مهرداد احمدی، خبرنگار: انسان، در مسیر تاریخ خود همواره نیازمند روایت‌هایی بوده است که بتوانند حقیقت زندگی را برای او معنا کنند و در میان شکاف‌های متکثر واقعیت، وحدتی پدید آورند. این روایت‌ها که ریشه در افسانه‌ها، اسطوره‌ها و حماسه‌ها دارند، در قالب قهرمانان تجسد می‌یابند. قهرمان، نه فقط یک فرد، بلکه یک امکان است؛ امکانی برای بازخوانی جهان، برای دیدن و شنیدن دوباره و از نو. در این میان، انسان‌هایی ظهور می‌کنند که بیش از یک شخصیت تاریخی هستند؛ آنان به یک رسانه بدل می‌شوند، به پلی میان گذشته و آینده، میان واقعیت و آرزو، میان خاک و افلاک. حاج‌قاسم سلیمانی از این تبار است؛ قهرمانی که همچون پهلوانان شاهنامه فردوسی، حامل معنای ایران و انسانیت شد. شهادتش، نه‌تنها او را از جهان فیزیکی جدا نکرد، بلکه وی را به یک «انسان‌رسانه» بدل ساخت؛ به یک حضور مداوم که مرزهای زمان و مکان را درنوردید. برای فهم این پدیده، باید به ریشه‌های انسان‌رسانه و قهرمانی بازگردیم. در افسانه‌های یونان باستان، قهرمانان صرفا جنگاورانی نبودند که بر دشمنان غلبه می‌کردند، بلکه حاملان معنای زندگی بودند. آنان از طریق اعمال خود، نظمی جدید به جهان می‌بخشیدند و الهام‌بخش مردمان می‌شدند. هراکلس که با 12 کار خود جهان را از آشوب رهانید، چیزی بیش از یک جنگجو بود؛ او یک معنا بود، یک روایت که از مرزهای فردیت فراتر می‌رفت و به یک افق مشترک برای جامعه بدل می‌شد. در شاهنامه فردوسی نیز، پهلوانانی همچون رستم، اسفندیار و سیاوش، نه‌تنها نماد شجاعت و قدرت جسمانی، بلکه نشان‌دهنده ارزش‌های اخلاقی و معنوی بودند که بنیان‌های جامعه ایرانی را می‌ساختند. قهرمان، واسطه‌ای است میان زمین و آسمان، میان جهان واقع و آرمان. او از دل تاریخ می‌آید اما همواره از تاریخ فراتر می‌رود. او در یک زمان و مکان مشخص می‌زید اما به علت ظرفیت روایتگری‌اش، به ابدیت تعلق دارد. انسان‌رسانه‌ها، همچون قهرمانان حماسی، زمانی ظهور می‌کنند که جامعه در بحران معنا به سر می‌برد. آنان در لحظه‌های شکاف و پراکندگی، وحدت‌بخش می‌شوند، زیرا توانایی ارائه یک روایت مشترک را دارند. این روایت، از جنس حقیقت است، نه از جنس ایدئولوژی. حقیقت، آن چیزی است که انسان را به خودش بازمی‌گرداند و او را با هستی‌اش آشتی می‌دهد. قهرمان، همچون یک آینه است که نه‌تنها چهره فرد، بلکه چهره جمع را به نمایش می‌گذارد. او به مردم یادآور می‌شود که چه هستند و چه می‌توانند باشند. حاج‌قاسم سلیمانی، از این منظر، قهرمانی است که از دل بحران‌های معاصر ایران و منطقه برخاست. او نه‌تنها در جنگ‌ها فرماندهی می‌کرد، بلکه با وجود خود، یک روایت را تجسد می‌بخشید: روایت ایستادگی، ایران‌دوستی و انسانیت. حاج‌قاسم سلیمانی، همچون پهلوانان شاهنامه، نه‌تنها یک فرد، بلکه یک امکان بود. او حامل معنایی بود که فراتر از محدودیت‌های جسمانی و زمانی‌اش عمل می‌کرد. حضور او در میدان‌های نبرد، نه‌تنها برای دفاع از خاک، بلکه برای دفاع از حقیقت انسان بود. او با مردم زندگی می‌کرد و برای مردم می‌جنگید اما آنچه او را به یک انسان‌رسانه بدل ساخت، شهادتش بود. شهادت، در فرهنگ ما، نه یک پایان، بلکه یک آغاز است. شهادت، قهرمان را از بند محدودیت‌های این‌جهانی آزاد می‌کند و او را به یک حضور مطلق بدل می‌سازد. شهادت، حقیقت قهرمان را برای همگان آشکار می‌کند، زیرا قهرمان، در لحظه شهادت، به اوج حقیقت خود می‌رسد. حاج‌قاسم، با شهادتش، از یک فرمانده نظامی به یک اسطوره بدل شد؛ اسطوره‌ای که توانایی عبور از مرزهای سیاسی، قومی و مذهبی را داشت.

فائزه گیتی‌نما، خبرنگار: سردار شهید سپهبد حاج‌قاسم سلیمانی، بدون شک یکی از بزرگ‌ترین استراتژیست‌ها و فرماندهان نظامی معاصر بود که تاثیرات ژرفی در معادلات نظامی، امنیتی و سیاسی منطقه غرب آسیا گذاشت. یکی از ویژگی‌های برجسته و کم‌نظیر او، روحیه شهادت‌طلبی و ایثارگری بی‌حد و مرز بود که این ویژگی به‌طور مستقیم در ارتقای قدرت بازدارندگی جبهه مقاومت اسلامی تاثیرگذار بود. این روحیه، که از مفاهیم اساسی و ریشه‌ای در نظام جمهوری اسلامی ایران به شمار می‌رود، به این شهید بزرگوار این امکان را داد که نه‌تنها به ‌عنوان یک فرمانده نظامی، بلکه به‌ عنوان یک نماد از رهبری اخلاقی و معنوی در بین نیروهای مقاومت شناخته شود. در این یادداشت به نقش این ویژگی در تقویت قدرت بازدارندگی جبهه مقاومت می‌پردازیم و سعی می‌کنیم ابعاد این تاثیر را روشن‌تر کنیم.