رضا اسماعیلی: من برای نخستین‌بار در حوزه هنری با علیرضا قزوه آشنا شدم. آن‌ روزها قزوه شاعری جوان و پرشور بود که با حضور تأثیرگذار خود در جلسات شعر، نگاه تأمل‌برانگیز شاعران دیگر را به خود متوجه می‌ساخت و همواره شعرهای او مورد توجه و تشویق جمع شاعران حاضر در مجلس قرار می‌گرفت اما علاوه بر «خوب شعر گفتن» و «شعر خوب گفتن»، آنچه باعث می‌شد قزوه به عنوان یک شاعر جوان در مرکز توجه قرار گیرد، ویژگی‌های اخلاقی او بود؛ ویژگی‌هایی همچون خون‌گرمی، شوخ‌طبعی، سادگی، بی‌ادعایی و حاضرجوابی. گاهی نیز بعضی از این ویژگی‌ها- از جمله شوخ‌طبعی و حاضرجوابی- کار دست قزوه می‌داد و به خاطر سوء‌‌برداشت دوستان، باعث ایجاد کدورت‌هایی بین او و دیگران می‌شد. البته قزوه در نخستین‌ فرصت این کدورت‌ها را با دست مهربانی از قلب دوستان پاک می‌کرد؛ چنانکه امروز نیز- بیش از گذشته- بر این مرام استوار است. نقش قزوه در پیوستن بسیاری از شاعران معاصر به جبهه شعر انقلاب و سرودن شعر برای انقلاب، امام و شهیدان، غیرقابل انکار است. مصداق بارز این ادعا، تلاش او برای انتخاب «منوچهر آتشی» به عنوان چهره ماندگار حوزه ادبیات در همایش «چهره‌های ماندگار» صدا و سیما بود؛ انتخابی که با همه حرف و حدیث‌ها، راه را برای همدلی و همزبانی بیشتر جامعه ادبی هموار کرد و این درس بزرگ را به همه ما آموخت که گاهی برای اعتلای شعر و ادبیات کشورمان، باید زخم زبان‌ها را به جان بخریم و از آبروی خویش مایه بگذاریم. این درست است که قزوه شاعری مؤمن، متعهد و آرمان‌گراست اما این آرمان‌گرایی، او را در حصار انحصارطلبی و تنگ‌نظری گرفتار نکرده است. تعریف این شاعر روشن‌اندیش از آرمان‌گرایی، بستن درها و ندیدن دیگران نیست، بلکه تبدیل تهدیدها به فرصت و استفاده از همه امکانات و تریبون‌ها برای تقویت جبهه انقلاب است. بی‌هیچ تردیدی نام قزوه را نیز باید در کنار نام شاعران بزرگی چون «طاهره صفارزاده»، «علی معلم‌دامغانی»، «سلمان هراتی»، «قیصر امین‌پور» و «سیدحسن حسینی» که از پیشاهنگان و طلایه‌داران شعر اعتراض بودند نوشت و به خاطر سپرد و آن هم نه فقط به خاطر شعر «مولا، ویلا نداشت»، بلکه به خاطر همه شعرهایی که تاکنون سروده است، زیرا از یک منظر می‌توان گفت تمام شعرهای او لهجه‌ای حماسی و معترض دارد. اعتراض در شعرهای قزوه چند وجه دارد؛ گاهی اعتراض به تبعیض‌ها و بی‌عدالتی‌های سیاسی‌‌ و اجتماعی داخلی‌ است، گاهی اعتراض به بی‌عدالتی‌های جهانی، گاهی اعتراض به نفاق و تزویر و دین‌فروشی بعضی از مدعیان دین، و گاهی نیز اعتراض به خویشتن خویش؛ چنان که در شعر زیر می‌خوانیم:
ز پا انداخت آخر سرکشی‌های هوس، ما را
شبانگه با کدام امید می‌خوانَد جرس، ما را
به امید رهایی، راه را چون باد می‌رفتیم
رها می‌کرد اگر یک لحظه زنجیر هوس، ما را
هوس کم بود، شد رنگ و ریا هم مشکلی دیگر
دعا کن واعظ ما واگذارد یک نفَس ما را
یکی از شیرین‌ترین خاطراتی که از قزوه دارم به سال 1368 و دوران همکاری من با او در روزنامه اطلاعات برمی‌گردد. در این سال، من نیز بعدازظهرها با سرویس ادبی روزنامه اطلاعات همکاری می‌کردم و هر روز در تحریریه روزنامه در کنار ویرایش و تنظیم مطالب صفحه «وادی ادبیات»، به قزوه نیز در سامان دادن مطالب «بشنو از نی» کمک می‌کردم. البته مدیریت و اداره این صفحه با او بود و من تنها دستی از دور بر آتش داشتم. صفحه ادبی «بشنو از نی» روزنامه اطلاعات، یکی از حرفه‌ای‌ترین، مقبول‌ترین و پرخواننده‌ترین صفحات ادبی بعد از انقلاب بود که سه‌شنبه‌ها چاپ می‌شد. بنیانگذار و مسؤول این صفحه، همچنان که اشاره کردم شاعر متعهد، توانمند و خوش‌نام معاصر، علیرضا قزوه بود که به خاطر برخورداری از سعه صدر شاعرانه و تسلط و اشراف بر حوزه ادبیات معاصر، با دایر کردن بخش‌های متنوع و جذاب در این صفحه، همه سلیقه‌ها و ذائقه‌های ادبی را به همکاری با این صفحه وسوسه کرده بود. نقد ادبی، مصاحبه، ترجمه، معرفی کتاب و چاپ تازه‌ترین و شاخص‌ترین نمونه‌های شعر معاصر ایران، از جمله بخش‌های خواندنی و پرطرفدار این صفحه ادبی بود.
متأسفانه بعد از تعطیلی این صفحه و تا به امروز، هیچ صفحه ادبی دیگری نتوانسته است جای خالی این صفحه را در میان نشریات پر کند و انتظارات و مطالبات جامعه ادبی امروز را برآورده سازد. جان کلام اینکه «بشنو از نی»- به دور از هرگونه تعارف و اغراقی- در تاریخ چاپ صفحات ادبی، همچنان به عنوان یک پدیده غیرقابل تکرار باقی مانده است.
دایره نواندیشی و خلاقیت قزوه، فقط محدود به شعر نیست، به جرأت می‌توانم بگویم او در طول 4 دهه گذشته، در تمام عرصه‌هایی که ظاهر شده، خوش درخشیده است. هنوز سال‌های حضور پرنشاط او در حوزه هنری را به یاد دارم که چگونه با انگیزه بالا و سختکوشی تمام، برای شناسایی و جذب شاعران جوان و چاپ آثارشان خود را به آب و آتش می‌زد. همین‌طور، اصحاب فکر و فرهنگ، خاطره حضور ماندگار او در روزنامه اطلاعات و مدیریت صفحه «بشنو از نی» را که سال‌ها عرصه‌ای پویا برای تعامل و هم‌اندیشی شاعران معاصر بود، فراموش نکرده‌اند.
زمانی هم که مسؤولیت برنامه‌ریزی و مدیریت «دیدارهای سالانه شاعران با رهبری» به دوش قزوه گذاشته شد، او با هوشمندی تمام تلاش کرد از این فرصت ناب و نایاب برای تثبیت ادبیات انقلاب و معرفی شاعران متعهد، شناسنامه‌دار و جریان‌ساز استفاده کند تا از رهگذر این دیدارها، کاروان شعر و ادب انقلاب در مسیر باروری و بالندگی بیشتر حرکت کند و زمینه رشد و اعتلای شعر باشکوه پارسی- بیش از پیش- فراهم شود.
حضور کوتاه‌مدت قزوه در مقام دبیری شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز از دیگر عرصه‌هایی بود که او توانست به خوبی در آن قابلیت‌ها و توانمندی‌های مدیریتی خویش را به فعلیت درآورد و با ارائه و اجرای طرح‌های کلانی چون چاپ آبرومند مجموعه کتاب‌های گزیده اشعار شاعران معاصر در شمارگان قابل توجه و بنیانگذاری «جشنواره بین‌المللی شعر فجر»، راه را برای تکریم شعر و شاعران و معرفی شعر انقلاب به جهانیان هموار کند.
اجرای این 2 طرح بزرگ- بی هیچ مبالغه‌ای- شعر انقلاب را از حالت انفعال و شاعران را از پیله انزوا بیرون آورد بویژه برگزاری همایش شاعران ایران و جهان که یکی دیگر از دستاوردهای بزرگ برگزاری جشنواره بین‌المللی شعر فجر بود، راه را برای تعامل بیشتر شاعران ایران با شاعران جهان فراهم کرد که این دستاورد کمی نیست. هر چند مدت ‌زمان حضور قزوه در مقام دبیری شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خیلی کوتاه بود ولی اتفاقاتی که در همین مدت کوتاه و به واسطه حضور تأثیرگذار او در عرصه ادبیات افتاد، آنچنان بزرگ بود که همه چشم‌ها را خیره کرد و زبان‌ جامعه ادبی ایران را به تحسین و آفرین‌گویی گشود. اتفاقاتی از این دست که در طول 4 دهه گذشته برای شاعران به آرزویی محال و دست‌نیافتنی تبدیل شده بود، به همت این شاعر دردآگاه روزگار ما رنگ واقعیت گرفت و امروز به برکت آن خط‌‌شکنی‌ها، گام‌های بلند دیگری توسط مسؤولان در مسیر باروری و بالندگی ادبیات و رشد و اعتلای زبان پارسی برداشته می‌شود که این تلاش‌های خجسته، جامعه ادبی ایران را به آینده‌ای روشن امیدوار کرده است.

وارش گیلانی:
 1- عباس باقری 63 ساله، از شاعرانی است که از دهه‌ 50 اشعارش در نشریات چاپ می‌‌شد. او اغلب شعر نیمایی و سپید می‌گفت و هرازگاهی نیز غزل؛ غزل‌گفتنی که بعد از انقلاب کمی بیشتر شد اما همواره مخاطبان او را شاعری نوگرا می‌دانستند.
شعر باقری اغلب گنگ یا بسیار پرابهام و پیچیده است؛ شعرهایی که در عین پرابهام‌ بودن، در بسیاری اوقات روشنای جان مخاطب را نیز نشانه رفته است. این روشنا چنان است که گاه فکر می‌کنی: «نکند دریافت‌های من از شعر باقری گنگ است، نه اینکه شعر او چنین است!»   
2
«بیانیه» در  239 صفحه، 58 شعر سپید و نیمایی دارد؛ مجموعه‌ای که توسط آفرینش‌های ادبی حوزه‌ هنری سیستان‌وبلوچستان، شکیل چاپ شده است.
باقری در یکی، دو دهه‌ اخیر بسیار پرکار شده است و مرتب مجموعه‌شعر چاپ می‌کند. این چاپ‌های بسیار همیشه نشانه‌ پرکاری نیست؛ چون شاعران بالاتر از 50 سال حتما از سال‌های پیشین اشعاری در گوشه و کنار به‌جا گذاشته‌اند که بنا به دلایل عدیده چاپ‌شان به تعویق افتاده و حالا جمع‌آوری‌ آنها خود چندین مجموعه‌شعر می‌شود.
دفتر «بیانیه» یک ویژگی نسبت به اشعار نیمایی و سپید پیشین باقری دارد؛ یک نوع ویژگی که ممکن است مثبت یا منفی باشد و آن استفاده از قافیه در اشعار سپید و نیمایی است. این امر قافیه‌پردازی و قافیه‌اندیشی، پیش از این در اشعار باقری سابقه نداشته است. اکنون نیز اگر باقری ناخودآگاه و به‌طور طبیعی از قافیه استفاده کند، بالطبع به قدرت کلام، رنگارنگی و موسیقی شعر خود کمک خواهد کرد اما اگر غیر از این باشد و آگاهی حاکم بر آن شود، شعر به سمت مصنوعی‌ شدن پیش خواهد رفت. پیش از این شاعران نئوکلاسیکی همچون نادرپور، مشیری، ابتهاج، کسرایی و مصدق در این کار موفق بوده‌اند اما موفق‌تر از ایشان در کارهای نو، خود نیما، اخوان ثالث و شاملو هستند. شاعران انقلاب (نه شاعران بعد از انقلاب) هم در اغلب اشعار سپید و نیمایی خود از این ویژگی بهره برده‌اند؛ بهره‌ای که اغلب صورت افراطی و گاه نادرست به خود گرفته است. چون نیما معتقد بود همیشه استفاده‌ نزدیک و بسیار از قافیه، موجب زیبایی و استحکام شعر نمی‌شود، بلکه گاه ایجاد تنافر هم می‌کند. البته به‌نظر می‌رسد شاعران انقلاب، بیشتر به‌خاطر علاقه‌ وافری که به شعر کلاسیک دارند، از این امکان خود را بهره‌مند ساخته‌اند. درواقع اهمیت و ارزشی که نیما در شعر نیمایی و شاملو در شعر سپید برای قافیه قائل بودند، بی‌شک برخاسته از نزدیکی  و تاثیری است که از شعر کلاسیک دارند اما آنچه روشن است اینکه این 2 شاعر بزرگ بر موسیقی، زیبایی، هارمونی و استحکامی که قافیه در شعر ایجاد می‌کرد اشراف داشتند و مثل نقل و نبات از آن استفاده نمی‌کردند، بلکه بجا و درست از آن بهره می‌بردند. شاید در این میان تنها فروغ و سهراب بودند که آرام آرام از قافیه فاصله گرفتند و شعرشان نیز نسبت به سایر شاعران نوگرا، امروزی‌تر و مدرن‌تر شد. هرچند که این نوتر و امروزی‌تر بودن الزاما به معنای برتر بودن نیست. اگرچه این امر با ایجاد قدرت کلام و زبان برتر و ارتقای موسیقی و ایجاد هارمونی، خودبه‌خود در کیفیت اشعار تاثیر می‌گذارد اما مسأله اینجاست که شعر شاعر باید از جنس شعر قافیه‌پذیر باشد.
در هر حال، عباس باقری نیز برخلاف همیشه چنین کرده است اما مهم این است که شاعر از قافیه به‌صورت طبیعی و ناخودآگاه استفاده کند تا به سمت مصنوعی‌ شدن پیش نرود:
«دیشب کمی شبیه خودم بودم/ وقتی/ خود را، از قاب آینه می‌چیدم:/ آرام/ اما، پراضطراب/ خاموش/ در بستر اتاق، اما آشفته در محاق./ دیشب کسی به من نگفت که من کیستم/ اما/ می‌دیدم آن کسی که تو  با او نشسته‌ای/ من نیستم./ دیشب/ کسی مرا ندید/ من را/ از روی شاخه‌ شعرم کسی نچید».
قافیه‌های «بودم» و «می‌چیدم» که در اصل قافیه نیستند اما «میم» هر دو کلمه چنین نقشی را به ‌صورت کاذب  ایجاد کرده است.  بعد «اتاق» و «محاق» و «کیستم» و «نیستم» و سپس «ندید» و «نچید»، نشان از آن دارد که باقری آگاهانه دست به قافیه‌پردازی زده است؛ کاری که ممکن است هرازگاهی تا حدی برای مخاطب معمولی، جالب به‌نظر بیاید اما مخاطب حرفه‌ای را از شعر شاعر دور می‌کند!
حال ببینیم این قافیه‌اندیشی و قافیه‌پردازی در نمونه‌ ذیل چگونه طبیعی و ناخودآگاه نشسته است؛ یعنی علاوه بر آنکه قافیه ایجاد موسیقی کرده، نوعی قافیه‌سازی‌های درونی نیز به ایجاد هارمونی و افزایش موسیقی کمک کرده است؛ یعنی یک نوع توازن در کلمات و ترکیبات و جملات در شعر باقری سبب قافیه‌سازی و خوش‌آهنگی شعر شده است؛ کلمات و ترکیبات متوازن و هماهنگی نظیر: «درختی»، «پرنده‌ای»، «روزنه‌ای» و نیز «ردپاهایت»، «سنگ‌چین‌ها» یا «شکسته‌بال» و «امیدوار» و.... و در نهایت قافیه‌های کم و بجا استفاده‌ شده نظیر: «بجنباند»  «بازگرداند» و «می‌خواند» در پایان شعر:
«- همیشه/ در انتهای هر کوچه‌ بن‌بست/ درختی/ پرنده‌ای/ روزنه‌ای هست/ که ردپاهایت را/ پیش‌تر از سنگ‌چین‌های مردد به تو بازگرداند/ همیشه شعله‌ شکوفه‌ای پیدا می‌شود/ که از میانه‌ خاکستر، سر بجنباند/ همیشه رونده‌ای پیدا می‌شود/ که چشم‌ها را/ به دیدن فواره‌های گل سرخ/ عادت بدهد/ و گرما را/ به خانه‌های فرودست بازگرداند/ همواره آینه‌ای هست/ که رخساره‌ای را تماشا بکند/ و بدهد به دست مادرانی/ که ترانه‌ امید برمی‌چینند/ از دل رودخانه‌هایی/ که از بیابان‌های بی‌تقویم می‌گذرند.../ سنجاقکی شکسته‌بال/ آوازخوان و امیدوار/ از دره‌های مه‌گرفته می‌گذرد/ و شادمانه می‌خواند».
و مهم‌تر و بهتر و طبیعی‌تر از این شعر، شعری است عاشورایی که قافیه ندارد اما سرشار است از موسیقی که قافیه‌پردازی تنها زیرمجموعه‌ موسیقی در شعر محسوب می‌شود. اگرچه در شعر ذیل نیز کلماتی نظیر: «خیزابه» و «خوابزار»، «خاموش» و «محبوس»، «تپنده» و «تابناک» یا سطرهایی نظیر: «گاهی به هیات دستی رشید/ در علقمه» در توازن با « گاهی به رنگ برگ اناری کبود/ در خرابه‌ شام» و یا ترکیبات و جملاتی که در تقارن هم در شعر نشسته‌اند، نظیر: «رازگونه پیکری‌ ست» یا «خورشیدپاره‌ای‌ است» و نظایر آن در مثال زیر توازن‌شان مو به موی هم نیست. اگرچه این توازن ایجاد موسیقی کرده یا اینکه احساس موسیقی و آهنگ هنگام خواندن به مخاطب دست می‌دهد:
«خیزابه‌ای شگفت/ در خوابزار برکه‌ خاموش/ پنجره‌ای/ بر روشنای محبوس در زمین پرخاشی/ تپنده و تابناک است عاشورا/ رازگونه پیکری‌ست/ سمکوب اسب‌های جهالت/ خورشیدپاره‌ای‌ است/ در خورجین قاصدی نایافته‌راه/ که شبانه برمی‌خیزد.../ اصلا/ خود شهید بن محراب بن بقیع است/ عاشورا/ که در گلوی زینب، کلمه می‌شود/ در زخم‌های سر به مهر سجاد/ قد می‌کشد/ بر منبر خطابه می‌نشیند/ و شام تیره‌روز را/ به تقویم آیینه‌ها بازمی‌گرداند/ رگ‌های بریده‌ بصیرت است/ که تشنگان عدالت را، سیراب می‌کند/ رنگین‌کمان درهم‌تنیده‌ ایمان است/ بعد از نبوت باران/ در کربلا/ گاهی به هیات دستی رشید/ در علقمه/ گاهی به رنگ برگ اناری کبود/ در خرابه‌ شام/ گاهی/ خاری خلیده بر جگر کوفه...».
3
یکی از بزرگ‌ترین مشکلات همیشگی شعر باقری این است که او راحت و انگار بدون رسیدن الهام و حتی شاید زمینه و استعداد مقطعی مناسب برای گفتن از چیزی، شروع به شعر گفتن می‌کند؛ یعنی یک نوع آگاهی و حتی گاه شاید پیش‌آگاهی هنگام شعرگفتن دارد که مخاطب آن در 90درصد اشعارش احساس می‌کند و این احاطه قابل است. از این رو است که مخاطب اغلب با چیز روشنی در اشعار باقری روبه‌رو نمی‌شود و همواره شعرها یا گنگ بوده یا اینکه مثل یک نثر آگاهانه با مخاطب مواجه می‌شود؛ مثال ما همه‌ اشعار دفتر «بیانیه» به استثنای چند شعر آن، از جمله شعر ذیل که بخش اولش را هم که مثال بیاوریم، باز آن روشنی در شعر معلوم است و آن دستی که تقریباً آگاهی شاعر پس می‌زند یا حداقل به آگاه وی نیز اضافه می‌شود. یعنی باز شعر زیر 100درصد تابع شرایط زایش طبیعی یک شعر نیست. اگرچه اغلب اشعار شعرا چنین است:
«چند پله مانده به آسمان/ بر پیشخوان کوه/ اجاق‌مان را روشن کردیم/ و پیامبران عزلت‌گزیده را/ بر سفره‌خانه‌ آفتاب، فراخواندیم/ جنگاوران و ستیهندگان را/ از شیارها و رخنه‌ها/ روشنگران راه را/ از پیچ دره‌ها/ عابدان تن‌آسوده را/ از غارها و مغازه‌های تاریک/ و شاعران مه‌آلود را/ از لابه‌لای تخته‌سنگ‌های چاک‌خورده/ ندا دادیم/ آنک سنگ بر روی سنگ گذاشتیم/ و کلمه‌ها را/ طوری کنار هم چیدیم/ که بتوانند به زبان قدیس‌ها سخن بگویند/ و ما را/ به فهم لاجوردی ملکوت برسانند».

مهدی خدادادی : یکی از وجوه تمایز انقلاب اسلامی با سایر انقلاب‌ها که سال‌ها پس از پیروزی آن آشکارتر می‌شود، این است که انسان‌های تراز انقلاب، در نسل‌های جدید بازتولید شده و این موضوع سبب تثبیت انگیزه‌ها و آرمان‌های انقلاب شده است. موید این کلام پدیده الهام‌بخش مدافعان حرم است که بیش از معانی امنیتی و راهبردی، مفهوم اجتماعی و فرهنگی انقلاب اسلامی را دربرمی‌گیرد و پرداخت به این موضوع باید در همه جوانب بویژه تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی مدنظر قرار گیرد تا بتواند مانع ایجاد فاصله بین مردم و انقلاب که هدف اصلی دشمنان این نظام مقدس است، شود.
خاطره‌نویسی و روایت مستند زندگی شهدای مدافع حرم یکی از مصادیق تاریخ‌نگاری انقلاب اسلامی‌ است که بحمدالله در 5 سال اخیر مورد توجه نویسندگان و ناشران فعال در حوزه ادبیات پایداری قرار گرفته و آثاری مطلوب چه از لحاظ کمی و چه از لحاظ کیفی تولید شده است؛ اقدامی که در سال‌های دفاع‌مقدس سبب انتقال معارف ناب آن دوران به نسل‌های بعدی شد و کتاب‌های به نگارش درآمده، شهدای امروز یعنی همین مدافعان حرم را تربیت کرد، حال با تشریح زندگانی شهدای مدافع حرم، تربیت نسل بعدی انقلاب را که ان‌شاءالله در امر ظهور موعود موثر و مفید واقع می‌شوند برعهده دارد.
«شب تاسوعا پیامک زده بود: «سلام. در بهترین ساعت عمرم به یادت هستم. جایت خالی». یک ساعت بعدش زنگ زد و حرف زدیم. گفت: «امروز منطقه اطراف حرم حضرت زینب(س) را به طور کامل پاکسازی کردیم و تکفیری‌ها را که قبلا تا پانصد متری حرم پیش آمده بودند و حرم را با خمپاره می‌زدند، تا شعاع چند کیلومتری دور کردیم». بعد گفت: «امروز از منطقه‌ای که قبلا دست تکفیری‌ها بود وارد حرم شدیم. از امشب هم چراغ‌های حرم را شب‌ها روشن می‌کنیم». از اینکه در شب تاسوعا این منطقه را آزاد کرده بودند خیلی خوشحال بود. ارادتش به حضرت زینب(س) توصیف‌نشدنی بود».
«کتاب تو شهید نمی‌شوی» سرگذشت‌نامه شهید محمودرضا بیضایی از شهدای جبهه مقاومت به روایت احمدرضا بیضایی (برادر شهید) در قالب خاطرات کوتاه است که مخاطب را گام به گام با زندگی این پاسدار سپاه قدس آشنا می‌سازد؛ زندگی جوان تبریزی که آشنایی‌اش با سپاه در دوران خدمت مقدس سربازی زندگی او را متحول می‌سازد و جذب سپاه می‌شود و علاقه وصف‌ناشدنی‌اش به آرمان جهانی امام خمینی(ره) یعنی تشکیلات نهضت جهانی اسلام، روحیه خاصی در او به وجود می‌آورد آنچنان که در جهت تحقق این آرمان، شبانه‌روز دست از تلاش برندارد. جوانی که مطالعات دینی و سیاسی‌ بالایی دارد و همین موضوع باعث تعصب آگاهانه و وافر او به انقلاب اسلامی، رهبری و نظام می‌شود. جوانی که با آغاز جنگ در سوریه از سال 1390 راهی سوریه می‌شود و پس از حضورهای پی‌درپی در بعد از ظهر 29 دی‌ماه 1392 همزمان با سالروز میلاد پیامبر اعظم(ص) و امام جعفر صادق(ع)  در منطقه قاسمیه به فیض شهادت نایل می‌آید و با خون خویش مهر تاییدی بر نوشته‌های خویش برای همسرش می‌زند.
«باید به خودمان بقبولانیم که در این زمان به دنیا آمده‌ایم و شیعه هم به دنیا آمده‌ایم که موثر در تحقق ظهور مولا باشیم و این همراه با تحمل مشکلات، مصائب، سختی‌ها، غربت‌ها و دوری‌هاست و جز با فدا شدن محقق نمی‌شود حقیقتا.  نمی‌خواهم حرف‌های آرمان‌گرایانه بزنم یا غیرواقعی صحبت بکنم، نه! حقیقتا در مسیر تحقق وعده بزرگ الهی قرار گرفته‌ایم، هم من، هم تو، بحمدالله. خدا را باید به خاطر این شرایط و این توفیق بزرگ شاکر باشیم».
کتاب «تو شهید نمی‌شوی» سرگذشت‌نامه شهید محمودرضا بیضایی به قلم احمدرضا بیضایی (برادر شهید) دومین کتاب پیرامون شهدای مدافع حرم از پروژه تاریخ‌نگاری جبهه مقاومت انقلاب اسلامی توسط نشر معارف در 152 صفحه چاپ و به بازار کتاب عرضه شده است؛ کتابی که با توجه به استقبال مخاطبان تاکنون 2 بار تجدید چاپ شده و چاپ سوم  آن در اختیار دوستداران ادبیات پایداری قرار گرفته است.