مهدی طاهرخانی: باید مجسمه او را ساخت و در کنج ورزشگاه شهید کاظمی قرار داد برای همیشه؛ تا وقتی بعدها بچه‌ای آمد و این مجسمه را دید و با پرس و جو پرسید برانکو که بود و چه کرد، داستان این 7 جام و 4 سال را برایش بگویند. این مجسمه ساختش الزام‌آور است، چرا که درس‌های زیادی در بطن خود خواهد داشت که به مرور زمان، خیلی از لایه‌های پنهانش هویدا می‌شود. با اینکه اعتقاد  قلبی دارم برانکو به صورت غیراخلاقی پروژه خروج بدون غرامتش از ایران را کلید زد اما این خروج زشت، باز هم هیچ خدشه‌ای به خدمات بی‌مثالش وارد نمی‌کند. بت‌پرستی ممنوع! برانکو خیر مطلق نبود که اگر بود می‌ماند که اگر بود، مردانه بعد از فتح جام حذفی با هواداران خداحافظی می‌کرد و دست کم در آن برهه پرسپولیس به راحتی یحیی را می‌آورد اما عامدانه سکوت کرد تا زمان بخرد و برنامه خروجش از پرسپولیس و فعال‌سازی بند فسخ مو به مو پیاده شود. همین ابتدا درباره شخص برانکو، تاثیرش در فوتبال ایران و نوع خروج زشتش نظرم را صریح گفتم. بهار 94 که وارد تهران شد از آخرین باری که قرمزها مهم‌ترین جام داخلی را لمس کرده بودند 7 سالی می‌گذشت اما حیرت‌آور اینکه بهار 98 وقتی مرموزانه رفت 7 جام را جارو کرد.  چه چیزی از این جالب‌تر؟ با برد یک بر صفر داربی مقابل قلعه‌نویی آغاز کرد و باز طعنه‌آمیز آنجا که در پایان هم داربی را یک بر صفر برد؛ امیر قلعه‌نویی را هم با همین نتیجه شکست داد تا نشان دهد مادامی که مربیانی با سطح فکر و اندیشه او در اینجا هستند موفق‌ترین مربی ایرانی لیگ برتر 4 سال تمام حتی یک جام حذفی هم نمی‌تواند صید کند.
صفر جام برای امیر
4 سال تمام قلعه‌نویی با تراکتور، ذوب‌آهن و سپاهان، پا به پای برانکو و تیمش جنگید اما هرگز پیروز این رقابت نشد. تنها امیدش همان جام حذفی بود که به صورت باورنکردنی و عجیب، برانکو در اصفهان او را برد تا در این 4 سالی که او در این فوتبال حضور داشت سهم صیاد ایرانی جام‌ها، دقیقا صفر جام باشد. این اعداد و ارقام به هیچ وجه اتفاقی ثبت نشده. بحث کری‌خوانی و این مسائل پیش پا افتاده هم هرگز مطرح نیست. فقط یادآور این نکته مهم و کلیدی است که اگر به مربی کاربلد خارجی به اندازه کافی، زمان و امکانات بدهیم آن وقت می‌بینیم که موفق‌ترین مربیان داخلی در هر لباسی پیش او شکست می‌خورند. امیر قلعه‌نویی نماد مربی موفق ایرانی است که در طول این چند سال با سد محکمی به نام برانکو برخورد کرد. تصور کنید برانکو نبود.  بدون شک قلعه‌نویی 3-2 جام با تیم‌های مختلف کسب می‌کرد با همان روش همیشگی؛ ارسال‌های پرتعداد  توپ برای استنلی سانان.  قلعه‌نویی که پیش‌تر جام درو می‌کرد وقتی مقابل مربی با دانش خارجی قرار گرفت جز دوم سومی هیچ ارمغان قابل ذکری نداشت.  آخرین مرتبه علی قربانی با همین روش برای سپاهان مقابل پرسپولیس گل زد اما برانکو با ترفند آفساید‌گیری کارشان را خراب کرد. همین جزئیاتی که خیلی‌ها به شانس و اقبال مرتبط می‌کنند تفاوت برانکو را با سایر رقبا رقم زد.  چه کسی تصور می‌کرد تیم برانکو در نیمه‌نهایی حذفی تازه در وقت‌های اضافه شروع به حمله کند؟ حتی قبل از 2 اخراج سپاهان. برانکو رفت و حالا خوشحال‌ترین فرد ایران کسی نیست جز همین امیر قلعه‌نویی. او حالا با سپاهان این فرصت را دارد تا بعد از سال‌ها مجددا قهرمان شود. پیش‌بینی سخت است. اینکه تراکتور با دنیزلی چه تیمی می‌شود یا استراماچونی از استقلال چه می‌سازد و مهم‌تر از همه مربی آتی پرسپولیس با میراث برانکو چه می‌کند، همه و همه یک راز است که احدی پاسخش را نمی‌داند اما اگر روال عادی 4 سال قبل را ملاک قرار دهیم، قلعه‌نویی بدون برانکو شانس اول تصاحب جام است.
 کرنرهای پاتوسی  چگونه مهار شد؟
آنچه برانکو با پرسپولیس انجام داد نمونه کامل و قابل تقلید برای همه تیم‌هاست.  اگر مربی با دانش خارجی جذب شود آنگاه موفق‌ترین مربی ایرانی تاریخ لیگ برتر هم دیگر قادر به تکرار موفقیت‌هایش نیست.  چون حریف علمش را دارد و می‌داند در مقابل فوتبال مبتنی بر ارسال سانترهای پرتعداد و پرتاب‌های اوت دستی چگونه از دروازه‌اش محافظت کند و مهم‌تر از آن، چگونه بعد از خسته کردن چنین تیم‌هایی به او ضربه نهایی را بزند.
اینکه بعد از شکست مقابل قلعه‌نویی با ریشخند بگویی حریف فقط توپ سانتر کرد و اوت انداخت، یعنی اعتراف به اینکه توی مربی برای همین تاکتیک نخ‌نما شده هیچ آنتی‌تزی نداری. برانکو راه مقابله با این نوع فوتبال را  می‌دانست و قهرمان 2 جام شد؛  2 جامی که هر کدام با یک لغزش از دست می‌رفت و جالب  اینکه جفتش به زردهای اصفهان می‌رسید.  کلید قهرمانی پرسپولیس در تمرینات برانکو بود نه اتاق وزیر و کارتابل تاج.  برانکو موفق شد چون با شناسایی نقاط قوت حریف و برای از کار انداختنش ساعت‌ها تمرین و برنامه‌ریزی می‌کرد. به اعتراف یکی از بازیکنان پرسپولیس، برانکو یک هفته قبل از آخرین داربی، پشت درهای بسته، ساعت‌ها با تیمش ارسال‌های پاتوسی را شبیه‌سازی می‌کرد. از آن نبرد همه پنالتی فرشید اسماعیلی را که به آسمان رفت به یاد دارند اما کسی یادش نمانده چگونه تیم شفر که با ضربات ایستگاهی و کرنر پاتوسی به بسیاری از تیم‌های داخلی و خارجی گل ‌زده بود، 12 کرنر بی‌حاصل زد و مضاف بر آن کلی ضربه ایستگاهی از پشت 18 قدم قرمزها.
همه چشم‌شان به پنالتی از دست رفته
فرشید اسماعیلی است اما کلید پیروزی در همان تمریناتی بود که ساعت‌ها مدافعان پرسپولیس و بیرانوند آن را تکرار می‌کردند.  12 کرنر که اکثرا پاتوسی زد اما خروج‌های بیرانوند و بریدن توپ در تیر اول توسط شجاع و نادری باعث شد نه تنها شفر از سلاح اصلی‌اش بهره‌ای نبرد، بلکه باز هم طعنه آور آنجا که پرسپولیس با اندک کرنر موفق شد گل حیاتی و سرنوشت‌ساز قهرمانی را بزند.
 زمانی برای استراحت سنگ‌ها
اینها همان جزئیاتی است که برانکو به آنها اهمیت می‌داد و جایزه‌اش را هم گرفت. اما آنان که از این حجم موفقیت پرسپولیس کلافه بودند پای وزیر ورزش و فدراسیون فوتبال را به جام‌های برانکو باز کردند تا اینگونه سعی در لوث کردن این موفقیت‌ها داشته باشند.  اما نه تنها وزیر ورزش که افراد مورد اعتمادش، که منتخب او در باشگاه پرسپولیس بودند، دست روی دست گذاشتند تا به همین راحتی موفق‌ترین مربی پرسپولیس در لیگ برتر برود. کجا؟ مستقیم در آغوش دشمن!
برانکو رفت تا هم امیر قلعه‌نویی نفس راحتی بکشد و هم دیگر رقبا. حالا سنگ‌ها هم کمی استراحت می‌کنند؛ دیگر قطاری با سرعت در حال سبقت از رقبا نیست. چون حریف قرمزپوش دیگر به راحتی در اصفهان و تبریز امتیاز نمی‌گیرد. برانکو قواعد را برهم‌زده بود و به این جرم تیم و هوادارانش سنگسار می‌شدند.
تردید ندارم سال بعد یا یکی دو سال بعدتر باز هم گذر برانکو و پرسپولیس به یکدیگر می‌افتد اما این جدایی لازم بود تا خیلی از حقایق و بهتان‌ها مشخص شود. جعفر کاشانی معتقد بود این قهرمانی‌ها محصول مشترک است و نباید تمام و کمال به نام برانکو نوشت. امسال همه تمام و کمال هستند و فقط برانکو نیست. حالا می‌بینیم که معمار این موفقیت‌های سریالی پرسپولیس، وزیر ورزش و مهدی تاج بودند یا دوستان میوه خور جعفر کاشانی در هیات مدیره نمادین پرسپولیس.

شکست شاگردان کولاکوویچ مقابل آمریکا
دیدار تیم‌های ملی والیبال ایران و آمریکا با نتیجه 3 بر صفر به سود یانکی‌ها به پایان رسید. تیم ملی والیبال ایران در آخرین بازی مرحله مقدماتی لیگ ملت‌های 2019 از ساعت 18:30 دیروز به میزبانی بلغارستان به مصاف آمریکا رفت که این مسابقه با نتیجه 3 بر صفر و با امتیازهای 27 بر 25، 25 بر 21، 25 بر 20 به سود آمریکایی‌ها تمام شد. ایگور کولاکوویچ در این مسابقه از ترکیب سعید معروف، علی‌اصغر مجرد، مسعود غلامی، پوریا یلی، فرهاد قائمی، میلاد عبادی‌پور و محمدرضا حضرت‌پور استفاده کرد. با توجه به اینکه حضور آمریکا در مرحله نهایی به واسطه میزبانی آنها قطعی بود، در هفته پنجم تیم دوم این کشور در غیاب ستاره‌هایی همچون اندرسون، ساندرو کریستنسن و جان اسپرا (سرمربی) به بلغارستان آمده بود. در پایان هفته پنجم تیم‌های ایران، برزیل، فرانسه، روسیه و لهستان با توجه به نتایجی که به دست آوردند توانستند جواز حضور در مرحله نهایی را کسب کنند. به این ترتیب این 5 تیم به همراه آمریکا (میزبان) تیم‌های حاضر در فینال را تشکیل می‌دهند. مرحله نهایی لیگ ملت‌ها از 19 تا 23 تیرماه به میزبانی شیکاگوی آمریکا برگزار می‌شود.

درخواست هواداران ناتینگهام فارست از لموشی؛ انصاری‌فرد بماند
هواداران ناتینگهام فارست از سرمربی جدید خودشان خواستار نگه داشتن مهاجم ایرانی این تیم شدند. تیم فوتبال ناتینگهام فارست روز گذشته در یک بازی تدارکاتی پیش از فصل به مصاف تیم آلفرتون تاون رفت و با نتیجه 2 بر یک به پیروزی رسید. کریم انصاری‌فرد، مهاجم ملی‌پوش کشورمان که در این بازی به عنوان یار تعویضی به زمین رفته بود، موفق شد گل پیروزی‌بخش تیمش را به ثمر برساند. سایت «footballleagueworld» انگلیس خبر داد هواداران ناتینگهام فارست از صبری لموشی، سرمربی جدید درخواست کردند این مهاجم ایرانی برای فصل آینده در تیم بماند.

تکلیف بیرانوند بزودی  مشخص می‌شود
تکلیف دروازه‌بان ملی‌پوش تیم فوتبال پرسپولیس برای ماندن یا جدایی از این تیم تا چند روز دیگر روشن خواهد شد. این روزها خبرهای مختلفی درباره جدایی علیرضا بیرانوند از پرسپولیس و حضورش در یک تیم ژاپنی شنیده می‌شود. او با پرسپولیس قرارداد دارد اما ‌بندی در قراردادش گنجانده شده که می‌تواند با پرداخت مبلغی از پرسپولیس جدا شود. با این حال وضعیت بیرانوند برای ماندن یا جدایی از پرسپولیس تا چند روز دیگر مشخص خواهد شد.

ورزشگاه تختی به استقلال داده شد
مدیر مجموعه ورزشی تختی گفت طی پیش‌قراردادی با باشگاه استقلال، زمین چمن طبیعی این ورزشگاه به عنوان زمین دوم برای انجام مسابقات فصل نوزدهم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال به سازمان لیگ معرفی شد. حمیدرضا حسین‌پور، مدیر مجموعه ورزشی تختی تهران در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت زمین چمن طبیعی ورزشگاه تختی برای برگزاری رقابت‌های فصل نوزدهم لیگ برتر فوتبال اظهار کرد: طی مشاوره‌هایی که برای بازسازی زمین چمن طبیعی ورزشگاه تختی گرفتیم به طور نسبی در حال آماده‌سازی زمین چمن این ورزشگاه هستیم تا برای فصل نوزدهم لیگ برتر فوتبال آماده کنیم. البته باشگاه استقلال و یکی از تیم‌های لیگ دسته اول پیش‌قراردادی را با ما برای انجام تمرینات و مسابقات فصل جدید لیگ برتر انجام دادند که باشگاه استقلال قرار است زمین چمن ورزشگاه تختی را به عنوان زمین دوم خود بعد از ورزشگاه آزادی به سازمان لیگ معرفی کند.
وی گفت: برای بازسازی مجموعه ورزشگاه تختی به اعتباری بالغ بر ۲۰ میلیارد تومان نیاز داریم که از این مبلغ ۱۰ میلیارد آن توسط وزیر ورزش و جوانان برای بازسازی سازه اصلی تخصیص پیدا کرده که شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی در حال انجام مراحل اداری و واگذاری ورزشگاه به پیمانکار از طریق مزایده است. بعد از مشخص شدن پیمانکار، بازسازی آغاز خواهد شد.

حسن رضایی: داستان سیاست خارجی کشور طی 6 سال اخیر تبدیل به یک سریال کلیشه‌ای و خسته‌کننده شده است. هر روز قصه‌ای جدید و تکراری؛ مذاکرات نیویورک، ژنو 2، ژنو 3، ژنو 4، ژنو 5، ژنو 6، وین 2، بشمار.... وین 8، بیانیه لوزان، توافق وین، توافق ژنو، مذاکرات کارشناسی1+5،  1+4، برجام اروپایی، SPV، INSTEX،  آبه شینزو، ماس، تاس و از همه مهم‌تر «آفتاب برجام»! در تمام این 6 سال بس که به صدها روش مختلف و با استدلال‌های سنگین گفتیم خانه از پای‌بست ویران است و هی گفتند شما بی‌سوادید و هنوز وقت سیب و گلابی نرسیده، والله خسته شدیم. من اعتراف
می‌کنم بارها از نوشتن درباره این حوزه خسته شده‌ام و قرار گذاشته‌ام دیگر نگویم و ننویسم؛ که اگر قرار بر شنیدن بود، ما به قدر کافی گفته‌ایم و قریب به تمام حرف‌های‌مان هم اثبات شده است!
به قول آن آدم عاقل که خوب گفت اما 2 چیز انتهایی ندارد؛ یکی جهان هستی و دیگری حماقت بشر! بویژه حماقتی که روزانه بازتولید می‌شود و ملزم به سکوت نکردن در برابر آن هستی، ولو اینکه از حرف زدن خسته و کلافه‌باشی! لذا هر بار اگر بی‌بی‌سی هم خفه خون گرفته، برخی همکاران داخلی‌اش شبهه و مساله‌ای جدید خلق کرده‌اند و باز هم همان آش و همان کاسه! چند روز اخیر دور از فضای مجازی به غار تنهایی خودم در شهرستان رفته بودم. خبر انهدام پهپاد جاسوسی آمریکا را هم با فاصله‌ای یک‌روزه از یکی از اقوام ماهواره‌بین ضدانقلاب شنیدم. چشم‌هایش برق می‌زد! حسابی کیفور بود و مثلا به من مژده داد تا ابراز محبت کند!
حقیقت این است که سامانه سوم خرداد، باد سابق آمریکا را پیش اقشار مختلف ملت با هر گرایشی خالی کرده است. و همین‌طور باد کله روشنفکر‌جماعت که ادعای‌شان کمر کوه را می‌شکند. قبلا همین جا مفصل به این پرداخته‌ام که چرا آمریکا نمی‌خواهد و نمی‌تواند دست به حمله نظامی علیه ما بزند؛ در مطلبی با عنوان «نگاهی واقعی به یک جنگ خیالی» مساله شکار پهپاد فوق پیشرفته آمریکایی با یکی از سامانه‌های نسبتا قدیمی پدافند هوایی کشور و واکنش «اشتباهی زدند، می‌زنم، بزنم؟ متشکرم! بعدا شاید زدم!» آمریکا به این موضوع هم کم و بیش تایید همان گفته‌های پیشین است. این روشن است که آمریکا نمی‌خواهد و نمی‌تواند جنگی را علیه ایران راه بیندازد. ترامپ در نخستین واکنش به سقوط پهپاد می‌گوید: «من می‌خواهم از این جنگ‌های بی‌پایان خارج شوم. ما در افغانستان برای ۱۹ سال حضور داشتیم. درباره سوریه، پس از شکست داعش، تلاش کردم نیروهای آمریکایی را خارج کنم و خیلی از آنها هم خارج شده‌اند... اما این حادثه هدف قرار گرفتن پهپاد مثل یک پشه‌ای است که با افتادن در روغن، آن را آلوده کرده باشد. باید منتظر ماند و دید روند حوادث چه خواهد بود». روند حوادث بعدا به این سمت رفت که ترامپ از ایران بابت ساقط نکردن هواپیمای سرنشین‌دار تشکر کرد و در نهایت برای خالی نبودن عریضه گفت: «برخلاف چیزی که گفته می‌شود، من هرگز حمله علیه ایران را «لغو» نکردم، من فقط اجرای آن را در زمان کنونی متوقف کردم!» ترامپ از 29 خردادماه به طور رسمی کارزار انتخاباتی خود برای انتخابات 2020 را از شهر اورلاندو در ایالت فلوریدا آغاز کرده و سامان دادن یک جنگ علیه ایران در این وضعیت، چیزی شبیه اعلام جنگ با شخص ترامپ است! برخی اما با وجود مشاهده تمام واقعیت‌های میدانی، می‌گویند شما مگر علم غیب دارید که از جنگ نشدن حرف می‌زنید؟ آمریکایی‌ها کی عاقلانه رفتار کرده‌اند که حالا بکنند؟!
واقعیات تاریخی اما به ما می‌گوید آمریکایی‌ها اتفاقا در تمام جنگ‌های گذشته خود تنها به جنگی ورود داشته‌اند که حداقل روی کاغذ، یک پیروزی آسان و کم‌هزینه برای خود متصور بوده‌اند. پاسخ دادن به این سوال هم ولی مساله برخی را حل نمی‌کند، چون باز خواهند گفت ترامپ دیوانه است! پاسخ این سوال هم قبلا بارها و بارها داده شده و خلاصه آن این است که ترامپ تاجر است! مساله اما باز هم برای برخی حل نشده باقی خواهد ماند و ظاهرا در نهایت، لازم است آقای ترامپ نامه‌ای سرگشاده به هر کدام از این حضرات بنویسد که جنگ با ایران، جنگ با خود من است تا باورشان شود که جنگی در کار نیست. پیشنهاد نهایی حقیر به اندیشمندان(!) محترمی که باز هم قانع نمی‌شوند این است که می‌توانند با خیال آسوده بترسند و با تمام توان، سعی کنند این ترس را به جامعه هم تزریق کنند!
خبر خوب اما این است که جامعه مثل این نوابغ، مبتنی بر فرضیه‌های چندگانه و فضایی رفتار نمی‌کند، بلکه تنها با توجه به واقعیت موجود رفتار خواهد کرد. واقعیت، سقوط پیشرفته‌ترین پهپاد جاسوسی آمریکا با سامانه ایرانی رونمایی شده در سال 1393 هجری شمسی است.
با علم به اینکه سرعت تولید علم در ایران چندبرابر متوسط جهانی است، حدس‌زدن توانایی نظامی ایران در سال 98 کار چندان سختی برای هیچ‌کس نیست. نوابغی که نگرانی‌شان بابت جنگ تمامی ندارد، احتمالا 2 راهکار برای ما خواهند داشت؛ یکی تقویت توان دفاعی و هوشیاری بیش از پیش نیروهای مسلح که سرنگونی گلوبال هاوک نشان داد چنین چیزی نیاز به نگرانی و توصیه این دوستان ندارد! عجیب اینکه چنین توصیه‌ای در لابه‌لای سخن این اندیشمندان دیده نشده است و راهکار دوم، همان است که در ابتدای یادداشت از عواید سنگین آن برای کشور گفتم: مذاکره! با کی؟ با ترامپ!
بر همین اساس، از روز سقوط پهپاد آمریکایی تاکنون برخی رسانه‌ها سعی کرده‌اند با پوشش خبرسازی رسانه‌های صهیونیستی و حتی تحریف اخبار رسانه‌های خارجی حین ترجمه خبر به زبان فارسی،  مساله را از یک غرور ملی بدل به یک ترس ملی کنند. تحریف خبر خبرگزاری انگلیسی رویترز درباره پیام آمریکا به ایران از طریق عمان، یکی از همین اقدامات بود. وزیر خارجه آمریکا اما در نهایت زحمت برخی در داخل ایران را کم کرده و گفته است: «پیام یا نامه‌ای از طریق عمان به ایران ارسال نکرده‌ایم». برخی در داخل ایران اما اصرار دارند با این وجود باید پنجره مذاکره با آمریکا را گشوده نگه داشت! به این سوال اما پاسخ نمی‌دهند که در این شرایط باید درباره چه چیزی مذاکره کرد، مثلا جز فروش خود آنها به عنوان بخشی دیگر از کشور به ترامپ؟! چرا که مذاکره در این شرایط چیزی جز تسلیم برای فروش خود و کشور نیست و من گمان نمی‌کنم در این کشور چیزی جز خود این اندیشمندان! مازاد بر نیاز باشند.