باربد بهراد: پرسپولیس، تیمی که بارها و بارها ثابت کرده قادر است از تاریکی امید بسازد، این بار نیز در شبی پر از التهاب و هیجان، پیروزی‌ای تاریخی را رقم زد اما این پیروزی، همچون نوری لرزان در تونلی پر از سایه، نتوانست تمام تردیدها را کنار بزند. بازی برابر شرطه عراق، نبردی نبود که هواداران سرخپوش از تیم محبوب‌شان انتظار داشتند اما به هر حال، با پایانی خوش و لبخند همراه شد.

* یک آغاز پرابهام؛ وقتی میدان آینه سردرگمی است

در ۸۰ دقیقه ابتدایی، پرسپولیس تیمی نبود که در خاطرات هواداران به عنوان غول آسیایی ثبت شده است. بازی بدون هارمونی، سردرگمی تاکتیکی و شکاف‌های عمیق میان خطوط، تصویری از تیمی ساخت که به جای حمله، بیشتر به حفظ تعادل در میانه میدان فکر می‌کرد. سرخپوشان به جای تسلط بر بازی، بارها تحت فشار حریف قرار گرفتند. هر چه بود، شرطه در بسیاری از دقایق، تیمی سازمان‌یافته‌تر و هدفمندتر به نظر می‌رسید. حتی سرسخت‌ترین هواداران گاریدو نیز نمی‌توانستند از عملکرد تیم در نیمه اول دفاع کنند. پاس‌های اشتباه، فقدان ایده در حملات و ساختار دفاعی شکننده، باعث شد پرسپولیس نیمه‌ای را تجربه کند که به سختی می‌توان آن را به یاد آورد، مگر به عنوان زنگ خطری برای آینده.

* دقایق پایانی؛ بازگشت از پرتگاه

فوتبال همیشه برای لحظات دراماتیکش زنده است. دقایق پایانی این دیدار نمایشی از بازگشت امید بود. تحلیل رفتن قوای جسمانی حریف و تغییراتی که گاریدو هر چند دیر اما موثر اعمال کرد، پرسپولیس را از لبه پرتگاه دور کرد. ضربه تماشایی اوستین ارونوف از پشت محوطه نه‌تنها سرخ‌ها را نجات داد، بلکه به هواداران یادآوری کرد درخشش فردی می‌تواند حتی در سخت‌ترین لحظات، ناجی تیم باشد.

* قلب دفاع پرسپولیس؛ زخم‌های قدیمی، دردهای جدید

برای تیمی که در دهه گذشته یکی از مستحکم‌ترین خطوط دفاع را در ایران و آسیا داشت، وضعیت کنونی دفاع پرسپولیس مایه نگرانی است. محمدحسین کنعانی‌زادگان که پیش‌تر با حضورش امنیت دفاعی را تضمین می‌کرد، این بار با اشتباهی عجیب باعث شد شرطه گل نخست را به ثمر برساند. کندی و سنگینی مدافعان میانی و فقدان هماهنگی با هافبک‌های دفاعی، شکافی بزرگ میان خطوط ایجاد کرده است. این شکاف‌ها نه‌تنها در بازی با شرطه بلکه در دیدارهای قبل لیگ نخبگان نیز مشهود بود. چه برابر الاهلی و چه پاختاکور، پرسپولیس بارها به حریفان اجازه داد از فضای خالی میان خطوط بهره‌برداری کنند. گاریدو اگر می‌خواهد تیمش را به یک مدعی واقعی تبدیل کند، باید این زخم‌های دفاعی را هرچه سریع‌تر درمان کند.

* علیپور در حاشیه؛ تصمیماتی که سؤال‌برانگیز است

یکی از بحث‌برانگیزترین تصمیمات گاریدو، اصرار  او بر استفاده از علی علیپور در پستی غیرمتعارف است. علیپور، مهاجم نوک سنتی، در پست وینگر هرگز نتوانسته انتظارات را برآورده کند. او که با سبک بازی ایستا و تمرکز بر نفوذ از عمق شناخته می‌شود، به وضوح در این نقش جدید سردرگم است. تعویض او بین ۲ نیمه، هرچند دیرهنگام، نشان داد حتی خود گاریدو نیز به کارآیی این تصمیم اطمینان ندارد.

هواداران پرسپولیس از سرمربی انتظار دارند در چنین مقاطع حساسی از فصل، دست از آزمون و خطا بردارد. بازگشت علیپور به پست اصلی‌اش، می‌تواند گامی مثبت در بازگشت تیم به مسیر درست باشد.

* نبود یک بازیساز؛ موتور خاموش خط میانی

فقدان یک هافبک خلاق و بازیساز، شاید بزرگ‌ترین ضعف پرسپولیس در این فصل باشد. نیمه اول، تلاش‌های هافبک‌ها برای ساختن موقعیت‌های گل، اغلب به پاس‌های اشتباه و حرکات بی‌نتیجه ختم شد. سروش رفیعی با ورودش در نیمه دوم توانست تا حدی جریان بازی را تغییر دهد اما سوال این است: چرا چنین تغییری از ابتدا انجام نشد؟

گاریدو اگر می‌خواهد تیمش در بازی‌های سخت‌تر موفق باشد، باید به سرعت راه‌حلی برای این خلأ پیدا کند. وجود یک هافبک خلاق، می‌تواند توازن میان خطوط را برقرار کرده و حملات تیم را هدفمندتر کند.

* ارونوف؛ ستاره‌ای که می‌درخشد

در شبی که بسیاری از بازیکنان پرسپولیس زیر سایه انتقادات قرار گرفتند، اوستون ارونوف، ستاره ازبک تیم، بار دیگر کیفیت فوق‌العاده‌اش را نشان داد. گل او، یک شاهکار فنی و تاکتیکی بود؛ چرخشی زیبا و ضربه‌ای دقیق که به گوشه دروازه حریف نشست. حضور ارونوف، همچنان یکی از نقاط روشن پرسپولیس در این فصل است. اگر گاریدو بتواند از این بازیکن بخوبی بهره ببرد، پرسپولیس می‌تواند به موفقیت‌های بیشتر امیدوار باشد.

* لوکاس؛ نام بزرگ، تأثیر کوچک

لوکاس ژوائو، مهاجم باتجربه پرسپولیس، همچنان نتوانسته تأثیری را که از او انتظار می‌رود برجا بگذارد. کندی در تصمیم‌گیری، ناهماهنگی با سایر بازیکنان و عملکرد نامطلوب در صحنه‌های کلیدی، باعث شده هواداران پرسپولیس به کارآیی او شک کنند. این مهاجم بین‌المللی برای اثبات شایستگی‌هایش، باید نمایش‌های بهتری ارائه دهد.

* پایانی که فقط آغاز است

پرسپولیس در یک شب تاریخی، پیروزی‌ای بزرگ و دراماتیک را جشن گرفت اما این پیروزی تنها یادآور این نکته بود: تیم گاریدو هنوز راهی طولانی برای رسیدن به قله دارد. ضعف‌های ساختاری در دفاع، نبود تاکتیک‌های شفاف در حمله و عملکرد پرنوسان و ناپایدار بازیکنان، نشان می‌دهد سرخپوشان هنوز تا تبدیل شدن به یک تیم مدعی فاصله دارند. اما فوتبال پرسپولیس همواره قصه امید و بازگشت بوده است. این تیم بارها ثابت کرده می‌تواند از دل انتقادات و ضعف‌ها، دوباره برخیزد و بدرخشد. هواداران پرسپولیس امیدوارند گاریدو و تیمش از این پیروزی به عنوان سکویی برای پیشرفت استفاده کنند. آیا این تیم می‌تواند بار دیگر به قله‌های افتخار برسد؟ پاسخ این پرسش را تنها زمان خواهد داد.

مهدی مرسلی: ۲ تیم بزرگ و پرطرفدار فوتبال ایران، پرسپولیس و استقلال، بار دیگر در صحنه‌ای بین‌المللی قرار گرفته‌اند. لیگ نخبگان به نقطه‌ای حساس رسیده و هواداران ۲ تیم امیدوارند نمایندگان کشورشان بتوانند از این مرحله دشوار عبور کنند. هفته ششم این رقابت‌ها نشان داد شانس همچنان با ۲ تیم یار است، اگرچه مسیر صعودشان به هیچ وجه ساده نخواهد بود.

* پرسپولیس؛ بازگشت از مرز سقوط به امید صعود

پرسپولیس که پیش از این در نتایج خود دچار لغزش‌های پیاپی شده بود، در بازی اخیر نیاز مبرمی به پیروزی داشت. سرخپوشان با شرایطی پیچیده وارد میدان شدند. در دیداری عجیب و پر از هیجان، این تیم ابتدا از شرطه عقب افتاد اما در نیمه دوم نمایشی تحسین‌برانگیز ارائه داد و توانست نتیجه را به سود خود تغییر دهد. این پیروزی برای پرسپولیس تنها یک برد ساده نبود، بلکه حکم بازگشت به رقابت‌ها را داشت.

اکنون پرسپولیس با ۶ امتیاز در رتبه ششم جدول قرار دارد. این موقعیت، با وجود آنکه فاصله زیادی با ایده‌آل دارد، امید را در دل هواداران زنده کرده است. آنها می‌دانند ۲ بازی آینده، حکم مرگ و زندگی برای تیم‌شان دارد. الهلال و النصر، ۲ غول فوتبال آسیا، حریفان بعد پرسپولیس هستند اما سرخپوشان نشان داده‌اند در موقعیت‌های حساس می‌توانند شگفتی‌ساز شوند.

* استقلال؛ تساوی در نقطه‌ای حساس

استقلال در هفته ششم به مصاف الاهلی قدرتمند رفت و بازی‌ای دشوار را پشت سر گذاشت. آبی‌ها ۲ بار از حریف پیش افتادند اما در نهایت به تساوی رضایت دادند. این نتیجه استقلال را به ۵ امتیاز رساند و آنها را در رتبه هشتم جدول قرار داد. اگرچه این جایگاه برای استقلال ایده‌آل نیست اما آنها هنوز هم شانس صعود دارند. استقلال برای ادامه مسیر خود باید در ۲ بازی آینده بهترین عملکرد را داشته باشد. خوشبختانه این تیم با حریفانی مواجه است که نسبت به حریفان پرسپولیس چالش کمتری دارند. شرطه عراق و الریان قطر ۲ حریف پایانی استقلال در دور گروهی هستند، تیم‌هایی که آبی‌پوشان می‌توانند با شکست آنها به مرحله بعد راه پیدا کنند. با این حال، هیچ چیز در فوتبال تضمین‌شده نیست و استقلال باید تمام توان خود را برای این ۲ دیدار حیاتی به کار گیرد.

* نتایج همزمان؛ کمک ناخواسته از رقبا

همزمان با بازی استقلال، دیدار مهم دیگری بین الوصل و الریان برگزار شد. این بازی که به تساوی یک - یک انجامید، تأثیری غیرمنتظره و مثبت بر وضعیت نمایندگان ایران گذاشت. تساوی این ۲ تیم باعث شد رقابت در جدول پیچیده‌تر و شرایط برای صعود پرسپولیس و استقلال کمی روشن‌تر شود.

* فرمول صعود؛ مأموریت غیرممکن یا فرصت طلایی؟

برای پرسپولیس، ۲ بازی آینده حکم تعیین‌ سرنوشت را دارد. این تیم اگر بتواند هر ۲ دیدار مقابل الهلال و النصر را با پیروزی پشت سر بگذارد، با ۱۲ امتیاز به مرحله بعد صعود خواهد کرد. چنین نتیجه‌ای نه تنها خیال سرخپوشان را راحت می‌کند، بلکه حتی می‌تواند آنها را در رتبه‌ای بالاتر از السد و الوصل قرار دهد. البته این سناریو به دلیل قدرت حریفان، چالشی بزرگ است.

حتی اگر پرسپولیس در این ۲ دیدار به یک پیروزی و یک تساوی دست یابد، بسته به سایر نتایج، احتمال صعود همچنان وجود دارد. استقلال نیز اگر در ۲ بازی باقیمانده خود به پیروزی برسد، با ۱۱ امتیاز جایگاه خود را تثبیت خواهد کرد. این تیم با توجه به قدرت کمتر حریفانش نسبت به حریفان پرسپولیس، شرایط بهتری برای صعود دارد.

* اهمیت بازی‌های خانگی؛ ورزشگاه آزادی، برگ برنده؟

یکی از موضوعات کلیدی برای موفقیت هر ۲ تیم، مساله میزبانی است. اگر پرسپولیس و استقلال بتوانند در ورزشگاه آزادی از حریفان خود میزبانی کنند، شانس آنها برای کسب امتیازات حیاتی بشدت افزایش می‌یابد. ورزشگاه آزادی، با حمایت هواداران پرشور، همواره عاملی تأثیرگذار در نتایج این ۲ تیم بوده است. استقلال در نخستین بازی خانگی خود با شرطه دیدار خواهد کرد و سپس پرسپولیس به مصاف النصر خواهد رفت.

* صعود؛ رؤیایی که می‌تواند واقعی شود

نمایش‌های اخیر پرسپولیس و استقلال نشان داد ۲ تیم توانایی رویارویی با چالش‌های بزرگ را دارند. پرسپولیس در قطر مقابل الریان عملکردی شجاعانه داشت و استقلال نیز برابر تیم‌های عربستانی مانند الاهلی نشان داد می‌تواند نتایج خوبی بگیرد. اکنون هواداران ۲ تیم امیدوارند با تمرکز، برنامه‌ریزی درست و بهره‌گیری از فرصت‌ها، صعود ۲ نماینده ایران به مرحله بعدی ممکن شود. آیا پرسپولیس و استقلال می‌توانند یک‌ بار دیگر فوتبال ایران را در آسیا سربلند کنند؟ پاسخ این پرسش، در نبردهای سرنوشت‌ساز پیش رو نهفته است.

زهره فلاح‌زاده: پس از پیروزی دراماتیک پرسپولیس در واپسین لحظات بازی مقابل الشرطه عراق، همه نگاه‌ها به ورزشگاه کینگ عبدالله عربستان بود؛ جایی که استقلال باید به مصاف صدرنشین لیگ نخبگان می‌رفت.

شاید کمتر کسی گمان می‌کرد استقلال بتواند با امتیاز به خانه بازگردد و اینکه تیم عربستانی که هر ۵ دیدار قبلی را با برد پشت سر گذاشته بود، کار سختی برابر استقلال بحران‌زده ندارد اما الاهلی با وجود سروصدا و تشویق‌های کر‌کننده هوادارانش هم نتوانست مقابل استقلال چندان توانمند و بابرنامه نشان دهد. شاید یک دلیل آن این بود که تیم‌های عربی همیشه استقلال را یک تیم بزرگ با ۲ عنوان قهرمانی در آسیا می‌شناسند و البته آبی‌های پایتخت در برابر عربستانی‌ها عملکرد بهتری نسبت به سایر نماینده‌های ایران داشته‌اند. به نظر می‌رسید الاهلی تحت فشار و استرس نام استقلال قرار گرفته بود و نتوانست در نیمه اول برخلاف انتظار همگان موقعیت آنچنانی ایجاد کند. برعکس این استقلال بود که می‌توانست به راحتی به دروازه میزبان نزدیک شود اما فقر همیشگی این تیم در خط حمله مانع باز شدن دروازه حریف می‌شد. شاگردان موسیمانه که در این بازی راحت‌تر بازی می‌کردند و آسان‌تر به 18 قدم تیم حریف می‌رسیدند، مزد تلاش‌شان را گرفتند و رافائل سیلوا، مدافع جلوکشیده تیم دقیقه ۴۲ گل اول را به ثمر رساند. شاید اگر استقلالی‌ها به این خودباوری می‌رسیدند که می‌شود مقابل صدرنشین لیگ نخبگان پیروز شد، اشتباهات فردی آنها باعث نمی‌شد دسته گلی جدید به آب بدهند اما این اشتباهات و پنالتی دادن به حریف یک امر عادی برای استقلال شده است. در واقع پنالتی مفت دادن به عادتی تبدیل شده که عدم تکرارش ممکن نیست. در حالی که نیمه اول با نتیجه یک بر صفر به سود استقلال در حال اتمام بود، این ‌بار قرعه به نام دیدیه اندونگ افتاد که در وقت‌های تلف‌شده نیمه اول یک پنالتی به حریف هدیه دهد؛ خطایی که نیازی به انجامش نبود و‌ مهاجم الاهلی در آن موقعیت امکان گلزنی نداشت اما به هر حال استقلال با نتیجه مساوی به رختکن رفت.

نیمه دوم هم الاهلی نمی‌توانست فشار آنچنانی بیاورد و اغلب حمله‌های این تیم راه به جایی نمی‌برد. استقلال اما آمده بود که شانسش را برای گل دوم امتحان کند. برخلاف دیدارهای قبلی، استقلال تشنه گلزنی بود و می‌دانست می‌تواند خانه حریف را تسخیر کند.  دقیقه ۵۰ محمدحسین اسلامی که یک موقعیت بسیار خوب گلزنی را از دست داد، درست چند ثانیه بعد اشتباهش را جبران کرد و با یک شوت استثنایی و غافلگیر‌کننده دروازه الاهلی را باز کرد.‌ گل اسلامی به قدری زیبا، سر ضرب و دیدنی بود که ورزشگاه کینگ عبدالله را برای لحظاتی به سکوت واداشت.

الاهلی که زخمی حملات استقلال شده بود و برای بار دوم در خانه از میهمانش عقب افتاده بود، تلاش بسیار کرد که نزدیک دروازه سید حسین حسینی شود. همه چیز به نفع استقلال در جریان بود تا باز هم اشتباه فردی یقه تیم موسیمانه را بگیرد. این ‌بار اسلامی  دقیقه ۸۰ با یک خطای شدید با کارت قرمز مستقیم از زمین بازی اخراج شد تا استقلالی‌ها به قصه «هر چه داشتند، پنبه شد» نزدیک شوند. همین هم شد و درست ۲ دقیقه بعد اخراج اسلامی، داور چینی مسابقه بیرون آمدن حسینی و‌ مشت کردن توپ توسط او را که باعث برخورد با بازیکن حریف شد پنالتی تشخیص داد و استقلال به راحتی گل دوم را هم دریافت کرد‌. البته الاهلی‌ها یک گل دیگر به ثمر رساندند که با اعتراض استقلالی‌ها به وی‌ای‌آر رفت و مشخص شد این گل در موقعیت آفساید به ثمر رسیده است.‌ این بازی در نهایت با نتیجه ۲-۲ به پایان رسید اما شاید اگر استقلالی‌ها کمی باهوش بودند و اشتباهات فردی‌شان تا این حد بزرگ و‌ پررنگ نبود، می‌توانستند نخستین برد موسیمانه در آسیا را به دست بیاورند. اما آنچه در این دیدار مشهود بود؛ تغییر نگرش بازی و روحیه جاه‌طلبی شاگردان پیتسو موسیمانه بود. حالا هواداران استقلال به این تیمی که دکترها برای دوباره برخاستن قطع امید از آن کرده بودند و به نظر می‌رسید داروها دیگر جواب نمی‌دهد، با درمان سرمربی آفریقایی که باعث شده بار دیگر روی پاهایش ایستاده و هر آن ممکن است جای راه رفتن، بدود امیدوار شده‌اند.‌ البته باید دید استقلال همچنان می‌خواهد درمان شود یا زود خسته می‌شود و‌ از دویدن دست می‌کشد.

استقلال حالا باید خود را آماده بازی با فولاد در اهواز کند. موسیمانه می‌داند وضعیت استقلال در جدول خوب نیست و البته گرفتن ۳ امتیاز از شاگردان یحیی گل‌محمدی هم آسان نیست اما او همه را امیدوار نگه داشته تا شرایط نابسامان آبی‌ها را بهبود بخشد.

مهدی طاهرخانی: پیش‌تر نوشتیم و باز تاکید می‌کنیم گاریدو خودش را حقیقتا بی‌جهت و الکی وارد یک بازی دو سر باخت کرد. نه اینکه سروش رفیعی ستاره‌ای در حد ارونوف باشد؛ نه! اما خوب یا بد او تنها هافبک خلاق و طراح پرسپولیس است که گاریدو از روز اول همه بار تیمش را در میانه میدان به روی دوش او انداخت. در این مدت او هم‌ نمایش خوب داشت هم بد اما یک روز پنجشنبه، در هوای  ابری تهران ناگهان او را کنار کشید و حرف‌های غیرفوتبالی‌ای به او زد. خب! آن حرف‌ها مشخص بود از جایی به او رسانده و به گونه‌ای مهندسی شده است! البته فهم گاریدو از این هندسه آن روز درست و کامل نبود؛ امروز را نمی‌دانیم.

سروش چند بازی بیرون نشست و دست آخر او بود که به وقت عقب افتادن از الشرطه به زمین آمد و دست پرسپولیس را گرفت.

اینکه گاریدو کمی ساده است، بسیار شکاک است، تا حدودی بازی‌خور است، کم و بیش دهان‌بین است کلا به ما هیچ ارتباطی ندارد اما آنچه امروز پرسپولیس ارائه می‌دهد به همه ما ربط دارد. پرسپولیس روزبه‌روز از فلسفه‌اش فاصله می‌گیرد. اینکه چه در تمرینات می‌گذرد مهم است و‌ چون اسرار تیم او است ما هم در موردش حرفی نمی‌زنیم، اما خروجی‌اش را می‌بینیم و‌ نمی‌توانیم سکوت کنیم؛ این تیم برگشته به دوره پیشابرانکو.

کنعانی و گولسیانی از عقب و فاصله ۵۰ متری مستقیم می‌کشند برای فرار وینگرها! کدام وینگر؟ علیپور! بروید بازی را مجددا ببینید. چند بار این روش غلط اجرا شد و گویی همه بازیکنان مسخ شده این سلسله بازی پرایراد ‌‌غلط بودند! 

پرسپولیس بازی را برد؛ دراماتیک هم برد اما نیمه اول اهانت‌آمیز و نیمی از نیمه دوم هم با پاس‌های اشتباه همراه بود.

 کارهای ترکیبی را دیگر نمی‌بینیم. بدترین نمایش امیری را در همه زندگی‌اش دیدیم، علیپور آنقدر بد بود که بیرون رفت. آخر بنده خدا کی وینگر چپ بوده؟ 

 اینکه سعید صادقی به عنوان وینگر تخصصی روی سکو برود تا ۲ گلر روی نیمکت بنشینند یعنی گاریدو به لج افتاده است. اینکه از صادقی چنین بازیکنی بسازی یعنی تو کارت را بلد نیستی، اینکه بگویی یاسین خوب نیست، در حد پرسپولیس نیست، یعنی تو بلد نیستی از او استفاده کنی. اینان پیش‌تر سقف خود را نشان دادند و هنوز سی و چند ساله نشده‌اند که بگوییم پایان فوتبال‌شان است.

نمی‌دانیم اگر امروز بین بازیکنان صندوق برده شود چند درصد رای به خوب بودن و ماندن گاریدو می‌دهند اما می‌دانیم بین هواداران و کارشناسان او دست‌کم امروز برخلاف ۲ ماه قبل چندان محبوب نیست. درویش بیش از ۱۰۰۰ روز روی یکی از بی‌ثبات‌ترین صندلی‌های مدیریت ورزش ایران دوام آورد چون انتخاب‌هایش اکثرا درست بود، تصمیماتش صحیح بود و‌ ماحصل آن ‌۴ جامی که در این ۳ سال صید شد اما درویش یادش نرود گاریدو می‌تواند او‌‌‌‌ را به همراه خودش به پایین بکشد.  در فوتبال ایران مدیران اکثرا پاسوز انتخاب‌های خود می‌شوند. اینکه در ادامه چه می‌شود را نمی‌دانیم، اینکه گاریدو در پایان نیم‌فصل می‌تواند تیمش‌ را با کیفیت خوب  قهرمان کند یا نه را همچنین، اما یک چیز را خوب می‌دانیم: اگر مدیریت باشگاه به موقع در بعضی جزئیات بسیار مهم دخالت نکند، قطعا تاوان‌ سختی خواهد داد. 

پرسپولیس از حیث «نمایش و نتیجه» دچار یک «بحران» شده و اگر اوضاع مدیریت نشود، شاید فردا خیلی دیر باشد.

 فوتبال همیشه مثل بازی با الشرطه روی مهربان و رئوفش را به شما نشان نمی‌دهد؛ اگر در بالاترین سطح خودتان نباشید، فوتبال غالبا رفیق لامروت و بی‌رحمی است. برد تاریخی مقابل الشرطه می‌تواند نقطه عطف باشد، دقیقا جایی میان طاقدیس و ناقدیس یک نمودار. اگر تصمیمات درست امروز اتخاذ نشود خدا می‌داند شیب بعد نقطه عطف به سمت بالا می‌رود یا پایین. اگر اولی باشد که خوش به حال ساکنان فعلی «سرزمین سرخ» و‌ اگر دومی، کمربندها را سفت ببندند که زلزله در راه است!