اسرائیل به عبری

مشکل نتانیاهو برای یافتن خلبان؛ کسی مسؤولیت هواپیمای نخست‌وزیر اسرائیل را نمی‌پذیرد.

7 مارس 2023

با سلام خدمت شما بینندگان آزادی‌خواه و داغدار، در خدمت نماینده یکی از سران جنبش بزرگ تحریم عید نوروز هستیم و می‌خوایم ببینیم این جنبش سراسر خشم و اعتراض، ما رو تا چه حد به براندازی رژیم نزدیک کرده. میهمان برنامه آقای فرانَک هستن.

+آقای فرانَک، قبل از هرچیز برامون بگید که چرا اسمتون فرانَک هست؟

- من اولش به یاد مهسا امینی، اسمم رو گذاشتم مهسا، بعد از یه مدت دیدم چقدر اسم دخترانه بهم میاد، برای همین اسم فرانَک رو برای خودم انتخاب کردم.

+ هرطور صلاحه. بفرمایید  حرکت تحریم عید، تا چه حد ما رو به خواسته‌مون نزدیک کرده؟

- خیلی نزدیک کرده.

+ خب توضیح بده فرانَک جان.

- ببینید ما با این حرکت به جهان نشون دادیم که داغداریم و جهان هم، همین امروز و فرداست که به دادمون برسه و ما رو از اسارت رهایی بده.

+ خیلی هم عالی؛ البته من شنیدم امسال مردم ایران تو سفررفتن رکورد زدن، این موضوع تحریم عید رو باطل نمی‌کنه؟

- نه! اگه قصد 10 روز نکرده باشن مشکلی نداره؛ زیر 10 روز تحریم سفر حساب میشه و شادی و عشق و حال جایزه.

+ آخه تلویزیون و پلتفرم‌های نمایش خانگی ایران هم برنامه‌های شادی برای ایام نوروز داشتن که هنرمندهای زیادی هم تو این برنامه‌ها شرکت کردن، با این وجود هنوز تحریم عید سرجاشه؟

- آره! تا وقتی که شادی به قر و قنبیل منتهی نشه، عیبی نداره؛ قر و قنبیل هم که کلا تو برنامه‌های ایران جایی نداره. حتی سران جنبش معتقد بودن رقص هم اگه به صورت ریز اجرا بشه عیبی نداره و داغداری ما رو به هم نمی‌زنه.

+ اصلاً چیزی وجود داشته که نشون بده مردم ایران داغدار بودن و چقدر به تحریم عید عمل کردن؟

- بله! تا جایی که من اطلاع دارم، امسال مردم خیلی کم به عیددیدنی رفتن و آجیل و شیرینی خیلی کمتری مصرف شده. این خودش نوید پیروزی رو میده.

+ خب این موضوع به ماه رمضان ربطی نداشته؟

- نه!

+ بسیار عالی. ممنون از شما میهمان برنامه و همین‌طور ممنون از شما مخاطبان عزیز که تا الآن شبکه رو عوض نکردین.

خواب بودم که رسید از در خانه رمضان

دوش وقت سحر از غصه رساندم به اذان

من ملک بودم و در تخت برین جایم بود

به سر سفره رساندم عصبانی و دوان

لقمه‌هایی همه در قاعده یک کف دست

همه را کرده فرو زورچپان  توی دهان

آبی و چای و دوغی دو سه پیمانه زدم

آنقدر رفت که آورد برایم خفقان

پنج شش بامیه و هیچ دگر جای نشد

مانده بودم نکنم من ز منافذ فوران

در نمازم همه آنچه که خوردم به فشار

حالتی رفت که کم کم شده بودم نگران

دست بر روی دهان سمت رکوعم رفتم

تا ز کوزه نتراود به برون هر چه در آن

چون نمازم به سلام آمد و فارغ گشتم

سر سجاده زدم شیرجه در خواب گران

سالیانیست که این وضعیت روزه ماست 

ربنا انت غفور و قدیم الاحسان

این عید هم گذشت. صدها عید دیگر هم با وجود من و شما و البته بدون من و‌ شما می‌گذرد اما عید من آن روزی است که دانشجویان عزیز، متوجه شوند «گوگل» به‌خودی‌خود، منبع نیست. منبع هست ولی در واقع ظرفی است که می‌توانید محتویات موردنظرتان را بردارید. درنظر بگیرید شاید روزی هم شما میهمان عباس موزون شدید. پس وقتی میلی‌متر به میلی‌متر مطالب‌تان را از گوگل برمی‌دارید، صفحه آخر تحقیق، به‌عنوان منابع، اسم ۷۰تا کتاب زبان اصلی را نیاورید. 

اما عیدتر از آن، برای من، روزی است که دانشجوی ارشد که در حال مطالعه رفرنس‌های دکتراست و مدام تزتز می‌کند، «ویکی‌پدیا» را منبع نداند! وی رفرنس را جوری تلفظ می‌کند که آکسفورد دربه‌در دنبال اوست تا در نگارش نسخه جدید دیکتیوناری‌اش از او کمک بگیرد. ویکی‌پدیا دانشنامه‌ است، باشد؛ اولین یافته گوگل است و شما وقت‌تان ارزشمندتر از این‌هاست که بروید سراغ یافته‌های بعدی، باشد اما ویکی‌پدیا اوپن سورس است. درش باز است عین این دبه‌های خیارشور فله‌ای. هر کسی رسیده، دستی درونش برده و قطعاً هرچیزی داخلش پیدا می‌شود؛ مثلا هسته زیتونی، پوست تخمه‌ای، چیزی. یعنی هرکسی می‌تواند عین استاد امیر دولاب وارد شود و یکسری اطلاعات جذاب و گزارشگرکُش به آن اضافه کند.‌ اطلاعاتی که سرهنگ هم با آن شم امنیتی‌اش متوجه غلط بودنش نشود و به خورد ملت بدهد. پس هرچه آنجا بود را برندارید کپی‌پیست کنید. اگر هم مجبور شدید از کیبورد دانشجوییِ ۴کلیدیِ ctrl + a + c + v استفاده کنید، حداقل اضافیات آن را حذف کنید و ظاهرش را اندک تغییراتی بدهید. نه‌اینکه همان‌طور با شماره‌، رفرنس‌های بی‌معنی را که یک‌هو از ۱۶ رفته ۵۲، عیناً بیاورید. خلاصه که تا شقایق هست، بگذارید من هم یک‌بار طعم عید را بچشم.

 

یاد آن روزهای خوب بخیر، بود مردی به اعتبار سبیل

کار هرکس که گیر و گوری داشت، گره را‌ می‌گشود تار سبیل

یاد وقتی که هر پسر بچه وقت و بی‌وقت هی رصد می‌کرد

شده با ذره بین در آینه!... بود عمری در انتظار سبیل

می‌تراشید و کود می‌مالید! تا شود بلکه سبز پشت لبش

گر تنک رشد می‌نمود عمری، بود توی کف و خمار سبیل

گره در کار هرکه می‌افتاد، زود می‌شد ز بند غم آزاد

اگر از اولش بلد می‌بود بشود زود پاچه‌خوار سبیل

روی هر تار شرط می‌بستند، جمع لوتی‌مرام‌های قدیم

هر کسی را شکنجه لازم بود، می‌نمودند داغدار سبیل

خر و خورش قشنگ می‌گازاند، هر کجایی  اراده می‌فرمود 

یک قبیله نه یک ایالت بود، کلهم تحت اختیار سبیل

همه رویش حساب می‌کردند تارهایش همه ضمانت بود

سربه زیر ابهتش می‌شد هر که رد می‌شد از کنار سبیل

هر فقیری که تاری از آن داشت، شام تارش چو روز روشن بود

کارهایش زمین نمی‌ماندند، بود دربست مایه‌دار سبیل

خواب بودیم گوییا، ‌ای داد! یک تم تازه چیده شد یکهو

بادِ بی‌غیرتی وزید چه شد، رفت بر باد اقتدار سبیل

خلف وعده یکی‌یکی شد باب، بعض مسؤول‌ها به کل در خواب

شد بدون سبیل، کار خراب، آه برگرد! روزگار سبیل!

امروز اخبار گفت که ارتش، یک هواپیمای خارجکی را شناسایی کرده و به آن اخطار داده است. بابایم خیلی ناراحت شد و به من که در دلم خدا خدا می‌کرده‌ام زودتر اخبار تمام شود تا شبکه پویا را بگیرم، گفت: همه چیز‌های خوب واسه قدیم قدیم‌ها بود. همه احترام سرشان می‌شد. وقتی یک نفر از تیلیویزیون یا رادیو اسم US را می‌شنید، اگر پایش دراز بود، پایش را جمع می‌کرد و دو زانو می‌نشست مثل اوشین که در مقابل یاشیرو می‌نشست.

هر چه بابایم می‌گفت من بیشتر حالیم نمی‌شد. بابایم باز گفت: کسی بی‌ادبی نمی‌کرد که قبل از آمریکایی‌‌ها از دری، سوراخی چیزی رد شود. حتی من با این هیکل. بی‌ادبی نشده باشد بین حرف بابایم ولی هر وقت بابایم این ژست را می‌گیرد یاد میله پرچم مدرسه‌مان می‌افتم. بابایم بعد از آن ژست معروفش گفت: یک روز که در اتوبوس نشسته بودم، از دور دیدم که یک آمریکایی در ایستگاه اتوبوس ایستاده بود، بلند شدم و جایم را به او دادم و او با واق واق گفتن از من تنکیو سو ماچ کرد.

 البته بودند کسانی که ادب سرشان نمی‌شد مثل همین فری پسر زری خانم اینا. یک روز که داشت از بغل دکه مش اسمال آقا رد می‌شد، یک داگ نایس آمریکایی از کنارش رد شد. فری در چشمان بور او نگاه کرد و گفت: چخه برو از اینجا حیوان نجس!! و دست‌شان درد نکند فری را بردند و احترامی که قرار بود زری خانم و آقا صفدر یادش بدهند به او یاد دادند.

بابایم یک نفس کشید و دوباره گفت: الکی شلوغش می‌کنند، آمریکایی‌ها فقط برای کنجکاوی کمی سر هواپیمای خود را کج کردند و به سمت ایران آمدند. برای یادگرفتن تا چین هم باید رفت. بعد اینجا در آسمان، به طرف اخطار می‌دهند، این است رسم میهمان‌نوازی آخر. 

این‌بار از بین حرف‌های بابایم فقط کنجکاویش را فهمیدم و یادم آمد یکبار صندوقچه بابایم را کنجکاوی کردم و جای آن کنجکاوی تا الان درد 

می‌کند.

بابایم گفت: من بعد از هزار سال که مُردم، آن دنیا چطور توی صورت جورج واشنگتن نگاه

 کنم؟ 

بابایم با گفتن این حرف‌ها تیلیویزیون را خاموش کرد و من هم نتوانستم پویا ببینم.

نتانیابو! چطوری تو؟ چه شد آن یال و کوپالت؟!

شدی چون مرغِ پَرکَنده، مناسب نیست احوالت

بهاران خوش قدم بوده، درختِ جمعیت زیباست!

"عمو فیروز" خرسند است چون خوبست امسالت!

قضا با مردمت هم‌دست شد آقای بنیامین!

چو عزرائیل می‌مانند و هی هستند دنبالت

ز "وعده" هشت سالی رفت و حتماً رفتنی هستی

وَ هر چه خرج کردی تو، هدر دادند عمّالت

برو دکتر! بخور دارو! تو باید بستری باشی!

بدان که کارِ ایران است کُلّ جوش و تبخالت

شِکر پاشید "یو اس آ" درونِ قهوه‌ات، اما

به جز تلخی نمی‌بینم درونِ قهوه فالت

عمو سامت که معتاد است، ساقی می‌دهد تغییر

رژیمت چِنج خواهد شد... مبارک نیست افعالت!

 

با تو هستم موش کور! اصلاً حواست با من است؟ 

توی آبی چون سمور! اصلا حواست با من است؟

آفتابی گشته‌ای بر ساحل شخصی ما

دم درآوردی شرور! اصلا حواست با من است؟

سمت ما پرواز کردی بال‌ها را می‌دهی

بابت حق عبور! اصلا حواست با من است؟

قصه تنبان خیس از خاطرت رفته اگر

 history را کن مرور اصلا حواست با من است؟

در برو که حکم ابطال سجلّت روی ناو 

می‌شود در جا صدور، اصلا حواست با من است؟

از همین راهی که آمد کشتی‌ات برگرد و بعد

راه کج کن سوی گور! اصلا حواست با من است؟

تو عقابی؟ جای قرتی بازیات بر پا بکن

شرکت دام و طیور، اصلا حواست با من است؟!

سربلند است پرچم ایران

به فدایش تمام بدخواهان

هرکسی چاه کند بهر کسی

خودش اول فرو رود در آن

 

برده‌ست گمان، گشته در این معرکه استاد 

در خواب به ایرانِ پر از ولوله پز داد

آن از ملکه، این هم از آشوب تل‌آویو

با آل علی هرکه در افتاد ور افتاد

 

روز و شب بنشین کنون هی ناز صهیون را بکش

 طرح ضد اغتشاشات و شبیخون را بکش

آی دنیا چاه اسرائیل پر شد بو گرفت

دست تقدیری تکان ده زود سیفون را بکش

 

ببین آشوب زیبای درون این قفس را

که بسته روی این دیوانه راه پیش و پس را

نیازی نیست دیگر به تفنگ و تانک و موشک

فقط کافیست یک ضربه بیندازد مگس را

 

آمد به میدان سیل خروشان

دریای انسان مانند توفان

البته این‌بار نه توی تهران

توی تل‌آویو خوب شد؟ بخور! هان!