جایزه جهانی «شهر شعر» فراخوان داد

جایزه جهانی «شهر شعر» با هدف اعتلای شعر فارسی و تقویت پیوندهای فرهنگی پایتخت ایران برگزار می‌شود.

جایزه جهانی «شهر شعر» به ‌عنوان یکی از مهم‌ترین رویدادهای ادبی در حوزه شعر فارسی شناخته می‌شود که در تلاش است جایگاه پایتخت ایران را به‌ عنوان مهد شعر و ادبیات تقویت کند. این جایزه با هدف اعتلای شعر فارسی و تقویت پیوندهای فرهنگی پایتخت ایران با هنر شعر طراحی شده است. پس از تجربه موفق جشنواره شب‌های شهریور، این رویداد تازه با تمرکز بر ارتقای سطح کیفی، گسترش مخاطبان و ارائه جوایزی درخور شعر ایرانیان، برنامه‌ریزی شده است. در بخش اصلی جشنواره، محدودیتی برای موضوع آثار وجود ندارد اما بخشی ویژه به موضوع فلسطین، صلح و عدالت جهانی اختصاص یافته است. از دیگر برنامه‌های این جشنواره می‌توان به تجلیل از شاعران برجسته جهانی، نیز شاعران گویش‌های محلی ایرانی اشاره کرد. همچنین بخش نوآورانه‌ای به نام «ایده‌های ادبی برای فضای شهری» در این جشنواره پیش‌بینی شده است که ایده‌های برتر را در راستای تعمیق هویت شعری تهران و طراحی شهری به کار خواهد گرفت. بخش‌های جشنواره شامل: ۱- جایزه همای زرین (بخش شعر پارسی): غزل، مثنوی، چهارپاره، ترانه و تصنیف، نیمایی و سپید، شعر کوتاه، طنز، کودک و نوجوان و شعر بلند، 2- جایزه ویژه شعر با گویش‌های محلی و ۳- تجلیل از شاعران منتخب جهان است.

***

اعلام فیلم‌های بخش مسابقه کوتاه داستانی فجر ۴۳

۴۴ فیلم راه‌یافته به بخش مسابقه فیلم کوتاه داستانی چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر معرفی شدند.

مریم اسمی‌خانی، آرش رصافی، مجید شیخ‌انصاری، محمدرضا عرب و سیدصادق موسوی پس از ارزیابی آثار متقاضی در این بخش، فیلم‌های نهایی را به شرح ذیل اعلام کردند.

«ابله» به کارگردانی میثم محمدخانی، «اس‌پی 110» به کارگردانی پیام ناصر، «اسپیرال» به کارگردانی میناسادات حسینی، «اهلی» به کارگردانی نیما عبدالعظیمی، «بچه خوان» به کارگردانی اسماعیل عظیمی، «بدرود پاریس» به کارگردانی محمدابراهیم شهبازی، «به شرط ...» به کارگردانی سهیل رحیمی، «بی‌تا» به کارگردانی دانیال رحیمی‌کاشانی، «پس از پدر» به کارگردانی نوشین معراجی، «پیام» به کارگردانی سعید ملتجی، «تاجی» به کارگردانی مهدی برجیان، «تاری» به کارگردانی صحرا اسداللهی، «تانکر» به کارگردانی امیر پذیرفته، «تبر» به کارگردانی مهدی گنجی و مجید حقیقت، «تفنگ چخوف» به کارگردانی سیدعباس حسینی، «تنها کنار هم» به کارگردانی امید میرزایی، «جشن هنر» به کارگردانی علی توکلی، «جوجه رنگی» به کارگردانی فرید حاجی، «چولی بولی» به کارگردانی مانا پاک‌سرشت، «حدود سیزده کیلوگرم» به کارگردانی مهدی برزکی، «خانه ماه» به کارگردانی حمیدرضا مقصودی‌داغداری، «خرده سیاره» به کارگردانی احسان شادمانی، «خسرو127» به کارگردانی ابوالفضل ساعی‌مهربانی، «دادرسی» به کارگردانی نادره سادات سِرکی، «دوبیتو» به کارگردانی دانیال محمودنیا، «راوی» به کارگردانی محمد پایدار، «روز خداحافظی» به کارگردانی فرزاد رنجبرنظری، «رویاساز» به کارگردانی محسن مهری‌درزی و میلاد کیایی، «زیر سایه بلوط» به کارگردانی حسین اللهیاری، «ژیله مو» به کارگردانی زیور حجتی، «سُل» به کارگردانی سجاد معارفی، «سیزده سالگی» به کارگردانی محمد اسفندیاری، «شاهپر» به کارگردانی روناک جعفری، «کشک‌های شور عزیز» به کارگردانی محسن صالحی‌فرد، «کوتی» به کارگردانی سهیلا پورمحمدی، «کودکی» به کارگردانی لیلا نیکزاد، «کین آختن» به کارگردانی رضا میرزایی، «گیاهخوار» به کارگردانی مرتضی آقاجانی، «لکنت» به کارگردانی جابر نوری‌زارمی، «لیمو از همه چیز خبر داشت» به کارگردانی ادریس محمودی، «نخ» به کارگردانی زهرا ترکمن‌لو، «نوجنین» به کارگردانی محمدرضا گنج‌خانلو، «وس مار» به کارگردانی نیما تابنده و «ویر» به کارگردانی جواد گنجی.

اسامی آثار راه‌یافته به بخش مسابقه سینمای ایران و مستند نیز طی روزهای آینده اعلام خواهد شد.

***

پویش مردمی «مثل قاسم» برگزار می‌شود

پویش مردمی مثل قاسم در 3 بخش دابسمش سخنرانی‌های منتخب، خواندن بخش‌هایی از وصیتنامه و خواندن بخش‌هایی از کتاب زندگینامه خودنوشت حاج‌قاسم برگزار می‌شود.

مخاطبان برای شرکت در پویش مردمی مثل قاسم می‌توانند با ارسال ویدئوهای کوتاه از خود در یکی از قالب‌ها به این پویش پیوسته و از جوایز ارزنده این پویش بهره‌مند شوند.

مهلت ارسال آثار به این ‌پویش ۳٠ دی است.

مهرداد احمدی: روانشناسی، به‌مثابه ابزاری برای فهم انسان و جهان درونی او، همواره با پیچیدگی‌های عمیقی عجین بوده است. دانشی که از دل تأملات فلسفی و تجارب بالینی زاده شد، در اصل به‌ دنبال آن بود که در تاریکی ذهن انسان نور بیفکند و گره‌های کور روان را باز کند. اما این علم، که در ذات خود جست‌وجویی شریف و عمیق است، در دنیای امروز به شکلی از ابتذال و سطحی‌نگری کشیده شده که از اصل خویش بیگانه است. ورود روانشناسی به فضای سوشال مدیا، بویژه اینستاگرام، چیزی جز سقوط به ورطه ابتذال مطلق نبوده است. این ابتذال نه‌تنها محتوای این علم را کم‌مایه و تهی کرده، بلکه آن را به ابزاری برای نمایش، خودنمایی و سودجویی بدل ساخته است. اینستاگرام، به ‌عنوان پلتفرمی که جوهره‌اش تصویر و نمایش است، بستری کامل برای کسانی شده که نه به روانشناسی، بلکه به جذابیت ظاهری آن علاقه دارند. این افراد، که بیشترشان نه تحصیلات جدی دارند و نه تجربه بالینی، خوراک خود را از سطحی‌ترین و کلیشه‌ای‌ترین منابع موجود تهیه می‌کنند. ترجمه ضعیف چند جمله از کتاب‌های عامه‌پسند روانشناسی غربی یا بازتولید کلیشه‌های فرهنگی که ریشه در عرف عام دارد، ابزار کارشان است. این محتوا نه برای حل مشکلات واقعی افراد، بلکه برای جذب فالوئر، فروش دوره‌های بی‌اساس و تبلیغ محصولات بی‌ربط تولید می‌شود. هدف اصلی این افراد چیزی جز سودجویی اقتصادی و کسب شهرت نیست. آنها روانشناسی را از اصالت علمی و انسانی‌اش تهی کرده و آن را به نوعی «کالا» تبدیل کرده‌اند که با بسته‌بندی‌های رنگارنگ به مشتری عرضه می‌شود. اما شاید تلخ‌تر از این، آن است که روانشناسان واقعی نیز به‌تدریج در این بازی گرفتار شده‌اند. کسانی که از دانشگاه‌های معتبر مدرک گرفته‌اند و در اصول علمی این رشته ریشه دارند، برای بقای حرفه‌ای خود مجبور شده‌اند به قواعد بازی سوشال مدیا تن دهند. اینستاگرام، با الگوریتم‌هایی که تنها به اعداد و بازدید اهمیت می‌دهد، محتوای جدی و عمیق را نادیده می‌گیرد و آنچه را که ساده، جذاب و جنجالی است به اوج می‌رساند. روانشناسان واقعی، برای رقابت با این موج سطحی‌نگری، ناگزیرند از زبان علمی و دقیق خود فاصله بگیرند و به تولید محتوای ساده‌انگارانه بپردازند. این امر، به ‌نوعی سقوط اخلاقی و علمی برای آنها تبدیل شده است، چراکه برای بقا در این فضا، باید اصول علمی و حقیقت‌جویی را قربانی کنند اما چرا جامعه به ‌جای رو آوردن به روانشناسی عمیق و علمی، به این افراد سطحی‌نگر جذب می‌شود؟ پاسخ این پرسش در ساختار فرهنگی و اجتماعی ما نهفته است. جامعه‌ای که علاقه چندانی به مطالعه و تفکر جدی ندارد، طبیعتا محتوای ساده، کوتاه و زودفهم را ترجیح می‌دهد. در چنین فضایی، جملات انگیزشی و توصیه‌های کلیشه‌ای که در قالب‌های زیبا و جذاب ارائه می‌شوند، جای تحلیل‌های عمیق و ریشه‌ای را می‌گیرند. افراد، به‌ جای آنکه زمان و انرژی خود را صرف فهم عمیق مشکلات خویش کنند، ترجیح می‌دهند با شنیدن یک جمله ساده از یک اینستاگرامر، حس بهتری پیدا کنند و به خود بقبولانند که مشکلی وجود ندارد. این سطحی‌نگری جمعی، همان بستری است که به ابتذال روانشناسی در فضای سوشال‌مدیا دامن‌ زده است.

اینستاگرام، در نهایت آینه‌ای است که سطحی‌ترین لایه‌های جامعه را بازتاب می‌دهد. روانشناسان زرد این فضا، چیزی نیستند جز تجسم همان تمنای جمعی برای سادگی، سرعت و جذابیت. اما این امر، به‌نوعی بیماری فرهنگی بدل شده است که نه‌تنها روانشناسی، بلکه ارزش‌های دیگر جامعه را نیز تهدید می‌کند. علمی که زمانی مأمن خرد، عمق و تفکر بود، اکنون در میان هیاهوی تبلیغات و نمایش‌های سطحی گم شده است. شاید تنها راه بازگشت به اصالت، آن باشد که هم روانشناسان و هم مخاطبان، به ارزش تفکر و مطالعه بازگردند و از این نمایش‌های پرزرق و برق ولی توخالی فاصله بگیرند. جهان مدرن، با تمام ادعای پیشرفتش، در بسیاری از حوزه‌ها نشان داده که عمق را فدای سرعت، و معنا را فدای تصویر کرده است. این واقعیت در روانشناسی مدرن، بویژه در شکل ارائه آن در شبکه‌های اجتماعی، بیش از هر جای دیگری آشکار است. اینستاگرام و پلتفرم‌های مشابه، نه‌تنها محل مناسبی برای انتقال عمیق‌ترین مفاهیم علمی نیستند، بلکه به‌دلیل ذات بصری و لحظه‌ای خود، عملا ابزارهایی برای تقلیل‌گرایی و تحریف حقیقت شده‌اند. این مساله، در حوزه روانشناسی، معنایی فراتر از یک تغییر ساده دارد. روانشناسی، که ذاتاً نیازمند تأمل، تحقیق و گفت‌وگوی عمیق است، وقتی به قالبی تبدیل می‌شود که مخاطب آن تنها چند ثانیه وقت دارد، دیگر از کارکرد اصلی خود فاصله می‌گیرد. اما آنچه کمتر به آن پرداخته می‌شود، تأثیرات مخرب این روانشناسان زرد بر روان جمعی جامعه است. مخاطبانی که به‌ طور مداوم در معرض این نوع محتــوا قرار می‌گیرند، به‌‌تدریج نوعی نگاه سطحی و ساده‌انگارانه به مسائل عمیق زندگی پیدا می‌کنند. روانشناسان زرد، با ارائه توصیه‌های کوتاه و جملات شعاری، به مخاطبان این توهم را می‌دهند که راه‌حل مشکلات‌شان به‌سادگی یک جمله است. آنها اضطراب، افسردگی، تنهایی و بحران‌های هویتی را، که نیازمند درمان‌های عمیق و بلندمدت هستند، در حد چند جمله انگیزشی تقلیل می‌دهند. این روند، به‌جای حل مشکلات، نوعی گمراهی جمعی ایجاد می‌کند. مخاطب نه‌تنها مشکل خود را حل نمی‌کند، بلکه با این باور که همه‌ چیز را می‌داند و می‌تواند با یک جمله تغییر کند، از جست‌وجوی راه‌حل‌های واقعی فاصله می‌گیرد. از سوی دیگر، روانشناسان زرد، به ‌طور ناخودآگاه، نوعی حس ناکافی بودن در مخاطبان خود ایجاد می‌کنند. آنها معمولا زندگی را به‌ صورت ایده‌آل و بی‌نقص به تصویر می‌کشند و این پیام را منتقل می‌کنند که اگر به توصیه‌های آنها عمل کنید، می‌توانید به این ایده‌آل برسید اما حقیقت آن است که این تصویر، نه‌تنها غیرواقعی است، بلکه فشار روانی مضاعفی بر مخاطبان وارد می‌کند. افراد، با دیدن این تصاویر ایده‌آل و مقایسه آن با زندگی خود، دچار احساس ناکامی و سرخوردگی می‌شوند. این تناقض، خود به منبعی جدید برای اضطراب و افسردگی تبدیل می‌شود، درحالی‌که هدف ظاهری این محتواها کاهش اضطراب 

بوده است.

یکی دیگر از مشکلات اساسی این روند، از دست رفتن اعتماد به روانشناسی واقعی است. وقتی مخاطبان بارها با توصیه‌های بی‌اساس و ناکارآمد این روانشناسان زرد مواجه می‌شوند، به‌تدریج کل علم روانشناسی را زیر سؤال می‌برند. آنها دیگر تمایزی بین روانشناسی زرد و علمی قائل نیستند و نتیجه‌گیری می‌کنند که این علم بی‌فایده یا غیرقابل اعتماد است. این مساله، تأثیرات عمیقی بر حوزه سلامت روان دارد، زیرا افراد نیازمند کمک واقعی، به ‌دلیل تجربه‌های قبلی خود، از مراجعه به متخصصان واقعی خودداری می‌کنند. از منظر فلسفی، این روند نشان‌دهنده یک بحران عمیق‌تر در جوامع مدرن است. در دنیایی که همه ‌چیز به کالا تبدیل شده، روانشناسی نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. 

اینستاگرام، به ‌عنوان بازاری برای عرضه محتوا، روانشناسی را به نوعی محصول قابل فروش تبدیل کرده است. محتوای تولیدشده نه برای حل مشکلات واقعی، بلکه برای جلب توجه و کسب درآمد طراحی می‌شود. این روند، ارزش انسانی روانشناسی را که در اصل برای کمک به افراد و بهبود کیفیت زندگی آنها ایجاد شده بود، کاملا نادیده می‌گیرد. روانشناسی، به‌جای آنکه ابزاری برای عمق‌بخشی به زندگی باشد، به ابزاری برای سطحی‌سازی و تجاری‌سازی زندگی بدل شده است. در این میان، روانشناسان واقعی نیز حتی اگر نخواهند، در معرض این موج قرار می‌گیرند. آنها برای بقای حرفه‌ای خود و برای آنکه در میان سیل محتواهای زرد دیده شوند، مجبور می‌شوند اصول علمی خود را کنار بگذارند و به بازی قواعد اینستاگرام تن دهند اما این تسلیم، به ‌نوعی خیانت به ذات علم است. روانشناسان واقعی، اگرچه ممکن است نیت خیر داشته باشند و بخواهند پیام‌های مفیدی ارائه دهند اما وقتی به زبان ساده و غیرعلمی صحبت می‌کنند، در نهایت خود نیز بخشی از این چرخه ابتذال می‌شوند.

اما آیا راه برون‌رفت از این بحران وجود دارد؟ پاسخ به این پرسش نیازمند بازنگری در اولویت‌ها و ارزش‌های جامعه است. تنها راه مقابله با این روند، افزایش آگاهی عمومی درباره تفاوت روانشناسی علمـــــــــی و روانشناسی زرد است. جامعه باید به این درک برسد که حل مشکلات روانی نیازمند زمان، تلاش و تعهد است و نمی‌توان آن را در چند جمله یا دوره کوتاه‌مدت خلاصه کرد. از سوی دیگر، روانشناسان واقعی باید به رسالت علمی و اخلاقی خود پایبند باشند و از افتادن در دام قواعد بازاریابی اینستاگرامی خودداری کنند، حتی اگر این کار به قیمت از دست دادن محبوبیت باشد. در نهایت، این بحران تنها به روانشناسی محدود نمی‌شود. این روند، بخشی از یک تغییر فرهنگی عمیق‌تر است که ارزش‌های سطحی و زودگذر را جایگزین تفکر عمیق و پایدار کرده است. روانشناسی، به‌عنوان یکی از شاخه‌های علوم انسانی، تنها یک نمونه از این تغییر است. اگر این روند ادامه پیدا کند، نه‌تنها روانشناسی، بلکه دیگر حوزه‌های علم و هنر نیز در معرض خطر قرار خواهند گرفت. تنها با بازگشت به ارزش‌های اصیل انسانی می‌توان از این ورطه 

نجات یافت.

* جبهه شرقی فرمانده ندارد

3 کشور بالتیک - لیتوانی، لتونی و استونی - که در طول جنگ دوم جهانی توسط اتحاد جماهیر شوروی تجزیه و تصرف شدند، زمانی که صحبت از تهدیدات مسکو به میان می‌آید، همواره تهاجمی‌ترین مواضع را داشته‌اند و در حالی که بسیاری از دولت‌های اروپای غربی درگیر بحران‌های سیاسی هستند، کشورهای بالتیک به طور مداوم برای توسعه نقش‌آفرینی جهانی اتحادیه اروپا فشار می‌آورند اما با بی‌میلی پایتخت‌هایی مانند برلین و مخالفت آشکار کشورهایی مثل مجارستان و اسلواکی مواجه می‌شوند.

«بایبا براژه» وزیر خارجه لتونی گفته کشورهای بالتیک در موقعیت ایده‌آلی برای پیشبرد سیاست خارجی اروپا قرار دارند، زیرا «درک ما از تهدیدات مدنی، نظامی، بخش خصوصی و اقتصادی روسیه، از نظر پاسخ هماهنگ [به این تهدیدات] نسبتاً یکپارچه است».

به گفته وی، «وقتی که سایر کشورهای عضو اتحادیه اروپا نظارت نمی‌کنند که کدام کالاهای تجاری به روسیه ارسال می‌شود، این امر بر عهده کشورهای در امتداد مرز مشترک [با روسیه] گذاشته می‌شود تا وظیفه‌ای را که اتحادیه اروپا ترک می‌کند، آنها (3 کشور شرق بالتیک) برعهده گیرند. ما به رسیدگی به این موضوع ادامه خواهیم داد، زیرا فشار جدی بر نظام ما ایجاد می‌کند ولی فکر هم نمی‌کنیم این ما هستیم که باید هزینه‌ای که سایر کشورها در زمینه تحریم‌ها و کنترل‌های گمرکی متقبل نمی‌شوند، بپردازیم».

* ترامپ و تهدید پیوندهای فراآتلانتیکی

طی سال گذشته، لهستان به کشورهای بالتیک پیوسته است و دونالد توسک، رئیس سابق شورای اروپا از جناح راست میانه زمام امور را در ورشو به دست گرفته است اما خروج شوک‌آور لندسبرگیس از قدرت، نگرانی‌هایی را درباره شکستن ائتلاف برانگیخت، درست همان‌طور که صعود ترامپ، غرب را بدون رهبری روشن در صحنه جهانی رها می‌کند.

با این حال، به نظر می‌رسد این ترس‌ها با انتصاب «کستوتیس بودریس» به عنوان جانشین او (لندسبرگیس) برطرف شده است. این مرد ۴۳ ساله، مشاور پیشین امنیت ملی و معاون سابق آژانس اطلاعات ملی لیتوانی است که مسؤولیت پاسخ به توطئه‌های خرابکارانه مشکوک روسیه در این کشور را بر عهده گرفته بود.

«لیناس کوجالا» رئیس مرکز مطالعات اروپای شرقی در ویلنیوس گفت: «بودریس در دیپلماسی باتجربه است و از ساختار نهادهای دولتی آگاه است. در لیتوانی، انتقادات زیادی از آلمان و سایر کشورهای پیشرو در اروپا به دلیل عدم مواجهه با تهدیدات روسیه در دهه گذشته وجود دارد و گاهی اوقات اروپا به طور کلی، از نظر سیاسی و تصمیم‌گیری‌های فوری ناتوان نشان می‌دهد اما برای ما، انتخابات و تغییر دولت، این را تغییر نخواهد داد، زیرا ما تهدیدات روسیه را نه فقط برای اوکراین، بلکه برای خودمان نیز به عنوان یک جنگ وجودی می‌بینیم».

در واکنش به پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری 5 نوامبر آمریکا، بودریس اصرار داشت کشورهایی مانند لیتوانی برای تقویت امنیت اروپا با کاخ سفید همکاری خواهند کرد. وی گفت: «آنچه ما نمی‌توانیم اجازه دهیم و من فکر نمی‌کنم که اتفاق بیفتد، تضعیف تعهدات امنیت جمعی از سوی ایالات متحده است، زیرا تضعیف پیوند فراآتلانتیک، پایان چارچوب مشترک اروپا و آینده ناتو است».

7- سناریوهای محتمل در آینده نزدیک و اهمیت هشدار: در یک نگاه هشدارآمیز، می‌توان ۳ سناریوی کلی برای وضعیت عراق پس از سقوط حکومت سوریه و موج احتمالی ترورها ترسیم کرد:  

الف- سناریوی بدبینانه: تداوم و گسترش موج ترورها و بهره‌برداری گروه‌های افراطی و قدرت‌های خارجی از فرصت ایجادشده برای تضعیف کامل دولت مرکزی. در این حالت، شکاف‌های قومی و مذهبی به نقطه بحرانی می‌رسد و احتمال شکل‌گیری درگیری‌های داخلی گسترده و تجزیه عراق وجود دارد.  

ب- سناریوی میانه: دولت عراق با کمک همسایگان و بخش‌هایی از جامعه بین‌الملل و حمایت نسبی گروه‌های داخلی، موفق به کنترل جزئی ترورهای هدفمند و مدیریت نسبی اوضاع می‌شود. با این ‌حال، ناامنی همچنان در سطحی باقی می‌ماند که مانع از شکوفایی اقتصادی و سیاسی عراق است.  

پ- سناریوی خوش‌بینانه: گروه‌های سیاسی و مذهبی عراق به وحدت و درایت بیشتری دست می‌یابند، با تشکیل ائتلاف امنیتی منطقه‌ای، دست عوامل تروریستی را کوتاه می‌کنند و دولتی قوی و ملی‌گرا را روی کار می‌آورند. در نتیجه، ترورهای هدفمند نه‌تنها کاهش می‌یابد، بلکه شکاف‌های درونی عراق نیز تا حد مطلوبی ترمیم می‌شود.  

در نهایت، اگر مردم و دولت عراق در برابر سناریوی ترورهای هدفمند و برنامه‌ریزی‌شده، با رویکردی پیشگیرانه و هوشمندانه اقدام نکنند، آشوبی تازه در راه خواهد بود. این هشدار لازم است جدی گرفته شود تا بار دیگر صفحات تاریخ عراق، با خون شخصیت‌های تأثیرگذاری رنگین نشود که می‌توانستند نقش مهمی در ساختن آینده بهتر برای مردم‌شان ایفا کنند. از این ‌رو، حفاظت از چهره‌های کلیدی و همزمان تحکیم همگرایی ملی، وظیفه‌ای است که پیش روی دولت عراق و جامعه مدنی قرار دارد. پذیرش این وظیفه و ساماندهی اقدامات عملی می‌تواند سرنوشت عراق را از باتلاق ترور و ناامنی دور کند و فرصت‌های نوظهوری را برای ثبات و امنیت پایدار در این کشور فراهم آورد.

هضم در منطق نظام سلطه، هیچ ملتی را سعادتمند نکرده است. مقاومت، مطلوب‌ترین حالتی است که منافع و امنیت ملت‌ها را تأمین می‌کند. جهت اسلحه، شرافت و کرامت یک ملت را نشان می‌دهد و ملت ایران، شرافت ایستادن در کنار مظلومان و مستضعفان را به ذلت تعظیم در برابر ظالمان و جنایتکاران ترجیح داده است.