رها عبداللهی: امسال هم بنا به سنت چند سال اخیر بیت رهبری، یک روز از سال حوالی میلاد حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها به نام زنان رقم خورد و در ابتکاری جالب، در و دیوار و پرده‌های حسینیه هم رنگ و لعاب زنانه گرفت.  علاقه‌مندان و دغدغه‌مندان مسائل زنان هر سال منتظرند تا نظرات مقام معظم رهبری درباره زنان را در این دیدار بشنوند و مهم‌ترین موضوعات مرتبط با مساله زن از نظر ایشان را بدانند. در هر یک از دیدارهای حضرت آقا با بانوان، یک موضوع تکرار داشته که البته هر بار نگاه نغز رهبری این موضوع را از زاویه‌ای جدید طرح فرموده. آن موضوع، برتری منطق گفتمان تمدن اسلامی بر بی‌منطقی و بی‌صداقتی گفتمان تمدن غربی در موضوع زن است. اینکه رهبری هر سال علاوه بر مطالب دیگرشان روی این موضوع تأکید می‌فرمایند، حداقل 2 دلیل می‌تواند داشته باشد؛ دلیل اول اهمیت و مبنایی بودن این موضوع در بسیاری از چالش‌های جهان امروز در مساله زن است اما دلیل دوم قطعا ضعف ما در عرصه جهاد تبیین است که هنوز نتوانسته‌ایم برتری این منطق را در منظر افکار عمومی خودمان هم آنطور که باید جاری کنیم، چه رسد به افکار عمومی جهان. 

جعفر علیان‌نژادی: می‌توان از روح کلام مقام معظم رهبری در دیدار روز گذشته ایشان با بانوان و دیدارهای سال‌های اخیر، دغدغه‌ای را دریافت کرد که لازم است قدری در موردش بنویسیم یا گفت‌وگو کنیم. به زعم نویسنده این یادداشت، آن دغدغه «بازیابی عاملیت زنان در جامعه ایرانی» است؛ عاملیتی که به انحای مختلف وجود دارد اما گرد حوادث و پدیده‌های نوظهور نمی‌گذارد بخوبی دیده شود یا بد دیده می‌شود یا در مواردی تغییر فاز می‌دهد و جهتش تغییر می‌کند. مجموع بیانات رهبر انقلاب از این نظر هم کارکرد یادآوری دارد، هم  معنای بازبینی دارد، هم در آن نوعی فراخواندن است و هم هدایت کردن به جهت مطلوب. بنابراین در این سخنرانی‌‌ها، یادآوری جایگاه زنان، بازبینی حرکت زنان، فراخواندن زنان برای ورود جدی به مسائل کشور و جهت‌دهی و هدایت آنان به سمت الگوی مطلوب، با زبان و بیان روزآمد، دیده می‌شود. روح حاکم بر مجموع این تنبهات، خارج ساختن زن ایرانی از موضع انفعال به جایگاه کنشگرانه و فعال است. پرانگیزه‌ترین نیروهای مهاجم برای به انفعال کشاندن زن ایرانی به شهادت تجارب سال‌های پس  از انقلاب اسلامی، کسانی هستند که حرکت مستمر، آهسته، پیوسته، قاعده‌مند و طبیعی زنان را یا نادیده گرفته‌اند یا آن را تحقیر کرده‌اند. 

میلاد جلیل‌زاده: ۲۵ آذر امسال وزیر ارشاد وقتی به مناسبت اختتامیه جشنواره سینماحقیقت در جمع خبرنگاران حاضر شد و به سوالات آنها پاسخ ‌داد، مطلبی را درباره افزایش قیمت بلیت سینما عنوان کرد که رسانه‌ها آن را به موافقت ضمنی وزیر با افزایش قیمت بلیت سینما تعبیر کردند. سیدعباس صالحی در پاسخ به سوالی راجع‌ به احتمال افزایش قیمت بلیت سینماها گفت: «این یک دغدغه دوطرفه است؛ یعنی هم سینماداران و هم مخاطبان با آن درگیرند. سینماداران به بحث فروش فیلم و قیمت بلیت به عنوان یکی از عوامل موثر در شغل خودشان نگاه می‌کنند. فضای مصرف‌کننده عام هم که شرایط و مشکلات خودش را دارد. به نظرم می‌توان با در نظر گرفتن شرایطی منافع این ۲ گروه را به هم نزدیک کرد؛ کاری که پیش از این شروع شده بود و قیمت نیم‌بهای بلیت در روزهای سه‌شنبه بود. البته می‌توانیم روی تخفیف‌های جدید هم کار کنیم که هم سینمای پررونقی داشته باشیم و هم سینماداران و سینماگران ضرر نکنند». صالحی در اینجا به منافع سالن‌داران سینما اشاره کرد در حالی که بدنه سینمای ایران بسیار وسیع‌تر از این طیف خاص است و بالا رفتن بهای بلیت شاید از بین تمام صنوف سینمایی، تنها خوشامد همین صنف، یعنی سالن‌داران باشد. بسیاری از سالن‌داران با پایین آمدن تعداد مخاطب و بالا رفتن قیمت بلیت، به سود کم‌دردسرتر می‌رسند؛ هر چند ادامه این روند می‌تواند ورشکستگی فعلی سینمای ایران را به عمق بازگشت‌ناپذیرتری فرو ببرد. از چندین و چند سال پیش به این‌سو، سینمای ایران به لحاظ زیرساخت توزیع فیلم دچار وضعیت فشل و معیوبی شده که حتی اگر فیلمسازان ما یک انقلاب فرمی و محتوایی ترتیب بدهند و وضع کیفیت آثار و تنوع ژانرها را 100 پله بهتر از امروز کنند، باز هم حتی بهترین فیلم‌ها نمی‌توانند به سوددهی برسند. این وضعیت بغرنج در دوره قبلی وزارت سیدعباس صالحی هم وجود داشت؛ هرچند نمی‌توان او را پدیدآورنده‌اش دانست و انتقادی که می‌توان به آن دوره داشت، عدم حرکت در مسیر اصلاح امور است. به طور مثال در پایان سال ۹۸ که پرفروش‌ترین سال سینمای ایران در 2 دهه اخیر تا پیش از پاندمی کرونا بود، سیدجمال ساداتیان، تهیه‌کننده فیلم «متری شیش‌ونیم» که پرفروش‌ترین اثر اجتماعی ایران تا به آن روز ‌عنوان گرفته بود، گفت: «از ابتدای امسال تاکنون تنها 3 فیلم سینمایی سود کرده‌اند و 2 فیلم به هزینه اولیه خود رسیده‌اند و مابقی فیلم‌ها همگی ضرر کرده‌اند». وی در ادامه گفت: «10 میلیارد تومان هزینه ساخت «متری شش‌ونیم» شد، به اضافه 3 میلیارد هزینه پخش فیلم که مجموعا 13 میلیارد تومان می‌شود. از طرف دیگر فیلم ما 27 میلیارد تومان فروخت و با کسر مالیات بر ارزش افزوده، 24 میلیارد باقی‌ ماند که نصف آن به سینماها و نصف آن به ما رسید». به عبارتی با صحبت‌های ساداتیان مشخص شد فیلم خود او هم به سود مالی نرسیده و حتی یک میلیارد تومان ضرر کرده است و اینها مربوط به بهترین سال مالی سینمای ایران در دوره قبلی وزارت صالحی می‌شود. اگر بخواهیم به وضعیتی برسیم که طبق گفته وزیر ارشاد «هم سینمای پررونقی داشته باشیم و هم سینماداران و سینماگران ما ضرر نکنند»، باید سری به عقب برگردانیم و روندهای طی شده در سینمای ایران را مرور کنیم تا بفهیم چطور و چرا کار به آنچه امروز می‌بینیم رسید و چگونه باید روندها را اصلاح کرد. آنچه سینمای امروز ایران را به این وضع رسانده، نبود عدالت فرهنگی بین مرکز و پیرامون است که خوشبختانه رفع آن جزو اصلی‌ترین شعارها و وعده‌های رئیس‌جمهور هم بود. نبود عدالت فرهنگی و بریده شدن پای مخاطب شهرستانی از سالن‌ها، بازار سینمای ایران را به قدری کوچک کرده که سالانه در آن نهایتا 3-2 فیلم به سود می‌رسند و 3-2 فیلم دیگر هزینه اولیه‌شان را بازمی‌گردانند و ۸۰ تا ۱۰۰ فیلم دیگر ضرر می‌کنند. در ادامه مروری مختصر و گذرا به این قضیه شده که چطور سینمای ایران به وضعیت امروزش رسید و پس از آن تجربه‌ای که سینمای چین با به میدان آوردن مخاطبان شهرستانی از سر گذراند و باعث خروج از رکود و بحران شد، مورد بررسی و اشاره اجمالی قرار گرفته است.