دور مقدماتی لیگ ملت‌های والیبال ۷ خردادماه آغاز خواهد شد. ملی‌پوشان والیبال ایران در نخستین بازی خود روز جمعه مقابل تیم ‌ملی ژاپن صف‌آرایی خواهند کرد. چند روز مانده به شروع مسابقات، ساعت بازی تیم ‌ملی مقابل تیم‌های ایتالیا و آمریکا تغییر کرد. در برنامه اولیه تیم ‌ملی کشورمان باید از ساعت ۲۲ مقابل ایتالیا و از ساعت ۱۸:۳۰ مقابل آمریکا صف‌آرایی می‌کرد که طبق اعلام جدید باید به ترتیب از ساعت ۱۹ و ۲۰:۳۰ مقابل ایتالیا و آمریکا قرار گیرد. 

هواداران پرسپولیس روز شنبه به نشانه اعتراض در مقابل فدراسیون فوتبال حاضر شدند تا اعتراض خود به احکام انضباطی صادر شده علیه این تیم را نشان دهند. پس از بازی پرسپولیس - سپاهان و همچنین داربی تهران، اختلافات بین مسؤولان فوتبال و هواداران این تیم‌ها به اوج خود رسیده و حالا فضای فوتبال ایران بیرون از زمین داغ‌تر از داخل آن شده است. حواشی ۲ بازی‌ای که نقش تعیین‌کننده‌ای در قهرمانی لیگ داشتند، همچنان در بیرون از زمین ادامه دارد و حالا با صدور احکام انضباطی، جدل‌ها با اعتراضات هواداران پرسپولیس به نقطه‌ای جدید رسیده است. حالا همه در این فوتبال معترضند و احساس وجود بی‌عدالتی در فوتبال ایران به اوج خود رسیده است. اعتراضات هواداران سرخابی در مقابل ساختمان‌های باشگاه‌ها یا نهادهایی چون مجلس، وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال تبدیل به رویه‌ای عادی شده و هر از گاهی چند ده هوادار یکی از این ۲ تیم با اعتراض خود خبرساز می‌شوند. شاید وابستگی فوتبال در ایران به نهاد دولت عامل اصلی این اعتراضات تلقی شود اما نمی‌توان از این موضوع نیز بسادگی گذشت که فوتبال برای بخش مهمی از مردم ایران نقشی فراتر از یک سرگرمی صرف را دارد. 

 4 قهرمانی پرسپولیس در سال‌های اخیر و کوتاه ماندن دست سایر مدعیان از جام لیگ برتر باعث شده بخشی از هواداران سایر تیم‌ها بویژه هواداران رقیب سنتی قرمزها، احساس کنند در فوتبال ایران بی‌عدالتی رخ می‌دهد و با خاص دانستن پرسپولیس، این باشگاه را برخوردار از حمایت‌های پشت‌پرده بدانند. احساس وجود بی‌عدالتی در فوتبال ایران در سال‌های اخیر تشدید شده و حالا تاثیرات خود را در اعتراضات عریان در مقابل نهادهای تاثیرگذار نشان می‌دهد. در چنین شرایطی که فضای فوتبال ایران پر از اتهام‌زنی و رجز‌خوانی شده و مسؤولان و مربیان و بازیکنان تیم‌ها بیش از آنکه در حال صحبت درباره مسائل فنی باشند در حال متلک‌گویی و جواب دادن به یکدیگرند، از هواداران فوتبال چه انتظاری می‌توان داشت؟ 

همین هم می‌شود که برآیند شعارهایی که در تمام اعتراضات سال‌های اخیر مطرح شده، سرشار از اتهام‌زنی بوده است. اینکه وزیر پرسپولیسی است یا استقلالی، فدراسیون قرمز است یا آبی یا اصفهانی و... شعار است و بس. 

چند سال است آبی‌ها می‌گویند اراده دولت بر قهرمانی پرسپولیس است و قرمزها دائم از این می‌گویند که دولت و فدراسیون نمی‌خواهند تیم‌شان قهرمان شود و آنها با حضور بموقع خود و اعتراض جلوی این اتفاق را گرفته‌اند. اما آیا اوضاع بیرون از زمین فوتبال در ایران تا این حد بر مسائل فنی داخل زمین تاثیرگذار است که هوادار فوتبال را برای اعتراض به خیابان می‌کشاند؟

 در سال‌هایی که سپاهان ۳ بار پشت سر هم قهرمان لیگ برتر شد نیز همواره ادعاهای اینچنینی درباره باند اصفهانی‌ها در فدراسیون و تاثیر آنها بر قهرمانی سپاهان مطرح می‌شد. آنجا نیز قهرمانی‌های متوالی سپاهان باعث به وجود آمدن اعتراضاتی به این موضوع شده بود اما اوضاع بدبینی به نتایج فوتبال تا حد امروز و سال‌های اخیر حاد نشده بود. اینگونه نبود که صدور یک حکم انضباطی و محرومیت یک جلسه‌ای یکی دو بازیکن، هواداران تیمی را به اعتراض در مقابل فدراسیون و شعار دادن بکشاند. پس چه شده که در سال‌های اخیر کوچک‌ترین تصمیم داور در زمین یا نهاد انضباطی در بیرون از زمین با عینک بدبینی و توطئه نگریسته می‌شود؟ چرا تا این حد فوتبال در ایران به بیرون از زمین کشیده شده است؟ چرا پذیرش تصمیمات نهاد تصمیم‌گیرنده و نهاد بی‌طرف در درون و بیرون زمین تا این حد سخت شده است؟

 شاید همه چیز به قهرمانی‌های پیاپی پرسپولیس ارتباط داده شود اما حالا با پیوستن هواداران پرسپولیس به این فضا، چه تضمینی است که حتی با قهرمانی سپاهان در پایان فصل، کمی این فضای بدبینی تلطیف شود؟ هواداری که در مقابل انگ دولتی خوردن به تیمش، حالا اعتقاد به بی‌عدالتی علیه تیمش دارد و از همین الان فرض را بر این گذاشته که هدف فدراسیون قهرمان نشدن تیمش در انتهای فصل است، مستعد این است که برای فصل‌های بعد نیز هر نتیجه‌ای غیر از قهرمانی تیمش را نپذیرد. 

در این صورت دیگر چه لذتی از فوتبال می‌توان برد؟ در این صورت اصلا دنبال کردن فوتبالی که در آن اغلب هواداران قائل به بی‌عدالتی سیستماتیک هستند، منطق و توجیهی دارد؟ آیا اگر این فضا تلطیف نشود، فوتبال آن جنبه‌های مهم اجتماعی خود و کارکردهای مثبتش را از دست نمی‌دهد؟ آیا فوتبال ملی با ادامه این روند تضعیف نمی‌شود؟

و یک سوال اساسی دیگر: چرا یک بار این اعتراضات برای تیم‌ ملی انجام نشده است؟ چرا وقتی مدیریت تیم ‌ملی و تامین امکانات آن از جمله برگزاری بازی‌های دوستانه ضعیف است، هواداری در این فوتبال به نشانه اعتراض خیابان مقابل فدراسیون یا وزارت ورزش را گز نمی‌کند؟ پس باید به خیلی چیزها شک کرد. 

تست کرونای  والیبالیست‌های مسافر «ریمینی»  منفی شد

نفر دوم سنگین وزن جام تختی مدعی شده سهمیه المپیک را خودش گرفته و باید به او فرصت کشتی گرفتن در جام لهستان داده شود، اما آیا می‌تواند برای المپیک مدعی باشد؟ مسابقات جام تختی در رشته کشتی آزاد پنجشنبه در سالن 12 هزار نفری آزادی در حالی برگزار شد که کادر فنی تیم‌های ملی و فدراسیون کشتی از قبل اعلام کرده بودند این رقابت‌ها مرحله اول انتخابی جهانی 2021 نروژ خواهد بود. همین مساله نشان می‌داد نفراتی که به آنها برای حضور در جام تختی سهمیه داده شده، دیگر شانسی برای حضور در المپیک ندارند و صرفا از اینجا به بعد برای رسیدن به دوبنده تیم‌ملی در جهانی پیش ‌رو تلاش خواهند کرد. کادرهای فنی تیم‌ ملی که چند ماه بعد از مسابقات جهانی 2018 بوداپست مسؤولیت را برعهده گرفتند، از همان وقت اعلام کردند آغاز فرآیند المپیکی ایران از مسابقات جهانی 2019 نورسلطان است؛ مسابقه‌ای که نخستین سهمیه‌های المپیک در آنجا توزیع شد و قرار بود سال بعدش نیز المپیک برگزار شود اما به خاطر کرونا همه چیز یک سال عقب افتاد. با این وجود استارت کار المپیکی هر ۲ تیم آزاد و فرنگی از نورسلطان ‌زده شد و تعدادی از نفرات از همان وقت در جمع مدعیان قرار گرفتند. در مورد یدالله محبی که بعد از نایب‌قهرمانی در جام تختی اخیر عنوان کرده او نیز باید در جمع مدعیان المپیکی حضور داشته و به عنوان کسی که سهمیه المپیک را گرفته، به او نیز باید شانس حضور در تورنمنت لهستان داده شود، باید دید در این مدت چه عملکردی داشته و آیا می‌تواند همچنان به دنبال شانس المپیک باشد؟ با همان متر و معیار تعریف‌شده - به درست و غلطش کاری نداریم- که چندین مسابقه بین‌المللی و همچنین عملکرد نفرات در لیگ برتر و انتخابی رودررو که پیش از جام‌جهانی صربستان و به امید برگزاری جهانی بلگراد به انجام رسید، ملاک انتخاب تیم المپیک قرار گرفت، یدالله محبی شانسی برای حضور در مسابقات جهانی نورسلطان نداشت، این پرویز هادی بود که باید در این رقابت‌ها شرکت می‌کرد و اگر بدشانسی نمی‌آورد، شانس مسلم کسب سکو در جهانی 2019 بود. او در انتخابی تیم ‌ملی هم کمیل قاسمی را شکست داده و هم شکست را به یدالله محبی تحمیل کرده بود اما در آستانه اعزام به قزاقستان، به دلیل آسیب‌دیدگی از ناحیه کمر اعلام کرد تیم‌ ملی را همراهی نمی‌کند. همان وقت نام یدالله محبی به عنوان کشتی‌گیری که در جهانی 2017 پاریس نیز حضور داشت و همچنین امیرحسین زارع، قهرمان جوانان جهان برای جایگزینی هادی مطرح شد و در نهایت کمیته فنی با توجه به تجربه بیشتر محبی، او را به زارع جوان که چند ماه بعد شایستگی‌هایش را با شکست بزرگان سنگین وزن جهان نشان داد، ترجیح داد و او به جهانی نورسلطان رفت. محبی مثل پاریس نتوانست انتظارات را برآورده کند و در آن رقابت‌ها در جایگاه هشتم قرار گرفت و تیم ‌ملی با طلای حسن یزدانی و پنجمی رضا اطری تنها به ۲ سهمیه 86 و 57 کیلوگرم رسید. چند ماه بعد از جهانی نورسلطان، اواخر بهمن‌ماه از سوی اتحادیه جهانی یک خبر خوب اعلام شد مبنی بر اینکه با مثبت شدن دوپینگ کشتی‌گیران سنگین وزن سوریه و ازبکستان، یدالله محبی از جایگاه هشتمی به پنجمی رسیده و سهمیه المپیک را گرفته است؛ اتفاقی که البته جایگاه تیمی ایران را نیز یک پله تغییر داد و شاگردان محمدی از چهارمی به سومی رسیدند. بعد از کسب سهمیه البته باز هم یدالله محبی حرف اول سنگین وزن را نزد و رقابت همچنان بین پرویز هادی و امیرحسین زارع بود. در ادامه نیز امین طاهری با اولی در مسابقه انتخابی به جمع مدعیان المپیکی اضافه شد، در حالی که پرویز هادی نیز شکست برابر حریفان جوانش را تجربه کرده بود. علاوه بر اینکه در کشتی سهمیه به اسم فرد نیست و به اسم کشور است، یدالله محبی در مدت اخیر هرگز در قامت یک مدعی جدی سنگین وزن در هیچ مسابقه‌ای ظاهر نشده است، هر چند به تایید کارشناسان شرایط و فاکتورهای فنی و فیزیکی مدعی شدن را در خود دارد. ضمن اینکه او حتی در جام تختی که ملاک انتخاب تیم جهانی است، به مقام اول نرسیده و مقابل عباس فروتن، جوان 21 ساله مازندرانی تن به شکست داده است. در اینکه یدالله محبی به لحاظ اخلاقی یکی از بهترین‌های کشتی ایران است که قابلیت‌های فنی زیادی هم دارد، شکی نیست اما در برهه کنونی با توجه به عملکرد ۲ سال اخیر این کشتی‌گیر و شکستی هم که در جام تختی داشته، باید دید بر چه اساسی مدعی است چون سهمیه المپیک را گرفته، باید در لهستان محک‌ زده می‌شد. اکنون جو کشتی به واسطه تعدد پیج‌های فیک در فضای مجازی و توهین و فحاشی به ارکان فنی و کشتی‌گیران مدعی بشدت ملتهب است. در این شرایط از گوش شکسته‌ها انتظار می‌رود پیش از مطرح کردن هر ادعایی، خودشان کارنامه ماه‌ها و سال‌های اخیرشان را مرور کنند.

جام بین‌المللی زیلکوفسکی لهستان در رشته آزاد 18 و 19 خرداد برگزار می‌شود که در 125 کیلوگرم امین طاهری و امیرحسین زارع به این رقابت‌ها اعزام خواهند شد.

مالک شیخی: همه عناوین شغلی وقتی می‌خواهند از سختی شغل خود بگویند، شغل‌شان را با کار در معدن مقایسه می‌کنند. اینگونه که معمولا جمله‌شان را با این ترجیع‌بند تکراری شروع می‌کنند: «این شغل بعد از کار در معدن، دومین شغل پرخطر دنیاست!»

اما منظور از سختی کار در معدن، کدام بخش است؟

هفته اول خردادماه که از سال ۱۳۶۷ به عنوان هفته معدن در کشور ما شناخته می‌شود، فرصتی است برای پرداختن به این سخت‌ترین شغل دنیا. به این طبقه نجیب!

اینکه کدام بخش از معادن به عنوان سخت‌ترین بخش معرفی می‌شود، قطعا شامل صاحبان پایتخت‌نشین این معادن که در «اندرزگو و فرحزادی و وزرا و سمیه» ساکنند، نخواهد بود. بی‌شک مقصود از سخت بودن معادن شامل سهامداری که سالی یک ‌بار با ماشین شاسی‌بلند به معدنش سرکشی می‌کند نیز نمی‌شود. بلکه سختی کار در معدن را با معیار جان باختن کارگران مظلومی باید بررسی کرد که طی ۲ ماه گذشته از سال جدید، ۳ حادثه دردناک را پشت‌سر گذاشته‌اند: 

۲ کشته در معدن «زغال سنگ طزره دامغان»، ۲ کشته در «معدن نمک نیشابور» و ۲ کشته در حادثه‌ای که در «معدن باجگیران شهرستان کیار» رخ داد و داغی دیگر بر دل خانواده‌های این زحمت‌کشان بی‌ادعا گذاشت. 

طبق اعلام مرکز آمار، معادن ما سالانه 40-30 کشته بر اثر حادثه دارند اما مرکز پژوهش‌های مجلس سال گذشته نتایج تحقیقات خود در معادن را با این جمله اعلام می‌کند: «آمار دقیقی از حوادث معادن موجود نیست!» 

این بی‌خبری از معادن، تنها مختص آمار حوادث آن نیست. اگر کمی دقت کنیم پی خواهیم برد که گویی معادن حریم ممنوعه است و عامدانه قرار است همه چیز در هاله‌ای از بی‌خبری پیش برود به طوری که مسؤولان همیشه آماده ما نیز که در تمام مناسبت‌ها پیام تبریک و تسلیت صادر می‌کنند و تلویزیون نیز به نحو مقتضی به آن می‌پردازد، نه خبری از انبوه پیام‌های ایشان به مناسبت هفته معدن دیده می‌شود نه پیام تسلیت برای جان‌باختگان مظلوم این صنعت. گویی اصلا مناسبتی به این نام وجود ندارد. 

هدف از نگارش این سطور بیان آمار معادن نیست لیکن ضمن ادای دین به تمام کارگران خاموش معادن، پرداختن به مقدمه‌ای پدیدارشناسانه از آنچه در حاشیه معادن ما می‌گذرد، خالی از لطف نخواهد بود.