فساد در این رابطه صفر شده است و این امر در جلوگیری از اطاله دادرسی تاثیرگذار بوده است.
  بار‌ها گفته‌ام ماموران اداره منابع طبیعی، آب و جهاد کشاورزی اگر موردی را ملاحظه کرده‌اید، پیش از آنکه ساخت و‌سازی انجام شود، جلوی ساخت و ساز‌های غیر مجاز را بگیرید.
  آرای تخریبی داریم که دستور قضایی صادر شده است اما امکان تخریب آن سخت است. ملکی که غیرمجاز ساخته می‌شود باید جلوی ساخت و ساز آن گرفته شود.
   متاسفانه ادارات منابع طبیعی و جهاد کشاورزی با کمبود نیروی انسانی و امکانات مواجه هستند و با توجه به اینکه بخش شمیرانات و لواسانات حساس است، باید امکانات بیشتری داشته باشند.
 

یادداشتی بر مجموعه‌ شعر «اشک فانوس» سروده همایون علیدوستی؛ یک هوا تا آسمان
یادداشتی بر مجموعه‌شعر «ناودان الماس» اثر احمد عزیزی؛کنجکاوی در ماترک دور انداخته شاعران!
میلاد عرفان‌پور و رباعی‌هایش؛ فوران زندگی

زهره فلاح زاده: کارلوس کی‌روش پس از ۸ سال حضور در تیم‌ملی ایران، برای همیشه بارش را بست و رفت. مقصد بعدی او به گفته رسانه‌ها کلمبیا خواهد بود؛ کلمبیایی که در سال‌های اخیر عملکرد خوبی داشته و به رده دوازدهمی رنکینگ جهانی تکیه زده است. حالا باید دید در صورت قطعی شدن قرارداد کارلوس کی‌روش با فدراسیون کلمبیا، این تیم می‌تواند نتایج خوب سال‌های گذشته‌اش را تکرار کند یا خیر!
اما از طرفی تیم‌ملی ایران پس از کنار رفتن کارلوس کی‌روش، مربی‌ای برای تیمش انتخاب نکرده و چه بسا بهتر بود همان زمان که کی‌روش با کلمبیایی‌ها در وسط جام ملت‌ها مذاکره می‌کرد، ما هم برای انتخاب سرمربی جدید تیم‌ملی گمانه‌زنی و انتخابی صورت می‌دادیم، حتی اگر می‌شد در خفا!
اما این اتفاق نیفتاد و حالا دوران پساکی‌روش تنها با تعریف یا تخریب این مربی در حال سپری شدن است. یک عده می‌گویند دوران طلایی با کی‌روش داشتیم و توانستیم نتایح خوبی مقابل تیم‌های بزرگی همچون اسپانیا، آرژانتین و پرتغال کسب کنیم و عده‌ای دیگر کارنامه او را در جام ملت‌ها سیاه می‌بینند و می‌گویند پس از حضور طولانی‌مدت این مربی روی نیمکت تیم‌ملی، حذف در نیمه نهایی جام ملت‌های امارات و ناکام ماندن در این تورنمنت، نمی‌توان او را مرد موفق فوتبال ایران دانست!
اما هر دو جبهه خوب می‌دانند که تعریف و تخریب مربی‌ای که فرسنگ‌ها با ما فاصله گرفته تا با فدراسیون کشوری دیگر قرارداد ببندد و خود او اینجا نیست که به سؤالات و ابهامات پاسخ دهد، دردی از فوتبال ما دوا نمی‌کند پس گفتن این صحبت‌ها جایز نیست، چرا که با پرداختن به این مسائل تنها زمان را برای انتخاب مربی جدید از دست خواهیم داد!
با صرف‌نظر از خیالات و توهمات جناب ناظمی، مدیر روابط عمومی وزارت ورزش که با مطرح کردن اسامی بزرگی برای نیمکت تیم‌ملی مضحکه عام و خاص شد، چه مربی‌ای می‌تواند هدایت تیم‌ملی ما را برعهده بگیرد تا علاوه بر موفق بودن، از نظر پرداخت حقوق و دستمزد متضرر هم نشویم؟!
پیش از هر نکته‌ای، با توجه به دوران ۸ ساله کی‌روش و سبک دفاعی این مربی و ناکام بودن در پیروزی مقابل تیم‌های بزرگ، به نظر می‌رسد ابتدا باید مربی‌ای انتخاب شود که از نظر ارائه سبک با فوتبال ما همخوانی داشته باشد، یعنی فوتبال ما که بازیکنان مستعدی در خط حمله دارد و روزگاری بوده که علی دایی با گل‌های بی‌شمارش آقای گل جهان شده و بارها عناوین آقای گلی در تورنمنت‌های مختلف از آن تیم ما شده، نیاز به مربی‌ای است که سبک فوتبال را به سال‌های دورمان ببرد، البته منکر بهتر شدن خط دفاعی ایران در دوران کارلوس کی‌روش نمی‌شویم اما خط حمله ما هم در مقابل تیم‌های نامدار (چه در سطح آسیا و چه در سطح جهان) با مشکل روبه‌رو بوده است. بنابراین پس از دوران طولانی‌مدت کی‌روش، متوجه شدیم تیم ما با سبک دفاعی نمی‌تواند به افتخار بزرگی دست پیدا کند و باید جانشین مرد پرتغالی کسی باشد که از نظر سبک، خیلی متفاوت‌تر از او باشد!
از طرف دیگر تا مقدماتی جام‌جهانی 2022 قطر که از فروردین سال ۱۳۹۹ آغاز می‌شود، زمان زیادی باقی نمانده و تیمی که بدون شک با تغییرات زیادی در ترکیب مواجه خواهد شد هر چه زودتر باید مربی خودش را انتخاب کند و به موفقیت در دیدارهای پیش رو بیندیشد!
با دست به سینه یک گوشه نشستن و مطرح کردن نام‌های بزرگ و البته خیالی، قطعاً به فدراسیون ایران ششمین ستاره را نمی‌دهند!
اصلاً آقای تاج که این روزها خوب صحبت می‌کند و از نتایج تیم‌ملی در جام ملت‌های امارات راضی و خشنود است، به طور جدی با مربی‌ای مذاکره کرده است؟
امیدواریم با دست روی دست گذاشتن، فدراسیون‌نشین‌ها آخر با انتخاب عجله‌ای و بدون برنامه، فوتبال‌مان را به ته دره رهنمون نکنند! زمان را نباید از دست داد!

گروه اقتصادی: چرا فعالان اقتصادی از مرکز مبادلات ارزی فراری هستند و دوست ندارند ارز خود را برون‌سپاری کنند؟ این سوالی است که بسیاری از بازرگانان دوست ندارند به آن پاسخ دهند اما در عین حال سیاست‌های محدودکننده بانک مرکزی را عامل کاهش صادرات می‌دانند.
به گزارش «وطن امروز»، مدتی است صادرکنندگان و بازرگانان علیه بخشنامه‌های ارزی بانک مرکزی موضع‌گیری کرده‌اند و یکی از اساسی‌‎ترین موضوعات روز اقتصاد ایران مساله ارز بازرگانان است. جالب اینجاست که این مشکل را هم صادرکنندگان و هم واردکنندگان دارند. بر این اساس صادرکنندگان کالاهای ارزآور کلان مانند فعالان حوزه پتروشیمی و فولاد علاقه‌ای به گزارش‌دهی درباره نحوه هزینه‌کرد ارز ورودی خود به کشور ندارند، از سوی دیگر وارد‌کنندگان هم از نرسیدن بموقع ارز و نوسان آن شاکی هستند. در این میان در روزهای اخیر خبرهایی مبنی بر کاهش 70 درصدی صادرات هم توسط مسؤولان اتاق بازرگانی به گوش رسید. حال سوال این است که اساسا دولت در شرایط تحریم برای مدیریت ارزی کشور باید دست به چه اقداماتی بزند تا بتواند از فاجعه‌هایی مانند دلار 19 هزار تومانی جلوگیری کند؟ طبق تجربه تحریم‌های سال‌های 90 و 91 ، ایجاد یک مرکز مبادلات ارزی که بتواند میزان ورود و خروج ارز کشور را رصد و مدیریت کند می‌تواند بهترین راه‌حل در این شرایط باشد؛ اتفاقی که در تحریم‌های گذشته توانست تا حدودی قیمت‌ها را کنترل کند. این موضوع در دوره جدید تحریم‌ها هم مورد استفاده قرار گرفت. با وجود اینکه سامانه نیما بسیار ناتوان عمل کرد اما سیاست کلی مرکز مبادلات ارزی در زمان تحریم مناسب بود. مینو کیانی‌راد، معاون اسبق ارزی بانک مرکزی هم اخیرا در این باره گفت: بنده تجربه پیمان‌سپاری را به وضوح دیده‌ام. در شرایطی که در تحریم نبودیم هم صادرکننده برای نقل و انتقالات ارزی مشکل داشت و تمایل به اجرای آن نداشت.
استفاده از مرکز مبادلات ارزی
معاون اسبق ارزی بانک مرکزی با بیان اینکه رئیس کل بانک مرکزی با تجربه ریاست بیمه مرکزی، رویکرد و ذهن رگولاتوری دارد، گفت: ساختار تخصیص ارز ترتیب داده شد اما نیما یک بچه لاغر و کم جان است، چون از تجربیات قبلی برای راه‌اندازی آن استفاده نشده است. کیانی‌راد با بیان اینکه در شرایط تحریم باید شبکه مویرگی نقل و انتقال ارز ایجاد کرد، افزود: می‌توان به تعداد تولیدکنندگان و صرافی‌ها و حتی افراد فعال در بخش‌های غیرتولیدی در سراسر دنیا این شبکه مویرگی را ایجاد کرد، چرا که ارز در همه جای دنیا وجود دارد و اشخاص مختلف می‌توانند نقل و انتقال ارز کنند. معاون اسبق ارزی بانک مرکزی با تاکید بر اینکه چرخه نقل و انتقالات ارزی در ایران تعریف نشده است، تصریح کرد: زمانی که ما مرکز مبادلات ارزی را راه‌اندازی کردیم، یکی از صادرکنندگان به من گفت می‌توانم به 10 واردکننده ایرانی ارز خودم را بفروشم و آنها هم به طرف تجاری خود بدهند اما من نمی‌خواهم اسمم در جایی ثبت شود، چون ممکن است برایم مشکل درست شود.
وی ادامه داد: چون این کار ممکن بود رانت و فساد ایجاد کند، ما پورتال ارزی را راه‌اندازی کردیم و اطلاعات را دریافت می‌کردیم اما هیچ‌گاه اطلاعات واردکننده و صادرکننده را افشا نکردیم، بنابراین بانک مرکزی باید نظامات را برای خود طراحی کرده و شفافیت را افزایش دهد اما این شفافیت برای خودش باشد، نه اینکه به عموم مردم اعلام شود.
چرا صادرات کشور در آذرماه نصف شد؟
بسیاری از دلالان با سوءاستفاده از نارضایتی صادرکنندگان اینگونه القا کرده‌اند که محدودیت‌های ارزی و بخشنامه‌های آن موجب کاهش شدید صادرات شده است. آمارها حکایت از نصف شدن کالاهای صادراتی دارد اما مسؤولان اعلام کرده‌اند افت شدید صادرات دلایلی غیر از برون‌سپاری ارزی و بخشنامه‌های بانک مرکزی دارد. سرپرست سازمان توسعه تجارت با اشاره به کاهش صادرات و افت صادرات غیرنفتی کشورمان در آذر ماه امسال به نسبت ماه‌های قبل، درباره علل وقوع این کاهش اظهار کرد: بررسی‌ها نشان می‌دهد چندین عامل در کاهش آمار صادرات آذرماه موثر است که یکی از اصلی‌ترین عوامل این است که در آذر و دی امسال، قیمت پایه گمرکی نزدیک به 500 قلم کالا اصلاح شده و معمولاً وقتی صحبت از اصلاح قیمت پایه گمرکی اقلام کالایی می‌شود، این به معنای کاهش ارزش پایه گمرکی این اقلام است، بنابراین کاهش ارزش پایه گمرکی این اقلام، در آمارها تاثیر داشته و یکی از دلایل کاهش آمار صادرات آذرماه، کاهش ارزش پایه گمرکی است.
محمدرضا مودودی افزود: علاوه بر این، طی 8 ماه ابتدایی امسال، شاهد رشد جهشی صادرات کشورمان به کشورهای هدف در بسیاری از اقلام و گروه‌های کالایی بودیم. مثلا در 7 ماه نخست امسال، شتاب صادرات ما به عراق به 66 درصد رسید و این شتاب ممکن است در مقطعی، باعث افت صادرات در ماه‌های اخیر شده باشد، چرا که به هر حال بازار این کشورها هم تا اندازه‌ خاصی کشش دارد.
وی با تاکید بر اینکه افت صادرات ادامه‌دار نخواهد بود، گفت: از نظر ما این کاهش صادرات، به صورت مقطعی است و بعید می‌دانیم این افت صادرات در ماه‌های آینده هم ادامه‌دار باشد و تصور می‌کنیم در ماه‌های پایانی سال مجددا آمارهای خوبی را در بخش صادرات تجربه خواهیم کرد.
مودودی اضافه کرد: همچنین در شرایط فعلی، تجارت ما با بسیاری از کشورهایی که در فاصله دورتری از مرزهای ما قرار دارند، با مشکلات حمل‌ونقل مواجه است، چرا که به هر حال کشتیرانی‌ها با فشارهایی مواجه هستند که این امر نیز در کاهش آمار اخیر صادرات بدون تاثیر نیست.
وی خاطرنشان کرد: به هر  حال زیرساخت‌های تجارت خارجی کشورمان مبتنی بر اینترنت، جی‌پی‌اس، سوئیفت، دلار و موارد دیگری است که متاسفانه سوئیچ آنها در دست آمریکایی‌هاست. مثلا وقتی صحبت از جی‌پی‌اس می‌شود، این بدان معناست که آمریکا با تحت اختیار داشتن کنترل جی‌پی‌اس، امکان رصد و شناسایی کشتی‌ها و شناورهایی را که با ما همکاری می‌کنند دارد و با اخطار به آنها، تحت فشار قرارشان می‌دهد. یا مثلا همکاری شرکت‌های مختلف با شرکت‌های ایرانی در بستر سوئیفت، هشدارهای آمریکایی‌ها را برای طرف‌های مقابل به همراه دارد.
 

گروه سیاسی: در میانه تمام اخبار مربوط به سامانه حمایت از تجارت با ایران (اینستکس) که توسط اتحادیه اروپایی راه‌اندازی شده است، خبرگزاری بلومبرگ گزارش جالبی درباره رفتاری که ایران می‌توانست بعد از خارج شدن ترامپ از توافق هسته‌ای در قبال اروپا و آمریکا داشته باشد، منتشر کرده است.
به گزارش «وطن امروز»، بلومبرگ در این گزارش به جلسه‌ای اشاره می‌کند که 29 ژانویه (سه‌شنبه 9 بهمن) در انجمن امنیت بین‌المللی رژیم صهیونیستی برای بررسی مسائل ایران تشکیل ‌شده بود. در این جلسه یکی از افسران کهنه‌کار سیا درباره آینده ایران و پیش‌بینی رفتار بعدی ایران درباره خروج آمریکا از برجام صحبت می‌کرد که به ‌یک‌‌باره جلسه دچار وقفه شده و مسؤولان برگزاری مراسم اعلام کردند بر اساس اخباری که هم‌اکنون در حال پخش است، ایران اعلام کرده است از برجام خارج شده و غنی‌سازی 20 درصد خود را دوباره از سر می‌گیرد. این خبر به زبان انگلیسی نیز در مانیتور بزرگی که در سالن وجود داشت نمایش داده شد. در این خبر که با لوگوی شبکه 2 اسرائیل در مانیتور پخش می‌شد، آمده بود ایران اعلام کرده است بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را از این کشور بیرون کرده و به صورت رسمی از توافق هسته‌ای با قدرت‌های بزرگ جهانی خارج می‌شود.
میهمانان مراسم ابتدا در سکوت عمیق به خبر نگاه کردند. آنها به ‌کلی گیج شده بودند و نمی‌دانستند چه واکنشی از خود نشان دهند. این میهمانان که به گزارش بلومبرگ، از مقامات عالی‌رتبه فعلی و قبلی کشورهای انگلیس، فرانسه، روسیه و آمریکا بودند تلفن‌ همراه خود را درآورده و با عجله به جست‌وجوی منابع خبری و گرفتن اطلاعات از منابع اطلاعاتی خود پرداختند. بر این اساس گفته شده است حدود 25 دقیقه طول کشیده است که هراس عمومی در این کنفرانس پایان یابد و بعد از گذشت این زمان، دیگر همه متوجه شده بودند که این کار عامدانه برگزارکنندگان مراسم، در واقع یک خبر جعلی بوده و آنها توانسته بودند با کمک مجریان شبکه 2 تلویزیون اسرائیل این خبر را برای پخش در این مراسم ضبط کنند.
آن‌طور که مسؤولان این همایش عنوان کردند، علت اصلی این کار آن ‌هم در جلسه‌ای که به‌وسیله سفارت آمریکا در سرزمین‌های اشغالی و همچنین شرکت تولید اسلحه لاکهید مارتین حمایت شده بود، تنها سرگرم کردن مخاطبان و خنداندن آنها بوده است. البته این مساله نتیجه دیگری را هم با خود به همراه داشت و بخوبی به همه شرکت‌کنندگان در این جلسه نشان داد ایران در قبال اجرایی نشدن تعهدات اروپا چه راهکارهایی در پیش رو دارد و اگر این راهکار- یعنی خروج از توافق هسته‌ای– اجرایی شود، چه هراس و وحشتی را در دل صهیونیست‌ها و دوستان‌شان می‌اندازد.
با این‌ حال این راهکار آنقدرها هم که توسط برگزارکنندگان همایش امنیتی اسرائیل مهم و هراسناک به نظر می‌رسیده، از نظر مسؤولان در دولت ایران چندان اجرایی نیست. با وجود اینکه طی چند هفته گذشته علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی اعلام کرده است ایران در صورت اجرایی نشدن راهکار اقتصادی اروپا، دلیلی برای باقی ماندن در برجام نمی‌بیند اما به نظر نمی‌رسد این تهدید به صورت رسمی به اروپا اعلام شده باشد، چرا که حرکت اروپایی‌ها و خواسته‌های ریز و درشت آنها از ایران در ماجرای به راه انداختن SPV یا نام جدید آن INSTEX نشان می‌دهد آنها در این مساله نه‌تنها ترسی از واکنش‌های احتمالی ایران ندارند، بلکه مطمئن هستند دولت روحانی و وزارت امور خارجه کشورمان به این راحتی‌ها مرگ برجام را اعلام نمی‌کند. این در شرایطی است که برخی در ایران این روزها در شرایطی تولد اینستکس را جشن گرفته و آن را گامی اساسی برای مبادلات تجاری با اروپا دانسته‌اند که اروپاییان برای به راه انداختن این سازوکار که تنها برای تبادل غذا و دارو استفاده می‌شود، شروط زیادی را برای ایران تعیین کرده‌اند. آنها به راه افتادن فازهای بعدی این سازوکار را- که البته هیچ توضیحی درباره آن ارائه نکرده‌اند- به تداوم اجرای تعهدات ایران در برجام و تصویب لوایح پیوستن ایران به FATF منوط کرده‌اند. در عین حال هفته گذشته وزیر خارجه فرانسه تهدید کرد ممکن است مذاکرات موشکی با ایران به بن‌بست بخورد. این در حالی است که هنوز هیچ مقامی در ایران انجام این مذاکرات را تایید نکرده است. به نظر می‌رسد با اینکه اروپاییان از خروج احتمالی ایران از برجام هراس دارند اما با اطمینانی که از رفتار دولت ایران به دست آورده‌اند، باز هم از این فرصت برای پیش بردن خواسته‌های آمریکا در منطقه یعنی شروع مذاکرات منطقه‌ای و موشکی استفاده می‌کنند و در نهایت هیچ قولی برای برداشته شدن تحریم‌ها نیز نمی‌دهند!  
کابوس آمانو به واقعیت تبدیل می‌شود؟
خبرگزاری بلومبرگ اما در ادامه گزارش داده است این شوخی اسرائیلی شاید توانسته باشد برای لحظاتی هراس و بعد از آن خنده را به لبان میهمانان انجمن امنیت بین‌المللی اسرائیل بیاورد اما اگر قرار باشد این موضوع در مقابل مسؤولان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مطرح شود، اصلاً آنها را تحت تأثیر قرار نداده و تنها تلاش آنها را برای سال‌های متمادی بی‌اهمیت جلوه می‌دهد. واقعیت این است که این روزها مسؤولان این آژانس بیشتر از هر زمان دیگری در خصوص سرنوشت برجام در نگرانی و دلهره به سر می‌برند. اگرچه پیش ‌از این نیز کار آژانس در بسیاری از موارد به اقدامات و سیاست‌های غرب و بویژه آمریکا گره‌ خورده بود اما آژانس که این روزها کار بازرسی‌های خود را در ایران به بهترین نحو ممکن انجام داده و در 13 گزارش نیز بیان کرده است که ایران به برجام پایبند بوده است، نگران آن است که ایران به طور کامل از برجام خارج شود تا بزرگ‌ترین پروژه بازرسی ماموران آژانس از زمان شکل‌گیری این نهاد بین‌المللی تاکنون، یعنی بازرسی از ایران پایان یابد.
این نگرانی آن‌طور که بلومبرگ گزارش داده است، در جلسه خصوصی روز چهارشنبه گذشته یوکیا آمانو با برخی دیپلمات‌ها مطرح شده است. او از این مساله ابراز نگرانی کرده است که فشارها در نهایت ممکن است سازمانی را زیر سؤال ببرد که همیشه در خط مقدم امنیت هسته‌ای در چند دهه گذشته حضور داشته است.
آن‌طور که 2 تن از دیپلمات‌های حاضر در جلسه گفته‌اند، آمانو در این جلسه بدون نام بردن از رژیم صهیونیستی و آمریکا، به صورت غیرمستقیم اشاره کرد که این 2 رژیم با اعمال نظرهای خود، باعث زیر سؤال رفتن اهداف و موجودیت این سازمان شده‌اند. بر اساس گزارشی که وب‌سایت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از این جلسه منتشر کرده، آمانو بیان کرده است: «استقلال آژانس نباید زیر سؤال رود. اگر تلاش‌ها به این سمت رود که فشار زیادی به آژانس در تأیید فعالیت‌های هسته‌ای یا ادعاهای دیگر وارد شود، کاملاً غیرسازنده و به ‌کلی خطرناک است». مسؤولان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از این هراس دارند که فشارهای آمریکا بر این سازمان برای ارائه گزارشی که پایبندی ایران به برجام را تایید نکند، باعث شود ایران از این توافق خارج شود. با وجود اینکه 3 سال بعد از توافق هسته‌ای آمریکا با ایران، تاکنون آژانس بارها بر پایبندی ایران به این توافق تأکید کرده است اما دولت ترامپ که اهداف دیگری را دنبال می‌کند این گزارش‌ها را نپذیرفته و تلاش کرده است با نفوذ سیاسی خود در این سازمان و فشارهایی که بنیامین نتانیاهو به مسؤولان ارشد این سازمان وارد می‌کند، ایران را متهم به نقض توافق هسته‌ای کند.
البته به نظر می‌رسد در این مورد ترامپ حتی حاضر به پذیرفتن صحبت‌های مسؤولان اطلاعاتی دولت خودش نیز نیست. چند روز پیش در حالی‌ که 16 آژانس اطلاعاتی آمریکا اعلام کردند بر اساس اطلاعات آنها ایران همچنان به توافق هسته‌ای پایبند است، ترامپ بسادگی در جلسه‌ای که با خبرنگاران در کاخ سفید داشت این مساله را رد کرد و مسؤولان سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا را زیر سؤال برد. تناقض در گفتار ترامپ و واقعیات به‌قدری بود که این مساله رابطه بین کاخ سفید و آژانس‌های اطلاعاتی را نیز تیره ‌و تار کرد. او که قرار بود هفته گذشته دیداری با روسای این سازمان‌ها داشته باشد، اول جلسه خود را به تأخیر انداخت و بعد آن را به‌ کل حذف کرد. او بارها مطرح کرده است که من بیشتر از مسؤولان اطلاعاتی و ژنرال‌های پنتاگون می‌دانم! او هفته گذشته سازمان‌های اطلاعاتی و جاسوسی آمریکا را متهم کرد که در مقابل ایران «منفعل و احمق» هستند. این مساله درگیری زیادی را بین کاخ سفید و مسؤولان آژانس‌های اطلاعاتی آمریکا به وجود آورده است. روز شنبه خبرنگار واشنگتن‌پست در کاخ سفید از ترامپ پرسید نظرش درباره اینکه سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا نظری مخالف او در خصوص ایران دارند چیست؟ او تنها به بیان این جمله بسنده کرد که روسای این سازمان‌ها به او گفته‌اند حرف‌های‌شان درباره ایران در رسانه‌ها بد منتشر شده است و آنها چنین مقصودی نداشته‌اند! واشنگتن‌پست اما نوشت همین جمله نشان می‌دهد ترامپ همچنان در حال دروغ گفتن از زبان افرادی است که قرار است با او صادق باشند. البته در این باره نماینده ایالات‌متحده در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اعلام کرده است «تا زمانی که بازرسان این سازمان به انجام وظیفه مهم خود در قبال ایران بپردازند، می‌توانند روی حمایت کامل آمریکا از آژانس حساب کنند». با این‌ حال مشخص نیست منظور این مسؤول آمریکایی در خصوص انجام وظیفه آژانس در قبال ایران چیست و آمریکا چه مسائل و ارائه چه نوع گزارش‌هایی را از جمله وظایف آژانس می‌داند.

المانیتور: INSTEX کاملاً همسو با آمریکاست
پایگاه خبری «المانیتور» با اشاره به اینکه سازوکار مالی اروپا در حال حاضر صرفا اقلام انسانی را پوشش می‌دهد، نوشته است این سازوکار با وضعیت کنونی کمکی به دولت ترامپ است تا از اتهام مختل کردن صادرات دارو و مواد غذایی به ایران رهایی یابد. به گزارش «وطن امروز»، با وجود گذشت 4 روز از اعلام ایجاد شرکت حسابرسی مشترک میان ایران و اروپا از سوی وزرای خارجه 3 کشور اروپایی، واکنش‌ها به این سازوکار همچنان ادامه دارد. چنانکه انتظار می‌رفت سازوکار موسوم به INSTEX به خاطر عدم دربرگیری مطالبات برجامی ایران مانند تضمین فروش نفت یا مبادلات بانکی از سوی رسانه‌های اصلاح‌طلب و حامی دولت نیز با استقبال مواجه نشد. از سوی دیگر رسانه‌های بین‌المللی نیز INSTEX را همسو با سیاست‌های ترامپ و وزیر خارجه‌اش توصیف کرده‌اند. در همین راستا پایگاه خبری - تحلیلی «المانیتور» در گزارشی با موضوع سازوکار تازه رونمایی شده اروپا برای تجارت با ایران، نوشته است اگر گستره پوشش این سازوکار از اقلام انسانی فراتر نرود، صرفا کمکی به روایتی خواهد بود که دولت آمریکا سعی در ارائه آن دارد. 3 کشور اروپایی آلمان، انگلیس و فرانسه روز پنجشنبه پس از ماه‌ها وعده درباره راه‌اندازی یک کانال ویژه مالی برای مقابله با تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه ایران، از سازوکاری موسوم به «اینستکس» (INSTEX) رونمایی کردند که به گفته آنها دست‌کم فعلا فقط کالاهای انسانی از جمله دارو و مواد غذایی را پوشش می‌دهد. المانیتور در این باره نوشته است: «اروپایی‌ها اشاره کرده‌اند ممکن است در نهایت این سازوکار را گسترش دهند تا دیگر موارد تجارت با ایران را نیز پوشش دهد. اما این سازوکار جدید، فعلا کاملا همسو با آن چیزی است که «مایک پمپئو» وزیر خارجه ایالات متحده پیش از این اعلام کرده که از دید آمریکا قابل قبول است». پمپئو روز ۱۲ دسامبر (۲۱ آذر) در یک نشست خبری در مقر سازمان ملل متحد گفته بود: «در تحریم‌ها، برای مواد غذایی و اقلام دارویی استثناهای انسانی در نظر گرفته شده است. اگر فعالیتی که انجام می‌شود [با این استثناها] همسو باشد، روشن است که ما تحریمی [علیه این فعالیت‌ها] اعمال نمی‌کنیم». المانیتور با اشاره به اظهارات پمپئو، اشاره کرده است «کانال تجاری اروپا حتی ممکن است لطفی به دولت [دونالد] ترامپ [رئیس‌جمهور آمریکا] باشد که با این اتهام روبه‌رو بود که استیلای تحریم‌های ایالات متحده بر نظام مالی بین‌المللی حتی مبادلات انسانی با ایران را نیز تقریبا غیرممکن کرده است. این مساله روایت اعلامی واشنگتن را که می‌گوید به دنبال تحریم رژیم تهران و نه مردم ایران است را خدشه‌دار کرده بود». این پایگاه در پایان نوشته است: «اکنون اروپایی‌ها باید تصمیم بگیرند آیا می‌خواهند این ابزار تجاری خود را توسعه دهند و با ریسک تقابل با ایالات متحده مواجه شوند یا نه. در مقابل، ایران هم باید دریابد آیا این [سازوکار] امری واقعی است یا صرفا روشی برای حفظ وجهه اروپایی‌هاست».