انتشار فراخوان نخستین جشنواره عکس تهران

آژانس عکس ایران همزمان با برگزاری چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، جشنواره عکس تهران را به صورت رقابتی برگزار می‌کند.

بخش جنبی عکس که در دوره‌های پیشین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به‌صورت نمایشگاه غیررقابتی برگزار می‌شد، در چهل‌‌ویکمین دوره این جشنواره برای نخستین بار با دبیر مستقل و با عنوان «جشنواره عکس تهران» برگزار خواهد شد.

نخستین دوره جشنواره عکس تهران با اهداف ایجاد بستر مناسب برای رشد و تعالی عکاسان، ایجاد زمینه ارتباط و تعامل عکاسان و فراهم کردن بستر انتقال تجربه و فراهم آوردن امکان فروش آثار هنرمندان عکاس در راستای حمایت از عکاسان شرکت‌کننده و در ۲ بخش، اصلی با موضوع «آزاد» و جنبی با موضوع «جوان ایرانی»، پذیرای آثار هنرمندان است. فرهاد سلیمانی دبیر و محمدرئوف شهبازی دبیر اجرایی نخستین جشنواره عکس تهران و مجید دوخته‌چی‌زاده، محمود کلاری و سیدعباس میرهاشمی اعضای هیأت انتخاب و داوری این رویداد هستند. علاقه‌مندان می‌توانند از چهارشنبه ۳۰ خرداد تا ۳۰ مرداد ۱۴۰۳ نسبت به نام‌نویسی و ارسال آثار خود از طریق سامانه جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران https://festival.iycs.ir/fa / اقدام کنند.

***

کدام آثار غیرسینمایی پروانه ساخت گرفتند؟

شورای صدور پروانه ساخت آثار غیرسینمایی با ساخت ۳ عنوان فیلم کوتاه داستانی، ۲ عنوان فیلم بلند داستانی و یک عنوان فیلم نیمه‌بلند داستانی غیرسینمایی موافقت کرد.

در جلسات اخیر شورای پروانه ساخت آثار غیرسینمایی، با ساخت فیلم‌های کوتاه داستانی «شب سگ» به تهیه‌کنندگی و نویسندگی و کارگردانی علیرضا کریمی، «دیوار مرزی» به تهیه‌کنندگی، نویسندگی و کارگردانی خشایار اصغری و «بازپرداخت زمین» به تهیه‌کنندگی، نویسندگی و کارگردانی صالح عصار موافقت شد.

فیلم‌های بلند داستانی «کویر ناآرام» به تهیه‌کنندگی سید زاهد رئیسی، نویسندگی سید مهدی سجادپور و کارگردانی سعید توکلی، «پاکباز» به تهیه‌کنندگی محمدباقر خدادوست، نویسندگی عباس رافعی و کارگردانی امیررضا مهرشیوا و فیلم نیمه‌بلند داستانی «رقیب دیجیتالی» به تهیه‌کنندگی عاطفه احسانفر، نویسندگی و کارگردانی میلاد خدر موفق به کسب پروانه ساخت غیرسینمایی شدند.

***

توضیح‌دار شدن «شبکه» برای نابینایان

نوید پورفرج فیلم سینمایی «شبکه» ساخته سیدنی لومت را برای نابینایان توضیح‌دار کرد.

گروه سوینا در تازه‌ترین فعالیت خود، نسخه ویژه نابینایان فیلم سینمایی کلاسیک «شبکه» به کارگردانی سیدنی لومت را امروز (پنجشنبه ۳۱ خردادماه) منتشر می‌کند.

نظارت متن و ضبط این برنامه بر عهده کیوان کثیریان بوده و متن روایت این فیلم را شیدا محمدطاهر نوشته‌ است. این برنامه در استودیو شهر صدای پارسیان با صدابرداری رامتین ناهید ضبط شده و مسعود زرگران نیز صدای آن را تدوین و میکس کرده است.

نسخه ویژه نابینایان فیلم سینمایی «شبکه» امروز ساعت ۱۹ در سایت سوینا منتشر می‌شود.

***

کنسرت علیرضا قربانی در تخت جمشید برگزار می‌شود

علیرضا قربانی، خواننده موسیقی ایرانی به همراه ارکستر خود به مدیریت هنری حسام ناصری در تخت جمشید کنسرت برگزار می‌کند. محسن خباز، تهیه‌کننده تور کنسرت‌های علیرضا قربانی و مدیرعامل موسسه 

فرهنگی- هنری شهر آفتاب با اعلام این خبر گفت: درخواست مجوز برای کنسرت علیرضا قربانی در تخت‌جمشید بیش از یک سال گذشته داده شده بود و در نهایت با صدور مجوز، اجرای آن از ۹ تیر ۱۴۰۳ برنامه‌ریزی شده است. وی افزود: این کنسرت به شکل بلیت‌فروشی با حضور مخاطبان گسترده در پهنه تاریخی پارسه تخت جمشید برگزار می‌شود و جزئیات تکمیلی آن بزودی اعلام خواهد شد.

مدیرعامل موسسه فرهنگی - هنری شهر آفتاب در پایان بیان کرد: علیرضا قربانی پس از اجرای تهران در نوروز ۱۴۰۳، در برلین، گوتنبرگ، میلان و دوبی روی صحنه رفت و در بازگشت به ایران، اجرا در تخت جمشید شیراز جدیدترین کنسرت وی در داخل کشور است. بلیت‌های این کنسرت از امروز پنجشنبه ۳۱ خرداد ساعت ۱۰ صبح در دسترس مخاطبان قرار می‌گیرد.

***

«بارکد» در فرهنگسرای اخلاق نقد و بررسی می‌شود

مجموعه داستان «بارکد» در قالب برنامه آفتاب واژگان از امروز ۳۱ خرداد در فرهنگسرای اخلاق نقد و بررسی می‌شود. این برنامه در راستای فعالیت‌های مرتبط با ترویج فرهنگ کتابخوانی و مطالعه کتاب است.

منیر محلوجی نویسنده، طاهره امینی جزه کارشناس ادبی و مرضیه طاووسی منتقد ادبی در این برنامه حضور داشته و به ارائه نکاتی درباره این کتاب می‌پردازند.

در مجموعه داستان کوتاه «بارکد»، نویسنده تلاش کرده پیرامون مسائل اجتماعی که در جامعه دیده می‌شود در قالب داستان‌هایی کوتاه، به مسائل و معضلات جامعه از فضای مجازی تا مشکلات اخلاقی، اجتماعی و عرفی نگاهی دوباره بیندازد. مجموعه داستان «بارکد» نوشته منیر محلوجی با ۱۹۸ صفحه توسط انتشارات حدیث قلم منتشر و روانه بازار نشر شده است.

نشست نقد و بررسی این کتاب امروز ۳۱ خرداد از ساعت ۱۴:۳۰ در فرهنگسرای اخلاق برگزار می‌شود.

گروه فرهنگ و هنر: امروز به هر شهر و حتی روستای ایران سری بزنید، نام و نشانی از اقبال لاهوری می‌شود یافت. خیابان‌های زیادی در ایران به نام اقبال لاهوری است و مردم او را با عنوان علامه خطاب می‌کنند اما کمتر شهروندی را می‌شود سراغ گرفت که با آثارش بویژه اشعار او آشنا باشد. شاید بشود گفت به همان اندازه که نام او مشهور و شناخته شده است، آثار و اشعار و نوشته‌هایش در غربت به سر می‌برد.

این در حالی است که رهبر انقلاب در پیام‌شان به کنگره اقبال که دهه 60 برگزار شد، درباره او نوشتند: «امروز که این جلسه را و این تجلیل را از اقبال عزیز در کشورمان مشاهده می‌کنم، یکى از پرهیجان‌ترین و خاطره‌انگیزترین روزهاى زندگى من خواهد بود. آن شرار درخشنده‌اى که در تاریکى‌هاى روزهاى سیاه اختناق، یادش، شعرش، نصیحتش و درسش نومیدى را از دل می‌زدود و آینده‌اى روشن را در برابر چشم‌هاى ما ترسیم می‌کرد، امروز مشعل فروزنده‌اى شده و چشم ملت ما را خوشبختانه به خود جلب می‌کند».

با وجود چنین جایگاهی اما با مروری بر فضای فرهنگی - هنری کشور بسادگی می‌توان دریافت آنچنان که باید و شاید اثر درخوری درباره این شخصیت تولید نشده است.

حال در این برهوت تولیدات فرهنگی و هنری درباره اقبال لاهوری، مستند «ما و اقبال» به کارگردانی محسن کوقان یکی از تازه‌ترین آثار مستند سازمان هنری رسانه‌ای اوج است که شامگاه سه‌شنبه 29 خرداد از شبکه مستند پخش شد؛ مستندی که زندگی و آرای اقبال لاهوری را به تصویر می‌کشد. مستند «ما و اقبال» نشان می‌دهد اقبال لاهوری چگونه جنسی از میراث روشنفکری دینی را برای اندیشمندانی چون علی شریعتی پایه گذاشت و عقیده داشت نباید علیه غرب به دلیل تجدد آنها جبهه گرفت. مستند از پاکستان شروع می‌شود؛ سرزمین مادری اقبال و فرهنگ و تمدنی که بین فرهنگ و تمدن ایرانی و هندی واقع شده است. فیلم اشاره دارد که از 12 هزار بیت سروده شده توسط اقبال لاهوری 9 هزار بیت آن به زبان فارسی است. 

«ما و اقبال» مخاطبان را به محافل خوانش اشعار اقبال در پاکستان می‌برد و درباره خدمات لاهوری و تلاش او برای شناخت مخاطب هندی با زبان فارسی و غرابت معنایی این ۲ فرهنگ در مقایسه با اروپا سخن می‌گوید.

این مستند از اقبالِ اقبال به زبان فارسی، تعلق خاطر او به مولوی، ضرورت نگهداشت زبان فارسی و نقش زبان فارسی در گسترش اسلام از سوی اقبال پرده برمی‌دارد و به کلام خود لاهوری ارجاع می‌دهد که می‌گوید: «هیچ زبانی جز فارسی نمی‌تواند اندیشه‌های من را برتابد». 

از خلال این اثر مخاطب متوجه می‌شود اقبال در خانواده‌ای بزرگ شد که استادان فارسی‌زبان داشت و در مدرسه‌ای با زبان فارسی درس خواند و بر همین اساس با زبان فارسی آشنا و چنان شیفته آن شد که پیش از یادگیری زبان، به سرودن شعر فارسی پرداخت.

اکبر جباری نویسنده، احمد تمیم‌داری استاد زبان و ادبیات فارسی، محمد بقایی‌ماکان نویسنده و پژوهشگر، عبدالجبار کاکایی شاعر، محمدکاظم کاظمی‌ شاعر و جاوید اقبال فرزند علامه اقبال از جمله صاحبنظران و اقبال‌پژوهانی هستند که درباره زبان و فرهنگ پاکستان و آرا و اندیشه‌های اقبال لاهوری در این مستند صحبت می‌کنند. آنچه در ادامه می‌آید چکیده‌ای از نظرات این استادان است.

***

اقبال لاهوری اگرچه به ایران نیامده بود اما علاقه وافری به زبان فارسی و شاعران برجسته فارسی‌زبان داشت و چون روح ایران در شعر ایرانی متجلی است، این روح در اشعار اقبال هم برجسته است.

گفته‌اند اقبال لاهوری وقتی در 61 سالگی چشم از جهان فروبست، مثنوی مولوی را به شکل بازشده در کنار خود داشت و این روایت جایگاه اشعار مولانا نزد وی را برجسته می‌کند، ضمن اینکه اقبال مثنوی‌های خودش را هم از مثنوی مولانا وام گرفته بود. در حقیقت او از میراث زبانی مولانا بهره گرفته بود.

اقبال لاهوری در آلمان درس خواند و تحت تاثیر نیچه بود، لاهوری را باید قهرمان اصلاح در گسترش اسلام در خارج از مرزهای کشور خودش دانست. او دشمن فرهنگ غرب نبود، بلکه ترکیبی از آنها را با عنوان فرهنگ خودی قبول داشت و ترویج می‌کرد. او شکلی از فلسفه افلاطونی و نوافلاطونی را قبول داشت که لزوما آرای ارسطو در آن جایی 

نداشت.

اقبال لاهوری جنسی از میراث روشنفکری دینی را برای اندیشمندانی چون شریعتی پایه گذاشت و عقیده داشت نباید علیه غرب به دلیل تجدد آنها جبهه گرفت و عقیده داشت علت جاماندن شرق پسرفتگی آن است. 

لاهوری می‌گفت: غرب را عقلگرایی مفرط از بین برد و در نتیجه آن معنویت خود را از دست داد و شرق از افراط در امور معنوی از پیشرفت بازماند. وی معتقد بود دنیای امروز به متفکری چون مولانا نیاز دارد تا شور و شوق زندگی را در مردم برانگیزد.

بر این اساس اقبال لاهوری، اسلام‌شناس و متفکری ضداستکبار معرفی می‌شود که دگرگونی مسلمانان را با تکیه بر آیات قرآن برمی‌شمرد.

برخی صاحبنظران در این مستند البته عقیده دارند اقبال لاهوری ادراک درستی از کل و غرب نداشت و این موضوع سبب شد با برخی اجزای غرب رابطه خوبی نداشته باشد اما اجزای دیگری را بپذیرد. در این منظر اقبال می‌خواهد عقل غربی را با عشق شرقی ترکیب کرده و به نتیجه‌ای مطلوب برسد.

در نهایت مستند «ما و اقبال» می‌گوید او نظریه‌پرداز شکل‌گیری پاکستان کنونی بود و به کشوری فراگیر که همه مسلمانان را دربرگیرد فکر می‌کرد اما 9 سال پیش از تشکیل جمهوری اسلامی پاکستان درگذشت. لاهوری عقیده داشت: ملت‌ها در قلب شاعران شکل می‌گیرند و در دست سیاستمداران رشد کرده و در نهایت می‌میرند.

در بخشی از این مستند صدای سخنرانی دکتر علی شریعتی پخش می‌شود که می‌گوید: اقبال لاهوری مردی بزرگ در بیداری سیاسی زمان بود و در اندیشیدن علمی و فلسفی اسلامی نقش مهمی داشت. از سوی دیگر «محمدعلی جناح»، بنیانگذار پاکستان که سابقه دوستی دیرینه با او داشت درباره‌اش گفته است: «اقبال نه تنها یک متفکر و راهنما و دوست من بود که در سخت‌ترین روزهای حزب مسلم‌لیگ پاکستان محکم ایستاد؛ او نماینده فرهنگ مسلمانان بود و اگرچه در ظاهر بین ما نیست اما تا اسلام زنده است او هم زنده است، چرا که اشعار او سرچشمه الهام ما و نسل‌های آینده خواهد بود». 

* زبان فارسی، ظرف اندیشه‌های اقبال است

محسن کوقانی، کارگردان مستند «ما و اقبال» در گفت‌وگو با «وطن امروز» درباره علت ساخت این مستند گفت: دغدغه اصلی و مهم‌ترین موضوع ما از ساخت این مستند به مبحث ایران فرهنگی و زبان فارسی بازمی‌گردد، یعنی بررسی اهمیت زبان فارسی و از سوی دیگر قدرت ایران فرهنگی در کشورهای پیرامون آن. مساله دیگر مواجهه ما با غرب است، چرا که در اندیشه اقبال نسبت بین شرق و غرب هم موضوع مهمی است؛ اینکه نگاه التقاطی به غرب داشته باشیم یا نگاه گزینشی یا نگاه ضدغرب داشته باشیم یا نگاه غرب‌گرا یا غرب زده و این هم موضوعی بود که در این مستند مورد بررسی قرار دادیم. هدف اصلی ما از ساخت مستند «ما و اقبال» این بود که زبان فارسی، فرهنگ ایرانی و نسبت بین شرق و غرب را مورد مداقه قرار دهیم.  

این مستندساز در پاسخ به این پرسش که چرا اقبال لاهوری به عنوان شخصیت محوری در این مستند مورد بررسی قرار گرفته است، اظهار کرد: وقتی می‌خواهید مساله مهمی را گوشزد کنید از زاویه دیگری گوشزد کردن اهمیت موضوع را بهتر نشان خواهد داد، یعنی از زاویه یک دیگری که خارج از محیط ما قرار دارد. وی تصریح کرد: اقبال یک غیرایرانی است که درباره ایران، زبان فارسی و فرهنگ ایرانی نکاتی را گوشزد و اهمیت این موارد را به ما یادآوری می‌کند؛ به همین دلیل اقبال آن دیگری مهم است که این نکات را به ما نشان می‌دهد.

کوقانی در پاسخ به این سوال که مهم‌ترین جنبه شخصیت و آرای اقبال لاهوری را به واسطه پژوهش و ساخت یک مستند درباره او در چه می‌داند، گفت: اقبال جمله‌ای فوق‌العاده دارد که در طول مستند چندبار تکرار می‌شود و آن این است که هیچ زبانی جز زبان فارسی ظرفیت اندیشه‌های من را ندارد؛ این موضوع اهمیت غنا و ظرفیت زبان فارسی را نشان می‌دهد؛ نکته  جالبی که خود ما از آن غافل هستیم این است که زبان فارسی زبان اندیشه و حکمت و دانش است و بستری که شما می‌توانید در آن اندیشه و تفکر داشته باشید و اساسا این اندیشه و تفکر می‌تواند در آن بستر شکل بگیرد. 

وی ادامه داد: تلقی ساده ما از زبان، ابزاری برای اندیشه و برقراری ارتباط است، در صورتی که این موضوع صرفا نخستین و ساده‌ترین پیامد زبان است ولی وقتی گفته می‌شود زبان ابعاد نظری را هم هدایت و حمایت می‌کند، موضوع از منظر زبان‌شناسی جذاب می‌شود.

کوقانی همچنین درباره زمان صرف شده درباره مستند «ما و اقبال» توضیح داد: کل زمان ساخت این مستند از شروع پژوهش تا تولید 2 سال زمان برد و اصلی‌ترین منبع برای اندیشه‌های اقبال، کتب و دست‌نوشته‌ها و مکتوبات وی بود البته در حوزه تاریخ شفاهی سراغ استادانی رفتیم که درباره این شخصیت کار کرده‌اند، مانند استاد بقایی‌ماکان و دیگران که به اصطلاح اقبال پژوهش بودند.

گروه فرهنگ و هنر: مستند «قوی‌دل» را باید جزو آثار مستندی دانست که همزمان در 2 رویداد مهم کشور جوایزه ویژه دریافت کرده است؛ تندیس بهترین فیلم در جشنواره سینما حقیقت و سیمرغ بلوین بهترین مستند در جشنواه فیلم فجر سال گذشته 2 عنوانی بودند که این فیلم به خود اختصاص داد. این مستند به بررسی ماجرای ورود خون‌های آلوده فرانسوی به ایران و تلاش‌های احمد قوی‌دل برای تحقق عدالت می‌پردازد. 

از همین رو شامگاه سه‌شنبه در پردیس چهارسو نشست نقد و بررسی به همراه اکران این فیلم برگزار شد تا علاقه‌مندان در کنار تماشای این مستند تحسین‌شده با کارگردان، تهیه‌کننده و کارشناس برنامه پیرامون آن به گپ و گفت بنشینند. 

در این برنامه حامد شکیبانیا به عنوان منتقد و مستندساز میزبان مخاطبان بود و به بررسی این اثر پرداخت.

شکیبانیا با اشاره به ویژگی‌های مستند «قوی‌دل» گفت: با توجه به رویکردی که فیلم «قوی‌دل» دارد اینگونه به نظر می‌آید که تا حد زیادی به نیاز امروز سینمای مستند پاسخ داده است.

وی افزود: فیلم مستندی که هم نسبت به دغدغه‌ها و مسائل و اتفاقات جامعه بی‌تفاوت نیست و هم حوصله سربر، غر بزن و تلخ و تار نیست و در عین حال که تلخی‌ها را منعکس کرده، جذاب و تماشایی است. در فیلم‌های پیشین سعید الهی یعنی «زومرهای ایرانی» جسارت عریانی در طرح موضوع است و در فیلم «قوی‌دل» نیز جسارت زیادی در ساختار اثر دیده می‌شود، چرا که ما با یک فیلم کمدی طرف هستیم که یک موضوع تلخ را مطرح می‌کند و به نوعی به کمدی سیاه نزدیک می‌شویم.

وی ادامه داد: لایه‌های تجربی و اکسپریمنتال در فیلم مشهود است، یعنی همان فیلم تجربی که حاوی نوعی جسارت امتحان نشده است و خیلی کم پیش می‌آید که در آثار با آن روبه‌رو شویم. در این اثر ذوق و خلاقیت علی فراهانی و نگاه راهبردی سعید الهی به عنوان تهیه‌کننده به هماهنگی رسیده و از سوی دیگر با سوژه‌ای روبه‌رو هستیم که داستان جالبی هم در زندگی شخصی‌اش دارد.

علی فراهانی‌صدر، کارگردان فیلم نیز درباره ایده فیلم گفت: به نظرم می‌توان «قوی‌دل» را از آنجایی که اتفاق‌ها و گره اصلی فیلم بین سال‌های ۶۰ تا ۷۰ اتفاق می‌افتد، یک اثر تاریخی هم دانست. ما در بسیاری از مواقع براساس موضوع روز اتفاق‌هایی را از تاریخ بیرون می‌کشیم و روایت می‌کنیم تا جوابی به آن مساله و پرسش روز پاسخ بدهیم.

سعید الهی، تهیه‌کننده فیلم نیز با اشاره به چالش‌ها و تردیدهای احتمالی تهیه‌کنندگان گفت: ابتدا که آقای فراهانی طرح را به من پیشنهاد کردند ذهنیت من همین بود که قرار است مستندی را طبق رویه مرسوم و سنتی آن از پرتره آقای قویدل بسازیم اما در همان جلسات اول من متوجه موضوعی در آقای فراهانی شدم و آن، خلاقیت عجیب این جوان دهه هفتادی بود که برای من بسیار جذاب بود. آقای فراهانی از نکاتی صحبت می‌کرد که من، حداقل در مستندهای قبلی خودم و در جامعه مستندسازان و فیلمسازان خیلی با این جسارت و شجاعت برخورد نکرده بودم. حتی من خیلی نگران بودم که آیا ما واقعاً در خط سیر یک فیلم مستند حرکت می‌کنیم و اینکه نیاز هست که با چند نفر از نظریه‌پردازان یا اساتید دانشگاه مشورت کنیم و آیا اثری که تولید می‌کنیم یک اثر مستند تلقی خواهد شد یا نه و حقیقتاً تردیدهای زیادی داشتم.

وی در ادامه افزود: وقتی آقای فراهانی و آقای رستم‌آبادی رونوشت را با همکاری یکدیگر تنظیم کردند و به من دادند در ابتدا ۱۳ اپیزود بود که به ۸ اپیزود رسید و بعدها سر تدوین نیز کوتاه‌تر شد. این اثر یک مستند مشارکتی تعاملی است و صرفاً پرتره و تاریخی نیست و واقعا اگر شخص آقای قویدل نبود این مستند به این زیبایی شکل نمی‌گرفت. مرکز گسترش با اعتمادی که به ما کرد سرمایه‌گذاری روی این اثر را پذیرفت و ما هم طبق همان رویه‌های مرسوم که در مرکز گسترش وجود داشت عمل کردیم و با خلاقیت‌هایی که آقای فراهانی در پرداخت و پرورش ایده به کار برد به نتیجه خوبی رسیدیم.

الهی با تشکر مدیریت مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی که شرایط ساخت این مستند را فراهم کردند، افزود: اعتقاد دارم ساخت این مستند یک ضرورت است و امروز نیز معتقدم تولید مستندهایی مثل مستند «قوی‌دل» یک نیاز برای جامعه امروز ما است، بنابراین هر کسی در قالب و ساحت مسؤولیت اجتماعی هر گامی که برای تولید این مستندها و اثربخشی آنها در ذهن مخاطب بردارد، کار نیکی انجام داده است و فکر می‌کنم نسل نوپا و جوان امروز ما نیاز دارد اینگونه آثار را ببیند و درست به این دلیل اصلاً روی زبان کمدی اثر حساس نبودم و از روز اول معتقد بودم باید با زبان مردم صحبت کنیم و اصرار داشتم که زبان مردم باید بر فیلم حاکم باشد.

الهی با اشاره به استقبال خوب مخاطبان از فیلم «قوی‌دل» گفت: می‌خواهم تشکر ویژه‌ای از مرکز گسترش سینمای مستند تجربی و شخص آقای حمیدی‌مقدم داشته باشم، همینطور از آقای محمد طیب که این فرصت را فراهم کردند تا «قوی‌دل» در گروه سینمایی هنر تجربه دیده شود.