به وقت خلق حماسه
بهراد رشوند: شب از راه می‌رسد و چراغ‌های استادیوم روشن می‌شود. عقربه‌ها به ۲۱:۳۰ که برسند انگار زمان متوقف می‌شود. در آن سوی میدان کریس با غرور خاص خودش راه می‌رود، انگار یک‌تنه می‌خواهد کار را تمام کند اما مگر اینجا اروپا است؟ مگر اینجا لیگ قهرمانان همان قاره است؟ نه! اینجا آسیاست، اینجا زمین جنون است و این سو استقلال است!
هوا هنوز بوی شب‌های حماسی را می‌دهد؛ بوی بازی‌هایی که در آن بچه‌های آبی مثل گلادیاتورها می‌جنگیدند. مثل همان بازی رفت که کاپیتان، دیوانه‌وار جلوی توپ‌های مرگبار ایستاد. همان بازی که روزبه، توپ را از روی خط با سر بیرون کشید و تماشاگران از شدت هیجان بند کفش‌های‌شان را هم نمی‌توانستند ببندند. حالا وقت جنگ دوباره است. وقت آن است که ثابت شود فوتبال فقط به نام‌ها نیست. به اسکناس‌ها نیست. به قلب است، به غیرت است، به آن لحظه‌هایی که یک بازیکن، انگار نه انگار ریه دارد، نفس نمی‌کشد اما می‌دود!
النصر؟ تیمی پر از ستاره؟ بله! اما مگر چند شب قبل جان نکندند مقابل الشباب؟ مگر خسته نیستند؟ پیولی سرمربی ایتالیایی‌شان، آنقدر استرس دارد که اگر به استقلال ببازد، چمدانش را باید ببندد. چه چیزی شیرین‌تر از اینکه استقلال او را به سمت در خروجی هدایت کند؟
کریس گل زده؟ خب که چه؟! امشب او هم فقط یک مرد است در برابر هجومی از جنگنده‌های آبی که آمده‌اند دست خالی به خانه برنگردند. یک ملت پشت استقلال است. حتی آنهایی که قرمز می‌پوشند، در دل‌شان یک چیز آرزو می‌کنند: شکست تیمی که برای خودش امپراتوری پول ساخته اما نمی‌داند فوتبال، با دلارهای نفتی اندازه‌گیری نمی‌شود.
بازی که شروع شود هیچ‌کس به رنگ پیراهن‌ها فکر نمی‌کند. فقط یک چیز مهم است: به یاد ماندنی شدن این شب. شبی که می‌تواند سال‌ها بعد، وقتی از خاطرات بزرگ استقلال حرف می‌زنیم توی همان لیست بازی‌های مقدس باشد. ۲۰ اسفند باید جاودانه شود. باید در تقویم‌ها بنویسند: شبی که استقلال در دل عربستان غرور یک ملت را زنده کرد.
چراغ‌ها روشن است، بازی شروع می‌شود و شاید امشب، ریاض، آبی‌ترین شب تاریخش را تجربه کند.
***
خاکریز سخت جلوی استقلال
ایرانی‌وار فتحش کن، با شجاعت و غیرت
عبدالله داربی: بازی برگشت با النصر عربستان و پیروزی در آن از جهات مختلف برای استقلال حساس و مهم است اما مهم‌ترین وجه آن حضور در ادامه لیگ نخبگان آسیا و امکان بالقوه افتخارآفرینی مجدد برای پرافتخارترین باشگاه ایرانی آسیا است. امکانی که اگر چه سخت است اما ناشدنی نیست. فصل گذشته این رقابت‌ها، نمونه‌ای زنده و عیان از امکان چنین اتفاقی است؛ قهرمانی غیرمنتظره العین امارات در حضور غول‌های غرب و شرق آسیا. قهرمانی تحت هدایت هرنان کرسپویی که خود در مرحله گروهی همان رقابت‌ها از هدایت تیم سابقش به خاطر نتایج ضعیف برکنار شده بود! پس ناشدنی وجود ندارد چون یک طرف فوتبال همواره اتفاقات غیرمنتظره بوده و هست. روی کاغذ، کفه به سود رقیب عربستانی بدجور سنگینی می‌کند اما مگر فوتبال روی کاغذ رقم می‌خورد؟ پیروزی پاختاکور ازبکستان (قعرنشین صعودکنندگان به مرحله یک هشتم نهایی رقابت‌ها) بر الهلال عربستان (صدرنشین مرحله گروهی) با نتیجه متصور روی کاغذ، چقدر همخوانی داشت؟ توقف تیم مقتدر الاهلی عربستان در زمین خودش توسط استقلال ایران در همین رقابت‌ها، چقدر با فرضیه‌های کاغذی تطابق داشت؟ قیمت جان دوران (بازیکن النصر) به تنهایی ۳ برابر قیمت کل بازیکنان استقلال برآورد شده است، ستاره‌های بزرگی چون رونالدو و سادیو مانه متعلق به آن طرف میدانند، امکانات حرفه‌ای و مربی سرشناس از آن حریف است، استقلال در روز آخر، جواز صعود به این مرحله را کسب کرده اما... فوتبال مقتضیات خودش را دارد؛ فوتبال بازی نانوشته‌ها و حاصل عملکرد درون زمین است. تیم ملی ژاپن که سال گذشته در جام ملت‌های آسیا مغلوب شیربچه‌های ایران شد، چند بازیکنش «غیرلژیونر» بودند و ما چند «لژیونر» داشتیم؟ در بازی‌های تدارکاتی‌اش چه تیم‌های بزرگی را مقتدرانه مغلوب کرده بود و رقبای تدارکاتی تیم ملی ما چه تیم‌هایی بودند؟ تیم ملی اردن که عنوان نایب قهرمانی جام ملت‌ها را کسب کرد، کجای فوتبال آسیا قرار داشت؟ مگر تیم‌های اسم و رسم‌دار و پرریشه‌ای چون ایران، کره‌جنوبی و عربستان در آن رقابت‌ها نبودند که اردن کوچک و بی‌اسم و رسم به فینال جام ملت‌های قاره کهن رسید؟ مراکش چگونه در حضور چه تیم‌های سرشناسی، عنوان سوم جام‌جهانی ۲۰۲۲ را تصاحب کرد؟ پس فوتبال گهگاه با پیش‌فرض‌ها، مغایرت فاحش دارد. تیم استقلال ایران یک بازی تا صعود به جمع ۸ تیم برتر بازی‌ها فاصله دارد؛ یک بازی سنگین، حساس و نفسگیر با تیمی که ستاره‌های مطرحی را در ترکیبش دارد. پیروزی در این تقابل اما برای استقلال، حکم دروازه را دارد؛ دروازه ورود به مرحله‌ای که امکان افتخارآفرینی را با توجه به افزایش روحیه و انگیزه ناشی از این صعود فراهم می‌کند. نماینده ایران به رغم کمبودها و مشکلات ریشه‌ای و کنونی‌اش، از پیش‌باخته نیست و اتفاقا فرصت پیروزی بر حریف را نیز دارد؛ فرصتی که در زمین مسابقه فراهم است و اراده، شجاعت، تمرکز، همدلی و کوشش جانانه‌ای را طلب می‌کند تا تحقق یابد. غیرت ایرانی در عرصه‌های مختلف از جمله فوتبال، همواره سلاحی برنده و پیش‌برنده بوده است، نه اینکه رقبا را فاقد چنین سلاحی بدانیم اما همیشه غیرت ایرانی از نوع دیگری بوده است. بسیار سراغ داریم که این فاکتور جبران‌کننده معایب فنی و کمبود امکانات‌مان بوده است. بازیکنان استقلال که به رغم فصل ناموفق در لیگ برتر ایران، در لیگ نخبگان با غیرت و حمیت بازی‌های درخشانی مقابل الاهلی، الریان و النصر به نمایش گذاشتند و نشان دادند در صورت اراده، پتانسیل خلق نتایج بهتری را به رغم کمبودها دارند، باید این بازی سخت را یک فرصت بدانند و همه توان فیزیکی، فنی و روحی خود را برای فتح آن تا سوت پایان به کار برند. آبی‌پوشان باید حقیقتا این بازی را در ذهن و عمل یک فینال فرض کنند و بدانند پیروزی در این بازی چه انگیزه و توان روحی‌ای به آنان برای ادامه مسیر بویژه در آسیا می‌دهد که چه بسا می‌تواند منجر به جبران ناکامی داخلی‌شان هم بشود.
نکته مهم و اساسی این است که استقلال در این بازی باید با اتخاذ استراتژی‌ای منطبق بر توان و داشته‌های خود، به مصاف رقیب عربستانی تادندان مسلح برود. النصری‌ها با وجود امتیازاتی که دارند، عاری از مشکل نیز نیستند که مهم‌ترین آن عدم نتیجه‌گیری مطلوب این تیم در لیگ عربستان است و سرمربی‌شان از این بابت بر لبه تیغ است، این خود می‌تواند باعث افزایش فشارهای روحی بر آنها شود و همچنین امتیازی است برای نماینده کشورمان. فراموش نکنیم هر چه از بازی بگذرد و استقلال بتواند حریفش را کنترل کند و مانع رسیدن به خواسته او شود، موجب افزایش این فشار بر بازیکنان و سرمربی این تیم و تاثیر بر عملکردشان خواهد شد و این مزیتی روحی - روانی برای آبی‌پوشان محسوب می‌شود که باید از آن استفاده لازم را ببرند. فراموش نکنیم همین استقلال در دور گروهی و اوج بحران‌هایش، مقابل النصر خوب ایستادگی کرد و تنها یک بار آن هم به واسطه حرفه‌ای‌گری ستاره‌های این تیم مغلوب شد و اینک این استقلال نسبت به آن موقع شرایط خیلی بهتری دارد، ترسی از حریف به خاطر ۲ بار تقابل با آنها ندارد و به باور توان شکست دادن این تیم هم رسیده است. پس اکنون این بازیکنان استقلال هستند که باید همت و حمیتی مضاعف به خرج دهند تا بتوانند این خاکریز سخت اما مهم را فتح کنند. تمرکز همراه با آرامش در طول بازی، پرهیز از اشتباهات فردی و تیمی، همدلی تیمی در کنار شجاعت و غیرت ایرانی می‌تواند استقلال را به سلامت از این خاکریز رد کند و کادر فنی بویژه اعضای ایرانی آن در این میان نقش مهمی دارند.