آغاز عملیات اجرایی ۲۰۰ هزار مسکن در شهر تهران

روز گذشته طی مراسمی با حضور معاون اول رئیس‌جمهوری، عملیات اجرایی ۲۰۰ هزار واحد مسکونی در ۲۴ نقطه تهران آغاز شد. تمام واحدهای تعریف شده در این پروژه در شهر تهران و مناطق بیست‌ودوگانه است. همچنین در این پروژه شهرداری مشارکت خواهد داشت. بر این اساس عملیات اجرایی 200 هزار واحد مسکونی قرارگاه جهادی مسکن شهر تهران با رویکرد نوسازی بافت‌های فرسوده شهر تهران و استفاده از اراضی ناکارآمد با تامین خدمات لازم و اجرای شعار سال 1403 روز گذشته آغاز شد. این واحدهای مسکونی در 24 نقطه تهران ساخته خواهد شد. همچنین آیین بهره‌برداری از 15 هزار واحد مسکن در بافت فرسوده شهر تهران که بعد از اعمال مشوق‌ها و صدور پروانه به مرحله بهره‌برداری رسیده‌اند، در قالب پروژه محله الگوی 60 هکتاری تهرانسر برگزار شد. سازمان ملی زمین و مسکن با هدف توسعه شهری در تفاهمی مشترک با شهرداری تهران و کمیته امداد امام‌خمینی(ره) طراحی و اجرای محله الگو را با تاکید بر معماری ایرانی - اسلامی در منطقه 21 تهران و تهرانسر با ظرفیت 12 هزار نفر به اتمام رساند. در طراحی این محله‌، برای رفع همه‌جانبه نیازهای شهروندان و ساکنان آن، سرانه‌های خدماتی تامین شده و رویکرد این محله شامل شهر دوستدار محیط‌ زیست است. در تامین سرانه‌های مختلف این محله، 50 هزار مترمربع کاربری فضای سبز و بوستان‌، 33 هزار متر مربع کاربری فضای آموزشی، 18 هزار مترمربع کاربری فضاهای ورزشی، 17 هزار مترمربع کاربری محیط‌های درمانی و 10 هزار مترمربع فضای فرهنگی و مذهبی در نظر گرفته شده است.

***

استفاده از ظرفیت انتظامی 3 استان برای تأمین امنیت زائران

محمدحسین مهدوی‌زادگان: بدون شک تحولات  عرصه سیاست خارجی حوزه روابط بین‌الملل در خلأ و ذهن شکل نمی‌گیرد! ایده‌آل‌گرایی نسبت به دشمنان و توهم تبدیل آنها به دوست، دقیقا زمانی اتفاق می‌افتد که واقعیات جاری در حوزه روابط بین‌الملل، قربانی انگاره‌های معکوس و غیرواقعی در ذهن و عملکرد سیاستمداران شود. این قاعده کلان و مهم، مبنایی منطقی برای قضاوت افکار عمومی درباره سیاست خارجی دولت آقای روحانی و دولت سیزدهم (دولت آیت‌الله شهید رئیسی) محسوب می‌شود.

1- در قاموس سیاست خارجی و دیپلماسی دولت‌های یازدهم و دوازدهم، سیاست خارجی تابعی از بازی قدرت‌های بزرگ و فضایی بود که در بطن بازی آنها ایجاد می‌شد. بر همین مبنا، دیپلماسی همسایگان و دیپلماسی منطقه‌ای، محاط در دیپلماسی فرامنطقه‌ای بود و ارزش اکتسابی (و نه ذاتی) آنها تابعی از اراده قدرت‌های بیرونی (بویژه قدرت‌های غربی) است. این نگاه در مذاکرات هسته‌ای بین سال‌های 1392 تا 1394 که منتهی به توافق هسته‌ای میان ایران و اعضای 1+5 شد، نمود خاصی پیدا کرد؛ جایی که قرار بود آمریکا تبدیل به تضمین‌کننده منافع اقتصادی ایران در برجام و تنظیم‌کننده روابط تهران و دیگر کشورهای منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا شود اما ماجرا دقیقا به صورتی وارونه تعبیر شد: روابط تهران و بازیگران منطقه‌ای در سکون و پسرفت قرار گرفت و واشنگتن با یک حرکت ساده از برجام خارج شد اما در نگاه دولت سیزدهم، سیاست خارجی منطقه‌ای دارای موضوعیت و اصالت بود و این نگاه وجود داشت که این «قدرت منطقه‌ای» ایران در عرصه بازدارندگی و تعامل موثر و واقع‌بینانه با سایر بازیگران این حوزه است که عیار و وزن چانه‌زنی ما در مناسبات فرامنطقه‌ای را تعیین می‌کند. به عبارت بهتر، دولت سیزدهم دیپلماسی منطقه‌ای را محیط بر دیپلماسی فرامنطقه‌ای دانست و قدرت درونزا را به مثابه  مقدمه‌ای برای تحقق قدرت فرامرزی تعبیر کرد. 

۲- در نگاه کلان آقایان روحانی و ظریف،  استراتژی «تبدیل دشمن به دوست» باید جایگزین استراتژی «تقابل دائمی با آمریکا» شود تا از این طریق، تهران بتواند مناسبات پایدار اقتصادی و برون‌مرزی خود را در نظام بین‌الملل تضمین کند. با این حال دولت سیزدهم نه تنها استراتژی «تبدیل دشمن به دوست» را با توجه به ماهیت آمریکا و اتحادیه اروپایی خطرناک و غیرقابل تحقق دانست، بلکه به استراتژی «مدیریت رفتار دشمن» معتقد بود. مدیریت رفتار دشمن، به این معناست که اساسا دشمنان قسم‌خورده نظام جمهوری اسلامی هرگز قابلیت تبدیل شدن به دوست (حتی به صورت بالقوه) را نداشته و از این رو باید هرگونه تاکتیک و رفتاری در قبال آنها را با در نظر گرفتن ماهیت تغییرناپذیرشان صورت داد. 

دولت سیزدهم مذاکرات هسته‌ای را ادامه داد اما خطوط قرمز حقوقی، فنی و اعتباری و از همه مهم‌تر، راهبردی کشور را فدای یک استراتژی خیال‌پردازانه نکرد. دولت سیزدهم به سران کاخ سفید پیام آشکاری درباره «ممانعت از احیای برجام کاغذی» و «لزوم ارائه تضمین‌های عملیاتی برای رفع واقعی تحریم‌ها» داد تا بر دموکرات‌های ریاکار کاخ سفید مسجل شود دولت سیزدهم، دولت یازدهم و دوازدهم نیست!

پدیده تشییع میلیونی رئیس‌جمهور و همراهان او آنقدر پردامنه و چشمگیر بود که لازم می‌نماید از منظر جامعه‌شناختی مورد پرسش و تحلیل بیشتر قرار گیرد. به رغم سکوت بخشی از جامعه‌شناسان به‌اصطلاح همه‌چیزگو درباره این پدیده عظیم، هستند اساتیدی که نسبت به پدیده‌های جامعه ایران حساسیت دارند و به تحلیل و بررسی آن می‌پردازند. در این مجال سراغ دکتر  ابراهیم فیاض، دانشیار دانشکده علوم اجتماعی تهران رفتیم. او ضمن انتقاد از جامعه‌شناسان ایرانی برای ندیدن این واقعه بزرگ، معتقد است آیت‌الله شهید رئیسی به جای نوسازی و مدرنیزاسیون به دنبال بازسازی جامعه ایران بود و تشییع میلیونی ایشان نشان از سطوح عمیق فرهنگی و تمدنی ما دارد. مشروح گفت‌وگوی «وطن امروز» با این استاد جامعه‌شناسی را از نظر می‌گذرانید.

***

* روایت شما از حماسه‌ای که مردم خلق کردند چیست؟ چرا این جمعیت آمدند و چرا اینقدر عواطف به خرج دادند؟

در دوره‌های قبلی ریاست جمهوری شاهد بودیم رئیس‌جمهور سوژه است و مردم ابژه. رئیس‌جمهور احساس می‌کرد مردم باید تابع او باشند و بویی از مردم وجود نداشت اما در دوره آقای رئیسی، هم خود او سوژه بود و هم مردم سوژه بودند و از این حیث رئیس‌جمهور با مردم به شدت تفاهم برقرار کرد. خیلی‌ها این اواخر متوجه شدند ایشان چه انسان متفاوتی است. بدحجاب‌ها هم در تشییع ایشان برای او گریه می‌کردند و از او حلالیت می‌خواستند. در تشییع آقای بهشتی هم وضع همین‌گونه بود. مردمی که باشی مردم هم با تو هستند. به همین خاطر شاهد این عاطفه بودیم. قلوب مردم ظرف خداست. «سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا» همین است. یعنی کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏‌اند به‌زودى [خداى] رحمان براى آنان محبتى [در دل‌ها] قرار می‌دهد. این محبت را نسبت به اهل بیت خودمان به صورت واضح و مشهود می‌بینیم. مثل آن کشیش مسیحی که صبح‌ها به زیارت امام رضا‌(ع) می‌آید یا اهل سنتی که به زیارت ائمه می‌آیند. این بُعد معنوی قصه است که ما معتقدیم عالم ناسوت همانند پوست است نسبت به عالم ملکوت، یعنی قشر عالم ملکوت است. هر کار خوبی که ما انجام دهیم عالم ملکوت این کار را در عالم ناسوت تجلی می‌دهد. مثلا فرد می‌میرد اما سال‌های سال اسم و رسم او باقی می‌ماند. هرچه به آخرالزمان نزدیک می‌شویم این مساله بیشتر اهمیت می‌یابد. تا همین چند سال پیش مرقد امام حسین(ع) و زیارت آن حضرت به این گستردگی نبود. هر چه به آخرالزمان نزدیک می‌شویم عوالم بیشتر خود را نشان می‌دهند و خوبی‌ها و بدی‌ها بیشتر آشکار می‌شوند. مساله آقای رئیسی هم در همین چارچوب قابل تعریف است. ایشان به جای نوسازی و مدرنیزاسیون، بازسازی و  social construction را آورد. آقای رئیسی از خود تئوری نداشت و همان مبانی‌ای که رهبر انقلاب بر آن تاکید می‌کردند مانند اقتصاد مقاومتی، بومی‌گرایی و... را در دستور کار خود قرار داده بود اما به این ابعاد ایشان پرداخته نشده است. 

او به روستاهایی رفت که تا به حال هیچ رئیس‌جمهوری نرفته بود. متاسفانه نشستن مسؤولان در پایتخت یکی از مسائلی است که با آن مواجه هستیم که به موضوع مرکز و پیرامونی دامن می‌زند. آقای رئیسی داشت این فضای پایتخت‌نشینی مسؤولان و نگاه پیرامونی به شهرهای دیگر را به هم می‌زد. مسؤولانی که به سرمایه‌داری لیبرال تعلق داشتند، پایتخت‌نشین بوده و به سرمایه‌داری جهانی معتقد بودند و نگاه «مرکز -پیرامونی» داشتند. دنیای مردمی بودن و بومی بودن با دنیای اشرافیت و غربی بودن متفاوت است، لذا بحث این است که فرد وقتی مردمی باشد، مردم هم با او هستند. 

* برخی با توجه به تحقیقات کمّی و برخی آمارها جامعه ایران را یک جامعه آشفته و آسیب‌دیده تصویر می‌کنند اما در مقابل برخی می‌گویند این آمارها نمی‌تواند باطن جامعه ایران را نشان دهد کمااینکه از سال 57 این جامعه از خود کنش‌هایی را بروز و ظهور داده که برخلاف تمام پیش‌بینی‌ها بوده است، لذا باید جامعه ایران را در این ظهورات و بروزات مانند تشییع سردار شهید سلیمانی یا تشییع آیت‌الله شهید رئیسی فهم کرد. سوال این است: چطور می‌توان جامعه ایران را شناخت و این حوادث چه توضیحی از جامعه ایران به ما می‌دهد؟

سطوح تمدنی و فرهنگی ما به شدت عمیق است. فرهنگ ما مثل آثار باستانی لایه لایه روی هم آمده و زنده است. همین الان نشانه‌هایی از فرهنگ هخامنشی و ساسانیان هم داریم. لایه‌های تمدن ایرانی را نمی‌توان با آمارها که سطحی‌ترین شکل سنجش است، فهم کرد. فهم این لایه‌ها سال‌های سال کار می‌برد و فکر می‌خواهد. من 18 ساله بودم که از کازرون بیرون آمدم، 40 سال از کازرون دور بوده‌ام. الان که اقوام و آشنایان را می‌بینم نمی‌شناسم! تعاملی که روستاییان با شهرها دارند بشدت پیچیده است. اینها را نمی‌توان با آمار به دست آورد.  فاصله‌ای بین نخبگان سیاسی و اجتماعی و اقتصادی با جامعه پدید آمده است. مردم ایران شروع به بازسازی فرهنگی خودشان کرده‌اند و مسائلی مانند شاهنامه‌خوانی و سعدی‌خوانی آغاز شده است.  مردم آثار مدرنیته را دیده‌اند و برای آنها مشخص شده نوسازی و مدرنیته کلاه‌های زیادی سرشان گذاشته که از جمله آنها می‌توان به طلاق‌ها و از هم پاشیدن خانواده‌ها اشاره کرد لذا مردم می‌خواهند خود را بازسازی کنند. تشییع آقای رئیسی یک افتخار برای مدنیت ایرانی و ایرانیت است. مردم این را بازتولید کردند. حتی کسانی که خارج از کشور هستند این کار را شروع کرده‌اند. لایه‌های تمدنی، تاریخی و فرهنگی در ایران بسیار با اهمیت و مورد توجه است و همه اینها در بروز و ظهور هستند در نتیجه در مواقع مختلف مردم عکس‌العمل نشان می‌دهند که این عکس‌العمل برای دیگرانی که این فهم را ندارند، شوکه‌کننده است لذا آمارها گول‌زننده است. مردم عارف مسلک هستند و حتی کسی که مخالف آقای رئیسی بوده هم به تشییع آمده است و دیگر نقد نمی‌کند. این به خاطر ساختار عرفانی شرق است که با غرب تفاوت می‌کند. امکان بسط تاریخی آقای رئیسی بالاست و ایشان حالت اسطوره‌ای پیدا می‌کند و الان هم اسطوره شده است. مانند آقای بهشتی شد. همه برای او گریستند و این بغض در تاریخ پخش می‌شود.

* بنابراین می‌توان از این حادثه یک خوانش هویتی ارائه داد و نمی‌توان آن را امری زودگذر و مقطعی دانست.

عاشورا هر سال تکرار می‌شود و هر بار مردم بیش از قبل به آن توجه دارند. این ریشه در لایه‌های عمیق تمدنی و فرهنگی ما دارد. تراژدی خیلی بحث عمیقی است. ایرانی‌ها قبل از اسلام سوگ سیاوش را دارند و بعد از اسلام هم شهادت امام حسین‌(ع) را. در غرب هم تراژدی داریم.  در هملت که شکسپیر نوشته اما او یک نفر است. در تراژدی امام حسین(ع) یک جمع عظیم حاضرند و امری تاریخی است. به قدری عظیم است و عمق و گسترش دارد که انسان باور نمی‌کند واقعیتی به نام امام حسین‌(ع) وجود دارد و فکر می‌کند این خود اسطوره است. عزاداری امام‌حسین‌(ع) هم بشدت اسطوره‌ای است. یعنی آنقدر از لحاظ داستانی عمق دارد که اسطوره‌ای می‌شود.  زمانی من در یک کشور آسیای شرقی بودم و مناجات خمسه عشر امام سجاد(ع) را به شعرای بودایی داده بودند. آنها از دیدن این مناجات شوکه شدند. لذا اگر عاشورا تکرار می‌شود و سال به سال عمیق‌تر است و به ابتذال کشیده نمی‌شود، به همین دلیل است. لذا تاریخ تکرار می‌شود. آنچه در تاریخ عمق معنایی دارد تکرار می‌شود. شما تشییع سردار شهید سلیمانی را ببینید، چه کسی باور می‌کرد آن بدرقه میلیونی صورت بگیرد؟ در عراق هم که اصلا تشییع به این صورت، شکل نمی‌گرفت، شاهد آن حضور عجیب در کاظمین و بغداد بودیم و همین امر باعث تاخیر ارسال پیکر ایشان به ایران شد، لذا همه از این امر شوکه شده بودند. حتی اردوغان هم شوکه شده بود که در عراق چه اتفاقی افتاده است. در عراق ساختار ضدایرانی ساخته بودند و عربستانی‌ها سال‌ها کار کرده بودند اما همه چیز برعکس شد. زمانی پیکر ایشان به کربلا و نجف رسیده بود که دیگر شب شده بود و کلی زمان برده بود. در ایران هم شاهد بودیم در شهرهای مختلف چه اتفاقی افتاد. من بعید می‌دانم در تاریخ اهواز چنین تجمعی شکل گرفته باشد. مخصوصا که حضور اعراب اهواز در این تشییع چشمگیر و قابل توجه بود. معتقدم اگر تشییع سردار سلیمانی در شیراز و اصفهان هم صورت می‌گرفت، وضعیت به همین شکل بود.  لذا ساختاری که از آن حرف می‌زنم مدام تکرار می‌شود و ساختار معنایی عمیقی است. تازه این ابتدای راه است. در آینده پیش‌رونده‌تر خواهد بود. 

اعتقاد ما این است که ملکوت در ناسوت معناسازی می‌کند، لذا هر چه بگذرد، اینها برجسته‌تر می‌شود. «سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنْفُسِهِمْ حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ» معنای آیه این است که «ما آیات (قدرت و حکمت) خود را در آفاق جهان و نفوس بندگان کاملا هویدا و روشن می‌گردانیم تا ظاهر و آشکار شود که خدا (و آیات حکمت و قیامت و رسالتش همه) برحق است. آیا همین حقیقت که خدا بر همه موجودات عالم پیدا و گواه است کفایت (از برهان) نمی‌کند؟» لذا آیات خدا در تاریخ نشان داده می‌شود.

گروه بین‌الملل: رژیم صهیونیستی بعد از جنایت‌های وحشتناک در غزه بویژه اکنون در شهر رفح، توسط دادگاه بین‌المللی کیفری مورد بازخواست قرار گرفت و حتی دادستان آن خواستار بازداشت نتانیاهو و گالانت شد. حالا برخی رسانه‌ها اعلام کرده‌اند سال‌هاست رژیم صهیونیستی در حال جاسوسی از دیوانه لاهه است. 

نشریه گاردین جزئیات قابل تاملی را از کارزار جاسوسی و طرح ارعاب صهیونیست‌ها علیه مقام‌های ارشد دیوان لاهه طی یک دهه اخیر با محوریت جنایات رژیم صهیونیستی علیه مردم فلسطین منتشر کرده است. در این راستا، گاردین به این نکته اشاره داشته که داده‌های خود را از طریق مصاحبه با ده‌ها مقام سابق و کنونی صهیونیست و البته برخی تحلیلگران و رسانه‌های اسرائیلی و در عین حال تکیه بر تلاش‌های مستقل خود کسب کرده است. گزارش گاردین با بازتاب‌های قابل توجهی در محیط بین‌الملل روبه‌رو شده و بسیاری از تحلیلگران انتشار آن در شرایط کنونی را تا حد زیادی مرتبط با اوج گرفتن تهدیدات رژیم اشغالگر قدس علیه دیوان لاهه و دادستان آن یعنی «کریم‌ خان» می‌دانند که قویا به دنبال صدور حکم بازداشت بین‌المللی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم اشغالگر قدس در بحبوحه جنگ غزه و جنایات صهیونیست‌ها در این جنگ است؛ گزاره‌ای که در صورت تحقق می‌تواند تبعات ویرانگری برای رژیم اشغالگر قدس به همراه داشته باشد. گاردین در گزارش خود می‌نویسد: «هنگامی که کریم‌ خان، دادستان دیوان بین‌المللی دادگستری خواستار صدور حکم بازداشت بین‌المللی برای نخست‌وزیر اسرائیل شد، وی یک هشدار معنادار نیز داد و گفت: «من تاکید می‌کنم تمام تلاش‌ها برای ایجاد مانع یا ارعاب و اعمال نفوذ بر مقام‌های دیوان بین‌المللی لاهه باید هرچه سریع‌تر متوقف شود». 

وی به صورت جزئی‌تر در این رابطه توضیحی نداد با این حال این مساله را مورد اشاره قرار داد که این قبیل اقدامات بر اساس اساسنامه دیوان لاهه، خود جرم کیفری است. وی هشدار داد اگر این رویه‌ها ادامه یابد، دیوان نیز در نشان دادن واکنش تردید نخواهد کرد. در این راستا بر اساس تحقیقات نشریه گاردین و مجله‌های +972 و Local Call که در اراضی اشغالی قرار دارند، این نکته افشا شده است که اسرائیل به مدت یک دهه در جنگ پنهان علیه دیوان لاهه قرار داشته است. در این راستا، نهادهای اطلاعاتی اسرائیلی اقدام به هک، اعمال فشار و جاسوسی و همچنین تهدید کارکنان و مقام‌های ارشد دیوان لاهه کرده‌اند تا در روند تحقیقات و اقدامات آنها علیه اسرائیل ایجاد مانع و چالش کنند. بر اساس تحقیقات مذکور، رژیم اسرائیل اقدام به شنود و جاسوسی از ارتباطات مقام‌های ارشد دیوان لاهه نظیر کریم‌ خان و البته دادستان پیشین این نهاد بین‌المللی یعنی «فاتو بنسودا» کرده و تماس‌ها، پیام‌ها و ایمیل‌های آنها را هدف جاسوسی قرار داده است. البته این روند جاسوسی در ماه‌های اخیر نیز در جریان بوده و هدف اصلی آن این بوده که نیات دادستان دیوان لاهه را برای اسرائیل آشکار کند. به گفته یک منبع آگاه، کریم‌ خان اخیرا سعی داشت حکم بازداشت نتانیاهو را صادر کند، با این حال شدیدا تحت فشارهای دولت آمریکا قرار داشت. کسی که (فاتو بنسودا) به عنوان دادستان کل دیوان لاهه در سال 2021 پرونده تحقیقات درباره اسرائیل در این دیوان را آغاز کرد و در نوع خود زمینه را برای مواضع اخیر کریم‌ خان علیه اسرائیل هموار کرد هم بر اساس اسناد و شواهد تازه، هدف ارعاب و جاسوسی اسرائیل قرار گرفته است. یک مقام آگاه به گاردین گفته است نتانیاهو به شخصه علاقه زیادی به جاسوسی از دیوان بین‌المللی دادگستری دارد و حتی گفته شده در این زمینه حساسیت زیادی درباره تداوم جاسوسی از دیوان و مقام‌های ارشد آن دارد. اقدامات دولت نتانیاهو در رابطه با جاسوسی از مقام‌های دیوان لاهه تحت نظارت مشاوران امنیتی وی و همچنین سازمان‌های جاسوسی اسرائیل و به طور خاص سازمان «شین‌بت» انجام شده است. البته در این رابطه نهادهایی نظیر اداره اطلاعات ارتش اسرائیل، بخش اطلاعات سایبری این رژیم و واحد 8200 ارتش اسرائیل نیز فعال هستند. منابع آگاه اعلام کرده‌اند اطلاعات به دست آمده از فرآیند جاسوسی، به وزارتخانه‌های امور خارجه، امور راهبردی و دادگستری صهیونیست‌ها تحویل می‌شده است. سه‌شنبه گذشته یک عملیات پنهان جاسوسی علیه بنسودا (دادستان سابق دیوان لاهه) توسط نشریه گاردین افشا شد که متحد نزدیک نتانیاهو یعنی «یوسی کوهن» که پیش‌تر رئیس بخش آژانس اطلاعات خارجی اسرائیل (موساد) بوده، آن را رهبری می‌کرد. در یک مرحله، فرد مذکور حتی از جوزف کابیلا، رئیس‌جمهور وقت جمهوری دموکراتیک کنگو نیز کمک گرفته است. یافته‌های جاسوسی 10 ساله اسرائیل از دیوان لاهه و مقام‌های ارشد آن برگرفته از مصاحبه‌های گاردین با چندین و چند افسر اطلاعاتی سابق و کنونی رژیم اسرائیل و البته مقام‌های ارشد این رژیم است. در عین حال، مصاحبه‌های زیادی نیز با مقام‌های دیوان لاهه، دیپلمات‌ها و وکلای آشنا و نزدیک به دیوان لاهه و مقامات آن علیه رژیم اسرائیل و البته تلاش‌های صهیونیست‌ها برای ایجاد مانع در مسیر تحقیقات مذکور انجام شده است. سخنگوی دیوان لاهه در گفت‌وگو با گاردین تاکید کرده وی از روند فعالیت‌های جمع‌آوری اطلاعات و جاسوسی شماری از آژانس‌های اطلاعاتی که موضعی خصمانه نسبت به دیوان دارند، اطلاع داشته است. مقام‌هایی از این دست تاکید داشته‌اند دیوان همواره سعی داشته اقدامات تقابلی را در رابطه با این تحرکات از خود نشان دهد و در دستور کار داشته باشد. البته این نکته نیز مورد اشاره قرار گرفته که هیچ‌کدام از حملات و اقدامات غیرسازنده مذکور نتوانسته‌ به هسته مرکزی اطلاعات دیوان لاهه دسترسی یابد. سخنگوی دفتر نخست‌وزیر رژیم اسرائیل در پاسخ به مسائلی از این دست گفته است این مسائل صرفا ادعاهایی برای تخریب وجهه اسرائیل است.

سمیرا کریمشاهی: این روزها بررسی کارنامه شهید دکتر حسین امیرعبداللهیان بیشتر بر مجاهدت‌های او در عرصه حمایت از فلسطین متمرکز شده است، البته به درستی او صدای کودکان مظلوم و بی‌پناه فلسطین در مجامع بین‌المللی نامیده می‌شود اما دکتر امیرعبداللهیان در سابقه دیپلماتیک خود نقاط درخشان متعددی دارد که مرور آنها خالی از لطف نخواهد بود. قرن بیست‌ویکم رخدادهای مهم خاورمیانه‌ای را در خود جای داده که هرکدام به تنهایی می‌تواند نوعی گذار از وضعیتی به دوران دیگری باشد و سر آغاز تاریخ جدید برای منطقه غرب آسیا نام بگیرد. به تبعیت از آن تصمیم‌گیری و کنشگری برای بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی حیاتی و ضروری می‌شود تا در تحولات نظمی بتوانند جایگاه متناسب با خود را بیابند، البته به موازات تحولات و ارتباط آن با بازیگران، اعمال تصمیم‌ها چندان کار آسانی نیست. در این میان جمهوری اسلامی ایران ۲ بزنگاه مهم در سطح تصمیم‌گیری سخت و پیچیده را تجربه کرد که توانست با درایت و هوشیاری جمعی از این پیچ‌های تاریخی عبور کند. یعنی حمله اشغالگرانه آمریکا به عراق و جنگ در سوریه که اگرچه اکنون نگاه تاریخی به آنها سهل است، در زمانه خود با درهم‌تنیدگی متغیرها به منظور اخذ تصمیم چگونگی برخورد با رخداد مواجه بود. واضح است در چنین مواقعی در کنار تحولات میدانی، دستگاه دیپلماسی نقش پیشران را در حل معادلات شکل‌گرفته دارد. شهید امیرعبداللهیان از جمله افراد موثر در پیشبرد ۲ پرونده در میدان دیپلماسی بود. یکی از ابعاد تصمیم‌گیری با درجه سختی بالا در این ۲ رخداد، فشارهای داخلی و بین‌المللی جهت وادار کردن ایران به رفتاری بود که در ظاهر به دنبال صلح و امنیت‌زایی است اما در عمل نه تنها منافع ملی ما و ملت‌های منطقه را تامین نمی‌کرد، بلکه بر دامنه بحران‌های فعال موجود می‌ا‌فزود. برای مثال هرچند اکنون با بازخوانی سیر تحولات، واضح است طرح آمریکا برای اشغال خاک عراق و دخالت در تعیین سرنوشت ملت آن کشور نتیجه‌ای جز جنایت و خسارت بر ملت عراق که تاکنون آثار آن باقی است، نداشته و خبری از آبادانی و جاری و ساری ساختن صلح و دموکراسی نیست اما در سال‌های اولیه قرن بیست‌ویکم و سپس آغاز حمله، جریان مسلط رسانه‌ای غرب چنان زمینه‌سازی کرد که حتی در داخل کشور جریان‌های غرب‌گرا مرعوب چنین حضوری از آمریکا در منطقه شدند. تا جایی که گروهی از آنها با بیانیه معروف «بهار بغداد» بر سرنوشت انسان عراقی زیر چکمه‌های اشغالگران آمریکایی غبطه می‌خوردند! در چنین فضایی و فشاری که بر تصمیم‌گیران و دستگاه دیپلماسی ما وارد می‌شد انتخاب مسیر درست و قرار نگرفتن تحت تاثیر مطالبات کاذب امری بس دشوار بود که عبور موفق از آن نیازمند وجود دیپلمات‌های هوشیار با درک چگونگی تامین منافع ملی بود. در چنین شرایطی دکتر امیرعبداللهیان به عنوان دستیار وزیر وقت خارجه در امور عراق از جمله افرادی بود که به رغم فشارهای داخلی و بین‌المللی مبنی بر همکاری با آمریکا به صرف موقعیت پیش‌آمده در سرنگونی صدام، معتقد به پیشبرد پرونده عراق با تکیه بر ملت و گروه‌های نزدیک به ایران و نه از طریق همکاری با آمریکایی‌ها بود. شهید امیرعبداللهیان در مصاحبه‌ای می‌گوید: مرز مشترک و همسایگی با عراق، پیوندهای فرهنگی و دینی و انسجام‌بخشی به معارضان عراقی که بخش غالب آنها تحت حمایت ایران بودند دستان ایران را پر کرده بود اما در مقابل آمریکایی‌ها صرفا متکی به زور بودند، لذا در چنین شرایطی هماهنگی و همکاری با آمریکا بی‌معنی است.

با گذشت زمان، هنگامی که عراقی‌ها طعم شعارهای توخالی آمریکا با عنوان توسعه‌بخشی عراق و دموکراسی‌سازی را با خون‌های عزیزان خود چشیدند، از ایران به عنوان تنها روزنه امید باقیمانده برای نجات درخواست کردند وارد مذاکره با طرف آمریکایی شود. اصرار گروه‌های عراقی باعث شد ایران با شروطی که مقام معظم رهبری تعیین کردند از جمله سه‌جانبه بودن مذاکرات و حضور هیات عراقی و مذاکره صرفا برای عراق، پشت میز مذاکره بنشیند. دکتر امیرعبداللهیان از اعضای اصلی تیم مذاکره‌کننده ایرانی و مسؤول کمیته سیاسی - امنیتی مذاکرات سه‌جانبه با آمریکایی‌ها بود. دیپلمات شهید و هیات تحت نظر او در مذاکرات کمیته سیاسی - امنیتی اجازه ندادند آمریکایی‌ها به هدف خود در تروریستی نامیدن گروه‌های نظامی شیعه دست یابند. از سویی طرف آمریکایی علاقه‌ای به بررسی پرونده تروریست‌هایی همچون القاعده حاضر در عراق در این مذاکرات نداشت. طبق پیش‌بینی رهبر انقلاب، چون آمریکایی‌ها نمی‌توانستند زیاده‌خواهی‌های خود را به کرسی بنشانند بعد از ۳ دور مذاکره میز را ترک کردند. دکتر امیرعبداللهیان با تاکید بر اینکه نوع حضور تیم ایرانی انتقال تجربه‌ای برای گروه عراقی در مواجهه با ‌آمریکایی‌ها بود، درباره دستاورد مذاکرات در این راستا اعتقاد داشت: «مهم‌ترین نکته‌ای که ابهت آمریکایی‌ها را جلوی چشمان عراقی‌ها فروریخت، فرار آمریکایی‌ها از میز مذاکره بود. این بدترین قسمت داستان بود. آمریکا با آن ابهت، با 170هزار نیروی نظامی در عراق، عصاره‌ آدم‌هایش مثل معاون ژنرال پترائوس که کل نخبگان و استراتژیست‌های پنتاگون برای مذاکره پشت این آدم بودند و خود آقای رایان کراکر و بدنه کارشناسی خود را آماده کرده بودند اما در این مذاکره عراقی‌ها دیدند آمریکا با رفتاری غیرمنطقی و ضعیف، از میز مذاکره فرار کرد و این بزرگ‌ترین افتضاحی بود که از نظر سیاسی و اعتباری جلوی عراقی‌ها به بار آوردند، بنابراین بزرگ‌ترین کمکی که ما به عراقی‌ها کردیم این بود که شناخت‌شان از آمریکایی‌ها کامل‌تر و واقعی‌تر شد».

تحول مهم دیگر، آغاز بحران در سوریه و تبدیل شدن آن به یک نبرد بین‌المللی بود. دشواری شرایط تصمیم‌گیری برای ایران حتی از دوران اشغال خاک عراق هم پیچیده‌تر بود. 

بهار بغداد که ‌آورده‌ای جز خزان برای منطقه نداشت اکنون با جعل کلیدواژه بهار عربی در سوریه خودنمایی می‌کرد. بسیاری در داخل و حکام منطقه‌ای از ایران انتظار داشتند با موج ایجادشده همراهی کند. شهید امیرعبداللهیان در گفت‌و‌گویی با تاکید بر عزم راهبردی‌ای که نشأت‌گرفته از درک رهبری از تحولات بود، وضعیت تشتت آرا در داخل را تایید می‌کند: «از بزرگان ما، از نظامیان گرفته تا سیاسیون حتی افراد پا به رکاب ما در حوزه مقاومت در مقاطع سختی دچار تشکیک و تردید شده بودند که اگر نگاه و دستورها و هشدارهای صریح ایشان [مقام معظم رهبری] نبود، به جرأت می‌توانم بگویم ما در همان یک سال اول، حوزه استراتژیک سوریه در غرب آسیا را از دست داده بودیم». ایران به رغم هشدارهایی که به دولت سوریه داده بود اعتقاد داشت سرنگونی نظام سوریه بر اساس یک نقشه و توطئه خارجی است و تاکید بازیگران خارجی بر روی آنچه خواست مردم سوریه عنوان می‌شود صرفا یک تله برای پیشبرد اهداف خود است.