سنگین‌ترین غیبت

برای نخستین‌ بار پس از یک دهه، سکوت بر سکوهای جهانی کشتی سنگینی خواهد کرد؛ سکوتی که جای خالی حسن یزدانی را فریاد می‌زند. او که از سال ۲۰۱۵ تا همین امروز، در هر جهانی و در هر المپیک، در وزن ۸۶ کیلو حضور داشت یا برای طلا می‌جنگید یا باختش هم بوی افتخار می‌داد، برای نخستین بار پس از ۱۰ سال حضور پیاپی این‌ بار نیست.
اتحادیه جهانی کشتی، خودش این خبر را منتشر کرد؛ نه با هیجان، که با احترام. گفتند یزدانی، طلادار المپیک و صاحب ۱۰ مدال جهانی و المپیک، امسال در رقابت‌های جهانی حضور نخواهد داشت. دلیل؟ نه شکست، نه تصمیم فنی، بلکه زخم؛ زخمی عمیق در شانه. جراحی دوم در کمتر از یک سال. بدنش دیگر تاب شتاب نداشت.
یزدانی اما آرام حرف زد. گفت حالش خوب است، گفت پزشکش راضی است. گفت: «وضعیتم هر روز بهتر می‌شود اما نمی‌خواهم با عجله برگردم. نمی‌خواهم دوباره آسیب ببینم». مردی که همیشه در دل تشک، در قلب نبرد، راه می‌رفت، حالا تصمیم گرفته چند قدم عقب بیاید، برای آنکه دوباره بتواند بدرخشد.
و شاید مهم‌ترین جمله‌اش همین بود: دیگر در وزن ۸۶ کیلو کشتی نمی‌گیرم. نه از روی ضعف، از روی تغییر. گفت نمی‌داند وزن بعدی‌اش ۹۲ خواهد بود یا ۹۷، همه‌ چیز بستگی دارد به آنچه بدنش در ماه‌های آینده خواهد گفت. هنوز ۴ یا ۵ ماه تا بازگشتش به تمرینات کشتی باقی مانده. فعلاً بدن‌سازی می‌کند، آرام، حساب‌شده، بدون شتاب.
و حالا جهانی بی‌یزدانی باید برگزار شود؛ بدون فریادهایش، بدون صلابت بی‌نظیرش، بدون آن لحظه‌هایی که تماشاگر را میان نفس‌نفس زدن و اشک و شادی نگه می‌داشت اما این غیبت، غیبت شکست نیست. غیبت بلوغ است. غیبت مردی است که یاد گرفته گاهی باید زمین را رها کرد تا دوباره بتوان آن را فتح کرد.
شیر جویبار، زخم‌خورده اما امیدوار، برگشتنش را به ۲۰۲۶ حواله داد. تا آن زمان، تنها می‌توان منتظر ماند و شمرد؛ ثانیه‌هایی که جهان دوباره صدای قدم‌هایش را خواهد شنید.