«مصطفی الکاظمی» نخست‌وزیر عراق دیروز (دوشنبه) در مصاحبه‌ای مطبوعاتی درباره تأخیر در برگزاری انتخابات پارلمانی زودهنگام این کشور هشدار داد و گفت: این چالش‌های خطرناک و انفجار امنیتی به فروپاشی کامل همه ساختارهای اجتماعی، نظامی، امنیتی، اداری و سیاسی کشور منجر خواهد شد. انتخابات پارلمانی عراق ۱۰ اکتبر آینده (۱۸ مهرماه ۱۴۰۰) برگزار می‌شود. 

فرانسه، نخستین جمهوری مدرن مبتنی بر دموکراسی انتخاباتی به شکل تقریبا امروزی‌اش در آستانه اضمحلال دموکراتیک قرار دارد. رژیم حاکم بر سرزمین گل‌ها یا به اصطلاح جمهوری پنجم فرانسه، روز یکشنبه گذشته شاهد پایین‌ترین میزان مشارکت انتخاباتی بود. در رای‌گیری انتخابات منطقه‌ای 2021، نزدیک به یک‌سوم (32 درصد) از 48 میلیون واجدان شرایط پای صندوق‌های رای رفتند؛ پدیده‌ای که حتی وضعیت خاص همه‌گیری کرونا نیز نمی‌تواند آن را توجیه کند. در نتیجه همان رسانه‌های لیبرال که ۴ سال پیش برای پا گذاشتن جوجه سیاستمدار 39 ساله نوچه روتشیلدها به قدرت هلهله می‌کشیدند، دیروز تحریم انتخابات منطقه‌ای توسط حدود 33 میلیون فرانسوی واجد شرایط را به سیلی دیگری بر صورت مکرون تعبیر کردند. کنایه‌ای از آن سیلی نخستین نابهنگام اما نمادین که ۲ هفته پیش در جریان دیدار رئیس‌جمهور فرانسه از روستایی در جنوب شرق این کشور توسط یک جوان بیکار خشمگین سلطنت‌طلب به صورتش نواخته شد. در انتخاباتی که حتی پیش از برگزاری آن با پایین‌ترین میزان مشارکت انتخاباتی فرانسه نیز پیش‌بینی می‌شد حزب فوق لیبرال تازه به دوران رسیده مکرون دچار شکستی مفتضحانه شود، نتیجه شمارش اولیه آرا حاکی از یک افتضاح بزرگ برای جمهوری پنجم است. پیش از برگزاری انتخابات منطقه‌ای فرانسه برای تعیین‌تکلیف کمیسرها و پارلمان‌های محلی 13 ناحیه و 96 بخش این کشور طی ۶ سال آتی، مهم‌ترین پیامد آن از نگاه تحلیلگران امکان قدرت گرفتن راستگرایان افراطی جنبش ملی بود که با محوریت حزب جبهه ملی به رهبری خانم مارین لوپن، سودای قبضه قدرت را با انتقام از ساختار سیاسی فعلی فرانسه در سر می‌پرورانند. بر اساس این چشم‌انداز، این انتخابات در فاصله 10 ماه مانده به انتخابات ریاست‌جمهوری 2022 می‌تواند کرسی‌های ریاست نواحی و شوراهای محلی شهرها و روستاها را به سکوی پرتابی برای افراطی‌ترین مخالفان دولت و وضع موجود بدل سازد. حتی تعویق 3 ماهه این انتخابات از ماه مارس به روز یکشنبه این هفته به بهانه شیوع کرونا نیز نتوانست جمعیت آبرومندی را مجاب به آمدن پای صندوق‌ها کند. اینکه فقط کمتر از 16 میلیون نفر یا حدود یک‌چهارم از جمعیت 65 و نیم میلیون نفری فرانسه در انتخابات یکشنبه (20 ژوئن) پای صندوق‌ها رفته‌اند، موضوعی فراتر از نافرمانی مدنی فرانسوی است. طی ۳ ماه اخیر صدها ژنرال، درجه‌دار و نظامی فرانسوی طی ۲ نامه پیاپی به رئیس‌جمهور جوان و ناکارآمد هشدار داده بودند که این کشور در آستانه فروپاشی اجتماعی ناشی از جنگ داخلی و فرقه‌گرایی افسارگسیخته قرار دارد. 

تا پیش از این کمترین میزان مشارکت در رای‌گیری‌های سراسری فرانسه به دور اول (48 درصد) و دوم (42 درصد) انتخابات ۴ سال پیش مجمع ملی (پارلمان) سال 2017 مربوط می‌شد، یعنی همان انتخاباتی که پای حزب صورتی فوق لیبرال مکرون را به مجلس ملی باز کرد. به عبارت دیگر جریان جوان مکرونی که با استفاده از مشارکت پایین جامعه فرانسوی کرسی‌های مجلس را قبضه کرده و دولت را به دست آورده بود، حالا خود قربانی سرخوردگی فرانسوی‌ها از مدیریت سیاسی کشور شده است. 

پیش‌بینی می‌شد انتخابات منطقه‌ای با توجه به انگیزه‌ها و رقابت‌های سیاسی محلی با مشارکت بهتری نسبت به آخرین انتخابات پارلمانی مواجه شود اما بیماری کرونا و سرخوردگی بدترین رکورد مشارکت سیاسی در این کشور را به ثبت رساند. این باعث شد سرانجام مکانیزم معیوب رای آوردن کارمند سابق بانک روتشیلد بدون سابقه مدیریتی و سیاسی در انتخابات ریاست‌جمهوری ۴ سال پیش لو برود. همان‌طور که مارین لوپن رقیب او در آن زمان گفته بود، رای گسترده‌ای که در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری 2017 به حساب مکرون ریخته شد، نتیجه هیستری عصبی جامعه بر اثر القای وحشت‌آفرینی رسانه‌های جریان اصلی نسبت به خطر روی کار آمدن جبهه ملی بود. عدم مشارکت تاریخی در ساز‌و‌کار سیاسی حاکم علاوه بر اینکه نقش سنتی فرانسه به عنوان رهبر معنوی نظام لیبرال حاکم بر اتحادیه اروپایی را به چالش می‌کشد بلکه در مستعمرات فعلی فرانسه مثل گویان فرانسه و جزایر مارتینیک که آنها هم در این انتخابات دخیل بودند و همین طور کالدونیای جدید و ده‌ها کشور آفریقایی فرانکوفیل که نگاه‌شان هنوز به الگوی سیاسی فرانسوی است، ذهنیت نافرمانی از مرکزیت پاریس را تقویت خواهد کرد. یورونیوز در گزارش خود با عنوان «سیلی به صورت مکرون با توجه به نتایج ضعیف حزبش در آرای منطقه‌ای» به این حقیقت اشاره می‌کند که این ذهنیت خود اعضای حزب حاکم «جمهوری به پیش» LREM و حلقه اطراف مکرون است که از مردم سیلی خورده‌اند. از این منظر حتی جنبش ملی RN به رهبری لوپن نیز نتوانسته از زمین خوردن حزب حاکم بهره لازم را ببرد. 

حزب مکرون پس از ۴ رقیب اصلی‌اش در رده پنجم قرار گرفته و در کمتر منطقه‌ای توانسته حدنصاب 10 درصد آرا را که برای رقابت در مرحله دوم انتخابات منطقه‌ای (یکشنبه هفته آتی) لازم است به دست آورد. به عبارت دیگر با توجه به اینکه حزب «جمهوری به پیش» تنها 4 سال عمر دارد و فاقد سابقه‌ای دموکراتیک در کرسی‌های شوراهای محلی است، نتایج انتخابات دور اول به منزله حذف زودهنگام تازه به دوران رسیده‌های سیاسی آن از قاعده اجتماعی است. با وجود اینکه رسانه‌های جریان اصلی مثل یورونیوز، لوموند یا فیگارو تلاش می‌کنند شکست مکرون را با عدم اقبال گسترده به جنبش اتحاد ملی به رهبری مارین لوپن، قرینه‌سازی کنند اما حقیقت این است که راستگرایان افراطی سود سرشاری از سقوط سیاسی حزب حاکم آن هم در فاصله 10 ماه تا انتخابات ریاست‌جمهوری می‌برند. ملی‌گرایان در انتخابات روز یکشنبه پس از حزب راست سنتی میانه‌رو جمهوری‌‌خواه در جایگاه دوم قرار گرفتند. آنها دست‌کم در یک ناحیه بسیار مهم فرانسه شامل استان‌های جنوب شرقی پروانس، کوت دازور و منطقه آلپی بخت زیادی برای پیروزی دارند، خصوصا که مردم این ناحیه به طور سنتی بر سر هویت فرانسوی با پاریسی‌های مرکز‌نشین رقابت داشته‌اند. استفان زومستیگ، کارشناس شرکت نظرسنجی ایپسوس پیش از انتخابات به فرانس پرس گفته بود پیروزی این حزب، حتی تنها در یک منطقه، دستاورد بزرگی برای لوپن خواهد بود و تکانه ناگهانی در روند کارزار انتخابات ریاست‌جمهوری ایجاد خواهد کرد.  چنانکه قرار گرفتن مدیریت شماری از شهرک‌ها، یک منطقه با بودجه میلیاردها یورو و مدارس، ترابری همگانی و توسعه اقتصادی در دست سیاستمداران راست افراطی، گونه‌ای مشروعیت و مقبولیت را که لوپن در جست‌وجوی آن است، در اختیارش قرار می‌دهد. به گزارش شبکه فرانس 24، حتی نظرسنجی‌ها و کارشناسان سیاسی مرکزگرا نیز اذعان دارند به نسبت ۱۰ سال گذشته، افراطی بودن لوپن در چشم فرانسویان و خطرش برای دموکراسی کمتر از قبل به نظر می‌رسد. نظرسنجی‌های پیش از انتخابات نشان می‌داد تلاش‌های ۲ دهه‌ای خاندان لوپن برای مشروعیت بخشیدن به جبهه ملی که مدت‌ها در رسانه‌های شرکتی جریان اصلی غرب با عناوینی چون ضددموکراتیک، ضدیهود و حتی نونازی خوانده می‌شود نتیجه داده است. خانم لوپن که سومین نامزدی خود در انتخابات ریاست‌جمهوری (آوریل 2022) را ۲۱ فروردین‌ اعلام کرد، امیدوار است از تغییر رویکرد جدیدی که در آن از «فرگزیت» - ایده جدایی فرانسه از اتحادیه اروپایی - و لحن کلام خشمگینانه پیشین ملی‌گرایان خبری نیست به نفع خود استفاده کند. به عبارت دیگر جنبش ملی‌گرای فرانسه در حال پوست انداختن است و با سقوط حزب حاکم در مناطق مختلف می‌تواند صرفا با یک پیروزی حداقلی و کسب نخستین کرسی‌های تقنینی و مدیریتی، یک‌شبه از جریانی افراطی به جریانی محوری تبدیل شود تا در انتخابات ریاست‌جمهوری سال بعد به لطف چهره کاریزماتیک رهبرش، خانم لوپن رای‌دهندگان سرگردان و سرخورده از مکرونیسم را به یک بناپارتیسم اقتدارگرایانه امیدوار و به سوی خود جلب کند. 

با همه اینها روی کاغذ، برنده اصلی انتخابات منطقه‌ای فرانسه حزب راست میانه «جمهوری‌خواهان» است که با کسب ۲۶ تا ۲۸ درصد آرا در چندین ناحیه موقعیت بسیار مناسبی برای فتح کنسول‌ها و شوراهای محلی در مرحله دوم را به دست آورده است. زاویه برتران و والری پکرس، ۲ تن از وزرای پیشین نیکولا سارکوزی، رئیس‌جمهوری پیشین فاسد و در حال محاکمه هستند که در ۲ منطقه «او دو فرانس» و «ایل دو فرانس» (به مرکزیت پاریس) در صدر قرار گرفته‌اند. هر ۲ نفر امیدوار هستند تا پس از پیروزی در مرحله دوم انتخابات منطقه‌ای که هفته آینده برگزار می‌شود جایگاه خود را به عنوان رقیب مکرون، در انتخابات سال آینده ریاست‌جمهوری تقویت کنند. همچنین بعد از جنبش «اتحاد ملی» که با ۱۹ تا ۲۰ درصد آرا در جایگاه دوم قرار دارد، حزب چپ میانه سوسیالیست و حزب در حال خیزش سبزها قرار گرفته‌اند و پس از آنها جریان ورشکسته دولتی «جمهوری به پیش» به رهبری مکرون پنجم است. چپ‌های آنارشیست نیز در قالب‌ حزب «فرانسه تسلیم‌ناپذیر» به رهبری ژان لوک ملانشون با حدود 4 تا 5 درصد آرا در جایگاه ششم قرار دارند. 

***

هاآرتص خروج بنیامین نتانیاهو از قدرت را به معنای پایان اشغالگری رژیم صهیونیستی در قبال فلسطین نمی‌داند

اسرائیل غیرقابل اعتماد است!

آونر گواریاهو*: از زمان اعلام حضور دولت جدید ائتلافی اسرائیل، تحلیلگران سیاسی از احتمال بروز یک‌سری تغییرات در روابط ایالات متحده و اسرائیل گفته‌اند. حتی روزنامه نیویورک‌تایمز در این زمینه تیتر ‌زده: «روی کار آمدن دولت جدید تل‌آویو آسایش خیال بایدن را درباره ایجاد روابطی بهتر فراهم خواهد کرد»؛ هاآرتص هم نوشت: «روی کار آمدن دولت لاپید و نفتالی بنت باعث بهبود روابط تل‌آویو با هر ۲ حزب مهم آمریکا خواهد شد». 

در این میان به نظر می‌رسد در این ارزیابی‌ها تا حدودی اغراق شده است و ائتلاف جدید فقط و فقط به این معنی است که تلاطم‌های سال‌های اخیر بین ایالات متحده و اسرائیل احتمالا فروکش خواهد کرد. 

اما این آرزوها یک نکته اساسی را نادیده می‌انگارند: مشکل واقعی اسرائیل مربوط به تعاملاتش با ایالات متحده آمریکا نیست، بلکه به رابطه‌اش با فلسطینیان و تمایل به در انقیاد قرار دادن آنها مربوط است. یعنی تا زمانی که ستم علیه فلسطینیان خاتمه نیابد، اسرائیل مورد پذیرش افراد و نیروهای سیاسی منصف‌تر دنیا- از جمله اعضای هر ۲ حزب مهم ایالات متحده آمریکا- قرار نخواهد گرفت. 

در این زمینه باید به این نکته اشاره کرد که از نظر شماری از تحلیلگران سیاسی، چالش‌های موجود در روابط ایالات متحده و اسرائیل ریشه در مشکلات شخصی نتانیاهو داشت. بنا بر این ادعا، نتانیاهو همواره به دنبال همسویی با جمهوری‌خواهان آمریکا بود و باعث تبدیل اسرائیل به یک مساله حزبی شده بود. این تحلیلگران در توضیح این موضوع به این نکته اشاره می‌کنند که «۲ ماه طول کشید تا جو بایدن با نتانیاهو تماس گرفت، این در حالی است که تنها ۲ ساعت طول کشید تا با نفتالی بنت تماس بگیرد». 

اما حتی اگر این درست باشد که دموکرات‌ها تاکنون به دلایل اشتباه با سیاست اسرائیل مخالفت کرده‌اند، اکنون باید انتقادات خود را معطوف به موارد صحیح کنند. در واقع از این پس موضوع بحث نباید درباره درگیری شخصی نتانیاهو و بایدن یا نتانیاهو و هر کدام از اعضای حزب دموکرات باشد، بلکه آمریکا و تمام سیاستمداران دیگر باید به دلیل ارزش‌های سیاسی و اخلاقی مقابل اسرائیل قرار گیرند. 

نتانیاهو نماینده دولتی بود که ارزش‌های ضددموکراتیک، غیرلیبرال و غیرانسانی سرکوب سیاسی و اخراج و خلع ید فلسطینیان از زمین‌های‌شان را دنبال می‌کرد؛ ارزش‌هایی که با اهداف حزب دموکرات در تعارض مستقیم هستند. متأسفانه، وقتی صحبت از موضوع فلسطین می‌شود، آشکارا پیداست که رویه دولت ائتلافی جدید تل‌آویو نیز تغییر زیادی نخواهد داشت و باز هم همه چیز به ضرر فلسطین و فلسطینی‌ها پیش خواهد رفت. 

بنابراین نباید فراموش کرد که هر گونه مخالفت دموکراتیک باید در ارتباط با سیاست‌های اسرائیل باشد، نه سیاستمدارانی که تا زمانی که این سیاست‌ها ادامه دارد، ناچار به دنبال کردن‌شان هستند و لذا هیچ دلیلی وجود ندارد که خروج نتانیاهو از رهبری باعث کاهش خطرات صهیونیست‌ها برای بقیه کشورها بویژه فلسطینی‌ها شود. 

در این زمینه باید تاکید کرد آمریکایی‌ها باید بدانند که هر گونه اتحادی با اسرائیل باید منطبق بر ارزش‌های اخلاقی و به پرسش گرفتن اشغال نظامی خاک فلسطین برای بیش از نیم قرن باشد؛ اشغالی که شامل تخریب خانه‌های فلسطینی‌ها و انتقال اجباری آنها به مناطق دیگر، گسترش شهرک‌های یهودی‌نشین، سرقت سرزمین فلسطین، حمله ناگهانی ارتش اشغالگر عبری به خانه‌های فلسطینیان در نیمه شبان، سرکوب مردم و دستگیری کودکان، خشونت شهرک‌نشینان، بازداشت بدون محاکمه و مواردی از این دست می‌شود. در حقیقت هر کس قصد گفت‌وگویی با تل‌آویو را دارد، باید واقعیت زیست فلسطینیان در بیت‌المقدس شرقی، غزه، تپه‌های هبرون جنوبی و دره اردن را مدنظر و محور گفت‌وگوها قرار دهد. اسرائیل عملا تنها نیرویی است که کنترل بین رود اردن و دریای مدیترانه را در اختیار دارد. در حالی که صهیونیست‌های ساکن این مناطق از حقوق سیاسی و مدنی کامل برخوردارند، فلسطینیان در کرانه باختری و غزه فاقد این حقوق اساسی هستند و حتی حق رأی دادن به دولتی را که قرار است سرنوشت‌شان را تعیین کند، ندارند. در واقع در شرایطی که شهرک‌نشینان صهیونیست و فلسطینی‌ها مجاور کرانه باختری زندگی می‌کنند، زندگی شهرک‌نشینان طبق قوانین مدنی است، در حالی که فلسطینی‌ها طبق قوانین نظامی زندگی می‌کنند؛ واقعیتی که جز آپارتاید نام دیگری نمی‌تواند داشته باشد و دموکرات‌های آمریکا که مشخصا دل‌خوشی از نتانیاهو نداشتند، باید این موضوع را به یاد داشته باشند که دولت ائتلافی جدید بنت- لاپید هم تغییری در این وضعیت آپارتایدگونه ایجاد نخواهد کرد. اما مشکل اینجاست که دموکرات‌ها علاوه بر نتانیاهو، مشخصا دوست فلسطینیانی نیز نیستند که تحت اشغال زندگی می‌کنند. در غیر این صورت دموکرات‌ها باید با سیاست‌هایی که باعث دامن زدن به اشغال می‌شود، مخالفت کنند. به این دلیل که اشغال برای هیچ یک از طرفین امنیت به همراه نمی‌آورد. 

در آخر باید گفت آمریکا بویژه دموکرات‌های این کشور اگر در ارزش‌هایش صادق است، باید اسرائیل را برای رعایت دموکراسی و برابری زیر فشار قرار دهد. این یعنی حمایت از اسرائیل در حالی ‌که میلیون‌ها نفر زیر سلطه‌اش قرار دارند، نه منطقی است و نه مطابق با ارزش‌های ادعایی آمریکا از قبیل حقوق بشر و عدالت. 

ترجمه: امین فرج‌پور

*تحلیلگر روزنامه هاآرتص و مدیر اجرایی تارنمایbreakingthesilence.org.il

‌‌ مربوط به پروژه «شکستن سکوت» که توسط سربازان اسرائیلی مخالف رژیم صهیونیستی راه‌اندازی شده است.

کرزی: آمریکا جنگ و بحران را برای مردم افغانستان به ارث گذاشت

رئیس‌جمهور سابق افغانستان در گفت‌وگو با خبرگزاری آسوشیتدپرس تنها چند هفته پیش از خروج کامل نظامیان خارجی از افغانستان گفت: آمریکا برای مبارزه با افراطی‌گری و همچنین ایجاد امنیت به افغانستان آمد و 20 سال پس از آن با شکست در هر ۲ هدف خود در حال ترک این کشور است. حامد کرزی افزود: 20 سال پیش جامعه جهانی با هدف مبارزه با افراطی‌گری و ایجاد امنیت وارد افغانستان شد اما افراطی‌گری در حال حاضر در اوج خود قرار دارد، بنابراین آمریکا در این حوزه شکست خورده است. رئیس‌جمهور سابق افغانستان ادامه داد: آنها یک ملت جنگ‌زده و پر از بحران را از خود به ارث گذاشته‌اند. کرزی همچین خواستار خروج آمریکا از افغانستان شد و گفت: ملت افغان یکصدا به دنبال صلح بوده و وقت آن رسیده است که آینده و سرنوشت کشور خود را به دست خود بگیرند. وی با بیان اینکه وضع موجود حاصل حضور نیروهای خارجی است، تاکید کرد مردم باید بدون حضور نظامیان خارجی از کشور خود دفاع کنند و خروج آمریکا از افغانستان برای مردم این کشور بهتر است. کرزی در پایان خاطرنشان کرد: تنها راه باقیمانده برای پایان جنگ به خود افغان‌ها بستگی دارد، اینکه به این درک برسند که در کنار یکدیگر قرار بگیرند و از کشتار دست بردارند. 

***

مهلت مقاومت به طرف‌های عربی و بین‌المللی جهت لغو محاصره غزه

خبرگزاری آناتولی به نقل از برخی منابع آگاه فلسطینی که نامی از آنها برده نشده، آورده است پس از تماس‌های گسترده هفته گذشته طرف‌های بین‌المللی، اروپایی و عربی با رهبران مقاومت فلسطین در غزه، تصمیم بر این شد تا به این طرف‌ها فرصت داده شود برای لغو محاصره غزه تلاش کنند. منبع مذکور اشاره کرد این طرف‌ها از رهبران مقاومت خواسته‌اند اجازه دهند تلاش‌ها و تحرکات دیپلماتیک خود را پیش ببرند تا بتوانند به پیشرفت‌هایی در زمینه لغو محاصره غزه و پایان دادن به رنج و محنت‌های ساکنان آن دست یابند. این منابع تاکید کردند رهبران مقاومت پس از برآورد اوضاع، تصمیم گرفتند فرصتی را در اختیار این طرف‌ها برای لغو محاصره غزه قرار دهند. به گفته این منابع، طی روزهای آینده شاهد تحرکات و تلاش‌های دیپلماتیک بیشتری جهت تحقق این هدف خواهیم بود. این منابع تاکید کردند این تحرکات، نتیجه پیروزی مقاومت در نبرد شمشیر قدس است و رهبران مقاومت اصرار دارند که از آن به نفع ساکنان غزه بهره‌برداری شود. از زمان پایان جنگ ۱۲ روزه غزه، رژیم صهیونیستی همواره از عمل به برخی تعهدات خود از جمله ورود مصالح ساختمانی و کمک‌های مالی قطر و... به غزه طفره می‌رود، به همین جهت گروه‌های مقاومت بارها نسبت به ازسرگیری درگیری‌ها در صورت ادامه این وضعیت هشدار داده‌اند. 

***

واکنش ریاض به قصد آمریکا برای خارج کردن پاتریوت از عربستان

چند روز پس از آنکه روزنامه آمریکایی «وال‌استریت ژورنال» در گزارشی نوشت پنتاگون ۸ سامانه پاتریوت را از عراق، کویت، اردن و عربستان سعودی خارج می‌کند و یک سامانه موشکی تاد را  نیز از عربستان سعودی خارج خواهد کرد، «ترکی المالکی» سخنگوی ائتلاف سعودی در واکنش به این موضوع مدعی شد: این موضوع بر قدرت پدافند هوایی عربستان سعودی تأثیری نخواهد گذاشت. بر اساس گزارش «عربی ۲۱»، وی افزود: اتفاق‌نظر عمیقی با متحدان‌مان درباره تهدید در منطقه داریم. ما قدرت دفاع از کشورمان را داریم. المالکی در ادامه به تعداد سامانه‌‌های پاتریوت موجود در عربستان سعودی اشاره نکرد. ادعای المالکی در حالی مطرح می‌شود که رسانه‌های عربی بامداد یکشنبه هفته جاری از عملیات پهپادی بزرگ نیروهای مسلح یمن علیه ائتلاف متجاوز سعودی خبر دادند. شبکه «اسکای‌نیوز» در گزارشی به نقل از سخنگوی ائتلاف متجاوز سعودی نوشت ۱۷ فروند پهپاد انفجاری توسط نیروهای یمن به سمت اهدافی در عربستان سعودی شلیک شده است. تاکنون عملیات‌های پهپادی ارتش یمن به عمق خاک سعودی که در واکنش به حملات ائتلاف متجاوز انجام می‌شود، خسارت‌های زیادی را به این کشور وارد کرده است. 

***

انتخابات ارمنستان؛ پاشینیان اعلام پیروزی کرد و کوچاریان نپذیرفت

نیکول پاشینیان کفیل نخست‌وزیری ارمنستان بعد از اعلام نتایج اولیه آرای انتخابات زودهنگام این کشور اعلام پیروزی کرد اما ستاد «رابرت کوچاریان» اصلی‌ترین رقیب او، این اعلامیه را نپذیرفت. طبق اعلام کمیسیون مرکزی انتخابات ارمنستان، شمارش ۷۵ درصد آرای این انتخابات نشان می‌دهد حزب «قرارداد مدنی» به رهبری پاشینیان 61/55 درصد آرا را کسب کرده و ائتلاف ارمنستان به رهبری «رابرت کوچاریان» ۲۰ درصد آرا را از آن خود کرده است. در انتخابات ارمنستان حدود ۲۰ حزب سیاسی و ۴ ائتلاف انتخاباتی شرکت دارند اما حزب متبوع پاشینیان و ائتلاف ارمنستان به رهبری کوچاریان رئیس‌جمهوری سابق این کشور اصلی‌ترین رقبا هستند. تصمیم به برگزاری انتخابات پارلمانی زوهنگام پس از شکست ارمنستان از جمهوری آذربایجان در جنگ ۴۴ روزه قره‌باغ و تحت فشارهای مخالفان دولت نیکول پاشینیان گرفته شد. طبق گزارش الجزیره، 6/2 میلیون نفر واجد شرکت در این انتخابات زودهنگام بودند و میزان مشارکت حدود ۵۰ درصد بوده است. پاشینیان بعد از اعلام نتایج ۳۰ درصد انتخابات پارلمانی زودهنگام در ارمنستان، در اظهاراتی اعلام پیروزی کرد. ائتلاف ارمنستان به رهبری رابرت کوچاریان اما اعتبار نتایج اولیه انتخابات را زیر سوال برده و اعلام کرد «ادعای عجولانه» پاشینیان درباره پیروزی را به رسمیت نمی‌شناسد.